Η Παγκόσμια Τράπεζα ήρθε στην Αθήνα για δουλειές...

Γιάννης Νικολόπουλος
Με μια τριμελή αντιπροσωπεία εμπειρογνωμόνων, το International Finance Corporation (IFC), ο παγκόσμιος οργανισμός που ανήκει στον κύκλο συμπληρωματικών θεσμών της Παγκόσμιας Τράπεζας, ήρθε πια και στην Αθήνα για... δουλειές.
Σύμ­φω­να με το κα­τα­στα­τι­κό του, το IFC προ­ω­θεί την ιδιω­τι­κή πρω­το­βου­λία, συμ­βου­λεύ­ει υπο­ψή­φιους παί­κτες στην πα­γκό­σμια αγορά, επεν­δύ­ει απο­κλει­στι­κά στον ιδιω­τι­κό τομέα και μόνο στις ανα­πτυσ­σό­με­νες χώρες. Και η Ελ­λά­δα της ύφε­σης, της κοι­νω­νι­κής
κα­τα­στρο­φής και της πα­λιν­δρό­μη­σης στον κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό χώρο δε­κα­ε­τιών πίσω,
συ­γκα­τα­λέ­γε­ται πια στις χώρες, για πα­ρά­δειγ­μα, ενός πρώην ανα­το­λι­κού μπλοκ ή της υπο­σα­χά­ριας Αφρι­κής.
Ίσως διό­λου τυ­χαία, η ομάδα του IFC που απο­τε­λεί­ται από τους Αν­δρέ­ας Έν­γκελ, Μπα­σάκ Παμίρ και Χο­α­κίν Τε­μπάρ Σότο και κα­τοι­κο­ε­δρεύ­ει στο κέ­ντρο της Αθή­νας, απο­σπά­στη­κε από το βα­σι­κό γρα­φείο της Νο­τιο­α­να­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης, με έδρα τη Μόσχα. Εξάλ­λου, η Ρωσία υπήρ­ξε ένα από τα πρώτα και με­γά­λα πει­ρα­μα­τό­ζωα του σκλη­ρού νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού μετά το 1989, με γε­νι­κευ­μέ­νες εκ­ποι­ή­σεις και ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, άγρια μέτρα λι­τό­τη­τας, εξα­θλί­ω­ση, φτώ­χεια και ανά­δυ­ση μιας νέας ολι­γαρ­χί­ας πλού­του και πο­λι­τι­κής ισχύ­ος. Με άλλα λόγια, που κυ­ριαρ­χούν στη σκέψη των απο­λο­γη­τών και Ηρα­κλέ­ων του κα­πι­τα­λι­σμού, σε ένα ιδα­νι­κό, επεν­δυ­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον, γε­μά­το ευ­και­ρί­ες και κλίμα δη­μο­σιο­νο­μι­κής πει­θαρ­χί­ας, προ­σαρ­μο­γής και αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας και κοι­νω­νι­κού ερει­πιώ­να.

Το ίδιο πε­ρι­βάλ­λον εντο­πί­ζει το IFC και στην Ελ­λά­δα. Ο ορ­γα­νι­σμός υπο­στη­ρί­ζει ότι από την πα­γκό­σμια πίτα δα­νειο­δο­τή­σε­ων την οποία δια­χει­ρί­ζε­ται και φθά­νει σε ύψος τα 60 δις ευρώ, οι ελ­λη­νι­κές επι­χει­ρή­σεις, ο ιδιω­τι­κός το­μέ­ας έχει λαμ­βά­νειν γεν­ναίο με­ρί­διο εφό­σον η χώρα πα­ρα­μεί­νει στην οδό των με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων – απορ­ρυθ­μί­σε­ων και της πί­στης στην αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα, την επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα και τις επεν­δύ­σεις.
Πού θέλει να επεν­δύ­σει το IFC; Πρώτα από όλα έχει επεν­δύ­σει ήδη στην πρό­σφα­τη, αρ­πα­κτι­κή ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση των ελ­λη­νι­κών τρα­πε­ζών και μά­λι­στα με «γεν­ναιό­δω­ρο», όπως φη­μο­λο­γεί­ται, μπά­σι­μο πε­ρί­που 80 εκα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ από τα 750 εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ που δό­θη­καν συ­νο­λι­κά, προ­κει­μέ­νου να πε­ρά­σει σε διά­φο­ρα, ξένα και ελ­λη­νι­κά funds ενερ­γη­τι­κό της τάξης του­λά­χι­στον 340 δις ευρώ και να χα­θούν στο πι­θά­ρι των τρα­πε­ζι­κών Δα­να­ΐ­δων πε­ρί­που 44 δις ευρώ από τις προη­γη­θεί­σες ανα­κε­φα­λαιο­ποι­ή­σεις με τα λεφτά όλων ημών.



