Quantcast
Channel: ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ
Viewing all 6521 articles
Browse latest View live

Περιμένοντας το Εφετείο για την Ηριάννα

$
0
0
Στο Εφετείο επανέρχεται το πρωί της Δευτέρας η υπόθεση της Ηριάννας Β.Λ. όπου θα εξεταστεί για δεύτερη φορά η αίτηση αναστολής εκτίμησης της ποινής της, μετά την απόρριψη του πρώτου αιτήματος του περασμένου καλοκαιριού. Ομοίως και με την υπόθεση του συγκατηγορούμενού της, Περικλή Μ., με τους δύο καταδικασμένους για τρομοκρατία με εξαιρετικά αμφίβολα στοιχεία να αναμένουν από τη Δικαιοσύνη να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.Εξαίρεση του συνηγόρου της Ηριάννας, Θεόδωρου Μαντά,προκειμένου να εκδικαστεί η υπόθεση.
Στο Πενταμελές Εφετείο Αναστολών Αθηνών μεταφέρεται το ενδιαφέρον για την εξέλιξη της υπόθεσης της Ηριάννας, που καταδικάστηκε στις αρχές του Ιουνίου σε ποινή 13 ετών από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων για τρομοκρατία, με μοναδικό στοιχείο τη σχέσης της με τον Κ. Παπαδόπουλο, που αθωώθηκε ομόφωνα για παρόμοιες κατηγορίες, καθώς και ένα μερικό δακτυλικό αποτύπωμα που «ταυτοποιήθηκε» με το δικό της σε καθαρό γεμιστήρα που βρέθηκε στην πανεπιστημιούπολη.

Η διδακτορική φοιτήτρια στο τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κρατούμενη στις φυλακές Ελαιώνα, άκουσε το Εφετείο να απορρίπτει την αίτησή της για αναστολής έκτισης της ποινής της, όπως και του συγκατηγορούμενού της, Περικλή Μ., οποίος συγκατοικούσε με τον σύντροφο της Ηριάννας.

Οι Εφέτες με πλειοψηφία τριών προς δύο απέρριψαν τις αιτήσεις των δύο νεαρών, αποδεχόμενοι την εισαγγελική εισήγηση που ουσιαστικά ζήτησε να παραμείνουν στη φυλακή.

Σημειώνεται πως ο Δικηγορικός Σύλλογος ΑΘηνών, του οποίου τα μέλη απεργούν σε ένδειξη πένθους για τη δολοφονία του Μιχάλη Ζαφειρόπουλου, έδωσε με ομόφωνη απόφασή του την άδεια στον συνήγορο της Ηριάννας, Θεόδωρο Μαντά, να παραστεί για την εκδίκαση της υπόθεση.

Όπως δήλωσε ο Θ. Μαντάς στην Εφημερίδα των Συντακτών, το διακύβευμα είναι εάν η διδακτορική φοιτήτρια θα μπορέσει να συνεχίσει απρόσκοπτα τη ζωή της, εώς ότου εκδικαστεί κατ'ουσίαν η υπόθεσή της στο Εφετείο, ή εάν θα παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμα στη φυλακή.

«Το διακύβευμα σήμερα είναι το εάν η Ηριάννα θα συνεχίσει να παραμένει στη φυλακή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμα, έως ότου εκδικαστεί η υπόθεση στην ουσία της στο Εφετείο ή αν θα μπορέσει επιτέλους να επιστρέψει στο Πανεπιστήμιό της και να συνεχίσει απρόσκοπτα τη ζωή της. Ειδικά τη στιγμή που ήδη έχει διαμορφωθεί, στην κοινωνία, πεποίθηση για αυτήν τη δικαστική αστοχία», τόνισε την Κυριακή ο συνήγορός της και δήλωσε βάσιμα αισιόδοξος «ότι αυτή τη φορά η Ηριάννα θα μπορέσει να επιστρέψει στην κοινωνία και στο Πανεπιστήμιο».

Όπως αναφέρει το News277, οι δικαστές έκριναν στο σύνολό τους, σύμφωνα με το σκεπτικό της επίμαχης απόφασης, πως η Ηριάννα πληροί της προϋποθέσεις του άρθρου 497 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Δηλαδή, μεταξύ άλλων ότι δεν είναι φυγόποινη ή φυγόδικη και δεν έχει παραβιάσει τους περιοριστικούς όρους, που της έχουν επιβληθεί. Σημειώνεται πως η διαφορετική κρίση των δικαστών, όπως κατά πληροφορίες καταγράφεται, έρχεται αναφορικά με την ύπαρξη ή μη βλάβης ως προς την 29χρονη.

Συγκεκριμένα, η πλειοψηφία της έδρας εμμένει στα «ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των πράξεων» που αποδίδονται στην Ηριάννα και από τα οποία προκύπτει ότι «είναι πολύ πιθανόν να διαπραχθούν ομοειδή εγκλήματα», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά. Μάλιστα, οι τρεις δικαστικοί λειτουργοί κατέληξαν στο ότι «δεν προκύπτει υπέρμετρη και ανεπανόρθωτη βλάβη για την αιτούσα», παρότι η φοιτήτρια εμποδίζεται να αναπτύξει τις ακαδημαϊκές της δραστηριότητες.

Την ίδια ώρα, συγκεντρώσεις αλληλεγγύης πρόκειται να πραγματοποιηθούν έξω από το Εφετείο, καθώς συλλογικότητες της αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, και φοιτητικοί σύλλογοι με κεντρικό σύνθημα «Λευτεριά στην Ηριάννα και στον Περικλή» έχουν δώσει ραντεβού στις 9 το πρωί καλώντας σε κινητοποιήσεις στήριξης.

Το τελευταίο διάστημα, μετά και την απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αναστολών, πλήθος αλληλέγγυων έχει εκφράσει τη συμπαράστασή του απέναντι στην 29χρονη Ηριάννα και τον 33χρονο Περικλή με αποκορύφωμα τη συναυλία που πραγματοποιήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου στο Γουδί και κατάφερε να συγκεντρώσει περισσότερες από 30 χιλιάδες κόσμου.

Μάλιστα, το Σάββατο πραγματοποιήθηκε πορεία αλληλεγγύης που ξεκίνησε από το Μοναστηράκι και κατέληξε στο Σύνταγμα.




Φρίντιχ Νίτσε και οι αναρχικοί του επίγονοι

$
0
0
Γράφει ο Παναγιώτης Ξηρουχάκης, Διδάκτορας Πανεπιστημίου Αιγαίου

Ο Γερμανός Φρίντριχ Νίτσε γεννιέται στις 15 Οκτωβρίου του 1844 στο Ρένκεν της Πρωσικής Σαξονίας. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας και δημοσίευσε τα πρώτα του φιλοσοφικά άρθρα εμπνευσμένος από τον Σοπενχάουερ. Αργότερα θα αποκηρύξει το Σοπενχάουερ και τη φιλοσοφία του. Εκτός από το Σοπενχάουερ θα επηρεαστεί στα νεανικά του χρόνια από το Ρίχαρντ Βάγκνερ. Υπήρξαν μάλιστα και φίλοι για πολλά χρόνια. Η φιλία τους θα διακοπεί αργότερα λόγο του σωβινισμού του Βάγκνερ. Το Πανεπιστήμιο της Βασιλείας, τον εξέλεξε έκτακτο καθηγητή της Κλασικής Φιλολογίας το 1869 (ο νεότερος καθηγητής μέχρι τότε, μόλις 23 χρονών).

Το έργο του Νίτσε έχει επηρεάσει όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής. Ο Φασισμός, ο κομμουνισμός, ο φεμινισμός, ο αναρχισμός o σιωνισμός και ο ναζισμός (για να αναφέρουμε μόνο κάποια από τα μοντέρνα ιδεολογικά ρεύματα) έχουν επηρεαστεί από τη Νιτσεϊκή σκέψη. Τουλάχιστον ο Νίτσε γλύτωσε να χρεωθεί και το μικροαστικό κομφορμισμό μέχρι πρόσφατα… Το οριστικό κτύπημα στον μακαρίτη Νίτσε ήρθε με το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε». Τώρα κάθε μικροαστός και κάθε νοικοκυρά μπορούν να απολαύσουν από τον ΓΙΑΛΟΜ ΙΡΒΙΝ την απόλυτη παραποίηση στην νιτσεϊκή σκέψη προς χάρη του καταναλωτή (πράγματι ο Γκέμπελς θα ζήλευε). Τέλος πάντων ο Γερμανός φιλόσοφος στα τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε με το ζήτημα των ανθρώπινων αξιών (ηθική, πολιτισμός, θρησκεία, πολιτική κλπ).

