Το καλοκαίρι ο Έλληνας εξωτερικεύεται. Βγάζει τα μέσα του στη φόρα. Αλλά και τα έξω του. Είναι ευκολοψυχολόγητος. Εκδηλώσεις, πανηγύρια, φεστιβάλ. Στα μέρη μας είχαμε χρόνια να δούμε τόσες πολιτισμικές εισαγωγές. Και τόση έπαρση ότι διακονούμε το κύρος της τοπικής μας φυσιογνωμίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε τον υπόλοιπο κόσμο και τον πολιτισμό του. Δεν σημαίνει ότι είναι κακό να ξεκινάνε από εδώ αγώνες αυτοκινήτων με θορυβώδεις εξατμίσεις. Αμφισβητούμε όμως την ικανότητα των τοπικών παραγόντων να γνωρίζουν και να αξιοποιούν τον τόπο μας. Είναι η απουσία ενός ισχυρού και αυτογενούς πολιτισμικού προγράμματος που αναγκάζει τους ιθύνοντες να περηφανεύονται ότι αυτό που εισάγουν είναι η φυσιογνωμία μας και αυτό που μας χρειάζεται.
Επανέρχεται η παλιά καλή εποχή των παιχνιδιών στην άμμο. Μπαζώσαμε και το μισό λιμάνι-δεξαμενή. Οι χωματουργικές εργασίες αποδίδουν. Πριν χρόνια το θέμα το είχε πιάσει και ο GUΑRDIAN: Οι Έλληνες έδιωξαν τον βασιλιά αλλά έκαναν βασιλιά τις μπουλντόζες και τους φορτωτές… Δεν θυμάμαι αν έβαζε μαζί και τις εργολαβίες, την εργολαβική αλληλεγγύη. Ήρθε ο καιρός της κρίσης για να καταλάβουμε πώς και από ποιους κρινόταν η σκοπιμότητα και αποδοτικότητα των έργων.
Το θέμα αυτό θα το ανεβάσουμε-ή κατεβάσουμε- στην επόμενη στάση. Παρατηρώ όμως την μακαριότητα του Ξυλοκαστρίτη-Ευρωστίνιου. Ας γελάμε και χοροπηδάμε για να λεν πως δεν πεινάμε. Ήταν το εσωτερικό θέαμα του καραγκιόζη με εξωτερικούς αποδέκτες. Αν ανοίξεις κουβέντα θα σου κατηγορήσουν Μέρκελ, ΔΝΤ, Τσίπρα, Γιωργάκη, Σαμαρά… Με το δίκιο τους. Αλλά μισό δίκιο. Το άλλο μισό είναι το άδικό τους. Η αδιαφορία για τον τόπο τους. Αφήνουν να σέρνεται η καθημερινότητα και το μέλλον τους από τοπικούς παράγοντες και εκπροσώπους προς την παρακμή. Όπως σέρνονταν, υπήκοοι πρώτα από τα κόμματα και την πολιτική της απάτης. Αλλά δεν κατάλαβαν ότι τα ψέματα τελείωσαν και ότι για να πραγματοποιήσεις το πιο μικρό όνειρο πρέπει να ξυπνήσεις.
Είναι χαρακτηριστική οποιασδήποτε αναφορά στην συρρίκνωση του αριθμού των γαλάζιων σημαιών. Η νέα διαχείριση του δήμου από τον Η. Ανδρικόπουλο μέσα σε δύο χρόνια από επτά τις έκανε μία. Το θέμα δεν απασχόλησε κανένα, εκτός μίας μικρής αναφοράς του Τσιώτου σε κοινωνικό ηλεκτρονικό δίκτυο. Στο Ξυλόκαστρο-Ευρωστίνη συρρικνώνονται τα ουσιαστικά και συμβολικά του στοιχεία και οι άνθρωποι αγαλλιάζουν στην πολιτική νωθρότητα, στο ό,τι λάχει. Είναι υπερήφανοι για το κατόρθωμα στις γαλάζιες σημαίες;
Αντίθετα ο Νίκος Πέτρου, υπεύθυνος του προγράμματος Γαλάζιες Σημαίες και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας της Φύσης, θεωρεί ότι «οι δήμοι πρέπει να είναι πολύ υπερήφανοι που είναι μέρος της τρίτης χώρας με τις περισσότερες γαλάζιες σημαίες στον κόσμο». Τι είναι η γαλάζια σημαία; «Είναι το πλέον αναγνωρίσιμο και διαδεδομένο διεθνώς οικολογικό σύμβολο ποιότητας στον κόσμο». Άλλες τουριστικά ανταγωνιστικές χώρες θέτουν στόχους κατάκτησης της πρώτης θέσης μέσα στην επόμενη δεκαετία… Εμείς θα βάλλουμε στόχο να χάσουμε και την μία;
Θέλουν και τουρισμό στο Ξυλόκαστρο. Έχουν και δημοτική επιτροπή τουρισμού. Έχουν και άγνοια του θέματος αλλά και αδιαφορία για να μάθουν. Να τους υπενθυμίσω ότι στατιστικά στοιχεία της διεθνούς τουριστικής κίνησης δείχνουν ότι οι ταξιδιώτες ενδιαφέρονται, ενημερώνονται και επιλέγουν προορισμούς που διαθέτουν σήματα οικολογικής ποιότητας. Τα eco label όπως είναι η γαλάζια σημαία για τις ακτές και το green key για καταλύματα.
