Ιδού η απάντηση του γνωστού Γάλλου οικονομολόγου και μέλους της Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος Michel Husson στη πρόσκληση να συνεργαστεί με τους Έλληνες υπουργούς Κατρούγκαλο και Αναγνωστοπούλου, προκειμένου αυτοί να «αντισταθούν καλύτερα στις πιέσεις της Τρόϊκα» (Βλέπε το πλήρες κείμενο της πρόσκλησης αμέσως μετά την απάντηση του Husson που ακολουθεί).
«Με την ιδιότητά μου του εμπειρογνώμονα στο ζήτημα των συντάξεων, (και όχι με εκείνη του μέλους της Επιτροπής Αλήθειας για το ελληνικό χρέος), δέχτηκα πρόσφατα μια πρόσκληση να μετάσχω σε μια συνάντηση εργασίας κατά παράκληση των Ελλήνων υπουργών που είναι επιφορτισμένοι με τη κοινωνική ασφάλιση (Αναστασία Αναγνωστοπούλου και Γιώργος Κατρούγκαλος). Μου λένε ότι αυτοί οι δυο υπουργοί στους οποίους έχει ανατεθεί η προετοιμασία νόμων, ειδικά για τις συντάξεις, «επιθυμούν να διαβουλευθούν ευρέως προκειμένου να αντισταθούν καλύτερα στις πιέσεις της Τρόικα». Ιδού η απάντησή μου, στην οποία εξηγώ γιατί αρνήθηκα να μετάσχω σε αυτή τη συνάντηση:

Ο Κατρούγκαλος είχε δραστηριοποιηθεί στην υποστήριξη των εργασιών της Επιτροπής Αλήθειας για το ελληνικό χρέος, που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της τότε Προέδρου του Κοινοβουλίου Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Όμως, όταν χρειάστηκε να επιλέξει να υποστηρίξει ή όχι τη συνθηκολόγηση του Τσίπρα, αποφάσισε να συνταχθεί με μια πολιτική στην οποία ο ίδιος είχε μέχρι τότε ασκήσει κριτική, και δέχτηκε να γίνει υπουργός Εργασίας, άρα αρμόδιος για τις «δομικές μεταρρυθμίσεις».

Επιπλέον, από όσα γνωρίζω, δεν διαμαρτυρήθηκε για τη διάλυση της Επιτροπής.

Εξάλλου, το σχέδιο μεταρρύθμισης των συντάξεων που απαίτησαν οι πιστωτές τούς επιδόθηκε πριν από μερικές μέρες, στις 5 Ιανουαρίου. Όμως, δεν τους αρέσει, όπως εξάλλου δεν αρέσει και στο διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος που πιστεύει ότι οι αυξήσεις των εισφορών (κατά 1% για τους εργοδότες και κατά 0,5% για τους μισθωτούς) θα βλάψουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Και αυτό παρόλο που η ελάχιστη σύνταξη έχει μειωθεί στο μισό της.

Η υποτιθέμενη βούληση «να αντισταθεί καλύτερα στις πιέσεις της Τρόικα» είναι ένας μύθος: τον περασμένο Νοέμβρη, ο Τσίπρας είχε υποχωρήσει αποσύροντας ένα ταπεινό «παράλληλο πρόγραμμα» μπροστά στην απειλή των πιστωτών να μην εκταμιεύσουν την τελευταία δόση για το 2015.

Χωρίς αμφιβολία είμαι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος για αυτά τα ζητήματα (επειδή έλαβα μέρος στις εργασίες της Επιτροπής Αλήθειας), και όπως και να έχει δεν μου είναι δυνατό να καλύψω μια πολιτική που περιορίζεται να προσποιείται ότι αντιστέκεται».

Στις 13/01/2016, ο Louis Weber έγραψε:

To Espaces Marx και το Transform! οργανώνουν το Σάββατο γύρω στις 10 το πρωί μια συνάντηση εργασίας μετά από (πολύ πρόσφατο!) αίτημα των Ελλήνων υπουργών των επιφορτισμένων με τη κοινωνική ασφάλιση (Αθανασίας Αναγνωστοπούλου και Γιώργου Κατρούγκαλου). Καθώς τους έχει ανατεθεί η προετοιμασία νόμων, ειδικά για τις συντάξεις, επιθυμούν να διαβουλευτούν ευρέως για να αντισταθούν με τον καλύτερο τρόπο στις πιέσεις της Τρόικα.

Μπορείτε να μου πείτε αν μπορείτε να μετάσχετε σε αυτή τη συνάντηση εργασίας; Θα σας στείλουμε τότε πιο συγκεκριμένες πληροφορίες (ακριβή ώρα και τόπο, πιθανόν στα γραφεία του Espaces Marx).

Πολύ εγκάρδια


Μετάφραση/επιμέλεια: Γιώργος Μητραλιάς



​ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr​

ΤΟ ΧΘΕΣ
Καθώς όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πλέον πως η κρίση παίρνει χαρακτηριστικά μονιμότητας για την ελληνική οικονομία αλλά ταυτόχρονα αρνούνται ή αδυνατούν να κατανοήσουν τα αίτια αυτής της κρίσης οι αναφορές στον πρωτογενή τομέα όλο και πληθαίνουν. Από τη μια μεριά βρίσκονται οι υπηρέτες των πολιτικών του κεφαλαίου που τρομοκρατώντας ισχυρίζονται πως δεν παράγουμε τίποτα και πως αν είμαστε πειθήνιοι στα κελεύσματα των υπηρετών του κεφαλαίου θα πεθάνουμε από την πείνα. Από την άλλοι όλοι αυτοί οι οποίοι από διάφορες πολιτικές αφετηρίες και με διαφορετικές σκοπιμότητες επικαλούνται συνεχώς την ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας ως λύση, ή ως μέρος της λύσης, του προβλήματος επιβίωσης της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού που πλήττεται από τις βάναυσες πολιτικές του κεφαλαίου.


Πριν περάσουμε στην περιγραφή και την αποτύπωση της σημερινής κατάστασης του πρωτογενούς τομέα στην Ελλάδα είναι σκόπιμο να δούμε την ιστορική εξέλιξη διαφόρων μεγεθών του οικονομικού αυτού τομέα διότι αυτό από τη μια θα μας επιτρέψει από τη μια να κατανοήσουμε τα αίτια των μεταβολών και από τη άλλη να δούμε τις πραγματικές δυνατότητες ανάπτυξης του τομέα της αγροτικής παραγωγής. Στα διαγράμματα που ακολουθούν βλέπουμε κατά σειρά: τη συμβολή των διαφόρων κλάδων στην προστιθέμενη αξία στο σύνολο της οικονομίας, τα ποσοστά των διαφόρων οικονομικών τομέων στην προστιθέμενη αξία από το 1960 ως το 2010.

Διάγραμμα 1

http://www.eurobank.gr/Uploads/Reports/%CE%9F%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%9D%CE%9F%CE%9C%CE%99%CE%91%20%20%20%CE%91%CE%93%CE%9F%CE%A1%CE%95%CE%A3%20%CE%9F%CE%9A%CE%A4%CE%A9%CE%92%CE%A1%CE%99%CE%9F%CE%A3%202011.pdf

Διάγραμμα 2

http://www.eurobank.gr/Uploads/Reports/%CE%9F%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%9D%CE%9F%CE%9C%CE%99%CE%91%20%20%20%CE%91%CE%93%CE%9F%CE%A1%CE%95%CE%A3%20%CE%9F%CE%9A%CE%A4%CE%A9%CE%92%CE%A1%CE%99%CE%9F%CE%A3%202011.pdf

Διάγραμμα 3

Διάγραμμα συγγραφέα. Δεδομένα: http://www.ine.otoe.gr/Upl/pdf/Greece_IneOtoe.pdf

Τα δεδομένα των διαγραμμάτων μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως από τα μέσα κατά την εικοσαετία 1975-1995, που σηματοδοτείται από την είσοδο στην ΕΕ κυρίως, η αγροτική οικονομία στην Ελλάδα γνώρισε σημαντικότατη κάμψη. Τόσο σαν ποσοστό συμβολής στη δημιουργία του ΑΕΠ όσο και σε απόλυτες τιμές σε ορισμένους κρίσιμους για την οικονομία παραγωγικούς κλάδους της αγροτικής οικονομίας. Εδώ δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως η διαδικασία αυτή ήταν γενικευμένη κι αφορούσε όλες τις αναπτυγμένες χώρες. Στην Ελλάδα όμως είχε ιδιαίτερη ένταση και έπληξε ιδιαίτερα συγκεκριμένους κλάδους του πρωτογενούς τομέα.

Πέρα από τις γενικές τάσεις και την υλοποίηση των αγροτικών πολιτικών της ΕΕ ρόλο στην κατάσταση που περιήλθε η αγροτική οικονομία και η ανυπαρξία αγροτικής πολιτικής και η απόλυτη αδιαφορία των πολιτικών εκπροσώπων του ελληνικού κεφαλαίου για τον πρωτογενή τομέα οδήγησαν σε μια ταχύτατη και άτακτη διαδικασία αναδιάρθρωσης της αγροτικής οικονομίας χωρίς κανένα σχέδιο μια και το κύριο ενδιαφέρον τους ήταν το κέρδος μέσα στο ιστορικά διαμορφωμένο πλαίσιο του κομπραδόρικου ελληνικού καπιταλισμού. Εφαρμόζονταν απλά οι κοινοτικές οδηγίες που διαμορφώνονταν με βάση τα συμφέροντα συγκεκριμένων χωρών στο γενικότερο πλαίσιο της καπιταλιστικής επέκτασης στον πρωτογενή τομέα. Η διαδικασία μεταβολής της ελληνικής οικονομίας εντάθηκε με την υιοθέτηση της πολιτικής της σκληρής δραχμής και την ένταξη στην ευρωζώνη. Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε πως εντάθηκε η διαδικασία μεταβολής της ελληνικής οικονομίας με την έντονη αύξηση της συμμετοχής στο ΑΕΠ του τομέα των υπηρεσιών και τη μείωση της συμμετοχής της παραγωγής σε μια σειρά χωρών.

Διάγραμμα 4

ΑΛΛΑΓΕΣ ΤΩΝ ΜΕΡΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΑΕΠ (2000 - 2011), ΣΕ ΠΟΣΟΣΤΙΑΙΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ

http://europa.eu/rapid/press-release_MEMO-13-816_en.htm

Η υποκατάσταση της παραγωγής από τις υπηρεσίες, αν και κάτι γενικευμένο, έλαβε στην Ελλάδα μεγάλες διαστάσεις όπως βλέπουμε στο προηγούμενο διάγραμμα στρεβλώνοντας ακόμη περισσότερο τν χαρακτήρα της οικονομίας. Στο πολιτικό αυτό πλαίσιο οι εργαζόμενοι στην αγροτική οικονομία (διάγραμμα 5) μειώνονταν συνεχώς ενώ αυξανόταν η παραγωγικότητα (διάγραμμα 6) μια διαδικασία που επίσης αφορούσε όλες τις αναπτυγμένες χώρες.

Διάγραμμα 5

http://www.aueb.gr/imop/papers/enteka.pdf

Διάγραμμα 6

http://www.aueb.gr/imop/papers/enteka.pdf

Η μείωση των εργαζόμενων στον πρωτογενή τομέα δεν είναι κάτι εξ ορισμού αρνητικό, μια και η παραγωγικότητα αυξανόταν. Οι όροι και οι προϋποθέσεις υπό τους οποίους γίνεται αυτή η μείωση καθορίζει και την αξιολογική κρίση. Αυτό μπορεί να γίνει προς όφελος του συνόλου των εργαζόμενων ή προς όφελος του κεφαλαίου. Αυτό μόνο μπορεί να αποτελέσει και το ασφαλέστερο κριτήριο αξιολόγησης μιας μεταβολής.

. Η βιαιότητα και η απόλυτη αδυναμία και αδιαφορία διαμόρφωσης αγροτικής πολιτικής φαίνονται στα δύο διαγράμματα που ακολουθούν. Παρά την ταχύτατη μείωση του αγροτικού πληθυσμού από το 1980 ως το 2010, στο διάστημα αυτό ο αγροτικός πληθυσμός μειώθηκε στην Ελλάδα πάνω από 50%, οι αγρότες αντιστέκονταν στην εγκατάλειψη της γεωργίας συνεχίζοντας να παράγουν. Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε την προστιθέμενη αξία στη γεωργία ως ποσοστό της συνολικής προστιθέμενης αξίας, την αξία της αγροτικής παραγωγής σε σταθερά δολάρια ΗΠΑ του 1970 και το ποσοστό της ελληνικής αγροτικής παραγωγής στο σύνολο της αγροτικής παραγωγής του ευρωπαϊκού νότου.

Διάγραμμα 7

Διάγραμμα συγγραφέα. Δεδομένα :

http://kushnirs.org/macroeconomics/agriculture/agriculture_greece.html#main

Το πρώτο συμπέρασμα από τα δεδομένα του διαγράμματος είναι πως η προστιθέμενη αξία στη γεωργία σαν ποσοστό της συνολικής προστιθέμενης αξίας μειώνεται συνεχώς από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Η σχετική αύξηση του ποσοστού μετά το ξέσπασμα της κρίσης οφείλεται κυρίως στο γεγονός πως η προστιθέμενη αξία στους εκτός της γεωργίας οικονομίας μειώθηκε δραματικά κάτι που δεν έγινε στον πρωτογενή τομέα. Η απόλυτη αξία της αγροτικής παραγωγής κατόρθωσε να κρατηθεί ως τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ενώ στο επόμενο διάστημα άρχισε να καταρρέει. Την πορεία της κατάρρευσης από τη δεκαετία του 1990 παίρνει και το ποσοστό της ελληνικής αγροτικής παραγωγής στη συνολική αγροτική παραγωγή του ευρωπαϊκού νότου. Κατά τη δεκαετία του 1990 η αντίσταση ήταν πλέον μάταιη και η γεωργική γη εγκαταλείπεται μαζικά όπως φαίνεται στο διάγραμμα 8.

Διάγραμμα 8

ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΓΗ.

http://data.worldbank.org/indicator/AG.LND.AGRI.ZS

Τα μεγάλα προβλήματα που συσσωρεύονταν επί μια εικοσαετία στην ελληνική αγροτική οικονομία Η ταχύτατη εγκατάλειψη της αγροτικής γης ήταν αποτέλεσμα της ραγδαίας σχετικής μείωσης του αγροτικού εισοδήματος από τη δεκαετία του 1990 και ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του 2000 (διαγράμματα 9 και 10) καθώς και της πολιτικής της αποδέσμευσης της επιδότησης από την παραγωγή.

Διάγραμμα 9

https://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=9&ved=0CGUQFjAIahUKEwj7ntOX3trIAhVLEiwKHT21Akg&url=http%3A%2F%2Finvenio.lib.auth.gr%2Frecord%2F113938%2Ffiles%2FSemos.doc&usg=AFQjCNHd_aZ75QWPawcmHvr5YJ58VZx6kQ&cad=rja

Διάγραμμα 10

http://www.paseges.gr/resource-api/paseges/contentObject/Prosfates-Exelixeis-sthn-Agrotikh-Oikonomia-ths-Ellados-Ioylios-2012/content?contentDispositionType=attachment

Τα αποτελέσματα των ακολουθούμενων πολιτικών στον τομέα της γεωργίας ήσαν τελικά πως ενώ ο ελληνικός πληθυσμός αυξανόταν η παραγωγή τροφίμων στην Ελλάδα μειωνόταν (διάγραμμα 11).

Διάγραμμα 11

http://www.tradingeconomics.com/greece/food-production-index-1999-2001--100-wb-data.html

Φυσικά κανείς δεν ανησυχούσε γι αυτό αφού η «ισχυρή» Ελλάδα δεν είχε καθόλου ανάγκη την αγροτική παραγωγή. Ίσως κάποιος αντιτείνει πως τα εδάφη που εγκαταλείπονταν ήσαν εδάφη οριακής γονιμότητας τα οποία στη σημερινές συνθήκες καλλιέργειας δε μπορούσαν να αποδώσουν ικανοποιητικά. Αν υπήρχαν τέτοια εδάφη κατά τη δεκαετία του 1980 και μετά θα ήσαν ασφαλώς πολύ λίγα αφού αυτά είχαν εγκαταλειφτεί ήδη κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Αυτό γίνεται φανερό στο παρακάτω διάγραμμα που βλέπουμε τα εδάφη τα αφιερωμένα στην καλλιέργεια σιτηρών. Η μείωσή τους είναι διαχρονικά σταθερή και δεν είναι φυσικά γη οριακά παραγωγική. Το ίδιο μπορούμε να διαπιστώσουμε και για τις δενδρώδεις καλλιέργειες όπως η ελιά, η σταφίδα, τα σταφύλια κ.λπ (πίνακες και διαγράμματα του συγγραφέα στο τέλος του άρθρου για όποιον ενδιαφέρεται για περισσότερα στοιχεία).

Διάγραμμα 12

ΕΔΑΦΟΣ ΑΦΙΕΡΩΝΕΝΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΚΩΝ

http://www.tradingeconomics.com/greece/food-production-index-1999-2001--100-wb-data.html

Ας περάσουμε τώρα να δούμε λίγο πιο αναλυτικά τη μεταβολή στην παραγωγή των σημαντικότερων αγαθών του πρωτογενούς τομέα. Κατά σειρά βλέπουμε την παραγωγή ελιών, σταφίδας, σταφυλιών, λεμονιών, πορτοκαλιών, σιτηρών.

Διάγραμμα 13

http://www.minagric.gr/greek/agro_pol/elia_ep.htm

Διάγραμμα 14

http://www.minagric.gr/greek/agro_pol/elia_ep.htm

Διάγραμμα 15

http://www.minagric.gr/index.php/el/the-ministry-2/agricultural-policy/statistika

Ίδια ήταν φυσικά και η τύχη των βιομηχανικών φυτών όπως ο καπνός, τα ζαχαρότευτλα και το βαμβάκι. Η παραγωγή των βιομηχανικών φυτών κατέρρευσε, σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Γεωργίας, συμπαρασύροντας φυσικά και τη βιομηχανία και το σύνολο των δραστηριοτήτων που αρθρώνονταν γύρω από αυτές τις παραγωγές. στο διάγραμμα 8 βλέπουμε τη χρονική εξέλιξη της παραγωγής βιομηχανικών φυτών στην Ελλάδα από το 1980 ως το 2009.

Διάγραμμα 16

http://www.minagric.gr/greek/agro_pol/elia_ep.htm

Τα δεδομένα που παρουσιάσαμε παραπάνω μας δείχνουν μείωση στα λεμόνια, στην ελαιοποιήσιμη ελιά, στη σταφίδα, στα σταφύλια, στο σιτάρι το μαλακό, η πατάτα, η ντομάτα, τα ξερά φασόλια και σε όλα τα βιομηχανικά φυτά. Αύξηση παρουσίασε η παραγωγή επιτραπέζιας ελιάς, πορτοκαλιών και μαλακού σιταριού. Την πορεία που ακολουθούσε η γεωργία ακολούθησε φυσικά και η κτηνοτροφία. Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε τη στασιμότητα του δείκτη παραγωγής ζωικού κεφαλαίου στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1970 περίπου και τη μείωσή του από τη δεκαετία του 1990 και μετά.

Διάγραμμα 17

ΔΕΙΚΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΖΩΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

http://www.tradingeconomics.com/greece/food-production-index-1999-2001--100-wb-data.html

Στο διάγραμμα 17 βλέπουμε την εξέλιξη στο χρόνο της παραγωγής κρέατος στην Ελλάδα από το 1980 ως το 2009. Παρατηρούμε και πάλι την μείωση της ζωικής παραγωγής, και ιδιαίτερα των βοοειδών, σε μια περίοδο μάλιστα που η κατανάλωση κρέατος στην Ελλάδα αυξανόταν.

Διάγραμμα 18

http://www.minagric.gr/greek/agro_pol/elia_ep.htm

Διάγραμμα 19

http://www.minagric.gr/index.php/el/the-ministry-2/agricultural-policy/statistika

Μετά την παράθεση των ιστορικών δεδομένων της εξέλιξης της αγροτικής παραγωγής στην Ελλάδα ας περάσουμε τώρα να εξετάσουμε πως είναι διαμορφωμένη η κατάσταση σήμερα και να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.



ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Μετά τη δεκαετία του 1970 το κύριο χαρακτηριστικό είναι η μεγέθυνση του αγροκτήματος σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες η οποία συνόδευε την, ακόμη μεγαλύτερη από πριν, συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού. Το 2007 υπήρχαν 7.3 εκατομμύρια αγροτικές εκμεταλλεύσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 27. Οι μισοί περίπου από αυτούς καλλιεργούν μια έκταση τουλάχιστον πέντε εκταρίων και το ένα πέμπτο μια έκταση πάνω από είκοσι εκτάρια. Στον πίνακα που ακολουθεί βλέπουμε τον αριθμό των γεωργικών εκμεταλλεύσεων ανάλογα με τις εκτάσεις των αγροκτημάτων σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες το 2010.

ΠΙΝΑΚΑΣ 1

http://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php/Agricultural_census_2010_-_main_results

ΠΙΝΑΚΑΣ 2

ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΓΡΟΤΙΚΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΕΩΝ. (σε εκτάρια)

ΣΥΝΟΛΟ <50 50-200 200-500 500-1000 >1000
ΒΡΕΤΑΝΙΑ 178,5 30,4 39,6 38,8 32,1 37,6
ΓΑΛΛΙΑ 491.1 99,5 95,6 99 106,6 90,4
ΓΕΡΜΑΝΙΑ 348,5 63,4 117,8 81,9 53,4 32
ΟΛΛΑΝΔΙΑ 76,7 21,5 23,1 21 9,2 2
ΙΤΑΛΙΑ 1383,3 939,6 320,6 83,2 27 13
ΕΛΛΑΔΑ 711,1 506,5 167,3 30,2 5,9 1,3
ΙΣΠΑΝΙΑ 939,5 462,1 269,6 109,7 49,2 48,8


ΠΗΓΗ: EUROSTAT. AGRICULTURAL STATISTICS2009 EDITIONMAIN RESULTS — 2007–08

Πέντε νότια κράτη μέλη της Ε.Ε. (Ελλάδα, Ιταλία, Κύπρος, Μάλτα και Σλοβενία) έχουν το μικρότερο μέσο μέγεθος αγροκτημάτων τα οποία και αποτελούν 30% των γεωργικών εκμεταλλεύσεων αλλά μόνο 10.6% της χρησιμοποιημένης γεωργικής περιοχής. Στο άλλο άκρο της κλίμακας τα επτά κράτη μέλη με το υψηλότερο μέσο μέγεθος αγροκτημάτων (η Τσεχία, η Σλοβακία, η Βρετανία, η Εσθονία, η Δανία, το Λουξεμβούργο και η Γαλλία) το 10.5% των αγροκτημάτων κατέχουν το 31.5% της καλλιεργούμενης γης.

Στη Βρετανία αντιστοιχούν 80,3 εκτάρια ανά γεωργική εκμετάλλευση, στη Γαλλία 55,7, στη Γερμανία 48,4, στην Ολλανδία 24,9, στην Ιταλία 9, στην Ελλάδα 5,6, στην Ισπανία 25,4. Το ποσοστό των αγροκτημάτων, στην Ευρωπαϊκή ένωση των 27, με έκταση μικρότερη των 50 στρεμμάτων είναι το 48,2% του συνόλου των αγροτικών εκμεταλλεύσεων, τα αγροκτήματα με έκταση μεταξύ 50 και 200 στρεμμάτων αποτελούν το 31,7%, από 200 ως 500 στρέμματα είναι το 10,8%, μεταξύ 500 και 1000 στρεμμάτων είναι το 5,3% και πάνω από 1.000 στρέμματα είναι το 4,1% στο σύνολο των αγροτικών εκμεταλλεύσεων. Ο μέσος όρος των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 22 εκτάρια ανά εκμετάλλευση.

Παρατηρούμε την ύπαρξη μεγάλων αποκλίσεων στην έκταση που καταλαμβάνουν τα αγροκτήματα στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες με τη δημιουργία δύο μεγάλων ομάδων. Της ομάδας των χωρών του νότου, με τη μικρή σχετικά έκταση, και των χωρών του βορρά με τη μεγαλύτερη. Φυσικά πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη και το διαφορετικό είδος καλλιεργειών μεταξύ των διαφόρων χωρών κάτι που εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από τις κλιματολογικές συνθήκες και τη γεωμορφολογία. Πέρα από το παραπάνω χαρακτηριστικό ένα μεγάλο πρόβλημα της αγροτικής οικονομίας, τουλάχιστο στο νότο της χώρας είναι η, για ιστορικούς και κοινωνικούς λόγους, πολυδιάσπαση του κλήρου σε πολλά μικρά αγροτεμάχια κάτι που καθιστά ιδιαίτερα δαπανηρή την καλλιέργεια και ταυτόχρονα εμποδίζει τη χρήση των πλέον σύγχρονων μεθόδων καλλιέργειας.

Στον επόμενο πίνακα βλέπουμε τον αριθμό των γεωργικών εκμεταλλεύσεων ανάλογα με την αξία της παραγωγής στις χώρες μέλη της ΕΕ.

ΠΙΝΑΚΑΣ 3

http://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php/Agricultural_census_2010_-_main_results

Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε, για κάποιες επιλεγμένες χώρες του πίνακα 3, το εισόδημα ανά εκμετάλλευση. Το διάγραμμα μας φανερώνει τις τεράστιες αποκλίσεις μεταξύ των διαφόρων χωρών όσον αφορά το εισόδημα των αγροτικών εκμεταλλεύσεων. Ουσιαστικά φανερώνει το βαθμό εισχώρησης του κεφαλαίου στην αγροτική οικονομία, το βαθμό δηλαδή επέκτασης των καθαρών καπιταλιστικών σχέσεων στην αγροτική οικονομία με την ανάπτυξη μεγάλων κεφαλαιοκρατικών μονάδων. Είναι επίσης εμφανής η διαφορά βορρά νότου.

Διάγραμμα 20

Στην Ελλάδα ο κλήρος και το ανά αγροτική εκμετάλλευση εισόδημα είναι μικρά σε σχέση με τις μεγάλες κεφαλαιοκρατικές αγροτικές επιχειρήσεις του ευρωπαϊκού βορρά. Οι διαφορές αυτές έχουν οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα αλλά και αποτελέσματα στην ποιότητα των παραγόμενων προϊόντων. Τα δεδομένα που θα παρουσιάσουμε παρακάτω δεν είναι όλα του 2014 αλλά κάποια είναι από το 2011 και κατόπιν. Θεωρώντας πως οι μεταβολές που συντελέστηκαν κατά την τετραετία από την εποχή των στοιχείων είναι σχετικά μικρές θεωρούμε αυτά ως απολύτως επαρκή για τη μελέτη της σημερινής κατάστασης της αγροτικής οικονομίας και ασφαλή για την εξαγωγή συμπερασμάτων.

Στο διάγραμμα 21 βλέπουμε το εργατικό δυναμικό το χρησιμοποιούμενο στην αγροτική οικονομία των διαφόρων χωρών μελών της ΕΕ. Οι εργαζόμενοι χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα μέλη της οικογένειας, το μόνιμο προσωπικό και το ευκαιριακό εποχιακό εργατικό δυναμικό.

Διάγραμμα 21

http://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php/Agricultural_census_2010_-_main_results

Στην ελληνική αγροτική οικονομία εργάζεται σε ποσοστό άνω του 80% τα μέλη της οικογένειας ενώ το μόνιμο προσωπικό χρησιμοποιείται σε πολύ λίγες αγροτικές εκμεταλλεύσεις. Το διάγραμμα μας πληροφορεί επίσης για το βαθμό επέκτασης της καπιταλιστικής οργάνωσης στη γεωργία των διαφόρων χωρών. Όσο μεγαλύτερη η χρήση μόνιμου προσωπικού τόσο μεγαλύτερη και η κεφαλαιοκρατική διείσδυση.

