Πουλώντας μια Αριστερά στον διάβολο

Γιάννης Νικολόπουλος
«Θα κάτσω στο ίδιο τραπέζι και με τον διάβολο, αλλά δεν θα πουλήσω και την ψυχή μου». Τάδε έφα Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξη του στον γνωστό και μη εξαιρετέο Νίκο Χατζηνικολάου.
Η απά­ντη­ση αφο­ρού­σε ερω­τή­σεις για τα μυ­στι­κο­φα­νε­ρά ρα­ντε­βού με τον ιδιο­κτή­τη του ΔΟΛ και επί­σης γνω­στό για τον εκ­δο­τι­κό και πα­ρα­σκη­νια­κό βίο και την πο­λι­τεία του, Σταύ­ρο Ψυ­χά­ρη. Ο Τσί­πρας επι­μέ­νει να ισχυ­ρί­ζε­ται ότι ενώ μπο­ρεί να κά­θι­σε στο τρα­πέ­ζι των συ­νο­μι­λιών, των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, των συ­ζη­τή­σε­ων και των γευ­μά­των – ή των... εσπρέ­σο – με τον διά­βο­λο, η συ­να­να­στρο­φή δεν τον μό­λυ­νε, δεν τον επη­ρέ­α­σε, δεν τον έκανε να βάλει, σαν άλλος Φά­ουστ, πω­λη­τή­ριο στην ψυχή του για τα επό­με­να, πολλά χρό­νια ή και αιω­νί­ως.

Αλή­θεια, κύριε Πρω­θυ­πουρ­γέ;

Ο Τσί­πρας ξε­πού­λη­σε την υπό­θε­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που ανήλ­θε με λαϊκή εντο­λή αντι­λι­τό­τη­τας και ανα­τρο­πής του μνη­μο­νί­ου, δια­λύ­ο­ντας το κόμμα του, πα­ρα­βιά­ζο­ντας κα­τα­στα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες και συλ­λο­γι­κές απο­φά­σεις, συ­ντρί­βο­ντας εύ­λο­γες ελ­πί­δες και με­γά­λες προσ­δο­κί­ες, απο­διορ­γα­νώ­νο­ντας τα υπο­λείμ­μα­τα της πί­στης στην πο­λι­τι­κή και τη μα­ζι­κή δράση. Όλα αυτά έγι­ναν με αντάλ­λαγ­μα τη δια­τή­ρη­ση του, την προ­σω­πι­κή του δια­τή­ρη­ση, στην εξου­σία και τον πρω­θυ­πουρ­γι­κό θώκο και την από­πει­ρα γε­νι­κευ­μέ­νης απο­γο­ή­τευ­σης και απο­στρά­τευ­σης της κοι­νω­νί­ας. Δίπλα στον Τσί­πρα στοι­χί­στη­καν και όλοι εκεί­νοι που ήταν σαν έτοι­μοι από καιρό για το πω­λη­τή­ριο αξιών και αρχών και αγώ­νων, με αντί­τι­μο κά­ποιο από τα κο­κα­λά­κια της μι­κρής και με­γά­λης εξου­σί­ας, της μι­κρής και με­γά­λης πίτας που δια­μοι­ρά­ζε­ται σε αυτή την άκρη της Ευ­ρώ­πης.