Το ζητούμενο για εκείνον αποτελούσε η επαναξιολόγηση αυτών των αξιών, ώστε να ξεφύγει η ανθρωπότητα από τον «μηδενισμό» στον οποίο έχει πέσει. Δεν είναι πρόθεση μου να παρουσιάσω το Νίτσε σαν αναρχικό φιλόσοφο. Κάθε άλλο. Άλλωστε το έργο του είναι τόσο αντιφατικό που θα καταντούσα χειρότερος από τον Γιάλομ. Το σίγουρο όμως είναι ότι ο Νίτσε επηρέασε ένα μεγάλο αριθμό αναρχικών (και μάλιστα αρκετά γνωστών μέσα στο ευρύτερο ελευθεριακό ρεύμα) όπως τον Σαλβαντόρ Σεγκουϊ (επιφανές μέλος της CNT–FAI στην δεκαετία του 1930) την αναρχοφεμινίστρια Φεντερίκα Μοντσένι, τον Ρούντολφ Ρόκερ και τον Μάρεϊ Μπούκτσιν. Λίγα πράματα για την πρόσληψη του έργου του Νίτσε μέσα στο πέρασμα του χρόνου είναι απαραίτητα .Όσο και αν φαίνεται περίεργο και παρά τη φήμη του Νίτσε σαν φασίστα φιλόσοφο, οι αναρχικοί είναι οι πρώτοι που επηρεάζονται από το έργο του στα τέλη του 19ου αι. Η αντιπάθεια του Νίτσε απέναντι στους αντισημίτες απωθεί τους εθνικιστές και τους πρωτοφασίστες της εποχής. Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο όμως τα πράγματα αλλάζουν. Ο υπεράνθρωπος του Νίτσε γίνεται παραποιημένο σύμβολο ναζιστών και φασιστών που βρίσκουν έμπνευση στα φιλοσοφικά μανιφέστα του φιλοσόφου. Στο μεσοπόλεμο όμως συνεχίζει παράλληλα να έχει επιρροή και σε αριστερούς αγωνιστές (Γκράμσι) , σε επιστημονικούς κύκλους (ο Φρόυντ άλλωστε θεωρεί το Νίτσε πατέρα της ψυχανάλυσης) αλλά και σε ευρύτερα προοδευτικούς διανοούμενους (Μιουζίλ).

Μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο κολλάει στο Νίτσε η ρετσινιά του Ολοκληρωτισμού και για πολλά χρόνια είναι συνώνυμο του Ναζισμού. Μετά το Μάη του 68 τα πράγματα πάλι αλλάζουν. Ο Καμύ στον «Επαναστατημένο άνθρωπο» εκθειάζει το Νίτσε. Το ίδιο και ο Λεφέβρ. Και δεν είναι οι μόνοι.

ΑΝΑΡΧΟΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΛΛΕΓΚΑΛΙΣΜΟΣ

«Το κράτος είναι το πιο ψυχρό απ'όλα τα ψυχρά τέρατα: ψεύδεται ψυχρά και να το ψέμα που βγαίνει απ'το στόμα του: «Εγώ, το κράτος, είμαι ο λαός». Ο Νίτσε επηρεάστηκε βαθύτατα από τον Μαξ Στίρνερ. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούμε να αποκαλέσουμε τον Νίτσε μιμητή του Στίρνερ, όπως κάνουν κάποιοι. Πράγματι πολλά τους χωρίζουν. Το κυριότερο κατά τη γνώμη μου είναι ότι ο Νίτσε δεν έγινε ποτέ τόσο αναρχικός όσο ο Στίρνερ. Αυτό βέβαια αποτελεί υποκειμενική μου άποψη. Όπως και να έχει στα τέλη του 19ου αι πολλοί αναρχικοί διάβαζαν Νίτσε και Στίρνερ. Αυτοί που επηρεάστηκαν από αυτούς τους φιλόσοφους ονομάστηκαν από τους ιστορικούς αναρχοατομικιστές. Πως επηρέασε ο Στίρνεν και ο Νίτσε τους Αναρχικούς της εποχής; Σε γενικές γραμμές ο αναρχοατομικισμός (όπως διαμορφώθηκε λοιπόν από τα γραφτά του Στίρνερ και του Νίτσε) υποστηρίζει ότι οι μεγάλες ιδέες όπως π.χ σοσιαλισμός, ελευθερία, επανάσταση αποτελούν αόριστα ιδεολογήματα που σκλαβώνουν τον άνθρωπο. Το άτομο θυσιάζεται για κάτι αόριστο (π.χ. μελλοντική κομμουνιστική κοινωνία), όπως και ο χριστιανός για το μελλοντικό παράδεισο. Η ευτυχία, σύμφωνα με το Στίρνερ, βρίσκεται μέσα στο άτομο που μπορεί μέσα στο υπάρχον σύστημα να πραγματώσει τη ζωή του, αρκεί να αρνηθεί το κράτος και την ηθική του και να ζήσει όπως αυτό θέλει, μακριά από τους αστικούς συμβιβασμούς. Σημασία έχει το παρόν και το εγώ του επαναστάτη. Πολύ κόσμος θεωρούσε στα τέλη του 19ου αι. τον Νίτσε λαθεμένα αναρχικό, καθώς ταύτιζε το Νίτσε με το Στίρνερ. Εκείνη την εποχή το έργο του Νίτσε γίνεται γνωστό στις ΗΠΑ από την αναρχική εφημερίδα «Liberty».

Η επιρροή του Νίτσε στους Ευρωπαίους αναρχικούς είναι επίσης μεγάλη. Πολλοί αναρχικοί τρομοκράτες και ληστές στα τέλη του 19ου αι και στις αρχές του 20ου αι. ήταν αναρχοατομικιστές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συμμορία του Μπόνο στη Γαλλία. Η συγκεκριμένη συμμορία είναι η πρώτη στην ιστορία που θα κάνει ληστεία σε τράπεζα με αυτοκίνητο. Η έμπνευση αυτή οφείλεται στην άποψη του Νίτσε για το στυλ. Η δύναμη και η σιγουριά εκφράζονται σε ότι διαθέτει σπουδαίο στυλ σύμφωνα με το γερμανό φιλόσοφο. Έτσι η ληστεία έπρεπε να έχει στυλ. Γι’ αυτό έγινε με αυτοκίνητο! Τo περίεργο είναι ότι ο γερμανός μηδενιστής φιλόσοφος απεχθανόταν την πολιτική βία και αντιπαθούσε τους τρομοκράτες της εποχής του. Βλέπουμε όμως ότι καλώς ή κακώς, ο Νίτσε επηρέασε τους βίαιους επαναστάτες των αρχών του 20ου αι.

ΑΝΑΡΧΟΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΙΤΣΕ

«Βοήθησε ο ίδιος τον εαυτό σου: τότε θα σε βοηθήσουν όλοι. Αρχή της αγάπης προς τον πλησίον». Πολλοί κοινοτιστές είχαν επηρεαστεί από τον αναρχοαρτομικισμό, τον Μαρξ Στίρνερ και τον Νίτσε. Οι αναρχοατομικιστές σε γενικές γραμμές πίστευαν ότι οι άνθρωποι για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους πρέπει να φτιάχνουν συνεταιρισμούς χωρίς να υπάρχει σε αυτούς εξουσία. Σε αυτούς τους συνεταιρισμούς θα υπάρχει ιδιοκτησία για όλους και όχι κοινοκτημοσύνη. Εδώ ο Στίρνερ και οι οπαδοί του διαχωρίζονται από τους αναρχοκομουνιστές. Στο συνεταιρισμό ο καθένας σέβεται την ατομικότητα του άλλου και όποτε θέλει μπορεί να αποχωρήσει αν θεωρεί ότι βλάπτονται τα συμφέροντα του. Η μηδενιστική κριτική του Νίτσε στον μοντέρνο πολιτισμό επηρέασε και τους αναρχικούς του κοινωνικού ρεύματος. Ο Λαντάουερ (θρησκευόμενος αναρχικός με κοινοτιστικές τάσεις) και ο Άισνερ ήταν οι πιο γνωστοί γερμανοί αναρχονιτσεϊκοί της εποχής στη Γερμανία. Ο Λαντάουερ μάλιστα έπαιξε βασικό ρόλο στη δημιουργία των κιμπούτζ αργότερα στην Παλαιστίνη. Ο Λαντάουερ επηρεάστηκε από την κριτική του Νίτσε στο πνεύμα του ορθολογισμού και στη παντοδυναμία της λογικής. Να τονίσουμε εδώ τη σημασία του ορθολογισμού και της λογικής τόσο για τη φιλελεύθερη όσο και τη Μαρξιστική σκέψη της εποχής. Να σημειώσω ότι ο Νίτσε στο έργο του δεν έδειξε ποτέ συμπάθεια στα αναρχικά πιστεύω. Θεωρούσε τους αναρχικούς τους πρωτοχριστιανούς του σήμερα, ανθρώπους μη ρεαλιστές και μνησίκακους.

GEORGES SOREL. ΝΙΤΣΕ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

Ο Georges Sorel υπήρξε ο θεωρητικός του επαναστατικού συνδικαλισμού. Το κλασσικό έργο του Σορέλ είναι το «Σκέψεις πάνω στη βία», που εκδόθηκε το 1909 και υπήρξε βασική επιρροή για το συνδικαλιστικό κίνημα της εποχής. Ο Σορέλ υπήρξε όμως ένα αντιφατικό μείγμα προοδευτικού και συντηρητικού επαναστάτη , μία γνήσια νιτσεϊκή φιγούρα της εποχής. Ενδεικτικά αναφέρω ότι αν και θεωρητικός του επαναστατικού συνδικαλισμού μισούσε τη Γαλλική Επανάσταση, ενώ υποστήριξε με πάθος την κλασική παράδοση… Η αντίφαση αυτή βέβαια δεν ήταν και η μόνη στον τρόπο σκέψης του Σορέλ.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ, ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

Αρχικά ο Σορέλ ήταν ρεβιζιονιστής του μαρξισμού. Η σχέση λοιπόν του Σορέλ με τον Μαρξ υπήρξε ιδιαίτερη και ανατρεπτική. Ο Σορέλ επικεντρώθηκε στην χρησιμότητά του Μαρξισμού για την ιστορική ανάλυση. Ωστόσο επέκρινε την ντετερμινιστική, υλιστική, και μηχανιστή κατεύθυνση της μαρξιστικής ιδεολογίας. Το 1910 ανακοίνωσε την οριστική εγκατάλειψη του μαρξισμού. Ο Σορέλ θεωρείται επίσης από τους προδρόμους του επαναστατικού αναρχοσυνδικαλισμού που γνώρισε την αποθέωση του στον ισπανικό εμφύλιο λίγα χρόνια μετά το θάνατο του. Οι βασικές επιρροές του Σορέλ πάνω στους αναρχικούς ήταν ο μύθος της γενικής απεργίας και η αναγκαιότητα για άμεση και βίαιη επανάσταση. O Σορέλ πίστευε λοιπόν ότι η ταξική απελευθέρωση του προλεταριάτου θα προέκυπτε από μια γενική απεργία. Ο Σορέλ έλπιζε ότι η νίκη του προλεταριάτου θα τελείωνε τη δημοκρατία, τον ατομικισμό και τον φιλελευθερισμό. Μετά την επανάσταση η κοινωνία θα δομούνταν από συνδικάτα εργαζομένων. Το συνδικάτο θα ήταν η μόνη οργανωτική αρχή, όλες οι άλλες αρχές, θα καταστρέφονταν .

Ο Σορέλ αρνήθηκε την ιδέα της διαπραγμάτευσης μεταξύ των τάξεων. Πίστευε στον ταξικό πόλεμο των εργατών ενάντια στους αστούς. Ήταν ενάντια στους σοσιαλοδημοκράτες που επιζητούσαν τον ταξικό συμβιβασμό. Οι προλετάριοι σύμφωνα με τον Σορέλ είναι προορισμένοι να βγάλουν την ανθρωπότητα από την βαθιά παρακμή που την έχει βυθίσει η κυριαρχία της αστικής τάξης. Οι προλετάριοι εμπνεόμενοι από το μύθο της γενικής απεργίας (θα επανέλθουμε παρακάτω στη σημασία του μύθου για τη Σορελιανή σκέψη) θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα στην ηθική αναγέννηση. Ο Σορέλ σε κάποια φάση της ζωής του φάνηκε να επηρεάζεται από το γαλλικό εθνικιστικό κίνημα. Εκείνη την εποχή (το 1912) ο Σορέλ μαζί με γάλλους εθνικιστές ιδρύει μία πρωτοφασιστική ομάδα «οπαδών» του Προυντόν, τον "Κύκλο του Προυντόν". Αν και οι ιδέες λοιπόν του Σορέλ για άμεση δράση και γενική απεργία, όπως τις παρουσιάζει στο κλασσικό του έργο «Σκέψεις πάνω στη βία», επηρέασαν άμεσα τους αναρχοσυνδικαλιστές, δεν θα πρέπει να περνά απαρατήρητο ότι οι Φασίστες προσπάθησαν να καπηλευτούν το έργο του. Το φλερτ βέβαια αυτό με τους εθνικιστές κράτησε για λίγο και ο Σορέλ ξαναπέρασε στο διεθνισμό υποστηρίζοντας τους Μπολσεβίκους και καταδικάζοντας το Μουσολίνι και τον Ντ’Ανούτσιο.

Πιο σημαντικό: Ο Σορέλ σε αντίθεση με τον Κροπότκιν καταδίκασε το αιματοκύλισμα του Πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Πάραυτα οι Φασίστες προσπάθησαν να καπηλευτούν το όνομα του όπως έκαναν και με τον Προυντόν και το Νίτσε βέβαια. Σίγουρα δεν είναι άμοιρος ευθυνών και ο ίδιος. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Σορέλ καθιέρωσε το φετιχισμό της επαναστατικής βίας. Επίσης η προτεραιότητα που έδωσε στον ανορθολογισμό εις βάρος της λογικής , είναι βασικό συστατικό και της φασιστικής σκέψης. Η ιστορία επαναλαμβάνεται βέβαια και δε θα ήταν απίθανο να δούμε και στις μέρες μας τέτοια φαινόμενα όπου ακροδεξιοί ή και νεοφιλελεύθεροι κύκλοι θα προσπαθήσουν να προσεγγίσουν επαναστάτες φιλόσοφους.

ΣΟΡΕΛ ΚΑΙ ΜΥΘΟΣ

Σε γενικές γραμμές ο Σορέλ είχε επηρεαστεί αρκετά από τον Νίτσε και την προτεραιότητα που εκείνος έδινε στα ένστικτα. Ο μύθος σύμφωνα με το Σορέλ είναι ο κινητήριος μοχλός της ιστορίας. Ο Σορέλ υποτιμάει τη διάνοια και δίνει προτεραιότητα στα ένστικτα. Σύμφωνα με το Σορέλ όλες οι επαναστάσεις βασίστηκαν στα πάθη και όχι στη λογική. Ο Σορέλ σε αντίθεση με άλλους επαναστάτες της εποχής του δε βασίζεται στη διάνοια και τη λογική αλλά στο ανορθολογικό στοιχείο που είναι το βασικό συστατικό του μύθου. Ο μύθος σύμφωνα πάντα με το Σορέλ βασίζεται πάνω στη θέληση για δράση. Μία θέληση ανίκητη γιατί βασίζεται στη πίστη. Ο Σορέλ δεν πιστεύει ότι οι ορθολογικές θεωρίες και οι ιδεολογίες μπορούν να οδηγήσουν το προλεταριάτο στη νίκη. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ο μύθος. Ο Σορέλ πίστευε ότι ο μύθος της γενικής απεργίας είναι αυτός που θα οδηγήσει την εργατική τάξη στο θρίαμβο και την ηθική αναγέννηση του πολιτισμού.

