Οι θεωρίες τους περί της επιβίωσης του ικανότερου, με αποκλειστικό γνώμονα τις δυνάμεις της αγοράς, πήγαν περίπατο και το κράτος οφείλει να παρέμβει (και πράγματι οφείλει για την προστασία των εργαζομένων).
Το ίδιο υποθέτουμε θα λένε και αν κλείσει το Mega, παρά το γεγονός ότι και αυτή η προβληματική επιχείρηση θα έπρεπε να έχει κλείσει εδώ και χρόνια μαζί με τις εξίσου προβληματικές τράπεζες που το κρατούσαν στη ζωή για την επίτευξη πολιτικών και οικονομικών στόχων.
Γιατί όμως συγκεκριμένα το κλείσιμο της Ηλεκτρονικής Αθηνών προκαλεί τέτοια οργή στους Έλληνες οπαδούς του λιγότερου κράτους;
Ίσως γιατί εξέφραζε τις «αρχές» της αγοράς εκδίδοντας εικονικά τιμολόγια για τα οποία πλήρωσε πρόστιμο 1.5 εκατομμύριο ευρώ αντί για 75 που της είχαν αρχικά επιβληθεί.
Ίσως γιατί ζητούσε από τους εργαζόμενους να επωμιστούν το κόστος της αποτυχίας της.
Ίσως γιατί θριάμβευσε (και) στα χρόνια του εκσυγχρονισμού αλά Σημίτη, όταν οι τράπεζες έδιναν καταναλωτικά δάνεια υψηλού ρίσκου χωρίς καμία εγγύηση σε όποιον περνούσε έξω από την πόρτα τους. Είναι λοιπόν και αυτή σύμβολο της φούσκας που εκτίναξε το ιδιωτικό χρέος με ευθύνη των τραπεζών (οι οποίες στη συνέχεια ανακεφαλαιοποιήθηκαν με λεφτά των φορολογούμενων) αλλά και των ανύπαρκτων ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους (όπως ακριβώς επιβάλλει το νεοφιλελεύθερο δόγμα).
Ίσως απλώς γιατί εξέφραζε τον πολιτισμό και τις αξίες τους.
Τα μόνα θύματα βέβαια σε αυτή την ιστορία είναι οι εργαζόμενοι της εταιρείας που πλήρωσαν την πτώση και την συντριβή.
Α.Χ