Στον πίνακα που ακολουθεί βλέπουμε την καλλιεργούμενη έκταση ή τον αριθμό των δένδρων για τις δενδρώδεις καλλιέργειες και την παραγωγή για τα έτη 2005, 2006 και 2007 όπως δίνονται από την ΕΛΣΤΑΤ στο:

http://dlib.statistics.gr/MAG/GRESYE_01_0001_00821

ΠΙΝΑΚΑΣ 4

http://dlib.statistics.gr/MAG/GRESYE_01_0001_00821

Στον πίνακα που ακολουθεί βλέπουμε την αξία της αγροτικής παραγωγής ανά είδος καλλιέργειας στην Ελλάδα για τα έτη 2009, 2010 και 2011. (για στοιχεία μέχρι το 2013 στο:http://ec.europa.eu/agriculture/statistics/factsheets/pdf/el_en.pdf)

ΠΙΝΑΚΑΣ 4

http://www.paseges.gr/resource-api/paseges/contentObject/Prosfates-Exelixeis-sthn-Agrotikh-Oikonomia-ths-Ellados-Ioylios-2012/content?contentDispositionType=attachment

ΠΙΝΑΚΑΣ 5

http://www.paseges.gr/resource-api/paseges/contentObject/Aytarkeia-Agrotikwn-Diatrofikwn-Proiontwn/content?contentDispositionType=attachment

Τα δεδομένα του προηγούμενου πίνακα μας οδηγούν σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα και είναι ταυτόχρονα και σύμφωνα με τα πιο ασφαλή στοιχεία που αφορούν τις εξαγωγές και τις εισαγωγές όπως θα διαπιστώσουμε παρακάτω. Σε μη επαρκείς ποσότητες για την εσωτερική κατανάλωση βρίσκονται κυρίως τα προϊόντα της κτηνοτροφίας και ιδιαίτερα το βόειο και χοιρινό κρέας και το αγελαδινό γάλα. Στα φυτικά διατροφικά αγαθά ελλειμματική είναι η αγροτική παραγωγή στο μαλακό σιτάρι στα όσπρια και τη ζάχαρη. Σε όλα τα υπόλοιπα η εγχώρια παραγωγή καλύπτει τις ανάγκες της εσωτερικής αγοράς ή τις υπερβαίνει.

Είναι φανερό πως για να καλυφθούν οι διατροφικές ανάγκες του ελληνικού λαού στο σύνολό τους και με απόλυτη επάρκεια απαιτείτε, σε πρώτη φάση, η εισαγωγή των αγαθών στα οποία η ελληνική αγροτική παραγωγή είναι ανεπαρκής. Στον πίνακα βλέπουμε το εμπορικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων της Ελλάδας για το 2002 και την περίοδο 2008-2014 όπως δίνεται από την Ελληνική Στατιστική Αρχή.

ΠΙΝΑΚΑΣ 6

ΈΤΟΣ ΕΞΑΓΩΓΕΣ (δις ευρω) ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ(δις ευρω) ΙΣΟΖΥΓΙΟ(δις ευρω)
2002 3,3 5,2 -1,9
2008 3,9 7,1 -3,3
2009 4 6,4 -2,4
2010 4,6 6,5 -1,9
2011 4,8 6,7 -1,9
2012 5,2 6,4 -1,2
2013 5,4 6,5 -1,1
2014 5,1 6,4 -1,3


Τα δεδομένα του πίνακα μας λένε πως το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων από 1,9 δισεκατομμύρια ευρώ που ήταν το 2002, έτος εισόδου στην ευρωζώνη, έφτασε το 2008 μέσα σε μια εξαετία στα 3,3 δισεκατομμύρια. Το 2014 το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων ανήλθε στα 1,3 δισεκατομμύρια ευρώ. Ας δούμε στον επόμενο πίνακα αναλυτικά τα είδη και την αξία των εισαγωγών και των εξαγωγών για το 2014 για να μπορέσουμε να διακρίνουμε που βρίσκονται οι αδυναμίες της ελληνικής αγροτικής παραγωγής για να μπορέσουμε να διακρίνουμε αν υπάρχουν ανισορροπίες κι αν αυτές μπορούν να διορθωθούν.

ΠΙΝΑΚΑΣ 7
ΕΞΑΓΩΓΕΣ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ
ΕΙΔΟΣ ΑΞΙΑ ΕΙΔΟΣ ΑΞΙΑ
ΦΡΟΥΤΑ & ΛΑΧΑΝΙΚΑ 1820,8 ΚΡΕΑΤΑ & ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ 1101
ΨΑΡΙΑ & ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ 548,5 ΓΑΛΑΚΤΟΚΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΑΥΓΑ 841,2
ΓΑΛΑΚΤΟΚΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΑΥΓΑ ΅482,8 ΦΡΟΥΤΑ & ΛΑΧΑΝΙΚΑ 662,6
ΚΑΠΝΟΣ & ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ 385,9 ΔΗΜΗΤΡΙΑΚΑ & ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ 529,8
ΔΗΜΗΤΡΙΑΚΑ & ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ 337,2 ΚΑΦΕΣ, ΚΑΚΑΟ, ΤΣΑΪ, ΜΠΑΧΑΡΙΚΑ 441,5
ΦΥΣΙΚΕΣ ΥΦΑΝΤΙΚΕΣ ΙΝΕΣ 318,5 ΖΩΟΤΡΟΦΕΣ 401,3
ΕΛΑΙΑ & ΛΙΠΗ 315,6 ΨΑΡΙΑ & ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ 376,3
ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ & ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ 219,6 ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ & ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ 366,3
ΠΟΤΑ 197,6 ΕΛΑΙΑ & ΛΙΠΗ 269,7
ΕΛΑΙΟΥΧΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΟΙ 85,6 ΠΟΤΑ 247,4
ΖΑΧΑΡΕΣ & ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ, ΜΕΛΙ 70,8 ΚΑΠΝΟΣ & ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ 235,7
ΚΡΕΑΤΑ & ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ 70,5 ΖΑΧΑΡΕΣ & ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ, ΜΕΛΙ 226
ΔΟΡΕΣ, ΔΕΡΜΑΤΑ 64,3 ΕΛΑΙΟΥΧΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΟΙ 219,6
ΚΑΦΕΣ, ΚΑΚΑΟ, ΤΣΑΪ, ΜΠΑΧΑΡΙΚΑ 60,2 ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΕΣ ΖΩΙΚΕΣ & ΦΥΤΙΚΕΣ ΥΛΕΣ 120,4
ΖΩΟΤΡΟΦΕΣ 58 ΞΥΛΕΙΑ & ΦΕΛΛΟΣ 118,4
ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΕΣ ΖΩΙΚΕΣ & ΦΥΤΙΚΕΣ ΥΛΕΣ 33,7 ΔΟΡΕΣ, ΔΕΡΜΑΤΑ 116,2
ΖΩΝΤΑΝΑ ΖΩΑ 13,6 ΖΩΝΤΑΝΑ ΖΩΑ 56,8
ΞΥΛΕΙΑ & ΦΕΛΛΟΣ 9,8 ΦΥΣΙΚΕΣ ΥΦΑΝΤΙΚΕΣ ΙΝΕΣ 10,4
ΚΑΟΥΤΣΟΥΚ ΦΥΣΙΚΟ 1,6 ΑΜΥΛΑ ΣΙΤΑΡΙΟΥ & ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΟΥ 6,8
ΑΜΥΛΑ ΣΙΤΑΡΙΟΥ & ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΟΥ 0,2 ΚΑΟΥΤΣΟΥΚ ΦΥΣΙΚΟ 6,1


https://www.alpha.gr/files/infoanalyses/weekly30042015.pdf

Η ελλειμματικότητα στο εμπορικό ισοζύγιο έχει σαν βασική συνιστώσα της τα κρέατα και τα παρασκευάσματα αυτών καθώς και τα γαλακτοκομικά. Το έλλειμμα στα δύο αυτά αγαθά ανήλθε το 2014 στα 1,389 δισεκατομμύρια ευρώ. Δευτερευόντως συμβάλουν οι ζωοτροφές, με έλλειμμα 343,3 εκατομμύρια ευρώ. Από το 2002 ως το 2009 η αξία των εισαγωγών αγροτικών προϊόντων από την Ε.Ε ανήλθε στα 47,143 δισεκατομμύρια ευρώ. Της ίδιας τάξης μεγέθους ήσαν και οι κοινοτικές επιδοτήσεις προς την ελληνική οικονομία συνολικά. Μας επιδοτούσαν δηλαδή για να αγοράζουμε τα προϊόντα τους καταστρέφοντας την ελληνική αγροτική παραγωγή. Ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Ελλάδας ως προς τις εισαγωγές αγροτικών προϊόντων είναι η Γερμανία από την οποία και εισήχθη, το 2008, το 13% των συνολικών γεωργικών εισαγωγών. Από τη Γερμανία δεν εισάγουμε μόνο κρέατα και γαλακτοκομικά προϊόντα αλλά ακόμη και μαλακό σιτάρι, ντομάτες, μήλα, πατάτες. Ακόμη δε και χυμούς μήλων και πορτοκαλιών! Αφού δε καταστρέψαμε τη δική μας παραγωγή ζάχαρης εισάγουμε από τη πλέον Γερμανία όπως εισάγουμε επίσης μέλι και καπνό!

(δες επίσημη αναφορά του υπουργείου γεωργίας:http://www.minagric.gr/greek/agro_pol/Stat_analysis/Germany_Trade.Report_2004-08.pdf). Ακολουθούν κατόπιν σε αξία εισαγωγών η Ολλανδία και η Γαλλία.

ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ.

Η αγροτική οικονομία με τους διάφορους κλάδους της έχει σοβαρές επιδράσεις σε πολλούς άλλους οικονομικούς τομείς. Σαν τέτοιους μπορούμε να αναφέρουμε κυρίως τη βιομηχανία, επεξεργασία και τυποποίηση) και τις μεταφορές. Στο διάγραμμα που ακολουθεί βλέπουμε τη συμβολή του βιομηχανικού τομέα των τροφίμων και των ποτών στην ΕΕ και την Ελλάδα στην απασχόληση, τις πωλήσεις και στην προστιθέμενη αξία. Παρατηρούμε την ιδιαίτερη βαρύτητα του συγκεκριμένου τομέα στην Ελλάδα αλλά και το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό της προστιθέμενης αξίας.

Διάγραμμα 22

http://www.iobe.gr/media/sebt/Trofimapota2013.pdf

Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε την συμβολή των επιμέρους κλάδων της βιομηχανίας τροφίμων στην συνολική βιομηχανική παραγωγή ενώ στο διάγραμμα 23 βλέπουμε τη συμβολή του κάθε τομέα των τροφίμων στη βιομηχανία τροφίμων. .

Διάγραμμα 23

http://www.ip.aua.gr/Studies/Greek%20team_final.pdf

Διάγραμμα 24

ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥΚΑΘΕΤΟΜΕΑ ΤΩΝ ΤΡΟΦΙΜΩΝΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΡΟΦΙΜΩΝ

http://www.ip.aua.gr/studies/greek%20team_final.pdf

.

Στο διάγραμμα 21 είδαμε πως το μερίδιο των βιομηχανιών τροφίμων και ποτών στο σύνολο της μεταποίησης στην Ελλάδα είναι υψηλότερο από το μέσο όρο των 27 χωρών μελών της ΕΕ είναι σημαντικό να δούμε τη σύνθεση της βιομηχανικής παραγωγής σε μια σειρά χωρών μελών της ΕΕ ίδιου μεγέθους με την Ελλάδα. Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε επομένως τη σύνθεση της βιομηχανικής παραγωγής στην Ελλάδα, την Αυστρία, την Ολλανδία, τη Φιλανδία και τη Σουηδία.

Διάγραμμα 25

ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΑΝΑ ΤΟΜΕΑ. ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ 1999-2006

Διάγραμμα http://eparistera.blogspot.gr/. Στοιχεία:http://ec.europa.eu/economy_finance/publications/occasional_paper/2012/pdf/ocp112_en.pdf

Η επιλογή των χωρών στο προηγούμενο διάγραμμα δεν είναι τυχαία. Είναι όλες χώρες εξαιρετικά αναπτυγμένες. Παρατηρούμε πως ο βιομηχανικός τομέας τροφίμων και ποτών είναι πολύ αναπτυγμένος σε όλες. Υπάρχουν χώρες όπως η Σουηδία και η Δανία στις οποίες ο συγκεκριμένος τομέας είναι πολύ πιο αναπτυγμένος σε σχέση με την Ελλάδα. Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι επίσης πως ο τομέας του καπνού είναι πολύ πιο αναπτυγμένος στην Ολλανδία, τη Δανία και τη Σουηδία απ’ ότι στην Ελλάδα.

. Οι κίνδυνοι από την κατάσταση αυτή της ελληνικής αγροτικής οικονομίας είναι εξαιρετικά μεγάλοι και δε συνδέονται απλώς λογιστικά με το έλλειμμα του αγροτικού εμπορικού ισοζυγίου. Τα τρόφιμα έχουν μπει στο στόχαστρο του διεθνούς τυχοδιωκτικού και παρασιτικού κεφαλαίου μέσω των χρηματιστηρίων εμπορευμάτων.

«Εισερχόμαστε σε έδαφος κινδύνου» προειδοποίησε το Γενάρη του 2010 ο επικεφαλής οικονομολόγος του Οργανισμού Τροφίμων και γεωργίας του ΟΗΕ. Το 2003 ήσαν τοποθετημένα στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων 12 δισεκατομμύρια δολάρια. Μέσα σε πέντε χρόνια το ποσό είχε ανέλθει στα 300 δισεκατομμύρια δολάρια μια αύξηση δηλαδή κατά 2.500%. οι τιμές των τροφίμων έχουν πάρει φωτιά. Είναι πολύ πιθανό κατά το επόμενο χρονικό διάστημα τα τρόφιμα να αποτελέσουν βασική συνιστώσα και στόχο του περιφερόμενου κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Η ανάταξη της ελληνικής γεωργίας πρέπει να αποτελέσει πρωταρχικό στόχο της ελληνικής πολιτικής.

3. ΤΟ ΑΥΡΙΟ

Οι προσεγγίσεις και οι προτάσεις που θα ακολουθήσουν έχουν συγκεκριμένους στόχους και εντάσσονται σε ένα γενικότερο πολιτικό σχεδιασμό που έχει σαν κεντρικό πυρήνα του μια οικονομία και κοινωνία στον αντίποδα των βασικών επιλογών του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και ιδιαίτερα την επέκτασή του στην αγροτική οικονομία. Δεν είναι ένα σχέδιο σοσιαλιστικής κοινωνίας φυσικά αλλά ένα στάδιο μετάβασης και απάντησης στην επίθεση του κεφαλαίου όπως αυτό ξεδιπλώνεται στην Ελλάδα από το 2010 και μετά. Φιλοδοξεί να αποτελέσει απλά μια πρόταση για συζήτηση και αναζήτηση. Βασικοί στόχοι των προτάσεων είναι:
Ανάπτυξη του αγροτικού τομέα για την κάλυψη πρωτίστως των εγχώριων αναγκών. Το αντίθετο δηλαδή της εξωστρεφούς κατεύθυνσης που επιβάλει ο νεοφιλελευθερισμός.
Αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της ελληνικής γεωργίας για τη δημιουργία ενός ισορροπημένου εμπορικού ισοζυγίου αγροτικών προϊόντων σε ένα πλαίσιο αμοιβαία επωφελών συναλλαγών με όλες τις χώρες.
Παραγωγή ποιοτικών διατροφικών κυρίως αγαθών πέρα και πάνω από τα πρότυπα των πολυεθνικών που επεκτείνονται ταχύτατα ελέγχοντας πλέον μεγάλο μέρος της τροφής.
Αξιοπρεπή διαβίωση των αγροτών και σεβασμός στη βάση του κάθε πολιτισμού. Στην παραγωγή τροφής.
Αξιοποίηση των συνθηκών που επικρατούν στη χώρα με στόχο, μεσοπρόθεσμα, όχι απλά τη κάλυψη των βασικών αναγκών αλλά και τη δημιουργία εκείνων των πλεονασμάτων ποιοτικών αγροτικών αγαθών που θα καταστήσουν το εμπορικό ισοζύγιο πλεονασματικό.
Ανάπτυξη των συνδεδεμένων με την αγροτική οικονομία παραγωγικών τομέων (μεταποίηση, συσκευασία, λιπάσματα, ζωοτροφές φυτοφάρμακα κ.λπ). Οι πολιτικές που θα αυξάνουν την εγχώρια προστιθέμενη αξία πρέπει να βρεθούν στο επίκεντρο του νέου σχεδιασμού. Να μειωθούν στο ελάχιστο αν όχι να μηδενιστούν τα αγροτικά αγαθά που εξάγονται χύδην και ασυσκεύαστα με σημαντικότερο από αυτά το ελαιόλαδο.

Βασικές προϋποθέσεις για να μπορέσουν τα παραπάνω να εφαρμοστούν είναι οι παρακάτω:

Α) Παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους.

Β) Ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας για να καταστεί δυνατή η χρηματοδότηση.

Γ) Ρήξη με τις πολιτικές της ΕΕ ιδιαίτερα στον αγροτικό τομέα με προεξάρχουσες τους κανονισμούς που αφορούν τις ποσοστώσεις και τις προτιμισιακές σχέσεις με τρίτες χώρες και την απαγόρευση των εθνικών επιδοτήσεων.

Από τη μεριά των εκπροσώπων του ελληνικού και διεθνούς κεφαλαίου προβάλλεται το επιχείρημα πως είναι αδύνατο να πάρει η Ελλάδα Ξεκινώντας ας αξιοποιήσουμε τα στοιχεία που παρουσιάσαμε ώστε, πατώντας επί του πραγματικού, να εντοπίσουμε τα σημαντικότερα προβλήματα της αγροτικής οικονομίας στην Ελλάδα και να χαράξουμε το μέλλον της. Αρχικά ας δούμε το μηχανικό εξοπλισμό και την επάρκειά του ή μη της αγροτικής οικονομίας μια κι αυτός εισάγεται σε μεγάλο ποσοστό. Στον επόμενο πίνακα βλέπουμε τον αριθμό των γεωργικών μηχανημάτων ανά κατηγορία.

ΠΙΝΑΚΑΣ 8

http://dlib.statistics.gr/MAG/GRESYE_01_0001_00821.pdf

Τα δεδομένα είναι του 2007 και δεν ανταποκρίνονται απολύτως στα δεδομένα του σήμερα με απόλυτο τρόπο. Επίσης η παράθεση απλά κάποιων αριθμών δεν είναι ικανή να μας οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα. Για τους λόγους αυτούς επιλέγουμε ένα από τα πιο βασικά αγροτικά εργαλεία, το τρακτέρ, και στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε την πυκνότητα των τρακτέρ, τρακτέρ ανά 100 τετραγωνικά χιλιόμετρα, από το 1980 ως το 2005 για τέσσερεις χώρες. Την Ελλάδα, την Αυστρία, τη Δανία και την Ολλανδία. Οι τρεις τελευταίες χώρες είναι από τις πιο αναπτυγμένες στον τομέα της γεωργίας στον κόσμο.

Διάγραμμα 26

http://data.worldbank.org/indicator/AG.LND.TRAC.ZS?page=1

Τα τρακτέρ ανά μονάδα αγροτικής γης αυξάνονταν συνεχώς στην Ελλάδα από το 1980 και μετά. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έφτασαν τη Δανία ενώ στα μέσα της δεκαετίας του 2000 έφτασαν την πυκνότητα της Ολλανδίας. Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε τον απόλυτο αριθμό τρακτέρ στην Ελλάδα και τον κορεσμό από τις αρχές του 2000.

Διάγραμμα 27

http://www.tradingeconomics.com/greece/food-production-index-1999-2001--100-wb-data.html

Τα δεδομένα αυτά μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε πως η ελληνική αγροτική οικονομία είναι επαρκώς πλέον εξοπλισμένη από γεωργικά μηχανήματα για μια σημαντική χρονική περίοδο. Ένα άλλο ζήτημα που πρέπει να εξεταστεί αφορά τις εισαγωγές ενδιάμεσων αγαθών στη γεωργία. Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε την εισαγόμενη αξία των ενδιάμεσων αγαθών στη γεωργία είναι 12%.

Διάγραμμα 28

ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΗ ΑΞΙΑ ΕΝΔΙΑΜΕΣΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΑΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΛΑΔΟ

http://www.oecd.org/sti/ind/TiVA_GREECE_MAY_2013.pdf

Η αξία εισαγωγής επομένως ενδιάμεσων αγαθών στη γεωργία είναι πολύ μικρή και δεν αποτελεί πρόβλημα για την απρόσκοπτη συνέχιση της λειτουργίας της εξ αιτίας της εξόδου από την ευρωζώνη.

Οι βασικές ανισορροπίες στην ελληνική αγροτική οικονομία εντοπίζονται στο βόειο κρέας, στα γαλακτοκομικά, το μαλακό σιτάρι, τις ζωοτροφές και τη ζάχαρη. Το σύνολο της αξίας των καθαρών εισαγωγών για τα παραπάνω ανέρχεται, το 2014, στο ποσό των 2,080 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το συνολικό ποσό του αγροτικού εμπορικού ελλείμματος ανήλθε το 2014 στα 1,3 δισεκατομμύρια ευρώ, ποσό μικρό και εύκολα καλυπτόμενο από το πλεονασματικό ισοζύγιο υπηρεσιών ακόμη και κατά την πρώτη περίοδο κατά την οποία οι όποιες παρεμβάσεις στην αγροτική οικονομία είναι αδύνατο να αποδώσουν.

Τα προϊόντα που λόγω αντικειμενικών συνθηκών δεν μπορούν να παραχθούν στην Ελλάδα είναι λίγα. Πολύ λίγα. Μεταξύ αυτών βασικά είναι, ο καφές, το τσάι, τα μπαχαρικά, ο φελλός και η ξυλεία. Τα αγαθά αυτά είναι υποχρεωτικό να εισάγονται. Τα υπόλοιπα αγροτικά αγαθά παράγονται στην Ελλάδα. Άμεσα, μέσα σε διάστημα δηλαδή το πολύ ενός έτους, είναι απολύτως εφικτό να μειωθούν τα ποσά για τις εισαγωγές ζωοτροφών, για τα λίπη και έλαια, για τον καπνό και για τη ζάχαρη. Το σύνολο των ποσών για τις εισαγωγές αυτών των αγαθών ανέρχεται στα 1,3 δισεκατομμύρια ευρώ. Αν υποκατασταθούν ακόμη και κατά 50% οι εισαγωγές των παραπάνω μόνο αγαθών το έλλειμμα θα μειωθεί στο μισό.

Η ζάχαρη μπορεί να παραχθεί στο σύνολό της στην Ελλάδα καθώς υπάρχουν οι εργοστασιακές υποδομές και η συνολική τεχνογνωσία. Τα καπνά μπορούν να υποκατασταθούν σε μεγάλο βαθμό από ελληνικά ενώ οι ζωοτροφές μπορούν να υποκατασταθούν από ελληνικές με επιδοτήσεις στην καλλιέργεια ζωοτροφικών φυτών (κτηνοτροφικών κουκιών, μπιζελιών, τριφυλλιού, αραβοσίτου και κριθαριού) ή την υιοθέτηση και υλοποίηση προτάσεων για την παραγωγή νέων ζωοτροφών (όπως η πρόταση του ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ. Παρουσίαση περιληπτική στο: http://www.e-kyklades.gr/images/11Epistrofi_Oikonomou1_F31826.pdf).

Με την υποκατάσταση των εισαγωγών ζάχαρης, ζωοτροφών, καπνού και ελαίων ένα σημαντικό μέρος του ελλείμματος παύει να υπάρχει.. Η αύξηση των εγχώριων ζωοτροφών θα έχει θετικό αντίκτυπο στην κτηνοτροφία. Η αύξηση της παραγωγής βόειου κρέατος και γάλακτος είναι μια πιο δύσκολη, σύνθετη και πιο μακροχρόνια διαδικασία από τα προηγούμενα. Η απόκτηση μιας σχετικής αυτάρκειας στα δύο αυτά αγαθά απαιτεί ένα χρονικό ορίζοντα τετραετίας. Βασικές προϋποθέσεις για να υλοποιηθούν τα παραπάνω είναι: ευνοϊκή χρηματοδότηση, ευνοϊκό νομικό πλαίσιο, δημόσιες εξειδικευμένες τεχνικές συμβουλευτικές υπηρεσίες και πολιτική βούληση. Πέρα από τα παραπάνω σημαντικός παράγοντας είναι η μείωση του κόστους παραγωγής. Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε τη μεταβολή των συντελεστών του κόστους παραγωγής στη γεωργία και κτηνοτροφία από το 2005 ως το 2012.

Διάγραμμα 29

http://ruraldevelopment.gr/images/%CE%95%CE%B9%CF%83%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CE%BA.%20%CE%95.%20%CE%9A%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B7.pdf

Από το διάγραμμα βλέπουμε πως το κόστος παραγωγής αυξάνεται κυρίως εξ αιτίας των τόκων και το κόστος κεφαλαίου. το κόστος αυτό μπορεί να μειωθεί άμεσα και αποτελεσματικά υπό την προϋπόθεση πως οι τράπεζες θα κρατικοποιηθούν, θα γίνει αναδιάρθρωση των δανείων με διαγραφές και μειώσεις χρεών όπου είναι αναγκαίο και μείωση κατά πολύ των επιτοκίων των υπολοίπων των δανείων. Το κόστος επίσης παραγωγές εξαρτάται κι από το κόστος των εισροών στη γεωργία και την κτηνοτροφία. Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε το κόστος εισροών για τέσσερεις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, χώρες δηλαδή ανταγωνιστικές στην ελληνική πρωτογενή παραγωγή.

Διάγραμμα 30

http://ruraldevelopment.gr/images/%CE%95%CE%B9%CF%83%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CE%BA.%20%CE%95.%20%CE%9A%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B7.pdf

Πέρα επομένως από το κόστος τόκων και κεφαλαίου η ελληνική γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή βαρύνεται και με υψηλότερο από άλλες χώρες κόστος για το πετρέλαιο ιδιαίτερα αλλά και για τις ζωοτροφές. Και τα δύο αυτά ζητήματα απαιτούν λύση για να αναταχθεί η αγροτική οικονομία. Η αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεπαρκούς εγχώριας παραγωγής αλλά και του υψηλού κόστους τους αποτελεί ουσιώδη συνθήκη όχι απλά για την αποκατάσταση ισορροπίας στο εμπορικό ισοζύγιο αγροτικών αγαθών αλλά και προϋπόθεση για την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας και ιδιαίτερα της κτηνοτροφίας βοοειδών. Για το ζήτημα των ζωοτροφών έχουμε ήδη αναφερθεί και υπάρχουν άμεσα εφαρμόσιμες λύσεις.

Το πρόβλημα της ενέργειας είναι από τα σημαντικότερα στην ελληνική αγροτική οικονομία. Το πετρέλαιο αλλά και η ηλεκτρική ενέργεια για αγροτική χρήση αποτελούν ουσιώδης παράγοντες αύξησης του κόστους παραγωγής. Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε τη δομή των ενεργειακών εισροών της παραγωγής σίτου σε GJha-1 . Κατά σειρά στο διάγραμμα αναφέρονται: Σπόροι, Λιπάσματα, Φυτοφάρμακα, Αποξήρανση, χρήσηντίζελ.

Διάγραμμα 31

http://www.agree.aua.gr/files/agree_state.pdf

Στο διάγραμμα που προηγήθηκε βλέπουμε πάλι, για την περίπτωση του σιταριού, το ιδιαίτερο βάρος στην ελληνική αγροτική παραγωγή του κόστους του πετρελαίου αλλά και των λιπασμάτων. Ας περάσουμε τώρα, τελειώνοντας, να δούμε τα ενδιάμεσα αγαθά που είναι απαραίτητα για την γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή, την αξία αλλά και την προέλευσή τους. Στον πίνακα που ακολουθεί περιέχονται τα δεδομένα για τα μεγέθη αυτά για το 2014.