ΝΙΤΣΕ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

Οι ντανταιστές επηρεάστηκαν άμεσα από τη λυσσαλέα και μηδενιστική επίθεση του Νίτσε στον πολιτισμό και την κουλτούρα. Το DADA χρωστά πολλά στο γερμανό φιλόσοφο. Επιρροή μεγάλη είχαν τα γραπτά του Νίτσε και στους Ιταλούς Φουτουριστές. Αυτοί, ενώ ξεκίνησαν σαν αναρχικοί, κατάληξαν στην πλειοψηφία τους φασίστες και οπαδοί του Μουσολίνι. Επιρροή μεγάλη είχε ο γερμανός φιλόσοφος και στα σοβιετικά πρωτοποριακά καλλιτεχνικά κινήματα.

ΝΙΤΣΕ ΚΑΙ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ

Εδώ χωρά πολύ συζήτηση. Ο Νίτσε σήμερα θεωρείται από πολλούς μισογύνης. Το σίγουρο είναι ότι μισούσε το συγκεκριμένο τύπο φεμινίστριας της εποχής του. Από την άλλη όμως ο Νίτσε επηρέασε και αναρχοφεμινίστριες όπως η Εμμα Γκόλνμαν η οποία είχε δηλώσει το θαυμασμό της για τον «αριστοκράτη φιλόσοφο»: «Ο Νιτσε δεν ήταν ένας κοινωνικός θεωρητικός αλλά ένας ποιητής, επαναστάτης και πρωτοπόρος. Η ευγένεια του δε δεν προέρχονταν από την καταγωγή του ή την οικονομική του δυνατότητα, αλλά από το πνεύμα του. Με αυτή την έννοια, ο Νίτσε ήταν ένας αναρχικός, και όλοι οι πραγματικοί αναρχικοί είναι ευγενείς».

NITΣΕ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Θιασώτης των Νίτσε και Στίρνερ στην Ελλάδα υπήρξε ο Ρένος Αποστολίδης. Το 1965 ο Ρένος Αποστολίδης ήταν επικεφαλής του οργισμένου πλήθους που είχε εισβάλλει στη Βουλή. Κατά τα άλλα, δεν είχε έντονη δράση στους αναρχικούς κύκλους. Υπήρξε συγγραφέας και έγραψε βιογραφικά έργα για τον εμφύλιο καθώς και έργα μυθοπλασίας (επιστημονικής φαντασίας, αστυνομικά κλπ). Επηρεασμένος από το Νίτσε και το Σορέλ ήταν και ο Καζαντζάκης ο οποίος δεν υπήρξε βέβαια αναρχικός. Η θρυλική του ρήση «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος» μοιάζει να ξεπηδά από τις σελίδες του «Πέρα από το καλό και το κακό».

EΠΙΛΟΓΟΣ

Μπορούμε να πούμε ότι ο νιτσεϊσμός στις αρχές του 20ου αι. μπολιάστηκε με τη σκέψη των κλασσικών Αναρχικών (Κροπότκιν, Μπακούνιν κλπ) διαμορφώνοντας νέες τάσεις στο αναρχικό ρεύμα. Ενδεικτικά αναφέρθηκα ήδη στον Λαντάουντερ (αναρχοκοινοτιστή), τη συμμορία του Μπόνο (ιλλεγκαλιστές) και βέβαια το Σορέλ (αναρχοσυνδικαλιστή). Είναι σημαντικό λοιπόν ότι ο τρόπος σκέψης του Νίτσε επηρέασε στοχαστές και επαναστάτες από όλο το φάσμα της αναρχίας. Σε γενικές γραμμές αυτοί που επηρεάστηκαν από το Νίτσε (στην πλειοψηφία τους βέβαια) προσπάθησαν να αλλάξουν τον κόσμο άμεσα και δεν εργάστηκαν για την προετοιμασία μίας επανάστασης στο μακρινό μέλλον (όπως π.χ κάνουν συνήθως οι παραδοσιακοί μαρξιστές ). Πολλά μπορούν να λεχθούν ενάντια στη νιτσεϊκή «ανορθολογική» σκέψη σαν παρακλάδι της αριστεράς και του αναρχισμού. Δεν είναι και στις προθέσεις μας σε αυτό το περιορισμένο άρθρο να λύσουμε τη σύγκρουση ανορθολογικής σκέψης και λογικής και να δώσουμε πρωτοκαθεδρία σε ένα από τους δύο τρόπους σκέψης. Ας αναλογιστούμε όμως για παράδειγμα τη δύναμη του μύθου στα σύγχρονα επαναστατικά-εξεγερτικά δρώμενα. Για παράδειγμα τη δύναμη και επιρροή που έχει στην νεολαία των δυτικών μητροπόλεων ο αγώνας των Ζαπατίστας. Και τον τρόπο που ο μύθος των Ζαπατίστας μετουσιώνεται σε δράση στις σύγχρονες μητροπόλεις του δυτικού πολιτισμού (αστικός ζαπατισμός). Αν η αστική νεολαία έψαχνε για πρότυπα με βάση τη λογική και την ιδεολογία μόνο, οι Ζαπατίστας δε θα αποτελούσαν έμπνευση για τόσους πολλούς νέους στο δυτικό πολιτισμό. Τα χαρακτηριστικά του κινήματος των Τσιάπας είναι καθαρά αγροτικά και ελαφρώς ανεφάρμοστα στις αστικές ζούγκλες του δυτικού πολιτισμού. Πάραυτα οι Ζαπατίστας δώσανε έμπνευση σε κινήματα πόλεων που παρά το γεγονός ότι δεν μπορούσαν να βασιστούν στη γη και την αγροτική επάρκεια όπως οι Tσιάπας, εφάρμοσαν άλλες επαναστατικές τακτικές επιβεβλημένες από το αστικό τοπίο (καταλήψεις κτιρίων, γενικές συνελεύσεις-άμεση δημοκρατία στις γειτονιές, οργανώσεις ανέργων κλπ). Και τα δύο κινήματα όμως έχουν τον ίδιο σκοπό : την αυτονομία και την ελευθερία. Εδώ ο Σορέλ είχε πράγματι δίκιο για τη δύναμη του μύθου. Επίσης οι ντανταϊστές, σαν πολιτικοποιημένοι καλλιτέχνες, ήταν από τους μόνους που αντιστρατεύθηκαν στη φρίκη του 1ου παγκοσμίου Πολέμου. Ο κατάλογος τέτοιων παραδειγμάτων είναι μεγάλος. Πολλά μπορούν λοιπόν να λεχθούν ενάντια στο Νίτσε. Επίσης πολλά μπορούν να λεχθούν ενάντια στους αναρχικούς επιγόνους του Γερμανού φιλοσόφου. Το σίγουρο όμως είναι ότι η επιρροή τους στη διαμόρφωση του πολιτικού γίγνεσθαι υπήρξε μεγάλη. Τέλος ο Νίτσε δήλωνε ανεπίκαιρος στοχαστής. Αιώνες πίσω από την εποχή του, αιώνες μπροστά. Κάθε φορά όμως που οι εποχές είναι δύσκολες, που ο μηδενισμός είναι ξανά εμφανής και δε κρύβεται κάτω από τις καταναλωτικές φανφάρες ενός παρακμιακού πολιτισμού, ένας φιλόσοφος «ανεπίκαιρος» σαν το Νίτσε γίνεται ξανά επίκαιρος. «ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΙΔΑΝ ΝΑ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΑΝ ΓΙΑ ΤΡΕΛΛΟΥΣ, ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ»

