Η πιο προφανής απάντηση - το Χαλιφάτο - είναι και η πιο βολική. Ο πόλεμος της Λιβύης ξεκίνησε το 2011 με την επέμβαση Γάλλων, Βρετανών και Αμερικανών, ενώ μετά το τέλος του Καντάφι μετατράπηκε σε σύγκρουση μεταξύ φυλών, ένοπλων ομάδων και ενδοισλαμικών διαφορών, η οποία ωστόσο, ήταν και παρέμεινε υπόθεση γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Το αποτέλεσμα, δεν ήταν η έλευση της δημοκρατίας, συνοψίζεται στα εξής δεδομένα: η Λιβύη κατείχε την πρώτη θέση στην Αφρική στον δείκτη των Ηνωμένων Εθνών για την ανθρώπινη ανάπτυξη, σήμερα είναι ένα κατεστραμμένο κράτος.
Ο πόλεμος είναι στην πραγματικότητα ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών και το μοίρασμα της πίτας μεταξύ εξωτερικών παικτών και των δύο κύριων παραγόντων εντός της Λιβύης, την Τρίπολη και το Τομπρούκ, οι οποίοι κατέχουν δύο κανάλια παράλληλα και ανταγωνιστικά για την εξαγωγή του πετρελαίου.
Εδώ μπορούν να απελευθερωθούν μερικοί από τους πιο σημαντικούς πόρους της Αφρικής: το 38% του πετρελαίου της ηπείρου, το 11% της ευρωπαϊκής κατανάλωσης. Μιλάμε για ακατέργαστο πετρέλαιο ποιότητας και χαμηλού κόστους, που ανοίγει την όρεξη στις εταιρίες σε μια περίοδο ισχνών αγελάδων. Σήμερα μόνο η Eni[1] εξορύσσει φυσικό αέριο από την περιοχή της Τρίπολης: κάτι που κατάφερε αφού ελίχθηκε μεταξύ παρατάξεων και μισθοφόρων, όμως αυτό σύμφωνα με τους συμμάχους μας πρέπει να σταματήσει και, ει δυνατόν, με τη δική μας στρατιωτική συμβολή.
Γι 'αυτούς, ακόμη κι’ αν η Ιταλία έχασε στη Λιβύη 5 δισ από παραγγελίες, έχουμε ήδη εξασφαλίσει μια μερίδα ανάλογης αξίας σε βαρέλια μαύρου χρυσού. Φυσικά και δεν είναι έτσι, αλλά θα «πρέπει» να είναι έτσι: γι’ αυτό και ο Πρεσβευτής των ΗΠΑ τολμά να ζητήσει ξεδιάντροπα 5.000 άνδρες. Ο John Phillips χρυσώνει το χάπι και υπόσχεται μια στρατιωτική διοίκηση στην Ιταλία, υπογραμμίζοντας έτσι το πόσο λίγο μετράμε.
Η Λιβύη αποτελεί ένα λάφυρο 130 δισ δολάρια άμεσα και τρεις - τέσσερις φορές παραπάνω στην περίπτωση που ένα υποθετικό λιβυκό κράτος, καλύτερα αν είναι συνομοσπονδία που να διαιρείται σε ζώνες επιρροής, θα επέστρεφε στις εξαγωγές, όπως στην εποχή του Καντάφι. Πρόκειται για εκτιμήσεις που συνυπολογίζουν την παραγωγή πετρελαίου, τα αποθεματικά της κεντρικής τράπεζας και τα κρατικά επενδυτικά κεφάλαια της Λιβύης στο Λονδίνο, όπου σπούδασε ο αιχμάλωτος του Zintane, ο Seif Islam, ο γιος του Καντάφι, κάποτε ευπρόσδεκτος στο παλάτι του Μπάκιγχαμ, όπως άλλωστε το σύνολο των Αράβων ηγετών με την καρδιά στο μισοφέγγαρο και το πορτοφόλι στη City. Πέραν της BP και της Shell στην Κυρηναϊκή Χερσόνησο- όπου υπάρχουν κοινοπραξίες από Γαλλία, Γερμανία, ΗΠΑ και Κίνα - οι Βρετανοί πρέπει να υπερασπιστούν τη χρηματοοικονομική τάξη του πετροδολαρίου.
