ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟΥ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΚΤΡΩΜΑ
Πρωτοφανής για τα δεδομένα του επιστημονικού κόσμου είναι η μαζικότατη, μαχητική συγκέντρωση και πορεία εναντίον του κυβερνητικού σχεδίου για το ασφαλιστικό.
Ένα μεγάλο πλήθος, που ξάφνιασε με τον όγκο και τον αγωνιστικό του παλμό, συγκεντρώθηκε έξω από τα γραφεία του Δικηγορικού Συλλόγου και στη συνέχεια πραγματοποίησε πορεία προς τη Βουλή, όπου επέδωσε ψήφισμα. Στην κινητοποίηση συμμετείχαν ο Δικηγορικός Σύλλογος, το Τεχνικό Επιμελητήριο, σωματεία Μηχανικών, σύλλογοι Γιατρών, Οδοντιάτρων, Φαρμακοποιών, Συμβολαιογράφων και Δικαστικών Επιμελητών.Εντυπωσιακός, μάλιστα, ήταν ο αριθμός των νέων επιστημόνων που συμμετείχαν στην κινητοποίηση και έδιναν με την παρουσία τους και τα συνθήματά τους τον τόνο σε αυτήν.

Κεντρικό σύνθημα της διαδήλωσης, έκφραση της αποφασιστικότητας των αυτοαπασχολούμενων επιστημόνων να αποτρέψουν τον ακρωτηριασμό των συντάξεων και την οικονομική τους καταστροφή, ήταν το “Δεν θα περάσει”. Στην αιχμή των διαδηλωτών βρέθηκαν η κυβέρνηση και ιδιαίτερα οι αρμόδιοι υπουργοί κ.κ. Κατρούγκαλος και Πετρόπουλος, που προέρχονται από τον επιστημονικό κόσμο, η τρόικα και τα Μνημόνια.

Στη διαδήλωση συμμετείχε ογκώδες μπλοκ της Λαϊκής Ενότητας με επικεφαλής τον πρώην υπουργόΔημήτρη Στρατούλη.

Η εντυπωσιακή επιτυχία της σημερινής διαδήλωσης των επιστημόνων προμηνύει ότι η Αθήνα θα “βουλιάξει” το Σάββατο, στο μεγάλο, παλλαϊκό συλλαλητήριο για να μην περάσει το κυβερνητικό σχέδιο σφαγιασμού των συντάξεων.

Ως ακαδημαϊκοί και ερευνητές σ'αυτή τη χώρα, δεν θα συμμετέχουμε σ'αυτό το έγκλημα!
Το τουρκικό κράτος έχει ουσιαστικά καταδικάσει τους πολίτες του στις Sur, Silvan, Nusaybin, Cizre, Silopi, και πολλές άλλες πόλεις και γειτονιές των κουρδικών επαρχιών στην πείνα μέσω της απαγόρευσης κυκλοφορίας που συνεχίζεται επί πολλές εβδομάδες. Διεξάγει επιθέσεις εναντίον αυτών των οικισμών με βαρύ οπλισμό που χρησιμοποιείται μόνο σε περιόδους πολέμου, με αποτέλεσμα να παραβιάζονται το δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία και στην ασφάλεια , και ιδίως η απαγόρευση βασανιστηρίων και βάναυσης μεταχείρισης, δικαιώματα που προστατεύονται από το σύνταγμα και τις διεθνείς συμβάσεις.
Αυτή η σκόπιμη και σχεδιασμένη σφαγή παραβιάζει τους ίδιους τους νόμους της Τουρκίας και τις διεθνείς συνθήκες που η Τουρκία έχει υπογράψει. Οι πράξεις αυτές αποτελούν σοβαρή παραβίαση του διεθνούς δικαίου.

Απαιτούμε να σταματήσει το κράτος τη σκόπιμη σφαγή και εκδίωξη των Κούρδων και άλλων λαών από την περιοχή. Απαιτούμε επίσης να άρει το κράτος την απαγόρευση κυκλοφορίας , να τιμωρήσει τους υπεύθυνους για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να αποζημιώσει εκείνους τους πολίτες που έχουν υποστεί υλική και ψυχολογική βλάβη. Γι'αυτό, απαιτούμε να δοθεί πρόσβαση στην περιοχή σε ανεξάρτητους εθνικούς και διεθνείς παρατηρητές και να τους επιτραπεί να παρακολουθούν και να υποβάλλουν αναφορές για τα γεγονότα.

Απαιτούμε να προετοιμάσει η κυβέρνηση τις διαπραγματεύσεις και να καταρτίσει έναν οδικό χάρτη που θα οδηγήσει σε διαρκή ειρήνη η οποία θα περιλαμβάνει τα αιτήματα του κουρδικού πολιτικού κινήματος. Απαιτούμε να συμπεριληφθούν στις διαπραγματεύσεις αυτές ανεξάρτητοι παρατηρητές από ευρείς τομείς της κοινωνίας. Δηλώνουμε επίσης την προθυμία μας να είμαστε εθελοντές παρατηρητές. Είμαστε αντίθετοι στην καταστολή οποιουδήποτε είδους αντιπολίτευσης.

Ως ακαδημαϊκοί και ερευνητές που εργαζόμαστε για /ή στην Τουρκία , δηλώνουμε ότι δεν θα συμμετέχουμε σ'αυτή τη σφαγή μένοντας σιωπηλοί και απαιτούμε να τερματιστεί αμέσως η βία του κράτους. Θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε αυτή την υπόθεση απευθυνόμενοι στα πολιτικά κόμματα, στο κοινοβούλιο και στη διεθνή κοινή γνώμη μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας.

Για διεθνή υποστήριξη, παρακαλούμε στείλτε την υπογραφή, το όνομα του πανεπιστημίου και τον τίτλο σας στην εξής διεύθυνση: info@barisicinakademisyenler.net .

Υπογραφές μέχρι τις 9 Ιανουαρίου 2016 (σύνολο, προς το παρόν, 1025):


A. Dinç Alada, Professor, Istanbul University


A. Nevin Yıldız Tahincioğlu, Asst. Prof., Hacettepe University


A. Özdemir Aktan, Professor, Marmara University


A. Serdar Esen, Dr. (Emeritus)


A. Zeynep Kılıç, Dr., Istanbul Bilgi University


Abbas Vali, Professor, Boğaziçi University


Adalet B. Alada, Professor, Istanbul University


Adem Y. Elveren, Asst. Prof., Fitchburg Eyalet University


Adem Yeşilyurt, Assistant, Kocaeli University


Adil Serhan Şahin, Assistant, Istanbul Bilgi University


Adnan Çelik, PhD student, EHESS


Adnan Şahin, Assistant, Tunceli University


Ahmet Altınel, Assoc. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Ahmet Atıl Aşıcı, Assoc. Prof., Istanbul Technical University


Ahmet Bülent Özer, PhD student, Ankara Univ., Gaziantep University former instructor


Ahmet Ersoy, Assoc. Prof., Boğaziçi University


Ahmet Gürata, Assoc. Prof., Bilkent University


Ahmet Haşim Köse, Professor, Ankara University


Ahmet İnsel, Professor (Emeritus)


Ahmet Kerim Gültekin, Asst. Prof., Tunceli University


Ahu Ersözlü, Okutman, Boğaziçi University


Ahu Sökmenoğlu, Instructor, Istanbul Technical University


Akın Tek, Lecturer, Şehir University


Alaeddin Şenel, Assoc. Prof., Ankara University (Emeritus)


Albert Ali Salah, Asst. Prof., Boğaziçi University


Alev Aslan, Dr., Istanbul University


Alev Gürbüz, PhD student, Georgetown University


Alev Özkazanç, Professor, Ankara University


Ali Akay, Professor, Mimar Sinan Fine Arts University


Ali Cevat Taşıran, Professor, Middle East Technical University


Ali Çeliksöz, Professor, Cumhuriyet University


Ali Ekber Doğan, Asst. Prof., Mersin University


Ali Ekber Irmak, Asst. Prof., Muğla Sıtkı Koçman University


Ali Emre Benli, PhD student, LUISS University


Ali Gökmen, Professor, Middle East Technical University


Ali Rıza Güngen, Dr., Ondokuz Mayıs University


Ali Saysel, Professor, Boğaziçi University


Ali Serdar, Dr., Özyeğin University


Ali Tansu Balcı, PhD student, Dokuz Eylül University


Ali Türünz, PhD student, Masaryk University


Alper Açık, Dr., Özyeğin University


Alper Akyüz, Asst. Prof., Dr., Istanbul Bilgi University


Anıl Duman, Assoc. Prof., Yaşar University


Aren Kurtgözü, Asst. Prof., MEF University


Armanç Yıldız, PhD student, Harvard University


Arif Dirlik, Professor, Oregon University (Emeritus)


Asena Pala, Assistant, Mardin Artuklu University


Asiye Akgün, Dr., Istanbul Kültür University


Aslı Aydemir, Assistant, Istanbul University


Aslı Çakıvik, Asst. Prof., Istanbul Technical University


Aslı Davas, Assoc. Prof., Ege University


Aslı Iğsız, Asst. Prof., New York University


Aslı Kotaman, Assoc. Prof.


Aslı Odman, Instructor, Mimar Sinan Fine Arts University


Aslı Özyar, Professor, Boğaziçi University


Aslı Şen, Asst. Prof., Işık University


Aslı Takanay, PhD student, Boğaziçi University


Aslı Telli Aydemir, Asst. Prof., Istanbul Şehir University


Aslı Vatansever, Asst. Prof., Doğuş University


Aslı Zengin, Öğr. Ü., Brandeis University


Aslı Zeren, Dr., Politecnico di Milano, İtalya


Asuman Doğan, Assoc. Prof., Ankara FTR Eğitim ve Araştırma Hastanesi


Asya Saydam, Assistant, Marmara University


Atacan Atakan, PhD student, Arizona University


Atilla Güney, Professor, Mersin University


Attila Aytekin, Assoc. Prof., Middle East Technical University


Avşar Gürpınar, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Axel Çorlu, Asst. Prof., Dr., Georgia Gwinnett College


Aycan Kapucu, Asst. Prof., Yaşar University


Ayça Alemdaroğlu, Instructor, Northwestern University


Ayça İnce, Dr., Mimar Sinan Fine Arts University


Aydın Arı, Assistant, Dokuz Eylül University


Aydın Gelmez, Instructor, Dicle University


Aydın Ördek, Assistant, Ankara University


Ayfer Bartu Candan, Assoc. Prof., Boğaziçi University


Ayfer Karakaya, Asst. Prof., College of William and Mary


Ayhan Kaya, Professor, Istanbul Bilgi University


Ayhan Sol, Professor, Middle East Technical University


Aykız Doğan, PhD student, Paris-1 Sorbonne University


Aykut Çoban, Professor, Ankara University


Ayla Zırh Gürsoy, Professor, Marmara University


Aylin Kuryel, Dr., Amsterdam University


Aylin Ünaldı, Asst. Prof., Boğaziçi University


Aynur Özuğurlu, Assoc. Prof., Kocaeli University


Ayşe Akalın, Asst. Prof., Istanbul Technical University


Ayşe Arslan, PhD student, SOAS


Ayşe Berkman, Professor, Mimar Sinan Fine Arts University


Ayşe Beyazova, Instructor, Istanbul Bilgi University


Ayşe Dayı, Asst. Prof., Istanbul 29 Mayıs University


Ayşe Devrim Başterzi, Assoc. Prof., Mersin University


Ayşe Durakbaşa, Professor, Marmara University


Ayşe Dursun, PhD student, Vienna University,


Ayşe Erzan, Professor, Istanbul Technical University, Emekli


Ayşe Esmeray Yoğun, Asst. Prof., Toros University


Ayşe Gözen, Professor, Ondokuz Mayıs University (Emeritus)


Ayşe Gül Altınay, Assoc. Prof., Sabancı University


Ayşe Gül Yılgör, Professor, Mersin University


Ayşe Öncü, Professor, Sabancı University (Emeritus)


Ayşe Karasu, Professor, Middle East Technical University


Ayşe Parla, Assoc. Prof., Sabancı University


Ayşe Serdar, Asst. Prof., Istanbul Technical University


Ayşe Yönder, Professor Pratt Institute, New York


Ayşe Zarakol, Asst. Prof., Cambridge University


Ayşegül Bozan, PhD student, Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales


Ayşegül Cankat, Dr., Grenoble Ulusal Yüksek Mimarlık Okulu


Ayşegül Kanbak, Asst. Prof., Batman University


Ayşegün Soysal, Dr., Boğaziçi University


Ayşem Mert, Dr. Amsterdam University


Ayşen Candaş, Assoc. Prof., Boğaziçi University


Ayşen Çavdar, PhD, independent researcher


Ayşen Uysal, Professor, Dokuz Eylül University


Ayşen Üstübici, Post doctorate, Koç University


Ayşenaz Toker, Istanbul Bilgi University


Aysuda Kölemen, Asst. Prof., Istanbul Kemerburgaz University


Aysun Gezen, Assistant, Ankara University


Ayten Alkan, Assoc. Prof., Istanbul University


Ayten Zara, Assoc. Prof., Istanbul Bilgi University


Aytül Fırat, Instructor, Istanbul Kemerburgaz University


Aziz Harman, Assoc. Prof., Dicle University


Bahar Naşer, Coventry University, UK


Bahar Şahin Fırat, PhD student, Boğaziçi University


Bahar Şimşek, Assistant, Ankara University


Bahtiyar Mermertaş, PhD student, Mimar Sinan Fine Arts University


Baki Tezcan, Assoc. Prof., Kaliforniya University


Bakış Kutlu Kurtuluş, Instructor, Ortadoğu Technical University


Baran Alp Üncü, Dr., Marmara University


Barış Göğüş, Assistant, Mimar Sinan Fine Arts Fakültesi


Barış Karaağaç, Instructor, Trent University


Barış Kılıçbay, Professor, Abant İzzet Baysal University


Barış Şannan, Bellek ve Kültür Sosyolojisi Çalışmaları Derneği


Barış Taşyakan, Doktora Öğr. California San Diego University


Barış Ünlü, Asst. Prof., Ankara University


Barış Yapışkan, Asst. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Başak Can, Asst. Prof., Koç University


Başak Çandar, Asst. Prof., Appalachian State University


Başak Demir, Assistant, Galatasaray University


Başak Ertür, Dr., Londra University, Birkbeck


Başak Karaman, Dr., Galatasaray University


Başak Tuğ, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Baskın Oran, Professor, Ankara University (Emeritus)


Bediz Yılmaz, Asst. Prof., Mersin University


Begüm Başdaş, Dr., Istanbul Bilgi University


Begüm Özden Fırat, Assoc. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Begüm Özkaynak, Professor, Boğaziçi University


Begüm Uzun, PhD student, Toronto University


Bekir Halhallı, PhD student, Sakarya University


Belin Benezra, Assistant, Istanbul Bilgi University


Beliz Güçbilmez, Professor, Ankara University


Belma Bekçi, Assoc. Prof.


Benan Eres, Assoc. Prof., Ankara University


Bengi Akbulut, PhD, independent researcher


Berfin Emre Çetin, Dr., Hacettepe University


Berke Özenç, Asst. Prof., Türk-Alman University


Bermal Aydın, Assitant, Mersin University


Berna Zengin, Asst. Prof., Özyeğin University


Berna Pekesen, Dr., Hamburg University


Berrak Karahoda, Instructor, Istanbul Bilgi University


Besim Can Zırh, Asst. Prof., Middle East Technical University


Besime Şen, Assoc. Prof., Mimar Sinan Fine Arts Fakültesi


Betül Tanbay, Professor, Boğaziçi University


Betül Yarar, Assoc. Prof., Gazi University


Beyza Üstün, Professor


Bige Açımuz, Asst. Prof., Özyeğin University


Bilge Selçuk, Assoc. Prof., Koç University


Bilgen Sanayır, PhD student, Trakya University


Bilgin Ayata, Professor, University of Basel


Biray Kolluoğlu, Professor, Boğaziçi University


Birgül Yılmaz, PhD student, Londra University


Birgül Sarıoğlu, PhD student, Boğaziçi University


Biriz Berksoy, Dr., Istanbul University


Buket Türkmen, Assoc. Prof., Galatasaray University


Burak Köse, PhD student, York University


Burak Onaran, Asst. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Burak Ülman, Dr., Yıldız Technical University


Burak Üzümkesici, Assistant, İstanbul Technical University


Burcu Binboğa, Assistant, Middle East Technical University


Burcu Hatiboğlu Diren, Assistant, Hacettepe University


Burcu Kaya Kızılöz, PhD student, Boğaziçi University


Burcu Konakçı, Assistant, Galatasaray University


Burcu Küçükkeleş, Assistant, ETH Zürih


Burcu Yakut-Çakar, Assoc. Prof., Kocaeli University


Burcu Yasemin Seyben, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Burcu Yılmaz Gündüz, Assistant,, Marmara University


Burçin Kalkın Kızıldaş, Assistant, Ankara University


Bülent Bilmez, Assoc. Prof., Istanbul Bilgi University


Bülent Duru, Assoc. Prof., Ankara University


Bülent Eken, Dr., Kadir Has University


Bülent Küçük, Asst. Prof., Boğaziçi University


Bülent Somay, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Bülent Şık, Asst. Prof., Dr., Akdeniz University


Bülent Tanju, Professor, Abdullah Gül University


Büşra Barın, Assistant, Middle East Technical University


Büşra Ersanlı, Professor, Marmara University


Can Candan, Instructor, Boğaziçi University


Can Irmak Özinanır, Assistant, Ankara University


Can Soylu, PhD student, Istanbul University


Can Yalçın Armutçuoğlu, Assistant,, Marmara University


Canan Acar, PhD student, Ontario University


Canan Balan, Asst. Prof., Istanbul Şehir University


Canan Erten, Assistant, Istanbul Bilgi University


Canan Özcan, Assistant, Istanbul Arel University


Canan Özdil, Assistant, Marmara University


Canani Kaygusuz, Assoc. Prof., Ondokuz Mayıs University


Canay Şahin, Asst. Prof., Yıldız Technical University


Cansu Akbaş Demirel, Assistant, Ege University


Cansu Col, Assistant, Victoria University


Cavidan Soykan, Dr., Ankara University


Cem Atbaşoğlu, Professor, Ankara University


Cem Özatalay, Assoc. Prof., Galatasaray University


Cem Terzi, Professor, Dokuz Eylül University


Cem Uslu, Instructor, Haliç University


Cengiz Aktar, Assoc. Prof., Süleyman Şah University


Cengiz Güneş, Dr., Open University


Cenk Yiğiter, Dr., Ankara University


Ceren Akçabay, Asst. Prof., Marmara University


Ceren Ergenç, Asst. Prof., Middle East Technical University


Ceren Lord, Dr., Kadir Has University


Ceren Mert, Dr., FMV Işık University


Ceren Özcan, Assistant, Ankara University


Ceren Özgül, Assistant, New York University


Ceren Özselçuk, Asst. Prof., Boğaziçi University


Ceren Şengül, PhD student, Edinburgh University


Ceren Sözeri, Assoc. Prof., Galatasaray University


Ceyda Arslan Kechriotis, Dr., Boğaziçi University


Ceylan Begüm Yıldız, PhD student, Londra University, Birkbeck


Chris Stephenson, Instructor, Istanbul Bilgi University


Cihan Tekay, PhD student, CUNY Graduate Center


Cihan Yapıştıran, Assistant,, Marmara University


Cuma Çiçek, Asst. Prof., Mardin Artuklu University


Cumhur İzgi, Assoc. Prof., Akdeniz University


Çağdaş Acet, Assistant, Ankara University


Çağla Aydın, Asst. Prof., Sabancı University


Çağla Aykaç, Asst. Prof., Fatih University


Çağla Diner, Asst. Prof., Kadir Has University


Çağla Karabağ Sarı, Asst. Prof., Hacettepe University


Çağlar Dölek, Assistant, Middle East Technical University


Çağlar Güven, Professor, Middle East Technical University (Emeritus)


Çağrı Aslan, Assistant, Gaziantep University


Çare Olgun Çalışkan, Assistant, Mimar Sinan Fine Arts University


Çetin Çelik, Dr., Koç University


Çetin Gürer, Asst. Prof., Nişantaşı University


Çetin Veysal, Professor, Mersin University


Çiğdem Bozdağ, Yard. Assoc. Prof., Kadir Has University


Çiğdem Demircan, PhD student, Freie Universität Berlin


Çiğdem Kafesçioğlu, Assoc. Prof., Boğaziçi University


D. Kaan Eraslan, PhD student, Ecole Pratique des Hautes Etudes


Dağhan Irak, PhD student, Strazburg University


David Selim Sayers, Instructor, San Francisco State University


Delal Aydın, PhD student, Binghamton University


Demet Bolat, Assistant, Muğla Sıtkı Koçman University


Demet İslambey, Assistant, Middle East Technical University


Deniz Başar, PhD student, Toronto University


Deniz Ay, Lecturer, The Ohio State University ,


Deniz Gündoğan İbrişim, PhD student, Washington University


Deniz Morva, Assoc. Prof., Istanbul University


Deniz Özdemir, Professor, Yaşar University


Deniz Parlak, Instructor, Istanbul Kemerburgaz University


Deniz Pelin Dinçer, Assistant, Eskişehir Osmangazi University


Deniz T. Kılınçoğlu, Dr., Middle East Technical University, Northern Cyprus


Deniz Tarba Ceylan, Asst. Prof., Sabancı University


Deniz Yonucu, Dr., EUME/ZMO


Deniz Yükseker, Professor, Istanbul Aydın University


Derya Akdemir, Dr., Marmara University


Derya Bayır, Dr., GLOCUL, Queen Mary, University of London


Derya Fırat, Assoc. Prof., Mimar Sinan Fine Arts Fakültesi


Derya Keskin, Asst. Prof., Kocaeli University


Derya Özkan, Dr., Münih University


Derya Ülker, Assistant, Mimar Sinan Fine Arts University


Devrim Kılıçer, Asst. Prof., Ankara University


Didar Zeynep Batumlu, Instructor, Yıldız Technical University


Didem Atayurt, PhD student, Mimar Sinan Fine Arts University


Didem Çınar, Instructor, Istanbul Technical University


Didem Danış, Assoc. Prof., Galatasaray University


Didem Dayı, Assoc. Prof., Marmara University


Didem Gürses, Asst. Prof., Yıldız Technical University


Didem Kılıçkıran, Assoc. Prof., Kadir Has University


Didem Oral, PhD student, European University Institute


Didem Pekün, Instructor, Koç University


Dikmen Bezmez, Asst. Prof., Koç University


Dilara Demir, PhD student, New Jersey State University


Dilek Çankaya, PhD student, Ankara University


Dilek Çelik, Asst. Prof., Süleyman Şah University


Dilek Dizdar, Professor, Johannes Gutenberg University


Dilek Hattatoğlu, Assoc. Prof., Muğla Sıtkı Koçman University


Dilek Karabulut, Assistant,, Dokuz Eylül University


Diren Yeşil, PhD student, Die Carl von Ossietzky Universitesi


Doğan Çetinkaya, Asst. Prof., Istanbul University


Doğan Emrah Zıraman, PhD student, Mimar Sinan Fine Arts University


Doğan Kurt, Professor, Dicle University


Doğu Toksöz, Assistant, Galatasaray University


Duygu Abbasoğlu, Assitant, Anadolu University


Duygu Yeni, PhD student, Syracuse University


Düzgün Çakırca, Asst. Prof., Batman University


Düzgün Uğur, Assistant, Dicle University


E. Osman Erdem., Asst. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Ebru Aykut, Asst. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Ebru Üstündağ, Assoc. Prof., Brock University


Ece Akten, Assistant,, Istanbul Bilgi University


Ece Algan, Assoc. Prof., California State University


Ece Öztan, Assistant, Yıldız Technical University


Eda Arduman, Instructor, Istanbul Bilgi University


Eda Aslı Şeran, Assistant, Galatasaray University


Eda Erdener, Asst. Prof., Bingöl University


Efe Arık, Asst. Prof., Istanbul Arel University


Egemen Cevahir, Dr., Marmara University


Egemen Kepekçi, Assistant, Istanbul University


Ekin Barış Şah, Assistant,, Çankaya University


Elçin Aktoprak, Asst. Prof., Ankara University


Elif Akçalı, Instructor, Kadir Has University


Elif Aysimi Duman, Asst. Prof., Boğaziçi University


Elif Babül, Asst. Prof., Mount Holyoke Koleji


Elif Çevik, Assistant, Boğaziçi University


Elif Demirkaya Ağar, Assistant,, Arel University


Elif Kendir Beraha, Instructor, Istanbul Bilgi University


Elif Sandal Önal, PhD student, Istanbul Bilgi University


Eliya Büyükkaya, Asst. Prof., Kadir Has University


Emine Fişek, Asst. Prof., Boğaziçi University


Emine İncirlioğlu, Professor, PhD, independent researcher


Emine Meşe, Professor, Dicle University


Emir Benli, Dr.


Emrah Altındiş, Dr., Harvard University


Emrah Dönmez, Instructor, Işık University


Emre Çetin Gürer, PhD student, Villanova University


Emre Kovankaya, Assistant, Yıldız Technical University


Emre Özçelik, Assoc. Prof., Middle East Technical University, Northern Cyprus


Emre Özyetiş, Assistant, Mardin Artuklu University


Emre Tansu Keten, Assistant, Marmara University


Emre Zeytinoğlu, Asst. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Engin Ader, Asst. Prof., Boğaziçi University


Engin Fırat, Assistant, Hacettepe University


Engin Kılıç, Dr., Sabancı University


Engin Sustam, Dr., EHESS Paris


Erbatur Çavuşoğlu, Assoc. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Ercan Şen, Assistant, Ankara University


Erdağ Aksel, Professor, Sabancı University


Erdem Üngür, Assistant, Istanbul Kültür University


Erdem Yörük, Asst. Prof. Prof. Koç University


Erdinç Erdem, PhD student, The New School for Social Research


Erdoğan Onur Ceritoğlu, Assistant, Istanbul Bilgi University


Eren Deniz Tol, Professor, Muğla University


Eren Paydaş, Assistant, Marmara University


Ergin Bulut, Asst. Prof., Koç University


Ergin Öpengin, Dr., Bamberg University


Erhan Keleşoğlu, Asst. Prof., Istanbul University


Erhan Ünlü, Professor, Dicle University


Erhan Yalçındağ, Dr.


Erkan Erdil, Professor, Middle East Technical University


Erkin Başer, Asst. Prof., Dokuz Eylül University


Erol Katırcıoğlu, Professor, Marmara University


Erol Köroğlu, Asst. Prof., Boğaziçi University


Ersin Aslıtürk, Dr., Ottawa University


Ertan Ersoy, Asst. Prof., Istanbul University


Ertuğrul Ahmet Tonak, Professor, Istanbul Bilgi University


Ertuğrul Uzun, Assoc. Prof., Anadolu University


Esengül Ayyıldız, Asst. Prof., Çukurova University


Esin Düzel, Instructor, California University, San Diego


Esin Gülsen, Assistant, Mersin University


Esin İnan, Professor, Işık University


Esmeray Yoğun, Asst. Prof., Toros University


Esra Akbalık, Instructor, Maltepe University


Esra Akcan, Assoc. Prof., Cornell University


Esra Arsan, Assoc. Prof., Istanbul Bilgi University


Esra Demir, Dr., Marmara University


Esra Erdem, Professor, Alice Salomon University


Esra Kaliber, Instructor, Istanbul Kemerburgaz University


Esra Mungan, Asst. Prof. Prof. Boğaziçi University


Esra Özyürek, Dr., London School of Economics


Esra Sakınç, Asst. Prof., Maltepe University


Esra Ummak, Çukurova University


Evren Hoşgör, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Evrim Emir Sayers, Instructor, San Francisco State University


Evrim Karakaş, PhD student, Rennes I University


Eylem Çamuroğlu Çığ, Asst. Prof., Mersin University


Eylem Kılıç Oğurlu, Assoc. Prof., Yüzüncü Yıl University


Eylem Kurulgan Demirci, Dr., İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü


Emel Yuvapan, Instructor, Dokuz Eylül University


Ezgi Burgan, Assistant, Muğla University


Ezgi Güner, PhD student, Illinois University


Ezgi Pınar, Assistant, Istanbul University


Ezgi Toplu, Assistant, Middle East Technical University


Faruk Alpkaya, Instructor, Ankara University


Fatih Çağatay Cengiz, Assistant, Ondokuz Mayıs University


Fatma Gök, Professor, Boğaziçi University


Fatma Gül Karagöz, Assistant, Galatasaray University


Fatma Müge Göçek, Professor, Michigan University


Ferda Keskin, Assoc. Prof., Istanbul Bilgi University


Ferdan Ergut, Professor, Middle East Technical University


Feride Aksu Tanık, Professor, Ege University


Feryal Saygılıgil, Assoc. Prof., Arel University


Feyza Akınerdem, Dr.


Feyzi İsmail, Dr., SOAS


Figen Işık, Instructor, Middle East Technical University


Fikret Uyar, Professor, Dicle University


Firdevs Selvili, Instructor, Trakya University


Fisun Güven, Assistant, Middle East Technical University


Fırat Erdoğmuş, Instructor, Bahçeşehir University


Fuat Ercan, Professor, Marmara University


Fuat Özdinç, Asst. Prof., Kırıkkale University


Fulya Atacan, Professor, Yıldız Technical University


Fulya Doğruel, Asst. Prof., Gaziantep University


Funda Karapehlivan, Dr., Marmara University


Funda Şenol Cantek, Professor, Ankara University


Funda Üstek, Dr., Londra University


Füsun Üstel, Professor, Galatasaray University


Galip Deniz Altınay, Assistant, Mersin University


Gani Kaçar, Assistant, Ankara University


Garip Turunç, Professor, Bordeaux University


Gaye Çankaya Eksen, Dr., Galatasaray University


Gaye Elçi, Instructor, Middle East Technical University


Gaye Yılmaz, Dr., Boğaziçi University


Gençay Gürsoy, Professor, Istanbul University (Emeritus)


Gencer Özcan, Professor, Istanbul Bilgi University


Gevher Gökçe Acar, Asst. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Gökçe Çataloluk, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Gökçe Metin, PhD student, Boğaziçi University


Gökçe Yurdakul, Professor, Humboldt University


Gökçen Ertuğrul, Asst. Prof., Muğla Sıtkı Koçman University


Gökçen Yıldız, Dr., Istanbul Bilgi University


Gökhan Yavuz Demir, Assoc. Prof., Uludağ University


Göksel N. Demirer, Professor, Middle East Technical University


Gönül Turgut, Instructor, Türkiye ve Orta Doğu Amme İdaresi Enstitüsü


Görkem Akgöz, Dr., Hacettepe University


Gözde Aytemur, Assistant, Galatasaray University


Gözde Burcu Ege, PhD student, Washington University


Gözde Durmuş, Instructor, Istanbul Bilgi University


Gözde Özdikmenli-Demir, Asst. Prof., Muğla Sıtkı Koçman University


Gözde Yalçın, Assistant, Ankara University


Göze Orhon, Asst. Prof., Hacettepe University


Gül Köksal, Assoc. Prof., Kocaeli University


Gülay Kılıçaslan, Assistant, Yıldız Technical University


Gülay Toksöz, Professor, Ankara University


Gülay Türkmen-Dervişoğlu, PhD student, Yale University


Gülçimen Karakeçi, Instructor, Essex University


Gülçin Balamir Coşkun, Asst. Prof., Istanbul Kemerburgaz University


Gülçin Erdi Lelandais, Dr., CNRS


Gülçin Karabağ, Assistant, YIldız Technical University


Gülengül Altıntaş, Instructor, Bahçeşehir University


Güler İnce, PhD student, Mimar Sinan Fine Arts University


Güler Okman Fişek, Professor , Boğaziçi University, Emekli.


Güler Öktem, Boğaziçi University, Emekli


Gülhan Balsoy, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Gülhan Türkay, Professor, Istanbul University


Gülşah Gülen, PhD student, Siena University


Gülşah Kurt, Asst. Prof., Kadir Has University


Gülsevim Evsel, Assistant,, Ortadoğu Technical University


Gülsüm Depeli, Asst. Prof., Hacettepe University


Gülüm Şener, Asst. Prof., Arel University


Günay Göksu Özdoğan, Professor, Marmara University


Güneş Gümüş, Assistant, Ankara University


Günizi Kartal, Boğaziçi University


Gürel Tüzün, Dr., Middle East Technical University (Emeritus)


Gürkan Maruf Mıhçı. Instructor, Kadir Has University


Güven Bakırezer, Assoc. Prof., Kocaeli University


Güven Gürkan Öztan, Asst. Prof., Istanbul University


Güven İncirlioğlu, Assoc. Prof., İzmir Ekonomi University


Güventürk Görgülü, Instructor, Istanbul Bilgi University


H. Ege Özen, PhD student, Binghamton University


H. Esra Ercan, Assoc. Prof., Istanbul University


H. Neşe Özgen, Professor, Mimar Sinan Fine Arts University


H. Pınar Şenoğuz, Asst. Prof., Gaziantep University


Hacer Ansal, Professor, Işık University


Hafize Öztürk Türkmen, Asst. Prof., Akdeniz University


Hakan Altun, Asst. Prof., Mersin University


Hakan Koçak, Assoc. Prof., Kocaeli University


Hakan Mertcan, Asst. Prof., Mersin University


Hakan Mıhcı, Professor, Hacettepe University


Hakan Ongan, Professor, Istanbul University


Hakan Yücel, Instructor, Galatasaray University


Hakkı Açıkalın, Dr.