Από αυτήν την πίτα πα­ρα­δο­σια­κά, στα­θε­ρά, σχε­δόν ατα­λά­ντευ­τα, έπαιρ­νε με­ρί­διο (και) ο ΔΟΛ. Είναι φα­νε­ρό ότι θέλει να δια­τη­ρή­σει αυτό το ση­μα­ντι­κό κομ­μά­τι της πίτας και επι­στρα­τεύ­ο­νται όλα τα μέσα. Μέσα όμως που του πα­ρεί­χε ο ίδιος ο Τσί­πρας, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας στον τι­μο­νιέ­ρη του δια­λυ­μέ­νου, δη­μο­σιο­γρα­φι­κού κα­ρα­βιού, ιδιαί­τε­ρο ρόλο και θέση στη δη­μό­σια σκηνή, – εξ ου και τα κρυ­πτο­φα­νε­ρά ρα­ντε­βού – πέρα και έξω όμως από την κουλ­τού­ρα που υπο­τί­θε­ται θα κου­βα­λού­σε ένας νέος (και στην ηλι­κία) ηγέ­της, ο οποί­ος όμως έχει πα­ρα­δε­χθεί δη­μό­σια ότι κου­βα­λά­ει και μια κά­ποιου εί­δους οίηση. Αυτή η ομο­λο­γία ίσως εξη­γεί πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρα για τα πραγ­μα­τι­κά κί­νη­τρα και τα ελα­τή­ρια του Τσί­πρα στις συ­να­ντή­σεις με τον Ψυ­χά­ρη, κα­τά­στα­ση που ο κα­πνός από το μπα­ράζ πυρών ανά­με­σα στην Ηρώ­δου Ατ­τι­κού και τη Μι­χα­λα­κο­πού­λου θο­λώ­νει και συ­σκο­τί­ζει.

Αλλά ο ΔΟΛ δεν είναι ο μόνος δια­βο­λά­κος στον χορό κοι­νω­νι­κού θα­νά­του που έχουν στή­σει επτά χρό­νια τώρα, ντό­πιες και ξένες κε­φα­λαιου­χι­κές δυ­νά­μεις στην Ελ­λά­δα. Ο Τσί­πρας συ­νο­μί­λη­σε, συ­ζή­τη­σε, δια­πραγ­μα­τεύ­τη­κε (ακόμη και... 17 ώρες!) με όλους αυ­τούς, ντό­πιους και ξέ­νους, πέρα από όσα ο θε­σμι­κός του ρόλος, είτε στην αντι­πο­λί­τευ­ση είτε στην κυ­βέρ­νη­ση επι­τάσ­σει. Και τα απο­τε­λέ­σμα­τα είναι απτά, ορατά, κα­θη­με­ρι­νά, υλο­ποιού­νται και ξε­δι­πλώ­νο­νται μπρο­στά στα μάτια όλων. Και φυ­σι­κά δεν μπο­ρεί να κρύ­βε­ται ο πρω­θυ­πουρ­γός πίσω από διαρ­ρο­ές, από νον πέ­η­περ, από σκιές ή γε­λά­κια ή έμ­με­σες, πα­ρά­ται­ρες απει­λές χωρίς αντι­κεί­με­νο. Στο μόνο που είχε ένα δίκιο ήταν όταν ανέ­φε­ρε πως δεν θα κρί­νε­ται για όσα λέει, αλλά για όσα πράτ­τει. Όσα πράτ­τει ή μέλ­λε­ται να πρά­ξει στο ασφα­λι­στι­κό, στο φο­ρο­λο­γι­κό, στο αγρο­τι­κό, στο προ­σφυ­γι­κό, σε όλα τα θέ­μα­τα όπου (...χωρίς να που­λή­σει την ψυχή του στον διά­βο­λο...) ακο­λου­θεί πιστά την πιο σκλη­ρή, συ­ντη­ρη­τι­κή, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη και ακραία ατζέ­ντα.


Επο­μέ­νως, όντως πρέ­πει να κοπεί επι­τέ­λους και η πλάκα για το δη­μο­ψή­φι­σμα. Η πλάκα που κάνει ο ίδιος ο Τσί­πρας, που υπο­στη­ρί­ζει ξε­διά­ντρο­πα ότι πα­ρα­μέ­νει ο... εγ­γυ­η­τής(!!!) της λαϊ­κής ετυ­μη­γο­ρί­ας και ο... γνή­σιος εκ­φρα­στής (!!!) του ΟΧΙ. Κυ­βερ­νώ­ντας με την ατζέ­ντα, ακόμη και με τους αν­θρώ­πους του ΝΑΙ, στα κρί­σι­μα πόστα (Τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δος, για πα­ρά­δειγ­μα), ο πρω­θυ­πουρ­γός πού­λη­σε και σε αυτό το ση­μείο όλα τα κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά επί­δι­κα και δια­κυ­βεύ­μα­τα, εκτός πάντα από την αμό­λυ­ντη και αγ­γε­λι­κή ψυχή του.