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Tζολ Τζ. (1975),"Αναρχικοί", Επίκουρος
Στίρνερ Μ , "Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του", Eλεύθερος Τύπος
Xιου Tόμας (1992),“Η ιστορία του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου”, εκδόσεις Τολίδη
Ντελέζ Z. (2002),” Ο Νίτσε και η φιλοσοφία”, Πλέθρον
Ηλιόπουλος Χ. , “Οι αναρχικές πτυχές στο έργο του Φρειδερίκου Νίτσε”, Εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα
Σεβαστάκης Ν. Αλ., (2008), ”Φιλόξενος μηδενισμός: Μια σπουδή στον homo democraticus “, Εκδόσεις Εστίας
Λεφεβρ Α., ”Μηδενισμός και αμφισβήτηση”, Ύψιλον
“Ο Νίτσε και η πολιτική - Ολοκληρωτισμός ή δημοκρατία;” ,Βάνιας
Μπατάιγ Z. (2002),” Για τον Νίτσε: Θέληση για τύχη”, εκδ. Ψυχογιός
Νίτσε Φ., “Τάδε έφη Ζαρατούστρας”, Δαμιανός
Καμύ Α. (1971),”Eπαναστατημένος άνθρωπος”, Μπουκουμάνης
Spencer Sunshine (2005): “Nietzsche and the Anarchists”. Ανασύρθηκε από το διαδίκτυο από τη διεύθυνση http://radicalarchives.org/2010/05/18/nietzsche-and-the-anarchists/

Τα απεχθή κέρδη της ΕΚΤ εις βάρος του ελληνικού λαού

$
0
0
του Eric Toussaint

Ο Μάριο Ντράγκι, μόλις αναγνώρισε πως οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης συσσώρευσαν κέρδη ύψους 7,8 δις ευρώ χάρη στους ελληνικούς τίτλους που η ΕΚΤ αγόρασε κατά τα έτη 2010-2012 στα πλαίσια του προγράμματος (Securities Markets Programme)[1]. Σε αυτά προστίθενται και άλλα ποσά, για τα οποία δεν μιλά ο πρόεδρος της ΕΚΤ: τα κέρδη που πραγματοποίησαν οι ίδιες αυτές τράπεζες στα πλαίσια των επονομαζόμενων "ANFA" (Agreement on Net Financial Assets) αγορών.Πρέπει επίσης να προσθέσουμε τα κέρδη που πραγματοποίησαν οι 14 χώρες της ευρωζώνης που παρείχαν διμερή δάνεια στην Ελλάδα με το καταχρηστικό επιτόκιο των περίπου 5%.
Η Γερμανία, για παράδειγμα, πραγματοποιεί περισσότερο από 1,3 δις ευρώ κέρδη χάρη στο διμερές της δάνειο προς την Ελλάδα[2]. Η Γαλλία, από την πλευρά της, δεν πάει πίσω. Πρέπει να συνυπολογίσουμε και τις οικονομίες που πραγματοποίησαν οι κυρίαρχες χώρες της ευρωζώνης από πλευράς αναχρηματοδότησης των δημοσίων χρεών τους: η κρίση που έπληξε την Ελλάδα και τις άλλες χώρες της περιφέρειας οδήγησε σε φυγή των δανειστών σε όφελος των πιο πλούσιων χωρών της ευρωζώνης που, συνεπώς, ωφελήθηκαν από μια πτώση του κόστους των δανείων τους. Στην περίπτωση της Γερμανίας, μεταξύ 2010 και 2015, η εξοικονόμηση φαίνεται πως ανέρχεται σε 100 δις ευρώ[3]. Τέλος, στα πλαίσια της Ποσοτικής χαλάρωσης (Quantative easing - QE), η ΕΚΤ αγόρασε ομόλογα γερμανικού δημοσίου ύψους 400 δις ευρώ, τις περισσότερες φορές με μηδενική ή αρνητική απόδοση. Η ΕΚΤ αγόρασε επίσης ομόλογα του γαλλικού δημοσίου για ποσό λίγο μικρότερο των 400 δις ευρώ. Αυτές οι αγορές γερμανικών ή γαλλικών ομολόγων δεν της αποφέρουν τίποτε, ενώ τα ελληνικά ομόλογα που κατέχει για ποσό δέκα φορές μικρότερο, της απέφεραν 7,8 δις ευρώ. Καθένας μπορεί να απαντήσει στην ερώτηση του ποιος ωφελείται αυτής της πολιτικής της ΕΚΤ.

Ο μηχανισμός είναι ανελέητος: κάθε φορά που ένα μέρος των κερδών της ΕΚΤ επί ελληνικών ομολόγων μεταβιβάστηκε στην Αθήνα, το ποσό ξαναέφυγε αμέσως προς τους πιστωτές για την αποπληρωμή του χρέους. Πρέπει να μπει τέλος σε αυτήν την λεηλασία. Τα κέρδη που πραγματοποίησε η ΕΚΤ εις βάρος του ελληνικού λαού πρέπει να επιστραφούν στην Ελλάδα και να χρησιμοποιηθούν στο σύνολό τους για την χρηματοδότηση κοινωνικών δαπανών για την ανακούφιση των δραματικών επιπτώσεων των πολιτικών που επιβάλλει η τρόικα και για να γίνει επανεκκίνηση της απασχόλησης. Το χρέος που απαιτείται από την Ελλάδα πρέπει να διαγραφεί, διότι είναι αθέμιτο, απεχθές, παράνομο και μη βιώσιμο. Αυτό απέδειξε η Επιτροπή αλήθειας δημόσιου χρέους που σύστησε η πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής, το 2015[4]. Το σημερινό μνημόνιο πρέπει να καταργηθεί.
Ας επανέλθουμε στην πολιτική της ΕΚΤ σχετικά με την Ελλάδα.

Πράξη 1η: Ο ρόλος της ΕΚΤ στο πρώτο μνημόνιο, το 2010

Η ΕΚΤ, υπό την διεύθυνση του Ζαν-Κλωντ Τρισέ (με στενές επαφές με τις τράπεζες[5]), παρενέβη έχοντας ως κύρια ανησυχία να περιορίσει όσο το δυνατόν περισσότερο τις απώλειες των ιδιωτικών γαλλικών, γερμανικών, ιταλικών και του Benelux (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο) τραπεζών που ήταν ιδιαίτερα εκτεθειμένες τόσο στον ελληνικό ιδιωτικό όσο και στον ελληνικό δημόσιο τομέα.

Σε αντίθεση με όσα εκθέτει με περισσή φροντίδα το κυρίαρχο αφήγημα, το κύριο πρόβλημα ετίθετο από τις ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες, στο χείλος της αφερεγγυότητας, των οποίων η ενδεχόμενη πτώχευση αποτελούσε σοβαρή απειλή για τις γαλλικές, γερμανικές, ιταλικές τράπεζες και αυτές του Benelux [6] που ήταν οι δανειστές τους και, σε ορισμένες περιπτώσεις, οι ιδιοκτήτες τους.

Κατά την επεξεργασία του μνημονίου του Μάη του 2010, η ΕΚΤ αρνήθηκε να προχωρήσει σε μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους ενώ, συνήθως, ένα λεγόμενο σχέδιο «διάσωσης» συνοδεύεται από αναδιάρθρωση χρέους. Η ΕΚΤ αρνούνταν την προοπτική αυτή διότι ήθελε να δώσει στις ξένες τράπεζες των κυρίαρχων χωρών της ευρωζώνης τον χρόνο να μειώσουν την έκθεσή τους στο δημόσιο χρέος.

Το ΔΝΤ, με διευθυντή τον Ντομινίκ Στρως-Καν, ο ίδιος με στενές επαφές με το τραπεζικό λόμπυ, υιοθέτησε την ίδια θέση με αυτήν της ΕΚΤ. Η κυβέρνηση του σοσιαλιστή Γιώργου Παπανδρέου είχε κι εκείνη ως κύρια ανησυχία την προάσπιση των συμφερόντων των ελλήνων τραπεζιτών και ήταν ευνοϊκή προς το λεγόμενο σχέδιο «διάσωσης» που θα έφερνε μερικές δεκάδες δις ευρώ για την ανακεφαλαίωσή τους, αλλά και την αποφυγή μιας μείωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους που θα είχε πλήξει τους τραπεζίτες αφού κατείχαν οι ίδιοι ελληνικούς τίτλους.

