…Αποκλείουν τις εισόδους και αρχίζουν τις έρευνες στα σπίτια, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους και ξεχωρίζουν 114 άνδρες και 114 γυναίκες (μερικές μαζί με τα μωρά τους).
Τους εκτελούν και στη συνέχεια πυρπολούν τα σπίτια.
Το Δίστομο ξεκληρίστηκε. Οι ναζί εγκληματίες άφησαν πίσω τους Κρανίου Τόπο.
«Εδώ μια στήλη απλή μαρμάρινη, όλη κι όλη με ονόματα, σεμνά, κι η Δόξα/, τα ανεβαίνει/ λυγμό – λυγμό, σκαλί – σκαλί, μεγίστη σκάλα».
Γιάννης Ρίτσος: Επίγραμμα για το Δίστομο
gregor der grieche Ντοκουμέντο από το Δίστομο
Συγκλονίζει η μαρτυρία του επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα, του Σουηδού Στούρε Λιννέρ, στο βιβλίο του "Η Οδύσσειά μου".
Σε μια συγκλονιστική μαρτυρία ο Σουηδός επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα, καταγράφει ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στο Δίστομο, τις ημέρες της απελευθέρωσης. Το ηχητικό ντοκουμέντο θα πρέπει να ακούσει κάθε Γερμανός πολίτης, με αφορμή τη μαύρη επέτειο από τη σφαγή του Διστόμου, σαν σήμερα.
Η περιγραφή ξεκινάει μετά το 5,17 του βίντεο:
«Όταν τα γερμανικά στρατεύματα, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα. Αφού μια Γερμανική μονάδα, είχε περικυκλωθεί από αντάρτες, ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου. Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ως μια ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση.
Πόσο μάλλον που η περιοχή είχε αποκοπεί από παροχή βοήθειας σε τρόφιμα. Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας και έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί για μια άλλη φορά η Κλειώ και εγώ.
Όταν φτάσαμε στα σύνορα του χωριού, συναντήσαμε μια επιτροπή με τον παπά στην μέση. Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη με μακριά άσπρη γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών με πλήρη εξάρτηση.
Ο παπάς πήρε τον λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα. Μετά πρόσθεσε:
«Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς, όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα εάν εμείς λιμοκτονούμε, εμείς τουλάχιστον είμαστε στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον μακριά από την πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας. Έχουν ακόμα μακρύ δρόμο μπροστά τους».
Σε αυτή τη φράση γύρισε η Κλειώ και με κοίταξε. Απλά στεκόμουν και έκλαιγα...".
Πηγή: kinisenergoipolites.blogspot.gr