Haldun Gülalp, Professor (Emeritus)


Haldun Sural, Professor, Middle East Technical University


Hale Bolak, Professor, Istanbul Bilgi University


Hale Turhan, MA student, Istanbul Bilgi Universitesi


Halil İbrahim Yenigün, Asst. Prof., Istanbul Ticaret University


Halis Ulaş, Assoc. Prof., Dokuz Eylül University


Haluk Baran Bingöl, PhD student, Kennesaw State University


Hamit Bozarslan, Professor, Ecole des hautes études en sciences sociales


Handan Salta, Dr., Istanbul University (Emeritus)


Handan Üstündağ, Assoc. Prof., Anadolu University


Hande Gülen, Assistant, Yalova University


Hande Gürses, Yard. Assoc. Prof., Yıldız Technical University


Hande Kaynak, Asst. Prof., Çankaya University


Hanife Aliefendioğlu, Assoc. Prof., Doğu Akdeniz University


Hanifi Barış, PhD student, Aberdeen University


Hanifi Kurt, Asst. Prof., Ege University


Hasan Cömert, Yard. Assoc. Prof., Middle East Technical University


Hasan Şahintürk, Instructor, Okan University


Hatice Kurtuluş, Professor, Istanbul University


Haydar Darıcı, PhD student, Michigan University


Haydar Durak, Assoc. Prof., Istanbul University


Hazal Azeri, Assistant, Mimar Sinan Fine Arts University


Hazal Halavut, Assistant, Boğaziçi University


Hazel Başköy, Assistant, Ufuk University


Helin Anahit, Dr., Middlesex Fine Arts University


Hilal Alkan, Asst. Prof., Istanbul 29 University


Huri Özdoğan, Professor, Istanbul University


Hülya Dağdeviren, Professor, Hertfordshire University


Hülya Dinçer, Assistant,, Marmara University


Hülya Adak, Assoc. Prof., Sabancı University


Hülya Kendir, Asst. Prof., Kocaeli University


Hülya Kirmanoğlu, Professor, Istanbul University


Hümeyra Yılmaz, Assistant, Dicle University


Hüseyin I. Çiçek, Dr., Friedrich-Alexander University


Ilgın Erdem, Instructor, City University of New York (CUNY)


Işıl Çakan Halilibrahimoğlu, Professor, Istanbul University


Işıl Ünal, Professor, Ankara University


Işın Önol, PhD student, Vienna University


Işık Gürleyen, Asst. Prof., İzmir Ekonomi University


Işık Tamdoğan, Dr., CNRS


Itır Akdoğan, Dr., Istanbul Bilgi University


Itır Erhart, Assoc. Prof., Istanbul Bilgi University


İbrahim Akkurt, Professor (Emeritus).


İbrahim Bor, Assoc. Prof., Mardin Artuklu University


İbrahim Ö. Kaboğlu, Professor, Marmara University


İbrahim Yaman, Asst. Prof., Boğaziçi University


İclal Ayşe Küçükkırca, Yrd. Doç, Mardin Artuklu University


İhsan Çolak, Dr., Columbia University


İlhan Küçükaydın, Asst. Prof., Penn State University


İlkay Kara, Assistant, Ankara University


İlkay Özküralpli, Instructor, Istanbul Arel University


İlkay Yılmaz Yard. Assoc. Prof.Istanbul University


İlker Ataç, Dr., Osnabrück University


İlker Birbil, Professor, Sabancı University


İlker Gökhan Şen, Asst. Prof., Anadolu University


İlyas Göz, Assoc. Prof.


İnci Gökmen, Professor, Middle East Technical University


İnci Özkan Kerestecioğlu, Assoc. Prof., Istanbul University


İnci Solak Akman, Asst. Prof., Ankara University


İpek Demir, Dr., Leicester University


İpek Merçil, Assoc. Prof., Galatasaray University


İpek Seyalıoğlu, Instructor, Boğaziçi University


İpek Türeli, Asst. Prof., McGill University


İpek K. Yosmaoğlu, Assoc. Prof., Northwestern University


İpek Yürekli, Assoc. Prof., Istanbul Technical University


İpek Tuvay, Asst. Prof., Mimar Sinan Fine Arts Fakültesi


İrem Çağlar, Asst. Prof., Özyeğin University


İrfan Açıkgöz, Professor, Dicle University


İrfan Eroğlu, Instructor, Maltepe University


İsmail Şiriner, Professor, Batman University


İsmet Akça, Assoc. Prof., Yıldız Technical University


İsmet Emre Işık, Professor, Mimar Sinan Fine Arts Fakültesi


İzzettin Önder, Professor, Istanbul University, (Emeritus)


Janroj Yılmaz Keleş, Instructor, Middlesex University


Kader Konuk, Professor, Duisburg-Essen University


Kamil L. Ekinci ProfessorBoston University


Kasım Akbaş, Asst. Prof., Anadolu University


Kemal İnal, Assoc. Prof., Gazi University


Kenan Çayır, Assoc. Prof., Istanbul Bilgi University


Kenan Demirel, Assistant, Ankara University


Kerem Eksen, Asst. Prof., Istanbul Technical University


Kerem Nişancıoğlu, Dr., Londra University


Kerem Öktem, Professor, Graz University


Kerem Özel, Asst. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Kezban Ayça Alangoya, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Kıvanç Ersoy, Assoc. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Kıvılcım İlbaşı, Assistant, Middle East Technical University


Kıvılcım Turanlı, Asst. Prof., Anadolu University


Koray Çalışkan, Doç, Boğaziçi University


Kuban Altınel, Professor, Boğaziçi University


Kudret Çobanlı, Assistant, Istanbul Bilgi University


Kumru Çılgın, Assistant, Mimar Sinan Fine Arts University


Kumru Toktamış, Assoc. Prof., Pratt Enstitüsü


Kuvvet Lordoğlu, Professor, Kocaeli University


Lara Fresko, PhD student, Cornell University


Latif Taş, Dr., Londra University


Latife Akyüz, Asst. Prof., Düzce University


Lebriz Ersoy, Dr., Köln University


Levent Köker, Professor, Yakın Doğu University


Levent Ünsaldı, Assoc. Prof., Ankara University


Leyla Neyzi, Professor, Sabancı University


Leyla Şimşek Rathke, Assoc. Prof., Marmara University


Lülüfer Körükmez, Asst. Prof., Ege University


Lütfiye Bozdağ, Asst. Prof., Kemerburgaz University


M. Gürsan Şenalp, Asst. Prof., Atılım University


Mahir Tokatlı, Assoc. Prof., Bonn University


Mahmut Çınar, Instructor, Bahçeşehir University


Mahmut Mutman, Professor, Istanbul Şehir University


Makbule Şiriner Onver, Asst. Prof., Batman University


Martin van Bruinessen, Professor, Istanbul Bilgi University


Maya Arakon, Assoc. Prof., Süleyman Şah University


Mehmet Ali Kılıçbay, Dr., Gazi University (Emeritus)


Mehmet Cengiz Erçin, Professor, Kocaeli University


Mehmet E. Karaslan, Professor, Işık University


Mehmet Mutlu, Assistant, Middle East Technical University


Mehmet Oturan, Professor, Paris Est University


Mehmet Penpecioğlu, Asst. Prof., İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü


Mehmet Rauf Kesici, Asst. Prof., Kocaeli University


Mehmet Ruhi Demiray, Kocaeli University


Mehmet Türkay, Professor, Marmara University


Mehmet Zencir, Professor, Pamukkale University


Mehtap Balık, Assistant, Istanbul University


Mehtap Tosun, Assistant, Middle East Technical University


Melda Akbaş, Instructor, Istanbul Bilgi University


Melda Tunçay, Professor, Marmara University (Emeritus)


Melda Yaman, Assoc. Prof., Ondokuz Mayıs University


Melehat Kutun, Dr., York University


Melek Göregenli, Professor, Ege University


Melek Zorlu, Assistant, Tunceli University


Melih Çelik, Asst. Prof., Middle East Technical University


Melih Kırlıdoğ, Professor, Nişantaşı University


Melike Acar, Dr., Boğaziçi University


Melike Ergün, Ar., Istanbul Bilgi University


Melike Kara Özbek, PhD student, Sorbonne University


Melis Behlil, Assoc. Prof., Kadir Has University


Meltem Ahıska, Professor, Boğaziçi University


Meltem Gürle, Asst. Prof., Boğaziçi University


Meltem Toksöz, Assoc. Prof., Boğaziçi University


Meltem Yılmaz Şener, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Meral Akbaş, Assistant, Middle East Technical University


Meral Akkent, Centre for International Exchance and Intercultural Research of Women´s Everyday Life, Almanya.


Meral Azizoğlu, Professor, Middle East Technical University


Meral Camcı, Asst. Prof., Yeni Yüzyıl University


Merâl Demirel, Asst. Prof., Boğaziçi University


Meral Gürbüz, Asst. Prof., Anadolu University


Meral Yılmaz, Assitant MIMAR SINAN FINE ARTS UNIVERSITY


Meriç Taylan, PhD student, Istanbul Technical University


Merve Fidan, Assistant, Ankara University


Meryem Koray, Professor, YTÜ (Emeritus)


Mesut Arslan, Assistant, Dicle University


Mesut Keskin, Asst. Prof., Mardin Artuklu University


Mesut Keskin, PhD student, Frankfurt Goethe University


Mesut Yeğen, Professor, Istanbul Şehir University


Mete Pamir, Dr.


Metin Altıok, Assoc. Prof., Mersin University


Mevlüt Yaprak, Asst. Prof., Trakya University


Mihriban Özbaşaran, Professor, Istanbul University


Mine Eder, Professor, Boğaziçi University


Mine Gencel Bek, Professor, Ankara University


Murat Birdal, Assoc. Prof., Istanbul University


Murat Biricik, Professor, Dicle University


Murat Cem Mengüç, Yard. Assoc. Prof., Seton Hall University, ABD


Murat Cemal Yalçıntan, Professor, Mimar Sinan Fine Arts University


Murat Dağlı, Asst. Prof., Bilgi University


Murat Emeksiz, Assoc. Prof., Anadolu University


Murat Germen, Instructor, Sabancı University


Murat Gülsoy, Professor, Boğaziçi University


Murat Kızıl, Professor, Dicle University


Murat Koyuncu, Asst. Prof., Boğaziçi University


Murat Özbank, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Murat Paker, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Murat Yılmaz, Asst. Prof., Boğaziçi University


Mustafa Akçınar, PhD student, Zürih University


Mustafa Kalay, Professor, Mersin University


Mustafa Kemal Bayırbağ, Assoc. Prof., MIDDLE EAST TECHNICAL UNIVERSITY


Mustafa Kemal Coşkun, Assoc. Prof., Ankara University


Mustafa Koç., Professor, Ryerson University


Mustafa O. Sinemilloğlu, Asst. Prof., Dicle University


Mustafa Sercan, Professor (Emeritus) Abant İzzet Baysal University


Mustafa Şener, Asst. Prof., Mersin University


Muttalip Çağlayan, Assistant, MIDDLE EAST TECHNICAL UNIVERSITY


Muzaffer Kaya, Asst. Prof., Nişantaşı University


Müge Ayan Ceyhan, Dr., Istanbul Bilgi University


Müge Özman, Prof. Dr,. Telecom Ecole de Management


N. Ekrem Tüzen, Asst. Prof., Dr., İzmir University


N. Gamze Toksoy, Asst. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


N.Ceren Salmanoğlu, Assistant, Ankara University


Nalan Erbil, PhD student, Wisconsin Madison University


Naz Çavuşoğlu, Professor, Istanbul University (Emeritus)


Nazan Bedirhanoğlu, Assistant,, Ankara University


Nazan Haydari, Assoc. Prof., Istanbul Bilgi University


Nazan Üstündağ, Asst. Prof. Prof. Boğaziçi University


Nazım H. R. Dikbaş, Instructor, Istanbul Bilgi University


Necat Keskin, Asst. Prof., Mardin Artuklu University


Necati Polat, Professor, Middle East Technical University


Nejla Kurul, Professor, Ankara University


Nejla Osseiran, Instructor, Boğaziçi University


Nergis Perçinel, Lecturer, Istanbul Technical University


Nergiz Kardaş, Assistant, Hacettepe University


Nermin Kura, Professor Roger Williams University


Nermin Biter, Dr., Ege University


Nermin Saybaşılı, Assoc. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Neş'e Bilgin, Professor, Boğaziçi University


Neşe Yıldıran, Dr., Işık University


Neslihan Atatimur, PhD student, Wisconsin University


Nesrin Sungur Çakmak, Professor, Marmara University


Nesrin Tanç, Instructor, Duisburg-Essen University


Nevra Necipoğlu, Professor, Boğaziçi University


Nezih Erdoğan, Professor, Istanbul Şehir University


Nezir Akyeşilmen, Assoc. Prof., Selçuk University


Nihal Oturan, Dr., Paris-Est University


Nihal Saban, Professor, Marmara University (Emeritus)


Nihan Aksakallı Yard. Assoc. Prof. Istanbul University


Nil Mutluer, Asst. Prof., Nişantaşı University


Nilay Kaya, Assistant, Istanbul Bilgi University


Nilgün Bayraktar, Asst. Prof., California College of the Arts


Nilgün Çelebi, Emekli öğretim üyesi


Nilgün Erdem, Assoc. Prof., Ankara University


Nilgün Toker, Professor, Ege University


Nilüfer Göle, Professor, EHESS


Nisan Kuyucu, Arş. Gör. , Ankara University


Noemi Levy-Aksu, Asst. Prof., Boğaziçi University


Nora Şeni, Professor, Paris-8 University


Nur Bekata Mardin, Instructor, Boğaziçi University (Emeritus)


Nur Betül Çelik, Professor, Ankara University


Nuray Ergüneş, Assoc. Prof., Istanbul University


Nurçin İleri, Dr., Boğaziçi University


Nurhak Polat, Bremen University


Nurhan Gen, Instructor, Yıldız Technical University (Emeritus)


Nuri Ersoy, Assoc. Prof., Boğaziçi University


Nursel Şahin, Professor, Akdeniz University


Nurseli Yeşim Sünbüloğlu, PhD student, Sussex University


Nüket Esen, Professor, Boğaziçi University


Nükhet Sirman, Professor, Boğaziçi University


Ogeday Çoker, Assistant, Istanbul University


Oğuz Arıcı, Asst. Prof., Istanbul University


Ohannes Kılıçdağı, Dr., Istanbul Bilgi University


Olcay Akyıldız, Asst. Prof., Boğaziçi University


Olcay Kunal, Lecturer, Galatasaray University


Olga Selin Hünler, Asst. Prof., İzmir Ekonomi University


Onur Açar, PhD student, Middle East Technical University,


Onur Baysal, PhD student, MIMAR SINAN FINE ARTS UNIVERSITY


Onur Buğra Kolcu, Instructor, Istanbul Arel University


Onur Günay, PhD student, Princeton University


Onur Hamzaoğlu, Professor, Kocaeli University


Onur Kapdan, PhD student, Kaliforniya University


Onur Özgür, Assistant, Tunceli University


Onur Yıldırım, Professor, MIDDLE EAST TECHNICAL UNIVERSITY


Onur Yıldız, Dr., Yalova University


Orkun Doğan, Assistant,, Istanbul Bilgi University


Osman Aray, Asst. Prof., Çankaya University


Osman Cen, Dr., Northwestern University


Osman Eroğlu, Asst. Prof., Mardin Artuklu University


Osman İşçi, Assistant, Hacettepe University


Oya Köymen, Professor, Boğaziçi University (Emeritus)


Ozan Çağlayan, Assistant, Galatasaray University


Ozan Değer, Assistant, Ankara University


Ozan Devrim Yay, Asst. Prof., Anadolu University


Ozan Erözden, Professor, MEF University


Ozan Giray Şahin, Assistant, Anadolu University


Ozan Kamiloğlu, Assistant, Londra University, Birkbeck


Öget Öktem Tanör, Professor, Emekli


Ömer Aygün, Asst. Prof., Galatasaray University


Ömer Çelebi, Assistant, Yıldız Technical University


Ömer Faruk Yekdeş, PhD student, Boğaziçi University


Ömer Ongun, Instructor, Özyeğin University


Ömer Tekdemir, Dr., Westminster University


Ömer Turan, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Ömür Harmanşah, Assoc. Prof., İllinois University


Öykü Potuoğlu Cook, Lecturer, California University,


Özel Teraman, Asst. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Özge Ejder Johnson, Asst. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Özge Ertem, Dr.


Özge Korkmaz, PhD student, Michigan University


Özge Özay, Dr., American University


Özge Özdüzen, PhD student, Edge Hill University


Özge Sanem Özateş Gelmez , Dr., Hacettepe University


Özge Yaka, Dr., Fondation Maison des Sciences de l'Homme


Özge Yalta Yandaş, Dr., PhD, independent researcher


Özgül Akıncı, PhD student, British Columbia University


Özgün Akduran, Yrd . Doç Istanbul University


Özgün E. Topak, Dr., York University


Özgür Dirim Özkan, Dr., Bağımsız Araştırmacı


Özgür Ekici, Asst. Prof., Hacettepe University


Özgür Gündoğan, Instructor, Portsmouth University


Özgür Martin, Assoc. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Özgür Müftüoğlu, Asst. Prof., Marmara University


Özgür Öztürk, Assoc. Prof., Ondokuz Mayıs University


Özgür Ünveren, PhD student, Marburg University


Özlem Albayrak, Asst. Prof., Ankara University


Özlem Güçlü, Asst. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Özlem Kaygusuz, Dr., Ankara University


Özlem Köseoğlu Örnek, Instructor, Istanbul Bilgi University


Özlem Özkan, Assoc. Prof., Kocaeli University


Özlem Şendeniz , Assistant, Iğdır University.


Öznur Öncül, Asst. Prof., Bülent Ecevit University


Öznur Yaşar Diner, Yrd.Assoc. Prof., Kadir Has University


Pedriye Mutlu, Assistant, Istanbul University


Pelin Çetken, Assistant,, Istanbul Kültür University


Pelin Yalçınoğlu, Asst. Prof., Anadolu University


Pınar Bedirhanoğlu, Assoc. Prof., Middle East Technical University


Pınar Ecevitoğlu, Asst. Prof. Prof. , Ankara University


Pınar Dönmez, Dr., Central European University


Pınar Kemerli, Dr., Washington and Lee University


Pınar Kılıçer, Assistant, Leiden University


Pınar Önen, Instructor, Okan University


Pınar Özdemir, Assoc. Prof., Ankara University


Pınar SAİP, Dr., Istanbul University


Pınar Yolum, Professor, Boğaziçi University


R. Orkun Güner, Assistant, Kadir Has University


Rabia Beyza Candan, Assistant, Anadolu University


Rana Gürbüz, Yard. Assoc. Prof., Gaziantep University


Raşit Tükel, Professor, Istanbul University


Refet Ali Yalçın, Assistant, Boğaziçi University


Reşit Canbeyli, Professor, Boğaziçi University


Reyda Ergün, Asst. Prof., Kadir Has University


Reyhan Tutumlu, Instructor, Sabancı University


Rezzan Tuncay, Professor, Istanbul University


Rıfat Okçabol, Professor, Boğaziçi University


Robert Reigle, Assoc. Prof., İTÜ


Roza Kamiloglu, Assistant,, Koç University


Romedi Çelik, Asst. Prof., Dicle University


Rukiye Eker Ömeroğlu, Professor, Istanbul University


S. Cankat Tanrıverdi, Assistant, Istanbul University


S. Ulaş Bayraktar, Assoc. Prof., Mersin University


Saadet Sorgunlu, Instructor, Ataşehir Meslek Yüksek Okulu


Sakine Çil, Dr., Boğaziçi University


Saladdin Ahmed, Dr., Mardin Artuklu University


Salih Can Açıksöz, Asst. Prof., Arizona University


Saliha Paker, Professor, Boğaziçi University


Samim Akgönül, Professor, Strasbourg University


Sarphan Uzunoğlu, Instructor, Kadir Has University


Savaş Çoban, Dr., PhD, independent researcher


Savaş Dede, Assistant, Tunceli University


Savaş Ergül, Dr., Hacettepe University


Saygın Salgirli, Asst. Prof., British Columbia University


Sebahattin Şen, Assistant, Yüzüncü Yıl University


Seçil Dağtaş, Asst. Prof., Waterloo University


Seçil Doğuç, Assistant, Galatasaray University


Seçil Ercan, Assistant, Marmara University


Seçkin Aydın, Assoc. Prof., Dokuz Eylül University


Seçkin Özsoy, Assoc. Prof., Ankara University


Seçkin Sertdemir Özdemir, Assistant,, Galatasaray University


Seda Altuğ, Asst. Prof., Boğaziçi University


Seda Saluk, Assistant, University of Massachusetts Amherst


Sedat Yağcıoğlu, Assistant, Hacettepe University


Sedef Arat-Koç, Assoc. Prof., Ryerson University


Sefa Feza Arslan, Professor, Mimar Sinan Fine Arts University


Seher Şen, Asst. Prof., İzmir Ekonomi University


Selçuk Ertekin, Professor, Dicle University


Selda Altınok, Assistant, Yalova University


Selda Öndül, Professor, Ankara University


Selfet Duran, Assistant,, Mimar Sinan Fine Arts University


Selim Badur, Professor, Istanbul University


Selim Çakmaklı, Asst. Prof., Mersin University


Selime Güzelsarı, Assoc. Prof. Abant İzzet Baysal University


Sema Bayraktar, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Sema Erder, Emekli öğretim üyesi


Semih Bilgen, Professor, Yeditepe University


Semih Savaşal ,PhD student, Yıldız Technical University


Semra Horuz, Assistant, Istanbul Bilgi University


Semra Sakarya, Professor, Boğaziçi University


Semra Somersan, Assoc. Prof.


Senem Timuroğlu, Instructor, Özyeğin University


Senem Yıldız, Asst. Prof., Boğaziçi University


Serap A. Kayatekin, Assoc. Prof., The American College of Thessaloniki


Serap Sarıtaş, Assistant, Dokuz Eylül University


Sercan Kıyak, Assistant, Muğla Sıtkı Koçman University


Serdar Altok, Asst. Prof., Boğaziçi University


Serdar Ay, PhD student, İnalco-Paris


Serdar Çagırga, Assistant, Ankara University


Serdar M. Değirmencioğlu, Professor, Doğuş University


Serdar Tekin, Asst. Prof., Ege University


Serhan Gül, Assistant, Adnan Menderes University


Serkan Günay, Assistant, Middle East Technical University


Serkan Taşkent, Assistant, Sakarya University


Serra Hakyemez, PhD student, Johns Hopkins University


Sertan Batur, PhD student, Vienna University


Seval Gülen, Assistant, Boğaziçi University


Sevda Bulduk, Assoc. Prof., Istanbul Bilim University


Sevgi Adak, Yard. Assoc. Prof., Ağa Han University


Sevgi Uçan Çubukçu, Assoc. Prof., Istanbul University


Sevi Bayraktar, PhD student, Kaliforniya University


Sevilay Çelenk, Assoc. Prof., Ankara University


Sevinç Peker, Asst. Prof., Arel University


Seyhan Çamlıgüney, Assitant , Middle East Technical University


Sezai Ozan Zeybek, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Sezen Çilengir, Assistant, Istanbul University


Sharo İ. Garip, Asst. Prof., Yüzüncü Yıl University


Sırma Bilge, Assoc. Prof., Montreal University


Sibel Bekiroğlu, Assistant, Middle East Technical University


Sibel Irzık, Professor, Sabancı University


Sibel Özbudun, Assoc. Prof., Yeditepe University


Sibel Özekmekçi, Professor, Istanbul University (Emeritus)


Sibel Yardımcı, Assoc. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Simge Hough, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Simten Coşar, Professor, Hacettepe University


Sinan Aslan, Assistant, Middle East Technical University


Sinan Erensu, Minnesota University


Sinan Yıldırmaz, Asst. Prof., Istanbul University


Sinem Adar, Dr., Göttingen University


Sinem Arslan, Assistant, Essex University


Sinem Aydınlı, Assistant, Bahçeşehir University


Sinem Önem Uçkan, Assistant, Hacettepe University


Sinem Seçer, Assistant, Mimar Sinan Fine Arts University


Sinan Birdal, Yard. Assoc. Prof., Işık University


Siyaveş Azeri, Assoc. Prof., Mardin Artuklu University


Solmaz Bunulday, Assoc. Prof., Çanakkale Onsekiz Mart University


Sonja Galler, Instructor, Dicle University


Sophie Bessis, Institut des relations internationales et stratégiques


Sönmez Alvanoğlu, PhD student, Istanbul University


Stefo Benlisoy, Dr., Istanbul Technical University


Suncem Koçer, Asst. Prof., Kadir Has University


Suzan Bayhan, Dr., Helsinki University


Suzan Yazıcı, Asst. Prof., Akdeniz University


Süleyman KIZIL, Prof. Dr., Dicle University


Süleyman Ulutürk, Assoc. Prof., Akdeniz University


Sümercan Bozkurt, Assistant, Middle East Technical University


Süreyya Karacabey, Assoc. Prof., Ankara University


Süreyya Topaloğlu, Assistant, Istanbul Bilgi University


Şadiye Can Gül, Assistant, Hacettepe University


Şahika Yüksel, Professor Dr., Istanbul University (Emeritus)


Şebnem Bahadır, Dr., Mainz University


Şebnem Korur Fincancı, Professor, Istanbul University


Şebnem Oğuz, Assoc. Prof., Başkent University


Şebnem Yalınay, Professor, Istanbul Bilgi University


Şemsa Özar, Professor, Boğaziçi University


Şenay Çınar, PhD student, Boğaziçi University


Şennur Özdemir, Assoc. Prof., Ankara University


Şeref Kavak, PhD student, Keele University


Şule Akköse Aydın, Professor, Uludağ University


Şükran Çavdar, Dr., Istanbul Technical University


Şükrü Aslan, Assoc. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Şükrü Boylu, Professor, İzmir University


Şükrü Ilıcak, Dr.


T. Deniz Erkmen, Asst. Prof., Özyeğin University


Taha Karaman, Professor, Akdeniz University


Tahsin Söğüt, Professor, Dicle University


Tahsin Yeşildere, Professor, Istanbul University


Taner Gören, Professor, Istanbul University


Taner Özbenli, Professor, Ondokuz Mayıs University


Tansel Korkmaz, Assoc. Prof., Istanbul Bilgi University


Tayfun Kahraman, Instructor, Mimar Sinan Fine Arts University


Taylan Acar, Instructor, Wisconsin University


Taylan Koç, Asst. Prof., Çukurova University


Taylan Şahan Tarhan, PhD student, Mimar Sinan Fine Arts University


Tebessüm Yılmaz, PhD student, Istanbul University


Teoman Pamukçu, Professor, Middle East Technical University


Teoman Tekkökoğlu, Asst. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Tezcan Durna, Assoc. Prof., Ankara University


Tijen Tunalı, Dr.


Timur Delahaye, Dr., Stokholm University


Tolga Hepdinçler, Asst. Prof., Bahçeşehir University


Tolga Tören, Asst. Prof., Mersin University


Tuba Akıncılar, Instructor, Galatasaray University


Tuba Demirci-Yılmaz, Asst. Prof., Istanbul Kemerburgaz University


Tuba İnal Çekiç, Assoc. Prof., Yıldız Technical University


Tuğba Özcan, Assistant, Middle East Technical University


Tuğba Yıldırım, PhD student, EHESS


Tuğçe Çetin, Assistant, Istanbul Bilgi University


Tuğçe Ellialtı-Köse, PhD student, Pennsylvania University


Tuğçe Erçetin, PhD student, Bilgi University


Tuğrul İlter, Assoc. Prof., Doğu Akdeniz University


Tuna Altınel, Assoc. Prof., Lyon-1 University


Tuna Coşkun, Assistant, Middle East Technical University


Tuna Kuyucu, Asst. Prof., Boğaziçi University


Turan Keskin, Van Yüzüncü Yıl University


Turgay Kurultay, Professor, Yaşar University


Tülay Erkan, Professor, Istanbul University


Türkan Yosun, PhD student, Sabancı University


Uğur Çetin, Assistant, Hacettepe University


Uğur Kara, Asst. Prof., Anadolu University


Ülker Sözen, Assistant, Mimar Sinan Fine Arts University


Ülkü Ay, Assistant, Eskişehir Osmangazi University


Ülkü Doğanay, Professor, Ankara University


Ülkü Güney, Dr., Abant İzzet Baysal University


Ümit Akçay, Assoc. Prof.


Ümit Çetin, Instructor, Westminster University


Ümran Roda Suvağcı, Lecturer, Hakkari University


Umut Azak, Asst. Prof., Okan University


Umut Bozkurt, Yard. Assoc. Prof., Doğu Akdeniz University


Umut Şah, Instructor, Istanbul Arel University


Umut Tümay Arslan, Assoc. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Uraz Aydın, Dr., Marmara University


Vedat Toprak, Assistant, Anadolu University


Veli Deniz, Professor,, Kocaeli University


Veli Murat, Asst. Prof., Mersin University


Veli Polat, Assoc. Prof., Istanbul University


Veli Yadırgı, Dr., Londra University


Verda İrtiş, Assoc. Prof., Galatasaray University


Veysi Altıntaş, Assistant, Istanbul Technical University


Vildan Seçkiner, PhD student, Ludwig Maximilian University


Volkan Çıdam, Asst. Prof., Boğaziçi University


Welat Zeydanlıoğlu, Dr., Kurdish Studies Journal


Will Day, Instructor, Bilkent University


Y. Kerem Aslan, PhD student, Istanbul University


Yahya M. Madra, Assoc. Prof., Boğaziçi University


Yakın Ertürk, Professor, Middle East Technical University (Emeritus)


Yasemin Acar, Dr., Özyeğin University


Yasemin Bulut, Professor, Dicle University


Yasemin İnceoğlu, Professor, Galatasaray University


Yasemin Karaca, Asst. Prof., Mersin University


Yasemin Özgün, Assoc. Prof., Anadolu University


Yasin Bedir, Assistant, Dicle University


Yasin Ceylan, Professor, Middle East Technical University


Yavuz Yaşar, Assoc. Prof., Denver University


Yekbun Adıgüzel, Assoc. Prof., Istanbul Kemerburgaz University


Yeşim Edis Şahin, Prof.. Dr., Dokuz Eylül University


Yeşim Yaprak Yıldız, PhD student, Cambridge University


Yıldırım Şentürk, Assoc. Prof., Mimar Sinan Fine Arts University


Yıldız Silier, Asst. Prof., Boğaziçi University


Yılmaz Özdil, Asst. Prof., Mardin Artuklu University


Yılmaz Turgut, Professor, Dicle University


Yonca Demir, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Yonca Güneş Yücel, Dr.


Yonca Özdemir, Asst. Prof., Middle East Technical University - Kuzey Kıbrıs


Yörük Kurtaran, Instructor, Istanbul Bilgi University


Yücel Candemir, Professor, Istanbul Technical University (Emeritus)


Yücel Demirer, Assoc. Prof. Kocaeli University


Yücel Yemez, Assoc. Prof., Koç University


Yüksel Tarım, Assistant, Hacettepe University


Yüksel Taşkın, Professor, Marmara University


Z. Gizem Sayın, Assistant, Kadir Has University


Z. Tül Akbal Süalp, Professor, Istanbul University


Zafer Demir, Assistant, Luxemburg University


Zafer Yenal, Assoc. Prof., Boğaziçi University


Zafer Yörük, Asst. Prof., İzmir Ekonomi University


Zehra Kılınç, Assistant,, Dicle University


Zeki Ertuğ, Professor, Akdeniz University


Zeki Kanay, Asst. Prof., Dicle University


Zelal Ekinci, Professor, Kocaeli University


Zeliha Hacımuratlar, Asst. Prof., Özyeğin University


Zerrin İren Boynudelik, Dr., Istanbul University


Zerrin Kurtoğlu, Professor, Ege University


Zerrin Özlem Biner, Dr., Cambridge University


Zeynep Arıkan, Assistant, Boğaziçi University


Zeynep Çatay, Asst. Prof., Istanbul Bilgi University


Zeynep Dadak, Dr., Kadir Has University


Zeynep Direk, Professor, Istanbul University


Zeynep Gambetti, Assoc. Prof., Boğaziçi University


Zeynep Gönen, Dr.