ΠΙΝΑΚΑΣ 9
ΛΙΠΆΣΜΑΤΑ - ΕΔΑΦΟΒΕΛΤΙΩΤΙΚΆ
ΈΤΟΣ 2012 2013 2014
ΑΞΊΕΣ ΕΙΣΑΓΩΓΏΝ ΛΙΠΑΣΜΆΤΩΝ, ΕΚ. € 203,34 248,51 258,51
ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ ΕΙΣΑΓΩΓΩΝΛΙΠΑΣΜΑΤΩΝ, ΧΙΛ. ΤΟΝΟΙ 562,90 736,70 795,84
ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΝΑΛΩΣΗ ΛΙΠΑΣΜΑΤΩΝ- ΕΔΑΦΟΒΕΛΤΙΩΤΙΚΩΝ (ΕΚ. €) 274,30 276,30 263,90
% ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ ΣΕ ΑΞΙΕΣ 74% 90% 98%
ΦΥΤΟΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΆ
ΈΤΟΣ 2012 2013 2014
ΑΞΙΕΣ ΕΙΣΑΓΩΓΩΝ ΓΕΩΡΓΙΚΩΝ ΦΑΡΜΑΚΩΝ, ΕΚ. € 150,32 166,46 184,76
ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ ΕΙΣΑΓΩΓΩΝΓΕΩΡΓΙΚΩΝ ΦΑΡΜΑΚΩΝ, ΧΙΛ. ΤΟΝΟΙ 24,70 26,70 28,78
ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΝΑΛΩΣΗ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ ΦΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ(ΕΚ. €) 192,90 197,00 197,60
% ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ ΣΕ ΑΞΙΕΣ 78% 85% 94%
ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΙΚΌ ΥΛΙΚΌ
ΈΤΟΣ 2012 2013 2014
ΑΞΙΕΣ ΕΙΣΑΓΩΓΩΝ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ, ΕΚ. € 122,78 120,40 100,13
ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ ΕΙΣΑΓΩΓΩΝΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ, ΧΙΛ. ΤΟΝΟΙ 223,80 195,66 143,47
ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΝΑΛΩΣΗ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ (ΕΚ. €) 308,70 288,70 285,80
% ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ ΣΕ ΑΞΙΕΣ 40% 42% 35%
ΖΩΟΤΡΟΦΈΣ
ΈΤΟΣ 2012 2013 2014
ΑΞΊΕΣ ΕΙΣΑΓΩΓΏΝ ΖΩΟΤΡΟΦΏΝ, ΕΚ. € 380,00 402,50 401,30
ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ ΕΙΣΑΓΩΓΩΝ ΖΩΟΤΡΟΦΩΝ, ΧΙΛ. ΤΟΝΟΙ 1100,00
ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΝΑΛΩΣΗ ΖΩΟΤΡΟΦΩΝ (ΕΚ. €) 1717,70 1832,80 1682,50
% ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ ΣΕ ΑΞΙΕΣ 22% 22% 24%


http://www.paseges.gr/el/news?subject=RuralEconomy

http://www.agro24.gr/agrotika/agora/meletes-kladikes/paseges-i-ellada-eisagei-98-ton-lipasmaton-kai-94-ton-georgikon

Η αξία των ενδιάμεσων αγαθών στην αγροτική οικονομία ανέρχεται στα 2,429,8 εκατομμύρια ευρώ εκ των οποίων αγαθά αξίας 944,7 εκατομμυρίων εισάγονται. Το ποσοστό της αξίας των εισαγόμενων ενδιάμεσων αγαθών αποτελεί το 38,9% του συνόλου των ενδιάμεσων αγαθών. Αν εξαιρέσουμε την κτηνοτροφία και τις εισαγωγές ζωοτροφών στη γεωργία η αξία των ενδιάμεσων αγαθών ανέρχεται στα 747,3 εκατομμύρια ευρώ εκ των οποίων αγαθά αξίας 543,4 εκατομμυρίων εισάγονται. Το ποσοστό των εισαγόμενων αντιπροσωπεύει το 72,7 της αξίας του συνόλου των ενδιάμεσων αγαθών στη γεωργία.

Από τα ενδιάμεσα αγαθά στη γεωργία η αξία των εισαγόμενων λιπασμάτων ανέρχεται 258,5 εκατομμύρια ευρώ αντιπροσωπεύοντας το 98% της συνολικής αξίας των χρησιμοποιούμενων λιπασμάτων. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η συνολική κατανάλωση ανόργανων λιπασμάτων (αζωτούχα, φωσφορικά, καλιούχα) στη χώρα μας ξεπερνούσε τους 2 εκατ. τόνους. Η ποσότητα των χρησιμοποιούμενων λιπασμάτων το 2014 ανερχόταν στους 850.000 τόνους περίπου. Από την υπερλίπανση της δεκαετίας του 1990 περάσαμε στην εποχή της ανεπαρκούς λίπανσης εξ αιτίας του μεγάλου πλέον κόστους των λιπασμάτων. Στον επόμενο πίνακα βλέπουμε την ετήσια κατανάλωση ανόργανων λιπασμάτων σε μια σειρά χωρών της ΕΕ και το μέσο όρο της ΕΕ.

ΠΙΝΑΚΑΣ 10

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΤΗΣΙΑΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΑΝΟΡΓΑΝΩΝ ΛΙΠΑΣΜΑΤΩΝ

http://www.agree.aua.gr/files/agree_state.pdf

Η μικρότερη ποσότητα λιπασμάτων στην Ελλάδα είναι εμφανής. Μόνο η Πορτογαλία είναι στο ίδιο επίπεδο χρήσης ανόργανων λιπασμάτων με την Ελλάδα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 λειτουργούσαν στην Ελλάδα τέσσερις μεγάλες λιπασματοβιομηχανίες: η Ανώνυμη Ελληνική Βιομηχανία Αζωτούχων Λιπασμάτων(ΑΕΒΑΛ) με έδρα την Κοζάνη, η Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων (ΒΦΛ) με έδρα τη Νέα Καρβάλη της Καβάλας, οι Χημικές Βιομηχανίες Βορείου Ελλάδος με έδρα τη Θεσσαλονίκη και η Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα στον Πειραιά. Σύντομα η ΑΕΒΑΛ έκλεισε λόγω υψηλού κόστους παραγωγής και παντελούς έλλειψης ανταγωνιστικότητας. Αμέσως μετά έβαλε λουκέτο η βιομηχανία στη Δραπετσώνα, λόγω αδυναμίας εξαγωγών Στο τέλος της δεκαετίας του 1990 οι Χημικές Βιομηχανίες Βορείου Ελλάδος απορροφήθηκαν από τη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων και έτσι λειτούργησαν και τα δύο εργοστάσια για δέκα περίπου χρόνια, μέχρι που έμεινε μόνο η ΒΦΛ για να υπηρετεί την ελληνική αγορά. Στις αρχές του 1992 και μετά από επιταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απελευθερώθηκε η αγορά των λιπασμάτων, με αποτέλεσμα να αυξηθεί η τιμή τους και να αρχίσει σταδιακά η μείωση της κατανάλωσης.

Μέσω των πολιτικών της ΕΕ οι βιομηχανίες λιπασμάτων της Γερμανίας κυρίως έγιναν κυρίαρχες και το κόστος των εισροών στη φυτική παραγωγή ολοένα και αυξανόταν, χωρίς πολλές φορές η αύξηση να ακολουθείται από ανάλογη αύξηση της τιμής του παραγωγού και έτσι οι ποσότητες των χρησιμοποιούμενων ανόργανων λιπασμάτων από την ελληνική γεωργία ολοένα και μειώνονταν. Αποτέλεσμα της κατάστασης αυτής είναι η συνεχής αύξηση των εισαγόμενων ποσοτήτων ανοργάνων λιπασμάτων στη χώρα μας από διάφορες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Τουρκία. Η σημερινή κατάσταση, με την εισαγωγή του συνόλου σχεδόν των αναγκαίων για την αγροτική παραγωγή ανόργανων λιπασμάτων, πρέπει να αντιστραφεί άμεσα. Σε μια πρώτη φάση το ήδη σε λειτουργία εργοστάσιο λιπασμάτων Ελληνικά Λιπάσματα-ELFE.

Η εταιρεία κατέχεται από τον γνωστό Λαυρεντιάδη ο οποίος και την «αγόρασε» έναντι 85 εκατομμυρίων. Τα χρέη της εταιρείας σήμερα ξεπερνούν τα 120 εκατομμύρια προς τις τράπεζες και τη ΔΕΠΑ απ’ όπου προμηθεύεται αέριο. Το χρέος προς τη ΔΕΠΑ ξεπερνά το 70 εκατομμύρια ποσό ισόποσο περίπου με τη σημερινή αξία της εταιρείας (http://www.agronews.gr/news/companies/arthro/128514/me-nea-etaireia-i-eboria-lipasmaton-tis-elfe-/ ). . Το δημόσιο πρέπει να μετοχοποιήσει αμέσως τα χρέη να πάρει τον έλεγχο της εταιρείας και να αρχίσει την παραγωγή λιπασμάτων αλλά και άλλων γεωργικών χημικών και φυτοφαρμάκων. Το παραγωγικό δυναμικό του εργοστασίου επαρκή για την κάλυψη των εσωτερικών αναγκών αλλά και για εξαγωγές.

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ
1.Παρά τα συνεχή χτυπήματα, όπως αυτά υλοποιούνταν μέσω της πολιτικής της ΕΕ, η ελληνική αγροτική οικονομία έχει αντέξει σε σημαντικό βαθμό καλύπτοντας τις διατροφικές ανάγκες του ελληνικού πληθυσμού σε σημαντικό βαθμό.
2.Οι σημαντικότερες από τις πολιτικές που επέδρασαν αρνητικά στην αγροτική οικονομία είναι:

A). Η απελευθέρωση της αγοράς αγαθών κάτω από την καθοδήγηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και της συνθήκης της ΕΕ.

Β) Οι ποσοστώσεις στην παραγωγή ( βόειου γάλακτος, ζάχαρης κ.λπ.)

Γ) Οι προτιμησιακές σχέσεις με τρίτες χώρες που αφορούν κυρίως μεσογειακά προϊόντα.

Δ) Η στόχευση των επιδοτήσεων σε συγκεκριμένα προϊόντα και ο αποκλεισμός άλλων.

Ε) Η αποδέσμευση της παραγωγής από τις επιδοτήσεις από τις αρχές της δεκαετίας του 2000.

ΣΤ) Η απελευθέρωση από τη δεκαετία του 1990 κυρίως διαφόρων αγαθών (λιπάσματα) με αποτέλεσμα την καταστροφή κλάδων αναγκαίων στην αγροτική οικονομία, την κυριαρχία ξένων εταιρειών και τελικά την αύξηση της τιμής των ενδιάμεσων αγαθών.

3. Τα μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής αγροτικής παραγωγής εντοπίζονται: στο βόειο κρέας, στα γαλακτοκομικά, τα όσπρια, τον καφέ, το τσάι, τα μπαχαρικά, το μαλακό σιτάρι και τη ζάχαρη.

4. Τα ποσά που απαιτούνται για την απρόσκοπτη εισαγωγή των παραπάνω ανήλθαν το 2014 στα εξής ποσά:
ΕΙΔΟΣ ΑΞΙΑ
ΚΡΕΑΤΑ 1030
ΓΑΛΑΚΤΟΚΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΑΥΓΑ 358,4
ΚΑΦΕΣ, ΚΑΚΑΟ, ΤΣΑΪ, ΜΠΑΧΑΡΙΚΑ 381,3
ΔΗΜΗΤΡΙΑΚΑ & ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ 192,6
ΖΑΧΑΡΕΣ & ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ, ΜΕΛΙ 155,2
ΣΥΝΟΛΟ 2117,5


5. Ένα σημαντικό μέρος των παραπάνω καλύπτονται από το πλεονασματικό εμπορικό ισοζύγιο των υπόλοιπων αγροτικών προϊόντων. Αν εξαιρέσουμε τις ζωοτροφές, που θα υπαχθούν στα ενδιάμεσα αγαθά, τότε με τα δεδομένα του 2014 το απαραίτητο για την εισαγωγή όλων των παραπάνω διατροφικών αγαθών το πραγματικό ποσό για την εισαγωγή τους είναι μεταξύ των 900 εκατομμυρίων και του 1,2 δισεκατομμυρίων. Το τελικό ποσό εξαρτάται τόσο από τις τιμές όσο κι από τις παραγωγές τόσο των εισαγόμενων όσο και των εξαγόμενων αγαθών. Το παραπάνω ποσό είναι, υπό συνθήκες σχετικά ευσταθείς, ελεγχόμενο και καλύπτεται από το πλεονασματικό ισοζύγιο υπηρεσιών.

Υπό συνθήκες αισθητά διαφοροποιημένες, κι εφόσον η ισορροπία στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών διαταραχτεί σημαντικά, επιλεγμένο μέρος των αγαθών των κατηγοριών έλαια και λίπη, ελαιούχοι σπόροι και καρποί, καπνά και παρασκευάσματά τους, φρούτα και λαχανικά, προϊόντα διατροφής και παρασκευάσματα, ποτά, δημητριακά και παρασκευάσματα και γαλακτοκομικά συνολικής αξίας εισαγωγής 3,4 δισεκατομμυρίων ευρώ είναι αναγκαίο να περικοπεί μέχρι του ύψους που θα καθιστά ισοσκελισμένο το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Τα αγαθά που θα επιλεγούν θα είναι αυτά τα οποία δεν πρόκειται να προκαλέσουν καμιά έλλειψη στα λαϊκά νοικοκυριά ούτε και στη δευτερογενή παραγωγή. Ούτως ή άλλως η υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος, σε ένα ποσοστό του 20% περίπου, θα αυξήσει ουσιαστικά τις τιμές των εισαγόμενων που ανήκουν στις παραπάνω κατηγορίες καθιστώντας μάλλον περιττό κάθε διοικητικό μέτρο.

Μέσα σε χρονικό διάστημα ενός το πολύ έτους είναι απολύτως εφικτό να γίνουμε, τουλάχιστον, αυτάρκεις σε δημητριακά, ζάχαρη, καπνά, σε ένα μέρος των εισαγόμενων φρούτων και λαχανικών, σε αυγά και σε ένα μέρος των προϊόντων διατροφής και παρασκευάσματα συνολικής αξίας 2,757 εκατομμυρίων ευρώ. Αν μόνο ένα μέρος αυτών υποκατασταθεί από την εγχώρια παραγωγή το ισοζύγιο αγροτικών αγαθών θα ισοσκελιστεί πάλι χωρίς να παρατηρείται καμία έλλειψη. Η ανάπτυξη της κτηνοτροφίας βοοειδών απαιτεί περισσότερο χρόνο για να καλύψει τις εγχώριες ανάγκες σε κρέας και γι αυτό δεν οι εισαγωγές κρεάτων δεν εισήλθαν σε κανένα από τους παραπάνω υπολογισμούς θεωρώντας πως οι εισαγωγές κρεάτων δεν θα διαταραχτούν.
Σε περίπτωση επομένως παύσης πληρωμών του δημοσίου χρέους και ανάκτησης της νομισματικής κυριαρχίας όσα παρουσιάσαμε δείχνουν μια περίοδο πιθανών διαταραχών στις εισαγωγές κάποιων, μη αναγκαίων αγαθών, η οποία θα διαρκέσει το πολύ ένα έτος. Το πόσο ακριβώς εξαρτάται κυρίως από την περίοδο του έτους κατά την οποία θα ληφθούν οι παραπάνω πολιτικές αποφάσεις κι αυτό γιατί τα περισσότερα από τα αγαθά που πρέπει να υποκατασταθεί η εισαγωγή τους από την εγχώρια παραγωγή έχουν ετήσιο κύκλο.
Όσον αφορά τα ενδιάμεσα αγαθά τα όποια προβλήματα επικεντρώνονται στα λιπάσματα, στις ζωοτροφές και στα φυτοφάρμακα. Η αξία εισαγωγής αυτών ανήλθε το 2014 στα 944,7 εκατομμύρια ευρώ. Το συνολικό επομένως ποσό για τις εισαγωγές αγαθών και ενδιάμεσων αγαθών στη γεωργία ανήλθαν το 2014 στα 3,062 δισεκατομμύρια ευρώ. Από τα ενδιάμεσα αγαθά τα λιπάσματα που απαιτούνται για την κάλυψη των εγχώριων αναγκών μπορούν να παραχθούν άμεσα στα Ελληνικά Λιπάσματα τα οποία θα περάσουν υπό κρατική ιδιοκτησία και έλεγχο με την μετοχοποίηση των χρεών προς τη ΔΕΠΑ και τις τράπεζες. Στο ίδιο εργοστάσιο μπορούν να παραχθούν και μια σειρά φυτοφαρμάκων. Με τις παραπάνω ενέργειες που μπορούν να αποδώσουν σε διάστημα μικρότερο του έτους εξοικονομούνται από τα λιπάσματα 250 εκατομμύρια ευρώ ετησίως και ένα ποσοστό από τα 184,76 εκατομμύρια για την εισαγωγή φυτοφαρμάκων. Είναι απολύτως ρεαλιστικό να μειωθούν οι εισαγωγές αυτών των δύο αγαθών κατά 300 εκατομμύρια.
Η μείωση του κόστους παραγωγής είναι απολύτως αναγκαία για να αυξηθεί το αγροτικό εισόδημα και η επιβάρυνση του καταναλωτή. Πέρα όμως από αναγκαία είναι και εφικτή. Οι τομείς που επιδέχονται σημαντική μείωση είναι το κόστος των τόκων, η μείωση του κόστους του χρήματος και η ευνοϊκή χρηματοδότηση, το πετρέλαιο, η ηλεκτρική ενέργεια, τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα. Είναι επίσης αναγκαίος ο έλεγχος των επιβαρύνσεων των αγαθών από τον παραγωγό προς τον καταναλωτή. Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε την ανάλυση τιμής για μια σειρά αγροτικών προϊόντων όπου διαπιστώνουμε τη μεγάλη απόκλιση μεταξύ τιμής παραγωγού και τιμής καταναλωτή..

Διάγραμμα 32

http://www.epant.gr/img/File/parartima%20I%20oporokipeytika.pdf

Όσα προαναφέρθηκαν ευελπιστώ να συμβάλουν στη δημιουργία μιας άλλης πολιτικής στον τομέα της αγροτικής οικονομίας. Μιας πολιτικής που θα έχει στη βάση της την εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων και της μεγάλης πλειονότητας του ελληνικού λαού. Μιας πολιτικής που θα βρίσκεται σε ρήξη και στον αντίποδα των πολιτικών του κεφαλαίου όπως αυτές υπηρετούνται από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αναγκαίες, αλλά μη ικανές , συνθήκες για την εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής είναι η παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους, η ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, η δημόσια ιδιοκτησία των τραπεζών και οι ρήξεις με τις πολιτικές της ΕΕ.

Μια τέτοια πολιτική αποτελεί τον απολύτως αναγκαίο όρο για την ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας με στόχο τα συμφέροντα των αγροτών και της μεγάλης χειμαζόμενης πλειονότητας του ελληνικού λαού. Οι πολιτικές αυτές όχι μόνο δεν είναι καταστροφικές αλλά αποτελούν και τη μοναδική διέξοδο από την καταστροφή προς την οποία οδηγούνται συνειδητά και στοχευμένα οι δυνάμεις της εργασίας στην Ελλάδα. Ο αγροτικός τομέας, μετά από μια μικρή περίοδο ενός έτους περίπου όπου θα δεχτεί κάποιες πιέσεις με το δυσμενές σενάριο, μπορεί να ανακάμψει ταχύτατα αν παρθούν τα μέτρα που προαναφέραμε ή και άλλα. Ακόμη και κατά την πρώτη περίοδο της μετάβασης οι όποιες δυσκολίες είναι αντιμετωπίσιμες και η διατροφική επάρκεια εξασφαλισμένη με υψηλό βαθμό πιθανότητας. Οι όποιες δυσκολίες θα αφορούν αγαθά μη αναγκαία και μπορούν να ξεπεραστούν σύντομα οδηγώντας την ελληνική οικονομία στη σταθερότητα.

Το στάδιο που περιγράψαμε αποτελεί την αρχή ενός νέου ξεκινήματος όχι μόνο για την αγροτική οικονομία αλλά και την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Την αρχή ενός σταδίου τα επόμενα βήματα του οποίου πρέπει να σχεδιαστούν με προσοχή και υπευθυνότητα.

Γ. Π. Τριανταφυλλόπουλος

http://eparistera.blogspot.gr/

Ο ηθοποιός, Ρόμπερτ Ντε Νίρο δημιούργησε το φιλμ μικρού μήκους με τίτλο «Ellis», το οποίο μιλάει για τις συγκλονιστικές ιστορίες των μεταναστών που κατέφθασαν στις αρχές του αιώνα στο γνωστό Ellis Island, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή στις ΗΠΑ.

Συγκίνηση έχει προκαλέσει στους φίλους της μουσικής η είδηση του θανάτου του Γκλεν Φρέι, του παραγωγικότατου κιθαρίστα, τραγουδιστή, στιχουργού και ιδρυτικού μέλους του συγκροτήματος Eagles, που είναι παγκόσμια γνωστό για το χιτ «Hotel California» και άλλες επιτυχίες.
Ο Φρέι πέθανε χθες στα 67 του χρόνια, στη Νέα Υόρκη από επιπλοκές από ρευματοειδή αρθρίτιδα, οξεία ελκογόνο κολίτιδα και πνευμονία, σύμφωνα με μια ανάρτηση στην ιστοσελίδα του συγκροτήματος Οι Eagles, των οποίων η συλλογή «Their Greatest
Hits 1971-1975» είναι το δεύτερο ευπώλητο άλμπουμ όλων των εποχών στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρησιμοποιούσαν στοιχεία κάντρι μαζί με ροκ μουσική. Έφτασαν στην κορυφή με επιτυχίες όπως Desperado, Already Gone και Take It to the Limit, και παρέμειναν δημοφιλείς σε σταθμούς ροκ σχεδόν μισό αιώνα αργότερα.

Ο Φρέι είχε συνεργαστεί με τον ντράμερ Ντον Χένλει για να γράψουν μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συγκροτήματος. Ενώ ο Χένλει συνήθως τραγουδούσε για το συγκρότημα, ο Φρέι έπαιζε κιθάρα και πιάνο, και έπαιζε σημαντικό ρόλο ως δεύτερη φωνή, ενίοτε και πρώτη.



Το συγκρότημα κατά την πρεμιέρα αφιερωματικού ντοκιμαντέρ το 2013.

Γεννημένος στο Νιτρόιτ, ο Φρέι ίδρυσε τους Eagles το 1971 στο Λος Άντζελες μαζί με τον Χένλει αφού είχε συνεργαστεί με την ροκ σταρ Λίντα Ρόνσταντ.

Σε δήλωσή του για τον Φρέι, ο Χένλει είπε, "Αυτός τα ξεκίνησε όλα. 'Ηταν ο σπινθήρας, ο τύπος με σχέδιο. Είχε μια εγκυκλοπαιδική γνώση της δημοφιλούς μουσικής και ένα εργασιακό ήθος που δεν τα παρατούσε. ΄Ηταν αστείος, ξεροκέφαλος, ψυχολογικά άστατος, γενναιόδωρος, με μεγάλο ταλέντο και κινητοποίηση".

Όταν διαλύθηκε το συγκρότημα το 1980, ο Φρέι ακολούθησε με επιτυχία τη δική του καριέρα, ηχογραφώντας τα τραγούδια The One You Love και The Heat Is On, καθώς και κομμάτια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ ξεκίνησε και μια δεύτερη καριέρα ως ηθοποιός, με έναν μικρό ρόλο στην ταινία "Jerry Maguire"το 1996.

Το 1994, το συγκρότημα επανασυνδέθηκε και έβγαλε το δίσκο «Hell Freezes Over». Το συγκρότημα εξακολούθησε να διοργανώνει συναυλίες όπου τα εισητήρια ξεπουλούσαν. Η τελευταία ήταν τον Ιούλιο του 2014, όταν συμπλήρωσαν μια περιοδεία δύο χρόνων.

Σε συνέντευξή του το 2012 σε εφημερίδα της Τάμπα, Φλόριντα, ο Φρέι είχε αποδώσει μέρος της επιτυχίας του συγκροτήματος στην υγεία των μελών του. Πέρσι όμως η δική του υγεία άρχισε να χειροτερεύει, με εντερικά προβλήματα.

Φέτος τον Δεκέμβριο τα μέλη του συγκροτήματος θα ήταν ανάμεσα των καλλιτεχνών Κάρολ Κινγκ και Τζορτζ Λούκας για την απονομή των βραβείων του Κέντρου Κένεντι, αλλά αναγκάστηκαν να το αναβάλλουν για το 2016 λόγω της υγείας του Φρέι.

Ο Φρέι ήταν παντρεμένος και πατέρας τριών παιδιών.

του Γρηγόρη Κλαδούχου

Πέθανε χθες σε ηλικία 84 ετών, σε νοσοκομείο της Ρώμης, ο Ιταλός σκηνοθέτης Έτορε Σκόλα. Πρόκειται για έναν από τους μεγάλους «ποιητές» του ιταλικού κινηματογράφου, όπως αναφέρει στη διαδικτυακή της έκδοση η εφημερίδα «Κοριέρε Ντέλα Σέρα».
Από τα γνωστότερα έργα του, τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης θυμίζουν τα «C' eravamo tanto amati» («Είχαμε αγαπηθεί τόσο») με τους Στεφάνια Σαντρέλι, Νίνο Μανφρέντι και Βιτόριο Γκάσμαν, «Una Giornata Particolare» («Μια ξεχωριστή μέρα») με τους Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και Σοφία Λόρεν και «La Famiglia» («Η Οικογένεια») με τον Βιτόριο Γκάσμαν.
20 Οκτωβρίου 2007: Στη Ρώμη με τη Σοφία Λόρεν 20 Οκτωβρίου 2007: Στη Ρώμη με τη Σοφία Λόρεν | AP Photo/Riccardo De Luca

Το 1976 ο Σκόλα είχε κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα για την καλύτερη σκηνοθεσία στο φεστιβάλ των Κανών με το έργο «Brutti, sporchi e cattivi» («Βίαιοι, βρώμικοι, κακοί»), το σενάριο του οποίου παρουσίαζε την ανθρώπινη και υλική μιζέρια σε παραγκούπολη της Ρώμης στην αρχή της δεκαετίας του εβδομήντα.

Σε μήνυμά συλλυπητηρίων προς την οικογένεια του σκηνοθέτη, ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι τονίζει ότι «ήταν ένας δημιουργός που ήξερε να "διαβάζει"με απίστευτο τρόπο την ιταλική πραγματικότητα, την κοινωνία της και τις αλλαγές της, με αίσθηση της κάθε εποχής».



Ο Σκόλα είχε αρχίσει να συνεργάζεται στη συγγραφή σεναρίων τη δεκαετία του πενήντα. Η πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια έγινε το 1964, με το έργο «Se permette parliamo di donne» «(Αν μας επιτρέπετε μιλάμε για γυναίκες»).

Όλοι οι κριτικοί κινηματογράφου εντοπίζουν στη δεκαετία του εβδομήντα τη «χρυσή περίοδο» του Σκόλα, κατά την οποία συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του ιταλικού κινηματογράφου.

ΜΟΡΦΗ ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ
ΑΝΑΓΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ
Του ΑΝΤΩΝΗ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν στηνκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ και στο «κουαρτέτο» να τους αφανίσουν οικονομικά και κοινωνικά με τα εξοντωτικά μέτρα για τοασφαλιστικό, την υπερφορολόγηση και τις αντιαναπτυξιακές πολιτικές της ασφυκτικής λιτότητας που οδηγούν απαγορευτικά ύψη το κόστος
παραγωγής, δηλώνουν οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοικλιμακώνοντας από σήμερα, Τετάρτη 20 Ιανουαρίου, τις κινητοποιήσεις τους. Ο παναγροτικόςσυναγερμός δημιουργεί ένα επιπλέον σημαντικό εμπόδιο στην προώθηση και υλοποίηση τωνμνημονιακών μέτρων - «λαιμητόμο». Η προοπτική συμπόρευσης του κόσμου της Περιφέρειας σε ένα κοινό αγώνα με τις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες των πόλεων, δείχνει ικανή να επιφέρει τις ζητούμενες για τις συλλογικές διεκδικήσεις πολιτικές ανατροπές.

Από σήμερα αναμένεται να στηθούν περισσότερα από 30 μπλόκα αγροτών σε όλη τη χώρα. Ο αριθμός των μπλόκων αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω μέσα στις αμέσως επόμενες ημέρες.

Την αρχή ήδη έχουν κάνει αγρότες από τις Σέρρες οι οποίοι βρίσκονται στον Προμαχώνα με περισσότερα από 700 τρακτέρ. Από σήμερα, μετά τις 12 το μεσημέρι, θα τους ακολουθήσουν με αντίστοιχη κινητοποίηση αγρότες του νόμου Λάρισας με δεκάδες τρακτέρ οι οποίοι θα συγκεντρωθούν στον κόμβο Γυρτώνης. Στη συνέχεια, θα επιχειρήσουν με τα τρακτέρ, κατά φάλαγγες, να κινηθούν προς την περιοχή των Τεμπών για να παραταχθούν εκατέρωθεν του δρόμου. Οι αγρότες θα παραμείνουν εκεί μέχρι και το Σάββατο, οπότε αναμένεται να ολοκληρωθεί η προσέλευση σε όλα τα μπλόκα που συντονίζονται από την Συντονιστική Επιτροπή Ελλάδας των αγροτικών φορέων και τηνΚυριακή θα αποφασίσουν τις περαιτέρω ενέργειες.

Συγκέντρωση στη διασταύρωση Ορχομενού - Λιβαδειάς θα πραγματοποιήσουν αγρότες του νομούΒοιωτίας, ενώ στο νομό Φθιώτιδας ένα ακόμη «μέτωπο» αγροτών αναπτύσσεται με στόχο να κατευθυνθεί στο ύψος του Κάστρου, στην Εθνική Οδό Αθηνών – Θεσσαλονίκης.

Στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, επίσης, αγρότες θα συγκεντρωθούν για να οδηγήσουν τα τρακτέρ τους στον κόμβο Κουλούρας, επί της Εγνατίας οδού, στο νομό Ημαθίας.

Μπλόκο κοντά στην περιοχή του αεροδρομίου της Θεσσαλονίκης σχεδιάζουν αγρότες από την ευρύτερη περιοχή και την Χαλκιδική. Στα τέλη της εβδομάδας θα αποφασίσουν εάν θα πραγματοποιήσουν πορεία διαμαρτυρίας μέχρι τον Λευκό Πύργο.