Τελικά, κάποτε θα μάθουμε και κάτι. Δεν χρειάζεται να αποδεκατιστούμε για να καταλάβουμε ότι η κατανάλωση, οι καφέδες, τα σουβλάκια, ο ηδονισμός της αθλητικής ψυχαγωγίας, του μουσικού εξηλεκτρισμού του δάσους της Ζήριας, (το επόμενο ραντεβού κλασσικής μουσικής σε καπηλειό), και άλλα που θα εφεύρουν για να ξεδίνουμε μας οδηγούν εκεί που απευχόμαστε… Εκεί θα φθάσουμε αν δεν καθορίζει τη σκέψη και την πράξη μας η διεκδίκηση της σύγχρονης έκφρασης της τοπικής αυθεντικότητας. Για την οικονομική αποδοτικότητα, μεθοδολογία υλοποίησης εφήμερων θεαμάτων, για ιθαγενείς και για την αυτογενή πράξη που δεν βρήκε εσωτερική δημοτική- κοινωνική ανταπόκριση θα τα πούμε. Εννοώ την έκθεση που επιχείρησε να δώσει στην πόλη ο ΚΥΛΛΗΝΙΟΣ ΑΔΩΝΙΣ που την αρνήθηκαν, ενώ θα ήταν, όπως επινοήθηκε, μία αυθεντική εικόνα της πόλης-αγοράς, μία πλατεία μέσα στην πόλη, μία νέα ανάγνωση της προόδου.
Έλεγαν ότι με τα «παιχνίδια στην άμμο» θα είχαν κέρδος οι καταστηματάρχες. Αλλά γύριζαν τα καταστήματα αντιδήμαρχοι να μαζεύουν λεφτά «για τα έξοδα». Εκεί που θα κέρδιζαν πληρώνουν. Τελικά θα μείνει το συναίσθημα της μετοχής σε αγώνες, τα τραπεζώματα και οι αναμνηστικές φωτογραφίες. Βέβαια «θα διαφημιστεί το Ξυλόκαστρο» όπως λένε, αλλά όχι το Ξυλόκαστρο για αυτό που είναι και που χάνεται πίσω από τις ιαχές μαζικών θεαμάτων. Το 2002 λέγαμε σε διακήρυξη μίας νέας αυτοδιοικητικής κίνησης ότι ο δήμος και το πνευματικό κέντρο πρέπει να περάσουν ένα πνευματικό ΚΤΕΟ. Ας προσπαθήσουν να περάσουν και τώρα. Το πρόστιμο της καθυστέρησης άλλωστε το έχουμε πληρώσει.
Επανέρχεται η παλιά καλή εποχή των παιχνιδιών στην άμμο. Μπαζώσαμε και το μισό λιμάνι-δεξαμενή. Οι χωματουργικές εργασίες αποδίδουν. Πριν χρόνια το θέμα το είχε πιάσει και ο GUΑRDIAN: Οι Έλληνες έδιωξαν τον βασιλιά αλλά έκαναν βασιλιά τις μπουλντόζες και τους φορτωτές… Δεν θυμάμαι αν έβαζε μαζί και τις εργολαβίες, την εργολαβική αλληλεγγύη. Ήρθε ο καιρός της κρίσης για να καταλάβουμε πώς και από ποιους κρινόταν η σκοπιμότητα και αποδοτικότητα των έργων.
Το θέμα αυτό θα το ανεβάσουμε-ή κατεβάσουμε- στην επόμενη στάση. Παρατηρώ όμως την μακαριότητα του Ξυλοκαστρίτη-Ευρωστίνιου. Ας γελάμε και χοροπηδάμε για να λεν πως δεν πεινάμε. Ήταν το εσωτερικό θέαμα του καραγκιόζη με εξωτερικούς αποδέκτες. Αν ανοίξεις κουβέντα θα σου κατηγορήσουν Μέρκελ, ΔΝΤ, Τσίπρα, Γιωργάκη, Σαμαρά… Με το δίκιο τους. Αλλά μισό δίκιο. Το άλλο μισό είναι το άδικό τους. Η αδιαφορία για τον τόπο τους. Αφήνουν να σέρνεται η καθημερινότητα και το μέλλον τους από τοπικούς παράγοντες και εκπροσώπους προς την παρακμή. Όπως σέρνονταν, υπήκοοι πρώτα από τα κόμματα και την πολιτική της απάτης. Αλλά δεν κατάλαβαν ότι τα ψέματα τελείωσαν και ότι για να πραγματοποιήσεις το πιο μικρό όνειρο πρέπει να ξυπνήσεις.
