Αυτήν την στιγμή η γαλλική εργατική τάξη βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για να μην περάσουν και στην Γαλλία τα μνημονιακά αντεργατικά και αντιδημοκρατικά κελεύσματα . Το διακύβευμα δεν είναι πλέον μόνο η κατάργηση του νόμου Ελ Κορμί. Το διακύβευμα είναι πλέον η υπεράσπιση της δημοκρατίας σ’ αυτή την χώρα μετά από 4 μήνες απεργιών και κινητοποιήσεων ενάντια σε ένα νόμο που αποδοκιμάζει με συντριπτικά ποσοστά η πλειοψηφία των πολιτών.
Απέναντι τους μια θλιβερή μειοψηφία .Μια κυβέρνηση τοποτηρητών των κελευσμάτων του γερμανικού και γαλλικού κεφαλαίου που προσπαθούν με διατάγματα να πάρουν όμηρο την κοινωνία. Αφού δεν κατάφεραν να διαβάλουν και να εξαϋλώσουν την αντίσταση των συνδικάτων με τα κανάλια και τις κατασκευασμένες ειδήσεις υιοθετούν την βία ως απάντηση. Καταστολή διαδηλώσεων απειλές απαγόρευσης, ένα αστυνομικό κράτος που σε συνεργασία με τα ΜΜΕ ασκούν έναν αφόρητο εκβιασμό στην δικαιοσύνη η οποία προβαίνει σε φυλακίσεις συνδικαλιστών με ποινές προς παραδειγματισμό.
Δεν θα το πιστεύαμε ότι ήταν ποτέ δυνατό , να καταλύεται το γαλλικό κοινωνικό μοντέλο όπως αυτό διαμορφώθηκε από το Εθνικό συμβούλιο της αντίστασης σε μια χώρα που έβγαινε από την γερμανική κατοχή στο Β Παγκόσμιο πόλεμο. 80 χρονιά κοινωνικών κατακτήσεων , από την μεγάλη γενική απεργία του 1936 που επέφερε κατακτήσεις όπως οι θεσμοθετημένες διακοπές (άδεια μετ ‘ αποδοχών) τις κατακτήσεις των συνδικάτων μετά την απελευθέρωση ,την κοινωνική ασφάλιση ,την συνδικαλιστική δραστηριότητα εργατικών επιτροπών στις επιχειρήσεις, το δικαίωμα σε συλλογικές συμβάσεις εργασίας το 1950, τις κατακτήσεις του Μάη του 68.
Ογδόντα χρονιά κοινωνικών κατακτήσεων τις οποίες έρχεται να αμφισβητήσει μια κυβέρνηση «σοσιαλδημοκρατών».
Αφού επέβαλε την μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αφού επέβαλε την εργασιακή μεταρρύθμιση στο κοινοβούλιο χωρίς καμιά συζήτηση , με προεδρικό διάταγμα η κυβέρνηση Ολάντ προσπαθεί τώρα να απαγορεύσει και τις διαδηλώσεις των συνδικάτων .
Το εργασιακό νομοσχέδιο «Ελ Κομρι» αποτελεί στην πραγματικότητα επιταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα πλαίσια των ευρωπαϊκών συνθηκών και της «Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».
«Η εργασιακή μεταρρύθμιση είναι το λιγότερο που θα πρέπει να κάνει ο Μανουέλ Βαλς» δήλωνε πριν λίγες βδομάδες ο γνωστός «φιλέλληνας» Ζαν Κλοντ Γιούνκερ . Η γαλλική κυβέρνηση αλλά και σύσσωμες οι δυνάμεις της «οικονομικής ολιγαρχίας» προσπαθούν να περάσουν ένα νόμο έκτρωμα χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα .
ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ, ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΕ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΚΛΟΙΟ
Το κεφάλαιο έχει κηρύξει έναν αμείλικτο πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη, χρησιμοποιώντας ως αιχμή του δόρατος τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης.
Για να ισχύει μια είδηση θα πρέπει να περάσει από τα δελτία των ειδήσεων, αν όχι είναι μη γενομένη. Δημοσιογράφοι σε ρόλο Ιεροεξεταστών που βγάζουν πύρινους λόγους εναντίων του συνδικαλιστικού κινήματος.
Στα ψιλά των μίντια πέρασε η μεγαλύτερη διαδήλωση που έγινε τα τελευταία χρονιά στο Παρίσι, την 14η Ιουνίου όπου ένα εκατομμύριο κόσμου βγήκε στους δρόμους του Παρισιού , μια λαοθάλασσά που οι μόνοι που δεν είδαν ήταν η κυβέρνηση και η αστυνομία σύμφωνα με την οποία οι διαδηλωτές δεν ξεπερνούσαν τους 75.000. Πρωτοφανής η επιθετικότητα των Γαλλικών Ματ προς τους διαδηλωτές και πρωτοφανής η «ανοχή» απέναντι σε μια χούφτα κουκουλοφόρων ,μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι οποίοι επιτέθηκαν για πρώτη φορά σε ένα νοσοκομείο ,σπάζοντας με σφυριά την εξωτερική τζαμαρία .