Στο νομό Ιωαννίνων θα πραγματοποιηθούν δυο προσυγκεντρώσεις μετά τις 10.30 στη γαλακτοβιομηχανία Δωδώνη και στην Ανατολή. Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι της περιοχής θα πραγματοποιήσουν πορεία διαμαρτυρίας με τα τρακτέρ μέχρι την Περιφέρεια Ηπείρου, ενώ το απόγευμα έχει προγραμματιστεί συλλαλητήριο.

Οι αγρότες της Μαγνησίας με περισσότερα από 140 τρακτέρ είναι έτοιμοι να στήσουν από σήμερα μπλόκα στον οδικό κόμβο των Μικροθηβών, επί της εθνικής οδού Αθήνας-Θεσσαλονίκης. Μπλόκο αναμένεται να στηθεί και στον κόμβο Αερινού από τους αγρότες του Βελεστίνου.

Δυναμικό παρόν ετοιμάζονται να δώσουν οι αγρότες και στους κόμβους Μαυροβουνίου και ΠαλιούΜηλοτόπου Πέλλας. Τρακτέρ βρίσκονται παρατεταγμένα στο Αιγίνιο Πιερίας, στις δύο εισόδους στονομό Κιλκίς, στην Παλαιά Πέλλα, στον Πλατανότοπο Γιαννιτσών, στο Μηλότοπο και στις περιοχέςΑλεξάνδρεια, Καβάσιλα, Κυψέλη και Νησί του νομού Ημαθίας.

Προσυγκεντρώσεις πραγματοποιούν και οι αγρότες της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων νομούΤρικάλων «Η Άνοιξη» στο Μεγαλοχώρι, μετά τις 11 το πρωί και την ίδια ώρα στο Ζάρκο.

Κινητοποιήσεις προγραμματίζουν για σήμερα και αγρότες από τους νομούς Αχαΐας και Ηλείας. Τα τρακτέρ θα παραταχθούν σε δύο σημεία της εθνικής οδού Πατρών – Πύργου, στους κόμβους τηςΜαραθιάς και Κουρτεσίου. Παράλληλα, στην Πελοπόννησο μπλόκο αναμένεται, μεταξύ άλλων, να στηθεί στον σταθμό του τρένου, στην είσοδο του Κουτσοποδίου Αργολίδας.

Αντίστοιχες κινητοποιήσεις προγραμματίζουν για την Πέμπτη 21 Ιανουαρίου, αγρότες του νομούΚαρδίτσας οι οποίοι με τα τρακτέρ τους θα στήσουν μπλόκο στην ΠΑΘΕ, στο ύψος της Νίκαιας. Ηδη, στα χωριά βρίσκονται σε εξέλιξη μεγάλες προσυγκεντρώσεις.

Στην ανακοίνωση της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λάρισας αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Είναι ώρα ευθύνης για τον καθένα μας. Κανείς να μην λείψει από την μάχη για τηνεπιβίωση του. Η θέση κάθε μικρομεσαίου αγρότη είναι στο μπλόκο Νίκαιας».

Συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας απέναντι στις προωθούμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό καθώς και κατά της υπερφορολόγησης και των αιτιών που αυξάνουν το κόστος παραγωγής θα πραγματοποιηθούν, επίσης, στην Κρήτη, σε πρώτη φάση, με συμβολικές καταλήψεις στα γραφεία τουΟΓΑ, καθώς και στα Επτάνησα. Συγκεκριμένα, για την Δευτέρα 25 Ιανουαρίου έχει προγραμματιστεί συλλαλητήριο μπροστά από το κτίριο της Περιφερειακής Ενότητας Κέρκυρας και έπεται περαιτέρω συντονισμός συνέχισης των κινητοποιήσεων.

ΑΝΑΓΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ «ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ»

Το γεγονός ότι οι κινητοποιήσεις του αγροτικού κόσμου ενάντια στα προωθούμενα μέτρα, με αφορμή τις αλλαγές στο ασφαλιστικό, από σήμερα επεκτείνονται δυναμικά σε όλη τη χώρα, δημιουργεί ένα μεγάλο «πονοκέφαλο» για τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η αύξηση των εισφορών από φέτος και μέσα στα επόμενα 3 χρόνια κατά 66%, σε συνδυασμό με την φορολόγηση και τα αντιαναπτυξιακάμέτρα, αποτελούν την αφορμή για ένα «κύμα» μεγάλων αντιδράσεων από την πλευρά του κόσμου της Περιφέρειας.

Το «μέτωπο» που διαμορφώνεται από σήμερα στα μπλόκα και τα συλλαλητήρια των αγροτών ενισχύει καίρια μια νέα προοπτική αντίδρασης απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές. Με βάση τα ισχύοντα δεδομένα δύναται να έχει συνέχεια και αποτέλεσμα εάν μάλιστα υπάρξει συμπόρευση σε ένα κοινόαγώνα με τους εργαζομένους, τους αυτοαπασχολουμένους, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους μικρομεσαίους των πόλεων.

ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΣΑΡΩΘΕΙ ΑΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΜΟΡΦΗ ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑΣ

Στην ανάγκη αυτή αναφέρθηκε ο πρόεδρος της ΛΑ.Ε, Παναγιώτης Λαφαζάνης, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παρέθεσε την Τρίτη 19 Ιανουαρίου, στα τοπικά μέσα ενημέρωσης τωνΙωαννίνων.

«Η κυβέρνηση της λαιμητόμου για τις συντάξεις, της λαιμητόμου για τον επαγγελματικό και αυτοαπασχολούμενο κόσμο της χώρας και της λαιμητόμου για τους αγρότες, θα σαρωθεί από τις κοινωνικές κινητοποιήσεις, που λαμβάνουν τη μορφή χιονοστιβάδας» ανάφερε ο κ. Λαφαζάνης και τόνισε: «Χαιρετίζουμε τον αγώνα των επαγγελματιών και των αγροτών σε όλη την Ελλάδα για την επιβίωσή τους και θεωρούμε απόλυτα αναγκαίο αυτός ο αγώνας να αποκτήσει αντιμνημονιακόπροσανατολισμό και προοδευτικό περιεχόμενο για την ανασυγκρότηση της χώρας. Γιατί τότε μόνο οαγώνας αυτός θα είναι αποτελεσματικός και νικηφόρος».

ISKRA

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΠΕΤΡΑΚΟΥ τ. ΒΟΥΛΕΥΤΗ και ΜΕΛΟΥΣ του Π.Σ.ΤΗΣ ΛΑΕ
Οι αγρότες ξεσηκώθηκαν σε όλη την Ελλάδα από τη Κρήτη μέχρι τον Έβρο γιατί δεν αντέχουν άλλο τα βάρβαρα εξοντωτικά μέτρα του 3ου Μνημονίου που μαζί ψήφισαν στις 14 Αυγούστου ΣΥΡΙΖΑ,Ν.Δ.,ΠΑΣΟΚ,ΠΟΤΑΜΙ και ΑΝΕΛ.
Η ΛΑΕ εκφράζει τη συμπαράσταση της στον αγώνα των αγροτών και είναι μια συμπαράσταση όχι με λόγια αλλά με έργα διότι εμείς ψηφίσαμε ΟΧΙ στο 3ο μνημόνιο .
Το 3ο Μνημόνιο αφανίζει κυριολεκτικά τους αγρότες. Οι εξαιρετικά υψηλές εισφορές, τόσο για την σύνταξη, όσο και για την υγειονομική περίθαλψη, σε συνδυασμό με την υπέρμετρη φορολόγηση, μαθηματικά οδηγούν τους αγρότες σε οικονομικό αφανισμό και την αγροτική παραγωγή της χώρας σε διάλυση.
Η κυβέρνηση με την πρόταση της για το Ασφαλιστικό δεν «σφάζει» κυριολεκτικά μόνο όλες τις συντάξεις.
Ο βασικές αλλαγές όσον αφορά στο πεδίο της ασφάλισης των αγροτών συνοψίζονται στο ότι: α) το κράτος αποσύρεται από οποιαδήποτε χρηματοδοτική στήριξη παρείχε, β) ο ΟΓΑ ενοποιείται με τα άλλα Ταμεία, γ) οι ασφαλιστικές εισφορές σταματούν να καταβάλλονται ανάλογα με την ασφαλιστική κατηγορία και μετατρέπονται σε φόρο επί του εισοδήματος για την κύρια σύνταξη και για την περίθαλψη.

Οι αγρότες θα καταστραφούν κυριολεκτικά με τον τριπλασιασμό των ασφαλιστικών εισφορών τους από 7% σε 20%.

Συγκεκριμένα προβλέπεται αναδρομική αύξηση συνταξιοδοτικών εισφορών, από 1ης Ιουλίου του 2015 από το 7% στο 10%(αυξηση 42,86%)!!! και θα φθάσει την 1η Ιανουαρίου του2019 στο 20% και μαζί με τις εισφορές περίθαλψης θα αγγίξει το 27% επί του συνόλου των εισφορών.

Γεγονός που σημαίνει ότι θα υπάρξουν αν ψηφιστεί το του συγκεκριμένο νομοσχέδιο άμεσα αυξήσειςτο 2016 από 88,08 ευρώ έως 252 ευρώ το εξάμηνο.

Ακολουθούν διαδοχικές αυξήσειςκαθώς από την 1η Ιανουαρίου 2017 οι υφιστάμενες ασφαλιστικές κατηγορίες καταργούνται και το ποσό της ασφαλιστικής εισφοράς υπολογίζεται ως ποσοστό επί του φορολογητέου εισοδήματος. Συγκεκριμένα, το 2017 το ποσοστό επί του φορολογητέου εισοδήματος διαμορφώνεται σε 14%, από 1/1/2018 αυξάνεται σε 17% και από 1/1/2019 διαμορφώνεται στο τελικό 20%.

Κατώτατο ασφαλιστέο εισόδημα για τους αγρότες ορίζονται τα 468,8 ευρώ τον μήνα, τα οποία αντιστοιχούν στο ποσό που αναλογεί στο 80% του εκάστοτε προβλεπόμενου κατώτατου βασικού μισθού άγαμου μισθωτού άνω των 25 ετών.

Δηλαδή ακόμα και ζημίες αν έχει ένας αγρότης ή μηδενικό φορολογητέο εισόδημα, τότε θα έρχεται ο νόμος και θα λέει περίπου ότι, αφού ζεις έχεις εισόδημα τουλάχιστον 468 ευρώ τον μήνα, οπότε θα πληρώσεις ΟΓΑ σύμφωνα με αυτό το ποσό, που θα είναι 1200 ευρώ το χρόνο και από το 2019 και μετά 1521 ευρω!!!.

Τόσο θα οριστεί για όσους δεν έχουν εισόδημα η δόση στον ΟΓΑ.

Επιπλέον, η καταβολή των εισφορών από τους αγρότες θα γίνεται από 1/1/2017 ανά τρίμηνο (αντί για εξάμηνο που είναι σήμερα).

Ο ΟΓΑ καταργείται ως ασφαλιστικό ταμείο και συγχωνεύεται σ’ ένα υπερταμείο. Θα μείνει ως αυτοτελή νομική προσωπικότητα μόνο για προνοιακή δραστηριότητα.

Η ενοποίηση του ΟΓΑ με τον νέο φορέα σημαίνει ότι οι αγρότες θα υπόκεινται στους νέους ενιαίους κανόνες παροχών και εισφορών που θα ισχύουν για όλους τους υπόλοιπους ασφαλισμένους. Στα πλαίσια αυτά, εκτός από το 20% για την κύρια σύνταξη η ασφαλιστική εισφορά υπέρ υγειονομικής περίθαλψης των ελεύθερων επαγγελματιών, των ανεξάρτητα απασχολούμενων, των κατ’ επάγγελμα αγροτών καθώς και των λοιπών κατηγοριών των οποίων οι ασφαλιστικές εισφορές κλάδου σύνταξης υπολογίζονται κατά τα προβλεπόμενα στο άρθρο 53 και 54, αντιστοίχως του συγκεκριμένου νομοσχεδίου, ορίζεται σε ποσοστό 6,95% επί του ασφαλιστέου εισοδήματός τους, και βαρύνει εξολοκλήρου τους ασφαλισμένους και κατανέμεται κατά ποσοστό 6,45% για παροχές σε είδος και ποσοστό 0,50 % για παροχές σε χρήμα.

Δηλαδή εκτός από το 20% που θα πληρώνουν οι αγρότες για να έχουν δικαίωμα συνταξιοδότησης στο μέλλον, θα πληρώνουν επιπλέον 6,95% για παροχές υγείας φαρμάκων κτλ.

Αυτό χοντρικά σημαίνει ότι αν ένας αγρότης έχει 10 χιλιάδες ευρώ εισόδημα θα πρέπει να πληρώνει 2.745 ευρώ το χρόνο στον νέο ΟΓΑ.

Ή αν ένας αγρότης έχει 5 χιλιάδες ευρώ το χρόνο εισόδημα θα πρέπει να πληρώσει 1541 ευρώ το χρόνο στον νέο ΟΓΑ.

Ή αν ένας αγρότης δεν έχει καθόλου εισόδημα θα πρέπει να πληρώσει 1521 ευρώ!!! το χρόνο στον νέο ΟΓΑ

Εάν σε αυτά προσθέσουμε και τις άλλες δραματικές επιβαρύνσεις των αγροτών από τα φορολογικά μέτρα του 3ου μνημονίου,καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση και οι δανειστές, οδηγούν σε εξαφάνιση τη μικρομεσαία αγροτιά της χώρας

Συγκεκριμένα το 3ο μνημόνιο περιλαμβάνει στα μέτρα της άγριας φοροεπιδρομης και αύξησης του κόστους παραγωγής

Την αύξηση της προκαταβολής φόρου από 27,5% σε 55% και μάλιστα αναδρομικά για τα εισοδήματα του 2014 και εν συνεχεία στο 75% και στο 100%.

Την αύξηση του ΦΠΑ από το 13% στο 23% σε όλα τα αγροτικά μέσα ,εφόδια και υπηρεσίες, (φάρμακα, λιπάσματα, σπόρους, ζωοτροφές κλπ).

Την κατάργηση του ψηφισμένου από τη Βουλή νόμου για απαλλαγή από τη φορολογία των αγροτικών επιδοτήσεων έως 12.000.Την κατάργηση, επίσης, της επιστροφής του Ειδικού Φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιοκίνησης και την αύξηση του ΕΦΚ έπο τα 66 ευρώ το χιλιόλιτρο στα 200 ευρώ άμεσα και στη συνέχειααπό 1/10/2016 στα 330 ευρώ.

Την μονιμοποίηση του ΕΝΦΙΑ για τα αγροτικά σπίτια και αγροτεμάχια, ενώ άμεσα προβλέπεται να ανοίξει ο φάκελος των «κόκκινων δανείων» 35.000 αγροτών της ΑΤΕ τα οποία πλέον έχουν περάσει στην Τράπεζα Πειραιώς, μετά τη σκανδαλώδη εξαγορά της ΑΤΕ από την Πειραιώς

Την υιοθέτηση της απαράδεκτη πρότασης του ΟΟΣΑ για την απελευθέρωση των ημερών ζωής του παστεριωμένου γάλακτος, που θα καθορίζονται πλέον… από τον παρασκευαστή!!!

Την επιβολή ΕΦΚ στο κρασί και

Την αχαλίνωτη φοροεπιδρομή στο αγροτικό εισόδημα, με αύξηση της φορολογίας από το πρώτο ευρώ, από 13% σε 20% από 1/1/2016, σε 26% από 1/1/2017 και στη συνέχεια στο 29%.

Αυτή η λαίλαπα μέτρων, θα συνθλίψει ότι έχει μείνει ακόμα όρθιο στον αγροτικό τομέα και στην ελληνική ύπαιθρο.

Για τη «Λαϊκή Ενότητα» ο αγροτικός τομέας θεωρείται κρίσιμης σημασίας. Κατά συνέπεια άμεση προτεραιότητα έχει η μείωση του κόστους παραγωγής ,η χαμηλότοκη χρηματοδότηση των αγροτών μέσα από μια δημόσια νέα ΑΤΕ και η εφαρμογή ολοκληρωμένης εθνικής αγροτικής πολιτικήςμε στόχο την ενίσχυση της διατροφικής επάρκειας .

Η «Λαϊκή Ενότητα» αγωνίζεται για την πολύπλευρη στήριξη των αγροτών, κυρίως της οικογενειακής γεωργίας και της κτηνοτροφίας.

Η «Λαϊκή Ενότητα» στηρίζει τις κινητοποιήσεις των αγροτών κατά των μέτρων-ταφόπλακα σε βάρος κυρίως των μικρομεσαίων παραγωγών.

Μόνο οι συντονισμένοι, μαζικοί, ενωτικοί, μαχητικοί πολύμορφοι και κλιμακούμενοι αγροτο-εργατικοί και λαϊκοί αγώνες μπορούν να ανατρέψουν το 3ο μνημόνιο και τις μνημονιακές πολιτικές και στον αγροτικό τομέα και ν’ ανοίξουν το δρόμο για μία ελπιδοφόρα εναλλακτική αντιμνημονιακή και προοδευτική πολιτική.

Υπάρχει άλλος δρόμος…

αλλά προϋποθέτει:

· Την ανατροπή των μνημονίων η οποία είναι μονόδρομος για την επιβίωση των μικρομεσαίων αγροτών και της αγροτικής παραγωγής.

· την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη δραστική μείωση και εξάλειψη της ανεργίας,

· την άμεση παύση πληρωμών στο χρέος και τη βαθειά διαγραφή του,

· τη συγκρότηση εθνικής αγροτικής πολιτικής και κλαδικών πολιτικών για τα βασικά αγροτικά προϊόντα

· την εθνικοποίηση των τραπεζών και την δημιουργία πάλι πραγματικά δημόσιας ΑΤΕ η οποία να λειτουργεί σε νέα βάση για να στηρίζει την αγροτική παραγωγή και τους αγρότες

· Την έξοδο από την Ευρωζώνη

Η ΛΑΕ καλεί το λαό και τη νεολαία σε παλλαϊκό ξεσηκωμό για να τους σταματήσουμεγια να μην περάσει το αντιασφαλιστικό έκτρωμα, για να μην περάσουν τα καταστροφικά φορολογικά μέτρα σε βάρος των αγροτών.

Ναι μπορούμε να νικήσουμε.



Για να υπάρξει μία καινούργια πορεία, της Ελλάδας σε αντιμνημονιακηπροοδευτική κατεύθυνση, με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης και εξόδου από την Ευρωζώνη.

Πριν από 2μισι περίπου χρόνια, ταυτόχρονα με την εκλογή μου στην Ακαδημία Αθηνών, είχα μία οπτική νευροπάθεια την οποία δεν διαπιστώσαμε αμέσως και αναγκάστηκα να πάω στη Σουηδία.
Εκεί διαγνώσθηκε η πάθησή μου. Αυτή η πάθηση επέρχεται, αλλά διαρκεί συνήθως 4 χρόνια.
Σε αυτό το διάστημα εγώ δεν έβλεπα και δεν μπορούσα να περπατήσω μόνος μου στον δρόμο. Να σκεφτείτε ότι έχω μια γυναίκα που μου γράφει τα βιβλία μου.
Στο ίδιο διάστημα δεν μπορούσα να πάω στην Ακαδημία. Μάλιστα, τους είχα στείλει και τρία γράμματα τα οποία είναι ήδη ανακοινωμένα. Τους έγραφα λοιπόν ότι δεν μπορούσα να πηγαίνω για αυτό τον λόγο. Και η απάντηση ήταν ότι σύμφωνα με τον κανονισμό της Ακαδημίας θα πρέπει να διαγραφώ γιατί δεν ήμουν εκεί.

Εγώ δεν έλειπα, αλλά ήμουν άρρωστος. Αυτό δεν το έλαβαν ποτέ υπόψιν τους, με αποτέλεσμα να μου κόψουν και τον μισθό. Και δεν σταμάτησαν εκεί, καθώς μου ζήτησαν πίσω και τους τρεις μισθούς που είχα εισπράξει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Έτσι λοιπόν διεκόπη οποιαδήποτε παροχή είχα εγώ από την Ακαδημία. Εκείνο που ρώτησα επανειλημμένα ήταν να μου απαντήσουν στο αν αποβάλλεται όποιος αρρωσταίνει.Απάντηση δεν πήρα ποτέ. Αυτό που μου στοίχισε περισσότερο ήταν ότι την επόμενη χρονιά δεν υπήρχε το όνομά μου ούτε στην επετηρίδα.

Έτσι απλά με πέταξαν έξω σαν να ήμουν ένα τίποτα.
http://wwwaristofanis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_1989.html

Πάνος Κοσμάς

Κάλεσμα για να δημιουργήσουμε ένα χώρο σύγκλισης ενάντια στη λιτότητα και για την οικοδόμηση μιας πραγματικής δημοκρατίας.
Τον Ιούλιο του 2015 γίναμε μάρτυρες ενός χρηματοπιστωτικού πραξικοπήματος που ενορχηστρώθηκε από την Ενωμένη Ευρώπη (ΕΕ) και τους θεσμούς της ενάντια στην ελληνική κυβέρνηση. Με αυτό τον τρόπο, η ΕΕ καταδίκαζε τον ελληνικό πληθυσμό να συνεχίσει να υποφέρει από τις πολιτικές λιτότητας που ο ίδιος είχε απορρίψει δυο φορές μέσα από τις κάλπες. Αυτό το πραξικόπημα ενέτεινε τη συζήτηση σχετικά με την εξουσία των θεσμών της ΕΕ, το ασυμβίβαστό της με τη δημοκρατία και το ρόλο της ως εγγυήτριας των στοιχειωδών δικαιωμάτων που απαιτούν οι Ευρωπαίοι.

Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολιτικές εναλλακτικές προς τη λιτότητα. Πρωτοβουλίες όπως η «Για ένα Σχέδιο Β στην Ευρώπη», «Austerexit» ή «DIEM25» (Democracy in Europe Movement 2025) καταγγέλλουν τον εκβιασμό που ασκείται στην Ελλάδα μέσω του τρίτου μνημονίου. Αυτές οι πρωτοβουλίες καταγγέλλουν επίσης την οικονομική αποτυχία που θα προκαλέσει αυτό το τρίτο μνημόνιο καθώς και τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της ΕΕ. Έναν αντιδημοκρατικό χαρακτήρα που αναγνωρίζεται εξάλλου από τον ίδιο τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, που δήλωσε ότι «δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή ενάντια στις ευρωπαϊκές συνθήκες».

Γινόμαστε επίσης μάρτυρες της απουσίας αλληλεγγύης, μερικές φορές και της ξενοφοβίας, των ευρωπαϊκών θεσμών και των Κρατών μελών απέναντι στην άφιξη προσφύγων από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική και μπροστά στο ανθρωπιστικό δράμα που βιώνουν οι τελευταίοι. Υπογραμμίζουμε την υποκρισία της ΕΕ στο τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η ΕΕ είναι, και με έμμεσο τρόπο μέσω της πώλησης όπλων ή των εμπορικών της πολιτικών, ένας παίκτης-κλειδί των συγκρούσεων που προκάλεσαν τις πρόσφατες ανθρωπιστικές κρίσεις.

Οι πολιτικές λιτότητας που ξεκίνησαν από τις αρχές της κρίσης πριν από οκτώ χρόνια ιδιωτικοποιούν τα κοινά αγαθά και καταστρέφουν το εργατικό δίκαιο, ενώ θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν τις αιτίες της κρίσης όπως την απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τον έλεγχο των θεσμών της ΕΕ από τις επιχειρήσεις μέσω των μεγάλων λόμπικαι της πρακτικής των «περιστρεφόμενων θυρών». Η ΕΕ προωθεί ψεύτικες λύσεις διαπραγματευόμενη με τη μεγαλύτερη αδιαφάνεια και χωρίς σχεδόν κανένα δημοκρατικό έλεγχο, εμπορικές και επενδυτικές συνθήκες όπως ηTTIP/TAFTA, η CETA ή η TISA, που εξαλείφουν ό,τι θεωρούν πως είναι εμπόδιο στο εμπόριο: τα δικαιώματα και τους κανόνες που προστατεύουν τους πολίτες, τους εργαζόμενους και το περιβάλλον. Αυτό συνιστά ένα πλήγμα ενάντια στις δημοκρατίες μας και στο Κράτος δικαίου, ειδικά μέσω των μηχανισμών προστασίας των επενδυτών. Η σημερινή ΕΕ κυβερνιέται, ντε φάκτο, από μια τεχνοκρατία στην υπηρεσία των συμφερόντων μιας μικρής αλλά πανίσχυρης μειοψηφίας που εκπροσωπεί την οικονομική και χρηματοπιστωτική εξουσία. Όλα αυτά προκάλεσαν, σε πολλές χώρες της Ευρώπης, την αναβίωση του ακροδεξιού λόγου και των ξενοφοβικών και εθνικιστικών θέσεων. Ως δημοκράτες, έχουμε την ευθύνη να αντιδράσουμε απέναντι σε αυτή την απειλή και να εμποδίσουμε τους φασισμούς να εκμεταλλευθούν τον πόνο και τη δυσαρέσκεια. Εξάλλου, παρόλα αυτά, οι πολίτες έδειξαν την αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες που πληρώνουν τις συνέπειες αυτής της ανθρωπιστικής τραγωδίας.

Η κοινωνία έχει ήδη αρχίσει να εργάζεται για τη ριζική αλλαγή των πολιτικών της ΕΕ. Οι κοινωνικές κινητοποιήσεις όπως εκείνες του Blockupy, της εκστρατείας ενάντια στην TTIP/TAFTA, του Alter Summit, η ευρωπαϊκή γενική απεργία του 2012, οι Ευρωπορείες ή το σημαντικό έργο που πραγματοποιήθηκε από πολυάριθμες πλατφόρμες πολιτών και ΜΚΟ δημιούργησαν ένα πολύτιμο ανθρώπινο κεφάλαιο, πνευματικό και ιδεολογικό για την υπεράσπιση των ανθρώπων πέρα από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Πιστεύουμε όμως ότι χρειαζόμαστε έναν ακόμα μεγαλύτερο συντονισμό και συνεργασία των κινητοποιήσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Πάνω στο τραπέζι υπάρχουν πολλές προτάσεις για να τελειώνουμε με τη λιτότητα: μια δίκαιη φορολογική πολιτική, το κλείσιμο των φορολογικών παραδείσων, συστήματα συμπληρωματικών συναλλαγών, η επιστροφή στη τοπική αυτοδιοίκηση των δημόσιων υπηρεσιών, ο ισότιμος καταμερισμός της εργασίας συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων που παραμένουν στις εστίες τους, η μεταρρύθμιση ή η κατάργηση του ευρωπαϊκού φορολογικού συμφώνου, ειδικότερα της συνθήκης για τη σταθερότητα, το συντονισμό και τη διακυβέρνηση στην οικονομική και νομισματική Ένωση.

Το ελληνικό παράδειγμα μας έδειξε ότι αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την παρούσα συγκυρία πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας σε όλες τις χώρες μέλη και σε όλους τους τομείς: τον πολιτικό, τον πνευματικό αλλά και σε επίπεδο της κοινωνίας των πολιτών. Το όραμά μας είναι αλληλέγγυο και διεθνιστικό.

Για αυτούς τους λόγους, θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα χώρο σύγκλισης μέσα στον οποίο όλα τα κινήματα, οι άνθρωποι και οι οργανώσεις που αντιτίθενται στο σημερινό μοντέλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα μπορούν να συζητήσουν και να επεξεργαστούν μια κοινή ατζέντα δράσεων, σχεδίων και στόχων. Και αυτό με κύριο στόχο τη ρήξη με το καθεστώς λιτότητας της ΕΕ και το ριζικό εκδημοκρατισμό των ευρωπαϊκών θεσμών, για να μπουν στην υπηρεσία των πολιτών.