Η δεύτερη θεμελιώδης διάσταση του προσανατολισμού που επέλεξαν οι κύριοι πρωταγωνιστές που εφάρμοσαν το μνημόνιο, είναι η θέληση να εφαρμόσουν μια θεραπεία σοκ στην Ελλάδα: ριζική πτώση των μισθών και των συντάξεων, ριζικές προσβολές των εργατικών κοινωνικών δικαιωμάτων, βίαιη επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, κλπ. Αλλά και εγκατάλειψη της άσκησης κυριαρχίας από πλευράς της Ελλάδας ως κράτους και μετατροπή του Κοινοβουλίου σε αίθουσα καταγραφής των αποφάσεων που λήφθηκαν από τους πιστωτές. Τέτοιοι στόχοι δεν αποτελούν κατά κανέναν τρόπο μέρος της εντολής της ΕΚΤ, γεγονός που δεν την εμπόδισε να παρέμβει σε πολλές χώρες με τον ίδιο τρόπο (στην Ιρλανδία, μερικούς μήνες αργότερα, στην Ιταλία επίσης, χωρίς να ξεχνούμε την Πορτογαλία και την Κύπρο).

Περίληψη της 1ης πράξης: η ΕΚΤ παρεμβαίνει 1) αρνούμενη την μείωση του ελληνικού χρέους, ώστε να προστατέψει τα συμφέροντα των ξένων και των ελλήνων ιδιωτών τραπεζιτών και 2) ως μέλος της τρόικας που οργανώνει την αντικατάσταση των ιδιωτών πιστωτών από δημόσιους πιστωτές (δηλαδή, σε πρώτη φάση, τα 14 κράτη της ευρωζώνης, για ποσό ύψους 53 δις ευρώ και το ΔΝΤ για ποσό 30 δις ευρώ).

Πράξη 2η: η ΕΚΤ επιτρέπει στις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες να αποδεσμευτούν πλεονεκτικά από την Ελλάδα

Για να βοηθήσει τις ξένες τράπεζες να μειώσουν σημαντικά την έκθεσή τους στο ελληνικό χρέος, η ΕΚΤ ξεκινά το πρόγραμμα SMP μέσω του οποίου προχωρά σε μαζικές αγορές στην δευτερεύουσα αγορά ελληνικών τίτλων. Η ΕΚΤ αγοράζει ελληνικούς τίτλους από τραπεζικούς οργανισμούς που θέλει να προστατέψει (έτσι, αγοράζει κατά προτεραιότητα, από τις BNP Paribas, Crédit Agricole, Société Générale, BPCE, Hypo Real, Commerzbank, Dexia, ING, Deutsche Bank…).

Τι θα είχε συμβεί αν η ΕΚΤ δεν είχε εφαρμόσει το πρόγραμμα SMP; Οι ελληνικοί τίτλοι θα είχαν φθάσει σε ένα κατώτατο επίπεδο της τάξης του 20% της ονομαστικής τους αξίας. Όμως, οι μαζικές αγορές της ΕΚΤ διατήρησαν την τιμή τους σε ένα αφύσικα υψηλό επίπεδο (της τάξης του 70 %). Κατά συνέπεια, χάρη στην ΕΚΤ, οι ιδιωτικές τράπεζες περιόρισαν τις απώλειές τους κατά τη στιγμή μεταπώλησης των τίτλων. Ενώ η ΕΚΤ υποτίθεται πως δεν πρέπει να εμποδίζει την ελεύθερη λειτουργία των δυνάμεων της αγοράς, η παρέμβασή της είχε ως συνέπεια μια στρέβλωση των τιμών επαναγοράς των τίτλων, διατηρώντας τις σε επίπεδο τεχνητά υψηλό.

Η παρέμβαση αυτή, ήταν ευνοϊκή για το ελληνικό Κράτος; Το γεγονός ότι η τιμή ενός τίτλου στη δευτερεύουσα αγορά διατηρούνταν στα 70% αντί να πέσει στα 20%, δεν βελτιώνει την κατάσταση του οφειλέτη, διότι πρέπει να πληρώσει ακριβώς το ίδιο ποσό, από πλευράς τόκων, που υπολογίζονται βάσει της ονομαστικής αξίας. Στην λήξη του τίτλου, πρέπει να καταβάλλει 100% της ονομαστικής αξίας. Μπορούμε να προχωρήσουμε ακόμη πιο μακριά τον συλλογισμό: αν οι τίτλοι του Κράτους αγγίξουν ένα κατώτατο όριο, μπορεί να προτείνει την επαναγορά τίτλων με ένα κούρεμα και να θέσει τέλος στην καταβολή των τόκων (αυτό πέτυχε ο Ισημερινός το 2009, επιβάλλοντας ένα κούρεμα της τάξης του 70%[7]).

Πράξη 3η: η ΕΚΤ ωφελείται της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους τον Μάρτιο του 2012 και συμπεριφέρεται ως αρπακτικό ταμείο (vulture fund)

Το 2011, η ΕΚΤ ετοιμάζει ενεργά μια αναδιάρθρωση αναφέροντας ότι θα αρνηθεί να συμμετάσχει εφόσον είναι προνομιακός δανειστής (πιστωτής senior). Η αναδιάρθρωση αυτή ετοιμάστηκε σε στενή συνεργασία με τις ιδιωτικές τράπεζες των Κρατών του κέντρου της ευρωζώνης (και, ειδικότερα, με τον Ζαν Λεμιέρ της BNP[8]). Τον Νοέμβρη του 2011, η τρόικα απαλλάσσεται από τον Παπανδρέου, αφού αυτός αναφέρθηκε διστακτικά στην δυνατότητα να προκαλέσει ένα δημοψήφισμα σχετικά με την επερχόμενη αναδιάρθρωση. Η κυβέρνηση Παπανδρέου αντικαθίσταται από τεχνοκρατική κυβέρνηση, με επικεφαλής τον Λουκά Παπαδήμο, που είχε υπάρξει αντιπρόεδρος της ΕΚΤ από το 2002 ως το 2010.

Τον Μάρτη του 2012, η αναδιάρθρωση που ενορχήστρωσε η ΕΚΤ συνεπάγεται κούρεμα της τάξης του 53% της αξίας των τίτλων, εις βάρος των ιδιωτών πιστωτών.

Ποιοι είναι όμως, εκείνη τη στιγμή, οι ιδιώτες πιστωτές; Αφενός, οι ελληνικές τράπεζες που, αν και είχαν μειώσει την έκθεσή[9] τους, διατηρούν σημαντική ποσότητα ελληνικών τίτλων στα ενεργητικά τους. Οι τίτλοι υποβάλλονται σε haircut (κούρεμα) αλλά οι τράπεζες λαμβάνουν ένα αντιστάθμισμα πολλών δις που ονομάζεται sweetener (γλυκαντικό) ενώ λαμβάνουν και εγγύηση ότι θα υπάρξει νέα ένεση για ανακεφαλαίωσή τους. Τα κύρια θύματα είναι τα ελληνικά συνταξιοδοτικά ταμεία που αναγκάστηκαν από τις αρχές της χώρας και την τρόικα να μετατρέψουν τα ενεργητικά τους σε ελληνικούς τίτλους λίγο πριν την αναδιάρθρωση (η οποία ήταν δεόντως σχεδιασμένη αλλά διατηρούνταν μυστική).

Οι γαλλικές, γερμανικές, ιταλικές τράπεζες, και εκείνες του Benelux είχαν αποδεσμευτεί, μεταπωλώντας τους ελληνικούς τίτλους στην ΕΚΤ, σε κυπριακές τράπεζες και σε ταμεία όρνεα. Για να το πούμε πιο απλά, οι κυπριακές τράπεζες επλήγησαν άμεσα με το κούρεμα κι αυτό συνέβαλλε στην κυπριακή κρίση που ακολούθησε μερικούς μήνες αργότερα και επιλύθηκε τον Μάρτη του 2013. Όσο για τα ταμεία όρνεα που είχαν αγοράσει με κουρεμένη τιμή, αρνήθηκαν να συμμετέχουν στην αναδιάρθρωση και πέτυχαν επιστροφή του 100% της τιμής. Η ΕΚΤ συμπεριφέρθηκε σαν πραγματικό ταμείο όρνεο και πέτυχε και εκείνη επιστροφή κατά 100% της αξίας.