Όλως τυχαίως, η αστυνομία διάλεξε απ’ όλο το μήκος της διαδρομής της πορείας το σημείο εκείνο, διπλά στο νοσοκομείο παίδων « Νεκέρ» για να σπάσει την πορεία στα δυο , με κανόνια νερού .
Όλως τυχαίως τα Ματ που στέκονταν μπροστά από το νοσοκομείο δεν μπόρεσαν να σταματήσουν τρία άτομα που με κουκούλες και σφυριά στα χέρια έσπαγαν τα τζαμιά του νοσοκομείου.
Αυτό ήταν. Σε ελάχιστο χρόνο, το σύνθημα για το μιντιακό λιντσάρισμα της Cgt είχε δοθεί.
Τα κανάλια ξεκίνησαν να εξαπολύουν μύδρους εναντίων των συνδικάτων , να κατηγορούν την CGT για τα σπασμένα τζαμιά του νοσοκομείου, την βία των διαδηλωτών «που πρέπει να σταματήσει» , τον υπουργό εσωτερικών Μπερνάρ Καζνεβ στο δελτίο ειδήσεων του δεύτερου κρατικού καναλιού να ερωτάτε για την τραγική δολοφονία ενός αστυνομικού και της γυναίκας από έναν αυτοπροσδιοριζόμενο ισλαμιστή και να κάνει άμεσα την σύνδεση με την «βία των διαδηλωτών εναντίων των αστυνομικών » ανακοινώνοντας ότι αν η CGT δεν μπορεί να περιφρουρήσει τις διαδηλώσεις τότε αυτές θα πρέπει να απαγορευτούν.
Αυτό ήταν, το νερό είχε μπει στ’ αυλάκι .Την επόμενη μέρα, μπροστά στην θέα των σπασμένων τζαμιών του νοσοκομείου ο πρωθυπουργός Βαλς δηλώνοντας συντετριμμένος από την «καταστροφή ενός νοσοκομείου» ζητά από την CGT να μην διοργανώσει άλλες διαδηλώσεις στο Παρίσι.
Σε ανάλογο κλίμα και ο πρόεδρος Ολάντ διαμήνυσε «ότι αν τα συνδικάτα δεν μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια , δεν μπορεί να επιτραπεί η διαδήλωση.
Η απάντηση των συνδικάτων ήρθε από τον γενικό γραμματέα της Cgt Φίλιπ Μαρτίνεζ ,«οι δυο προγραμματισμένες πορείες διαμαρτυρίας θα γίνουν, και ότι δεν είναι δουλειά της περιφρούρησης των συνδικάτων να διασφαλίσουν την τάξη έξω από την πορεία αλλά να προφυλάξουν τους εργαζόμενους που βρίσκονται μέσα σ’ αυτή ».
Δυο μέρες πριν την διαδήλωση της 23ης Ιουνίου η αστυνομία του Παρισιού ανακοινώνει ότι επιθυμεί η πορεία να μετατραπεί σε μια συγκέντρωση , τα δε συνδικάτα συνεχίζουν να υπερασπίζονται το συνταγματικό δικαίωμα στην διαδήλωση και επιμένουν ότι η διαδήλωση της Πέμπτης θα πραγματοποιηθεί . Η Λίγκα για τα ανθρώπινα δικαιώματα ανακοινώνει ότι αν η κυβέρνηση επιμείνει στην απαγόρευση θα καλέσει σε διαδήλωση ενάντια στην καταπάτηση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων .Το πρωί της Τετάρτης 22 Ιουνίου η αστυνομία απαγορεύει την διαδήλωση . Μέχρι το μεσημέρι, μέσα από πολλές διαπραγματεύσεις και μέσα στην γενική κατακραυγή η κυβέρνηση υποχωρεί. Η διαδήλωση της Πέμπτης θα γίνει , μια πρώτη πολιτική ήττα για τον Φρανσουά Ολάντ.
Η διαδηλώσεις της 23ης και 28ης Ιουνίου θα γίνουν μέσα σε μια πρωτοφανής αστυνομοκρατία. Η κυβέρνηση προσπαθεί ουσιαστικά να τις ποινικοποιήσεις .
Αφού δεν τόλμησε να τις απαγορεύσει κάνει πολλή δύσκολη ως αδύνατη την πρόσβαση του κόσμου στην διαδήλωση .Το μετρό σταματά και ολόκληρες γειτονίες μπαίνουν σε αστυνομική καραντίνα .Έφτασαν μέχρι στο σημείο να περικυκλώσουν το εργατικό κέντρο Παρισιού και να κρατήσουν «ομήρους» μέχρι το τέλος της διαδήλωσης για επτά ολόκληρες ώρες κάποιες εκατοντάδες συνδικαλιστές που συνεδρίαζαν πριν την έναρξη της πορείας αποτρέποντας τους από το να συμμετάσχουν.
Ολάντ και Βαλς παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια με την Δημοκρατία . Απομονωμένοι ,με τα ποσοστά δημοτικότητας να καταρρέουν , υιοθετούν την ίδια ρητορική ,λέξη προς λέξη με το εθνικό κόμμα της Λεπεν και στρώνουν το χαλί στον φασισμό .