Zeynep Kadirbeyoğlu, Asst. Prof., Boğaziçi University


Zeynep Kaşlı, PhD student, Washington University


Zeynep Kıvılcım, Assoc. Prof., Istanbul University


Zeynep Korkman, Asst. Prof., Arizona University


Zeynep Küçük, PhD student, Istanbul University


Zeynep Özkazanç, PhD student, Mimar Sinan Fine Arts University


Zeynep Savaşçın, Assistant,Galatasaray University


Zeynep Songülen İnanç, PhD student, Paris-1 Sorbonne University


Zeynep Uğur, PhD student, Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales


Zeynep Uysal, Assoc. Prof., Boğaziçi University


Zeynep Varol, Assistant, Ege University


Zeynep Yelce, Dr., Sabancı University


Zeynep Yeşim Gökçe, Assistant, Istanbul Bilgi University


Zuhal Toker, Professor, Dicle University


Züleyha Çolak, Instructor, Columbia University




Πηγή: http://www.barisicinakademisyenler.net/node/63, όπου υπάρχει στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ισπανικά.

Στο συνέδριο «Ασπίδα της Ευρώπης:
Η Χάρτα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ», που διοργάνωσε στις Βρυξέλλες η GUE/NGL, κατόπιν πρωτοβουλίας της Ιταλίδας Ευρωβουλευτού Barbara Spinelli:
Τη θέση ότι η λιτότητα, το δημόσιο χρέος και η άρνηση παροχής ρευστότητας από την ΕΚΤ χρησιμοποιούνται ως εργαλεία εξαφάνισης των δημοκρατικών διαδικασιών ανέπτυξε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, μιλώντας στο διεθνές συνεδριο «Ασπίδα της Ευρώπης: Η Χάρτα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ», που πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες την Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016
και διοργάνωσε, κατόπιν πρωτοβουλίας της Ιταλίδας Ευρωβουλευτού Barbara Spinelli, η ομάδα της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο, GUE/NGL.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου μίλησε στη θεματική ενότητα «Οικονομική κρίση και λιτότητα: Μία αντιδημοκρατική κατάσταση εκτάκτου ανάγκης;», υπογραμμίζοντας πως "από το 2010 η Δημοκρατία στην Ελλάδα, αργά αλλά σταθερά, αναστέλλεται και αντικαθίσταται από ένα νέο καθεστώς, το καθεστώς των Μνημονίων, που έχουν εγκαθιδρύσει οι ελληνικές κυβερνήσεις και η Τρόικα. «Ένα καθεστώς, στο πλαίσιο του οποίου, η εκάστοτε κυβέρνηση αναλαμβάνει τη δέσμευση να υιοθετήσει συγκεκριμένες πολιτικές που καθορίζονται στο Μνημόνιο, με αντάλλαγμα δάνεια για την εξόφληση του φερόμενου δημόσιου χρέους της χώρας. Το Κοινοβούλιο εξαναγκάζεται να νομοθετεί κατά παραβίαση της λαϊκής εντολής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την προώθηση αυτών των πολιτικών. Και η Τρόικα, μέσω των μη εκλεγμένων- διορισμένων υπαλλήλων της, έχει την εξουσία να εποπτεύει και να επιτηρεί πολιτικές στη χώρα», ανέφερε.


Προσέθεσε ότι ενώ τα Μνημόνια βαφτίστηκαν προγράμματα διάσωσης, στην πραγματικότητα πρόκειται για συμφωνίες θανατικής ποινής για τον ελληνικό λαό, τους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά και ευθύ πραξικόπημα ενάντια στη Δημοκρατία. «Αυτό το καθεστώς είτε θα ανατραπεί από τους ευρωπαϊκούς λαούς και τις εκλεγμένους εκπροσώπους τους, είτε θα κυριαρχήσει στην Ευρώπη και θα αντικαταστήσει το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας, η οποία μπορεί να βασίζεται μόνο στον σεβασμό των ανθρωπίνων ελευθεριών, της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Κανείς δεν μπορεί να παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη. Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού δεν μπορούν να προσποιούνται ότι δεν έχουν επιλογή. Η παράδοση της δημοκρατίας, της κοινοβουλευτικής κυριαρχίας, του κράτους δικαίου και η εξαφάνιση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορεί ποτέ να είναι επιλογή. Η θυσία ανθρώπων και ολόκληρων γενεών για να σωθούν οι τράπεζες και οι τραπεζίτες δεν μπορεί ποτέ να είναι επιλογή. Η παραβίαση της λαϊκής εντολής προς ικανοποίηση των δανειστών, δεν μπορεί ποτέ να είναι επιλογή».

Η κ. Κωνσταντοπούλου τόνισε ότι «ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης εγκαθιδρύεται στην Ευρώπη, με πρόσχημα την οικονομική κρίση και με εργαλεία τη λιτότητα, το δημόσιο χρέος και την άρνηση παροχής ρευστότητας από την ΕΚΤ, για να επιτευχθεί η εξαφάνιση των δημοκρατικών και κοινοβουλευτικών διαδικασιών, η ισοπέδωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η υποταγή των πληθυσμών μέσα από την υπακοή των κυβερνήσεων στις επιταγές οργανισμών που δεν διέπονται από την παραμικρή δημοκρατική νομιμοποίηση ούτε από διαδικασίες διαφάνειας και λογοδοσίας».

«Από το 2010 προπαγανδίζεται προς τους πολίτες ότι οι δημοκρατικές διαδικασίες, όπως οι εκλογές και τα δημοψηφίσματα, αποσταθεροποιούν την οικονομία», επεσήμανε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, προσθέτοντας πως «όσα ακολούθησαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού με ποσοστό 62%, αποτελούν ντροπή για την Ευρώπη, τον κόσμο και τη Δημοκρατία. Η κυβέρνηση υπέγραψε μέτρα χειρότερα από αυτά που απέρριψε ο λαός. Το ΟΧΙ του λαού, μετατράπηκε σε ΝΑΙ της Kυβέρνησης», σημείωσε.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στα πολιτικά γεγονότα και εξελίξεις στην Ελλάδα από το 2010, αλλά και στις ολέθριες επιπτώσεις των μνημονιακών μέτρων στο βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού της χώρας, επισημαίνοντας ότι η εφαρμογή τους οδήγησε, μεταξύ άλλων, στην παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων: περικοπές μισθών και συντάξεων, πρόκληση επιδημίας αυτοκτονιών από απόγνωση, περικοπές στην υγεία και την παιδεία, εκτίναξη της ανεργίας σε επίπεδα ρεκόρ, κατακόρυφη αύξηση του ποσοστού των πολιτών που διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας, με 300.000 οικογένειες να ζουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και κάθε παιδί που γεννιέται σήμερα να χρωστάει περίπου 40,000 ευρώ, ως αναλογία στο δημόσιο χρέος που επιχειρείται να φορτωθεί στην κοινωνία.

Αναφερόμενη στις εργασίες και τα Πορίσματα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, αναφέρθηκε στο γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση και ο νέος Πρόεδρος της Βουλής έχουν εξαπολύσει ένα κυνήγι μαγισσών εναντίον της Επιτροπής, ενώ υπενθύμισε τα βασικά συμπεράσματα των προκαταρκτικών πορισμάτων.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έκλεισε την ομιλία της αναφερόμενη στο καθήκον αντίστασης εναντίον αυτών των εκβιασμών και της οικονομικής βίας που στραγγαλίζει τη Δημοκρατία, «ένα καθήκον εγγεγραμμένο στο ακροτελεύτιο άρθρο του Ελληνικού Συντάγματος, το άρθρο 120, άρθρο 114 του παλαιότερο συντάγματος που έγινε σύμβολο και σύνθημα ιστορικών δημοκρατικών αγώνων και διεκδικήσεων. Η υπεράσπιση της δημοκρατίας αποτελεί θεμελιώδη υποχρέωση των Ευρωπαίων πολιτών, που δικαιούνται και υποχρεούνται να συγκροτήσουν συλλογικές αντιστάσεις εναντίον αυτών των εκβιασμών».

Ευχαρίστησε θερμά την Μπάρμπαρα Σπινέλι για την πρόσκληση που της απηύθυνε, αλλά και για την πρωτοβουλία που ανέλαβε να διοργανώσει ένα συνέδριο για τα πιο σημαντικά ζητήματα που διακυβεύονται σήμερα στο ευρωπαϊκό στερέωμα, τη δημοκρατία και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες σε περιόδους οικονομικής κρίσης, κρίσης χρέους και λιτότητας

Στην ίδια θεματική ενότητα μίλησε και ο καθηγητής Olivier de Schutter, μέλος της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής του ΟΗΕ και μέλος της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, ο οποίος αναφέρθηκε στις παραβιάσεις των κοινωνικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα την εποχή των μνημονίων. Τη συζήτηση συντόνισαν η γαλλίδα ευρωβουλευτής, Marie Christine Vergiat και ο Γερμανός Ευρωβουλευτής Helmut Scholz.

Στο περιθώριο του Συνεδρίου, η κ. Κωνσταντοπούλου παρευρέθηκε σε εκδήλωση κατά της ιδιωτικοποίησης των 14 αεροδρομίων, που συνδιοργάνωσαν οι ευρωβουλευτές Σοφία Σακοράφα, Νίκος Χουντής και Ζαν Λυκ Μελανσόν. Συναντήθηκε, ακόμη, με Ευρωβουλευτές της Αριστεράς και τα μέλη της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, Εric Toussaint, Σοφία Σακοράφα, Οlivier de Schutter, Sergi Cutillas, Renaud Vivien και Daniel Albarracin. Επιπρόσθετα, συμμετείχε σε συνάντηση για την Ευρωπαική Πρωτοβουλία της Μαδρίτης που θα πραγματοποιηθεί τον Φεβρουάριο και στην οποία συμμετέχει. Συμμετείχε, τέλος, σε εκδήλωση στο Ευρωκοινοβούλιο, για τις ευθύνες της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας, με ομιλητή τον Επιστημονικό Συντονιστή της Επιτροπής Αλήθειας, Ερίκ Τουσέν.

του Γιάννη Νικολόπουλου
Στην ίδια χώρα και σε άλλες εποχές, θα είχαν πέσει τα τσιμέντα και θα είχαν ξηλωθεί οι πλάκες από τα πεζοδρόμια. Σήμερα, είναι... απλώς άλλη μια αγιογραφική συνέντευξη του κεντρικού τραπεζίτη, Γιάννη Στουρνάρα στον γνωστό δημοσιογράφο του ομίλου ΜΜΕ ιδιοκτησίας Αλαφούζου, Αλέξη Παπαχελά. Ο Γιάν­νης Στουρ­νά­ρας ομο­λο­γεί ανοι­χτά ότι υπήρ­ξε σχέ­διο πα­ρε­μπό­δι­σης ή και ανα­τρο­πής της πρώ­της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛΛ, με πρω­τερ­γά­τη τον ίδιο και συ­νερ­γά­τη τον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας, Προ­κό­πηΠαυ­λό­που­λο στην πε­ρί­πτω­ση που η κυ­βέρ­νη­ση τερ­μά­τι­ζε τη λι­τό­τη­τα, έσπα­ζε τον ευ­ρω­ε­νω­σια­κό ζουρ­λο­μαν­δύα που έχει επι­βλη­θεί και με τη συ­νέρ­γεια των ελ­λή­νων τρα­πε­ζι­τών, και εκ­πλή­ρω­νε τη λαϊκή εντο­λή της 25ης Ια­νουα­ρί­ου – τα περί ''ε­φό­δων στο Νο­μι­σμα­το­κο­πεί­ο­''ή ''πα­ράλ­λη­λου νο­μί­σμα­το­ς''έχουν απα­ντη­θεί ανά­λο­γα και κα­τάλ­λη­λα από όσους έχουν μπει στο στό­χα­στρο των εγ­χώ­ριων ενορ­χη­στρω­τών και απο­λο­γη­τών της κοι­νω­νι­κής μας κα­τα­στρο­φής. Ένα, τη­ρου­μέ­νων των ανα­λο­γιών,''ελ­λη­νι­κό Μαϊ­ντά­ν''που θα εξα­πέ­λυε η πα­ράλ­λη­λη εξου­σία της χώρας (τρα­πε­ζί­τες, πο­λι­τι­κοί και ΜΜΕ) από κοι­νού εν­δε­χο­μέ­νως με τους ορ­γα­νω­τές των συλ­λα­λη­τη­ρί­ων τύπου ''Μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη­''ή όσους φο­ρείς, ερ­γο­δο­τι­κές ενώ­σεις, σύλ­λο­γοι και σω­μα­τεία – σφρα­γί­δες στοι­χή­θη­καν με το ΝΑΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα.

Αλλά ας μεί­νου­με σε όσα ισχυ­ρί­ζε­ται ο Στουρ­νά­ρας υπεν­θυ­μί­ζο­ντας το από­σπα­σμα από την ιστο­σε­λί­δα της ΚΑ­ΘΗ­ΜΕ­ΡΙ­ΝΗΣ : Ο κ. Στουρ­νά­ρας επι­βε­βαί­ω­σε ότι η ΤτΕ είχε πλη­ρο­φό­ρη­ση για σχέ­δια ει­σβο­λής στο Νο­μι­σμα­το­κο­πείο και δη­μιουρ­γί­ας ενός άτυ­που δι­πλού νο­μί­σμα­τος: «Ναι, είχα τέ­τοια πλη­ρο­φό­ρη­ση. Γι’ αυτό συ­γκά­λε­σα τους νο­μι­κούς συμ­βού­λους της τρά­πε­ζας, πα­ρά­γο­ντες του δη­μο­σί­ου βίου που είχαν χρη­μα­τί­σει πρω­θυ­πουρ­γοί. Μί­λη­σα με τον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας και φτιά­ξα­με έτσι, να το πω, ένα τεί­χος, μια άμυνα για εξε­λί­ξεις τέ­τοιου εί­δους», τό­νι­σε.


Ο Στουρ­νά­ρας εμπλέ­κει ονο­μα­στι­κά τον Προ­κό­πη Παυ­λό­που­λο – ενώ πχ σιωπά για τα ονό­μα­τα των πρω­θυ­πουρ­γών και αυτό κάτι λέει... - και η Προ­ε­δρία της Δη­μο­κρα­τί­ας δεν κρί­νει σκό­πι­μο ούτε καν να δια­ψεύ­σει ότι υπήρ­ξε συ­νέρ­γεια στο σχέ­διο ''ελ­λη­νι­κό Μαϊ­ντά­ν''. Ο κε­ντρι­κός τρα­πε­ζί­της εμπλέ­κει, αδια­κρί­τως, όλους τους πρώην πρω­θυ­πουρ­γούς – και κα­νείς δεν κρί­νει σκό­πι­μο να βγά­λει μια ανα­κοί­νω­ση, να προ­βεί σε διά­ψευ­ση, να πει κάτι έστω... Υπεν­θυ­μί­ζε­ται ποιοι είναι οι εν ζωή πρώην πρω­θυ­πουρ­γοί, οι οποί­οι θα μπο­ρού­σαν να έχουν συμ­με­το­χή στους σχε­δια­σμούς Στουρ­νά­ρα: Κων­στα­ντί­νος Μη­τσο­τά­κης, Κώ­στας Ση­μί­της, Κώ­στας Κα­ρα­μαν­λής, Γιώρ­γος Πα­παν­δρέ­ου, Λου­κάς Πα­πα­δή­μος, Πα­να­γιώ­της Πι­κραμ­μέ­νος, Αντώ­νης Σα­μα­ράς. Έως την ώρα που γρά­φο­νται αυτές οι γραμ­μές κα­νείς δεν έκρι­νε σκό­πι­μο να δια­χω­ρί­σει τη θέση του ή να δια­ψεύ­σει τον τρα­πε­ζί­τη...


Η έμπνευ­ση μά­λι­στα Στουρ­νά­ρα στο ''τεί­χο­ς''να εμπλέ­ξει πρώην πρω­θυ­πουρ­γούς, θυ­μί­ζει έντο­να μια από τις χει­ρό­τε­ρες – όπως εξε­λί­χθη­καν ιστο­ρι­κά – πρό­νοιες και προ­βλέ­ψεις των Συ­νταγ­μά­των της χώρας κατά τον 20ο αιώνα, το πε­ρι­βό­η­το Συμ­βού­λιο του Στέμ­μα­τος – ή Δη­μο­κρα­τί­ας όπως το είχε ανα­βα­πτί­σει στο Σύ­νταγ­μα του 1975 ο Κων­στα­ντί­νος Κα­ρα­μαν­λής. Το Συμ­βού­λιο προ­έ­κυ­πτε έπει­τα από πρό­σκλη­ση και σύ­γκλη­ση του ανώ­τα­του, πο­λι­τεια­κού άρ­χο­ντα και ήταν ένα – υπο­τί­θε­ται – συμ­βου­λευ­τι­κό όρ­γα­νο προς τον βα­σι­λιά σε πε­ριό­δους κρί­σι­μες και ορια­κές. Το απάρ­τι­ζαν οι πρώην πρω­θυ­πουρ­γοί της χώρας και οι αρ­χη­γοί των κοι­νο­βου­λευ­τι­κών κομ­μά­των, κατά πε­ρί­πτω­ση – όπως αντι­λαμ­βά­νε­ται κα­νείς, κα­τά­λοι­πο του είναι το ση­με­ρι­νό συμ­βού­λιο των πο­λι­τι­κών αρ­χη­γών το οποίο – ση­μειω­τέ­ον – δεν προ­βλέ­πε­ται στο Σύ­νταγ­μα. Τον ρόλο τον οποίο πραγ­μα­τι­κά δια­δρα­μά­τι­σε αυτό το Συμ­βού­λιο μπο­ρούν οι επι­με­λείς ανα­γνώ­στες της Ιστο­ρί­ας να τον ανα­ζη­τή­σουν σε πε­ριό­δους όπως εκεί­νη του Εθνι­κού Δι­χα­σμού το 1915-1917 ή την εντε­λώς ανώ­μα­λη πριν και μετά την Απο­στα­σία και τις μα­ζι­κές, λαϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις του κα­λο­και­ριού του 1965.



Όταν λοι­πόν ο Στουρ­νά­ρας επι­κοι­νω­νεί και επι­στρα­τεύ­ει πρω­θυ­πουρ­γός στο ''τεί­χο­ς''του, τι ακρι­βώς μι­μεί­ται ή τι ακρι­βώς επι­διώ­κει να κα­το­χυ­ρώ­σει για τον ρόλο του κε­ντρι­κού τρα­πε­ζί­τη εκ­προ­σώ­που της Ευ­ρω­παϊ­κής Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας στο το­πι­κό πα­ράρ­τη­μα της Ελ­λά­δας; Βλέ­πει στον κα­θρέ­φτη του έναν αντι­βα­σι­λέα, έναν αν­θύ­πα­το ή έναν στρα­το­νό­μο; Μάλ­λον επί­σης είναι τυ­χαίο το γε­γο­νός ότι η επί­κλη­ση των πρώην πρω­θυ­πουρ­γών και της επι­στρά­τευ­σης τους σε ''τεί­χη'', γί­νε­ται ενώ έχει ανοί­ξει η συ­ζή­τη­ση για μια συ­νταγ­μα­τι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση η οποία όπως έχω ξα­να­γρά­ψει στο Rproject, ήδη δια­φαί­νε­ται ότι θα ακο­λου­θή­σει τις διά χει­ρός Παυ­λό­που­λου προ­τά­σεις του 2014. Και εκεί, στις προ­τά­σεις Παυ­λό­που­λου– ω, του θαύ­μα­τος! - το Συμ­βού­λιο της Δη­μο­κρα­τί­ας (πα­λιό­τε­ρα Στέμ­μα­τος) ανα­βιώ­νει συ­νταγ­μα­τι­κά και συ­γκα­λεί­ται απο­κλει­στι­κά με πρω­το­βου­λία του Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας όταν αυτός θα το κρί­νει σκό­πι­μο και με ανοι­χτό το πε­ριε­χό­με­νο των αρ­μο­διο­τή­των του.



Σε αυτή την πα­ράλ­λη­λη εξου­σία προ­σχώ­ρη­σε και ο νε­ο­μνη­μο­νια­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με πρω­το­βου­λία του επι­κε­φα­λής του, Αλέξη Τσί­πρα, αν δεν την έχει κα­τα­στή­σει τον πραγ­μα­τι­κό ρυθ­μι­στή των πο­λι­τι­κών, οι­κο­νο­μι­κών και κοι­νω­νι­κών πραγ­μά­των της Ελ­λά­δας. Ο δε Παυ­λό­που­λος στην Προ­ε­δρία της Δη­μο­κρα­τί­ας τεί­νει να κα­τα­στεί απορ­ρυθ­μι­στής του πο­λι­τεύ­μα­τος και της δη­μό­σιας ζωής. Ανα­ρω­τιέ­ται κα­νείς αν ο δήθεν έγκυ­ρος συ­νταγ­μα­το­λό­γος γνω­ρί­ζει τα άρθρα 49 και 50 του Συ­ντάγ­μα­τος που προ­βλέ­πουν τις ποι­νι­κές ευ­θύ­νες του στην πε­ρί­πτω­ση της από πρό­θε­ση πα­ρα­βί­α­σης του Συ­ντάγ­μα­τος. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση η συ­νέ­ντευ­ξη Στουρ­νά­ρα απο­κα­λύ­πτει μέρος ενός βρώ­μι­κου και συ­νω­μο­τι­κού πα­ρα­σκη­νί­ου που θέλει να εξου­θε­νώ­σει τις υπο­τε­λείς τά­ξεις της χώρας, να απο­διορ­γα­νώ­σει τις κοι­νω­νι­κές δομές, που απο­μέ­νουν όρ­θιες, και να δυ­να­μι­τί­σει τη δη­μο­κρα­τία. Με αυτό το πα­ρα­σκή­νιο, που πια δεν κρύ­βε­ται και δρα εξ­τρε­μι­στι­κά και ανε­μπό­δι­στα, συ­νερ­γά­ζε­ται, συ­νο­μι­λεί και μοι­ρά­ζε­ται την εξου­σία η συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛΛ.

Οι προτάσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προς τους δανειστές για το ασφαλιστικό, είναι σε απόλυτη συνάφεια τόσο με το 3ο μνημόνιο, όσο και με όλους τους προηγούμενους μνημονιακούς Νόμους (Νόμοι Λοβέρδου). Με το 3ο Μνημόνιο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όσοι επίσης το υπερψήφισαν (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-Ποτάμι) δεσμεύθηκαν να περικόψουν 2,25 δισ.€ από τις συντάξεις τη διετία 2015-2016, για να «εξοικονομηθούν» χρήματα που θα χρησιμοποιηθούν – και αυτά – για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους. Η κυβερνητική πρόταση, που προφανώς κατά τη «διαπραγμάτευση» με τους «θεσμούς» θα χειροτερεύσει, περιλαμβάνει:
Σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ μέχρι 1/1/2020 για 300.000 χαμηλοσυνταξιούχους, που θα οδηγηθούν κάτω από τα όρια της ακραίας φτώχειας.
Μειώσεις στις κύριες συντάξεις 15-30% για όσους συνταξιοδοτηθούν από 1/1/2016, λόγω χειροτέρευσης του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων, ο οποίος θα εφαρμοστεί και στις ήδη καταβαλλόμενες συντάξεις με την προσθήκη προσωπικής διαφοράς, που θα βαίνει μειούμενη μετά το 2018, οδηγώντας σε μειώσεις και για τους ήδη συνταξιούχους.
Αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών στις επικουρικές συντάξεις, 1% σε εργοδότες και 0,5% σε εργαζόμενους.
Τριπλασιασμό στις ασφαλιστικές εισφορές των αγροτών σταδιακά έως το 2019.
Εξοντωτικές αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους εργαζόμενους με μπλοκάκια, οι οποίες, σε συνδυασμό με τον φορολογικό εξανδραποδισμό τους, τους οδηγούν σε έξοδο από το επάγγελμά τους και στην ανεργία.
Διατήρηση της «ρήτρας μηδενικού ελλείμματος» (που η κυβέρνηση θα… καταργούσε) για τις επικουρικές συντάξεις, η οποία μετονομάζεται σε «κανόνα βιωσιμότητας» και οδηγεί σε νέες μεγάλες μειώσεις τους.
Ενοποίηση όλων των ταμείων κύριας σύνταξης σ’ ένα «Υπερταμείο», με τρόπο που οδηγεί στην ισοπέδωση δικαιωμάτων και παροχών, σε οργανωτικό χάος και πρόσθετη ταλαιπωρία των ασφαλισμένων.

Τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν στις μειώσεις ύψους 35-50% που επέβαλαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις κύριες, τις επικουρικές και τα εφάπαξ τα προηγούμενα 5 χρόνια. Επίσης, σε όσα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προώθησε μετά τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, δηλαδή: τη μείωση της κατώτατης σύνταξης από τα 486€ στα 392€ και, ειδικά στους συνταξιούχους κάτω από τα 67, στα 338€, την αύξηση της εισφοράς υγειονομικής περίθαλψης των συνταξιούχων κατά 2% στις κύριες συντάξεις και κατά 6% στις επικουρικές, την κατάργηση της σύνταξης των ανασφάλιστων υπερηλίκων, την επιπλέον 10% μείωση της σύνταξης κατ΄ έτος για όσους/ες συνταξιοδοτούνται πρόωρα, την αύξηση στα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης έως και 17 χρόνια.

Η κυβερνητική πρόταση για το ασφαλιστικό αποτελεί την ταφόπλακα για τον δημόσιο, αναδιανεμητικό και κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης, αφού ορίζει προσωπικό ποσοστό αναπλήρωσης για τον καθένα, και νομιμοποιεί όλους τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους.

Να τους σταματήσουμε ! Υπάρχει άλλος δρόμος…

αλλά προϋποθέτει:
την ακύρωση των μνημονίων,
την ανάπτυξη, την παραγωγική ανασυγκρότηση και κατά συνέπεια την αντιμετώπιση της ανεργίας,
την άμεση παύση πληρωμών στο χρέος και τη βαθειά διαγραφή του,
την πάταξη της εισφοροδιαφυγής, της ανασφάλιστης και αδήλωτης εργασίας,
την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την αύξηση των μισθών,
την εφαρμογή, χωρίς μειώσεις, της κρατικής συμμετοχής στην τριμερή χρηματοδότηση της ασφάλισης,
την ανακεφαλαιοποίηση και αποκατάσταση της διαχρονικής λεηλασίας των αποθεματικών της κοινωνικής ασφάλισης (άτοκες καταθέσεις, χρηματιστήριο, δομημένα ομόλογα, κούρεμα PSI+)

Όλα τα παραπάνω κινούνται σε σύγκρουση και ρήξη με τις πολιτικές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των λοιπών μνημονιακών κομμάτων, με τους δανειστές, το κεφάλαιο, το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως, ανάμεσα στον αργό μνημονιακό θάνατο του λαού και της νεολαίας και σε μία νέα ελπιδοφόρα αρχή ρήξης με την Ευρωζώνη και τη χρεομηχανή, επιλέγουμε το δεύτερο.

Η κυβερνητική πρόταση κατεδάφισης των συντάξεων θίγει όλα τα κοινωνικά στρώματα. Γι’ αυτό, μόνο μια παλλαϊκή εξέγερση μπορεί να την αποτρέψει.

Καλούμε τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους επιστήμονες, τους αγρότες, σε μαζική συμμετοχή στο Συλλαλητήριο στην Αθήνα το Σάββατο, 16 Ιανουαρίου 2016, ώρα 12:00, στην Ομόνοια και πορεία προς τη Βουλή και στα αντίστοιχα συλλαλητήρια στις υπόλοιπες πόλεις της χώρας.

Ραντεβού ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ: 11.30 π.μ., Αιόλου & Σταδίου (Χαυτεία).



Η προωθούμενη κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης και των Συντάξεων

Δ Ε Θ Α Π Ε Ρ Α Σ Ε Ι!

Με Παλλαϊκό Ξεσηκωμό ΘΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ!Η ΛΑΕ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΚΑΛΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΝΑ ΔΙΑΔΗΛΩΣΟΥΝ ΑΥΡΙΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ
ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ 8.30 ΠΜ ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ (ΨΑΡΩΝ)

Στη σύλληψη 14 πανεπιστημιακών προχώρησαν οι τουρκικές αρχές μετά την υπογραφή δήλωσης για την καταγγελία στρατιωτικών επιχειρήσεων της Άγκυρας κατά...
Κούρδων μαχητών που χαρακτηρίζεται «τρομοκρατική προπαγάνδα» από τις αρχές. Σύμφωνα με το πρακτορείο Anadolu, οι πανεπιστημιακοί που συνελήφθησαν μετά από εφόδους σε σπίτια, είναι λέκτορες στο Πανεπιστήμιο Koτζάελι, ενώ αναμένεται να ακολουθήσουν και άλλες συλλήψεις, καθώς πάνω από 130 ακαδημαϊκοί είναι αντιμέτωποι με κατηγορίες. Περίπου 1200 Τούρκοι και ξένοι ακαδημαϊκοί από 89 πανεπιστήμια, συμπεριλαμβανομένων γνωστών προσωπικοτήτων, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι, υπέγραψαν την εν λόγω δήλωση με τον τίτλο «Δεν θέλουμε να είμαστε μέρος αυτού του εγκλήματος».

Η δήλωση καλεί την Άγκυρα να τερματίσει τη «σφαγή» στη νοτιοανατολική Τουρκία.

«Δεν είστε διανοούμενοι. Είστε πέμπτη φάλαγγα...»

Η επιστολή, που έχει κυκλοφορήσει ευρέως στο Διαδίκτυο και έξω από την Τουρκία, μεταφρασμένη σε πολλές γλώσσες, έχει προκαλέσει την οργή του προέδρου Ερντογάν, που υποστηρίζει πως αναπαράγει τη «γλώσσα των τρομοκρατών», δηλαδή των Κούρδων ανταρτών. «Δεν είστε διανοούμενοι. Είστε πέμπτη φάλαγγα στην υπηρεσία ξένων δυνάμεων, που επιθυμούν την ταπείνωση της Τουρκίας», είπε ο Ερντογάν.

Από τη μεριά του, ο Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου χαρακτήρισε τους υπογράφοντες, «τρομοκράτες».

Οι κατηγορίες που βαρύνουν τους πανεπιστημιακούς είναι αυτές της «τρομοκρατικής προπαγάνδας», «υποκίνησης σε παράβαση του νόμου» και «προσβολή των θεσμών και της Τουρκικής Δημοκρατίας».

Σάββατο, 16/1, ΟΜΟΝΟΙΑ , ώρα 12:00 , συλλαλητήριο για την υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης
Το προσχέδιο Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό είναι εφαρμογή του 3ου μνημονίου και του προϋπολογισμού. Η κυβέρνηση Σύριζα –ΑΝΕΛ, παρά τις συνεχείς διαψεύσεις, έχει δεσμευτεί να αφαιρέσει από την κοινωνική ασφάλιση 1,8 δις το 2016. Γι’ αυτό μειώνει τις κύριες συντάξεις, βάζει βαθειά το μαχαίρι στις επικουρικές με βάση τα δημογραφικά στοιχεία θνησιμότητας των συνταξιούχων(!) και τη ρήτρα βιωσιμότητας (μετονομασία της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος που θα καταργούσε), μειώνει ακόμη τα εφάπαξ και το κυριότερο προσπαθεί να διασπάσει τους συνταξιούχους, με το διαχωρισμό τους σε νέους και παλιούς, μέσω της προσωπικής διαφοράς.

Το νέο ασφαλιστικό επίσης απασφαλίζει εντελώς τους ελεύθερους επαγγελματίες με το να αυξάνει υπέρογκα τις εισφορές τους, εξαϋλώνει τα χαμηλά εισοδήματα και δίνει το τελειωτικό κτύπημα στους νέους επαγγελματίες , επιστήμονες και αγρότες. Για τους τελευταίους η υπέρογκη αύξηση των εισφορών τους σε συνδυασμό με την κατάργηση του ΟΓΑ, θα οδηγήσουν στην ερημοποίηση της υπαίθρου και τους νυν ασφαλισμένους εκτός ασφάλισης, με βαρύτατες συνέπειες για την αγροτική παραγωγή.
Το νέο ασφαλιστικό και η πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας και η ίδια η κυβέρνηση Σύριζα –ΑΝΕΛ, πρέπει να ανατραπούν. Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, οι 1.5 εκατ. άνεργοι δεν έχουν να ελπίζουν τίποτα, αν η χώρα δεν απαλλαγεί από τα μνημόνια και από τη θηλιά που της έχουν βάλει η ευρωζώνη και οι δανειστές της και δεν ακολουθηθεί μια άλλη πολιτική ανάπτυξης που να υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα.
Το ΣΧΕΔΙΟ Β θα είναι παρόν στο συλλαλητήριο του Σαββάτου και καλεί τα μέλη του να συμμετάσχουν.