Για αυτό, καλούμε σε μια ευρωπαϊκή διάσκεψη στις 19, 20 και 21 του Φλεβάρη στη Μαδρίτη και απευθύνουμε δημόσιο κάλεσμα για συμμετοχή στις συζητήσεις, στις ομάδες εργασίας και στις παρουσιάσεις που θα οργανωθούν.​









​Μετάφραση: Γιώργος Μητραλιάς​






​ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr​










Πρώτες υπογραφές

Lola Sánchez Eurodiputada, Podemos
Miguel Urban Eurodiputado, Podemos
Marina Albiol Eurodiputada, Izquierda Plural
Javier Couso Eurodiputado, Izquierda Plural
Susan George Presidente del Transnational Institute
Yanis Varoufakis Economista, ex-Ministro de Finanzas griego
Ada Colau Alcaldesa de Barcelona
Eric Toussaint Portavoz CADTM
Zoe Konstantopoulou Abogada, ex-Presidenta del Parlamento griego
Catherine Samary Économiste altermondialiste, France
Ken Loach Film director, UK
Mariana Mortagua Diputada Parlamento de Portugal
Noam Chomsky Lingüista, Filósofo y Activista, USA
Alexandra Strickner Presidente de ATTAC Austria
Adoración Guamán Profesora de derecho del trabajo. Universitat de València, miembro del consejo científico de Attac
Alda Sousa Ex-députée européenne, Bloco de Esquerda, Portugal
Alexandra Fernandez Diputada al Congreso por la Marea
Alexis Cukier Philosophe, Fondation Copernic, France
Alfred de Zayas Relator Independiente de la ONU para DD.HH
Ana Benavente Sociologue, IAC, Portugal
Andrej Hunko Diputado Die Linke al Bundestag
Andy Storey University College Dublin
Angela Wigger Associate Professor, Radboud University, The Netherlands
Anna Gabriel Diputada/o autonomico de las CUP
Antonio Baylos Catedrático de Derecho del Trabajo. Universidad de Castilla la Mancha.
Antonio Sanabria Profesor de economía de la Universidad Complutense
Antonis Ntavanelos DEA – consejo político de unidad popular
Beatriz Talegon Abogada, ex-Secretaria General de la Unión Internacional -de Jóvenes Socialistas
Bibiana Medialdea Profesora de Economía de la UCM
Bodo Ellmers Eurodad, Brussels
Bruno Bosteels Cornell University
Carlos Sanchez Mato Concejal de Economía y Hacienda de Madrid
Carmen San José Diputada Podemos CAM
Cédric Durand Economista, Centre d’Economie de l’Université Paris-Nord-École des Hautes Études en Sciences Sociales, EHESS
Céline CAUDRON Militante féministe (Belgique)
Cem Oyvat Lecturer, University of Greenwich
Chris Hedges Pulitzer Prize – Journalism
Christina Laskaridis Miembro del Comité de la Verdad de la Deuda Griega
Christine Pagnoulle President of ATTAC Liége
Christine Vandendaelen Féministe, membre du secrétariat international du CADTM et CADTM Belgique
Corine Gobin Politologue á lÚLB, Belgium
Costas Lapavitsas Profesor de Economía en SOAS, Londres
Creston Davis Founder, Director &Professor of Philosophy, The Global Center For Advanced Studies, GCAS
Daniel Munevar Asesor Yanis Varoufakis y Miembro CADTM
Daniel PIRON Ancien secrétaire interprofessionnel de la FGTB-CharleroiSud Hainaut (Belgique)
Daniel Tanuro Ecosocialist Network
David Fernández Diputada/o autonomico de las CUP
David Wagner Député – déi Lénk, Luxembourg
Dimitris Sotiropoulos Open University, UK
Eduardo Garzón Economista
Ernest Urtasun Eurodiputado de ICV,Grupo de Los Verdes/ALE
Eugénia Pires Economist, Portugal
Fabio di Masi Member of the Euro Parliament, Die Linke
Fátima Martín Periodista y Miembro de la PACD
Fernando Luengo Profesor de Economía Aplicada de la UCM y miembro el CCA de Madrid de Podemos
Florent Marcellesi Portavoz de EQUO en el Parlamento Europeo , Grupo de Los Verdes
Francisco Louça Bloco de Esquerda, Portugal
Freddy MATHIEU Ancien secrétaire interprofessionnel de la FGTB Mons-Borinage (Belgique)
Gerardo Pisarello Primer Teniente de Alcalde Barcelona
Gilbert Achcar Professeur, SOAS, Université de Londres
Gilbert Lieben General Secretary CGSP Wallonne, Trade Union
Gustave Massiah Membre Fondateur de IPAM France
Heikki Patomäki Professor of University of Helsinki, Member of Board Vasemmistoliitto -Vänsterförbundet – The Left Alliance
Hilary Wainwright Co-editor Red Pepper and Fellow of Transnational Institute, UK
Hugo Braun Attac Germany
Huáscar Sologuren PACD Madrid
Ioanna Gaitani Ex diputada de Syriza-Red Network
Isabel Serra Diputada Podemos CAM
Jaime Pastor Polítólogo y Editor de la revista Viento Sur
James Petras Bartle Professor Emeritus, Binghamton University
Jean-Francois Ramquet General Secretary FGTB Liege, Trade Union
Jérôme Duval Miembro PACD y CADTM
Joana Mortágua Economista, Diputada del Parlamento del Portugal
Joao Camargo Precários Inflexíveis, Portugal
John Hillary Director de War on Want, UK
John Weeks Professor Emeritus, SOAS, University of London
Jonathan Stevenson Jubilee Debt Campaign
Jordi Sebastiá Eurodiputado por Compromís, Grupo de Los Verdes
Jose María González (Kichi) Alcalde de Cádiz
Jose Máría González Suarez Presidente de la Fundación por una Europa de los Ciudadanos
Josep Manel Busqueta Ex-Diputado autonómico de la CUP
Josep María Terricabras Eurodiputado Grupo Los Verdes
Juan Torres Catedrático de Teoría Económica y Economía Política. Universidad de Sevilla
Justa Montero Activista feminista y miembro de la Asamblea Feminista
Katerina Sergidou Red Network
Kenneth Haar Corporate Europe Observatory, Denmark
Lídia Senra Rodríguez Diputada por Alternativa Galega de Ezquerda (Galiza) no Parlamento Europeo
Lina Gálvez Catedrática de Historia e Instituciones Económica. Universidad Pablo de Olavide
Lourdes Benería Profesora Emerita Dpto. Planificación Urbana y Reginal Cornell University
Ludovica Rogers Member of Debt Resistance UK
Luís Fazenda Bloco de Esquerda, Portugal
Luka Mesec Leader of Parliamentary Group of Zdruzena Levica, (United Left), Slovenia
Luke Cooper Another Europe is Possible, UK
Mamadou Ba Bloco d´Esquerda
Manolo Garí Anticapitalistas
Manolo Monereo Doctor en Ciencias Políticas y licenciado en Derecho
Maria Bolari Ex diputada de Syriza-Red Network
Maria Lucia Fatorelli National Coordinator of Citizen Debt Audit Brazil
Marga Ferré Ejecutiva IU
Mauricio Valiente Concejal Ahora Madrid
Mehmet Ugur Professor in Economics and Institutions, International Business and Economics, University or Greenwich
Michael Hardt Duke University
Michael Hudson ISLET: Institute for the Study of Long-Term Economic -Trends, USA
Michael Lowy Reseau Ecosocialiste International, France
Miguel López SKP-Finlandia
Michel Husson Économiste, membre de la commission pour la vérité sur la dette grecque (France)
Miska Seppaelae Vasemmistoliitto -Vänsterförbundet – The Left Alliance
Moisis Litsis Journalist, Greek Committee Against Debt, CADTM
Mónica Oltra Compromís – Vicepresidenta de la Generalitat Valenciana
Montserrat Galcerán Catedrática emérita de filosofía, Concejala de Ahora Madrid
Myriam Martin Portavoz de Ensemble y Diputada Regional
Myriam Vander Stichele (TNI/SOMO) The Netherlands SOMO es Center for Research on Multinational Corporations
Natalia Munevar Plataforma Auditoría Ciudadana de la Deuda – PACD
Nick Dearden Director de Global Justice UK
Nikolaos Chountis Eurodiputado Unidad Popular (Grecia)
Olivier Besancenot Ex-candidato a las presidenciales del NPA, Francia
Ozlem Onaran Professor of Economics and Director of Greenwich Political Economy Research Center, University or Greenwich
Pablo Carmona Concejal Ahora Madrid
Patrick Saurin Portavoz del Sindicato Sud del Banco BPCE, Francia.Miembro del Comité de la Verdad sobre la Deuda Griega
Paul Murphy Irish Socialist Party. Anti-Austerity Alliance Dublin, Ireland
Pauline FORGES Enseignante, déléguée syndicale, membre de la LCR-SAP (Belgique)
Penelope Duggan Editor International Viewpoint, UK-France
Peter VELTMANS Syndikalist ACOD Financiën, lid van de SAP-LCR (Belgium)
Philippe Marlière Profesor de política europea en University College, London
Pierre Galand Président du Forum Nord Sud, Belgique
Pierre Khala Coprésident de la Fondation Copernic, France
Pierre Vanek Député – Membre de Solidarités, Suisse
Quim Arrufat Diputada/o autonomico de las CUP
Rastko Mocnik Sociologist, Ljubljana, Belgrade
Rafael Escudero Profesor de filosofía del derecho. Universidad Carlos III de Madrid.
Raúl Camargo Diputado Podemos CAM
Richard Wolff The New School
Rommy Arce Concejala Ahora Madrid
Rui Viana Pereira Membre de CADPP, Portugal
Ruth Rubio Marín Professor of Constitutional and Public Comparative Law European University Institute
Sebastían Martín Profesor de Historia del Derecho. Universidad de Sevilla
Sergi Cutillas PACD, Miembro Comité de la Verdad sobre la Deuda Griega
Sofia Sakorafa Member of the Euro Parliament, Greece
Sol Sanchez Diputada IU-UP en el Congreso
Sonia Farré PACD, En Comú Podem
Sonia Mitralia Membre du Comité pour lánnulation de la dette du Tiers-Monde ( CADTM) et de l’Initiative “Femmes contre la dette et les mesures d’austerité”
Soren Sondergaard MP for the Red-Green Alliance, Denmark
Srecko Horvat Croatia – UK
Stanislas Jourdan Mediaactivist, Basic Income, Quantitative Easing
Stathis Kouvelakis Profesor en Kings College, Londres
Stavros Tombazos Professeur d’économie politique, Université de Chypre
Stefan Zgliczynski Editor of le Monde Diplomatique, Poland
Tariq Ali New Left Review
Teresa Rodriguez Secretaria General de Podemos y Diputada en Andalucía
Thomas WEYTS SAP-LCR ,Belgique
Xabier Benito Eurodiputado Podemos
Tom Kucharz Miembro de Ecologistas en Acción, Spain
Yago Álvarez PACD Madrid
Yayo Herrero Ecologistas en Acción
Yorgos Mitralias Promoteur “Manifeste Antifasciste Europeen”
Zbigniew Marcin Kowalewski Chercheur et Editeur, Pologne

Της ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ*
Οι εφαρμοζόμενες από το 2010 πολιτικές στην Ελλάδα, οι ονομαζόμενες και μνημονιακές πολιτικές έχουν συγκεκριμένους στόχους που δεν αφορούν μόνο τα δημοσιονομικά. Στο χώρο της αγροτικής οικονομίας ο στόχος είναι η ανάπτυξη μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων που θα ελέγχουν την παραγωγή αλλά και τη γη. Για να υλοποιηθεί ο στόχος αυτός βασική προϋπόθεση είναι η εξόντωση των μικρών και μεσαίων αγροτών και η λεηλασία της γης τους. Βασικά όπλα στην προσπάθεια αυτή είναι η δημιουργία συνθηκών αδυναμίας επιβίωσης και η υπερχρέωση . Με τον τρόπο αυτό οι αγρότες καθίστανται όμηροι των τραπεζών και του κράτους, που συντονισμένα εργάζονται για τα συμφέροντα όσων εποφθαλμιούν την ελληνική αγροτική παραγωγή και τη γεωργική γη. Στα πλαίσια της δημιουργίας συνθηκών αδυναμίας επιβίωσης των αγροτών στα χωριά και τη γη τους εντάσσονται και οι σχεδιασμοί για το νέο φορολογικό και ασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, υλοποιώντας τους σχεδιασμούς αυτούς, αποφάσισε μαζί με τους ελεύθερους επαγγελματίες ,αυτοαπασχολούμενους να εξοντώσει πλήρως και τους αγρότες, την αγροτική παραγωγή καθώς και όλους τους εργαζόμενους σε αυτήν. Με όπλο το 3ο μνημόνιο εκτελεί τους μικρούς και μεσαίους παραγωγούς της χώρας μας. Το νέο αντιασφαλιστικό έκτρωμα που παρουσίασε περιέχει για τους αγρότες τις εξής σημαντικές αλλαγές.

1) Καταργείται η οποιαδήποτε χρηματοδοτική στήριξη στον ΟΓΑ , ο οποίος ενοποιείται με τα άλλα ταμεία.

2) Οι ασφαλιστικές εισφορές δεν θα καταβάλλονται ανάλογα με την ασφαλιστική κατηγορία (οι οποίες καταργούνται από 1/1/2017), αλλά μετατρέπονται σε ποσοστό φόρου επί του φορολογητέου εισοδήματος και για την κύρια σύνταξη και για την περίθαλψη.

Συγκεκριμένα:

Α) Από το α΄εξάμηνο του 2015 αρχίζει η σταδιακή αύξηση των συντελεστών των ασφαλιστικών εισφορών για σύνταξη από 7% που είναι σήμερα και θα φθάσει το 2019 στο 20%.( το 2016=10%, 2017=14% ,2018=17%, 2019=20%).

Β) Αυξάνεται από το 2017 η εισφορά για την περίθαλψη από 2.5% σε 6,95%, και ορίζεται και εισφορά 0,5% για την αγροτική εστία η οποία παύει επίσης να χρηματοδοτείται από το κράτος.

Δηλαδή το 2019 το 27,45% του εισοδήματος θα πηγαίνει σε ασφαλιστικές εισφορές.

Γ) Επιπλέον η πιο παρανοϊκή διάταξη είναι που ορίζει ως κατώτατο ασφαλιστέο εισόδημα τα 468,8ευρώ το μήνα, τα οποία αντιστοιχούν στο ποσό που αναλογεί στο 80% του εκάστοτε προβλεπόμενου κατώτατου βασικού μισθού άγαμου μισθωτού άνω των 25 ετών. Αυτό λοιπόν το ποσό είναι το κατώτατο ασφαλιστέο εισόδημα, στο οποίο θα υπολογίζονται οι ελάχιστες εισφορές για σύνταξη και υγεία που θα υποχρεούται κάθε αγρότης να καταβάλει ανεξάρτητα αν τον προηγούμενο χρόνο είχε ζημιές ή μικρότερο εισόδημα. Δηλαδή 468,8Χ27,45% = 129 ευρώ το μήνα!!! / ανά ασφαλιζόμενο μέλος τηςοικογένειας.

Λαμβάνοντας υπ΄όψιν ότι το 80% των γεωργικών εκμεταλλεύσεων στη χώρα μας είναι μικρομεσαίες οικογενειακού τύπου , τότε οι κατώτατες εισφορές τουλάχιστον διπλασιάζονται .Οι ασφαλιστικές εισφορές υπολογίζονται στο πραγματικό εισόδημα μόνο στην περίπτωση που αυτό υπερκαλύπτει το άθροισμα του κατώτατου ασφαλιστέου εισοδήματος, που επιμερίζεται εξ ίσου για κάθε ασφαλιζόμενο μέλος.

Η δυσβάσταχτη φοροκαταιγίδα όμως δεν τελειώνει εδώ. Αν στα παραπάνω προστεθεί η αύξηση φορολογίας που ήδη έχει συμφωνηθεί στο 3ο μνημόνιο(από 13% σε 26% από το πρώτο ευρώ και η αύξηση της προκαταβολής φόρου από 55% σε 100%), το τε μιλάμε για κανονική ληστεία που φθάνειπερίπου στο 80% του ετήσιου καθαρού εισοδήματος.

Με τα υπόλοιπα ψίχουλα που απομένουν θα πρέπει να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ(σπίτι,αποθήκες,χωράφια κλπ),την ασφάλιση της παραγωγής στον ΕΛΓΑ (και τ΄ασφάλιστρα είναι πολύ υψηλά από τότε που έπαψε το κράτος να στηρίζει τον ΕΛΓΑ και λειτουργεί με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια), τα χαράτσια για τις δηλώσεις ΟΣΔΕ, αρδευτικές γεωτρήσεις, νομιμοποίηση σταυλικών εγκαταστάσεων κλπ. Τέλος για να μπορέσει να καλλιεργήσει πρέπει ν΄αγοράσει όλα τα αγροτικά εφόδια (σπόροι, φυτοφάρμακα, αγροτικό πετρέλαιο κλπ) με τις πανάκριβες τιμές που διαμορφώνει η αύξηση του ΦΠΑ από 13% σε23%.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ικανότητα ν΄αντιληφθεί κανείς ότι δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι αγρότες δεν θα μπορούν ν΄ ανταποκριθούν στις νέες ασφαλιστικές εισφορές και θα μείνουν χωρίς ασφάλιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη. Ήδη από τους 688.812 ασφαλισμένους στον ΟΓΑ οι 300.000 (το 40%) αδυνατούν να καταβάλλουν τις σημερινές εισφορές που είναι πολύ μικρότερες.

Επιπλέον, κινδυνεύουν να εξοστρακιστούν από διάφορα αγροτικά προγράμματα (νέοι αγρότες, σχέδια βελτίωσης κλπ) που έχουν ενταχθεί ή σκέπτονται να ενταχθούν στο μέλλον καθόσον η εγγραφή στον ΟΓΑ και η ασφαλιστική ενημερότητα αποτελούν βασικές προϋποθέσεις ένταξης.

Η σχεδιαζόμενη αυτή επίθεση στους αγρότες έρχεται να ολοκληρώσει το καταστροφικό έργο που συντελείται στην ελληνική γεωργία –κτηνοτροφία τις τελευταίες δεκαετίες, με βασικό μοχλό την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ).

Μόνο η μαζική και δυναμική αντίδραση των μικρομεσαίων αγροτών σε κοινό μέτωπο με τους εργαζόμενους, τους ανέργους και την νεολαία , μπορεί να σταματήσει τους σχεδιασμούς για την καταστροφή τους. Για να μη μετατραπούν σε εργάτες στα ίδια τους τα χωράφια. Για να έχουν μέλλον οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Για να μην καταστραφεί η ελληνική αγροτική οικονομία στο όνομα του κέρδους των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων τροφίμων.

*Η Μαρία Παπαμιχαλοπούλου είναι Γεωπόνος, μέλος της Σ.Ε. αγροτικού της ΛΑΕ

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΠΕΤPΑΚΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ Π.Σ ΤΗΣ ΛΑΕ ΚΑΙ τ.ΒΟΥΛΕΥΤΗ
Η κυβέρνηση έντρομη μπροστά στο τεράστιο κύμα των κινητοποιήσεων των αγροτών ,των ελεύθερων επαγγελματιών , των μισθωτών ,των συνταξιούχων και της νεολαίας έδωσε σήμερα συνέντευξης τύπου με την ψευδαίσθηση ότι κάμψει τις μεγαλο αγωνιστικό ποτάμι του λαου.
Ο Αν. Υπουργός Οικονομικών κ.Τρ. Αλεξιάδης και ο υπουργός Εργασίας κ.Γ. Κατρουγκαλος στην σημερινή κοινή συνέντευξη τύπου επιχείρησαν να παραπλανήσουν τον Ελληνικό λαό και τους αγωνιζόμενουςαγρότες με ανακρίβειες .Ισχυρίστηκαν ότι το 88% των αγροτών δηλώνουν εισόδημα μέχρι 5.000ευρω .Δεν είπαν όμως την αλήθεια ότι τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από τον παλιό υπολογισμό των εισοδημάτων (με βάση δηλ. τον αντικειμενικό προσδιορισμό των εισοδημάτων) πριν την εφαρμογή των διατάξεων του 2ου μνημονίου των Σαμαρά και Βενιζέλου. Οι αγρότες όμως για τα 2015 με βάση το 2ο μνημόνιο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ φορολογούνται με βιβλία εσόδων -εξόδων με 13% από το πρώτο ευρώ.Και βέβαια με βάση το 3ο μνημόνιο που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ,ΝΔ,ΠΟΤΑΜΙ και ΠΑΣΟΚκαι ΑΝΕΛ ο συντελεστής φορολογίας, από 1/1/2016 από 13% θα πάει στο 20% και από 1/1/2017 στο 26% και μάλιστα από το πρώτο ευρώ .

Τα νέα συγκεντρωτικά αυτά στοιχεία δεν υπάρχουν ακόμη στο Υπ. Οικονομικών. Άρα οι υπουργοί η αγνοούν τα πράγματα η συνειδητά λένε ανακρίβειες.

Η πραγματικότητα είναι τραγική για τους αγρότες και για αυτό δεν παραπλανούνται αλλά δυναμώνουν τα μπλόκα τους σε όλη την Ελλάδα.

Οι αγρότες έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα μνημόνια τους καταστρέφουν.

Το 3ο Μνημόνιο που μαζί ψήφισαν στις 14 Αυγούστου ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και ΑΝΕΛ αφανίζει κυριολεκτικά τους αγρότες διότι οι εξαιρετικά υψηλές εισφορές, τόσο για την σύνταξη, όσο και για την υγειονομική περίθαλψη, σε συνδυασμό με την υπέρμετρη φορολόγηση, μαθηματικά οδηγούν τους αγρότες σε οικονομικό αφανισμό και την αγροτική παραγωγή της χώρας σε διάλυση.

Η λαίλαπα των μέτρων, θα συνθλίψει ότι έχει μείνει ακόμα όρθιο στον αγροτικό τομέα και στην ελληνική ύπαιθρο.

Ότι και να λένε οι υπουργοί τα στοιχεία είναι αμείλικτα και τραγικά

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2019 μια αγροτική οικογένεια με καθαρό εισόδημα 5.000 ευρώ Θα πληρώσει για ασφάλιση 3.032 ευρώ (1.516 ο άνδρας και 1.516 η γυναίκα) συν 1.024 εφορία (5000-3032=1968*0,26=512 φορολογία και άλλα 512 την προκαταβολή φόρου). Δηλαδή σύνολο 4.056 ευρώ!!!. Άρα θα της μείνουν 944 ευρώ!!! (δηλαδή 78,66 ευρώ το μήνα) !!!..Με αυτό το «τεράστιο» ποσό θα πρέπει να να ζήσει όλο το χρόνο να σπουδάσει τα παιδιά της, και να καλλιεργήσει. !!!!

Επίσης αν έχει 10.000 ευρώ. Θα πληρώσει το 2019 για ασφάλιση 4.211 ευρώ (2.695 ο άνδρας και 1.516 η γυναίκα) συν 3.010 φόρο (10.000-4211=5789*0,26=1505 φορολογία και άλλα 1505 η προκαταβολή φόρου). Δηλαδή σύνολο 7221 ευρώ.

Άρα θα της μείνουν 2799 ευρώ το χρόνο!!! (η 231 ευρώ το μήνα)!!!!

Η «Λαϊκή Ενότητα» υποστηρίζει και αγωνίζεται για την πολύπλευρη στήριξη των αγροτών, των κτηνοτρόφων και των ψαράδων γιατί για τη «Λαϊκή Ενότητα» ο αγροτικός τομέας είναι πρωταρχικός για την οικονομική και κοινωνική πρόοδο του τόπου και των ανθρώπων του

Άμεση προτεραιότητα σήμερα για τη ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ είναινα πάρει πίσω η κυβέρνηση όλα τα καταστροφικά αντιαγροτικαμνημονιακά μέτρα.

1) Απόσυρση του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου

2) Διατήρηση του ΟΓΑ ως φορέα ασφάλισης των αγροτών

3) Καμία αύξηση στα ασφάλιστρα των αγροτών και καμία μείωση της κρατικής συμμετοχής στην κοινωνική ασφάλιση

4) Ακύρωση και ανάκληση όλων των φορολογικών μνημονιακών μέτρων που έχουν ψηφιστεί στα πλαίσια του1ου , 2ου και 3ου μνημονίου.

5) Αφορολόγητο μέχρι τα 12.000 ευρώ και αφορολόγητες οι αγροτικές επιδοτήσεις μέχρι τα 12.000 ευρώ.

6) Απόσυρση του νέου φορολογικού νομοσχεδίου που έχει ετοιμασθεί στα πλαίσια εφαρμογής του 3ου μνημονίου.

7) Μείωση του κόστους παραγωγής (φτηνό αγροτικό ρεύμα και πετρέλαιο και χαμηλό ΦΠΑ για τα αγροτικά μέσα και εφόδια)

8) Χαμηλότοκη χρηματοδότηση των αγροτών μέσα από μια νέα δημόσια ΑΤΕ

9) Εφαρμογή ολοκληρωμένης εθνικής αγροτικής πολιτικής και κλαδικών πολιτικών για τα βασικά αγροτικά προϊόνταμε στόχο την ενίσχυση της διατροφικής επάρκειας

Αγρότες και αγρότισσες

Υπάρχει άλλος δρόμοςαλλά προϋποθέτει:

· Την ανατροπή των μνημονίων και των μνημονιακών πολιτικών η οποία είναι μονόδρομος για την επιβίωση των μικρομεσαίων αγροτών.

· Την παραγωγική ανασυγκρότηση

· Την ανατροπή της λιτότητας και τη δραστική μείωση και εξάλειψη της ανεργίας,

· την άμεση παύση πληρωμών στο χρέος και τη βαθειά διαγραφή του,

· Την εθνικοποίηση των τραπεζών και την δημιουργία μιας πραγματικά δημόσιας ΑΤΕ η οποία να λειτουργεί σε νέα βάση για να στηρίζει την αγροτική παραγωγή και τους αγρότες

· Την έξοδο από την Ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα

Η ΛΑΕ καλεί το λαό και τη νεολαία σε παλλαϊκό ξεσηκωμό για να μην περάσει το αντιασφαλιστικό έκτρωμα, για να μην περάσουν τα καταστροφικά φορολογικά μέτρα σε βάρος των αγροτών. Μόνο οι συντονισμένοι, μαζικοί, ενωτικοί, μαχητικοί αγροτο-εργατικοί και λαϊκοί αγώνες μπορούν να ανατρέψουν το 3ο μνημόνιο και τις μνημονιακές πολιτικές και στον αγροτικό τομέα και ν’ ανοίξουν το δρόμο για μία ελπιδοφόρα εναλλακτική αντιμνημονιακή και προοδευτική πολιτική.

Ναι η αγροτιά θα νικήσει. Είμαστε στο πλευρό της.



Για να υπάρξει μία καινούργια πορεία, της Ελλάδας σε αντιμνημονιακή προοδευτική κατεύθυνση, με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης και εξόδου από την Ευρωζώνη.

του Σπύρου Μαρκέτου
Ο Αντόνιο Γκράμσι και ο φασισμός[1]
H ανακοίνωση που ακολουθεί δεν εστιάζει στις ενδεχόμενες χρήσεις του Γκράμσι σήμερα, μολονότι παρεμπιπτόντως εξυπονοεί κάποιες από αυτές. Θέλει απλώς να αναπλάσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο συγκροτείται η γκραμσιανή σκέψη, ώστε ν’ αναδείξει μέσα από ένα είδος αρχαιολογίας κάποιες σχέσεις της μ’ αυτό. Αναμφίβολα η ανάγκη κατανόησης κι αντιμετώπισης του φασισμού καθοδηγεί βασικές προβληματικές αυτής της σκέψης· μάλιστα αρκετές γκραμσιανές έννοιες, από την ηγεμονία ως τον πόλεμο θέσεων, διαμορφώνονται ακριβώς στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας. Ο Γκράμσι δεν είναι ενατενιστικός στοχαστής· αναπτύσσει μια φιλοσοφία της πράξης με στοχεύσεις κατεξοχήν πολιτικές. Η σκέψη του αναπτύσσεται με βάση τα δεδομένα του καιρού του· αν αργότερα, την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, γίνεται μια εξαιρετικά γόνιμη διανοητική μήτρα για την ανάπτυξη του “δυτικού μαρξισμού”, πάντως ο ίδιος ο Γκράμσι ανήκει σ’ αυτό που χαρακτηρίστηκε “μια ήδη μακρινή εποχή της ευρωπαϊκής σκέψης”.[2]Το έργο του απαντά στα πολιτικά και διανοητικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σοσιαλιστές της Δεύτερης Διεθνούς, κεντρικό από τα οποία είναι η προσαρμογή του μαρξιστικού corpus ιδεών σε κοινωνίες που εν πολλοίς παραμένουν αγροτικές, και από αυτή την άποψη συμπορεύεται σε μεγάλο βαθμό με κείνο του Λένιν. Ωστόσο η Ιταλία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο εξελίσσεται εντελώς διαφορετικά από τη Ρωσία· φιλοξενεί ένα νέο πολιτικό φαινόμενο, τον φασισμό, κι εδώ ο λίγο μεγαλύτερος του Γκράμσι, Μουσσολίνι, επιβάλλει το πρώτο φασιστικό καθεστώς της ιστορίας.

Στη συνέχεια λοιπόν θα δούμε συνοπτικά πώς αντιμετωπίζει την άνοδο του φασισμού ο Γκράμσι ως το 1926, οπότε ο ίδιος φυλακίζεται και η σκυτάλη της ανάλυσης του φασισμού περνά στον φίλο του Τολιάττι. Πρώτα όμως θα επισκοπήσουμε το πλαίσιο, και ιδίως τη στάση της αριστεράς απέναντι στο φασισμό.