Οι Ρώσοι επίσης, αν και εκτοπίστηκαν το 2011 επειδή αντιτάχθηκαν στους βομβαρδισμούς, θέλουν το μερίδιό τους: θα το απαιτήσουν μέσω των Αιγυπτίων του στρατηγού AlSisi, στον οποίο πωλούν όπλα μαζί με τους Γάλλους. Ο AlSisi θεωρεί την Κυρηναϊκή χερσόνησο μια ιστορική αιγυπτιακή επαρχία, όπως άλλωστε κι ο βασιλιάς Faruk που την διεκδίκησε από τον Churchill το 1943: «Δεν μου προκύπτει», ήταν η ξερή απάντηση του τότε Βρετανού πρωθυπουργού. Υπάρχει όμως τροφή για όλα τα γούστα: αυτό κάνει ζοφερά γοητευτικό τον Λιβυκό πόλεμο.
Το λιβυκό λάφυρο, στο μοναδικό υφιστάμενο σχέδιο, πρέπει να επιστρέψει στις αγορές, να συνοδεύεται από ένα περιφερειακό σύστημα ασφαλείας, αγνοώντας τις απαιτήσεις της Τυνησίας και της Αλγερίας, τοποθετεί τη Γαλλία φύλακα του Sahelστη Fezzan, τους Βρετανούς στην Κυρηναϊκή χερσόνησο κρατώντας μακριά την Αίγυπτο με τις φιλοδοξίες της, και την Ιταλία στην περιοχή της Τρίπολης. Οι Αμερικανοί θα έχουν την στρατηγική εποπτεία.
Στους Λίβυους, διαιρεμένους και κατακερματισμένους, μαζί σε μια παρωδία κυβέρνηση «μη εθνικής ενότητας», το σχέδιο δεν θα αρέσει γιατί πολέμησαν τον Καντάφι αλλά και αναμεταξύ τους για το πώς θα μοιραστούν την ενεργειακή πίτα χωρίς να παραχωρήσουν κάτι από το «θησαυρό» στους ξένους και να καταλήξουν υπό καθεστώς επιτροπείας. Μαζί με τους εσωτερικούς καυγάδες υπάρχει και η εμπλοκή αραβικών και μουσουλμανικών δυνάμεων. Πρόκειται για «πυροσβέστες εμπρηστές» που ο καθένας τους ενισχύει την ομάδα επιλογής του: η Αίγυπτος καθοδηγεί τον στρατηγό Khalifa Haftar, το Κατάρ με δολάριά του επηρεάζει τους ριζοσπάστες ισλαμιστές στην Τρίπολη, τα Εμιράτα έχουν εξαγοράσει το πρώην διαμεσολαβητή του ΟΗΕ τον Bernardino León για να υποστηρίξει το Τομπρούκ και χωρίς να λογαριάζουμε την Τουρκία, η οποία από τη Συρία έστειλε πίσω τους Λίβυους τζιχαντιστές να κάνουν ιερό πόλεμο στη Σύρτη.
Ο πόλεμος στο Χαλιφάτο είναι μόνο μια πτυχή της σύγκρουσης, πράγματι, το Isisενεπλάκη κατά την κορύφωση του πολέμου για το πετρέλαιο. Τα δυτικά συμφέροντα, καλύπτονται πίσω από κοινούς στόχους μα αποκλίνουν αρχής εξαρχής από τη στιγμή που ο Γάλλος πρόεδρος Nicolas Sarkozyεπιτέθηκε στον Καντάφι χωρίς ούτε καν μια προειδοποίηση. Σήμερα είναι γνωστό το παρασκήνιο. Σε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προς την Hillary Clintonμε ημερομηνία 2 Απριλίου 2011, ο αξιωματούχος Sidney Blumenthal αποκαλύπτει ότι ο Καντάφι σκόπευε να αντικαταστήσει το Φράγκο CFA, το οποίο χρησιμοποιείται από 14 πρώην αποικίες, με ένα άλλο Παναφρικανικό νόμισμα. Ο στόχος του ήταν να κάνει ανεξάρτητη τη γαλλική Αφρική από το Παρίσι: οι πρώην αποικίες έχουν καταθέσει το 65% των αποθεματικών τους στο Παρίσι. Τότε βέβαια υπήρχε και το πετρέλαιο της Κυρηναϊκής για την Total. Με Αυτό τον τρόπο προετοιμάζουμε τον πόλεμο: με δήθεν φίλους-ανταγωνιστές-αντίπαλους όπως ακριβώς έκανε και η δημοκρατία των Δόγηδων.
Πηγή: ilsole24ore.com
[1] Ente Nazionale Idrocarburi (ENI) ο εθνικός οργανισμός υδρογονανθράκων της Ιταλίας(μεταφρ)
Μετάφραση Μουρατίδης Γιώργος