Του Γιώργου Μητραλιά
Σχεδόν ένας μήνας έχει περάσει από τις ισπανικές εκλογές της 20ης Δεκεμβρίου και όλα δείχνουν ότι το Ισπανικό Κράτος έχει μπει για τα καλά σε μια εντελώς νέα περίοδο της σύγχρονης ιστορίας του. Μια περίοδο που σημαδεύεται από δυο ιδρυτικά γεγονότα με συνέπειες που επηρεάζουν πολύ πέρα από τα ισπανικά σύνορα: Την πολιτική κρίση στη Μαδρίτη, που προβλέπεται να είναι παρατεταμένη, αλλά και τη ραγδαία αποδυνάμωση της ήδη καταπονημένης «εθνικής συνοχής» του που κάνει να αναπτύσσονται φυγόκεντρες δυναμικές όχι μόνο στην Καταλονία, αλλά και στη Γαλικία και –προφανώς- στη Χώρα των Βάσκων!

Φυσικά, εν αρχή όλης αυτής της κοσμοϊστορικής αλλαγής ην η ισπανική κοινωνία και τα ριζοσπαστικά κινήματά της που έφεραν κυριολεκτικά τα πάνω κάτω στα τελευταία 5 χρόνια. Τρανή απόδειξη… τα αποτελέσματα των εκλογών της 20ης Δεκεμβρίου, που είδαν τα δυο νεοφιλελεύθερα κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία να πέφτουν από το 80%-85% των ψήφων που συγκέντρωναν παραδοσιακά στο ισχνό 50,73% τώρα. Ο λόγος αυτής της κάθετης πτώσης που μοιάζει με αρχή κατάρρευσης είναι φανερός: Είναι η θεαματική άνοδος των ψηφοδελτίων τουPodemos, που το έφερε σε απόσταση αναπνοής από το Σοσιαλιστικό κόμμα και το ανέδειξε σε μεγάλο νικητή των εκλογών. Μια άνοδος που όμως δεν θα είχε υπάρξει αν αυτό το κόμμα δεν συμμαχούσε –έστω και την ύστατη ώρα- με τις πολιτικές εκφράσεις μερικών από αυτά ακριβώς τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα στη Καταλονία, στη Γαλικία και στη Κοινότητα της Βαλένθια. (1)

Άμεση συνέπεια αυτής της «διεύρυνσης» του Podemos στις ριζοσπαστικές κινήσεις πολιτών δεν ήταν μόνο οι σαρωτικές του νίκες στην Καταλονία, στη Γαλικία και στη Κοινότητα της Βαλένθια, αλλά και η νικηφόρα δυναμική που αναπτύχθηκε σε όλη τη χώρα και το έφερε στη πρώτη θέση ακόμα και στη Χώρα των Βάσκων. Μια δυναμική που θα μπορούσε να ήταν όμως ακόμα μεγαλύτερη αν η ηγεσία του Podemos δεν είχε απορρίψει τη προοπτική του ενιαίου μετώπου όλων των αριστερών, που θα είχε συμπεριλάβει τόσο την Ενιαία Αριστερά/Λαϊκή Ενότητα του Αλμπέρτο Γκαρθόν όσο και το σύνολο των κινημάτων, κινήσεων και πολιτών που απορρίπτουν τη λιτότητα. Και μόνη η εκλογική συμμαχία με την Ενωμένη Αριστερά θα ήταν όμως αρκετή για να προσφέρει στη σύμπραξη Podemos και συμμάχων άλλους 13 βουλευτές, πράγμα που θα την έφερνε όχι μόνο μπροστά από τη Σοσιαλδημοκρατία αλλά και πολύ κοντά στο Λαϊκό κόμμα του Μαριάνο Ραχόϊ…

Η υπενθύμιση όλων αυτών των πρόσφατων γεγονότων, των επιτυχιών αλλά και των χαμένων ευκαιριών έχει την (τεράστια) σημασία της στις κρίσιμες μετεκλογικές εξελίξεις και διεργασίες που σημειώνονται αυτό τον καιρό στην Ισπανία. Έτσι, η ηγεσία του Podemos δείχνει προς το παρόν να κλείνει όχι υπέρ της «ρήξης» (Ruptura) με το Κράτος και το Σύνταγμα της Μεταπολίτευσης στην οποία θα οδηγούσε η συμπαράταξη -και κυβέρνηση- όλων εκείνων που απορρίπτουν τη λιτότητα, αλλά μάλλον υπέρ της μεταρρύθμισης αυτού του Κράτους και του Συντάγματός του, μέσα από την υποστήριξη του Podemos σε μια κυβέρνηση υπό το νεαρό ηγέτη της Σοσιαλδημοκρατίας Πέδρο Σάντσες, και η οποία επιπρόσθετα θα τύχαινε τουλάχιστον της ανοχής των δεξιότατων Ciudadanos.

Ωστόσο, άλλαι μεν αι βουλαί του Πάμπλο Ιγκλέσιας, που δείχνει να προτιμάει τον σοσιαλδημοκράτη Σάντσες από τους πολύ πιο αριστερούς του κινηματικούς ριζοσπάστες, και άλλα η ισπανική πραγματικότητα κελεύει. Και αυτό καθώς μάλιστα κανείς στην Ισπανία δεν αγνοεί πια ότι όλες χωρίς εξαίρεση οι πολιτικές διεργασίες, παρασκηνιακές και μη, γίνονται υπό τη σκιά του καταλανικού ζητήματος που επηρεάζει και ορίζει τα πάντα.Έτσι, ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης Σοσιαλδημοκρατίας-Podemos που επιθυμούν και οι δυο πλευρές, θα ήταν απολύτως εφικτός αν δεν υπήρχε το πρόβλημα της διεξαγωγής δημοψηφίσματος στη Καταλονία για την αυτοδιάθεσή της, που το μεν Podemos έχει δεσμευτεί να υποστηρίξει ενώ το Σοσιαλιστικό Εργατικό κόμμα (PSOE) δεν αποδέχεται ταυτίζοντάς το μάλιστα με «εσχάτη εθνική προδοσία»! Αυτή η προγραμματική δέσμευση του Podemos μοιάζει όμως ανυπέρβλητη επειδή αποτελεί τον εκ των ουκ άνευ όρο που έχει επιβάλει το κίνημα που στηρίζει την Άντα Κολάου για να συμπράξει εκλογικά με το Podemos. Μια σύμπραξη που, όπως είδαμε, στέφθηκε από επιτυχία καθώς σάρωσε στις πρόσφατες εθνικές εκλογές στη Καταλονία.

Η σπαζοκεφαλιά δεν σταματάει όμως εδώ, έχει και συνέχεια. Με τη σειρά της η Άντα Κολάου, που δεν δηλώνει υπέρμαχος της καταλανικής ανεξαρτησίας, είναι αναγκασμένη να αξιώνει από τοPodemos να στηρίξει άνευ όρων το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των Καταλανών, όχι μόνο επειδή υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας τάσσεται ένα μεγάλο τμήμα του συνασπισμού δυνάμεων που την έφερε στο δημαρχείο της Βαρκελόνης το Μάιο του 2015, αλλά και επειδή υπέρ του συνασπισμού Podemos-Barcelona En Comú ψήφισε στις 20 του περασμένου Δεκέμβρη η συντριπτική πλειοψηφία των υποστηρικτών της ανεξαρτησιακής και αντικαπιταλιστικής CUP, που δεν κατέβηκε στις εθνικές εκλογές!



Όπως κι αν κοιτάξει λοιπόν κανείς την ισπανική κρίση, δεν θα αποφύγει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η όποια επίλυσή της περνάει μέσα από την αντιμετώπιση, αν όχι την επίλυση, του φλέγοντος καταλανικού προβλήματος, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο. Με δεδομένο λοιπόν ότι τα μισόλογα, οι τακτικισμοί και τα πολιτικάντικα κόλπα δεν λειτουργούν πια στο καταλανικό ζήτημα, καθώς μάλιστα ο νέος πρόεδρος της Καταλονίας Κάρλες Πουτσντεμόντ (2) επιταχύνει τη «διαδικασία αποσύνδεσής» της από το Ισπανικό Κράτος, η ώρα της αλήθειας πλησιάζει γοργά για όλους τους παίκτες του ισπανο-καταλανικού δράματος, είτε αυτοί απειλούν με καταστολή την καταλανική «στάση», είτε στηρίζουν –έστω και συρόμενοι- το δικαίωμα των Καταλανών στην αυτοδιάθεσή τους!

Το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά είναι ότι δεν μπορεί να γίνει καμιά πρόβλεψη για το αμέσως προσεχές μέλλον και ότι η κατάσταση θα παραμείνει εξαιρετικά ρευστή ενόσω οι πάντες στις κομματικές ηγεσίες θα αναμένουν, με κομμένη την ανάσα, τη συνέχεια των εξελίξεων στη Βαρκελόνη για να καθορίσουν τη στάση τους στη Μαδρίτη. Με άλλα λόγια, κρίση, θεσμικό χάος και ακυβερνησία με φόντο ένα πολιτικό τοπίο που αποσυντίθεται, ανασυντίθεται και αλλάζει εκ βάθρων, και μια κοινωνία έτοιμη να εισβάλει στο προσκήνιο όσο ποτέ άλλοτε στα τελευταία 75 χρόνια. Ποιος θα τολμούσε να ισχυριστεί ότι όλα αυτά δεν αφορούν, δεν ενδιαφέρουν και κυρίως, δεν επηρεάζουν άμεσα ολάκερη τη Γηραιά μας ήπειρο, και εμάς μαζί της;
Σημειώσεις

1. Οι 27 από τους 69 βουλευτές που εξελέγησαν συνολικά με τα ψηφοδέλτιά του, δεν ανήκουν στο Podemos αλλά στις συνεργαζόμενες με αυτό δυνάμεις που είναι η Barcelona en Comú στη Καταλονία, η En Marea στη Γαλικία και το Compromis, το δεύτερο σε δύναμη κόμμα της Κοινότητας της Βαλένθια (5 εκατομμύρια κάτοικοι). Ακριβώς επειδή δεν ανήκουν στο Podemos, αυτοί οι 27 βουλευτές ζητούν –δίκαια- να δημιουργήσουν στη νέα Ισπανική Βουλή τις δικές τους τρεις ανεξάρτητες κοινοβουλευτικές ομάδες, πράγμα που τους αρνούνται όμως τα τρία νεοφιλελεύθερα κόμματα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι τόσο στη Καταλονία, όσο και στη Γαλικία και Κοινότητα της Βαλένθια, τοPodemos είναι κατά πολύ μικρότερο σε δύναμη από τους τοπικούς εταίρους του.

2. Βλέπε http://contra-xreos.gr/arthra/977-2016-01-10-19-37-15.html




​ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr​

1. Βοναπαρτική ηγεσία
Ζούμε την ολοκλήρωση της καταστατικής μετάλλαξης αυτού που κάποτε φιλοδοξούσε να εγγραφεί στον πολιτικό τόπο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με την εγκαθίδρυση του μνημονιακού πολιτικού πλαισίου ως περίπου μόνιμου και αδιαμφισβήτητου «υπερταξικού» εργαλείου άσκησης πολιτικής. Ενός πλαισίου το οποίο είναι μεν «αντιλαϊκό» στην «καθ’ υπερβολή» εφαρμογή του, αλλά που με κατάλληλο χειρισμό από μέρους της κρατικής διαχείρισης μπορεί να περιοριστεί σε «αναγκαίο κακό», τις διαστροφές του οποίου μπορεί να μετριάσει ή να αντιστρέψει η φιλολαϊκή κρατική διαχείριση.
Ευτυχώς λοιπόν, στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση δεν επικράτησε η «υποχείρια του
κεφαλαίου» Νέα Δημοκρατία και τα παρακλάδια της. Και τώρα η σθεναρή διαπραγματευτική τακτική της Αριστεράς κατορθώνει να ανακόψει την κεφαλαιακή επίθεση του μνημονίου «μετριάζοντας» τις επιπτώσεις του. Προωθεί το «παράλληλο πρόγραμμα», που αν και κάπως «θολό» εντούτοις είναι διαρκώς παρόν στην κυβερνητική προπαγάνδα, έστω και δια της συνεχούς αναβολής και συρρίκνωσής του.
Οι «λεπτοί χειρισμοί» που απαιτούνται για τον περιορισμό των «κοινωνικά άδικων» επιπτώσεων του Μνημονίου, αναδεικνύουν με σαφήνεια και επιτακτικότητα το ρόλο Α. Τσίπρα ως θεματοφύλακα της αριστεροσύνης μιας κυβέρνησης που «κλήθηκε» να υπερασπίσει τα «λαϊκά συμφέροντα» σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία και είναι «αποφασισμένη να μην λιποτακτήσει». Αυτός ο περίπου επαναστατικός ρόλος του leader maximo που αναλαμβάνει ο πρωθυπουργός αναδεικνύει για μια ακόμη φορά τη σημασία των κρατικών μηχανισμών στην υλοποίηση του «στρατηγικού στόχου» της Αριστεράς, που έστω και με μνημονιακό μανδύα, συνδυασμένος με τακτικές υποχωρήσεις, παραμένει ο «σοσιαλισμός».

Με την παρουσία του ηγεμόνα Βοναπάρτη Α. Τσίπρα ως πρωθυπουργού, η Αριστερά «δίνει μάχες» υιοθετώντας όλα τα μνημονιακά νομοσχέδια με διαδικασίες που τίποτε δεν έχουν να ζηλέψουν από τους αναγκαστικούς νόμους έκτακτων καθεστώτων, επιβεβαιώνοντας με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο τον προσχηματικό χαρακτήρα της αντιπροσώπευσης ως ιδεολογικού κρατικού μηχανισμού που σε τελική ανάλυση αναστέλλεται όποτε οι «συνθήκες» το απαιτούν, ένα είδος καθεστώτος έκτακτης ανάγκης μέσα στη «δημοκρατική ομαλότητα».

Και είναι εξαιρετικά διδακτικό το γεγονός ότι ο αριστερός βοναπαρτισμός της εξουσίας έχει επιλεκτικό πρόσημο: Για την ψήφιση μνημονιακών θεσμικών συνταγών παρατάσσει τα «αριστερά στρατιωτάκια» σε συντεταγμένη κοινοβουλευτική φάλαγγα, ενώ για τα έστω και υποτυπώδη «παράλληλα» μέτρα που απλά και μόνο επιδιώκουν την αποτροπή κοινωνικής έκρηξης των εξαθλιωμένων «από κάτω» κοινωνικών στρωμάτων, δίνεται χρόνος «διαλόγου» και «διαβούλευσης» προκειμένου να πειστούν οι δανειστές ότι δεν «κινδυνεύουν» οι δανειακές υποχρεώσεις της χώρας από αυτά τα ψίχουλα «κοινωνικής ελεημοσύνης».

Έτσι λοιπόν επαληθεύεται η προεκλογική ρήση ότι η Αριστερά «έφυγε για λίγο από το Μαξίμου για να επιστρέψει για τα καλά», με την εγγύηση του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα, «κυρίαρχου» των κρατικών μηχανισμών. Ενός πρωθυπουργού που αποδεικνύεται μέχρι στιγμής πολύ «αποτελεσματικότερος» από τους προκατόχους του στη θεσμική κατοχύρωση της βίας του κοινωνικού ανταγωνισμού. Ενός σύγχρονου Βοναπάρτη που με μνημονιακό μανδύα επιβάλλει «κοινωνική σιγή» τιθασεύοντας την κοινωνική «βουλιμία» των «από πάνω» αλλά και τις κοινωνικές «ακρότητες» των «από κάτω».




2. Στιγμιαίο Μνημόνιο




Πώς είναι όμως δυνατό να επιβληθεί «κοινωνική ειρήνη» σε ένα καθημαγμένο τοπίο «κοινωνικού Αρμαγεδδώνα»; Ποιο είναι εκείνο το ιδεολογικό προπέτασμα που αξιοποιείται σε αυτή την απίστευτη μετάλλαξη από την απόπειρα ριζοσπαστικής αριστερής κριτικής στην προηγηθείσα μνημονιακή διαχείριση, σε μια πλήρη αποδοχή των επιταγών των Μνημονίων; Τι συνέτεινε στην αποδοχή και εφαρμογή ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης χωρίς το παραμικρό πρόσχημα, έστω και αυτού που είχε προεκλογικά διακηρυχθεί ως «πολιτικός και κοινωνικός εκβιασμός» από μέρους των δανειστών; Με ποιο ιδεολογικό προπέτασμα επιχειρείται η αποκαθήλωση όλων των κοινωνικών συντεταγμένων που έστω και εξ αντανακλάσεως σηματοδοτούσαν την ύπαρξη και λειτουργία ενός ακρωτηριασμένου κράτους πρόνοιας στην Ελλάδα;

Εδώ η βοναπαρτική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ψελλίζει με αξιοσημείωτη αυτοπεποίθηση φτηνές δικαιολογίες, «δάνεια» από τις παρελθούσες μνημονιακές κυβερνήσεις, οι οποίες ουδέποτε κατόρθωσαν να πακτώσουν κοινωνικά τα έωλα επιχειρήματά τους. Μια μικρή ανθολογία δίνει το δείγμα γραφής:

Από τη στιγμή που δεν μπόρεσε ο ΣΥΡΙΖΑ να ανατρέψει το μέτωπο των δανειστών, η μόνη λύση είναι ο όσο το δυνατό «κοινωνικά αναίμακτος» συμβιβασμός.

Η «κοινωνική ανατροπή» προϋποθέτει αλλαγή συσχετισμών στην Ευρώπη, γεγονός που μόλις άρχισε να διαφαίνεται αμυδρά, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι ακόμη δεδομένη.

Η αποδοχή του Μνημονίου είναι αναγκαία προϋπόθεση για τον μεγάλο «εθνικό στόχο» που είναι η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους.

Αυτή η οδυνηρή υποχώρηση δεν είναι αυτό που εκ πρώτης όψεως φαίνεται, διότι θα συνοδευτεί από «παράλληλο πρόγραμμα» κοινωνικής αναδιανομής υπέρ των «από κάτω».

Τέλος, όσο ταχύτερα συμμορφωθεί η «χώρα» στις «εκβιαστικές» μνημονιακές απαιτήσεις, τόσο ταχύτερα θα αφήσει πίσω της αυτό οδυνηρό κεφάλαιο για να περάσει στον «αναπτυξιακό μονόδρομο».

Ενώ η συνολική επιχειρηματολογία ελάχιστα διαφέρει από εκείνη των προκατόχων της κυβερνήσεων από το 2009 και εξής, οι οποίες υπό διάφορα προσχήματα και με επίκληση της «βαριάς κληρονομιάς» στα δημόσια οικονομικά από τους προκατόχους τους, επέβαλαν την πολιτική εσωτερικής υποτίμησης. Εντούτοις η βοναπαρτική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ έχει νέο συνεκτικό στοιχείο που διαφοροποιεί το εγχείρημά της. Εκτός από την αναγκαία αν και κάπως πρωτότυπη κριτική που ασκεί πλέον στο παλαιό καθεστώς (στο οποίο π.χ. ο Δ. Μάρδας επιρρίπτει «δειλία» που «τρέναρε την εφαρμογή όλων αυτών των μέτρων με αποτέλεσμα να χαθεί η δυναμική»), λίγο-πολύ πολιτεύεται με την υποφώσκουσα παραδοχή ότι το μνημονιακό διάβημά της είναι παροδικό και αμελητέο μπροστά στον «εθνικό στόχο» αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους. Κάπως σαν το «στιγμιαίο» αδίκημα της δικτατορίας των συνταγματαρχών που θεσμικά «αμνήστευσε» το διαρκές έγκλημα της υπερεπταετούς δικτατορίας. Και εδώ το «στιγμιαίο» Μνημόνιο θα διαδεχθεί «ολική επαναφορά» της κοινωνικής δικαιοσύνης με το παράλληλο πρόγραμμα που θα καταστεί εφικτό από τη στιγμή που το βάρος του δημόσιου χρέους θα περιοριστεί.

Μόνο που η «στιγμιαία» μνημονιακή εκτροπή δημιουργεί ένα νέο καθεστώς, ένα πρακτικά μη αντιστρεπτό «δίκαιο»:

Περιορισμός του «κράτους» με την άμεση και σε βάθος χρόνου περιστολή της χρηματοδότησης δημόσιων κοινωνικών υποδομών (παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες), και ευρύτερα του κοινωνικού κράτους.

Εκκαθάριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων νοικοκυριών και επιχειρήσεων με μοχλό την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και αποτέλεσμα τη ντε φάκτο παραπέρα μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος είτε με την αύξηση της ανεργίας, είτε με την περιστολή της ιδιοκατοίκησης.

Απευθείας περικοπή μισθών με την καταστατική μείωσή τους στο Δημόσιο (νέα μισθολόγια) που θα συμπαρασύρει και αντίστοιχες μειώσεις στον ιδιωτικό τομέα, είτε με τις περικοπές συντάξεων με διάφορους αλγόριθμους (αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, τρόπος υπολογισμού κύριας και επικουρικής σύνταξης, εγγυημένη εθνική σύνταξη, κλπ.), αύξηση της άτυπης και περιστασιακής απασχόλησης (προγράμματα ανεργίας), κλπ.

Συστηματικές ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων υποδομών και περιουσιακών στοιχείων, συχνά χωρίς ικανοποιητικά με όρους αγοράς τιμήματα, εφόσον είναι γνωστή η ανάγκη του ελληνικού Δημοσίου για άμεση ρευστότητα, και χωρίς να διασφαλίζεται ο σεβασμός εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων.

Άμεση απελευθέρωση όλων των αγορών (ενέργειας, μεταφορών, κλπ.) και επαγγελμάτων, με αιχμή την αγορά εργασίας, η οποία οδεύει προς καθεστώς πλήρους ασυδοσίας με εφεδρικό στρατό της τάξης του 25% και εργασιακά δικαιώματα που αντιμετωπίζονται περίπου ως απολιθώματα από την εποχή των δεινοσαύρων.

Η κυβερνητική προπαγάνδα θέλει να μας πείσει ότι οι αλλαγές αυτές είναι λίγο πολύ μια σύντομη παρένθεση που, μαζί με το από την εποχή ΓΑΠ μόνιμο ρεφραίν καταπολέμησης της διαφθοράς, του λαθρεμπορίου και του μαύρου χρήματος, θα ανοίξει το δρόμο για την «ανάπτυξη», μιας και θα έχει δημιουργήσει τη «στέρεα βάση» προσαρμογής σε μια «εξωστρεφή, ανταγωνιστική» οικονομία. Που είναι ένας άλλος τρόπος να διατυπώσεις τη θέση ότι η υπό καθεστώς εσωτερικής υποτίμησης «αναμορφωμένη» εσωτερική αγορά μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να υποστηρίξει το νέο παραγωγικό υπόδειγμα.

Καλώς ήλθατε στον υπέροχο μετα-μνημονιακό κόσμο της απαξιωμένης εργασίας!




3. Εθνικό μέτωπο




Και ενώ το ταξικό περιεχόμενο της διαρκούς δεξιάς μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ολοένα περισσότερο διακριτό, παρά τις προσχηματικές επικλήσεις αριστερών άλλοθι και μελλοντικών εργασιακών παραδείσων που θα οικοδομηθούν από τα συντρίμμια του κράτους-πρόνοιας, τα κυβερνητικά ιδεολογήματα συχνά αποκαλύπτουν τα ίδια με ανάγλυφο τρόπο το επίπλαστο αριστερό περιτύλιγμα της νέας μνημονιακής συνταγής. Κομβικό ρόλο διαδραματίζει εδώ η διαρκής και με κάθε ευκαιρία επίκληση της ανάγκης για στεγανοποίηση κρίσιμων τόπων της ταξικής πάλης, η διαβούλευση περί «εθνικής στρατηγικής» σε ουσιώδη ζητήματα πολιτικών επιλογών.

Εδώ θα αντικρίσουμε την ανάσυρση στην επιφάνεια του πολιτικού «διαλόγου», όχι μόνο της προσφιλούς θεματολογίας από τον πυρήνα της κρατικής συγκρότησης, όπως για παράδειγμα την παραδοσιακή διακομματική συναίνεση για την άμυνα και την εξωτερική πολιτική, που έχει προσλάβει στην πολιτική λεξικολογία έναν νεολογισμό ο οποίος αποτελεί ελληνική ιδιοτυπία, τα «εθνικά θέματα». Στα πολιτικά στεγανά έχουν προστεθεί με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ ζητήματα όπως η παιδεία, το ασφαλιστικό και υπό μορφή συγκυριακά επείγοντος το προσφυγικό. Δηλωμένος στόχος η συναίνεση και η απονεύρωση των όποιων κοινωνικών αντιστάσεων αναδύονται ακαθοδήγητα στους κοινωνικούς συσχετισμούς δύναμης.

Εξίσου σημαντική όμως είναι και η αξιοποίηση αυτών των όψεων του πολιτικού ιδεολογικού μηχανισμού με στόχο την υποβοήθηση του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό κόμμα, «προοδευτικό πόλο» στη διαδικασία οργάνωσης της συναίνεσης των κυριαρχούμενων τάξεων προς τις επιλογές και επιδιώξεις του μπλοκ εξουσίας στην Ελλάδα.

Τι άλλο εξυπηρετεί άραγε ο «εθνικός διάλογος για την παιδεία», παρά την νομιμοποίηση της κυβερνητικής υπαναχώρησης από εκείνα τα έστω δειλά βήματα που έγιναν στο επτάμηνο της πρώτης «αριστερής διακυβέρνησης» για αποστεγανοποίηση των ΑΕΙ από το αντισηπτικό πλαίσιο των «Συμβουλίων Ιδρύματος» και άρση του διοικητικού ελέγχου τους από την επιτροπεία του εκάστοτε κυβερνητικού εγκάθετου;

Ή για το «προσφυγικό», που ο ΣΥΡΙΖΑ άτυπα προσπαθεί, με ευρεία «συναίνεση», να χρησιμοποιήσει ως άλλοθι για υπαναχώρηση από τις δεσμεύσεις στις οποίες ανενδοίαστα είχε προσχωρήσει το καλοκαίρι; Και όλα αυτά, υπό το πρόσχημα «σωτηρίας της πατρίδας», επικαλούμενος τώρα την «προσφυγική κρίση» ως αιτία για «χαλάρωση» του προγράμματος, η οποία στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να δώσει απλά λίγη πρόσθετη ρευστότητα στην τρέχουσα συγκυρία χωρίς φυσικά την ανάγκη ενός «εθνικού» συναινετικού μανδύα.

Σε τι στοχεύει τέλος, ο εντελώς προσχηματικός και υπό τη «δαμόκλειο σπάθη» των ασφυκτικών προθεσμιών κατάθεσης νόμου «διάλογος για το ασφαλιστικό», παρά στην επιφανειακή απόσπαση της πολιτικής συναίνεσης ενός ανοσιουργήματος που συντελείται επί δεκαετίες εις βάρος του ασφαλιστικού, με μόνιμα όπλα, από τη μία πλευρά, την υπονόμευση των αποθεματικών των ταμείων, είτε με την ένταξη νέων κατηγοριών εργαζομένων χωρίς τη διασφάλιση των αναγκαίων πόρων, είτε με το άμεσο κούρεμα των κρατικών ομολόγων που υποχρεωτικά διακρατούσαν τα ταμεία και από την άλλη πλευρά, τη συστηματική ανοχή στη μαύρη εργασία και την εισφοροδιαφυγή. Με συμμετοχή μάλιστα εκείνων που με περισσό θράσος επαίρονται για τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών, ως μέσο για την ενίσχυση της «επιχειρηματικότητας», και οι οποίοι προτείνουν εισοδηματικά κριτήρια για τον υπολογισμό της σύνταξης, ή των πολιτικών κανιβάλων που «μείωσαν» το δημόσιο χρέος το 2012 «αυξάνοντας» τα ελλείμματα των ταμείων και τις ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.

Η συμβολική αφαίρεση όλων των παραπάνω αλλά και άλλων ζητημάτων από την ταξική αντιπαράθεση, η ριζική αντιστροφή ακόμη και της παλαιάς «ριζοσπαστικής» ρητορείας κατά των Μνημονίων με πλατφόρμες «εθνικού διαλόγου» λόγω κρίσης και έκτακτων δημοσιονομικών συνθηκών, εκτός από τη σημασιολογική προβολή της συνολικής αλλαγής πλεύσης του ΣΥΡΙΖΑ από ριζοσπαστική Αριστερά σε καθεστωτικό πόλο εναλλαγής εντός του πολιτικού ιδεολογικού μηχανισμού, εξυπηρετεί και έναν άλλο πολιτικό στόχο: τη στροφή του κόμματος προς το Κέντρο και την υπαγωγή του στη στρατηγική της Κεντροαριστεράς παρά την ιστορική, ιδεολογική και πολιτική αφετηρία του.

Το «εθνικό μέτωπο» είναι λοιπόν η μέθοδος με την οποία εγκαινιάζεται η πορεία της Αριστεράς προς το πολιτικό Κέντρο, η δημιουργία της Κέντρο-Αριστεράς με τη βοήθεια αλλοδαπών και ημεδαπών δανείων ευκαιρίας που ανερυθρίαστα χρησιμοποιεί σε πείσμα παρελθουσών διακηρύξεων, ακόμα και σημερινών αντιπαραθέσεων και πολεμικών.

Η διεθνής συγκυρία επιστρατεύεται, είτε μέσω της επίκλησης της αλλαγής στην Πορτογαλία και της ενδεχόμενης στην Ισπανία, κυρίως όμως μέσω των συμμαχιών που ο ΣΥΡΙΖΑ οικοδόμησε στην περίοδο της «διαπραγμάτευσης» με τους σοσιαλιστές στη Γαλλία και την Ιταλία, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο ίδιος ο Α. Τσίπρας επικαλούμενος τις αλλαγές στην Ευρώπη που οι εγχώριοι ομοϊδεάτες των σοσιαλιστών αδυνατούν να αφομοιώσουν, «εμμένοντας» σε «στείρες» αντιπαραθέσεις του παρελθόντος.

Η εγχώρια διάσταση έχει τη μορφή εκκρεμούς που ταλαντεύεται ακανόνιστα προς εκείνο το τμήμα του εκτός (αλλά και εντός;) της ΝΔ φάσματος που φαίνεται –ηθελημένα ή όχι – να ενισχύει τη ρεαλιστική στροφή της πάλαι ποτέ ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τη μια μέρα ακούμε δια στόματος Α. Φλαμπουράρη ότι οι προτάσεις Λεβέντη άνετα τίθενται στο διάλογο (στις οποίες περιλαμβάνονται ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα όπως συντάξεις με εισοδηματικά κριτήρια) πλην Οικουμενικής (λόγω ανάγκης για εναλλαγή;), την άλλη έχουμε παραινέσεις προς την υπό καθεστώς «πολιτικής αμνησίας» τελούσα Φ. Γενηματά να εναρμονιστεί με τα «σημεία των καιρών», ή προς τον Σ. Θεοδωράκη να δει τα θετικά της ρεαλιστικής στροφής της κυβέρνησης και να συμπαραταχθεί σε αυτά που είχε ψηφίσει το καλοκαίρι.

Με μια σημαντική προσθήκη: στη στροφή προς την Κέντρο-Αριστερά συνυπάρχει ηγεμονευόμενη η επαγγελία του αδύνατου «λαϊκοενωτικού» κρατικού καπιταλισμού με τη μορφή του κοινωφελούς κράτους.




4. Κοινωφελές κράτος




Η συνολική στροφή της κυβέρνησης προς τον πολιτικό και κοινωνικό «ρεαλισμό» συνοδεύεται κατ’ ανάγκη από τη συντήρηση σε ηγεμονευόμενη όψη παραδοσιακών όψεων αριστερής ιδεολογίας. Μια ιδεολογία που μπροστά στην αδυναμία να διανοηθεί τη ριζική ανατροπή των κοινωνικών σχέσεων εξουσίας έχει καταφύγει στην προστασία των κρατικών μηχανισμών και στην ευκολία της επαγγελίας του κοινωφελούς Δημοσίου, προκειμένου να εντάξει εκεί την εργαλειακή αντίληψη για τους κρατικούς μηχανισμούς και την υποτιθέμενη δυνατότητα χρήσης τους για τη συστημική υπέρβαση.