Η αριστερά είναι ο πρώτος πολιτικός χώρος που αντιλαμβάνεται τον φασισμό ως κίνδυνο και αναζητά τρόπους για την καταπολέμησή του, ενώ οι μαρξιστές πρωτοστατούν στην κριτική μελέτη του φασισμού τον Μεσοπόλεμο[3]. Μεταξύ του 1920 και του 1928 αναπτύσσεται μια πλούσια κριτική σκέψη από στοχαστές πολλών ευρωπαϊκών χωρών, συνδεδεμένους τόσο με τη Δεύτερη όσο και με την Τρίτη Διεθνή, καθώς και με διάφορες τάσεις της αριστερής αντιπολίτευσης. Μετά το 1928 αυτή η σκέψη περιθωριοποιείται από τη σταλινική ορθοδοξία και αποτυχαίνει ν’ αποτρέψει την άνοδο του ναζισμού, αλλά δεν παύει να εξελίσσεται[4]. Οι σοσιαλιστικές θεωρίες για το φασιστικό φαινόμενο τονίζουν τη διασύνδεσή του με τον καπιταλισμό και απομυθοποιούν τη δήθεν επαναστατική και ‘αντιπλουτοκρατική’ ρητορεία των φασιστών –όλα αυτά ισχύουν βέβαια και για τη σκέψη του Γκράμσι. Ισχυρό τους σημείο ήταν ότι εντόπισαν τον φασισμό στο ευρύτερο πλαίσιο των κοινωνικών αγώνων του εικοστού αιώνα, κι έδωσαν έμφαση στις αιτίες και τις λειτουργίες του μάλλον, καθώς και στα αποτελέσματά του, παρά στην τυπολογία του, όπως κάνουν οι μεταπολεμικές θεωρίες ιδεοτύπων, ή στις πολιτισμικές του όψεις τις οποίες προβάλλουν οι κουλτουραλιστικές προσεγγίσεις. Το ότι ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου η αντιμετώπισή του τις βοήθησε να συγκεντρωθούν στα ουσιώδη, με διάφορους βαθμούς επιτυχίας.

Από πολιτική άποψη, οι σημαντικότερες αναλύσεις ήταν αυτές που επεξεργάστηκε η Τρίτη Διεθνής, στις οποίες, ας σημειώσουμε, η επίδραση του Γκράμσι ήταν μικρή στη διάρκεια της ζωής του, αλλά σημαντική, μέσω του Τολιάτι, μετά το 1935. Στο Τέταρτο Συνέδριό της, που συνέρχεται στη Μόσχα το 1922, λίγο μετά την Πορεία προς τη Ρώμη του Μουσσολίνι, η Κομμουνιστική Διεθνής διατυπώνει μια εντελώς στοιχειώδη ανάλυση του φασισμού[5]. Στο Πέμπτο της Συνέδριο, το 1924, με βάση μια ανάλυση που διαπίστωνε την υποτιθέμενη φασιστικοποίηση όλων των αστικών κομμάτων, αποκλείει τη συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες για την αντιμετώπιση των φασιστών· και την ίδια πρακτική κατεύθυνση υιοθετούν οι απόψεις του Γκράμσι την περίοδο που θα εξετάσουμε[6]. Το επόμενο συνέδριο, του 1928, δέχεται μια ακραία ετερονομική θεωρία: ο φασισμός είναι απλό μέσο επικράτησης των αστών στη λεγόμενη ‘τρίτη περίοδο’ της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού και της ανάπτυξης επαναστατικών κινημάτων. Οι διοράσεις του Γκράμσι και του Τολιάτι για το σημαντικό ρόλο που διαδραματίζουν οι μικροαστοί στο φασισμό εγκαταλείπονται, οι δημιουργοί τους σιωπούν, και η θεωρία του ‘σοσιαλφασισμού’, η οποία διέκρινε στη σοσιαλδημοκρατία μια μετριοπαθέστερη εκδοχή του φασισμού και συντέλεσε στην απομόνωση κι εντέλει, στη Γερμανία, στην καταστροφή των αριστερών οργανώσεων, κυριαρχεί ως το Έβδομο Συνέδριο του 1935[7], οπότε εγκαταλείπεται για χάρη μιας αντίθετης ανάλυσης η οποία καθυστερημένα δικαιολογεί την πολιτική του ενιαίου μετώπου με αστικές δυνάμεις για την απόκρουση του φασισμού. Ο ορισμός του φασισμού που δίνεται τότε,[8]στηριγμένος στις απόψεις του Τολιάτι και του Δημητρώφ, αποτελεί τη βάση των σοβιετικών αναλύσεων για πολλές δεκαετίες. Είναι πιο οξυδερκής από τις απολογητικές του που συζητιούνται την ίδια εποχή σε ακαδημαϊκούς κύκλους[9], αλλά η ακραία ετερονομική του αντίληψη, που αντιμετωπίζει τον φασισμό σαν απλό όργανο ορισμένων αστών, αφήνει κρίσιμα κενά, καθώς αποδίδει την άνοδό του σε μια ορισμένη κοινωνική ελίτ και δεν εξετάζει ποιές αιτίες τόν τροφοδοτούν ‘από τα κάτω’.

Ο Γκράμσι, τώρα, επικεφαλής του κομμουνιστικού κόμματος στη μόνη χώρα στην οποία επικρατεί το πρώτο κύμα του φασισμού, επωφελείται από τα περιθώρια που αφήνει τότε η Τρίτη Διεθνής, η οποία δεν έχει ακόμη περάσει στον έλεγχο του Στάλιν, για να αναπτύξει πρωτότυπες αναλύσεις. Διατυπώνει λαμπρές διαισθήσεις σχετικά με το φασισμό, διάσπαρτες σε διάφορα σημεία του έργου του πριν και μετά τη φυλάκισή του, αλλά δεν αναπτύσσει πουθενά καμιά συστηματική του θεωρία. Αποτέλεσμα, η σχετική του αδυναμία ν’ αντιμετωπίσει το φασισμό, ο οποίος ωστόσο αποτελεί πρωταρχικό πολιτικό δεδομένο της Ιταλίας. Αυτή η αποτυχία παρακάμπτεται από κάποιους αγιογραφικούς μελετητές του έργου του,[10]ενώ από άλλους έχει αποδοθεί, μεταξύ άλλων, στο ότι δεν εξετάζει τον εθνικισμό πέρα από το επίπεδο της ηγεμονικής ταξικής συμμαχίας, και στην αδιαφορία του για ζητήματα οικονομίας.[11]Ωστόσο σημαντική είναι επίσης μια πολιτικής φύσης αιτία. Στα πρώτα χρόνια του φασισμού, που είναι και τα χρόνια που o Γκράμσι συγκρούεται με τους σοσιαλιστές κι εντέλει τούς εγκαταλείπει για να πρωτοστατήσει στην ίδρυση του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, τού είναι δύσκολο ν’ αναπτύξει μια ανάλυση που θα τόνιζε την ανάγκη ενότητας της αριστεράς μπροστά στον φασιστικό κίνδυνο.[12]

Την επαύριο του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου ο Γκράμσι είναι απορροφημένος κυρίως από τις οργανωτικές ανάγκες του κινήματος των εργατικών συμβουλίων στη βόρεια Ιταλία και τις εσωτερικές διαμάχες των σοσιαλιστών, ενώ σιγά σιγά προσανατολίζεται προς την Τρίτη Διεθνή και προς αυτό που θεωρεί σκέψη του Λένιν, χωρίς στ’ αλήθεια να τά γνωρίζει.[13]Πρωτοσυζητά το φασισμό στα τέλη του 1920, αλλά δεν τον θεωρεί σοβαρό κίνδυνο· γενικά αργεί να δει πράγματα που εμείς, με την εύκολη εκ των υστέρων γνώση μας, άνετα διακρίνουμε.[14]Από την άλλη μεριά με οξυδέρκεια επισημαίνει συχνά τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις του φασιστικού κινήματος και υποδεικνύει ν’ αξιοποιηθούν για τη διάσπασή του, χωρίς ωστόσο να προσαρμόζει πάντοτε την πολιτική του σ’ αυτό το σκοπό. Στην πραγματικότητα, νεαρός και άπειρος ακόμη, συχνά υποστηρίζει αντιφατικές θέσεις.

Έτσι, για παράδειγμα, από τις αρχές του 1921 επισημαίνει τη σύνδεση του φασισμού με τους μικροαστούς και τη βία: τόν βλέπει σαν ένα διεθνές φαινόμενο, που έχει παρουσιαστεί νωρίτερα και στην Ισπανία, δηλαδή την προσπάθεια των μικρών και μεσαίων μικροαστών να λύσουν τα «γιγάντια προβλήματα» της μεταπολεμικής κρίσης του καπιταλισμού με «πολυβόλα και πιστολιές», επειδή «δεν γνωρίζουν ιστορία και αγνοούν την ιστορική εμπειρία».[15]Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου όμως εκτιμά, αντίθετα, πως ο φασισμός κατευθύνεται από το στρατιωτικό Γενικό Επιτελείο.[16]Λίγο αργότερα μιλά για «δυο φασισμούς» έτοιμους να χωρίσουν· έναν κοινοβουλευτικό των μικροαστών των πόλεων κι έναν αδιάλλακτο που κατευθύνεται από τους γαιοκτήμονες στην επαρχία.[17]Στα άρθρα του στην Ordine Nuovo σαφέστατα υποτιμά τον Μουσσολίνι και τον κίνδυνο που αυτός αντιπροσωπεύει, κι έτσι οδηγείται σε εντυπωσιακά λανθασμένες εκτιμήσεις, όπως όταν νομίζει ότι θα τηρηθεί η ανακωχή μεταξύ σοσιαλιστών και φασιστών τον Ιούλιο του 1921, ή όταν προφητεύει κάθε τόσο τη χρεωκοπία του φασισμού.[18]Η αμηχανία του μπροστά στο φαινόμενο αποτυπώνεται στην ιδέα ότι ο φασισμός είναι «ένας αυθόρμητος παλμός λογιών λογιών αντιδραστικής ενεργητικότητας, που άλλοτε συσσωματώνονται, άλλοτε διαλύονται και άλλοτε συγκλίνουν ξανά, ακολουθώντας τους επίσημους ηγέτες τους μόνον όταν οι εντολές των τελευταίων αντιστοιχούν στην εσώτερη φύση του [φασιστικού] κινήματος».[19]Προτού περάσει πολύς καιρός ο φασισμός γίνεται εργαλείο με το οποίο ο φιλελεύθερος Τζιολίττι εκβιάζει τους σοσιαλιστές.[20]

Δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε την απαρίθμηση αυτών των παλινδρομήσεων, απλώς ας προσθέσω πως μάλλον δεν ευσταθεί η άποψη, που διατυπώθηκε λόγου χάρη από τον Άνταμσον, ότι οι θέσεις του Γκράμσι άλλαζαν καθώς εκδηλώνονταν νέες όψεις του φασιστικού φαινομένου· η μορφή του φασισμού δεν άλλαξε μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 1921. Ορθότερα θα λέγαμε πως ο Γκράμσι αναγκάζεται, καθώς ο φασισμός παρ’ όλες τις προβλέψεις του δυναμώνει, ν’ αναζητήσει νέες εξηγήσεις, αλλά η θεωρητική του σκευή ακόμη δεν αρκεί για κάτι τέτοιο, ενώ και οι πολιτικές του προτεραιότητες το αντιστρατεύονται. Οι ανακολουθίες του απηχούν τη γενικότερη αδυναμία των ιταλών κομμουνιστών να εξηγήσουν το φασισμό, η οποία βεβαίως συμβάλλει στη γοργή επικράτησή του. Στην πραγματικότητα, οι πρώτες συστηματικές αναλύσεις του φασισμού έρχονται από μεταρρυθμιστές σοσιαλιστές, όπως ο Τζιοβάννι Ζιμπόρντι, ο οποίος το 1922 εκδίδει τη Σοσιαλιστική κριτική του φασισμού, ή από το εξωτερικό.[21]

Οι ιταλοί κομμουνιστές, μεταξύ τους και ο Γκράμσι, αυτή την εποχή είναι προσανατολισμένοι στην προοπτική της επανάστασης. Αποκρούουν πολιτικές συνεργασίες με αστούς ή σοσιαλιστές για την υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας, και ποντάρουν στην αποσύνθεση του φασισμού εξαιτίας των εσωτερικών του αντιθέσεων και στην ανατροπή του στην κατεύθυνση ενός κομμουνιστικού καθεστώτος. Αλλά τότε πρώτα πρώτα πρέπει να έρθει ο φασισμός. «Είναι αναγκαία προϋπόθεση για την επανάσταση», εξηγεί ο Γκράμσι αρχές του 1922, «να καταλυθεί εντελώς η κοινοβουλευτική δημοκρατία και στην Ιταλία».[22]Παρόμοια ο Αμεντέο Μπορντίγκα, επικεφαλής της αντίθετης μερίδας του ΚΚΙ από τον Γκράμσι, δίνει προτεραιότητα στην πάλη εναντίον των σοσιαλιστών και όχι του φασισμού·[23]ακόμη και μετά την Πορεία προς τη Ρώμη του Μουσσολίνι δεν βλέπει ουσιαστική διαφορά μεταξύ φασισμού και αστικής δημοκρατίας, και κατορθώνει να επιβάλει μάλιστα αυτήν τη θέση στο Πέμπτο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1924.[24]Ο Γκράμσι, πάλι, που τόν διαδέχεται στην ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος, επιμένοντας στους ευσεβείς του πόθους, οργανώνει μυστικές συναντήσεις με τον ντ’ Αννούντσιο, στις οποίες ο τελευταίος δεν εμφανίζεται.[25]Τον Αύγουστο διακηρύσσει ότι «ο φασισμός τώρα εξαντλείται και πεθαίνει, ακριβώς επειδή δεν κράτησε καμιά από τις υποσχέσεις του» και αντίθετα επιτάχυνε την κρίση των μεσαίων τάξεων.[26]Την ίδια εποχή δημοσιεύει μια εντυπωσιακά οξυδερκή ανάλυση ορισμένων όψεων του φασισμού, την οποία ωστόσο συνοδεύουν καταστροφικά πολιτικά λάθη:

Σε τι συνίσταται η κρίση του φασισμού; Για να το κατανοήσουμε πρέπει πρώτα να ορίσουμε την ουσία του φασισμού. Αλλά η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει καμιά ουσία του φασισμού καθαυτή. Η ουσία του φασισμού το 1922-23 δόθηκε από ένα ορισμένο σύστημα συσχετισμών δύναμης που υπήρχε τότε στην ιταλική κοινωνία. Σήμερα αυτό το σύστημα έχει αλλάξει βαθιά, και η ‘ουσία’ έχει σ’ ένα βαθμό εξατμιστεί. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του φασισμού συνίσταται στο γεγονός ότι κατόρθωσε να δημιουργήσει μια μαζική οργάνωση των μικροαστών. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που συνέβη κάτι τέτοιο. Η πρωτοτυπία του φασισμού συνίσταται στο ότι βρήκε τη σωστή μορφή οργάνωσης για μια κοινωνική τάξη που ήταν πάντοτε ανίκανη να έχει συνοχή ή ενοποιητική ιδεολογία: αυτή η μορφή οργάνωσης είναι ο στρατός στο πεδίο της μάχης. Η πολιτοφυλακή είναι λοιπόν ο κριός του εθνικού φασιστικού κόμματος. Δεν μπορεί κανείς να διαλύσει την πολιτοφυλακή χωρίς να διαλύσει και ολόκληρο το κόμμα.[27]

Τονίζει λοιπόν το πρωτεϊκό στοιχείο της ιδεολογικής σκευής του φασισμού, την κοινωνιολογική του στήριξη στους μικροαστούς και το στρατιωτικό οργανωτικό του στοιχείο. Ωστόσο και αυτή η ανάλυση έχει ημερομηνία λήξης. Ως τα τέλη του 1924 ο Γκράμσι αποσύρει το Κόμμα από το κοινό μέτωπο της αντιπολίτευσης· τορπιλλίζοντας κάθε προσπάθεια κοινής δράσης για την ανατροπή του φασισμού προβάλλει τώρα μια ακραία εργαλειακή κι ετερονομική του σύλληψη:

Με δυο λόγια, η ‘δημοκρατία’ οργάνωσε το φασισμό όταν αισθάνθηκε ότι δεν μπορούσε πλέον ν’ αντισταθεί στην πίεση της εργατικής τάξης σε συνθήκες ακόμη και απλώς τυπικής ελευθερίας. Ο φασισμός, συντρίβοντας την εργατική τάξη, επέστρεψε στη ‘δημοκρατία’ το δικαίωμα της ύπαρξης. Η μπουρζουαζία θα ήθελε αυτός ο καταμερισμός εργασίας να λειτουργεί τέλεια, ώστε η εναλλαγή φασισμού και δημοκρατίας ν’ αποκλείσει για πάντα κάθε δυνατότητα ανάκαμψης της εργατικής τάξης.[28]

Λίγο αργότερα ο Γκράμσι μιλά γι’ αυτονόμηση του φασισμού: είναι “ένα κίνημα που η μπουρζουαζία νόμιζε πως θα γινόταν απλό ‘εργαλείο’ αντίδρασης στα χέρια της, αλλά από τη στιγμή που κλήθηκε κι εξαπολύθηκε έγινε χειρότερο και από το διάβολο, παύοντας ν’ αφήνει άλλους να τό κυριαρχούν και προχωρώντας από μόνο του”.[29] Kαι πάλι όμως αρνείται να συναγάγει τα προφανή πολιτικά συμπεράσματα, και ποντάρει στην ανατροπή του φασισμού από μια προλεταριακή εξέγερση. Όταν ο Μουσσολίνι κηρύσσει την κατάργηση των τελευταίων υπολειμμάτων της δημοκρατίας, στις 3 Ιανουαρίου του 1925, ο Γκράμσι φαντάζεται πως ο δικτάτορας ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το φασισμό και να στήσει ένα συντηρητικό κόμμα. Έτσι, ζητά από το Κομμουνιστικό Κόμμα ν’ αρχίσει να ψάχνει για όπλα για να ξεκινήσει την ένοπλη πάλη και κατακεραυνώνει τον Τρότσκι, που είχε αρχίσει ν’ αμφιβάλλει για το αν επίκειται η επανάσταση στην Ευρώπη, σαν αναβλητικό και ηττοπαθή.[30]

Στο διάστημα που μεσολαβεί ως τη φυλάκισή του η ανάλυση του Γκράμσι για το φασισμό αποκτά μεγαλύτερη συνοχή κι εκλέπτυνση. Στις «Θέσεις της Λυών», τις οποίες διατυπώνει μαζί με τον Τολιάττι τέλη του 1925 -υιοθετούνται με συντριπτική πλειοψηφία από το Kόμμα τον Ιανουάριο του 1926- στηρίζει τις ελπίδες του στην εκτίμηση πως η επανάσταση μπορεί να μην πραγματοποιηθεί στις πιο ανεπτυγμένες χώρες, αλλά στους «αδύνατους κρίκους» όπου το καπιταλιστικό σύστημα προσφέρει μικρότερη αντίσταση· δηλαδή, στην Ιταλία μετά τη Ρωσία, και ακριβώς στην επανάσταση μπορεί να συμβάλει ο φασισμός οξύνοντας τις αντιθέσεις.[31] O τελευταίος τώρα παρουσιάζεται σαν ένα «κίνημα ένοπλης αντίδρασης», το οποίο ευνοήθηκε στη γέννησή του απ’ όλες ανεξαιρέτως τις παλιές άρχουσες ομάδες, αλλά ιδίως από τους γαιοκτήμονες, και στηρίχθηκε κοινωνικά στους μικροαστούς των πόλεων και σε μια νέα αγροτική αστική τάξη ορισμένων περιοχών. Συσπείρωσε γύρω του νέες κοινωνικές κατηγορίες, οι οποίες αντλούσαν από τις πρόσφατες καταβολές τους μια ομοιογένεια και μια κοινή νοοτροπία ‘γεννώμενου καπιταλισμού’. Οργανώθηκε όμως με βάση τους στρατιωτικούς σχηματισμούς και, αρπάζοντας το κράτος από τα παλιά κυρίαρχα στρώματα, συγκρούστηκε με τις παραδοσιακές θεωρίες γι’ αυτό και για τις σχέσεις του με τους πολίτες. Αντικατέστησε λοιπόν την τακτική των συμβιβασμών με το σχέδιο της οργανικής ενότητας όλων των αστικών δυνάμεων σ’ έναν ενιαίο πολιτικό οργανισμό υπό τον έλεγχο ενός και μόνου κέντρου, που θα διεύθυνε συγχρόνως κόμμα, κυβέρνηση και κράτος, αποσπώντας στην πορεία την υποστήριξη «του πιο αποφασιστικά αντιδραστικού κομματιού της βιομηχανικής μπουρζουαζίας και των γαιοκτημόνων» (Θέση 15). Έτσι όμως καταλύει εντελώς την κοινωνική συνοχή και την πολιτική υπερδομή, προετοιμάζοντας άθελά του την επανάσταση. Στο οικονομικό πεδίο δρα ως όργανο της βιομηχανικής και γαιοκτημονικής ολιγαρχίας και συγκεντρώνει τον πλούτο στα χέρια τους, δυσαρεστώντας τους μικροαστούς που τόν είχαν αρχικά υποστηρίξει. Στο εξωτερικό τείνει στον ιμπεριαλισμό και προετοιμάζει «έναν πόλεμο που επιφανειακά θα επιδιώκει την ιταλική επέκταση, αλλά στην πραγματικότητα η Ιταλία θα γίνει όργανο της μιας ή της άλλης από τις ιμπεριαλιστικές ομάδες που αγωνίζονται για την παγκόσμια κυριαρχία» (Θέση 16). Οι πολιτικές του επιλογές προκαλούν βαθιές αντιδράσεις στις μάζες, και κυρίως απομακρύνουν από τις κυρίαρχες δυνάμεις τους αγρότες του νότου και των νησιών και ριζοσπαστικοποιούν τους μικροαστούς (Θέση 17· εξ ού και η ευκαιρία της προλεταριακής ηγεμονίας). Η στρατιωτική επιβολή, η καταστολή και η νομοθεσία με τις οποίες ο φασισμός θέλει να παγιώσει το σύστημά του θα διαρραγούν όμως και θα συντριβούν απότομα (Θέση 18). Τη λύση θα δώσει μια εξέγερση των χωρικών συμμάχων του προλεταριάτου εναντίον των καπιταλιστών και των γαιοκτημόνων, ενώ η δημοκρατική αστική αντιπολίτευση δεν θα παίξει ρόλο· απλώς εμποδίζει την αναδιοργάνωση της εργατικής τάξης και την πραγμάτωση του ταξικού της προγράμματος (Θέσεις 17, 18β, 21).

Η ίδια ανάλυση αναπτύσσεται στις θέσεις που υποβάλλει ο Γκράμσι στην Εκτελεστική Επιτροπή του ΙΚΚ αρχές Αυγούστου του 1926. Τονίζεται –και αυτό ισχύει γενικά για τις θέσεις του για το φασισμό- ότι πρόκειται για μια ανάλυση χονδρική, υπό συζήτηση και προσωρινή, η οποία είναι απαραίτητο να εκλεπτυνθεί περισσότερο. Σύμφωνα μ’ αυτήν πάντως οι εσωτερικές εντάσεις του φασισμού τείνουν να τόν διασπάσουν σε δυο πτέρυγες, μια κυρίαρχη μεγαλοαστική και συντηρητική και μια άλλη μικροαστική κι εστιασμένη στο φασιστικό κόμμα. Η τελευταία είναι πολυκεντρική και θολή, αλλά μπορεί να προκαλέσει στρατιωτική αδυναμία του φασισμού αν απομακρύνει απ’ αυτόν τους μικροαστούς, για παράδειγμα την επαύριο μιας οικονομικής κρίσης.[32]Στις χώρες τις οποίες ο Γκράμσι χαρακτηρίζει ‘περιφερειακές’ – Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Πολωνία, Βαλκάνια, κι εν μέρει Γαλλία και Τσεχοσλοβακία- οι μικροαστοί αποτελούν ένα ισχυρό στρώμα. Σε μεγάλο βαθμό επιβάλλουν τη δική τους πολιτική κι επηρεάζουν ιδεολογικά το προλεταριάτο, αλλά ιδίως τις αγροτικές μάζες, και την εποχή αυτή στρέφονται, τονίζει, προς τ’ αριστερά. Συγχρόνως ο Γκράμσι εκδηλώνει αμφιβολίες για το αν «το πέρασμα από το φασισμό στη δικτατορία του προλεταριάτου θα γίνει απευθείας», καθώς δεν μπορούν να προσελκυστούν στο επαναστατικό στρατόπεδο οι ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες τελικά θα κρίνουν τη σύγκρουση. Επομένως μια οικονομική κρίση θα μπορούσε να φέρει στην εξουσία έναν δημοκρατικό αντιβασιλικό συνασπισμό, στηριγμένο, εννοείται, σ’ αυτούς τους μικροαστούς. Τι πρέπει λοιπόν να κάνει το Κόμμα;

Πρέπει από σήμερα κιόλας να ελαχιστοποιήσουμε την επιρροή και την οργάνωση των κομμάτων που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν αυτό τον αριστερό συνασπισμό, ώστε να κάνουμε πιθανότερη την επαναστατική κατάρρευση του φασισμού […] Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να προσπαθήσουμε να συντομεύσουμε όσο μπορούμε το δημοκρατικό διάλειμμα, αρχίζοντας από σήμερα κιόλας να διευθετούμε όσο γίνεται πιο ευνοϊκές συνθήκες προς όφελός μας.[33]

Συνοψίζοντας, ενόσο βρίσκεται επικεφαλής των ιταλών κομμουνιστών ο Γκράμσι αναπτύσσει μια ανάλυση του φασισμού, ή μάλλον αλλεπάλληλες διαδοχικές αναλύσεις, πολύ πιο ευαίσθητες από εκείνες που πρόβαλλε την ίδια εποχή η Τρίτη Διεθνής, αλλά και πάλι ανεπαρκείς και πάντως προσαρμοσμένες στις ανάγκες μιας πολιτικής η οποία ματαίωνε τη συνεργασία με τις υπόλοιπες αντιφασιστικές δυνάμεις ποντάροντας στην προοπτική της επανάστασης. Οι τοτινές αστοχίες του βεβαίως δεν ακυρώνουν τις κατοπινές θεωρητικές του διοράσεις· απλώς, αναγνωρίζοντάς τες μπορούμε να δούμε τις τελευταίες πιο κριτικά. Η προσπάθεια να δικαιολογηθεί η πολιτική αυτή επιλογή τόν παρακινεί σε εξαιρετικά γόνιμες θεωρητικές αναζητήσεις, που καρποφορούν τον καιρό της φυλακής και απολήγουν στην επεξεργασία εννοιών όπως η ηγεμονία, οι οποίες ανανεώνουν τη σοσιαλιστική σκέψη και, όταν διαχέονται αργότερα στην αριστερά, συντελούν στην πολιτισμική επανάσταση της δεκαετίας του 1960. Το παράδοξο είναι όμως ότι τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ το πολιτισμικό πρόγραμμα της αριστεράς γίνεται ολοένα κι ευρύτερα αποδεκτό, αυτό δεν αρκεί για ν’ αποφύγουν οι πολιτικοί της φορείς μια σειρά από βαριές ήττες. Με αποτέλεσμα η σημερινή κατάσταση να παρουσιάζει σημαντικές διαφορές βέβαια αλλά και αναλογίες με την εποχή που οδήγησε στον φασισμό.

Τα σημερινά δεδομένα είναι ότι τα πολιτικά συστήματα στη Δύση αυταρχικοποιούνται σε βαθμό πρωτοφανή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ το παγκόσμιο σύστημα βαδίζει προς τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση μετά το 1929. Το φάσμα των ενδεχόμενων απαντήσεων σ’ αυτές τις εξελίξεις εκτείνεται από την προώθηση ριψοκίνδυνων και δαπανηρών αλλ’ αναγκαίων μεταρρυθμίσεων για τη μείωση των οικονομικών ανισοτήτων και την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της οικολογικής ισορροπίας ως την εμπέδωση διαφόρων τύπων καθεστώτων έκτακτης ανάγκης. Η πολιτική κυριαρχία της άκρας δεξιάς στις Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και αρκετά χρόνια, η οποία είναι αμφίβολο αν μπορεί να τερματιστεί ομαλά, και οι αναιμικές ευρωπαϊκές αντιδράσεις απειλούν ν’ απονομιμοποιήσουν σ’ αυτήν τη χώρα κάθε ριζοσπαστική αμφισβήτηση, δημιουργούν το φόβο ότι το μοντέλο που τείνει να επικρατήσει είναι το δεύτερο. Τα χρόνια που έρχονται και η ευρωπαϊκή αριστερά ίσως βρεθεί μπροστά σε διλήμματα ανάλογα εκείνων που αντιμετώπισε ο Γκράμσι τη δεκαετία του 1920. Ορθά επιμένει στην αξιοποίηση των μεταγενέστερων θεωρητικών διοράσεων της σκέψης του, αλλά επείγει συνάμα να καλύψει τα τυφλά του σημεία και να διδαχτεί από τα πολιτικά σφάλματά του. Όσο δεν δημιουργεί κοινωνικές συμμαχίες ικανές ν’ αποκρούσουν σημείο προς σημείο το πρόγραμμα διεύρυνσης των ανισοτήτων, αέναου πολέμου και κατάλυσης των ελευθεριών που προωθεί σήμερα η άκρα δεξιά, κινδυνεύει να οδηγηθεί στο περιθώριο των εξελίξεων.




