ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΕΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΕΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΣΕΕ ΘΑΒΟΥΝ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΑΒΑΝΤΑΡΟΥΝ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΜΠΛΟΚ
Εντυπωσιακή μέχρι σήμερα η εκκωφαντική σιωπή της μνημονιακής πλειοψηφίας στα συνδικάτα και πρώτα απ'όλα της εξωνημένος πλειοψηφίας των “Παναγοπουλαίων” (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ) στη ΓΣΕΕ, απέναντι στο νομ/κο έκτρωμα “κόφτη” εισοδημάτων και δικαιωμάτων που προωθεί με πραξικοπηματικές διαδικασίες εξπρές η κυβέρνηση στη Βουλή.
Ακόμα και για τα δεδομένα μιας παραδομένης και συμβιβασμένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, προκαλεί κατάπληξη η παχυδερμία με την οποία αντιμετωπίζει νομοθετικά εκτρώματα που δίνουν τη χαριστική βολή στα εργατικά – λαϊκά εισοδήματα και ξεπουλάνε τη χώρα.
Στο προηγούμενο αντιασφαλιστικό νομ/κο κυβερνητικό μνημονιακό τερατούργημα η ΓΣΕΕ αποφάσισε, με τα χίλια ζόρια και με σκόπιμη αφόρητη καθυστέρηση, γενική απεργία μόλις το Σαββατοκύριακο (!!!), που το νομοσχέδιο ψηφιζόταν στη Βουλή και ούτε καν τις κρίσιμες μέρες της κατάθεσης του.
Τώρα, με το νομ/διο των 1,8 δισ. έμμεσων φόρων, του “κόφτη” μισθών και συντάξεων, της ληστείας “κόκκινων” και πράσινων δανείων και του ξεπουλήματος της χώρας με το Ταμείο Ιδιωτικοποίησεων και της σειράς άλλων επώδυνων μέτρων, οι ανώτερες εκφράσεις των συνδικάτων δεν εισηγούνται καμιά απεργία, δεν κάνουν την παραμικρή προετοιμασία και δεν προτείνουν καμία ενημέρωση και αγωνιστική κινητοποίηση και μάλλον περιμένουν την τελευταία ώρα της Κυριακής, που θα ψηφίζεται το νομ/διο στη Βουλή, να κάνουν κάτι, περισσότερο για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου.
Η συνδικαλιστική μνημονιακή γραφειοκρατία, μια από τις κύριες αιτίες της κρίσης και της παρακμήςτου συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας, έχει αποδειχθεί ο καλύτερος βαστάζος του Τσίπρα και όλου του κατάπτυστου μνημονιακού μπλοκ (Μητσοτάκη, Γεννηματά, Λεβέντη, Θεοδωράκη, Καμμένου), ενώ η ακινησία και η αποκοίμιση που καλλιεργεί, υποβοηθούν μόνο τη Χρυσαυγήτικη νεοναζιστική δημαγωγία.
Είναι θλιβερό, πάντως, ότι η μνημονιακή εξωνυμένη πλειοψηφία των “Παναγοπουλαίων”, στα συνδικάτα βρίσκει εξ αντικειμένου στήριξη στην απραξία και ακινησία της από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, οι οποίες δεν αντιδρούν και μάλλον σιγοντάρουν την αγωνιστική παχυδερμία της ΓΣΕΕ.
Το ΠΑΜΕ είτε γιατί θεωρεί λανθασμένα ότι η σχεδιασμένη και προετοιμασμένη κήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων δεν θα έχει επιτυχία, είτε γιατί νομίζει ότι οι χωριστές και χωριστικές“περιφρουρημένες” συγκεντρώσεις και πορείες του ευνοούν το ίδιο και τον κομματικό του χώρο, όχι μόνο δεν ασκεί καμιά πίεση για την κινητοποίηση των συνδικάτων, ιδιαίτερα των ανώτερων βαθμίδων τους αλλά και σιγοντάρει την αδράνεια τους και τη ρίψη άσφαιρων πυρών.
Απομένουν κυρίως οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις με αναφορά στη ΛΑ.Ε. και άλλων ριζοσπαστικών οργανώσεων, να δίνουν τη μάχη για ένα αγωνιστικό δρόμο αντιδράσεων των συνδικάτων με πλατιά ενημέρωση των εργαζομένων και ενωτική κινητοποίηση τους.
Αυτές τις ώρες μόνο ένα νέο εργατικό κίνημα με επίκεντρο ένα ανασυγκροτημένο ταξικό ενωτικό συνδικαλιστικό κίνημα, που θα ενώνουν και θα κινητοποιούν με τον πιο ευρύ τρόπο τον κόσμο της μισθωτής εργασίας και ένα πλατύ συμμαχικό κοινωνικό μπλοκ δυνάμεων, μπορούν να βάλουν φρένο στη μνημονιακή επιδρομή και να προκαλέσουν ανατρεπτικές πολιτικές εξελίξεις.
Με στόχο αυτήν την ελπιδοφόρα προοπτική πρέπει να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας πρωτοστατώντας, παρά τις αντιξοότητες και τα εμπόδια, από αύριο μέχρι την Κυριακή για να κηρυχθούν και υλοποιηθούν οι πιο μαζικές και δυναμικές εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι αυτές είναι μόνο η πολύτιμη αφετηρία για όσα μεγάλα και νικηφόρα μετά βεβαιότητας θα ακολουθήσουν.
Όσοι θεωρούν ότι η κυβέρνηση, η μνημονιακή τάξη και οι δορυφόροι του στα συνδικάτα, έχουν επιβάλει τη δική τους μνημονιακή κανονικότητα και μια αδιατάρακτη πορεία εμπέδωσης των μέτρων, κάνουν μεγάλο λάθος.
Η κοινωνία βράζει αγανακτισμένη.
Τα μέτρα ακόμα δεν έχουν φανεί στην τσέπη των πολιτών.
Το ζητούμενο είναι να βρεθούν δυνάμεις που με αισιοδοξία, σχέδιο και τόλμη θα μπουν μπροστά και θα αναδείξουν δυνατά ότι η Ελλάδα δεν έχει ως μέλλον τον αργό θάνατο αλλά ότι υπάρχει βιώσιμηεναλλακτική λύση.
Ν.Ζ.