Βασικός πυρήνας είναι εδώ ο αγοραίος εθνικισμός που ενδύεται κατά περίπτωση αντιιμπεριαλιστική λεοντή για να πολεμήσει τους «ξένους» που «εκμεταλλεύονται» τη χώρα και επιβάλλουν τις ιδιωτικοποιήσεις για να αποκτήσουν τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών «κερδοσκοπώντας» εις βάρος του «έθνους». Οι φωνές αυτές αντηχούν ιδιαίτερα δυνατά στη «λαϊκοενωτική» χροιά της Αριστεράς και του ΚΚΕ, δεν έχουν παύσει όμως να αποτελούν την «αριστερή» εσωτερική αντιπολίτευση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζει να οχυρώνεται πίσω από την προσφιλή της θεματολογία.

Έτσι θα στιγματιστεί η κεφαλαιοποίηση των τραπεζών διότι «αφελληνίζονται», αντί να αναδειχθεί ότι η λύση που επιλέχθηκε ως θεραπεία στην έλλειψη κεφαλαιακής επάρκειας ήταν στην πραγματικότητα «κούρεμα» παλαιών μετόχων και ομολογιούχων (συμπεριλαμβανομένου και του κράτους από προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις) αντί του «κουρέματος» των καταθέσεων, οι μεγαλύτερες εκ των οποίων έκαναν φτερά για το εξωτερικό ή τα ντουλάπια στα νοικοκυριά. Προφανώς το ζήτημα της κεφαλαιακής επάρκειας συναρτάται με την αντιμετώπιση του προβλήματος των μη-εξυπηρετούμενων δανείων και από εδώ φαίνεται η σχετικότητα της διάζευξης «κούρεμα μετόχων/ομολογιούχων ή καταθέσεων».

Ο χειρισμός των μη εξυπηρετούμενων δανείων θα κατηγορηθεί ως προίκα στα «κερδοσκοπικά» funds και βήμα «αφελληνισμού» των ελληνικών επιχειρήσεων, όταν το μόνο που έως σήμερα ενδιέφερε τις τράπεζες ήταν να συντηρούν τα βιβλία τους σε λογιστικά ανεκτό επίπεδο χωρίς να νοιάζονται καθόλου για την ίδια την επιχειρηματική δραστηριότητα, τις επιπτώσεις της στην απασχόληση, την παραγωγική υποδομή, τις προοπτικές μεγέθυνσης, κλπ.

Οι ιδιωτικοποιήσεις συνεχίζονται με διττή δικαιολογία, είτε επειδή αποτελούν διαδικασίες που εκκρεμούν ως συμβατικές υποχρεώσεις ήδη από την προηγούμενη κυβέρνηση, είτε διότι η συμφωνία του Ιουλίου «εκβιαστικά» τις επιτάσσει. Με αυτό τον τρόπο συντηρείται ο μύθος του κοινωφελούς κράτους που οι εκβιασμοί των Μνημονίων δεν αφήνουν να λειτουργήσει υπέρ του κοινού καλού, και προετοιμάζεται η χίμαιρα της παλινόρθωσης του Δημοσίου, όταν και αν το επιτρέψουν οι δημοσιονομικοί και δανειακοί περιορισμοί.

Με αυτό τον τρόπο ο νέος ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανταγωνιστική αγορά και την κρατική συνδικαλιστική γραφειοκρατία που έχει επί δεκαετίες θητεύσει στον προστατευμένο διεκδικητισμό απέναντι στο Δημόσιο και τη συνδιαχείριση δημόσιων εταιριών με ανοιχτές πηγές χρηματοδότησης από τη φορολογία. Απόρροια αυτών των επιρροών είναι η συστηματική προσκόλλησητης όποιας Αριστεράς στο Δημόσιο, αγνοώντας ότι αυτό αποτελεί νομική μορφή της σχέσης του κεφαλαίου, το οποίο ανάλογα με την ιστορική συγκυρία και το επίπεδο των κρατικών και μη αναπαραγωγικών δαπανών, προσλαμβάνει δημόσια ή ιδιωτική νομική μορφή: Στην αρχική φάση συσσώρευσης που ξεπερνάει τις δυνατότητες του μεμονωμένου ατομικού κεφαλαίου και τα μεγέθη που αυτό μπορεί να εισφέρει, πρυτανεύει ο «δημόσιος» χαρακτήρας και το «κοινωφελές» της δραστηριότητας για να αιτιολογηθεί η δημόσια χρηματοδότηση. Αν πάλι η αγορά έχει εμπεδωθεί και ο ανταγωνισμός λειτουργεί ως μοχλός και συνεκτικός ιστός της κεφαλαιακής σχέσης, τότε το «δημόσιο» υποχωρεί και η αγορά αναλαμβάνει την πρωτοκαθεδρία των μηχανισμών διευρυμένης κοινωνικής αναπαραγωγής.

Κάποιοι χαρακτήρισαν αυτόν το μηχανισμό ως ιδιωτικοποίηση των κερδών, κοινωνικοποίηση των ζημιών. Μια κοινωνική μηχανική που συνδυάζεται αρμονικά με τη θητεία των εργατικών εκπροσωπήσεων στα κρατικά συνδικάτα, στους πλέον εξανδραποδισμένους θεσμούς κοινωνικής αντιπροσώπευσης, ιμάντα μεταβίβασης της λογικής του κεφαλαίου σε εκείνους που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τη λογική ανατροπής τους.

Όμως και παρά το «προφανές» του «δημόσιου καταφύγιου», αξίζει να τονιστεί ότι το αντίπαλο δέος στην κυριαρχία των αγορών δεν είναι τα δημόσια λιμάνια, τα δημόσια αεροδρόμια, οι δημόσιες τράπεζες, κλπ. Όπου υπό τον μανδύα του «δημόσιου συμφέροντος» εγκαθιδρύονται και λειτουργούν νέες αγορές του Δημοσίου, με ακόμη αδιαφανέστερους – και για το λόγο αυτό ταξικά δυσπρόσιτους – ιστούς κοινωνικών σχέσεων εξουσίας. Ένα περιβάλλον που υπό το πέπλο του Δημοσίου ακυρώνει κάθε προοπτική για εργατικό κοινωνικό έλεγχο σε συνθήκες άμεσης δημοκρατίας, εγκλωβίζοντας την όποια ταξική αμφισβήτηση στον λαβύρινθο της αντιπροσώπευσης.

Με αυτό τον τρόπο εκφυλίζεται ο συνδικαλισμός και η δυνατότητα πολιτικής συμπύκνωσής του στην κατεύθυνση της ανατροπής, σε αγώνα για το δέλεαρ μιας εργατικής αριστοκρατίας, αρμονικά ενταγμένης στην καπιταλιστική χίμαιρα: Μέσω του κρατικού συνδικαλισμού έχει ο κάθε εργαζόμενος την ευκαιρία να αποδράσει από την εργασιακή μίζερη καθημερινότητα προς έναν κοινοβουλευτικό κρετινισμό συνδικαλιστικής αντιπροσώπευσης και τα (συχνά συνδυασμένα με διαφθορά) προνόμιά της, αντί να πολεμήσει για εργασιακές συνθήκες υπό καθεστώς κοινωνικής αλληλεγγύης και κοινωνικού ελέγχου.

Συνδικαλιστικός εξανδραποδισμός ως προοίμιο πολιτικού παροπλισμού της εργατικής τάξης.




5. Τα δυο πρόσωπα του Ιανουαρίου




Συμπληρώνουμε πλέον ένα έτος διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Παρ’ όλες τις διαφορετικές φάσεις που έχει διέλθει η αριστερή κυβερνητική θητεία, είναι ορατό και αδιαμφισβήτητο το κόκκινο νήμα στην κυβερνητική θητεία της Αριστεράς: είναι η προσαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής στη «συνέχεια του κράτους», η ενσωμάτωσή της στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο που σφυρηλάτησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και σταθεροποίησαν τα διαδοχικά Μνημόνια.

Η «κυβέρνηση της ανατροπής» που ουδέποτε υπήρξε αποτελεί και τυπικά πλέον παρελθόν έχοντας δώσει τη θέση της σε μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» που μόνο οριακά είναι κυβέρνηση με προσωπικό της Αριστεράς, μιας και σημαντικό μέρος των κυβερνητικών αξιωματούχων δεν προέρχονται καν από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι καν «τεχνοκράτες», αλλά αποτελούν «μεταγραφές» από τον χώρο της παραδοσιακής και εκσυγχρονιστικής Κεντροαριστεράς ή της λαϊκής Δεξιάς.

Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει ενσωματώσει τα διδάγματα του παρελθόντος και προβάλλει με δυο διακριτά πρόσωπα: Αφενός έχει αφομοιώσει πλήρως το μνημονιακό πλαίσιο διακυβέρνησης προβάλλοντας ως ο μόνος αξιόπιστος διαχειριστής, αφετέρου διεκδικεί την ιστορική κληρονομιά από την επαγγελία της «ανατροπής» συρρικνώνοντάς την στην «καταπολέμηση της διαφθοράς», στις «ριζικές τομές» στη δημόσια διοίκηση, στη μεγάλη «φορολογική μεταρρύθμιση». Μέτρα από τα οποία στην πράξη υλοποιούνται μόνο εκείνα που αφορούν στην είσπραξη μαζικών φορολογικών υποχρεώσεων από τους οικονομικά ασθενέστερους και εν μέρει από τις μεσαίες τάξεις.

Και τίθεται άμεσα το ερώτημα: Μπορεί αυτή η μακρά πορεία προς το Κέντρο, αυτό το πολιτικό déjà vu, να στεφθεί από επιτυχία; Ποια δεδομένα είναι διαφορετικά από αυτά που οδήγησαν στην κατάρρευση των νεοφιλελεύθερων σοσιαλιστών του ΠΑΣΟΚ και δεν θα επηρεάσουν το Κέντρο-Αριστερό νεοφιλελεύθερο άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ; Πόσο συμβατή με το πολιτικό στίγμα της Αριστεράς είναι η οικειοποίηση του Μνημονίου έστω ως «αναγκαίου συμβιβασμού» μπροστά στον «εκβιασμό» των δανειστών; Μπορεί να ανακάμψει μια Αριστερά της αγοράς και της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης έξω από τα καταστατικά ιδεολογήματα του «κοινωφελούς Δημοσίου» και των κρατικών μηχανισμών που τα στεγάζουν;

Παρά την αντοχή του κυβερνητικού σχήματος και την πρωτοκαθεδρία του Α. Τσίπρα στο πολιτικό σκηνικό, υπάρχουν ήδη σημάδια στον ορίζοντα που προϊδεάζουν για ρωγμές στο αριστερό πολιτικό στερέωμα και τη σταθερή πορεία του στις κεντροαριστερές πολιτικές συντεταγμένες. Σημάδια που συνδέονται μάλλον με τον εκφυλισμό του «παράλληλου προγράμματος» σε προσχηματικά μέτρα αποτροπής της απόλυτης φτώχειας, αντί για το τόσο διαφημισμένο «κοινωνικό αντίδοτο» στα μνημονιακά μέτρα της κοινωνικής λαίλαπας.

Προς το παρόν όμως όλα αυτά συγκαλύπτονται από τις νέες πολιτικές προτεραιότητες της κυβέρνησης της Αριστεράς, που συμπυκνώθηκαν στην αποστροφή του λόγου του πρωθυπουργού στη Βουλή όταν απευθυνόμενος στη Ντ. Μπακογιάννη που τον κατηγόρησε για οίηση και καισαρισμό είπε:

«Άλλωστε θα ήταν δικαιολογημένο να έχει και λίγη οίηση ένας άνθρωπος που δεν ανήκει σε πολιτικό τζάκι και κατάφερε να γίνει Πρωθυπουργός στα σαράντα του χρόνια».

Ιδού λοιπόν η λύση: Ισότητα των ευκαιριών στον καπιταλισμό αντί των κληρονομικών προνομίων της φεουδαρχίας!


1 «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς», δάνειο από τη γνωστή νουβέλα του 1888 του Rudyard Kipling για δυο Βρετανούς τυχοδιώκτες στην Ινδία που εξαπατώντας τους τοπικούς πληθυσμούς προσωρινά έγιναν βασιλιάδες του Καφιριστάν για να έχουν στη συνέχεια τραγικό τέλος. Το 1975 γυρίστηκε η ομώνυμη ταινία με σκηνοθέτη τον John Huston και πρωταγωνιστές τους Sean Connery και Michael Caine.

ΔΗΛΩΣΗ ΠΑΝΑΓ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ, ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΛΑ.Ε
''Με αφετηρία τις βρομιές Γ. Στουρνάρα και με την πλήρη κάλυψη της κυβέρνησης Τσίπρα, σκοτεινά κέντρα του εξωτερικού και του εσωτερικού μαζί με τα δημοσιογραφικά ''παπαγαλάκια''τους, συνεχίζουν τις πρωτοφανείς συκοφαντίες για δήθεν κατάληψη του Νομισματοκοπείου, ηοποία ,τάχα, αποσκοπούσε να περάσει η χώρα στο εθνικό νόμισμα, μετατρέποντας μια πολιτική επιλογή σε αστεία ''αστυνομική''υπόθεση!.
Νέο επεισόδια στο άθλιο αυτό σίριαλ είναι οι Κυπα- τζήδικες ιστορίες με τις οποίες ο Αλέξης Τσίπρας, στην κρίσιμη φάση, πριν να υπογράψει το νέο κατάπτυστο μνημόνιο, έδωσε εντολή, άκουσον – άκουσον, στην ΕΥΠ να φυλάξει το Νομισματοκοπείοαπό τους επίδοξους εισβολείς και καταληψίες του.

Το τραγικό είναι ότι η κυβέρνηση αντί να διαψεύσει αυτές τις τερατολογίες, τις συντηρεί και τις αναπαράγει με το ''ουδέν σχόλιο''.

Τα ελεεινά και παράλογα αυτά σενάρια, τα οποία ούτε στα πιο ευφάνταστα κατασκοπευτικά μυθιστορήματα δεν έχουν γραφεί, είναι κωμικοτραγικό ότι σπεύδουν με άθλιο και βρώμικο τρόπο να τα υιοθετήσουν οι ηγεσίες όλου του μπλοκ των μνημονιακών κομμάτων, επιβεβαιώνοντας την έσχατη κατάπτωση τους.

Τσίπρας και Στουρνάρας και μαζί τους όλη η μνημονιακή συμμαχία Μητσοτάκη, Γεννηματά,Θεοδωράκη, Λεβέντη, τρέμουν την κοινωνική οργή και τη λαϊκή κατακραυγή για τα πολιτικά εγκλήματα τους και τις καταστροφικές επιλογές τους. Τρέμουν το νέο ανερχόμενο λαϊκό ανατρεπτικόρεύμα και τη μεγάλη δυναμική που εμφανίζει η εναντίωση στην ''φυλακή''της ευρωζώνης.

Είναι προφανές ότι τα Κυπατζήδικα μυθεύματα περί Νομισματοκοπείου δεν συνιστούν απλώς ευτελείς επικοινωνιακές ιστορίες για αγρίους αλλά αποτελούν και όχημα στα χέρια σκοτεινών κέντρων ανωμαλίας του εξωτερικού και του εσωτερικού, που επιδιώκουν να φοβίσουν, νααποπροσανατολίσουν και να ανακόψουν επερχόμενες ανατρεπτικές εξελίξεις στην χώρα.

Όσα ''Νομισματοκοπεία''και ανακαλύψουν τα κυρίαρχα μνημονιακά κέντρα δεν θα αποφύγουν ναλογοδοτήσουν για τα μεγάλα σκάνδαλα της ΑΤΕ, του ΤΤ, της Eurobank. Για τα μεγάλα σκάνδαλα, επίσης, των ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών και ειδικότερα της τρίτης ανακεφαλαιοποίησης, μέσω των οποίων διασπαθίστηκαν πάρα πολλές δεκάδες δις δημοσίου χρήματος.

Όσα ''Νομισματοκοπεία''και αν ανακατέψουν δεν θα μπορέσουν να ανακόψουν το νέο ανερχόμενοαντιμνημονιακό λαϊκό ρεύμα που θα τους σαρώσει ούτε τη μεγάλη λαϊκή δυναμική που γιγαντώνεται για την απεμπλοκή της χώρας από το Γερμανικό ''νομισματικό Ράιχ''.''

Πανεργατικό συλλαλητήριο κατά του Ασφαλιστικού πραγματοποιήθηκε στο Σύνταγμα, με την ΑΔΕΔΥ και τα εργατικά συνδικάτα να έχουν καλέσει σε μαζική συμμετοχή, αντιδρώντας στο σχέδιο της κυβέρνησηςκαι κάνοντας λόγο για διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης. Το συλλαλητήριο ολοκληρώθηκε λίγο πριν τις 3 το μεσημέρι.
Η μεγάλη και δυναμική πορεία κατέληξε στη Βουλή, αφού προηγήθηκε συγκέντρωση στην Ομόνοια, ενώ για αρκετή ώρα οι διαδηλωτές στάθηκαν μπροστά στο υπουργείο Εργασίας στην οδό Σταδίου, όπου φώναξαν συνθήματα κατά του υπουργού Εργασίας,Γιώργου Κατρούγκαλου. Στην κινητοποίηση των Συνδικάτων συμμετείχαν καθητητές, δάσκαλοι, νοσοκομειακοί γιατροί,ενώσεις συνταξιούχων, η ΠΟΕ-ΟΤΑ, η ΕΣΗΕΑ, το Τεχνικό Επιμελητήριο και εργαζόμενοι στονδημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Το δικό της μπλοκ είχε η ΛΑΕ με επικεφαλής τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Το σύνθημα που κυριάρχησε ήταν ότι δεν θα περάσει το κυβερνητικό αντιασφαλιστικό έκτρωμα πουδιαλύει τον κοινωνικό χαρακτήρα της αφάλισης και δόθηκε ραντεβού για νέες κινητοποιήσεις με αιχμή του δόρατος την πανεργατική απεργία στις 4 Φλεβάρη.

Είναι μερικές φορές που ο θάνατος γίνεται μέρος της ζωής αυτού που έφυγε για πάντα. Αυτό συμβαίνει – κυρίως – με τους πολύ δικούς μας ανθρώπους, μάνα, πατέρα, γιαγιά, φίλο. Μια μαγική δύναμη μας πείθει ότι δεν έφυγαν, ότι είναι πάντα εδώ, ότι συνεχίζουν να παρίστανται στη δική μας ζωή.
Αυτό συμβαίνει και με κάποιους δημιουργούς, που σε – πολλές – σημαντικές στιγμές της δικής μας ζωής είναι εκεί δίπλα με ένα τραγούδι ή μια ταινία, ένα βιβλίο ή μια στιγμή στη θεατρική σκηνή.
Ξυπνάς ένα πρωί και βλέπεις ότι πέθανε ο Ντέιβιντ Μπόουι, ότι έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Παναγιωτόπουλος. Μην μπείτε στον κόπο,να υπολογίσετε το μέγεθος του καθενός, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Λυπάσαι, μόνο, γιατί ένας άνθρωπος έφυγε από τον κόσμο, έπαψε να βλέπει, να ακούει και να αισθάνεται. Δεν θα ξαναμιλήσει, δεν θα ξανατραγουδήσει, δεν θα κάνει μια καινούργια ταινία. Και περνάνε οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια και μια στιγμή ακούς στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι ή βλέπεις στην τηλεόραση μια ταινία και αναρωτιέσαι, τι κάνει αυτός, ζει ή πέθανε; Ρωτάς τον διπλανό σου, γιατί δεν είσαι βέβαιος, πολλοί έχουν πεθάνει και δεν θυμάσαι, γίνονται και φάρσες, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυθαιρετούν, όχι λες, δεν πέθανε ο Μπόουι, αφού τραγουδάει τώρα, τον ακούω; Τραγουδούσε και τότε, το ’75, στο «Ολύμπικ Βένους», της Κυψέλης, στο «Trip» της Πλάκας, χόρεψα με την Κατερίνα εκείνο το τραγούδι, το «Changes», εκατοντάδες τραγούδια με μεγάλωσαν.

Και «Οι τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας» ; Μια γνωριμία με τον νέο ελληνικό κινηματογράφο, ποπ κορν και μια αγκαλιά στη σκοτεινή αίθουσα που βαπτιζόμασταν άντρες; Ώρες ατέλειωτης κουβέντας για το τι μας λέει, τι θέλει να μας ψιθυρίσει στο ανυποψίαστο μυαλό μας ο σκηνοθέτης που πέρασε όλη τη ζωή του πίσω από μια κάμερα;

Μήπως το «σάουντρακ» της εφηβείας μας ήταν ένα ατέλειωτο τραγούδι με τους Ρόλινγκ Στόουνς, τον Μπόουι, τον Ντύλαν, την Πιάφ και την Μπαέζ; Μήπως το βίντεο-κλιπ της ενηλικίωσής μας γυρίστηκε από τον Αντονιόνι, τον Μπέργκμαν, τον Πολάνσκι, τον Παζολίνι, τον Αγγελόπουλο, τον Παναγιωτόπουλο, καθένας μερικά λεπτά - άλλος λίγα, άλλος πολλά –, μια άποψη, μια αχτίδα, μια αφορμή για αμφισβήτηση;
Χιλιάδες ονόματα. Δημιουργών που έφυγαν, μα το έργο τους μένει και ομορφαίνει, δίνει ένα χρώμα στη ζωή μας. Η ενοχή του επιζώντος – κατά τον Λεβινάς – εξανεμίζεται κάποιες στιγμές μπροστά στην απώλεια…
Ο Ντέιβιντ Μπόουι και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν είναι πια εδώ. Εκτός από τους δικούς τους ανθρώπους και κάποιοι από εμάς θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι συνεχίζουν να καταγράφουν με ήχους και εικόνες την καθημερινότητά μας…



Pontiki

Συντάκτης: Άρης Χατζηστεφάνου
infowar
Ο επίτιμος πρόεδρος του λεγόμενου «σκιώδους συμβουλίου» της ΕΚΤ, Νόρμπερτ Χέρινγκ
Ο επίτιμος πρόεδρος του λεγόμενου «σκιώδους συμβουλίου» της ΕΚΤ αποκαλύπτει το παρασκήνιο της δράσης των κεντρικών τραπεζών.
Ανεξάρτητοι θεσμοί ή ανεξέλεγκτα όργανα ενός συστήματος που είναι πλέον σε θέση να ανατρέπει κυβερνήσεις;
Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή ενάντια στις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ Τον Νοέμβριο του 2002, δύο από τις ναυαρχίδες του οικονομικού Τύπου, η γερμανική Handelsblatt και η αμερικανική Wall Street Journal, είχαν μια φαεινή ιδέα:

Θα δημιουργήσουμε, είπαν, ένα «σκιώδες συμβούλιο», αποτελούμενο από ορισμένους από τους σημαντικότερους οικονομολόγους πανεπιστημίων, αλλά και του ιδιωτικού τομέα, το οποίο θα συνεδριάζει κάθε μήνα πριν από το διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ και θα προτείνει εάν το βασικό επιτόκιο πρέπει να αυξηθεί, να μειωθεί ή να παραμείνει σταθερό.

Παρά το γεγονός ότι δεν έχει θεσμικά χαρακτηριστικά, η ύπαρξη του σκιώδους συμβουλίου ως συμβουλευτικού οργάνου προβλεπόταν στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και σύντομα μετατράπηκε σε άτυπο «θεσμό», οι αποφάσεις του οποίου εισακούονται στο στρατηγείο της ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη.

Ουσιαστικά, στόχος του σκιώδους συμβουλίου, όπως έγραφε παλαιότερα η Wall Street Journal, ήταν «να γεφυρώνει με τις απόψεις του το χάσμα ανάμεσα στην πολιτική της βρετανικής κεντρικής τράπεζας και της γερμανικής Μπούντεσμπανκ».

Πρόεδρος και συντονιστής του συμβουλίου ορίστηκε από την πρώτη ημέρα ο δημοσιογράφος της Handelsblatt, Νόρμπερτ Χέρινγκ, ο οποίος έκτοτε συμμετέχει σε κάθε συνεδρίαση, χωρίς να διαθέτει όμως δικαίωμα ψήφου.

Οταν τον συνάντησα πριν από μερικές ημέρες στις Βρυξέλλες, για τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ «This is not a coup», είχα προετοιμαστεί να αντιμετωπίσω έναν ακόμη ένθερμο θιασώτη των ευρωπαϊκών θεσμών.

Στο τηλέφωνο με είχε προειδοποιήσει βέβαια ότι οι απόψεις του δεν εκφράζουν τις αποφάσεις του σκιώδους συμβουλίου. Τίποτα όμως δεν με είχε προετοιμάσει για τις «βόμβες» που θα επιχειρούσε να τοποθετήσει στα θεμέλια του ευρωσυστήματος.

«Είναι σκανδαλώδες», μου είπε ξεκινώντας τη συνέντευξη, «ότι ένας κεντρικός τραπεζίτης όπως ο Στουρνάρας μπορεί να δηλώνει δημοσίως ότι μπλόκαρε τις προσπάθειες της κυβέρνησής του για τη δημιουργία ενός παράλληλου νομίσματος και να μην καταλήγει στη φυλακή».

«Αυτή τη φορά», συμπλήρωσε, «δεν έχουμε ένα σιωπηρό πραξικόπημα», όπως στην περίπτωση της Κύπρου, της Ιταλίας ή της Ιρλανδίας, «αλλά ένα αληθινό πραξικόπημα το οποίο παραβιάζει τις αρμοδιότητες της κεντρικής τράπεζας και εμπλέκεται ανοιχτά στην πολιτική ζωή μιας χώρας».

Για τον Χέρινγκ, η ΕΚΤ έχει μετατραπεί πλέον σε έναν πανίσχυρο παίκτη ο οποίος συνομιλεί απευθείας με τις μεγαλύτερες τράπεζες του πλανήτη και δεν μπορεί να ελεγχθεί ούτε καν από τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε.

«Η λεγόμενη ανεξαρτησία της ΕΚΤ και των εθνικών τραπεζών», μου εξηγεί, «είναι εικονική. Το γεγονός ότι οι εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν μπορούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις της σημαίνει ότι αυξάνεται η επιρροή άλλων παικτών και αναφέρομαι φυσικά στα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Η ΕΚΤ βρίσκεται πάντα στο πλευρό των μεγάλων τραπεζών».

Σύμφωνα με τον Χέρινγκ, η ΕΚΤ είναι πλέον σε θέση να αποφασίζει εάν θα διατηρήσει μια κυβέρνηση στην εξουσία ή θα την αφήσει να καταρρεύσει όταν θα δεχτεί πιέσεις από τις αγορές – και αυτό ακριβώς συνέβη με την κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία.

«Οι εθνικές κεντρικές τράπεζες», συνεχίζει ο ίδιος, «αποτελούν τμήμα του συστήματος της ΕΚΤ και έχουν τρομακτική ικανότητα να εκβιάζουν κυβερνήσεις».

Μέσω της ανταλλαγής μεγάλων πακέτων ομολόγων προκαλούν μεγάλες αυξομοιώσεις επιτοκίων, αναγκάζοντας τις κυβερνήσεις να τους δώσουν όποια ανταλλάγματα επιθυμούν. Παράλληλα όμως «δίνουν συνεχώς πληροφορίες στην ΕΚΤ, με τις οποίες μπορεί να εκβιάζει τις κυβερνήσεις».

Ο λόγος του Χέρινγκ φαίνεται να επιβεβαιώνει όσους αντιμετώπιζαν τον κεντρικό τραπεζίτη σαν «πέμπτη φάλαγγα» της ΕΚΤ. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αν υπήρχαν πράγματι άνθρωποι που πίστεψαν ότι μια κυβέρνηση θα ήταν σε θέση να ασκήσει ανεξάρτητη πολιτική δίπλα σε μια «ανεξάρτητη» κεντρική τράπεζα.




Η συνέντευξη του Νόρμπερτ Χέρινγκ πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ «This is not a coup», από τους δημιουργούς των «Χρεοκρατία», «Catastroika» και «Φασισμός Α.Ε.».

Μπορείτε κι εσείς να ενισχύσετε την παραγωγή στη διεύθυνση thisisnotacoup.com
Info:
Διαβάστε

► Draghi and ECB now even closer to lobbyists from megabanks, Η νέα έκθεση του Παρατηρητηρίου των Πολυεθνικών για τις υπόγειες σχέσεις της ΕΚΤ με τις μεγαλύτερες τράπεζες της Ευρώπης (corporateeurope.org)


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Οι περιστρεφόμενες πόρτες και κερκόπορτες της Ε.Ε.
Γιάνης εναντίον Γιάννη

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Οργάνωνε «πραξικόπημα» το καλοκαίρι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας, με πρόσχημα ότι δήθεν η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ προετοίμαζε …«εισβολή στο Νομισματοκοπείο»; Το ερώτημα τίθεται ευθέως, μετά τα όσα είπε ο Στουρνάρας στον Παπαχελά, σε τηλεοπτική εκπομπή του Σκάι, τα οποία θέτουν σοβαρότατα ερωτήματα με το αν ο Στουρνάρας μπορεί να παραμείνει στη θέση του ή αν πρέπει να εκδιωχθεί κλοτσηδόν από αυτή.
«Ναι, είχα τέτοια πληροφόρηση», ισχυρίστηκε ο Στουρνάρας. «Γι’ αυτό συγκάλεσα τους νομικούς συμβούλους της τράπεζας, παράγοντες του δημόσιου βίου που είχαν χρηματίσει πρωθυπουργοί. Μίλησα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και φτιάξαμε έτσι, να το πω, ένα τείχος, μια άμυνα για εξελίξεις τέτοιου είδους», είπε ο Στουρνάρας στην τηλεοπτική εκπομπή με τον Παπαχελά. «Πηγές του Μαξίμου» γράφει η Καθημερινή «θετικά υποδέχτηκαν τη διευκρίνιση ότι η συνεργασία με πρώην πρωθυπουργούς αφορούσε όχι αμιγώς πολιτικά στελέχη, αλλά τεχνοκράτες πρωθυπουργούς, όπως οι κ.κ. Π. Πικραμμένος και Λ. Παπαδήμας». Ο Στουρνάρας δηλαδή είπε δημόσια ότι συνεννοούνταν π.χ. με κάποιον τυχάρπαστο τραπεζίτη πώς θα υψώσουν «τείχος», αν η κυβέρνηση αποφάσιζε να πάει σε διπλό νόμισμα! Και ο γελοίος ο Τσίπρας κρατάει το άτομο αυτό στη θέση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος! Είναι όμως «γελοίος» ο Τσίπρας ή μήπως ήταν κι αυτός μέσα στο κόλπο; Μήπως δηλαδή είχε επεξεργαστεί από κοινού το σχέδιο με τον Στουρνάρα προκειμένου να δείξει στους Γερμανούς ότι ο … Λαφαζάνης φταίει για τα περί εξόδου από το ευρώ, αλλά ο ίδιος ο Τσίπρας είναι …«γκαραντί», αφού συνεργάζεται με τον Στουρνάρα, γερμανικής κοπής;

Την υποψία αυτή μας την προκάλεσε η αντίδραση του Μεγάρου Μαξίμου, όπως την διαβάσαμε στηνΑυγή: «Κάποιοι το ονειρεύτηκαν, αυτοί δεν είναι σήμερα εδώ, σχολίαζαν κυβερνητικές πηγές» αναφερόμενες στα περί εισβολής στο Νομισματοκοπείο. Επιβεβαιώνει δηλαδή ο Τσίπρας τον Στουρνάρα: Δικαίως έγινε έξαλλος ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Για «βρόμικες αθλιότητες περί εισβολής», τις οποίες «διακινούσαν σε βάρος μου ο Αλέξης Τσίπρας και η κλειστή ομάδα του Μαξίμου, μαζί με συστημικά μέσα ενημέρωσης» έκανε λόγο ο Π. Λαφαζάνης. «Το κυβερνητικό επιτελείο και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν δίστασαν να εξαπατήσουν πολιτικά έναν ολόκληρο λαό», τονίζεται σε ανακοίνωση της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ). «Δεν θα μπορούσαν σε καμιά περίπτωση να διστάσουν να επαναλάβουν – ανωνύμως βέβαια – χονδροειδή ψέματα και συκοφαντίες για κατάληψη του Νομισματοκοπείου, φωτογραφίζοντας τον Παναγιώτη Λαφαζάνη», συνεχίζει η ανακοίνωση της Λαϊκής Ενότητας.