Είναι χαρακτηριστική οποιασδήποτε αναφορά στην συρρίκνωση του αριθμού των γαλάζιων σημαιών. Η νέα διαχείριση του δήμου από τον Η. Ανδρικόπουλο μέσα σε δύο χρόνια από επτά τις έκανε μία. Το θέμα δεν απασχόλησε κανένα, εκτός μίας μικρής αναφοράς του Τσιώτου σε κοινωνικό ηλεκτρονικό δίκτυο. Στο Ξυλόκαστρο-Ευρωστίνη συρρικνώνονται τα ουσιαστικά και συμβολικά του στοιχεία και οι άνθρωποι αγαλλιάζουν στην πολιτική νωθρότητα, στο ό,τι λάχει. Είναι υπερήφανοι για το κατόρθωμα στις γαλάζιες σημαίες;
Αντίθετα ο Νίκος Πέτρου, υπεύθυνος του προγράμματος Γαλάζιες Σημαίες και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας της Φύσης, θεωρεί ότι «οι δήμοι πρέπει να είναι πολύ υπερήφανοι που είναι μέρος της τρίτης χώρας με τις περισσότερες γαλάζιες σημαίες στον κόσμο». Τι είναι η γαλάζια σημαία; «Είναι το πλέον αναγνωρίσιμο και διαδεδομένο διεθνώς οικολογικό σύμβολο ποιότητας στον κόσμο». Άλλες τουριστικά ανταγωνιστικές χώρες θέτουν στόχους κατάκτησης της πρώτης θέσης μέσα στην επόμενη δεκαετία… Εμείς θα βάλλουμε στόχο να χάσουμε και την μία;
Θέλουν και τουρισμό στο Ξυλόκαστρο. Έχουν και δημοτική επιτροπή τουρισμού. Έχουν και άγνοια του θέματος αλλά και αδιαφορία για να μάθουν. Να τους υπενθυμίσω ότι στατιστικά στοιχεία της διεθνούς τουριστικής κίνησης δείχνουν ότι οι ταξιδιώτες ενδιαφέρονται, ενημερώνονται και επιλέγουν προορισμούς που διαθέτουν σήματα οικολογικής ποιότητας. Τα eco label όπως είναι η γαλάζια σημαία για τις ακτές και το green key για καταλύματα.
Τελικά, κάποτε θα μάθουμε και κάτι. Δεν χρειάζεται να αποδεκατιστούμε για να καταλάβουμε ότι η κατανάλωση, οι καφέδες, τα σουβλάκια, ο ηδονισμός της αθλητικής ψυχαγωγίας, του μουσικού εξηλεκτρισμού του δάσους της Ζήριας, (το επόμενο ραντεβού κλασσικής μουσικής σε καπηλειό), και άλλα που θα εφεύρουν για να ξεδίνουμε μας οδηγούν εκεί που απευχόμαστε… Εκεί θα φθάσουμε αν δεν καθορίζει τη σκέψη και την πράξη μας η διεκδίκηση της σύγχρονης έκφρασης της τοπικής αυθεντικότητας. Για την οικονομική αποδοτικότητα, μεθοδολογία υλοποίησης εφήμερων θεαμάτων, για ιθαγενείς και για την αυτογενή πράξη που δεν βρήκε εσωτερική δημοτική- κοινωνική ανταπόκριση θα τα πούμε. Εννοώ την έκθεση που επιχείρησε να δώσει στην πόλη ο ΚΥΛΛΗΝΙΟΣ ΑΔΩΝΙΣ που την αρνήθηκαν, ενώ θα ήταν, όπως επινοήθηκε, μία αυθεντική εικόνα της πόλης-αγοράς, μία πλατεία μέσα στην πόλη, μία νέα ανάγνωση της προόδου.
Έλεγαν ότι με τα «παιχνίδια στην άμμο» θα είχαν κέρδος οι καταστηματάρχες. Αλλά γύριζαν τα καταστήματα αντιδήμαρχοι να μαζεύουν λεφτά «για τα έξοδα». Εκεί που θα κέρδιζαν πληρώνουν. Τελικά θα μείνει το συναίσθημα της μετοχής σε αγώνες, τα τραπεζώματα και οι αναμνηστικές φωτογραφίες. Βέβαια «θα διαφημιστεί το Ξυλόκαστρο» όπως λένε, αλλά όχι το Ξυλόκαστρο για αυτό που είναι και που χάνεται πίσω από τις ιαχές μαζικών θεαμάτων. Το 2002 λέγαμε σε διακήρυξη μίας νέας αυτοδιοικητικής κίνησης ότι ο δήμος και το πνευματικό κέντρο πρέπει να περάσουν ένα πνευματικό ΚΤΕΟ. Ας προσπαθήσουν να περάσουν και τώρα. Το πρόστιμο της καθυστέρησης άλλωστε το έχουμε πληρώσει.