Σε δεύ­τε­ρη φάση το IFC εν­δια­φέ­ρε­ται πολύ και όχι τυ­χαία για τον κλάδο της δια­τρο­φής, τη γε­ωρ­γία, την κτη­νο­τρο­φία και την αλιεία. Μά­λι­στα σε αυτό το σκέ­λος φέ­ρε­ται δια­τε­θει­μέ­νο να προ­σελ­κύ­σει και να επι­βά­λει στην εγ­χώ­ρια αγορά, κε­φά­λαια κι­νε­ζι­κών συμ­φε­ρό­ντων, που επι­ζη­τούν να ελέγ­ξουν τη δια­τρο­φι­κή πα­ρα­γω­γή και διά­θε­ση στην Ελ­λά­δα, αλλά και την κα­τα­σκευή υπο­δο­μών εκ­με­τάλ­λευ­σης του αγρο­τι­κού και κτη­νο­τρο­φι­κού προ­ϊ­ό­ντος στο σύ­νο­λό του. Επι­πλέ­ον, το IFC προσ­δο­κά να συμ­με­τά­σχει, εκτε­λώ­ντας δια­δο­χι­κά χρέη συμ­βού­λου αλλά και χρη­μα­το­δό­τη, σε υπο­δο­μές «μι­κρής κλί­μα­κας», πχ δήμων της χώρας που θα θε­λή­σουν να ιδρύ­σουν ιδιω­τι­κές εται­ρί­ες ηλε­κτρι­κής ενέρ­γειας. Επί­σης επι­διώ­κει με­ρί­διο στις τε­χνο­λο­γί­ες πρά­σι­νης ενέρ­γειας, τους φυ­σι­κούς, ορυ­κτούς και όχι μόνο πό­ρους και τις τη­λε­πι­κοι­νω­νί­ες.

Το IFC , όπως υπο­στη­ρί­ζουν στε­λέ­χη του, που πλαι­σιώ­νουν την τριαν­δρία των Έν­γκελ, Παμίρ και Σότο, δεν είναι η πρώτη φορά που δια­τί­θε­ται να «διευ­κο­λύ­νει» χρη­μα­το­δο­τι­κά, επεν­δυ­τι­κά και συμ­βου­λευ­τι­κά, ελ­λη­νι­κές επι­χει­ρή­σεις. Επί­τευγ­μα του ορ­γα­νι­σμού θε­ω­ρεί­ται η συμ­βο­λή του στην επέ­κτα­ση ή αν θέ­λε­τε επέ­λα­ση ελ­λη­νι­κών επι­χει­ρή­σε­ων στη Βαλ­κα­νι­κή Χερ­σό­νη­σο, την Τουρ­κία, την Αί­γυ­πτο και την Ου­κρα­νία, κατά τη διάρ­κεια των χρό­νων της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κα­ται­γί­δας, που έπλη­ξε δια­δο­χι­κά τις αντί­στοι­χες χώρες. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι το ίδιο το IFC υπο­στη­ρί­ζει με στοι­χεία ότι η επέ­κτα­ση ελ­λη­νι­κών επι­χει­ρή­σε­ων σε χώρες, όπως η Αλ­βα­νία και η Ρου­μα­νία, βα­σί­στη­κε, κατά 50%, σε πό­ρους, δά­νεια και χρη­μα­το­δο­τή­σεις που προ­ήλ­θαν από τα τα­μεία του.

Το IFC φι­λο­δο­ξεί να πα­ρα­μεί­νει στην Ελ­λά­δα και να συν­δια­μορ­φώ­σει το νέο οι­κο­νο­μι­κό τοπίο της χώρας τα επό­με­να τρία με πέντε χρό­νια. Για το ίδιο διά­στη­μα δια­φη­μί­ζει τις συμ­βου­λευ­τι­κές, δια­με­σο­λα­βη­τι­κές και διαι­τη­τι­κές ικα­νό­τη­τες και εμπει­ρί­ες των στε­λε­χών του, προς κυ­βερ­νή­σεις και επι­χει­ρή­σεις οι οποί­ες επι­θυ­μούν, επι­διώ­κουν ή σχε­διά­ζουν να συν­διαλ­λα­γούν με τους υπουρ­γούς της συ­γκυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ, προ­κει­μέ­νου να... επεν­δύ­σουν στη χώρα. Έτσι, το IFC και ου­σια­στι­κά μέσω αυτού η Πα­γκό­σμια Τρά­πε­ζα θέλει να δια­δρα­μα­τί­σει πολ­λα­πλό και κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο στην πο­λι­τι­κή, την οι­κο­νο­μία και την κοι­νω­νία της Ελ­λά­δας του τρί­του μνη­μο­νί­ου, ενώ η έμ­φα­ση που δίνει στον τομέα της αγρο­τι­κής πα­ρα­γω­γής και δια­τρο­φής, μέσα στο κλίμα της ασφα­λι­στι­κής και φο­ρο­λο­γι­κής επι­δρο­μής του αγρο­τι­κού κό­σμου, πολ­λα­πλα­σιά­ζει τα μαύρα σύν­νε­φα πάνω από την ύπαι­θρο και για το άμεσο μέλ­λον, τις πα­ρα­γω­γι­κές δυ­να­τό­τη­τες, το αγρο­τι­κό ει­σό­δη­μα και το με­γά­λο πλή­θος των μι­κρών και με­σαί­ων αγρο­τών.