Απόλυτο δίκιο έχει και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Τα όσα είπε ο Στουρνάρας, τονίζει σε ανάρτησή της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, «αποτελούν ευθεία ομολογία υπονόμευσης της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας και συγκροτούν λόγο παραίτησής του». Σιγά μην παραιτηθεί ο Στουρνάρας! Εδώ, όπως τονίζει στην ανάρτησή της και η ίδια η Ζωή, «το καλοκαίρι συνωμοτούσε με πρώην πρωθυπουργούς και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την αποδυνάμωση εναλλακτικών άμυνας έναντι του εκβιασμού» των Γερμαναράδων και το χειμώνα θα παραιτηθεί; Δεν γίνονται τέτοια πράγματα, μην σκορπάμε και αυταπάτες! «Τούρμπο» έγινε και ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο οποίος προσπάθησε να αξιοποιήσει πολιτικά τα παιχνίδια που έπαιξαν ο Τσίπρας και ο Στουρνάρας πίσω από την πλάτη του. «Με ενδιαφέρον διαβάζω ότι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος είχε πληροφορίες ότι κάποιος, προφανώς ανόητος, σχεδίαζε «εισβολή» στο Νομισματοκοπείο. Αναρωτιέμαι ποιοι ήταν αυτοί και γιατί οι συγκεκριμένοι πληροφοριοδότες του κ. διοικητή, αλλά και ο ίδιος, έκριναν σκόπιμο να μην πληροφορήσουν επ’ αυτού τον υπουργό οικονομικών και την κυβέρνηση», τόνισε με έμφαση στη δήλωσή του ο πρώην υπουργός Οικονομικών, αποκαλύπτοντας έτσι ότι ο Στουρνάρας είχε άλλα κανάλια επικοινωνίας με την κυβέρνηση, αν φυσικά είχε, πράγμα που καθίσταται βέβαιο από την αντίδραση του Μεγάρου Μαξίμου. Την ώρα που η κυβέρνηση Τσίπρα ξεπουλάει τα πάντα, «ανακαλύπτει» ότι ο Λαφαζάνης προετοίμαζε «εισβολή» στο Νομισματοκοπείο!

Μα για τόσο ηλίθιους περνάει ο Τσίπρας τους Έλληνες; Το δικό μας συμπέρασμα είναι πάντως άλλο.Παλιά, τα τανκς των πραξικοπηματιών τα κινούσαν οι στρατηγοί, άντε οι συνταγματάρχες. Σήμερα όμως τα κινούν οι τραπεζίτες!

*Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ την Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

Η ''αδικαιολόγητη''απουσία του ΠΑΜΕ από τοσυλλαλητήριο του Σαββάτου (16/1/16) ενάντια στο αντιασφαλιστικό κυβερνητικό έκτρωμα, μπορεί να μην εξέπληξε και από πολλούς να θεωρήθηκε ότι ήταν στο πλαίσιο της συνήθουςαντιενωτικής διασπαστικής πρακτικής τουΚΚΕ.
Και όμως ήταν κάτι πολύ χειρότερο.
Το ΠΑΜΕ είχε ψηφίσει με χέρια και πόδια στοΓενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ υπέρ της κινητοποίησης του Σαββάτου. Μάλιστα, υπερθεμάτιζε υπέρ αυτής.
Ακόμα και όταν οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ ρωτήθηκαν: μα, είστε σύμφωνοι και θα ρθείτε στηνκινητοποίηση, οι ερωτώντες περίπου χλευάστηκαν για την ασέβεια τους από την ηγεσία του ΠΑΜΕστην ΑΔΕΔΥ.
Φαίνεται, όμως, πως άλλο το ΠΑΜΕ στην ΑΔΕΔΥ και άλλο το ΠΑΜΕ γενικώς και άλλο το ΚΚΕ, το οποίο, όπως ξέρετε, δεν έχει στόχο απλώς να ακυρωθεί το αντιασφαλιστικό έκτρωμα ή να ακυρωθείτο μνημόνιο και να ηττηθεί το μνημονιακό μπλοκ αλλά κάτι πολύ παραπάνω απ'αυτά τα ''μικρά''και άκρως αποπροσανατολιστικά!
Το ΚΚΕ έχει ως στόχο, φυσικά όχι άμεσο, κάτι που θα ήταν επικίνδυνο, τη σοσιαλιστικήεπανάσταση. Και για να επιτευχθεί αυτή η επανάσταση, το ΚΚΕ θα πρέπει να κάνει επί χρόνια και αδιαλείπτως κοινή δράση με τον εαυτό του, έως ότου ωριμάσουν οι συνθήκες για την πραγματοποίηση της!

Γι'αυτούς, ίσως, τους λόγους ή και για άλλους, που δεν γνωρίζουμε, το ΚΚΕ έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια την δέσμευση του ΠΑΜΕ (ή όπως αλλιώς λέγεται. Συνεννοούμαστε!) στην ΑΔΕΔΥ και δια του Πολιτικού του Γραφείου, όπως λένε, έλαβε απόφαση να μην κατέβει το ΠΑΜΕ το Σάββατο (16/1/16) στο συλλαλητήριο για τις συντάξεις.
Οι ίδιες πληροφορίες λένε ότι το ΚΚΕ έλαβε απόφαση να κάνει το ΠΑΜΕ μόνο του, τη δική τουδιαδήλωση ενάντια στην κυβερνητική αντιασφαλιστική πρόταση, το άλλο Σάββατο (23/1) και όχι αυτό το καταραμένο στις (16/1).
Η ηγεσία του ΚΚΕ φαίνεται πως δεν θέλει σε καμιά περίπτωση να μολύνει τις δυνάμεις της με άσχημεςσυναναστροφές τύπου ΛΑ.Ε ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή κάποιων ''ρεφορμιστικών''συνδικάτων.

Αν πρόκειται, όμως, να συναντήσει ο Δ. Κουτσούμπας τους δήμιους του ελληνικού λαού, αυτούς που πριν λίγες μέρες έριχναν δακρυγόντα στους συνταξιούχους, αυτούς που φέρνουν και στηρίζουν ταμνημόνια και τα αντιασφαλιστικά εκτρώματα, όπως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλοςή ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, τότε δεν υπάρχουν ζητήματα ''μόλυνσης''ή κίνδυνοςαποπροσανατολισμού του λαού από τη λύση της σοσιαλιστικής επανάστασης ''εδώ και κάποτε''.
Τότε, γι'αυτές τις συναντήσεις ο Δ. Κουτσούμπας θυμάται τους ''θεσμούς'', το δικό του ''θεσμικό''ρόλο και βαπτίζει αυτές τις συναντήσεις ''θεσμικές συναντήσεις'' (βλ. αστικές συναντήσεις), όπως έκανε με αυτήν που είχε με τον Αλέξη Τσίπρα.
''Θεσμικές''συναντήσεις, μάλιστα, για τις οποίες ο Δ. Κουτσούμπας αποκρύπτει επιμελώς το τισυζητήθηκε (πχ εκλογικός νόμος), ενώ βγαίνοντας, αναφέρεται στις λαϊκές κινητοποιήσεις, θέτοντας γι'αυτές ουδέτερους και ασαφείς στόχους, όπως να πετύχουν ''ουσιαστικές αλλαγές σε θετική κατεύθυνση''!!!

Εύγε σύντροφε Δημ. Κουτσούμπα, το σύστημα σε καλωσορίζει στις ''θεσμικές''του συναναστροφές, σε υποδέχεται, σε θεωρεί βασικό ''θεσμικό''συνομιλητή και όσο διασπάς την ενωτική δυναμική των εργατικών λαϊκών αγώνων τόσο περισσότερο θα σε θεωρεί υπεύθυνο ηγέτη και το ΚΚΕ σοβαρό κόμμα!

ΣΠΥΡΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ


ISKRA

του John Merrick (Μετάφραση: Barikat)
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ [1871-1919], η πολωνικής καταγωγής επαναστάτρια και συγγραφέας, ήταν ένα από τα πιο πρωτότυπα θεωρητικά μυαλά στις αρχές του εικοστού αιώνα. Η δουλειά της στέκεται ως μια απόδειξη για τις μεγάλες κοινωνικές ανακατατάξεις της εποχής και μιας ζωής στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Υπέφερε για τα πιστεύω της, ξοδεύοντας χρόνια στη φυλακή από το 1904 έως και το 1906 και πάλι για τρία έτη και έξι μήνες για την παρεμπόδιση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, πριν από το βάναυσο και τον πρόωρο θάνατό της το 1919 στα χέρια της φασιστικής Freikorp. Σήμερα έχουμε ένα απόσπασμα από τις Επιστολές της Ρόζας Λούξεμπουργκ που δείχνει τοχαρακτηριστικό μίγμα μιας έξυπνης πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης με μια απίστευτη συμπόνια για τα αγαπημένα πλάσματά της. Η επιστολή, γραμμένη γύρω στα Χριστούγεννα του 1917 από το κελί της στο Breslau, προς τη συντρόφισσα μέλος του SPD- Sophie Liebknecht, αναφέρεται σε ένα περιστατικό στο προαύλιο των φυλακών ανάμεσα σε ένα φύλακα και ένα βουβάλι που μεταφέρουν σωρούς από σκισμένα και ματωμένα ρούχα που αποστέλλονται από τα μέτωπα.



Ω, Sonichka [Sophie Liebknecht] έχω ζήσει κάτι απότομα, τρομερά οδυνηρό εδώ. Στην αυλή, όπου κάνω τις βόλτες μου έρχονται συχνά στρατιωτικά βαγόνια ανεφοδιασμού, που γεμίζουν με σάκους ή παλιά σακάκια στρατιωτών και πουκάμισα, συχνά με κηλίδες αίματος πάνω τους ... Εκφορτώνονται εδώ [στην αυλή] και διανέμονται στα κελιά της φυλακής, [όπου πάνε] για να επιδιορθωθούν ή να μπαλωθούν και στη συνέχεια φορτώνονται και παραδίνονται και πάλι στον στρατό.

Πρόσφατα ένα από αυτά τα βαγόνια έφτασε με βουβάλια αντί αλόγων. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που είδα αυτά τα ζώα από κοντά. Έχουν μια ισχυρότερη, μεγαλύτερη κατασκευή από ό, τι τα δικά μας βοοειδή, με επίπεδες κεφαλές και κέρατα που καμπυλώνουν πίσω απότομα, το σχήμα της κεφαλής είναι παρόμοιο με εκείνο των προβάτων μας, [και είναι] τελείως μαύρα, με μεγάλα, ήπια, μαύρα μάτια . Έρχονται από τη Ρουμανία, τα λάφυρα του πολέμου. ... Οι στρατιώτες που υπηρετούν ως οδηγοί αυτών των βαγονιών ανεφοδιασμού λένε μια ιστορία πως ήταν μεγάλος ο κόπος να πιάσουν αυτά τα άγρια ζώα και ακόμα πιο δύσκολο να τα βάλουν να εργαστούν ως ζώα έλξης, επειδή είχαν συνηθίσει να είναι ελεύθερα. Θα έπρεπε να έχουν ηττηθεί τρομερά πριν αντιληφθούν το νόημα, ότι είχαν χάσει τον πόλεμο και ότι το σύνθημα που ισχύει τώρα γι 'αυτά ήταν «ουαί εις τους νικημένους" [Ουαί τοις ηττημένοις] ... Λέγεται ότι υπάρχουν περίπου εκατό από αυτά τα ζώα στο μόνο στο Breslau , και επιπλέον σε αυτά τα πλάσματα, που ζούσαν στα καταπράσινα χωράφια της Ρουμανίας, δίνονται πενιχρές και εξαθλιωμένες ζωοτροφές. Βιώνουν αδίστακτη εκμετάλλευση, εξαναγκάζονται να μεταφέρουν κάθε είδος μεμονωμένων βαγονιών, και χάνονται γρήγορα στη διαδικασία.

Και έτσι, πριν από λίγες ημέρες, ένα βαγόνι όπως αυτό έφθασε στην αυλή [όπου κάνω τις βόλτες μου]. Το φορτίο είχε συσσωρευτεί τόσο πολύ που τα βουβάλια δεν θα μπορούσαν να τραβήξουν το κάρο πέρα από το κατώφλι της πύλης. Ο στρατιώτης που συνοδεύει το βαγόνι, ένας βίαιος τύπος, άρχισε να χτυπάει τα ζώα τόσο έντονα με το αμβλύ άκρο του μαστίγιού του, που ο συνοδός υπηρεσίας αγανακτισμένος τον επέπληξε, ρωτώντας τον: Δεν νιώθεις κανένα οίκτο για τα ζώα; "Κανείς δε νιώθει οίκτο για εμάς τους ανθρώπους", απάντησε με ένα σατανικό χαμόγελο, και άρχισε πάλι, χτυπώντας τα σκληρότερα από ποτέ. ... Τα ζώα άρχισαν επιτέλους να τραβάνε και πάλι και περάσανε πάνω από την καμπούρα, αλλά ένα από αυτά αιμορραγούσε ...

Sonichka, το πετσί ενός βουβαλιού είναι παροιμιώδες για την αντοχή και το πάχος του, αλλά αυτό το σκληρό δέρμα είχε σπάσει. Κατά τη διάρκεια της εκφόρτωσης, όλα τα ζώα βρισκόταν εκεί, ακίνητα, εξαντλημένα, και ο αυτό που αιμορραγούσε συνέχιζε να κοιτάζει στο κενό μπροστά του με μια έκφραση στο μαύρο πρόσωπό του και στα ήπια, μαύρα μάτια του σαν κακοποιημένο παιδί. Ήταν ακριβώς η έκφραση ενός παιδιού που έχει τιμωρηθεί χωρίς να ξέρει το γιατί ή για πιο πράγμα, που δεν ξέρει πώς θα ξεφύγουμε από αυτό το μαρτύριο και την ωμή βία. ... Στάθηκα μπροστά του, και το θηρίο με κοίταξε. Δάκρυα έτρεχαν στο πρόσωπό μου, θα ήταν τα δάκρυά του. Κανείς δεν μπορεί να εκφραστεί πιο οδυνηρά για λογαριασμό ενός αγαπημένου του αδελφού από τον τρόπο μαζεύτηκα μέσα στην αδυναμία μου για αυτό το βουβό πόνο. Πόσο μακριά, πόσο αμετάκλητα χαμένα ήταν τα όμορφα, ελεύθερα, πρόσφορα-πράσινα λιβάδια της Ρουμανίας! Πόσο διαφορετικά συνήθιζε να λάμπει εκεί ο ήλιος και να φυσάει ο άνεμος, πόσο διαφορετικό ήταν η υπέροχο τιτίβισμα των πουλιών που θα μπορούσε να ακουστεί εκεί, ή το μελωδικό κάλεσμα του βοσκού. Και εδώ – αυτή η περίεργη, άσχημη πόλη, ο ζοφερός στάβλος, ο αηδιαστικός σανός , αναμεμιγμένος με σάπιο άχυρο, και οι παράξενοι, τρομακτικοί άνθρωποι-ο ξυλοδαρμός, το αίμα που τρέχει από την πληγή. ... Αχ, καημένο βουβάλι μου, καημένε μου, αγαπημένε αδελφέ! Και οι δύο βρισκόμαστε εδώ τόσο ανίσχυροι και βουβοί και είμαστε ενωμένοι σαν ένα στον πόνο, την ανικανότητα και τη λαχτάρα.

Όλο αυτό το διάστημα οι κρατούμενοι ήταν βιαστικοί και απασχολημένοι με το βαγόνι, την εκφόρτωση των σακιών που μετέφεραν μέσα στο κτίριο. Αλλά ο στρατιώτης είχε κολλημένα τα δύο χέρια του στις τσέπες του παντελονιού του, περπατούσε με ρυθμό γύρω από την αυλή κάνοντας μεγάλους διασκελισμούς, και συνέχιζε να χαμογελά και να σφυρίζει απαλά κάποιο οικείο σε εκείνον ρυθμό. Και ολόκληρη η υπέροχη πανοραμική θέα του πολέμου πέρασε μπροστά στα μάτια μου.

Γράψε μου σύντομα. Σε αγκαλιάζω, Sonyichka.

Η Ρ. σου

Sonichka, πολυαγαπημένη, παρ 'όλα όσα συμβαίνουν να είσαι ήρεμη και χαρούμενη. Η ζωή είναι έτσι, και πρέπει να τη δεχόμαστε όπως είναι, [και να παραμένουμε] γενναίοι, απτόητοι και χαμογελαστοί, παρ 'όλα όσα συμβαίνουν.

barikat.gr

Πηγή: http://www.versobooks.com/blogs/1910-in-memory-of-the-great-rosa-luxemburg

Σχετικά με το θάνατο της Ρόζα Λούξεμπουργκ: https://barikat.gr/content/ypirxa-yparho-tha-yparxo

Ψηφιακή έκδοση 1999 από
www.grundskyld.dk
Μετάφραση της ομάδας: Afterwords
Αφιέρωση του συγγραφέα
Προς τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία της Γαλλικής Δημοκρατίας
Η ιδέα που περιέχεται σε αυτό το έργο δεν εφαρμόζεται σε μια μεμονωμένη χώρα: η αρχή στην οποία βασίζεται είναι γενική.
Εν τούτοις, καθώς η σπουδή των δικαιωμάτων του ανθρώπου σε αυτόν τον κόσμο αποτελεί έναν νέο τομέα του επιστητού, και δη έναν τομέα που χρήζει προστασίας από την ιερατική απάτη και τη θρασύτητα της μακράν υφιστάμενης καταστολής, θεώρησα σωστό να θέσω αυτό το μικρό εγχείρημα υπό την προστασία σας. Όταν συλλογιζόμαστε τη μακρά και πυκνή νύχτα, στην οποία παρέμειναν βυθισμένες η Γαλλία και ολόκληρη η Ευρώπη εξαιτίας των κυβερνήσεών τους και των ιερέων τους, πρέπει να νιώθουμε λιγότερη έκπληξη απ’ ότι θλίψη απέναντι στην αμηχανία που προκαλεί η πρώτη έκρηξη φωτός που διαλύει το σκότος. Το συνηθισμένο στο σκοτάδι μάτι μπορεί δύσκολα να αντέξει στην αρχή το άπλετο φως της ημέρας. Με τη συνήθεια μόνο το μάτι μαθαίνει να βλέπει, και κατ’ αναλογία αυτό ισχύει στο πέρασμα από μια κατάσταση στην αντίθετή της.

Όπως ακριβώς δεν αποκηρύξαμε από την πρώτη κιόλας στιγμή όλα τα λάθη μας, έτσι λοιπόν δεν μπορούμε με μιας να αποκτήσουμε γνώση όλων των δικαιωμάτων μας. Η Γαλλία είχε την τιμή να προσθέσει δίπλα στον όρο Ελευθερία τον όρο Ισότητα. Η λέξη αυτή σηματοδοτεί ουσιαστικά μια αρχή που δεν αναγνωρίζει καμιά διαβάθμιση στα πράγματα στα οποία βρίσκει εφαρμογή. Η ισότητα, ωστόσο, συχνά παρεξηγείται, συχνά χρησιμοποιείται λανθασμένα, συχνά καταπατιέται.

Η Ελευθερία και η Ιδιοκτησία είναι λέξεις που εκφράζουν όλες εκείνες τις κτήσεις μας που δεν είναι πνευματικής φύσης. Δύο είδη ιδιοκτησίας συναντώνται. Πρώτον, η φυσική ιδιοκτησία, ή αυτή που φτάνει σε μας από τον Δημιουργό του σύμπαντος, όπως η γη, ο αέρας, το νερό. Δεύτερον, η τεχνητή ή κεκτημένη ιδιοκτησία, δηλαδή η ανθρώπινη εφεύρεση. Σε αυτήν την τελευταία, η Ισότητα είναι ανέφικτη. Διότι για να διανεμηθεί ισότιμα, θα πρέπει όλοι να έχουν συνεισφέρει στο ίδιο μέτρο, κάτι που ποτέ δεν ισχύει. Κι επειδή έτσι έχει η κατάσταση, κάθε άτομο θα διατηρούσε τη δικιά του περιουσία ως το δίκαιο μερίδιό του. Η ισότητα στη φυσική ιδιοκτησία είναι το θέμα αυτού του σύντομου δοκιμίου. Κάθε άτομο στον κόσμο γεννιέται σε αυτόν με έννομα δικαιώματα σε μια συγκεκριμένη ιδιοκτησία ή στα ισοδύναμά της.

Το δικαίωμα της ψήφου επιφορτισμένο με την εφαρμογή των νόμων που διέπουν την κοινωνία είναι εγγενές στη λέξη Ισότητα και συνιστά την ισότητα των ατομικών δικαιωμάτων. Αλλά ακόμα κι αν το δικαίωμα αυτό (της ψήφου) ήταν εγγενές στην ιδιοκτησία, γεγονός που αποκλείω, το δικαίωμα στην ψήφο πάλι θα ανήκε σε όλους ισότιμα, καθώς, όπως προείπα, όλα τα άτομα έχουν εκ γενετής έννομα δικαιώματα σε συγκεκριμένου είδους ιδιοκτησία.

Ανέκαθεν θεωρούσα το παρόν Σύνταγμα της Γαλλικής Δημοκρατίας το καλύτερο οργανωμένο σύστημα που παρήγαγε ποτέ ο ανθρώπινος νους. Ελπίζω, όμως, οι πρώην συνάδελφοί μου να μην προσβληθούν, αν τους προειδοποιήσω για ένα λάθος που διοχετεύτηκε στην αρχή του. Το δικαίωμα στην ψήφο δεν είναι εγγυημένο. Το δικαίωμα αυτό καθ’ εαυτό συνδέεται με έναν όρο, από τον οποίο δε θα έπρεπε να εξαρτάται: με το ποσοστό ενός φόρου που ονομάζεται «άμεσος». Ως εκ τούτου, η αξία του δικαιώματος της ψήφου μειώνεται. Και τοποθετώντας το στην κλίμακα πλάι σε ένα κατώτερο πράγμα, ο ενθουσιασμός που το δικαίωμα είναι ικανό να προκαλέσει, φθίνει. Είναι αδύνατο να βρεθεί ισοδύναμο αντίβαρο στο δικαίωμα της ψήφου, διότι είναι άξιο από μόνο του να γίνει το δικό του θεμέλιο και δεν μπορεί να ευημερήσει ως μόσχευμα ή απόφυση.

Από τη θεμελίωση του Συντάγματος έχουμε δει την έγερση δύο συνωμοσιών: εκείνη του Μπαμπέφ κι εκείνη μερικών σκοτεινών προσωπικοτήτων που κοσμούν τον εαυτό τους με τον μισητό χαρακτηρισμό «βασιλικοί» (royalists). Το κατ’ αρχήν ελάττωμα του Συντάγματος αποτέλεσε την απαρχή της συνωμοσίας του Μπαμπέφ. Εκμεταλλεύτηκε την πικρία που προκάλεσε το ελάττωμα αυτό και, αντί να επιζητήσουν αντίδοτο με έννομα και συνταγματικά μέσα ή να αντιπροτείνουν κάποιο μέτρο χρήσιμο στην κοινωνία, οι συνωμότες έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να επαναφέρουν το χάος και τη σύγχυση και οι ίδιοι συνέστησαν ένα Σώμα, που εξαλείφει επισήμως την εκλογή και την αντιπροσώπηση. Ήταν, εν ολίγοις, τόσο εξωφρενικοί, ώστε να πιστέψουν ότι μια κοινωνία, απασχολημένη με τις ιδιωτικές της υποθέσεις, θα τους παραχωρούσε τυφλά μια ηγεμονία/διεύθυνση που σφετερίζεται η βία.

Τη συνωμοσία του Μπαμπέθ διαδέχθηκε σε μερικούς μήνες αυτή των βασιλικών, οι οποίοι αφελώς κολάκευσαν τους εαυτούς τους με την πεποίθηση ότι μπορούν να επιτύχουν σπουδαία πράγματα με ανεπαρκή και δόλια μέσα. Υπολόγισαν σε όλους τους δυσαρεστημένους, για οποιοδήποτε λόγο, και προσπάθησαν με τη σειρά τους να ξεσηκώσουν την τάξη των ανθρώπων που ακολουθούσαν τους άλλους. Αλλά αυτοί οι νέοι ηγέτες συμπεριφέρθηκαν λες και η κοινωνία δεν επιδίωκε τίποτα άλλο πέρα από τη διατήρηση των αυλικών, των συνταξιούχων κι όλων των παρατρεχάμενών τους που έφεραν τον άξιο περιφρόνησης τίτλο του γαλοζοαίματου. Το σύντομο δοκίμιό μου θα τους διαλύσει τις αυταπάτες δείχνοντας ότι η κοινωνία έχει μια πολύ πιο διαφορετική επιδίωξη, τη διατήρηση του εαυτού της.

Όλοι γνωρίζουμε ή θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι η στιγμή κατά την οποία εξελίσσεται μια επανάσταση δεν είναι η στιγμή κατά την οποία μπορούμε να απολαύσουμε τα επακόλουθα οφέλη της. Ωστόσο, αν ο Μπαμπέφ και οι συνεργοί του είχαν λάβει υπόψη τους την κατάσταση της Γαλλίας υπό το σύνταγμα αυτό, και την είχαν συγκρίνει με αυτό που επικρατούσε υπό την τραγική επαναστατική κυβέρνηση και κατά τη διάρκεια του αποτρόπαιου βασιλείου του Τρόμου, η ταχύτητα της μετάβασης θα τους φαινόταν πολύ εντυπωσιακή και εκπληκτική. Η πείνα αντικαταστάθηκε από την αφθονία κι από την καλά ριζωμένη ελπίδα της επερχόμενης κι αυξανόμενης ευημερίας.

Ως προς το σφάλμα του Συντάγματος, είμαι πλήρως πεπεισμένος ότι θα αποκατασταθεί συνταγματικά και ότι το βήμα αυτό είναι επιτακτική ανάγκη. Όσο συνεχίζει να υπάρχει, θα τρέφει ελπίδες και θα τροφοδοτεί τους συνωμότες. Όσο για τα υπόλοιπα, είναι λυπηρό που ένα τόσο σοφά οργανωμένο Σύνταγμα σφάλλει σε τέτοιο βαθμό κατ’ αρχήν. Το ελάττωμα αυτό το εκθέτει σε περαιτέρω κινδύνους που θα γίνουν αισθητοί. Ραδιούργοι πολιτικοί θα προσεγγίσουν όσους δε διαθέτουν τα μέσα να πληρώσουν τον άμεσο φόρο και θα προσφερθούν να το πληρώσουν οι ίδιοι υπό τον όρο να αποσπάσουν την ψήφο τους. Ας διατηρήσουμε απαραβίαστη την ισότητα ως προς το ιερό δικαίωμα της ψήφου: η δημόσια ασφάλεια δε θα μπορεί να έχει μια πιο στέρεη βάση.

Salut et fraternité

Ο πρώην συνάδελφός σας,

THOMAS PAINE

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ.

Το παρακάτω μικρό απόσπασμα γράφτηκε τον χειμώνα του 1795 και ‘96 και, καθώς δεν είχα αποφασίσει αν θα το δημοσίευα κατά τη διάρκεια του παρόντος πολέμου, ή να περιμένω έως την κήρυξη της ειρήνης, παρέμεινε σε μένα, χωρίς τροποποίηση ή προσθήκη, από τη στιγμή που γράφτηκε.

Αυτό που με ώθησε να το δημοσιεύσω την παρούσα στιγμή είναι ένα κήρυγμα του Watson, Επισκόπου του Λάνταφ. Μερικοί αναγνώστες θα θυμούνται ότι ο εν λόγω επίσκοπος έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο An Apology for the Bible ως απάντηση στο βιβλίο μου Second Part of The Age of Reason. Εξασφάλισα ένα αντίτυπο του βιβλίου του και θα περιμένει να ακούσει την άποψή μου πάνω σε αυτό το θέμα.

Στο τέλος του βιβλίου του επισκόπου αναρτάται μια λίστα με τα βιβλία που έχει γράψει, ανάμεσα στα οποία είναι και το κήρυγμα στο οποίο αναφέρομαι. Φέρει τον τίτλο: “The Wisdom and Goodness of God, in having made both Rich and Poor; with an Appendix, containing reflections on the Present State of England and France.” (Η Σοφία και η Καλοσύνη του Θεού στη δημιουργία των Πλουσίων και των Φτωχών. Με παράρτημα που περιλαμβάνει σκέψεις πάνω στο σύγχρονο κράτος της Αγγλίας και της Γαλλίας.)

Το σφάλμα που περιέχεται στο εν λόγω κήρυγμα με ώθησε να δημοσιεύσω το Αγροτική Δικαιοσύνη. Είναι λάθος να λέμε ότι ο Θεός δημιούργησε τους πλούσιους και τους φτωχούς. Ο Θεός δημιούργησε μόνο τον άντρα και τη γυναίκα. Και τους έδωσε τη γη για κληρονομιά τους.

Αντί να κηρύττουν με σκοπό να ωθούν ένα μέρος της ανθρωπότητας στην αυθάδεια . . . θα ήταν καλύτερα οι Ιερείς να αφιέρωναν τον χρόνο τους στο να καταστήσουν τη γενικότερη κατάσταση του ανθρώπου λιγότερο άθλια από όσο είναι τώρα.

Η πρακτική θρησκεία συνίσταται στο να πράττεις το καλό: και ο μόνος τρόπος να υπηρετήσεις τον Θεό είναι να καταβάλλεις προσπάθεια για να γίνουν πιο ευτυχισμένα τα δημιουργήματά του. Όποιο κήρυγμα δεν υπηρετεί αυτόν τον σκοπό είναι απλή ανοησία και υποκρισία.

THOMAS PAINE

ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

Ένας από τους πρώτιστους σκοπούς της αναθεωρημένης νομοθεσίας θα έπρεπε να είναι να διατηρήσει τα πλεονεκτήματα αυτού που ονομάζεται πολιτισμένη ζωή και ταυτόχρονα να αναστρέψει το κακό που αυτή έχει προκαλέσει.

Το εάν η κατάσταση που έχει υπερήφανα, ενδεχομένως και εσφαλμένα, ονομαστεί πολιτισμός, έχει περισσότερο προωθήσει ή περισσότερο υπονομεύσει τη γενικότερη ευτυχία του ανθρώπου, είναι ένα ζήτημα που μπορεί να αμφισβητηθεί ανοιχτά. Από τη μια μεριά, ο θεατής μένει έκθαμβος από έξοχες παραστάσεις. Από την άλλη μεριά, σοκάρεται από ακραίες εικόνες μιζέριας. Έχει προκαλέσει και τα δύο. Οι πιο εύποροι και πιο φτωχοί του ανθρώπινου είδους εντοπίζονται στις χώρες που αποκαλούνται πολιτισμένες.

Για να κατανοήσουμε ποια θα έπρεπε να είναι η κατάσταση της κοινωνίας, θα πρέπει πρώτα να έχουμε μια εικόνα της φυσικής και πρωτόγονης κατάστασης του ανθρώπου, όπως για παράδειγμα αυτής των Ινδιάνων της Βορείου Αμερικής στις μέρες μας.

Σε αυτήν την κατάσταση δεν υπάρχουν εικόνες ανθρώπινης δυστυχίας σαν κι αυτές που μας θέτουν μπροστά στα μάτια μας η φτώχια και η ανέχεια στις πόλεις και στους δρόμους της Ευρώπης. Επομένως, η φτώχεια είναι κάτι που δημιούργησε αυτό που ονομάζουμε πολιτισμένη ζωή. Δεν υπάρχει στη φυσική κατάσταση. Από την άλλη μεριά, η φυσική κατάσταση στερείται των πλεονεκτημάτων που απορρέουν από τη γεωργία, τις τέχνες, τις επιστήμες και τη βιομηχανική παραγωγή.

Η ζωή του Ινδιάνου είναι αιώνιες διακοπές, αν τη συγκρίνουμε με αυτή των φτωχών της Ευρώπης. Κι από την άλλη μεριά, δείχνει να είναι μίζερη, αν τη συγκρίνουμε με αυτή των πλουσίων. Ως εκ τούτου, ο πολιτισμός, ή εν πάση περιπτώση αυτό που αποκαλείται έτσι, έχει εργαστεί με τρόπο διττό, καθιστώντας ένα μέρος της κοινωνίας πιο εύπορο κι ένα άλλο πιο εξαθλιωμένο, κάτι που δε ήταν η μοίρα κανενός στη φυσική κατάσταση.