[1]Διαβάστηκε στο επιστημονικό συνέδριο που οργάνωσε το Κέντρο Πολιτικών Ερευνών, «Ο Αντόνιο Γκράμσι στις σημερινές Κοινωνικές Επιστήμες και τη Θεωρία», 30 Νοεμβρίου – 1 Δεκεμβρίου του 2007, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.


[2] Peter Ghosh, “Gramscian hegemony: an absolutely historicist approach”, History of European Ideas 27 [2001], σ. 14. Νομίζω ότι ευσταθούν οι θέσεις του Γκός για τις καίριες συγκρούσεις μεταξύ μαρξικής και γκραμσιανής σκέψης, που αναπτύσσονται σ’ αυτό το άρθρο.


[3]Η βασική μελέτη για το ζήτημα παραμένει το David Beetham, Marxists in Face of Fascism, Manchester University Press, Μάντσεστερ 1984, που περιέχει επίσης μια καλή σειρά μεταφράσεων σχετικών κειμένων όλων των μαρξιστικών τάσεων. Μια συνοπτική παρουσίαση της εξέλιξης των αντιλήψεων της Τρίτης Διεθνούς για τον φασισμό βλ. σε Martin Kitchen, Fascism, Macmillan, Λονδίνο 1976, σ. 1-11· για μια σύγχρονη οπτική, η οποία ωστόσο δεν προσθέτει πολλά στις δυο προηγούμενες μελέτες, βλ. ακόμη το Dave Renton, Fascism: Theory and Practice, Pluto Press, Λονδίνο 1999. Μια παλαιότερη, αλλά πάντοτε χρήσιμη χάρη στην ευρεία εποπτεία της, προσέγγιση από συγκριτική ιστορική σκοπιά βλ. στον πέμπτο τόμο της Ιστορίας της σοσιαλιστικής σκέψης ενός μεγάλου βρετανού ιστορικού του εργατικού κινήματος, οπαδού του δημοκρατικού σοσιαλισμού: G. D. H. Cole, Socialism and Fascism 1931-1939, Macmillan, Λονδίνο, Μελβούρνη, Τορόντο 1969 [1958]. Παρά τον τίτλο της, εστιάζει στα πολιτικά συγκείμενα μάλλον παρά στην ιδεολογική πλευρά της σύγκρουσης.


[4] David Beetham, Marxists in Face of Fascism, ό.π., σ. 1.


[5]Βλ. τις σχετικές συζητήσεις σε M. Kitchen, Fascism, ό.π., σ 2 κ.ε. Ως ‘ετερονομική θεωρία’ αποδίδω τον όρο ‘agency theory’.


[6]Βλ. τη σχετική απόφαση σε D. Beetham, Marxists in Face of Fascism, ό.π., σ. 152-153.


[7]Βλ. τις πηγές που παρατίθενται στο ίδιο, σ. 155 κ.ε. Aναλυτικά για την πολιτική της Κομμουνιστικής Διεθνούς αυτή την περίοδο βλ. το εξαιρετικό έργο του Έντουαρντ Καρ, Εdward Hallet Carr, The Twilight of Comintern 1930-1935, Μacmillan, Λονδίνο 1982, σ. 45-103. Βλ. ακόμη το απαραίτητο έργο του Πουλαντζά, Νίκος Πουλαντζάς, Φασισμός και δικτατορία. Η Τρίτη Διεθνής αντιμέτωπη στο φασισμό, μετάφραση Χριστίνα Αγριαντώνη, Ολκός, Αθήνα 1975 [1970]. Η τότε στάση της Τρίτης Διεθνούς απέναντι στον φασισμό πήγαζε από τη γενικότερή της εκτίμηση πως ο καπιταλισμός είχε μπει στην περίοδο της τελικής του κρίσης, κι επομένως κύριοι εχθροί της επερχόμενης επανάστασης δεν ήταν οι φασίστες αλλά οι μεταρρυθμιστές που θα μπορούσαν, έστω και πρόσκαιρα, να σταθεροποιήσουν το αστικό σύστημα, και ιδίως οι σοσιαλδημοκράτες.


[8]‘Ο φασισμός στην εξουσία είναι η απροκάλυπτη, τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σωβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού καπιταλισμού’· βλ. σχετικά στο ίδιο, σ. 179-186.


[9]Βλ. ορισμένες απ’ αυτές παρακάτω, στο σημείο όπου συζητούμε τη στάση των ελληνικών επιστημονικών περιοδικών απέναντι στον φασισμό. Για τις συγκαιρινές προσεγγίσεις του φασισμού βλ. ιδίως Pierre Aycoberry, La Question nazie. Les interpretations du national-socialisme 1922-1975. Seuil, Παρίσι 1979. Την οξυδέρκεια, για τα μέτρα της εποχής, των τριτοδιεθνιστικών αναλύσεων για τον φασισμό αναγνωρίζει και ο Άρνο Μάγιερ: Arno J. Mayer, Dynamics of Counterrevolution in Europe, 1870-1956. An Analytic Framework, Harper and Row, Νέα Υόρκη, Evanston, Λονδίνο 1971, σ. 14-20.


[10]Λόγου χάρη από τη Mazzocchi, ή από το κάπως αγιογραφικό Walter L. Adamson, “Gramsci’s Interpretation of Fascism”, Journal of the History of Ideas 41 [1980], σ. 615-633.


[11] Peter Ghosh, “Gramscian hegemony: an absolutely historicist approach”, History of European Ideas 27 [2001], σ. 40.


[12]Όπως παρατήρησε ο David Beetham, Marxists in Face of Fascism, Manchester University Press, Μάντσεστερ 1984, σ. 14.


[13] Alastair Davidson, «Gramsci and Lenin 1917-1922», The Socialist Register 1974, σ. 138.


[14] W. Adamson, “Gramsci’s Interpretation of Fascism”, ό.π., σ. 616.


[15] [Antonio Gramsci], “Italia e Spagna”, L’Ordine Nuovo, φ. της 11ης Μαρτίου 1921, όπως αναδημοσιεύεται στο David Beetham, Marxists in Face of Fascism, ό.π., σ. 82.


[16] [Antonio Gramsci], “Socialists and fascists”, L’Ordine Nuovo, φ. της 11ης Ιουνίου 1921, όπως αναδημοσιεύεται στο Quintin Hoare (επιμ. και μτφρ.), Antonio Gramsci, Selections from political writings (1921-1926)«, Lawrence and Wishart, Λονδίνο 1978.


[17] [Antonio Gramsci], “The Two Fascisms”, L’Ordine Nuovo, φ. της 25ης Αυγούστου 1921, όπως αναδημοσιεύεται στο Q. Hoare (επιμ. και μτφρ.), Antonio Gramsci, Selections from political writings (1921-1926)«, ό.π..


[18]Βλ. λόγου χάρη [Antonio Gramsci], “Reactionary Subversiveness”, L’Ordine Nuovo, φ. της 22aςΙουνίου 1921, όπως αναδημοσιεύεται στο Q. Hoare (επιμ. και μτφρ.), Antonio Gramsci, Selections from political writings (1921-1926)«, ό.π.· «Leaders and masses», L’Ordine Nuovo, φ. της 3ης Ιουλίου 1921, στο ίδιο.


[19] [Antonio Gramsci], “The «arditi del popolo”», L’Ordine Nuovo, φ. της 22aς Ιουνίου 1921, όπως αναδημοσιεύεται στο Q. Hoare (επιμ. και μτφρ.), Antonio Gramsci, Selections from political writings (1921-1926)«, ό.π..


[20] [Antonio Gramsci], “Οne Year”», L’Ordine Nuovo, φ. της 15ης Ιανουαρίου 1922, όπως αναδημοσιεύεται στο Q. Hoare (επιμ. και μτφρ.), Antonio Gramsci, Selections from political writings (1921-1926)«, ό.π..


[21]Βλ. τις βασικές της όψεις στο D. Beetham, Marxists in Face of Fascism, ό.π., σ. 88-96. Ο Ζιμπόρντι, «ορθόδοξος» μαρξιστής, διέκρινε ως κοινωνικές βάσεις του φασισμού τους παλιούς πολεμιστές, τους μικροαστούς και τους μεγαλοαστούς και κτηματίες, κι επέρριπτε την ανάπτυξή του στην πρόωρη εξεγερσιακότητα των ιταλών σοσιαλιστών το 1919-1920, η οποία δεν ανταποκρινόταν στην καθυστέρηση του καπιταλισμού.


[22] [Antonio Gramsci], “Οne Year”, L’Ordine Nuovo, φ. της 15ης Ιανουαρίου 1922, όπως αναδημοσιεύεται στο Q. Hoare (επιμ. και μτφρ.), Antonio Gramsci, Selections from political writings (1921-1926)«, ό.π..


[23]Αυτήν τη γραμμή επέβαλε στο Συνέδριο της Ρώμης του ΚΚΙ, τον Μάρτιο του 1922. Βλ. D. Beetham, Marxists in Face of Fascism, ό.π., σ. 96-99.


[24] D. Beetham, Marxists in Face of Fascism, ό.π., σ. 6.


[25] Walter L. Adamson, “Gramsci’s Interpretation of Fascism”, Journal of the History of Ideas 41 [1980], σ. 618.


[26] Antonio Gramsci, “The Italian Crisis”, L’Ordine Nuovo, φ. της 1ης Σεπτεμβρίου 1924, όπως αναδημοσιεύεται στο Q. Hoare (επιμ. και μτφρ.), Antonio Gramsci, Selections from political writings (1921-1926)«, ό.π..


[27] Antonio Gramsci, “The Italian Crisis”, L’Ordine Nuovo, φ. της 1ης Σεπτεμβρίου 1924, όπως αναδημοσιεύεται στο Q. Hoare (επιμ. και μτφρ.), Antonio Gramsci, Selections from political writings (1921-1926)«, ό.π..


[28] [Antonio Gramsci], “Democracy and Fascism”, L’Ordine Nuovo, φ. της 1ης Νοεμβρίου 1924, όπως αναδημοσιεύεται στο Q. Hoare (επιμ. και μτφρ.), Antonio Gramsci, Selections from political writings (1921-1926)«, ό.π..


[29] [Antonio Gramsci], “Τhe Fall of Fascism”, L’Ordine Nuovo, φ. της 15ης Νοεμβρίου 1924, όπως αναδημοσιεύεται στο Q. Hoare (επιμ. και μτφρ.), Antonio Gramsci, Selections from political writings (1921-1926)«, ό.π..


[30] Antonio Gramsci, “Report to the Central Committee, 6 February 1925”, L’Ordine Nuovo, φ. της 1ης Νοεμβρίου 1924, όπως αναδημοσιεύεται στο Q. Hoare (επιμ. και μτφρ.), Antonio Gramsci, Selections from political writings (1921-1926)«, ό.π..


[31] Antonio Gramsci- Palmiro Togliatti, “The Italian Situation and the Tasks of the PCI – ‘The Lyons Theses’”, όπως αναδημοσιεύεται στο Q. Hoare (επιμ. και μτφρ.), Antonio Gramsci, Selections from political writings (1921-1926)«, ό.π..


[32] Antonio Gramsci, “Α Study of the Italian Situation. Report to the 2-3 August Meeting of the party’s Executive Committee”, όπως αναδημοσιεύεται στο Q. Hoare (επιμ. και μτφρ.), Antonio Gramsci, Selections from political writings (1921-1926)«, ό.π..


[33] Antonio Gramsci, “Α Study of the Italian Situation. Report to the 2-3 August Meeting of the party’s Executive Committee”, όπως αναδημοσιεύεται στο Q. Hoare (επιμ. και μτφρ.), Antonio Gramsci, Selections from political writings (1921-1926)«, ό.π..

Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

1. Η Πολιτική Οικονομία έχει δυστυχώς τους δικούς της αδήριτους νόμους.
2. Ο «αναχρονισμός» της ύπαρξης εκτεταμένων μικροαστικών στρωμάτωνήταν πάντα η Μεγάλη Πρόκληση του ελληνικού καπιταλισμού. Ο αναχρονισμός αυτός, παρ όλες τις προσπάθειες, παρέμεινε ως σημείο αντιλεγόμενο, καθώς οι απόπειρες άρσης ματαιωνόταν λόγω της ανάγκης της αστικής τάξης της χώρας και των πολιτικών της εκπροσώπωννα οικοδομούνκοινωνικές συμμαχίες.
3. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναλαμβάνει την «ιστορική», για τη αστική τάξη της χώρας και τα διεθνή κέντρα «στήριξης», αποστολή, να άρει τον «αναχρονισμό».
4. Απαραίτητη πολιτική προϋπόθεση για να γίνει κάτι τέτοιο είναι να στηθεί ξανά ένα καθεστώς νέου δικομματισμού. Στον ένα πόλο μια αναβαπτισμένη κεντροδεξιά, με «καθαρά» νεοφιλελεύθεροπρόταγμα και εκπρόσωπο-σύμβολο μια ιδεοληπτική φιγούρα του νεοφιλελευθερισμού και στον άλλο πόλο μια «αριστερά» που, ενώ θα υλοποιεί νεοφιλελεύθερη πολιτική, θα χτίζει κοινωνικές συμμαχίες με τα λαϊκά στρώματα στη βάση του φόβου και του κοινωνικού αυτοματισμού.

5. Το 4ο Μνημόνιο (ασφαλιστικό, αγροτικό, συνταξιοδοτικό) έδωσε τέλος στην κινηματική άπνοια μιας μεγάλης περιόδου.

6. Παράλληλα δημιούργησε τους αντικειμενικούς, υλικούς όρους να δημιουργηθεί ένα μεγάλοαυθόρμητο, παλλαϊκό μέτωπο της εργατικής τάξης με τα μικρομεσαία στρώματα.

7. Το «κίνημα της γραβάτας», το κίνημα δηλαδή των στρωμάτων εκείνων που, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, στήριξε το ΝΑΙ, έρχεται να συναντήσει στο δρόμο τα κοινωνικά στρώματα που στήριξαν το ΟΧΙ.

8. Η συνάντηση αυτή αποτελεί ένα μεγάλο συστημικό κίνδυνο. Ένα κίνδυνο όμως που για να πραγματωθεί απαιτείται η «από τα πάνω», η πολιτική δηλαδή, πρωτοβουλία.

9. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για την Αριστερά σήμερα. Αυτό απαιτεί η ΛΑΕ, το ΚΚΕ και ηΑΝΤΑΡΣΥΑ να μην εγκλωβιστούν σε ένα πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο που θα αντιλαμβάνεταιπεριορισμένα τις κοινωνικές συμμαχίες .

10. Πέρα από τα σχέδια επί χάρτου των διαφόρων επιτελείων, κανείς δε μπορεί να προδικάσει τηνεξέλιξη των κινητοποιήσεων. Ούτε και την έκταση των πολιτικών εξελίξεων που μπορεί να προκαλέσουν.

11. Οι πολιτικές εξελίξεις είναι πολύ πιθανές γιατί οι δοκιμασμένες στο παρελθόν συστημικές λύσεις(συναίνεση, καταστολή, φόβος, κοινωνικός αυτοματισμός) δύσκολα θα μπορέσουν από μόνες τους να λειτουργήσουν.

12. Το πολιτικό κενό που δημιουργείται στο έδαφος της διάλυσης τόσο παραδοσιακών κοινωνικών στρωμάτων όσο και του υπάρχοντος (μέσω συντάξεων) κοινωνικού ιστού δημιουργεί μια νέα, ιστορικήευκαιρία για την Αριστερά.

13. Απαραίτητη προϋπόθεση να υψωθεί σε «πατριωτική» δύναμη, να δώσει δηλαδή ρεαλιστικές απαντήσεις στο επίπεδο της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Σπύρος Στάλιας, οικονομολόγος PhD
Υπάρχουν τα ‘οικονομικά της ανεργίας’ και τα ‘οικονομικά της πλήρους απασχόλησης’. Ένα χρόνο με ‘πρώτη φορά αριστερά’, όλοι έχουμε πειστεί πια, ότι αυτή η κυβέρνηση ασκεί τα οικονομικά της ανεργίας ως την μοναδική πολιτική που θα βγάλει την χώρα από την κρίση. Παρακάτω έχω μια μικρή ιστορία, πως αυτοί που ισχυρίζονται ότι έλκουν την καταγωγή τους από τη επιστήμη-φιλοσοφία του Μαρξ, πηγαίνουν δήθεν να διαπραγματευτούν στην Ευρώπη, και έχουν στο νου τους ότι ακριβώς έχει και ο Σόϊμπλε. Πως κατάντησαν έτσι;
Μάλλον το όλο θέμα έχει να κάνει με την κατανόηση των οικονομικών τους αρχών στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών τους αναζητήσεων. Και όσο το θέμα ήταν στο κεφάλι τους, δεν έτρεχε και τίποτα, αλλά όταν γίνεται πολιτική εφαρμοσμένη, τα πράγματα τότε δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με επικίνδυνους αγύρτες.
Το πιο σημαντικό γεγονός του 20ου αιώνα ήταν η μεγάλη ύφεση του 1929. Το 1929 κατέρρευσε αιφνιδίως η παγκόσμια ζήτηση και κατ’ επέκταση η παγκόσμια παραγωγή, η δε ανεργία κατέστη μόνιμο φαινόμενο σε ψηλά επίπεδα.

Η κρίση έπρεπε να ερμηνευθεί, έτσι ώστε να ακολουθηθούν εκείνες οι πολιτικές, που θα έβγαζαν κράτη και λαούς από αυτό το τσουνάμι της παγκόσμιας ύφεσης.

Που απέδωσε την κρίση του 1929 και την επιμένουσα διάρκεια της η κρατούσα ακαδημία; Η αιτία της κρίσης αποδόθηκε στις άκαμπτες υψηλές τιμές και στους επίσης υψηλούς άκαμπτους μισθούς, ως αποτέλεσμα επικράτησης στις αγορές μονοπωλίων και ισχυρών συνδικάτων, και ως αποτέλεσμα της παρέμβασης του κράτους στην οικονομία.

Οι αριστεροί οικονομολόγοι του είδους αυτού πως κατανόησαν την κρίση του 1929; Με ευχαρίστηση επιβεβαίωσαν την θεωρία τους ότι ο καπιταλισμός είναι εγγενώς ασταθής. Αλλά όπως όλοι οι οικονομολόγοι εκείνης της εποχής ανεξαρτήτου ονόματος, συντηρητικός, φιλελεύθερος, ριζοσπάστης, αριστερος, κατέληγαν στο ίδιο μελαγχολικό συμπέρασμα. Η ύφεση μόνη της θα περάσει μέσω μιας ‘δημιουργικής λιτότητας’ δηλαδή, αν διαλυθούν τα μονοπώλια, αν καταργηθούν τα εργατικά συνδικάτα και αν το κράτος δρα μόνο για τα ελάχιστα αναγκαία.

Στο μεσοδιάστημα κοινωνίες και άνθρωποι θα έπρεπε να την ‘βγάλουν πέρα όπως μπορούν’. Ορισμένοι μαρξιστές αντέτειναν σοσιαλιστική επανάσταση.

Αυτή την ‘δημιουργική λιτότητα’, που αυθορμήτως πηγάζει και εφαρμόζεται από το ίδιο το σύστημα για να αυτοδιορθωθεί, ακολούθησαν όλοι οι πολιτικοί της εποχής.

Αποτέλεσμα, στην Ευρώπη οι 18 Δημοκρατίες που ιδρύθηκαν μετά το Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο να καταρρεύσουν και να μετατραπούν σε δικτατορίες.

Στην Αμερική, ο πρόεδρος Χούβερ επέβαλε σκληρή λιτότητα το 1929, με αποτέλεσμα το 1933, η Αμερική να βρεθεί στα όρια της καταστροφής. Η Γερμανία μετά από σκληρή λιτότητα 3 ετών βρέθηκε με τον Χίτλερ Κυβερνήτη την ίδια εποχή. Όλα κορυφώθηκαν με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που δεν αποφεύχθηκε.

Στο μεσοδιάστημα όμως, όλοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται, ότι η επιμονή στη σταθερότητα των τιμών δεν έφερνε κανένα αποτέλεσμα, και ότι θα έπρεπε να δοθεί βάρος, ως κριτήριο πολιτικής σταθερότητας, στην απασχόληση και στην αύξηση του εθνικού εισοδήματος. Αυτή η αλλαγή ως προς το δέον ήταν αποτέλεσμα της κεϋνσιανής επανάστασης.

Το 1936 δημοσιεύτηκε το Βιβλίο του Κέϋνς η «Γενική Θεωρία Απασχόλησης Τόκου και Χρήματος’. Πιό ήταν το βαρυσήμαντο μήνυμα του Κέϋνς μέσα από αυτό το πόνημα;

Το βασικό μήνυμα της Κεϋνσιανής Επανάστασης ήταν, και είναι ακόμα, ότι η οικονομία είναι ότι θέλουν οι άνθρωποι να είναι. Αυτή την αντίληψη του αιωνίου οικονομικού συστήματος, ο Κέϋνς την κατέλυσε, και απελευθέρωσε τους ανθρώπους από αυτούς που έχουν το δήθεν περιορισμένο χρήμα.

Ο Κέϋνς απέδειξε ότι η κρίση δεν οφείλετε στους άκαμπτους υψηλούς μισθούς, στις τιμές και στο κακό κράτος, δηλαδή σε παράγοντες της προσφοράς, αλλά στον κερδοσκοπικό τρόπο που λειτουργούν οι χρηματοπιστωτικές αγορές, με την έννοια ότι το χρήμα δεν επιστρέφει στην παραγωγή.

Όταν λοιπόν η οικονομία πάσχει από βαριά κρίση, τότε η Κυβέρνηση, του κράτους που εκδίδει το νόμισμα του, δεν έχει μόνο την υποχρέωση να δαπανήσει, αλλά μπορεί να δαπανήσει οσοδήποτε είναι αναγκαίο για να αυξήσει την ζήτηση σε αγαθά και υπηρεσίες, που μπορεί να παράξει η οικονομία της, έστω και στις τιμές που είναι άκαμπτες και υψηλές, έτσι ώστε να επιτευχθεί η πλήρης απασχόληση πόρων και ανθρώπων, ασχέτως του ύψους του ελλείμματος που είναι δυνατόν να δημιουργηθεί. Τα γεγονότα επαλήθευαν πλήρως τον Κέϋνς.

Πως η αυτή η αριστερά αντέδρασε σε αυτή την μακρινή μπαλιά του Κέϋνς προς αυτούς, αφού ο Μαρξ είχε μιλήσει πρώτος για κρίση λόγω έλλειψης ζήτησης. Δεν ανταποκρίθηκε, δεν κατάλαβε ότι μπορούσε να κυβερνήσει.

Τον Ιούλιο του 1944 συγκροτήθηκε το σύστημα Μπρέττον Γούντς το όποιο ενεργοποιήθηκε στα τέλη του 1946 από 32 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Το σύστημα αυτό ήταν η πρώτη πετυχημένη προσπάθεια για να τεθεί η παγκόσμια οικονομία σε τάξη, έχοντας υπ’ όψη τα αιματηρά 50 πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα.

Στο σύστημα του Μπρέττον Γούντς τα κράτη είχαν σταθερές ισοτιμίες νομισμάτων, με αναφορά στο δολάριο, πλην όμως προσαρμοζόμενες, ανάλογα με την εξέλιξη των οικονομικών τους, επικυρίαρχη εσωτερική οικονομική πολιτική και κατά συνέπεια υπήρχε έλεγχος στην διακίνηση κεφαλαίων.

Ο έλεγχος κεφαλαίων σημαίνει ότι η κεντρική τράπεζα κάθε χώρας, δεν είναι αναγκασμένη ανάλογα των συγκυριών να θέτει επιτόκια που να εμποδίζουν την ροη κεφαλαίων από και προς την χώρα. Αυτό σηματοδοτούσε ότι τα επιτόκια θα μπορούσαν να είναι χαμηλά όσο το δυνατόν πιο πολύ. Τι σημαίνει αυτό;

Τα χαμηλά επιτόκια οδηγούν τα κεφάλαια από τις κερδοσκοπικές τραπεζικές αναζητήσεις και από του κεφαλαιούχους-εισοδηματίες στην παραγωγή, στους βιομηχάνους και στους βιομηχανικούς εργάτες, στην κατανάλωση και στις επενδύσεις στην πραγματική οικονομία. Επιπρόσθετα τα χαμηλά επιτόκια μειώνουν τον κίνδυνο μη αποπληρωμής των κρατικών χρεών, έτσι η ενεργός δημοσιονομική πολιτική μπορεί να επιδιωχθεί χωρίς τον κίνδυνο το χρέος να γίνει εκρηκτικό ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, μιλώντας με νεοκλασικούς όρους.

Έτσι η ανάπτυξη της περιόδου του Μπρέττον Γούντς συνδυάστηκε με τον σταδιακό θάνατο των τραπεζιτών, των κερδοσκόπων, και των εισοδηματιών.

Η ‘ευθανασία των ραντιέριδων’ ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του Μπρέττον Γούντς και της κεϋνσιανής σκέψης τότε και τώρα.

Επιπροσθέτως, η ανεξάρτητη νομισματική πολιτική και η σχετικώς ανεμπόδιστη δημοσιονομική πολιτική, συνεπάγονταν την πλήρη απασχόληση, με ευθύνη του κράτους, και την δημιουργία ενός δικτύου κοινωνικής προστασίας για τους φτωχότερους και τους ανέργους και στην δημιουργία του κοινωνικού κράτους για όλους.

Ο στόχος της πλήρους απασχόλησης με την σειρά της αύξησε την διαπραγματευτική ισχύ των εργαζομένων με αποτέλεσμα πολλά κόμματα που είχαν δεσμούς με τα εργατικά συνδικάτα να κυβερνήσουν για πολλά χρόνια τις δυτικές οικονομίες.

Η εφαρμογή των αρχών του Μπρέττον Γούντς στη δυτική οικονομία, έως το 1971, συμπίπτει με την περίοδο κατά την οποία υπήρξε η ταχύτερη ανάπτυξη που παρουσιάστηκε ποτέ κάτω από οποιοδήποτε νομισματικό καθεστώς, και η περίοδος αυτή δικαιολογημένα παρουσιάζεται ως η ‘χρυσή εποχή του καπιταλισμού’.

Οι αριστεροί αυτοί από όλη αυτή την κοσμογονία απουσίαζαν παντελώς σεμνά από το θεωρητικό επίπεδο, πλην ορισμένων φωτισμένων μαρξιστών.

Στο πολιτικό επίπεδο, που το κράτος ήδη είχε αναλάβει να εκπληρώσει του στόχους της πλήρους απασχόλησης και της κοινωνικής προστασίας, οι αριστεροί οργάνωναν ασφαλείς ‘κοινωνικούς αγώνες’. Εδικαιούντο δεν υποχρεούντο.

Το 1971 η συμφωνία του Μπρέττον Γούντς κατέρρευσε μετά την άρνηση του Προέδρου Νίξον, η Αμερική να ικανοποιεί κάθε ζήτηση σε χρυσό. Τότε θα υπέθετε κάνεις, ότι θα άνοιγε μια νέα εποχή ‘Κεϋνσιανής Συμφωνίας’, ακόμα πιο δυναμική για την ανάπτυξη και την διεθνή συνεργασία. Τα κράτη γινόντουσαν χρηματοδοτικά πια, εντελώς ανεξάρτητα με την επικράτηση των ελεύθερων συναλλαγματικών ισοτιμιών και την μη εμπλοκή των Κεντρικών Τραπεζών στις διεθνείς αγορές για τον προσδιορισμό των αξιών των νομισμάτων. Αλλά για τους διανοουμένους αριστερούς αυτού του είδους τα πράγματα δεν ήσαν έτσι.

Εκείνη την εποχή επιτέλους είχαμε, μετά από χρόνια σιωπής, από την αριστερά, κριτική για το κεϋνσιανό κράτος, όπως διαμορφώθηκε και όπως λειτούργησε μετά το 1945. Η κριτική μπορεί να συνοψιστεί ως εξής.

