«Κύριε Σόιμπλε,Θα θέλαμε να σας καλωσορίσουμε στην Ελλάδα, αν ερχόσασταν ως φιλοξενούμενος. Αλλά έρχεστε σαν επικυρίαρχος. Και δεν το δικαιούστε. Έτσι θα αξιοποιήσω την πείρα δύο περισσότερων δεκαετιών ζωής, για να σας υπενθυμίσω ότι οι λαοί δεν έχυσαν το αίμα τους για μια Ευρώπη της δυστυχίας, του αυταρχισμού, της ανεργίας και της πείνας. Πιστέψαμε ότι η βελτίωση της ζωής όλων, νικητών και ηττημένων, ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος για μια Ευρώπη των πολιτών της και της ειρήνης. Γι’ αυτό και η φτωχή και καθημαγμένη Ελλάδα ήταν ανάμεσα στις χώρες που δάνεισαν το 1953 την ηττημένη Γερμανία, προκειμένου να ανακάμψει.
Τον περασμένο Απρίλιο με αναγκάσατε να σας χαρακτηρίσω ανιστόρητο, όταν χαρακτηρίσατε μη νόμιμες τις διεκδικήσεις μας.
“Η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως” έλεγαν οι Λατίνοι. Σας επαναλαμβάνω λοιπόν ότι δικαιούμαστε και θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε:
-την επιστροφή του αναγκαστικού δανείου,
-τις επανορθώσεις λόγω βλαβών στις υποδομές της χώρας και
-την επιστροφή των κλαπέντων αρχαιολογικών θησαυρών.
Δεν θα επαναλάβω τα ποσά γιατί τα γνωρίζετε πολύ καλά. Είναι αυτά που επιδίκασε το 1946 η Διασυμμαχική Επιτροπή υπέρ της Ελλάδας. Και για ακόμη μια φορά θα σας το πω: Δεν επαιτούμε. Απαιτούμε. Δεν επιζητούμε εκδίκηση αλλά δικαίωση».