Τέλος εποχής για το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα που αποκόπτεται ακόμη περισσότερο από την βάση του . Ανάλογο ιστορικό στην Πέμπτη γαλλική Δημοκρατία , απαγόρευση δηλαδή διαδήλωσης συνδικάτων υπήρξε μόνο κατά την διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας όταν ο πρωθυπουργός Μισέλ Ντεμπρέ έδωσε εντολή να απαγορευτεί η αντιπολεμική διαδήλωση στην οποία καλούσαν το Κομμουνιστικό κόμμα Γαλλίας KΓ και η CGT. Διοικητής της αστυνομίας τότε ήταν ο Μορίς Παπόν ο οποίος έβαψε τα χέρια με το αίμα 8 διαδηλωτών δίνοντας εντολή στην αστυνομία να σπρώξει τους διαδηλωτές μέσα στο μετρό .Το γαλλικό εργατικό κίνημα δεν ξεχνά τους νεκρούς του μετρό Σαρόν.
ΑΥΤΗ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ
Η βιαίως προλεταριοποιημένη μεσαία τάξη συνειδητοποιεί ότι αυτή η ευρωπαϊκή ένωση δεν αλλάζει .Ότι ευρωπαϊκή ένωση και ευρώ σημαίνουν θεσμοποίηση του νεοφιλελευθερισμού και αγιοποίηση των πολιτικών λιτότητας.
Συνειδητοποιούν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τέλος εποχής που καθιστά επιτακτική την ρήξη με το ολοένα και πιο επιθετικό κεφάλαιο που χρησιμοποιεί ως πολιορκητικό κριό το ευρώ και τις ευρωσυνθήκες.
Το απέδειξε ο βρετανικός λαός και πρωτίστως η αποκλεισμένη βρετανική εργατική τάξη στο δημοψήφισμα απέναντι σε όλων των ειδών τις πιέσεις του ευρωδικτατορικού ιερατείου με το τεράστιο ΟΧΙ στην ευρωπαϊκή ένωσή .Το ΟΧΙ αυτό δεν ήταν αριστερό, σιγουρά όμως δεν ήταν ακροδεξιό. Όσο κι αν προσπαθεί να το καπηλευτεί η ακροδεξιά .Ήταν ένα όχι ξεκάθαρα ταξικό .Ήταν το ΟΧΙ των χιλιάδων ανέργων ανθρακωρύχων και των οικογενειών τους που πέταξε στο δρόμο η Θάτσερ στο όνομα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Όλες οι ανεξάρτητες δημοσκοπήσεις στην Ευρώπη δείχνουν αυτήν την αλλαγή στάσης του κόσμου .παρά την βρώμικη εκστρατεία των ΜΜΕ οι λαοί δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν κεκτημένα και δικαιώματα στο βωμό της Ευρωπαϊκής ένωσης. Εδώ χρειάζεται η πολιτική παρέμβαση της αριστεράς με ένα καθαρό ταξικό λόγο.
Η ολιγαρχία των υπερεθνικών δομών βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο .
Για να φτάσουν όμως τα κινήματα και η εργατική τάξη στην νίκη χρειάζονται ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα θέτει ως άμεση προτεραιότητα έναν ανένδοτο ταξικό και πατριωτικό αγώνα με στόχο την λαϊκή κυριαρχία, έναν αγώνα για να γίνει η εργατική τάξη ηγεμονική .Η αρχή έγινε με την επιτυχή ολοκλήρωση των εργασιών της ιδρυτικής συνδιάσκεψη της Λαϊκής Ενότητας και την ψήφιση του κειμένου θέσεων και προγραμματικών κατευθύνσεων.
Κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, στάση πληρωμών με στόχο τη διαγραφή του χρέους η εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων και η λειτουργία τους, η έξοδος από τη νομισματική φυλακή της ευρωζώνης και η συνολική σύγκρουση με τη νεοφιλελεύθερη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση».
Δεδομένου ότι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πρακτικά αδύνατο να εφαρμοστεί αυτό το πρόγραμμα θα χρειαστεί σιγουρά να οργανωθεί δημοψήφισμά με εισήγηση ενάντια στην παραμονή σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που αποκλείει οποιαδήποτε προοπτική προοδευτικής αλλαγής .
Η περαιτέρω αμφίδρομη ζύμωση με τους αγώνες των υπολοίπων ευρωπαϊκών λαών είναι ένα από τα καθήκοντα των οργανώσεων μελών της ΛΑΕ στο εξωτερικό .Στην πολιτική συγκυρία η νίκη του γαλλικού εργατικού κινήματος που διαφαίνεται στον ορίζοντα θα αποτελέσει μοχλό αφύπνισης για τον ελληνικό λαό . Να περάσουμε τώρα στην αντεπίθεση ,για την εργατική τάξη κυρίαρχη σε μια Ελλάδα κυρίαρχη . Για την Ευρώπη των ελεύθερων ,συνεργαζόμενων και κυρίαρχων λαών.
*Ο Γούλας Βαγγέλης είναι Συντονιστής Οργάνωσης Λαϊκής Ενότητας Παρισιού