Είναι πάντα εφικτό να μεταβούμε από τη φυσική κατάσταση στην πολιτισμένη, αλλά δεν είναι ποτέ εφικτό να μεταβούμε από την πολιτισμένη κατάσταση στη φυσική. Ο λόγος είναι ότι ο άνθρωπος σε φυσική κατάσταση, όπου συντηρείται με το κυνήγι, χρειάζεται δέκα φορές την ποσότητα γης, στην οποία δραστηριοποιείται για την εξασφάλιση της επιβίωσής του, απ’ ό,τι θα του αρκούσε για τη συντήρησή του στην πολιτισμένη κατάσταση, όπου η γη καλλιεργείται. Όταν, επομένως, μια χώρα γίνει πυκνοκατοικημένη χάρη στην επιπρόσθετη αρωγή της καλλιέργειας, της τέχνης και της επιστήμης, γεννιέται η ανάγκη να διατηρήσουμε την κατάσταση ως έχει. Διότι διαφορετικά δε θα μπορεί να συντηρηθεί παραπάνω, ίσως, από το ένα δέκατο του πληθυσμού της. Επομένως, αυτό που πρέπει να γίνει τώρα είναι να αναστρέψουμε τα κακά και να διατηρήσουμε τα οφέλη που ανέκυψαν στην κοινωνία από το πέρασμα από τη φυσική κατάσταση σε αυτό που ονομάζεται πολιτισμένη κατάσταση.

Φέρνοντας το θέμα επί αυτής της βάσης, η πρώτη αρχή του πολιτισμού θα έπρεπε να ήταν, και να είναι μέχρι και τώρα, ότι το επίπεδο ζωής κάθε ατόμου που γεννιέται σε αυτόν τον κόσμο, αφού ξεκινήσει η πολιτισμένη κατάσταση, δε θα έπρεπε να είναι χειρότερο απ’ ό,τι αν είχε γεννηθεί πριν από αυτήν την περίοδο. Αλλά το ζήτημα είναι ότι το επίπεδο ζωής εκατομμυρίων, σε κάθε χώρα της Ευρώπης, είναι μακράν χειρότερο απ’ ό,τι θα ήταν αν είχαν γεννηθεί προτού ξεκινήσει ο πολιτισμός, ή εάν είχαν γεννηθεί ανάμεσα στους Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής στις μέρες μας. Θα σας δείξω πώς συνέβη αυτό.

Είναι μη αντικρουόμενη η θέση ότι η γη, στη φυσική ακαλλιέργητη κατάστασή της, ήταν, και θα συνεχιζόταν να είναι, η κοινή ιδιοκτησία του ανθρώπινου είδους. Σε αυτήν την κατάσταση, κάθε άνθρωπος θα γεννιόταν με το δικαίωμα ιδιοκτησίας. Θα ήταν από κοινού ιδιοκτήτης ζωής με τους υπόλοιπους ως προς την ιδιοκτησία του εδάφους κι όλων των βιολογικών προϊόντων του, φυτικών και ζωικών.

Όμως, η γη στη φυσική της κατάσταση, όπως προείπα, μπορεί να συντηρήσει παρά μόνο έναν μικρό αριθμό κατοίκων σε σύγκριση με αυτό που μπορεί να κάνει στην καλλιεργημένη κατάσταση. Και καθώς είναι αδύνατο να διαχωρίσεις την πρόοδο που σημειώθηκε με την καλλιέργεια από την ίδια τη γη, πάνω στην οποία σημειώθηκε η πρόοδος αυτή, η ιδέα της κτηματικής περιουσίας προέκυψε από αυτήν ακριβώς την αδιάσπαστη σύνδεση. Είναι, παρ’ όλα αυτά, αληθές ότι μόνο η αξία της προόδου, κι όχι η ίδια η γη, αποτελεί ατομική ιδιοκτησία. Κάθε ιδιοκτήτης, λοιπόν, καλλιεργημένης γης οφείλει στην κοινότητα ένα ενοίκιο γης (δεν γνωρίζω ορθότερο όρο για να εκφράσω αυτήν την ιδέα) για το τμήμα γης που κατέχει. Κι από αυτό ακριβώς το ενοίκιο γης προέρχεται το κεφάλαιο που προτείνεται με την παρούσα ιδέα.

Απορρέει, τόσο από τη φύση του πράγματος όσο κι από τις ιστορίες που μας μεταδίδονται, ότι η ιδέα της κτηματικής περιουσίας άρχισε με την καλλιέργεια κι ότι δεν υπήρχε η έννοια της κτηματικής περιουσίας πριν από την περίοδο αυτή. Δε θα μπορούσε να υπάρξει στην πρώτη κατάσταση του ανθρώπου, αυτή του κυνηγού. Και δεν υπήρχε στην επόμενη κατάσταση, αυτή του κτηνοτρόφου: ούτε ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ ούτε ο Ιώβ, στο σημείο που η ιστορία της Βίβλου μπορεί να επιβεβαιώσει προφανή πράγματα, ήταν ιδιοκτήτες γης. Η περιουσία τους αποτελούνταν, όπως απαριθμείται πάντα, από κοπάδια και με αυτά ταξίδευαν από μέρος σε μέρος. Οι συχνές διενέξεις της εποχής, σχετικά με τη χρήση των πηγαδιών στην άνυδρη αραβική γη, όπου έμεναν αυτοί οι άνθρωποι, επίσης επιβεβαιώνουν ότι δεν υπήρχε κτηματική περιουσία. Δεν αναφέρεται διεκδίκηση της γης ως περιουσίας.

Δε θα μπορούσε να υπάρχει κτηματική ιδιοκτησία αρχικά. Δεν έφτιαξε ο άνθρωπος τη γη, και παρόλο που είχε το φυσικό δικαίωμα να την κατοικεί, δεν είχε δικαίωμα να χαρακτηρίζει ως ιδιοκτησία του εις το διηνεκές κανένα μέρος αυτής: ούτε ο δημιουργός της γης άνοιξε υπηρεσία κτηματολογίου, από όπου θα εκδίδονταν οι πρώτοι τίτλοι ιδιοκτησίας. Από πού, λοιπόν, γεννήθηκε η ιδέα της κτηματικής ιδιοκτησίας; Απαντώ, όπως πριν, πως με την καλλιέργεια προέκυψε και η ιδέα της κτηματικής ιδιοκτησίας, από την αδυναμία του διαχωρισμού της βελτίωσης που είχε επιτευχθεί με την καλλιέργεια από την ίδια τη γη, πάνω στην οποία επιτεύχθηκε και η βελτίωση αυτή. H αξία της βελτίωσης μέχρι στιγμής υπερτερούσε της αξίας της φυσικής γης τον καιρό εκείνο, εκμηδενίζοντάς την: μέχρι που το κοινό δικαίωμα όλων, έφτασε να γίνει ένα με το δικαίωμα καλλιέργειας του ατόμου. Παρόλα αυτά, υπάρχουν διαφορετικά είδη δικαιωμάτων, και θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο υπάρχει η γη.

Μόνο με την αναγωγή πραγμάτων στην προέλευσή τους μπορούμε να σχηματίσουμε έγκυρη εικόνα γι’ αυτά, και μέσω της εικόνας αυτής ανακαλύπτουμε τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό, αλλά και γνωρίζουμε ο καθένας τα δικά του. Ονόμασα τη μπροσούρα αυτή Αγροτική Δικαιοσύνη, προκειμένου να διαφοροποιηθεί από τον Αγροτικό νόμο. Τίποτα δε θα μπορούσε να είναι πιο άδικο από τον Αγροτικό Νόμο σε μια χώρα που έχει βελτιωθεί μέσω της καλλιέργειας: διότι, το ότι κάθε άνθρωπος, ως κάτοικος της γης, είναι συνδικαιούχος της στη φυσική της κατάσταση, δε συνεπάγεται και ότι είναι συνδικαιούχος της καλλιεργημένης γης. Η πρόσθετη αξία που προκύπτει από την καλλιέργεια, μετά την εισαγωγή του συστήματος αυτού, πέρασε στην ιδιοκτησία εκείνων που την ασκούσαν, ή που την κληρονόμησαν από εκείνους, ή που την αγόρασαν. Αρχικά, δεν είχε κάτοχο. Συνεπώς, ενώ υπερασπίζομαι το δικαίωμα και τάσσομαι υπέρ όλων εκείνων που εκδιώχθηκαν από τη φυσική τους κληρονομιά μέσω της εισαγωγής του συστήματος της κτηματικής ιδιοκτησίας, υπερασπίζομαι εξίσου τον κάτοχο στο βαθμό που αυτή του ανήκει.

Η καλλιέργεια είναι τουλάχιστον μια από τις σπουδαιότερες φυσικές βελτιώσεις που επιτεύχθηκαν ποτέ με ανθρώπινη παρέμβαση, δίνοντας έτσι στη δημιουργημένη γη δεκαπλάσια αξία. Το κτηματικό μονοπώλιο, όμως, που άρχισε με αυτή, δημιούργησε το μεγαλύτερο κακό. Στέρησε σε περισσότερους από τους μισούς κατοίκους κάθε έθνους τη φυσική τους κληρονομιά, χωρίς να τους παρέχει, ως όφειλε, μια αποζημίωση για την απώλεια αυτή, και ως εκ τούτου δημιούργησε ένα πρωτόγνωρο είδος φτώχειας και εξαθλίωσης.

Προς υπεράσπιση των ατόμων που στερήθηκαν την περιουσία τους, η έκκληση μου είναι δικαίωμα και όχι φιλανθρωπία. Αλλά αυτό το είδος του δικαιώματος, το οποίο, αν παραμεληθεί αρχικά, δε θα μπορούσε να διεκδικηθεί μετέπειτα, μέχρι ο παράδεισος να άνοιγε το δρόμο μέσω μιας επανάστασης στο σύστημα διακυβέρνησης. Ας τιμήσουμε τις επαναστάσεις με τη δικαιοσύνη, και ας δώσουμε δημοσιότητα στα αιτήματα τους με ευλογίες.

Έχοντας εκθέσει εν συντομία το βάσιμο της υπόθεσης, θα προχωρήσω στο σχέδιο που έχω να προτείνω, το οποίο είναι: Η δημιουργία ενός Εθνικού Ταμείου, από το οποίο κάθε άτομο θα λαμβάνει, όταν γίνεται 21 ετών, το σύνολο των δεκαπέντε λιρών Αγγλίας, ως αποζημίωση εν μέρει για την απώλεια της φυσικής κληρονομιάς του/της, μέσω της εισαγωγής του συστήματος της κτηματικής ιδιοκτησίας: Επίσης, κάθε άτομο στην ηλικία των πενήντα χρονών, που βρίσκεται εν ζωή, θα λαμβάνει το ποσό των δέκα λιρών ετησίως, κατά τη διάρκεια της ζωής του, καθώς και όλοι όσοι φτάσουν στην ηλικία αυτή.

Mέσα δημιουργίας του ταμείου

Έχω ήδη διατυπώσει την αρχή, ότι δηλαδή η γη, στη φυσική της ακαλλιέργητη κατάσταση, ήταν, και θα συνέχιζε να είναι για πάντα, η κοινή ιδιοκτησία του ανθρώπινου είδους, και ότι στην κατάσταση αυτή, κάθε άτομο θα είχε γεννηθεί έχοντας ιδιοκτησία: και ότι το σύστημα της κτηματικής ιδιοκτησίας, άμεσα συνυφασμένο με την καλλιέργεια, και με αυτό που αποκαλούμε πολιτισμένη ζωή, απορρόφησε την ιδιοκτησία όλων εκείνων από τους οποίους την στέρησε, χωρίς να τους παρέχει, όπως θα άρμοζε, αποζημίωση για την απώλεια αυτή.

Το λάθος αυτό, ωστόσο, δεν είναι ευθύνη των σημερινών ιδιοκτητών. Δεν υπάρχουν και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν κατηγορίες εναντίον τους, εκτός κι αν διαπράξουν έγκλημα αντιτιθέμενοι στη δικαιοσύνη. Το λάθος είναι μέσα στο σύστημα, και έχει τρυπώσει αθόρυβα στον κόσμο, υποβοηθούμενο μετέπειτα από τον αγροτικό νόμο της σπάθης. Το λάθος, όμως, μπορεί να διορθωθεί από τις επόμενες γενιές: και χωρίς να μειώσουμε ή να διαταράξουμε την ιδιοκτησία κανενός από τους ιδιοκτήτες, η εφαρμογή του ταμείου μπορεί να αρχίσει ούτως ή άλλως, και να βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία τον πρώτο χρόνο της καθιέρωσής του, ή λίγο αργότερα, όπως πρόκειται να καταδείξω.

Όπως έχει ήδη αναφερθεί, προτείνεται οι πληρωμές να καταβάλλονται σε όλους, πλούσιους ή φτωχούς. Αυτή είναι η καλύτερη λύση για την αποφυγή προσβλητικών διακρίσεων. Είναι, ακόμη, σωστό, διότι αντικαθιστά τη φυσική κληρονομιά, η οποία, ως δικαίωμα, ανήκει σε κάθε άνθρωπο, μαζί με την ιδιοκτησία που μπορεί να έχει δημιουργήσει ή κληρονομήσει από αυτούς που τη δημιούργησαν. Εκείνοι που επιλέγουν να μην την αποδεχθούν, μπορούν να την παραχωρήσουν στο κοινό ταμείο.

Αν λάβουμε ως δεδομένο ότι κανένας άνθρωπος δε θα έπρεπε να είναι σε χειρότερο επίπεδο όταν γεννάται στη λεγόμενη πολιτισμένη κατάσταση από το επίπεδο που θα βρισκόταν εάν γεννιόταν σε φυσική κατάσταση, και το ότι ο πολιτισμός αυτός όφειλε να έχει προνοήσει, και να προνοεί ακόμα, για τον σκοπό αυτό, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την αφαίρεση από την ιδιοκτησία μιας μερίδας ίσης αξίας με τη φυσική κληρονομιά που έχει απορροφήσει.

Διάφορες μέθοδοι μπορεί να προταθούν για το σκοπό αυτό, αλλά αυτή που φαίνεται να είναι η καλύτερη (όχι μόνο επειδή θα λειτουργήσει χωρίς να εξοργίσει τυχόν νυν ιδιοκτήτες, ή επειδή δε θα παρεμποδίσει και την είσπραξη των φόρων και των απαραίτητων δανείων για τους σκοπούς της διακυβέρνησης και της επανάστασης, αλλά και διότι θα είναι η λιγότερο οχληρή και η πιο αποτελεσματική, και επειδή η αφαίρεση θα γίνει την καταλληλότερη στιγμή) είναι η στιγμή που η ιδιοκτησία περνάει μέσω του θανάτου ενός ατόμου στην κατοχή ενός άλλου. Στην περίπτωση αυτή, ο κληροδότης δεν αφήνει τίποτα: ο αποδέκτης δεν πληρώνει τίποτα. Το μόνο ζήτημα για εκείνον είναι ότι το μονοπώλιο της φυσικής κληρονομιάς, στην οποία ποτέ δεν υπήρχε δικαίωμα, παύει σταδιακά να υπάρχει στο άτομό του. Ένας γενναιόδωρος άνθρωπος δε θα ήθελε να συνεχιστεί, και ένας δίκαιος άνθρωπος θα αντιμετώπιζε με χαρά την κατάργησή του.

Η κατάσταση της υγείας μου δεν μου επιτρέπει να κάνω επαρκή έρευνα σχετικά με το δόγμα των πιθανοτήτων, και επί αυτού σχετικά με υπάρχοντες υπολογισμούς με τέτοιο βαθμό βεβαιότητας όσον μπορούν να αποδώσουν. Συνεπώς, ό, τι προσφέρω σε αυτό το κεφάλαιο είναι μάλλον αποτέλεσμα παρατήρησης και στοχασμού παρά πληροφοριών που έχω λάβει: όμως πιστεύω ότι θα βρίσκεται σε συνάφεια με τα γεγονότα.

Αρχικά, θεωρώντας τα 21 χρόνια ως την εποχή της ωριμότητας, όλη η περιουσία ενός έθνους, ακίνητη και κινητή, βρίσκεται πάντα στην κατοχή ατόμων μεγαλύτερων από αυτή την ηλικία. Πρέπει να γνωρίζουμε, ως στοιχείο υπολογισμού, το μέσο όρο ζωής των ατόμων μεγαλύτερων από αυτή την ηλικία. Υποθέτω ότι ο μέσος όρος είναι περίπου τριάντα χρόνια, γιατί πολλοί άνθρωποι θα ζήσουν σαράντα, πενήντα ή εξήντα χρόνια μετά την ηλικία των 21 ετών, άλλοι θα πεθάνουν πολύ νωρίτερα, και κάποιοι σε κάθε έτος της χρονικής αυτής περιόδου.

Θέτοντας, λοιπόν, τα τριάντα χρόνια ως μέσο όρο χρόνου, θα έχουμε, χωρίς καμία ουσιώδη αλλαγή, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τον μέσο χρόνο εντός του οποίου το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων ή του κεφαλαίου ενός έθνους, ή ένα ποσό ίσο με αυτό, θα έχει μέσα από μια ολόκληρη επανάσταση κληροδοτηθεί, δηλαδή μέσω των θανάτων σε νέους ιδιοκτήτες: Διότι, σε πολλές περιπτώσεις κάποια μέρη του κεφαλαίου αυτού θα παραμείνουν για σαράντα, πενήντα ή εξήντα χρόνια στην κατοχή ενός ατόμου, ενώ άλλα θα έχουν αλλάξει δυο-τρεις φορές ιδιοκτήτες πριν περάσουν αυτά τα τριάντα χρόνια, κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα τον μέσο όρο: γιατί αν άλλαζε ιδιοκτήτη το μισό κεφάλαιο ενός έθνους δυο φορές μέσα σε τριάντα χρόνια, θα απέφερε τα ίδια χρήματα όσο και αν άλλαζε μία.

Θέτοντας, λοιπόν τα τριάντα χρόνια ως μέσο χρόνο στη διάρκεια του οποίου ολόκληρο το κεφάλαιο ενός έθνους, ή ένα ποσό ίσο με αυτό, θα αλλάξει ιδιοκτήτη μια φορά, το ένα τριακοστό του θα είναι το σύνολο που θα αλλάζει ιδιοκτήτη κάθε χρόνο, δηλαδή θα περνάει σε νέους ιδιοκτήτες μέσω των θανάτων: και το τελευταίο αυτό ποσό, που είναι γνωστό, όπως και το ποσοστό επί τοις εκατό, που είναι καθορισμένο, θα μας δώσει το ετήσιο ποσό εσόδων του προτεινόμενου κεφαλαίου, το οποίο θα αξιοποιηθεί όπως προαναφέρθηκε.

Εξετάζοντας την ομιλία του Άγγλου υπουργού Pitt, στον πρόλογό του για τον επονομαζόμενο στην Αγγλία προϋπολογισμό (το σχέδιο χρηματοδότησης για το έτος 1796), βρίσκω μια εκτίμηση του εθνικού κεφαλαίου της χώρας. Παίρνω την εκτίμηση αυτή ενός εθνικού κεφαλαίου που βρίσκεται στο χέρι μου, ως στοιχείο πάνω στο οποίο θα βασιστώ στη συνέχεια. Όταν γίνεται ένας υπολογισμός με βάση το γνωστό κεφάλαιο οποιουδήποτε έθνους, σε συνδυασμό με τον πληθυσμό του, θα λειτουργήσει ως κλίμακα για οποιοδήποτε άλλο έθνος, σε αναλογία, λίγο πολύ, με το κεφάλαιο και τον πληθυσμό του. Είμαι ιδιαίτερα διατεθειμένος να χρησιμοποιήσω την εκτίμηση αυτή του κυρίου Pitt, προκειμένου να δείξω στον υπουργό, με βάση το δικό του υπολογισμό, πώς μπορούν να αξιοποιηθούν καλύτερα τα χρήματα από το να σπαταλούνται, όπως έκανε εκείνος, με το απίστευτο εγχείρημά του να ανεβάσει τους Βουρβόνους βασιλιάδες. Τι στην ευχή είναι οι Βουρβόνοι βασιλιάδες για το λαόν της Αγγλίας; Προτιμότερο είναι να έχει ο λαός ψωμί.

Ο κύριος Pitt υποστηρίζει πως το εθνικό κεφάλαιο της Αγγλίας, ακίνητο και κινητό, είναι χίλια τριακόσια εκ. στερλίνες, που σημαίνει περίπου το ένα τέταρτο του εθνικού κεφαλαίου της Γαλλίας, συμπεριλαμβανομένου και του Βελγίου. Η τελευταία συγκομιδή σε κάθε χώρα αποδεικνύει πως το έδαφος της Γαλλίας είναι πιο πρόσφορο από αυτό της Αγγλίας, και μπορεί να υποστηρίξει καλύτερα εικοσιτέσσερα με εικοσιπέντε εκατομμύρια κατοίκους, από ό,τι ή Αγγλία επτά με επτάμιση εκατομμύρια.

Το ένα τριακοστό του κεφαλαίου των 1.300.000.000 λιρών είναι 43.333.333 λίρες, που είναι το κομμάτι το οποίο θα περνάει κάθε χρόνο μέσω των θανάτων σε αυτή τη χώρα σε νέους ιδιοκτήτες: και το ποσό που θα αλλάζει ιδιοκτήτη ετησίως σε αναλογία τέσσερα προς ένα, θα ανέρχεται περίπου στα εκατόν εβδομήντα τρία εκ. στερλίνες. Από αυτό το συνολικό ποσό των 43.333.333 λιρών που αλλάζουν κάτοχο ετησίως, αφαιρείται η αξία της φυσικής κληρονομιάς που έχει απορροφηθεί σε αυτό, η οποία, μάλλον δεν μπορεί εκτιμηθεί λιγότερο, και δε θα έπρεπε ούτε περισσότερο, από το ένα δέκατο.

Ένα μέρος από την ιδιοκτησία που θα αλλάζει ιδιοκτήτες μέσω των θανάτων κάθε χρόνο, θα κληροδοτείται πάντα απευθείας σε γιους και κόρες, ενώ το άλλο σε μακρινότερους συγγενείς, ενώ η αναλογία θα είναι περίπου τρία προς ένα. Αυτό σημαίνει πως γύρω στα τρία εκ. του ανωτέρω συνολικού ποσού θα κληροδοτηθεί σε άμεσους κληρονόμους, ενώ οι υπόλοιπες 13.333.333 λίρες σε μακρινότερους συγγενείς και ξένους.

Αν λάβουμε υπόψη πως ο άνθρωπος σχετίζεται πάντοτε από την κοινωνία, η σχέση αυτή θα γίνει συγκριτικά καλύτερη σε αναλογία καθώς οι πλησιέστεροι συγγενείς είναι πιο μακρινοί, συνεπώς, συνάδει με τον πολιτισμό να πούμε ότι όταν δεν υφίστανται άμεσοι κληρονόμοι, ένα μέρος θα κληροδοτηθεί στην κοινωνία, μαζί με το το 1/10 που είναι προορισμένο γι’ αυτή. Αν το επιπρόσθετο αυτό μέρος κυμανθεί σε πέντε έως δέκα ή δώδεκα τοις εκατό, σε αναλογία με το πόσο κοντινότεροι ή μακρινότεροι είναι οι πλησιέστεροι συγγενείς, έτσι ώστε να συμψηφιστεί με τις επιστροφές περιουσίας στο κράτος ελλείψει κληρονόμων που ίσως προκύψουν και που θα έπρεπε πάντα να πηγαίνουν στην κοινωνία και όχι στην κυβέρνηση (μαζί με δέκα τοις εκατό επιπρόσθετα), η παραγωγή από το ετήσιο συνολικό ποσό των 43.333.333 λιρών θα είναι:
Από 30.000.000 λίρες στο δέκα τις εκατό →3.000.000 λίρες
Από 13.333.333 λίρες στο δέκα τις εκατό με δέκα τις εκατό επιπλέον
Από 43.333.333 λίρες→5.666.666 λίρες

Έχοντας, λοιπόν, φτάσει στο ετήσιο ποσό του προτεινόμενου κεφαλαίου, θα μιλήσω εν συνεχεία, για τον πληθυσμό που αναλογεί στο κεφάλαιο αυτό, και θα το συγκρίνω με τους σκοπούς για τους οποίους αυτό θα αξιοποιηθεί. Ο πληθυσμός της Αγγλίας δεν ξεπερνά τα επτάμιση εκ., και ο αριθμός των ατόμων πάνω από πενήντα χρονών είναι περίπου τετρακόσιες χιλιάδες. Ωστόσο, δε θα δέχονταν περισσότεροι από αυτούς τις προτεινόμενες δέκα λίρες ετησίως, αν και θα τις δικαιούνταν. Δεν έχω ιδέα για το αν θα γινόταν αποδεκτές από πολλούς με ετήσιο εισόδημα διακοσίων ή τριακοσίων λιρών.

Όμως, εφόσον βλέπουμε συχνά περιπτώσεις ανθρώπων που ξαφνικά περιέρχονται σε κατάσταση ένδειας, ακόμα και στην ηλικία των εξήντα, θα είχαν πάντοτε το δικαίωμα να συλλέξουν τις εκπρόθεσμες οφειλές που δικαιούνται. Θα απαιτούνται, συνεπώς, τέσσερα εκ. του ανωτέρω ετήσιου συνολικού ποσού των 5.666.666 λιρών για τετρακόσιες χιλιάδες ηλικιωμένους, δέκα λίρες για τον καθένα.

Θα προχωρήσω με εκείνους που γίνονται κάθε χρόνο 21 χρόνων. Αν όλα τα άτομα που πέθαιναν ήταν πάνω από 21, ο αριθμός των ατόμων που θα έφταναν σε αυτή την ηλικία πρέπει να ισούται με τον ετήσιο αριθμό θανάτων, έτσι ώστε ο πληθυσμός να παραμείνει σταθερός. H πλειοψηφία όμως πεθαίνει πριν τα 21, συνεπώς ο αριθμός των ατόμων που ετησίως θα γίνονται 21 θα είναι κάτω από το μισό του αριθμού των θανάτων. Το σύνολο των θανάτων σε ένα πληθυσμό επτάμιση εκ. θα κυμαίνεται περίπου στους 220.000 ετησίως. Ο αριθμός εκείνων που φτάνουν τα 21 θα είναι περίπου 100.000. Το σύνολο αυτών δε θα λάβουν το προτεινόμενο ποσό των δεκαπέντε λιρών, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, παρόλο που, όπως και στην παραπάνω περίπτωση, θα το δικαιούνταν. Παίρνοντας ως δεδομένου ότι 1/10 αρνήθηκε να το λάβει, το ποσό θα ήταν:

Ετήσιο κεφάλαιο

Σε 400.000 ηλικιωμένους 10 λίρες ο καθείς →4.000.000 λίρες
Σε 90.000 άτομα 21 χρόνων, 15 λίρες ο καθείς →1.350.000 λίρες
Σε κάθε χώρα υπάρχει ένας αριθμός ατόμων που είναι τυφλοί ή ανάπηροι, πλήρως ανίκανοι να συντηρήσουν τους εαυτούς τους. Ωστόσο, εφόσον, όπως πάντα, η πλειοψηφία των τυφλών είναι πάνω από πενήντα χρόνων, θα λαμβάνουν οικονομική υποστήριξη σε αυτή την κατηγορία.

Το υπολειπόμενο ποσό των 316.666 λιρών θα διανέμεται στους ανάπηρους και τους τυφλούς κάτω από αυτή την ηλικία, με βάση το ίδιο ποσό των 10 λιρών για κάθε άτομο ετησίως. Έχοντας εξετάσει όλους τους απαραίτητους υπολογισμούς, και έχοντας εκθέσει τις λεπτομέρειες του σχεδίου, θα κλείσω κάνοντας κάποιες παρατηρήσεις. Αυτό για το οποίο κάνω έκκληση δεν είναι φιλανθρωπία αλλά δικαίωμα, δεν είναι γενναιοδωρία αλλά δικαιοσύνη. Η σημερινή πολιτισμένη κατάσταση είναι τόσο απεχθής όσο και άδικη. Είναι το ακριβώς αντίθετο απ’ ό, τι θα έπρεπε να είναι, και είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί μια επανάσταση από αυτό. Η αντίθεση της ευμάρειας και της εξαθλίωσης που συνεχώς συνυπάρχουν και αποτελούν ένα απεχθές θέαμα, είναι σα να βάζεις μαζί πτώματα και ζωντανούς. Παρόλο που δε με ενδιαφέρουν οι πλούσιοι περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο, είμαι φιλικά διακείμενος προς αυτούς διότι μπορούν να κάνουν καλό. Δε με ενδιαφέρει πόσο ευκατάστατοι μπορεί να είναι κάποιοι, με την προϋπόθεση ότι αυτό δεν προκαλεί την εξαθλίωση κάποιων άλλων. Όμως, είναι αδύνατον να απολαύσεις την ευμάρεια με την ευτυχία που μπορεί να την απολαύσει κάποιος, ενώ δίπλα σου υπάρχει τόση μιζέρια. Το θέαμα της μιζέριας, και οι δυσάρεστες αισθήσεις που αυτή ξυπνά, τις οποίες μπορείς να τις καταπνίξεις, αλλά όχι να τις εξαφανίσεις, βαραίνουν πιο πολύ απέναντι στην ευτυχία της ευμάρειας που αξίζει το προτεινόμενο 10 τοις εκατό της ιδιοκτησίας. Αυτός που δε θα έδινε το ένα προκειμένου να απαλλαχθεί από το άλλο, δεν έχει ψήγμα φιλευσπλαχνίας, ούτε για τον εαυτό του.

Σε κάθε χώρα, υπάρχουν κάποιες καταπληκτικές φιλανθρωπικές οργανώσεις, που έχουν συσταθεί από ιδιώτες. Ο καθένας, όμως, λίγα μπορεί να κάνει, όταν πρόκειται για την καταπολέμηση ολόκληρου του φάσματος της μιζέριας. Μπορεί να καθησυχάσει τη συνείδησή του αλλά όχι την καρδιά του. Μπορεί να δώσει τα πάντα, και αυτά τα πάντα θα τον ανακουφίσουν λιγάκι μονάχα. Μόνο με την οργάνωση του πολιτισμού βάσει τέτοιων αρχών και με την από κοινού δράση, σαν μια μηχανή με τροχαλίες, μπορεί να εξαλειφθεί όλο αυτό το βάρος της μιζέριας.

Το σχέδιο που προτείνεται εδώ αναφέρεται σε αυτή τη συνολικότητα. Αμέσως θα ανακουφίσει και θα εξαφανίσει τρεις κατηγορίες εξαθλίωσης, τους τυφλούς, τους ανάπηρους, και τους φτωχούς ηλικιωμένους: θα παρέχει, ακόμη, εφόδια στη νεότερη γενιά που θα τους προστατέψουν από τη φτώχεια: και θα το πετύχει αυτό χωρίς να διαταράξει ή να επηρεάσει τα εθνικά μέτρα. Προκειμένου να καταδείξω ότι αυτό θα γίνει πραγματικότητα, αρκεί να παρατηρήσουμε ότι η εφαρμογή και τα αποτελέσματα του πλάνου θα είναι ίδια σε όλες τις περιπτώσεις, με το αν καθένας ξεχωριστά έκανε αυτοβούλως τη διαθήκη του και διέθετε την ιδιοκτησία του με τον τρόπο που προτείνεται εδώ.

Η αρχή του σχεδίου είναι η δικαιοσύνη και όχι η φιλανθρωπία. Σε όλες τις μεγάλες υποθέσεις είναι απαραίτητο να υπάρχει μια αρχή πιο ενεργή παγκοσμίως από την φιλανθρωπία, και, με σεβασμό προς την δικαιοσύνη, δεν θα πρέπει να έγκειται στην επιλογή ουδέτερων ατόμων το αν θα ενεργούν δίκαια ή όχι. Λαμβάνοντας υπόψη, το σχέδιο στο πλαίσιο της δικαιοσύνης, θα πρέπει να είναι μια ενέργεια του συνόλου, που θα καλλιεργείται αυθόρμητα μέσα από τις αρχές της επανάστασης, και η φήμη του θα πρέπει να είναι εθνική και όχι ατομική.

Ένα σχέδιο επί αυτής της αρχής θα ωφελούσε την επανάσταση μέσω της ενέργειας που πηγάζει από τη συνείδηση της δικαιοσύνης. Επίσης, θα πολλαπλασιαστούν οι εθνικοί πόροι, αφού η κτηματική περιουσία όπως η βλάστηση αυξάνεται από τα αντισταθμιστικά οφέλη. Όταν ένα νεαρό ζευγάρι ξεκινάει την ζωή του, έχει μεγάλη διαφορά το αν θα ξεκινήσουν χωρίς να έχουν κάτι στην κατοχή τους ή έχοντας δεκαπέντε λίρες ο καθένας. Με αυτή τη βοήθεια θα μπορούσαν να αγοράσουν μια αγελάδα, και μερικά εργαλεία για να καλλιεργήσουν μερικά εκτάρια γης. Και αντί να γίνουν βάρος στην κοινωνία, πράγμα που συμβαίνει πάντα όταν τα παιδιά γεννιούνται πιο γρήγορα απ’ ό,τι μπορούν να ταϊστούν, θα γίνουν χρήσιμοι και αποδοτικοί πολίτες. Οι εθνικές κτηματικές περιουσίες θα πουλούσαν τα μέγιστα αν οι χρηματικές ενισχύσεις παρέχονταν για να καλλιεργηθούν σε μικρές παρτίδες.