Πράξη 4η: Η ΕΚΤ εκβιάζει σε μόνιμη βάση

Μετά την αναδιάρθρωση, η ΕΚΤ θέτει τέλος στο πρόγραμμα επαναγοράς SMP και ξεκινάει το πρόγραμμα OMT (Οριστικές νομισματικές συναλλαγές ή, στα αγγλικά, Outright Monetary Transactions).

Η ΕΚΤ πετυχαίνει έτσι την αποπληρωμή των ελληνικών τίτλων που κατέχει στο 100% της αξίας τους και με επιτόκιο που μπορεί να φτάσει το 6,5 %. Δεδομένου του ξεκάθαρα καταχρηστικού χαρακτήρα της θέσης της, την οποία κατήγγειλε και η ελληνική κυβέρνηση, η ΕΚΤ δεσμεύεται να επιστρέψει στην Ελλάδα τους τόκους που εισέπραξε.Πράγματι, προχώρησε, σε όφελος της κυβέρνησης Σαμαρά, μια επιστροφή 3,3 δις ευρώ, το 2013 και το 2014, για να στηρίξει την νεοφιλελεύθερη πολιτική της. Σε αντίθεση, κατά τους πρώτους έξι μήνες της κυβέρνησης Τσίπρα, αρνείται να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε επιστροφή. Έκτοτε, η ΕΚΤ και οι εθνικές τράπεζες της ευρωζώνης δεν επέστρεψαν τίποτε στην Ελλάδα[10]. Σήμερα, τα ποσά που δεν έχουν ακόμη επιστραφεί στην Ελλάδα ανέρχονται σε πολλά δις ευρώ[11]. Οι επιστροφές κερδών επί των ελληνικών τίτλων που κατέχει η ΕΚΤ, υποτίθεται ότι θα συνεχιστούν ως το 2037![12]

Ας προσθέσουμε και το γεγονός ότι η ΕΚΤ άσκησε μέγιστη πίεση στον ελληνικό λαό κατά τους πρώτους έξι μήνες του 2015 για να τον αναγκάσει να παραδοθεί. Στις 4 Φεβρουαρίου 2015, η ΕΚΤ έθεσε τέλος στην φυσιολογική παροχή ρευστού στις ελληνικές τράπεζες, για να διατηρεί την κυβέρνηση σε κατάσταση μόνιμου εκβιασμού και να αυξήσει το κόστος χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών, περιορίζοντας ταυτόχρονα τους πόρους της κυβέρνησης. Και, σαν να μην αρκούσε αυτό, η ΕΚΤ οδήγησε σε εξαήμερο κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών πριν από το δημοψήφισμα της 5 Ιουλίου 2015. Παρά τον εκβιασμό της ΕΚΤ, στο δημοψήφισμα., 62% των Ελλήνων απέρριψαν τις απαιτήσεις των δανειστών.

Από πλευράς πραγματοποίησης κερδών εις βάρος της Ελλάδας, το ΔΝΤ δεν υπολείπεται. Μεταξύ 2010 και 2015, έβαλε στην τσέπη του 3,5 δις δολάρια κερδών επί των πιστώσεων προς την Ελλάδα[13].

Συμπεράσματα:

1) Η ΕΚΤ και οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης αρνούνται να υλοποιήσουν τη δέσμευση περί επιστροφής του συνόλου των παραπάνω τόκων που εισέπραξαν μέσω των ελληνικών τίτλων.

2) Στην λήξη κάθε τίτλου, η ΕΚΤ εισπράττει 100% της αξίας, ενώ αγόρασε τους τίτλους αυτούς με σημαντικό κούρεμα, της τάξης του 30%. Τα πραγματικά επιτόκια που απαιτούνται από την Ελλάδα είναι απολύτως καταχρηστικά.

3) Η ΕΚΤ και οι άλλοι πιστωτές εκμεταλλεύονται την προοπτική αποδέσμευσης του υπόλοιπου των κερδών της ΕΚΤ επί των τόκων ως μέσο μόνιμου εκβιασμού για να αναγκάσουν την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει ακόμη περισσότερο τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που έχουν δραματικά αποτελέσματα στον ελληνικό πληθυσμό.

4) Τα κέρδη που συσσωρεύουν η ΕΚΤ, τα Κράτη της ευρωζώνης και το ΔΝΤ χάρη στις πιστώσεις προς την Ελλάδα πρέπει να επιστραφούν στον ελληνικό λαό και να χρησιμοποιηθούν στο σύνολό τους για κοινωνικές δαπάνες ώστε να αντιμετωπιστούν τα δραματικά αποτελέσματα των πολιτικών που επιβάλλει η τρόικα στην Ελλάδα.

5) Το ελληνικό χρέος πρέπει να διαγραφεί και το τρέχον μνημόνιο πρέπει να καταργηθεί.

Μετάφραση από τα γαλλικά: Christine Cooreman

Σημειώσεις :


[1] Ο Μάριο Ντράγκι αναγνώρισε τα γεγονότα αυτά σε μια απαντητική επιστολή προς τον ευρωβουλευτή Νίκο Χουντή, πρώην υπουργό Συριζα της κυβέρνησης Τσίπρα, πριν την συνθηκολόγηση. Σήμερα, ο Χουντής είναι μέλος της Λαϊκής Ενότητας, https://www.ecb.europa.eu/pub/pdf/other/ecb.mepletter171010_Chountis.en.pdf?ca00752c61bdb4df6c227f4f3c62b98aΒλ. επίσης την απάντηση του Ευρωπαίου Επιτρόπου Πιέρ Μοσκοβισί, στον Χουντή:http://www.europarl.europa.eu/sides/getAllAnswers.do?reference=E-2017-004193&language=EN. Η ερώτηση που έθεσε ο Χουντής: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+WQ+E-2017-004193+0+DOC+XML+V0//EN

[2] https://www.lesechos.fr/12/07/2017/lesechos.fr/030443643863_l-allemagne-a-engrange-plus-d-un-milliard-de-profits-sur-la-grece.htm

[3] «Σύμφωνα με υπολογισμούς ενός γερμανικού ινστιτούτου, η Γερμανία πραγματοποίησε πάνω από 100 δις ευρώ οικονομίες στον προϋπολογισμό της από την αρχή της ελληνικής κρίσης, ήτοι, κάτι παραπάνω από 3% του ΑΕΠ της.»στην εφημερίδα Le Figaro, La crise grecque a largement profité à l'Allemagne (Η ελληνική κρίση ωφέλησε σε πολύ μεγάλο βαθμό την Γερμανία), http://www.lefigaro.fr/conjoncture/2015/08/10/20002-20150810ARTFIG00238-la-crise-grecque-a-largement-profite-a-l-allemagne.php

[4] Βλ. την έκθεση της Επιτροπής αλήθειας δημόσιου χρέους, http://www.cadtm.org/Rapport-preliminaire-de-la

[5] Βλ. την υπόθεση της Crédit Lyonnais. Τον Ιούλιο του 2002, ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ (διοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας και πρώην διευθυντής Δημοσίων Εσόδων), ο Ζαν-Λουί Αμπερέρ (πρώην γενικός διευθυντής της Crédit Lyonnais) και ο Ζακ ντε Λαροζιέρ (πρώην διοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας) διώχθηκαν ποινικά για συνέργεια στην παρουσίαση ανακριβών λογαριασμών και διάδοση ψευδών ή απατηλών πληροφοριών, στα πλαίσια του σκανδάλου τηςCrédit Lyonnais. Τον Ιούνιο του 2003, μόνον ο Ζαν-Λουί Αμπερέρ καταδικάστηκε, αλλά η απαλλαγή των δυο εκπροσώπων της επιβλέπουσας αρχής δεν έπεισε κανέναν. Πάντα στα πλαίσια της ίδιας υπόθεσης, η Κριστίν Λαγκάρντ, πρώην υπουργός οικονομίας και οικονομικών της Γαλλίας και σημερινή γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, καταδικάστηκε στις 19 Δεκεμβρίου 2016 από το Δικαστήριο της Δημοκρατίας της Γαλλίας για «αμέλεια» στο θέμα της απόφασης της διαιτησίας του 2008 υπέρ του Μπερνάρ Ταπί στον οποίο αποδόθηκαν 405 εκατομμύρια ευρώ δημοσίου χρήματος.