Το κεϋνσιανό κράτος αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα να διατηρεί και να δημιουργεί τους όρους κερδοφόρας συσσώρευσης κεφαλαίου για τους καπιταλιστές από την μια, και από την άλλη να διατηρεί και να δημιουργεί όρους κοινωνικής αρμονίας μέσω της πλήρους απασχόλησης βρίσκεται σε αντίφαση. Αυτό συνεπάγεται εξαιρετικά υψηλές δαπάνες, τις οποίες το κράτος μπορεί να εξασφαλίσει μέσω μιας διαρκώς αυξανόμενης φορολογίας και δανεισμού, πράγμα που είναι αδύνατον, με αποτέλεσμα να προκύψει κρίση. Με άλλα λόγια οι διανοούμενοι αυτοί, εξηγούσαν πια την κρίση μέσω των αντιφατικών στόχων του κράτους και από την αδυναμία του κράτους να φορολογεί διαρκώς και να δανείζεται διαρκώς.

Ξεπέρασαν έτσι αυτοί οι αριστεροί τις θέσεις των Μαρξ και Κέϋνς, που ερμήνευαν την κρίση μέσω της έλλειψης επαρκών δαπανών για την στήριξη ικανοποιητικής δημιουργίας κεφαλαίου και παραγωγής.

Ταυτόχρονα την εποχή εκείνη υπήρξε σταδιακά και η απελευθέρωση της διακίνησης των κεφαλαίων. Οι αριστεροί αυτοί έβαλαν και αυτή την μεταβλητή στο μοντέλο τους, και κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι η δημοσιονομική αδυναμία του κράτους και η παγκοσμιοποίηση, αποτελούν εμπόδια για ένα εθνικό κράτος να δαπανά και να διατηρεί την πλήρη απασχόληση.

Το να ισχυριστεί κάποιος κάτι τέτοιο, αποτελεί παμμεγίστη άγνοια για το πώς τα πράγματα λειτουργούν. Κάθε κράτος που εκδίδει το νόμισμα του, σε καθεστώς ελεύθερης διακύμανσης της αξίας των νομισμάτων, έχει την απεριόριστη δυνατότητα να φορολογεί για να προστατεύει την αξία του νομίσματος,, να εκδίδει νόμισμα όσο επιθυμεί, να δημιουργεί ελλείμματα όσο αυτό κρίνει, έως ότου επιτύχει την πλήρη απασχόληση. Αλλά τέτοιου είδους συμπεράσματα, ότι το χρήμα είναι περιορισμένο, ότι το χρήμα διακατέχεται από κάποιους, ότι το χρήμα είναι ουδέτερο ως προς την παραγωγή, ότι το κράτος μπορεί να πτωχεύσει, ότι το κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί μισθούς, ασφαλιστικό, υγεία, παιδεία, είναι συμπέρασμα των νεοφιλελευθέρων που ανοίγουν την πόρτα στη λιτότητα και στην ανεργία. Οι αριστεροί της ευρωαναζήτησης, εδώ ταυτίστηκαν με τους νεοφιλελευθέρους, αλλά διατήρησαν το όνομα τους.

Όταν το 1973 εκδηλώθηκε η πετρελαϊκή κρίση που συνοδεύτηκε από υψηλό πληθωρισμό, πρώτα και καλύτερα τα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα, με επικεφαλής το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα, εφήρμοσαν τις πολιτικές της λιτότητας, και στη συνέχεια πρώτα και καλύτερα υιοθέτησαν το Μάαστριχτ, πρώτα και καλύτερα υιοθέτησαν το ευρώ, και στην κρίση του 2008 ξαναβρεθήκαν στην δίνη θέση του 1929.

Όταν λοιπόν τα παιδιά του Σύριζα πηγαίνουν στο Βερολίνο να ‘διαπραγματευτούν’, ως ‘πρώτη φορά αριστερά’, διακρίνει κανείς να έχουν κάποια άλλη θεωρία εκτός από αυτή του κυρίου Σόιμπλε; Προφανώς νοιάζονται για τις τράπεζες και όχι για τους ανέργους.

Είναι καιρός να αλλάξουμε αυτούς που μας κυβερνούν. Είναι αγράμματοι, και κατά συνέπεια είναι άρπαγες, φιλόδοξοι, ανεύθυνοι, επικίνδυνοι για την Πατρίδα.

Η επιστροφή στο Εθνικό Νόμισμα είναι επιτακτική ανάγκη μέσω ενός πατριωτικού γενναίου και ρωμαλέου κινήματος. Προσοχή η εκλογή Μητσοτάκη θολώνει πάλι τα νερά.

Αντώνης Νταβανέλος
Με το ασφαλιστικό ολοκληρώνεται η σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη.
Στις 25 Γενάρη 2015 η εργατική και λαϊκή κοινωνική πλειοψηφία πανηγύριζε: γιόρταζε την ανατροπή της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και την άνοδο στην κυβερνητική εξουσία της ριζοσπαστικής Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον Αλ. Τσίπρα.
Δεν ήταν μια «εναλλαγή», ήταν μια πραγματική πολιτική ανατροπή. Η κυρίαρχη τάξη και οι διεθνείς σύμμαχοί της –οι δανειστές– είχαν δώσει σκληρή μάχη για να αποτρέψουν την πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τον εκλογικισμό που προϋπήρχε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, οι ελάχιστες «δεσμεύσεις» της νέας κυβέρνησης, ο ταξικός πυρήνας του προγράμματος της Θεσσαλονίκης (αποκατάσταση ΣΣΕ, αύξηση κατώτατου μισθού, 13η σύνταξη στους χαμηλοσυνταξιούχους, αφορολόγητο 12.000 ευρώ, κατάργηση ΕΝΦΙΑ και χαρατσιού στο πετρέλαιο θέρμανσης κ.ο.κ.) θα μπορούσε να είναι ένα πραγματικό, ένα πρώτο ρήγμα στην αδιατάρακτη μέχρι τότε πολιτική διαρκούς λιτότητας. Οι εργαζόμενοι και η Αριστερά στην Ευρώπη και στον κόσμο έστρεφαν την προσοχή τους σε τούτη τη μικρή χώρα, αντιλαμβανόμενοι τις δυνατότητες να σπάσει ένας «αδύναμος κρίκος» στην παγκόσμια αλυσίδα της νεοφιλελεύθερης απληστίας.

Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτή η προοπτική ηττήθηκε.

Γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πίστεψε στη δυνατότητα σύγκρουσης με την κυρίαρχη τάξη στο εσωτερική της χώρας, στράφηκε πανικόβλητη στην αναζήτηση συμβιβασμού με τους τραπεζίτες, τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές, στο όνομα –τάχα– της «εθνικής σωτηρίας».

Η γραμμή αυτή ήταν άρρηκτα δεμένη με την αναζήτηση συμβιβασμού με τους δανειστές: οδηγούσε στη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη και δι’ αυτής στην υπογραφή της κατάπτυστης συμφωνίας του Ιούλη, στην υπογραφή του Μνημονίου 3.

Το πολιτικό σχέδιο για ανατροπή της λιτότητας μέσω μιας εκλογικής και πολιτικής νίκης, μέσω μιας «κυβέρνησης της Αριστεράς», αποδείχθηκε ότι προϋπέθετε μεγαλύτερες δυνατότητες εμπλοκής «από τα κάτω», των εργατικών και λαϊκών μαζών. Προϋπέθετε μια Αριστερά πιο σκληρή απέναντι στον εκλογικισμό, στην «ανάθεση», στον κυβερνητισμό, απ’ ό,τι αποδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Παρ’ όλα αυτά, η αντίσταση στην κατρακύλα προς το Μνημόνιο 3 υπήρξε, έστω κι αν περιορίστηκε (σε μεγάλο βαθμό) κυρίως μέσα στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η «στροφή» του Αλ. Τσίπρα, την επομένη του μεγάλου ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, δεν εγκρίθηκε ποτέ από κανένα κομματικό σώμα. Προϋπέθετε τη μαζική, τη βίαιη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Η νίκη της ομάδας του Μαξίμου ήρθε με τη βοήθεια του καθεστώτος και των δανειστών, που επέτρεψαν τον «ελιγμό» των blitzkrieg εκλογών στις 20 Σεπτέμβρη με μοναδικό στόχο την απομόνωση της αριστερής πτέρυγας του κόμματος. Τη νίκη πανηγύρισαν μαζί ο κύκλος του Μαξίμου, ο Π. Καμμένος, το «Βήμα» και τα «Νέα», η Μέρκελ και ο Ολάντ...

Οι Podemos υποχρεώθηκαν να πάνε στην εκλογική σύγκρουση με τον Ραχόι αποφεύγοντας να ψελλίσουν τη λέξη ΣΥΡΙΖΑ. Το Μπλόκο και το ΚΚ στην Πορτογαλία υποχρεώθηκαν να αντιμετωπίσουν την πίεση των σοσιαλδημοκρατών χωρίς να έχουν ως εναλλακτική λύση το «ελληνικό παράδειγμα»...

Έναν χρόνο μετά, τίποτε δεν θυμίζει το κλίμα του Γενάρη του 2015.

Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ τα όρια της ντροπής έχουν χαθεί: ο Ν. Αθανασίου προτείνει στην Αριστερά να ζητήσει συγνώμη από τον... Γιαννίτση και τον Σημίτη (!) για το Ασφαλιστικό. Ο Α. Τριανταφυλλίδης (ναι, ο νεοφερμένος βουλευτής που το Μαξίμου όρισε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ κατά τις άγριες μέρες της διάσπασης) προτείνει να μπουν δίδακτρα στα δημόσια σχολεία (!) και να πληρώνονται οι καθηγητές από τις «συνδρομές» των οικογενειών των μαθητών (!!!). Τα ΜΜΕ στοιχηματίζουν ότι όλοι (μα όλοι!) οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσουν υπέρ του άγρια αντιασφαλιστικού νόμου των Κατρούγκαλου-Πετρόπουλου...

Ο Στουρνάρας ρίχνει αδίστακτα λάδι στη φωτιά: στις μέρες του δημοψηφίσματος είχε συγκροτήσει, λέει, «επιτροπή» από τραπεζίτες, πρώην πρωθυπουργούς και παράγοντες του καθεστώτος, με στόχο να λειτουργήσουν ως «τείχος» προστασίας του καπιταλισμού από τυχόν ριζοσπαστικές αποφάσεις της κυβέρνησης. Ναι, ο πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος ομολογεί δημόσια ότι ετοίμαζε πραξικόπημα, ανησυχώντας μήπως η κυβέρνηση ευθυγραμμιστεί με τη λαϊκή εντολή του ΟΧΙ.

Όμως η απάντηση των «κύκλων» του Αλ. Τσίπρα ήταν ακόμα πιο αποκαλυπτική: το «τείχος» του Στουρνάρα ήταν, λέει, αχρείαστο γιατί ο πρωθυπουργός είχε ήδη ζητήσει από την ΕΥΠ (!!) να επαγρυπνεί απέναντι στο ενδεχόμενο ριζοσπαστικών πρωτοβουλιών της αριστεράς του κόμματός του! Γιατί αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο των «διαρροών», όταν όλοι γνωρίζουν ότι τα σενάρια περί «κατάληψης του Νομισματοκοπείου» είναι παραμύθια για μικρά παιδιά. Σημειώνουμε ότι είναι η 2η φορά μέσα σε έναν χρόνο που προκύπτει ζήτημα εμπλοκής της ΕΥΠ στις εσωκομματικές συγκρούσεις στον ΣΥΡΙΖΑ...

Πρόκειται για μια εικόνα προφανούς αστάθειας και αβεβαιότητας στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας. Ελάχιστους μήνες μετά το «θρίαμβο» της 20ής Σεπτέμβρη, η ηγετική ομάδα του Μαξίμου ισορροπεί πάνω στην κόψη του ξυραφιού.

Στη βάση αυτής της αστάθειας βρίσκεται η υποχρέωση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλει μια ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη αντιμεταρρύθμιση, το Ασφαλιστικό Κατρούγκαλου. Το Μαξίμου βρίσκεται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης: Αφενός, οι δανειστές ζητούν ακόμα σκληρότερα μέτρα: Ζητήσαμε αγελάδα, λένε, και ο Τσίπρας μάς έστειλε γάτα. Η προοπτική της επανάληψης των χρηματοδοτικών εκβιασμών της άνοιξης του 2015 μοιάζει εφιαλτική για την κυβέρνηση, αλλά και για το ντόπιο καθεστώς που απαιτεί επειγόντως την επιβολή των μέτρων. Υποσημειώνοντας μάλιστα ότι αν ο Αλ. Τσίπρας δεν μπορεί, υπάρχει πλέον ο Κυριάκος Μητσοτάκης...

Αφετέρου, οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι με «μπλοκάκι», διαπιστώνουν ότι η «γάτα» του Κατρούγκαλου έχει 9 ουρές: τσακίζει όποια εργατολαϊκή κατάκτηση έχει απομείνει ζωντανή μέσα στο δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, στρώνοντας το χαλί για την επέλαση των ιδιωτικών ασφαλίσεων.

Το συλλαλητήριο των δικηγόρων και των μηχανικών ήταν ένα ηχηρό πολιτικό μήνυμα. Σειρά παίρνουν οι αγρότες, ενώ θα ακολουθήσουν οι απεργίες των μισθωτών. Η κοινωνική αντίσταση απέναντι στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη εδώ και δηλώνει ότι αυτή η αντιμεταρρύθμιση δεν θα περάσει.

Έναν χρόνο μετά, η ελπίδα έχει μετατραπεί σε φόβο. Έναν χρόνο μετά, η συζήτηση για την εναλλακτική λύση απέναντι στο βάλτο όπου οδήγησε η σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοίξει. Οι απαντήσεις διαμορφώνονται από δεξιά και είναι επείγον να διαμορφωθούν ανάλογα και από αριστερά. Για να συνεχίσουμε τη μάχη για την ανατροπή της λιτότητας, για την ανατροπή των μνημονίων, για την ευρύτερη σοσιαλιστική απελευθέρωση.





πηγή rproject

Πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα των Συντακτών, 24 Ιανουαρίου 2015
Ήταν μια ατέλειωτη χρονιά, όπως συνήθως γίνεται όταν οι στιγμές είναι ιστορικές. Η 25 Ιανουαρίου 2015 έφερε την ελπίδα βαθιάς κοινωνικής αλλαγής και την προσδοκία πληρέστερης προσωπικής ζωής. Η χαρά αποτυπώθηκε έντονα στα πρόσωπα τη βραδιά εκείνη. Ένα χρόνο αργότερα κυριαρχεί η απογοήτευση και ο θυμός. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη στις διαπραγματεύσεις, υπέγραψε το Τρίτο Μνημόνιο κι εφαρμόζει την πολιτική που κατακεραύνωνε από το 2010 και μετά.
Υπάρχουν βέβαια και οι επίσημες διακηρύξεις, ότι ο πόλεμος δεν τελείωσε, έγινε μια υποχώρηση, θα δοθούν κι άλλες μάχες μέχρι την τελική νίκη. Η κυβερνητική πλευρά ισχυρίζεται ότι η Αριστερά συνεχίζει τον αγώνα με οποιουσδήποτε όρους. Ο πικρός συμβιβασμός καμιά φορά είναι αναπόφευκτος, όπως του Λένιν στο Μπρεστ Λιτόβσκ το 1918 με τους Πρώσους στρατοκράτες για να σωθεί η Ρωσική Επανάσταση. Ο λαός το λέει διαφορετικά, για τη μυλωνού και τον άντρα της …

Η πανωλεθρία που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ από τους δανειστές είναι αναντίρρητη. Υπάρχουν μόνο δύο ερωτήματα: γιατί συνέβη και ποια θα είναι η πορεία των πραγμάτων από δω και πέρα.


Ο ΣΥΡΙΖΑ συνάντησε λυσσαλέα αντίδραση από το ευρωπαϊκό κατεστημένο, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος της αποτυχίας του και φυσικά δεν έγινε κανένα πραξικόπημα, όπως διατείνονται διάφοροι. Ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε κατά κράτος γιατί είχε παντελώς λάθος στρατηγική. Πίστεψε ότι, αν διαπραγματευόταν «σκληρά», ο κίνδυνος οικονομικής και πολιτικής αναταραχής στην Ευρώπη θα ήταν τόσο μεγάλος που οι δανειστές θα έκαναν πίσω. Το ευρώ κινδύνευε περισσότερο από την Ελλάδα, παρά η Ελλάδα από το ευρώ. Με «σκληρή» στάση θα μπορούσε να πετύχει τον «αξιοπρεπή συμβιβασμό» χαλαρώνοντας τη λιτότητα κι ελαφρύνοντας το χρέος. Ο εμπνευστής της μεγαλοφυούς αυτής στρατηγικής ήταν ο κ. Βαρουφάκης, αλλά σάρκα και οστά πήρε από τον κ. Τσίπρα, με τον κ. Δραγασάκη να εγγυάται αποφυγή τυχόν «παρεκτροπών».

Ακόμη και τώρα εντυπωσιάζει το παιδαριώδες του σκεπτικού. Η ασυμμετρία στη διαπραγματευτική ισχύ των δύο πλευρών ήταν όντως πολύ μεγάλη, μόνο που ήταν κατά της Ελλάδας. Δεν ήταν βέβαια άοπλη η χώρα μας, αλλά για να έχει ελπίδα χρειαζόταν ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα περιλάμβανε την έξοδο από το ευρώ, έχοντας παράλληλα προετοιμάσει τον λαό. Ακριβώς δηλαδή αυτό που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε πάση θυσία να αποφύγει.

Ακούγονται πολλά στα ΜΜΕ για «μυστικά σχέδια» εξόδου από την ΟΝΕ, διπλά νομίσματα, παράλληλα τραπεζικά συστήματα, εφόδους στο Νομισματοκοπείο και άλλα ευτράπελα. Στην πραγματικότητα η τότε κυβέρνηση όχι απλώς δεν είχε δουλεμένο εναλλακτικό σχέδιο, αλλά δεν ήθελε καν να ακούσει σχετικά. Το σχέδιο δεν είναι κάτι που μπορεί ο Υπουργός των Οικονομικών να αρθρώσει σε τρεις σελίδες, αφού μιλήσει με δυο ερευνητές. Πόσο μάλλον να επιτελεστεί με χαρτονομίσματα που ανήκουν σε άλλους και των οποίων οι αριθμοί είναι προσημειωμένοι.

Δεν υπήρξε ποτέ σχέδιο εξόδου από το ευρώ. Ένα τέτοιο σχέδιο θα απαιτούσε πρώτα-πρώτα τη λύση του μακροικονομικού προβλήματος της αλλαγής νομίσματος με μια σειρά συνεκτικών λογικών βημάτων. Θα έπρεπε μετά τα βήματα αυτά να δουλευτούν τεχνοκρατικά ώστε να γίνουν εφαρμόσιμη οικονομική πολιτική. Τέλος, θα έπρεπε να εξεταστούν οι γεωπολιτικές επιπτώσεις και να υπάρξει προετοιμασία του ελληνικού λαού.

Τα ηγετικά στρώματα του ΣΥΡΙΖΑ πάθαιναν σύγκρυο και μόνο στη σκέψη της εξόδου από την ΟΝΕ. Προτίμησαν τη χρονοτριβή και τις ατέρμονες συναντήσεις τη στιγμή που οι δανειστές είχαν κλείσει τη στρόφιγγα της ρευστότητας. Αναπόφευκτα φτάσαμε στους κεφαλαιακούς ελέγχους και τις κλειστές τράπεζες. Είναι ιστορική τιμή για τον ελληνικό λαό ότι σε εκείνες τις συνθήκες είπε όχι σε νέο μνημόνιο στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Ο κ. Τσίπρας, συνειδητοποιώντας την κατάρρευση της στρατηγικής του και αντικρύζοντας το φάσμα εξόδου από το ευρώ, έσπευσε να παραδοθεί. Κατόπι υποσχέθηκε ισοδύναμα και «παράλληλα προγράμματα», συμπορεύτηκε με όλο το πολιτικό κατεστημένο καλλιεργώντας το φόβο της δραχμής και κέρδισε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.

Σήμερα η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση που θα επιδεινωθεί καθώς το Τρίτο Μνημόνιο αυξάνει τη φορολογία και απειλεί μισθούς και συντάξεις. Όταν τελειώσει η ύφεση, οι ρυθμοί ανάπτυξης θα είναι φτωχοί δεδομένου ότι δεν υπάρχει σοβαρή προοπτική επενδύσεων, οι τράπεζες είναι πια σε ξένα χέρια και μάλιστα κερδοσκόπων, και η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται στα πρόθυρα νέας κρίσης. Η Ελλάδα μπήκε για τα καλά σε τροχιά ιστορικής παρακμής, με τις κοινωνικές αντιθέσεις να διευρύνονται και τη νεολαία να φεύγει στο εξωτερικό.

Η κυβέρνηση Τσίπρα θα διαπιστώσει το 2016 ότι ο νόμος της βαρύτητας δεν έχει καταργηθεί στην πολιτική και ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός τελικά πληρώνεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον παίρνει μέτρα κατά των λαϊκών στρωμάτων και η αντίδραση είναι εντονότατη, ιδίως γιατί ο λαός πιστεύει ότι του είπαν ψέματα. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αγρότες βράζουν από θυμό. Οι δανειστές δεν πρόκειται να κάνουν καμία διευκόλυνση στον κ. Τσίπρα, ούτε στο θέμα της αξιολόγησης, ούτε στο θέμα του χρέους. Αν προστεθεί και το μεταναστευτικό, το μείγμα γίνεται εκρηκτικό.

Με νέο αρχηγό η ΝΔ θα επιχειρήσει να βρει καινούργιο μήνυμα για το εκλογικό σώμα που ήδη μετακινείται. Δεν θα είναι εύκολο φυσικά διότι ο κ. Μητσοτάκης έχει βεβαρημένο παρελθόν και είναι αμετανόητα μνημονιακός, αλλά είναι γεγονός ότι υπάρχει νέος αέρας στην αντιπολίτευση. Το πρόβλημα είναι ότι η ΝΔ δεν έχει πραγματική εναλλακτική πρόταση για τη χώρα και την κοινωνία.

Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις καταμετρούν πολύ μεγάλα ποσοστά του εκλογικού σώματος που πλέον αντιλαμβάνονται ότι η εθνική ανασυγκρότηση είναι αδύνατη χωρίς έξοδο από το ευρώ και ολική μεταρρύθμιση της οικονομίας και της κοινωνίας. Όλα δείχνουν ότι ο ελληνικός λαός αναζητά και πάλι πειστική εναλλακτική πρόταση και πολιτικό φορέα εμπιστοσύνης. Είναι το φινάλε στην τραγική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ.

Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ*
Στις 25 Ιανουαρίου συμπληρώνεται ένα χρόνος από την ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβερνητική εξουσία. Οι στιγμές, που έζησαν, τότε, οι Έλληνες, ήταν ιστορικές. Ένα κόμμα της αριστεράς θα κυβερνούσε για πρώτη φορά τη χώρα. Όλα έμοιαζαν μαγικά εκείνο το βράδυ. Ο αέρας μύριζε ελευθερία. Η αισιοδοξία και η ελπίδαεξαφάνισαν για λίγο τη μουντάδα και τηντρομοκρατία. Ένα χρόνο μετά όχι μόνον δεν άλλαξε κάτι, αλλά γυρίσαμε πίσω. Όλα εκείνα που απέρριψαν οι ψηφοφόροι, εγκρίνονται από το μνημονιακό ελληνικό κοινοβούλιο με τη σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη φορά.
Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση και το κόμμα βρίσκονται στριμωγμένα, αποφασίστηκε ανοικτή πολιτική συγκέντρωση στο TAE KWON DO του Φαλήρου με ομιλητή τον Αλέξη Τσίπρα. Μάλιστα η αφίσα αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ένας χρόνος μάχης. Προχωράμε». Δικαίωμα τους, βέβαια, να πανηγυρίζουν. Εύλογη, ωστόσο, και η απορία: γιατί το κάνουν; Αλήθεια, πού την είδαν τη μάχη; Και προς τα πού προχωρούν;

Είναι ενθουσιασμένοι, άραγε, γιατί ο πρωθυπουργός έσκισε τα μνημόνια, όπως κατ επανάληψη υποσχόταν, και η Βουλή με ένα άρθρο τα κατάργησε, όπως συχνά διακήρυττε; Επειδή έμειναν στην ευρωζώνη υλοποιώντας μια πολύ σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική που οι προηγούμενες κυβερνήσεις έτρεμαν ακόμη και να τη σκεφτούν; Διότι η δημιουργική ασάφεια και οι «σκληρές διαπραγματεύσεις» οδήγησαν στο τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, στο στέγνωμα των δημόσιων ταμείων και στα capital controls; Για το λόγο ότι η τρόικα, που θα λεγόταν θεσμοί, μεταμορφώθηκε σε πενταμελή; Γιατί οι διαπραγματεύσεις που θα γίνονταν στις Βρυξέλες διεξάγονται στην Αθήνα και μάλιστα στο ίδιο πλαίσιο;

Γιατί χαίρονται, λοιπόν; Διότι το βροντερό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος έγινε ηττοπαθές ΝΑΙ; Επειδή άρχισαν να λύνονται τα μεγάλα προβλήματα της δημόσιας Υγείας και Παιδείας; Γιατί μειώθηκε η ανεργία, λύθηκε το ασφαλιστικό, αντιμετωπίστηκε η ανθρωπιστική κρίση, ανακόπηκε ημετανάστευση των νέων επιστημόνων στο εξωτερικό, σταμάτησαν οι πνιγμοί προσφύγων στο Αιγαίο; Επειδή μειώθηκε ο αριθμός των αστέγων και των συνανθρώπων μας που τρέφονται από τα σκουπίδια;

Γιατί είναι τόσο ευχαριστημένοι; Για το λόγο ότι άλλαξε το ήθος και το ύφος της εξουσίας; Επειδή υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο το σύστημα που θα άλλαζαν; Γιατί τελικά δεν πέρασε το λιμάνι τουΠειραιά στα χέρια της COSCO, τα 14 αεροδρόμια στον έλεγχο της FRAPORT και δεν ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία της χώρας; Γιατί χτύπησαν τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά και τη διαπλοκή; Διότι συνειδητά χρησιμοποιούν ίδιους κατασταλτικούς μηχανισμούς και όμοιες μεθόδους προπαγάνδας και εκβιασμού με τους προηγούμενους; Γιατί τελικά χαχανίζουν;

Δεν μπορώ να γνωρίζω τις μύχιες σκέψεις του Αλέξη Τσίπρα και της κυβερνητικής του παρέας. Μπορώ να υποθέσω ότι γίνεται για λόγους επικοινωνιακούς και για να ανυψωθεί το πεσμένο ηθικό όλων, στελεχών, μελών και ψηφοφόρων του κόμματος. Όμως, πραγματικά θεωρώ ότι δεν υπάρχει κανείς ουσιαστικός λόγος για ζητοκραυγές . Ο πρωθυπουργός που έκανε την εντυπωσιακότερη κωλοτούμπα της μεταπολίτευσης, ο μεγαλύτερος λαοπλάνος των τελευταίων ετών, ο άνθρωπος πουαμαύρωσε την ιστορία της αριστεράς, εκείνος που δέχτηκε να κάνει τη βρώμικη δουλειά, που δεν μπορούσαν οι προηγούμενοι, μπορεί να πανηγυρίζει για έναν μόνο λόγο: γιατί, εντέλει, κατέκτησε και παραμένει στην εξουσία, που τόσο μοιάζει να αγαπά ο ίδιος και η παρέα του.

Αλλά αυτό δεν είναι λόγος επευφημιών του ελληνικού λαού. Ένας χρόνος δουλέματος της κοινωνίας, εκβιασμών, εξευτελισμών και ταπείνωσης της χώρας είναι αρκετός. Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου ηπροσβολή του Σόιμπλε στο Νταβός προς τον υποτελή πρωθυπουργό: «είναι το πρόγραμμα ανόητε». Όσο και να προσπαθεί το επικοινωνιακό επιτελείο να το μαζέψει και να το ωραιοποιήσει, ηουσία δεν αλλάζει. Οι πολίτες περίμεναν μια αντίδραση, μια λέξη. Μάταια, όμως. Γιατί, όπως μου έλεγε ένας συνάδελφος, «τολμά να αντιμιλήσει ο Νομάρχης στον ανώτερο του;»

Πράγματι, κιότεψε και αντί για μια περήφανη αντίδραση προετοιμάζεται για πανηγύρια. Ύβρις με την αρχαιοελληνική έννοια, θα σκεφτεί κανείς. Ναι, στ αλήθεια αλαζονεία. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μετά ακολουθεί η τίσις, η τιμωρία. Και αυτήν τη διαδικασία, όταν έρθει η ώρα των ψηφοφόρων, δεν θα την αποφύγει ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση του.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

ΕΝΩΣΗ ΙΑΤΡΩΝ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗΡΙΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΥΓΕΙΑΣ ΛΑΡΙΣΑΣ sxedio-b.gr