Είναι η εφαρμογή αυτού που αδίκως έχει λάβει το όνομα του πολιτισμού (και η εφαρμογή δεν αξίζει να ονομάζεται ούτε φιλανθρωπία ούτε πολιτική) ώστε να προβλέπονται μέτρα για τα άτομα που φτωχαίνουν ή εξαθλιώνονται μόνο όταν φτάνουν σε αυτό το σημείο. Δεν θα ήταν μακράν καλύτερο, ακόμα και ως θέμα της οικονομίας, αν εγκρίνονταν μέτρα που αποτρέπουν την πιθανότητα να γίνουν φτωχοί; Ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι δίνοντας σε όποιον φτάνει στην ηλικία των 21 ετών κληρονομιά, ώστε να έχει με κάτι να ξεκινήσει. Το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας, μαζί με τις ακρότητες της ευμάρειας και της θέλησης, αποδεικνύουν ότι έχουν διαπραχθεί βιαιότητες που ζητούν από τη δικαιοσύνη να επανορθώσει. Η μεγάλη μάζα των φτωχών σε όλες τις χώρες έχουν γίνει μια κληρονομική φυλή, και είναι αδύνατο γι’ αυτούς να βγουν από αυτή την κατάσταση. Πρέπει να παρατηρηθεί, ότι αυτή η μάζα αυξάνεται σε όλες τις χώρες που αποκαλούνται πολιτισμένες.

Περισσότεροι άνθρωποι βυθίζονται στην φτώχεια κάθε χρόνο παρά βγαίνουν απ’ αυτή. Ωστόσο, σε ένα σχέδιο, όπου η δικαιοσύνη και η ανθρωπιά είναι θεμελιώδεις αρχές, το συμφέρον δε θα πρέπει να βρίσκεται στους υπολογισμούς, αν και είναι πάντα πλεονέκτημα στη δημιουργία κάθε σχεδίου να φαίνεται ότι είναι χρήσιμο ως θέμα συμφέροντος. Η επιτυχία κάθε προτεινόμενου σχεδίου που υποβάλλεται σε δημόσια εξέταση θα πρέπει τελικώς να εξαρτάται από το ποσοστό που είναι διατεθειμένο να το υποστηρίξει ενωμένο με τη δικαιοσύνη των αρχών της.

Το σχέδιο που προτείνεται εδώ θα ωφελήσει τους πάντες, χωρίς να βλάψει κάποιον. Θα εδραιώσει το συμφέρον της Δημοκρατίας μαζί με το ατομικό. Για την πολυπληθή τάξη αυτών που στερούνται τη φυσική τους κληρονομιά από το σύστημα της κτηματικής ιδιοκτησίας, θα είναι μια πράξη εθνικής δικαιοσύνης. Για τους ανθρώπους που πεθαίνουν έχοντας στην κατοχή τους μέτριες περιουσίες, θα λειτουργήσει ως βοήθημα για τα παιδιά τους, πιο ευεργετικό από το άθροισμα των χρημάτων που καταβάλλονται στο ταμείο: και θα δώσει στη συσσώρευση πλούτου ένα βαθμό ασφάλειας που καμία από τις παλιές κυβερνήσεις στην Ευρώπη, των οποίων τώρα τα θεμέλια παραπαίουν, δεν μπορεί να δώσει.

Δεν πιστεύω ότι πάνω από μια οικογένεια στις δέκα, σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης, όταν πεθαίνει η κεφαλή της οικογένειας, αφήνει καθαρή περιουσία πεντακοσίων λιρών. Για όλες αυτές τις οικογένειες το σχέδιο είναι επωφελές. Αυτή η περιουσία θα πλήρωνε πενήντα λίρες στο ταμείο, και αν υπήρχαν μόνο δύο ανήλικα παιδιά θα έπαιρναν δεκαπέντε λίρες το καθένα, (τριάντα λίρες), όταν θα ενηλικιώνονταν και θα δικαιούνταν δέκα λίρες ανά έτος μετά τα πενήντα. Προκύπτει από την υπέρμετρη απόκτηση ιδιοκτησίας ότι το ταμείο θα συντηρούταν από μόνο του, και γνωρίζω ότι οι κάτοχοι μιας τέτοιας ιδιοκτησίας στην Αγγλία παρόλο που τελικά θα επωφελούνταν από την προστασία των 9/10 αυτής, θα αποφαίνονταν κατά του σχεδίου. Αλλά χωρίς να ερευνήσουμε πώς απέκτησαν την περιουσία, αφήστε τους να ανακαλέσουν στη μνήμη τους ότι ήταν συνήγοροι αυτού του πολέμου, και ότι ο κ. Pitt είχε ήδη θέσει νέους φόρους που θα αυξάνονταν κάθε χρόνο για τους Άγγλους και ότι υποστήριξαν τον δεσποτισμό της Αυστρίας και τους Βουρβόνους ενάντια στις ελευθερίες της Γαλλίας, αντί να πληρώνουν κάθε χρόνο τα ποσά που προτείνονται σε αυτό το σχέδιο.

Έχω κάνει τους υπολογισμούς που αναφέρονται σε αυτό το σχέδιο, σε ό, τι αφορά τη λεγόμενη κινητή και ακίνητη περιουσία. Ο λόγος που εκτιμάται ως ακίνητη έχει ήδη εξηγηθεί και ο λόγος που η κινητή περιουσία συμπεριλαμβάνεται στον υπολογισμό είναι εξίσου βάσιμη, αν και σε μια διαφορετική αρχή. Η γη, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, είναι ένα δώρο του Δημιουργού σε όλο το ανθρώπινο γένος. Η κινητή περιουσία είναι η επίδραση της κοινωνίας και είναι αδύνατο για το άτομο να αποκτήσει κινητή περιουσία χωρίς τη βοήθεια της κοινωνίας, όπως είναι κι αδύνατο να δημιουργήσει εξ αρχής γη. Αν διαχωρίζαμε κάποιον από την κοινωνία και του δίναμε ένα νησί ή μια ήπειρο, δε θα μπορούσε να αποκτήσει κινητή περιουσία.

Δεν μπορεί να γίνει πλούσιος. Τόσο αδιαχώριστα είναι τα μέσα που συνδέονται με το αποτέλεσμα, σε όλες τις περιπτώσεις, ώστε αν δεν υπάρχει το πρώτο, το δεύτερο δεν μπορεί να αποκτηθεί. Ως εκ τούτου, την κινητή περιουσία, πέρα από το τι παράγει κάθε άνθρωπος με τα χέρια του, την αποκτά επειδή ζει στην κοινωνία, και χρωστάει ευγνωμοσύνη σε κάθε αρχή δικαιοσύνης και του πολιτισμού καθώς και ένα μέρος αυτής της περιουσίας στην κοινωνία, απ’ όπου προήλθε. Αυτό θέτει το θέμα σε μια γενική αρχή, και ίσως το καλύτερο είναι να το κάνει. Διότι αν εξετάζαμε την υπόθεση ενδελεχώς θα διαπιστώναμε ότι η απόκτηση της κινητής περιουσίας, σε πολλές περιπτώσεις, είναι αποτέλεσμα της πενιχρής αμοιβής για την εργασία που την παράγει. Συνέπεια αυτού είναι ότι τα εργατικά χέρια φθείρονται σε μεγάλη ηλικία και ότι ο εργοδότης έχει άφθονο πλούτο.

Είναι ίσως αδύνατο να βρεθεί η ακριβής αναλογία μεταξύ της τιμής της εργασίας και του κέρδους που παράγει, και θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει, ως δικαιολογία για την αδικία, ότι αν κάποιος εργάτης λάμβανε καθημερινά μια αύξηση μισθού δεν θα έκανε αποταμίευση για τα γηρατειά, ούτε θα ωφελούταν στο μεσοδιάστημα. Έτσι, κάνουν την κοινωνία φύλακα του θησαυρού που μπαίνει σε ένα κοινό ταμείο. Αφού δεν μπορεί να κάνει ο ίδιος καλή χρήση των χρημάτων του, πρέπει να τα πάρει κάποιος άλλος.

Η πολιτισμένη κατάσταση που έχει επικρατήσει σε όλη την Ευρώπη, είναι τόσο άδικη επί της αρχής της όσο και φριχτή κατά τα αποτελέσματά της. Είναι η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος και η κατανόηση ότι μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να συνεχίζεται όταν διεξάγεται έρευνα σε μια χώρα, που κάνει τους κατέχοντες περιουσία να τρέμουν στην ιδέα μιας επανάστασης. Είναι η απειλή και όχι η αρχή των επαναστάσεων που καθυστερεί την εξέλιξή τους. Όντας έτσι η κατάσταση, είναι απαραίτητη τόσο για την προστασία της ιδιοκτησίας όσο και για το καλό της δικαιοσύνης και της ανθρωπότητας, η δημιουργία ενός συστήματος, το οποίο, μολονότι θα προστατεύει ένα μέρος της κοινωνίας από την αθλιότητα, θα πρέπει να προστατεύει ένα άλλο μέρος από τις λεηλασίες.

Το προληπτικό δέος, η ευλάβεια που υποδουλώνει, η οποία παλιότερα περιέβαλλε τον πλούτο, είναι να πεθαίνεις σε όλες τις χώρες και να αφήνεις τον κάτοχο περιουσίας έρμαιο ατυχημάτων. Όταν ο πλούτος και το μεγαλείο, αντί να ενθουσιάζει τις μάζες, προκαλεί συναισθήματα απέχθειας, όταν αντί να προκαλεί τον θαυμασμό θεωρείται προσβολή κατά της εξαθλίωσης, όταν η επιδεικτική συμπεριφορά που προκαλεί οδηγεί στην αμφισβήτηση του ίδιου του δικαιώματος σε αυτή, τότε η ιδιοκτησία γίνεται κρίσιμο θέμα, και υπάρχει μόνο ένα σύστημα δικαιοσύνης με το οποίο ο κάτοχος μπορεί να συλλογιστεί την ασφάλεια.

Για να αποφευχθεί ο κίνδυνος, είναι απαραίτητο να εξαλειφθεί η εχθρική διάθεση και αυτό μπορεί να γίνει μόνο κάνοντας την ιδιοκτησία να παράγει μια εθνική ευλογία, που θα επεκτείνεται σε κάθε άτομο. Όταν ο πλούτος ενός ατόμου σε σχέση με κάποιο άλλο αυξάνει το εθνικό κεφάλαιο με την ίδια αναλογία, όταν διαπιστωθεί ότι η ευημερία αυτού του κεφαλαίου εξαρτάται από την ευημερία των ατόμων, όταν όσο περισσότερο πλούτο αποκτά ένα άτομο τόσο περισσότερο θα επωφελείται το σύνολο, τότε θα κοπάσει η εχθρική διάθεση και η περιουσία θα διατίθεται με βάση το εθνικό συμφέρον και την προστασία.

Δεν έχω ιδιοκτησία στην Γαλλία για να υπαχθεί στο σχέδιο που προτείνω. Ό, τι έχω, που δεν είναι πολύ, είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Αλλά θα πληρώσω εκατό λίρες για αυτό στη Γαλλία, τη στιγμή που καθιερωθεί. Θα πληρώσω το ίδιο ποσό στην Αγγλία, όταν γίνει κάποιο παρόμοιο εγχείρημα σε αυτή την χώρα.

Μια επανάσταση στο πλαίσιο του πολιτισμού είναι απαραίτητος σύντροφος των επαναστάσεων στο σύστημα διακυβέρνησης. Αν η επανάσταση σε μια χώρα οδηγήσει από το κακό στο καλό ή από το καλό στο κακό, η κατάσταση του πολιτισμού σε αυτή την χώρα, θα πρέπει να προσαρμοστεί για να έχει η επανάσταση αποτέλεσμα. Οι δεσποτικές κυβερνήσεις στηρίζονται από τον αποτρόπαιο πολιτισμό, στον οποίο η απαξίωση του ανθρώπινου νου και η εξαθλίωση της μάζας του λαού, είναι κύρια κριτήρια.

Τέτοιες κυβερνήσεις θεωρούν ότι ο άνθρωπος είναι ζώο, θεωρούν ότι η χρήση της νοημοσύνης δεν είναι από τα πλεονεκτήματά του, θεωρούν ότι δεν έχει καμία σχέση με τους νόμους πέρα από να τους υπακούει, και βασίζονται πολιτικά περισσότερο πάνω στο να σπάσουν το ηθικό των ανθρώπων μέσω της φτώχιας, παρά στο να φοβούνται ότι θα τους εξαγριώσουν μέσω της απελπισίας.

Πρόκειται για μια επανάσταση στο πλαίσιο του πολιτισμού που θα τελειοποιήσει την επανάσταση της Γαλλίας. Ήδη εξαπλώνεται γρήγορα στον κόσμο η πεποίθηση ότι η κυβέρνηση μέσω αντιπροσώπευσης είναι το αληθινό σύστημα διακυβέρνησης. Ο εύλογος χαρακτήρας αυτής της πεποίθησης είναι εμφανής σε όλους. Η δικαιοσύνη μπορεί να γίνει κατανοητή ακόμα και από όσους εναντιώνονται σε αυτήν. Όμως, όταν ένα σύστημα πολιτισμού, που γεννιέται από αυτό το σύστημα διακυβέρνησης πρέπει να οργανώνεται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε οι άντρες και οι γυναίκες που γεννιούνται σε αυτή τη Δημοκρατία, να κληρονομούν κάποια μέσα για να ξεκινήσουν τη ζωή τους και να βλέπουν μπροστά τους τη βεβαιότητα ότι θα αποφύγουν την εξαθλίωση που συνοδεύει το γήρας υπό το καθεστώς άλλων κυβερνήσεων, η επανάσταση στην Γαλλία θα έχει έναν συνήγορο και σύμμαχο στην καρδιά όλων των εθνών.

Μια στρατιά από αρχές θα εισβάλει εκεί όπου μια στρατιά από στρατιώτες δεν μπορεί, θα πετύχει εκεί όπου η διπλωματική διαχείριση θα αποτύχει. Δεν είναι ούτε ο Ρήνος, ούτε το Στενό της Μάγχης, ούτε η Ωκεανία που θα σταματήσει την προέλασή της: θα παρελαύνει στον ορίζοντα του κόσμου και θα τον κατακτήσει.

ΜΕΣΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΥ ΠΛΑΝΟΥ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ.

Ι. Κάθε καντόνι θα εκλέγει στις προκριματικές συνελεύσεις του, τρία άτομα, ως επιτρόπους για το καντόνι αυτό, οι οποίοι θα λαμβάνουν γνώση και θα τηρούν μητρώο όλων των θεμάτων που προκύπτουν στο καντόνι, σύμφωνα με το καταστατικό που έχει προβλεφθεί με τον νόμο για την εφαρμογή του πλάνου αυτού.
ΙΙ. Ο νόμος ορίζει τον τρόπο με τον οποίο θα εξακριβώνεται η περιουσία των θανόντων.
ΙΙΙ. Όταν εξακριβωθεί η αξία της περιουσίας οποιουδήποτε θανόντος, o κύριος κληρονόμος της περιουσίας αυτής, ή ο γηραιότερος των συγκληρονόμων, αφού έχουν συμπληρώσει τη νόμιμη ηλικία, ή αν είναι ανήλικοι το εξουσιοδοτημένο από τη διαθήκη του θανόντος άτομο για την εκπροσώπησή τους, δίνει ομόλογο στους επίτροπους του καντονιού για την πληρωμή του συμφωνημένου 1/10 σε τέσσερις τριμηνιαίες πληρωμές, μέσα στο διάστημα ενός χρόνου η λιγότερο, κατά βούληση των πληρωτών. Το ήμισυ της συνολικής περιουσίας μένει ως εγγύηση εως την αποπληρωμή του ομολόγου.
ΙV. Το ομόλογο καταγράφεται στην υπηρεσία των επίτροπων του καντονιού, και τα αρχικά ομόλογα θα κατατίθενται στην εθνική τράπεζα του Παρισιού. Κάθε τρίμηνο η τράπεζα θα εκδίδει το ποσό των ομολόγων που έχει στην κατοχή της, όπως και τα ομόλογα που θα έπρεπε να έχουν αποπληρωθεί, ή τι μέρος αυτών, από την τελευταία τριμηνιαία έκδοση.
V. Η εθνική τράπεζα εκδίδει χαρτονομίσματα με την εγγύσηση των ομολόγων που έχει στην κατοχή της. Τα χαρτονομίσματα που εκδίδονται θα χρησιμοποιούνται για την πληρωμή συντάξεων των ηλικιωμένων, και των αποζημιώσεων στα άτομα που γίνονται 21 χρόνων. Eίναι εξίσου λογικό και γενναιόδωρο να υποθέτουμε πως στα άτομα που δε βρίσκονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, θα αναστέλλεται το δικαίωμα να πραγματοποιούν ανάληψη από το ταμείο, έως ότου αυτό αποκτήσει, κάτι που θα γίνει, μεγαλύτερο βαθμό ικανότητας. Στην περίπτωση αυτή προτείνεται η τήρηση τιμητικού μητρώου, σε κάθε καντόνι, των ονομάτων των ατόμων στα οποία αναστέλλεται το δικαίωμα αυτό, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του τρέχοντος πολέμου.
VI. Εφόσον οι κληρονόμοι της περιουσίας πρέπει πάντοτε να χωρίζουν τα ομόλογά τους σε τέσσερις τριμηνιαίες πληρωμές, ή συντομότερες εάν το επιθυμούν, θα υπάρχουν πάντοτε μετρητά που φτάνουν στην τράπεζα μετά το πέρας του πρώτου τριμήνου, προκειμένου να ανταλλαχθούν με τα χαρτονομίσματα που θα εισάγονται.
VII. Τα χαρτονομίσματα που τίθενται σε κυκλοφορία, με την καλύτερη όλων των δυνατών εγγυήσεων, εκείνη της πραγματικής ιδιοκτησίας, σε πάνω από τέσσερις φορές την αξία των ομολόγων στην οποία εκδίδονται τα χαρτονομίσματα, και με μετρητά να φθάνουν συνεχώς στην τράπεζα για ανταλλαγή ή αποπληρωμή όποτε παρουσιάζονται για αυτόν τον σκοπό, θα λαμβάνουν μια μόνιμη αξία σε όλες τις περιοχές της Δημοκρατίας. Συνεπώς, μπορούν να λαμβάνονται μέσω πληρωμής φόρων ή δανείων ίσων με μετρητά, διότι η κυβέρνηση μπορεί πάντα να λαμβάνει μετρητά στην τράπεζα.
VIII. Οι πληρωμές του δέκα τοις εκατό θα χρειαστεί να γίνουν σε μετρητά για τον πρώτο χρόνο από την εφαρμογή του σχεδίου. Μετά το πέρας του πρώτου χρόνου, οι κληρονόμοι της περιουσίας δύνανται να πληρώσουν το δέκα τοις εκατό είτε σε χαρτονομίσματα που έχουν εκδοθεί επί του κεφαλαίου, είτε σε μετρητά. Αν οι πληρωμές γίνουν σε μετρητά, θα βρίσκονται ως καταθέσεις στην τράπεζα, προς ανταλλαγή με ένα ποσό χαρτονομισμάτων ισάξιων του ποσού αυτού: αν γίνουν σε χαρτονομίσματα που έχουν εκδοθεί επί του κεφάλαιου, αυτό θα προκαλέσει ζήτηση επί του κεφαλαίου, ίση με αυτό: έτσι, η λειτουργία του σχεδίου θα δημιουργήσει τα μέσα για την εφαρμογή του.

THOMAS PAINE

Afterwords Translations

Το AfterWords είναι μια συνεργατική ομάδα τεσσάρων μεταφραστριών, που συγκροτήθηκε τον Οκτώβριο του 2015. Η αγάπη μας για τις λέξεις και τις γλώσσες μας έκανε να δημιουργήσουμε αυτήν την ομάδα με σκοπό να φέρουμε το ελληνόφωνο αναγνωστικό πιο κοντά σε σκέψεις, ιδέες, κείμενα παντός επιστητού, να διαδώσουμε τη γνώση σε μια εποχή που μαστίζεται από την παραπληροφόρηση. Παράλληλα δραστηριοποιούμαστε στο χώρο του υποτιτλισμού, του localization και της μετάφρασης ειδικών κειμένων. Τα ενδιαφέροντά μας επεκτείνονται στην ψυχολογία, πολιτική επιστήμη, λογοτεχνία, κινηματογράφο, μουσική.

Του Στράτου Κερσανίδη

ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ Ο ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΣ ΣΥΡΙΖΑ
Οι σεισμικές δονήσεις στοπολιτικό σκηνικό και οι άνωθενπαρεμβάσεις των συστημικών κέντρων για τη διαμόρφωση του,δίνουν και παίρνουν στην ''αποικία''.
Αμέσως μετά τις εκλογές, μεθυσμένος από τον ''θρίαμβο'', ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για κυβέρνηση μεορίζοντα τετραετίας.
Σήμερα μια τέτοια εκτίμηση θα έμοιαζε μόνο με ανέκδοτο.
Τέσσερις, περίπου, μήνες μετά τις εκλογές, η νεομνημονημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝ.ΕΛ κατάφερε το ακατόρθωτο: να έχει σπαταλήσει το εκλογικό της κεφάλαιο, η απήχηση της στηνκοινωνία να έχει καταρρεύσει και αντίθετα να συναντά παντού τη γενική κατακραυγή. Ίσως, δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο για ένα ένα τέτοιο επίτευγμα
κατάρρευσης.

Μοναδικό ''στήριγμα'', που απέμενε στην κυβέρνηση, ήταν πως η δική της κοινωνική κατάρρευση ήτανμικρότερη εκείνη της ΝΔ και επομένως, θα μπορούσε, ίσως, να διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στοπολιτικό μνημονιακό τόξο και να εμφανίζεται σχετικά αναντικατάστατη και αδιαφιλονίκητη στα εξωτερικά και εγχώρια κέντρα.

Τα χαρτιά αυτά, μάλλον, τα χάνουν ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρας μετά την εκλογή Μητσοτάκη στη ΝΔ και τηνισχυρή παρέμβαση των πολιτικοοικονομικών κατεστημένων δυνάμεων, που συσπειρώθηκαναθόρυβα σε αυτήν την εκλογή και στο πρόσωπο του Κυρ. Μητσοτάκη.

Στην ελληνική δημόσια ζωή, εξόχως, υποτελή, πλήρως παραδομένη, με πρόσωπα μαριονέτες,χωρίς οντότητα και εμβέλεια, ανίκανοι ακόμα να διαχειρισθούν και την καταστροφή, εισβάλλει αιφνιδίως στη θέση του αρχηγού της ΝΔ μια απόλυτης δουλοπρεπής μετριότητα, όπως ο Κυρ. Μητσοτάκης, ο οποίος, όμως, περιβάλλεται με τον ''φωτοστέφανο''του νέου, του ''κεντρώου''του ''μεταρρυθμιστή'', του ανθρώπου που μπορεί να κάνει το άνοιγμα προς το λεγόμενο ''Κέντρο'' (άλλο και τούτο!), χωρίς να προκαλέσει ρήγμα προς τα δεξιά του!

Έτσι, με ένα αστραπιαίο και σχεδιασμένο επικοινωνιακό βομβαρδισμό, με συστηματικές πιέσεις ισχυρών κατεστημένων κέντρων και μια σειρά από στημένες ''καλοπληρωμένες''δημοσκοπήσεις, ηΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη εμφανίζεται αιφνιδίως να παίρνει κεφάλι απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και να ''τρομοκρατεί'', διεμβολίζοντας το συνοθύλευμα των ''ανύπαρκτων''κομμάτων του ''κέντρου''με τα διάφορα προσωνύμια και τις βαρύγδουπες ετικέτες: Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ποτάμι, ΈνωσηΚεντρώων και άλλα φαιδρά παρόμοια.

Η κρίση όλων αυτών των σχηματισμών του Κέντρου λαμβάνει τώρα ''σχιζοφρενικές''διαστάσεις, μεδιαγραφές (βλ. Γρηγοράκος), έκρηξη προσωπικών φιλοδοξιών, αποστασιοποιήσεις, αναθέματα, δήθεν ανοίγματα και βροχή υποκριτικών προτάσεων για μεταξύ τους συνενώσεις (βλ. Και πρόταση Φώφης Γεννηματά για κοινή συνδιάσκεψη!)

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, φαίνεται πως το έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, με τους ΑΝ.ΕΛ να οδηγούνται στηνεξαφάνιση.

Η κυβέρνηση Τσίπρα, σε πλήρη κοινωνική αποδόμηση, εμφανιζόμενη σε ελεύθερη πτώση,δημοσκοπικά να βρίσκεται πίσω από τη ΝΔ και με συνεχείς τις πιέσεις από Ε.Ε και ΔΝΤ για πολύ σκληρότερα μέτρα στο ασφαλιστικό και την κάλυψη μεγαλύτερων δημοσιονομικών κενών, βλέπει το μέλλον της να σιγοσβήνει.

Και το κυριότερο: η κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα μεγάλο κοινωνικό κίνημα, που αρκετά σημάδια δείχνουν ότι μπορεί να προσλάβει στο άμεσο μέλλον γιγαντιαίες διαστάσεις, όχι μόνο από τον κόσμο της μισθωτής εργασίας αλλά κυρίως από τον κόσμο των επαγγελματιών και τηςαγροτιάς.

Στο πλαίσιο αυτό δεν είναι λίγοι όσοι θεωρούν πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ τρώει γρήγορα, αν δεν έφαγε, κιόλας, τα ψωμιά της.

Κυβερνητικοί κύκλοι που βρίσκονται στον σκληρό πυρήνα γύρω από τον Τσίπρα, αναγνωρίζουν ευθέως τώρα ότι δεν μπορούν να περάσουν με τίποτα, λόγω θυελλωδών κοινωνικών αντιδράσεων,που θα έχουν κοινοβουλευτικές προεκτάσεις, τα επώδυνα μέτρα του ασφαλιστικού και τα μέτρα σεβάρος των αγροτών.

Οι ίδιοι κύκλοι συζητάνε δύο εναλλακτικές εκδοχές για την επιβίωση της κυβέρνησης.

Η μια είναι να επιδιωχθεί διεύρυνση της κυβέρνησης, κυρίως προς το Κεντρώο συνοθύλευμα (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Λεβέντης) ή και προς τη ΝΔ.

Η άλλη εκδοχή είναι η ''ηρωική''προσφυγή στις κάλπες, ίσως μετά και από μια κρίση με το ''κουαρτέτο'', με ένα νέο, λίγο πιο αναλογικό, εκλογικό νόμο και με στόχο ένα είδος ''Πορτογαλικού''μοντέλου.

Οι εξελίξεις το επόμενο διάστημα θα είναι ραγδαίες.

Ήδη, ο Αλέξης Τσίπρας, σύμφωνα με δημοσιεύματα, βολιδοσκόπησε τον ''θεσμικό''Δημ. Κουτσούμπα στη συνάντηση τους για το ενδεχόμενο συναίνεσης ή ανοχής του απέναντι σε ένα κάπως πιο αναλογικό εκλογικό σύστημα, προκειμένου αυτό να συγκεντρώσει 200 βουλευτές, με συνέπεια ο νέος εκλογικός νόμος να εφαρμοσθεί στις αμέσως επόμενες εκλογές.

Το ζητούμενο, σε μια τέτοια περίπτωση, είναι να μην συγκεντρώσει η ΝΔ, αν είναι πρώτο κόμμα,αυτοδυναμία, να μπουν όσο το δυνατόν περισσότερα κόμματα στη Βουλή, με περιορισμό του ορίου του 3% (πχ 2%), έτσι ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ είτε με τη στήριξη ή ανοχή ή και συμμετοχή των άλλων δυνάμεων, να γίνει το κομματικό επίκεντρο του σχηματισμού μια ''αντιδεξιάς''κυβέρνησης, με σημείο αναφοράς ένα πιο ''ελαστικό'', αν είναι δυνατόν (που δεν είναι!), μνημόνιο.

ΕΜΠΟΔΙΟ Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Το εμπόδιο γι'αυτούς τους σχεδιασμούς του Τσίπρα και των αλληλοσφαζόμενων κυβερνητικών καικομματικών ομάδων γύρω του αλλά και το μέγα εμπόδιο για τους σχεδιασμούς του κατεστημένου, είναι ένα και μόνο: η Λαϊκή Ενότητα!

Αν η Λαϊκή Ενότητα εμφανισθεί να έχει τη δυναμική που πράγματι έχει στην κοινωνία, τότε το παιχνίδι για τον Τσίπρα, τον Μητσοτάκη και το μνημονιακό κατεστημένο είναι χαμένο.

Η Λαϊκή Ενότητα με ανοδική πορεία θα έχει αλματώδη συνέχεια!

Γι'αυτό, μαζί με την καθήλωση των κοινωνικών αγωνιστικών αντιδράσεων, πρώτος στόχος του συστήματος είναι να εμφανίζει καθηλωμένη τη ΛΑ.Ε.

Με μια καθηλωμένη ΛΑ.Ε, θεωρούν οι κυρίαρχοι κύκλοι ότι πιέζουν το κίνημα, του αφαιρούν την άμεση πολιτική αιχμή του, εμποδίζουν την πολιτική συμπαράταξη των ευρύτερων δυνατώναριστερών προοδευτικών δυνάμεων και ενθαρρύνουν το ΚΚΕ όχι μόνο να συνεχίζει τον διασπαστικό ρόλο του αλλά και να παίζει την τακτική του ''Δούρειου Ίππου''.

Αυτήν την επιδίωξη υπηρετούν πρώτα απ'όλα οι ''στημένες''και ''εξαγορασμένες''δημοσκοπήσεις, οι οποίες έχουν μια τριπλή εντολή: τη ΛΑ.Ε χαμηλά, τον Μητσοτάκη ψηλά και τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτόςπλήρους κατάρρευσης, τραυματισμένο αλλά ζωντανό στο παιχνίδι!

Οι δημοσκοπήσεις, όμως, και τα συστημικά κέντρα παίζουν τον βρώμικο ρόλο τους. Οι λαοί, όμως,καθορίζουν το μέλλον τους.

Και είναι στο χέρι του ελληνικού λαού να διατρανώσει ένα νέο και νικηφόρο τώρα, όχι στηνυποδούλωση, τον εξευτελισμό και την εξαθλίωση του ιδίου και κυρίως της νέας γενιάς.



ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ISKRA

Κατά 44% έχει αυξηθεί άπό το 2010 ο πλούτος των 62 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο, οι οποίοι πλέον κατέχουν χρήματα ίσα με αυτά που έχουν 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι.Όπως αναφέρει η έκθεση της Oxfam, οι 3,5 δισεκατομμύρια φτωχότεροι έχουν απωλέσει από το 2010 το 41% του πλούτου τους, με τους 62 πλουσιότερους να αυξάνουν την περιουσία τους κατά 44% από την ίδια χρονιά.
Οι μισοί από όσους περιλαμβάνονται στη λίστα των 62 οικονομικά ισχυρότερων είναι άνθρωποι από τις ΗΠΑ, ενώ 17 είναι Ευρωπαίοι και οι υπόλοιποι προέρχονται από Κίνα, Ιαπωνία, Βραζιλία, Μεξικό και Σαουδική Αραβία.

190 τρισεκατομμύρια δολάρια προσωπικού πλούτου έχουν μεταφερθεί σε φορολογικούς παραδείσους, με τα έσοδα που χάνουν οι κυβερνήσεις από μη φορολόγηση των χρημάτων αυτών να ανέρχονται στα 190 δισεκατομμύρια δολάρια. Είναι χαρακτηριστικό, πως ο πλούτος που παράγεται στην Αφρική, θα ήταν αρκετός για να λυθεί το πρόβλημα της περίθαλψης και της εκπαίδευσης 4 εκατομμυρίων παιδιών στην ήπειρο, έτσι ώστε κάθε παιδί να μπορεί να πάει σχολείο και να έχει υγειονομική περίθαλψη . Το 30% του πλούτου όμως, βρίσκεται σε λογαριασμούς εκτός της Αφρικής, με αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις να χάνουν 14 δισεκατομμύρια δολάρια.

Η διευθύντρια της Oxfam International, Γουίνι Μπιάνιμα σημείωσε πως «Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να επιτρέπουμε εκατοντάδες εκατομμυρίων ανθρώπων να πεινάνε όταν οι πόροι που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να τους βοηθήσουν απορροφώνται από αυτούς στην κορυφή».