Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Ένα τραγούδι που μιλάει για την ιστορία της «ξεριζωμένης» προγιαγιάς τηςτραγουδίστριας, κέρδισε τον διαγωνισμό της Eurovision. Και είναι να αναρωτιέται κανείς αν αξίζει πραγματικά να ασχοληθεί κανείς με το αισθητικό/καλλιτεχνικό πλαίσιο ενός διαγωνισμού, που αυτοκυρώθηκε όταν το S.A.G.A.P.O. του Μιχάλη Ρακιντζή δε μπόρεσε να ανέβει πάνω από την 17η θέση.Και ίσως μόνο η απαξίωση να αξίζει σε ένα διαγωνισμό πιο troll και από troll, και το άρθρο να ήταν περιττό, εάν δεν υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια:
Πλην υποψιασμένων Λακεδαιμονίων, εκατομμύρια σε όλη την Ευρώπη, ακόμη και αυτοί που δεν πείστηκαν για την «καλλιτεχνική αξία» του άσματος και υποψιάστηκαν ότι κάτι άλλο τρέχει, πληροφορήθηκαν ότι :
« στις 18 Μαΐου του 1944, το αιμοσταγές κομμουνιστικό καθεστώς, διέταξε τη μαζική εκτόπιση του τουρκογενούς φύλου των Τατάρων της Κριμαίας, με την υποψία ότι είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου».
…με την υποψία!
Το τραγούδι αύριο δε θα το θυμάται κανείς. Η πληροφορία όμως έμεινε. Εντελώς τυχαία η «αντικειμενική» αυτή πληροφορία αφορά την πιο ευαίσθητη, πολιτικοστρατιωτικά, ζώνη της Ευρώπης, αυτή τη στιγμή.
Και το πιο τραγικό είναι ότι ίσως και εντός αριστεράς να υπάρχουν φωνές που μπορεί - έστω και χαμηλόφωνα - να σιγοψιθυρίζουν για την «αντικειμενικότητα» της παραπάνω «αλήθειας».
Δυστυχώς όμως η ιστορία έχει άλλη άποψη:
Το πρώτο διάστημα της εισβολής στην ΕΣΣΔ, το 1941, οι Ναζί αντιμετώπισαν τους τοπικούς πληθυσμούς όπως ακριβώς προέβλεπε το σχέδιο: σαν αναλώσιμους υπανθρώπους. Μετά τη τραγική κατάληξη της μάχης της Μόσχας, όταν φάνηκε ότι ο πόλεμος θα κρατούσε πολύ περισσότερο από 5 μήνες, όπως αρχικά υπολόγιζαν, προσπάθησαν να δημιουργήσουν συμμαχίες, με βάση τις εθνικές ιδιατερότητες, στις κατακτημένες περιοχές.
Στη περιοχή της Κριμαίας, για την οποία το σχέδιο εποικισμού προέβλεπε, μετά τον πόλεμο, τον πλήρηεκγερμανισμό της, η στρατολόγηση των Τατάρων είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Ήδη από τον Οκτώβριοτου 1941 είχαν δημιουργηθεί «αστυνομικά σώματα» Τατάρων, με γερμανούς αξιωματικούς ως επικεφαλής, που αριθμούσαν συνολικά 9.000 Τατάρους. Κάθε ομάδα αποτελούνταν από 50-170 στρατιώτες, εξοπλισμένους με όπλα του σοβιετικού στρατού, κατά το 1/3 φορούσαν γερμανικές στολές και ήδη, μέχρι το τέλος του φθινοπώρου του 1941 είχαν δολοφονήσει πάνω από 40.000 κατοίκους της Κριμαίας. Κυρίως Ρώσους αλλά και Έλληνες.
Από τον Οκτώβριο του 1942 οι ομάδες αυτές, από «αστυνομικά σώματα», μετεξελίχθηκαν σε στρατιωτικές μονάδες, με βαρύτερο εξοπλισμό.
Σύμφωνα με τα επίσημα γερμανικά αρχεία στις μονάδες αυτές υπηρετούσαν 20.000 Τάταροι (το 9% του συνολικού πληθυσμού των Τατάρων, σύμφωνα με την απογραφή του 1939). Επίσης από τις 10.000 Τατάρους που υπηρετούσαν στο Κόκκινο Στρατό πριν τη γερμανική εισβολή, χιλιάδες λιποτάκτησανπρος τους Ναζί.
Ήταν τόση η προθυμία των Τατάρων, ώστε ο ίδιος ο Χίτλερ, στην ομιλία του στις 24 Μαΐου 1942 στοReichstag, αναφέρθηκε στις εθνότητες που πολεμούσαν «ώμο τον ώμο, με τους Γερμανούς στρατιώτες… Εσθονοί, Λιθουανοί, Ουκρανοί και Τάταροι…».
Βέβαια η υλική ανταμοιβή για την στήριξη αυτή δεν ήταν αμελητέα. Και τα οικονομικά κίνητρα ισχυρά. Με την διάλυση των κολχόζ η καλύτερη γη δόθηκε στους Τατάρους. Σπίτια, αγροκτήματα, περιουσίες (Ρώσων και Ελλήνων) αρπάχτηκαν .
Ολόκληρα χωριά καταστράφηκαν και οι κάτοικοι δολοφονήθηκαν. Τα χωριά Tsabli, Liaki,Tsair και άλλα ήταν τα Καλάβρυτα και το Δίστομο της Κριμαίας.
Στη μάχη της Σεβαστούπολης, μια από τις πιο σημαντικές μάχες του πολέμου,τα ταταρικά τάγματα είχαν ενεργή συμμετοχή. Εκτελούσαν εν ψυχρώ κάθε σοβιετικό αιχμάλωτο. Μαρτυρίες αιχμαλώτων στο κόλπο Alushta βεβαιώνουν τις εν ψυχρώ δολοφονίες. Οι ίδιοι σώθηκαν μετά από παρέμβαση ιταλών στρατιωτών.
Πορεία 3.000 αιχμαλώτων προς το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Felnygorodok διασταυρώθηκε με Ταταρικό απόσπασμα και 1500 αιχμάλωτοι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ.
Μετά το 1943, και ενώ ο πόλεμος είχε αλλάξει τροπή, άρχισε η «αυτομόληση» Τατάρων στις μονάδες των παρτιζάνων. Το Δεκέμβριο εντάχθηκαν στις παρτιζάνικες ομάδες, και έγινα δεκτοί, 406 Τάταροι.219 από αυτούς υπηρετούσαν πριν στις δωσίλογες «αστυνομικές δυνάμεις». Τον Ιανουάριο του 1944 οι Τάταροι που υπηρετούσαν στις ανταρτικές μονάδες ήταν 598.
Μάλλον λοιπόν η γιαγιά της Τζαμάλα δεν είπε την αλήθεια στην εγγονή της. Αλλά και η εγγονή της, μάλλον δεν άκουσε ποτέ για τάγμα Τατάρων εθελοντών που πολεμάει «ώμο με τον ώμο» με τα ναζιστικά τάγματα του Αζόφ, στην ανατολική Ουκρανία. Και σίγουρα δε ξέρει ότι στα τάγματα αυτά έχουν στρατολογηθεί και «αδέλφια» από τους Γκρίζους Λύκους.
Το πώς γίνεται προσπάθεια να αξιοποιηθεί ο πολιτισμός σαν όπλο το ζήσαμε και στη Αθήνα πρόσφατα. Όταν το ίδρυμα “opensociety” του Soros, μαζί με την ουκρανική και αμερικανική πρεσβεία, προσπάθησαν να διοργανώσουν φιλο-maidan festival, που έχει ήδη διατρέξει τη μισή Ευρώπη. «Δυστυχώς», στην Αθήνα, «αναβλήθηκε λόγω τεχνικών προβλημάτων», από τη δράση του αντιφασιστικού κινήματος.