[6] Βλ. Ερίκ Τουσαίν, "Grèce : Les banques sont à l’origine de la crise" (Ελλάδα: οι τράπεζες προκάλεσαν την κρίση), που δημοσιεύθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2016, http://www.cadtm.org/Grece-Les-banques-sont-a-l-origineΒλ. επίσης Patrick Saurin, “La « Crise grecque » une crise provoquée par les banques” (‘Η «Ελληνική κρίση», μια κρίση που προκάλεσαν οι τράπεζες’), http://www.cadtm.org/La-Crise-grecque-une-crise

[7] Ερίκ Τουσαίν, "Équateur : Historique de l'audit de la dette réalisée en 2007-2008. Pourquoi est-ce une victoire ?" (Ισημερινός: Ιστορικό του λογιστικού ελέγχου του 2007-2008. Γιατί αποτελεί νίκη;) (βίντεο 14 λεπτών, στα γαλλικά), δημοσιεύτηκε στις 8 Νοεμβρίου 2016, http://www.cadtm.org/Equateur-Historique-de-l-audit-de

[8] Βλ. ειδικότερα: https://fr.wikipedia.org/wiki/Jean_Lemierre

[9] Σε απόλυτα ποσά, η έκθεση των ελληνικών τραπεζών είχε μειωθεί λίγο, μεταξύ άλλων επειδή είχαν αντικαταστήσει ένα μέρος των τίτλων τους που έληγαν σε κάτι παραπάνω από ένα έτος με Έντοκα γραμμάτια δημοσίου - Treasury bills – που έληγαν σε λιγότερο από ένα έτος και, έτσι, το κούρεμα δεν τα αφορούσε.

[10] Εφημερίδα La Tribune, « Dette grecque : les intérêts ont rapporté 8 milliards d'euros aux banques centrales » (Ελληνικό χρέος: οι τόκοι απέφεραν 8 δις ευρώ στις κεντρικές τράπεζες), δημοσιεύτηκε στις 12 Οκτωβρίου 2017,http://www.latribune.fr/economie/union-europeenne/dette-grecque-les-interets-ont-rapporte-8-milliards-d-euros-aux-banques-centrales-753950.html

[11] Η Anouk Renaud το είχε ήδη καταγγείλει στο άρθρο της "Grèce : la poule aux œufs d’or de la BCE" (Ελλάδα: η κότα με τα χρυσά αυγά της ΕΚΤ), που δημοσιεύθηκε στις 25 Απριλίου 2017, http://www.cadtm.org/Grece-la-poule-aux-oeufs-d-or-de

[12] Βλ. το αναλυτικό χρονοδιάγραμμα των μελλοντικών πληρωμών στην ιστοσελίδα της Wall Street Journal :http://graphics.wsj.com/greece-debt-timeline/

[13] Δημήτρης Τζανίνης (Dimitri Tzanninis), "IMF substantial profits thanks to Greece (2010-2015)" (Σημαντικά κέρδη του ΔΝΤ χάρη στην Ελλάδα (2010-2015), http://www.cadtm.org/IMF-substantial-profits-thanks-to





​ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr​

Διανοούμενοι από όλο τον κόσμο ζητούν «λευτεριά στην Ηριάννα και τον Περικλή»

$
0
0
«Η Δικαιοσύνη πρέπει να είναι τυφλή με την έννοια της αντικειμενικότητας και της αμεροληψίας. Παρ’ όλα αυτά πάντα πρέπει να παραμένει δίκαια», σημειώνουν σε κείμενο-παρέμβαση τους διανοούμενοι από όλο τον κόσμο σχετικά με την καταδίκη της Ηριάννας και του Περικλή, ενώ κάνουν έκκληση προς τους δικαστές «μην αναπαράγουν μια νέα Δίκη του Κάφκα».Δεκάδες διανοούμενοι με επιστολή-παρέμβαση τους ζητούν την απελευθέρωση της Ηριάννας και του Περικλή, καθώς όπως σημειώνουν στους δύο νέους
ανθρώπους προσάπτεται ένα παράλογο κατηγορητήριο.

Αναλυτικότερα, η παρέμβαση τους:

Σε δύο νέους ανθρώπους προσάπτεται ένα παράλογο κατηγορητήριο. Και οι δυο - ακόμη πιο άδικα και παράλογα – καταδικάζονται πρωτόδικα τον Ιούνιο από την Ελληνική Δικαιοσύνη.

H 29χρονη Ηριάννα και ο 33χρονος Περικλής βρέθηκαν κατηγορούμενοι λόγω των σχέσεων τους με τον Κώστα, ο οποίος είχε αρχικά κατηγορηθεί για συμμετοχή στους «Πυρήνες της Φωτιάς». Η Ηριάννα είναι η σύντροφός του κι ο Περικλής ο συγκάτοικός του. Ενώ ο Κώστας τελικά αθωώθηκε, η Ηριάννα κι ο Περικλής κρίθηκαν ένοχοι! Οι προσωπικές τους σχέσεις με έναν αθώο ήταν, όπως φαίνεται, αρκετές για να αποφασίσει το Δικαστήριο την ενοχή τους. Ένα ελάχιστο δείγμα DNA της Ηριάννας σ’ έναν γεμιστήρα όπλου που ποτέ δε χρησιμοποιήθηκε και τα ταξίδια του Περικλή και του Κώστα στη Βαρκελώνη, που κατά τους δικαστές είναι : «μια πόλη γνωστή για την τρομοκρατική της δραστηριότητα», τους καταδίκασαν σε 13 χρόνια φυλάκιση.

13 χρόνια φυλάκιση για ένα έγκλημα που δεν διέπραξαν. 13 χρόνια χαμένα στην πιο δημιουργική περίοδο της ζωής τους. Κάποιοι επέλεξαν αναίτια να τους στερήσουν το δικαίωμα να συνεχίσουν την καθημερινότητά τους, να συνεχίσουν τις ακαδημαϊκές τους σπουδές, να συνεχίσουν να χαμογελάνε και να ονειρεύονται με τους αγαπημένους τους.

Αυτό αποτελεί αδικία. Η Δικαιοσύνη πρέπει να είναι τυφλή με την έννοια της αντικειμενικότητας και της αμεροληψίας. Παρ’ όλα αυτά πάντα πρέπει να παραμένει δίκαια. Η Δικαιοσύνη πρέπει να κρίνει και να αποφασίζει βάσει στοιχείων. Όχι να είναι παγιδευμένη σε ιδεοληψίες, προκαταλήψεις και εκδικητικότητα.

Στις 16 Οκτωβρίου, η Ηριάννα και ο Περικλής προσπαθούν για δεύτερη φορά να πάρουν αναστολή και να αποφυλακιστούν, έχοντας περάσει ήδη ένα ολόκληρο καλοκαίρι στη φυλακή.

Καλούμε τους δικαστές να μην αναπαράγουν μια νέα Δίκη του Κάφκα.

Τους καλούμε ν’ ακούσουν το αίτημα της κοινωνίας, των χιλιάδων νέων ανθρώπων που σε δρόμους και συναυλίες, ζητούν την απελευθέρωση της Ηριάννας και του Περικλή.

Στη θέση τους θα μπορούσε να βρίσκεται ο καθένας μας. Στις 16 Οκτωβρίου το δίκαιο πρέπει να νικήσει.

Λευτεριά στην Ηριάννα!

Λευτεριά στον Περικλή!


Το κείμενο υπογράφουν:

Greg Albo, Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο York University, Toronto

Etienne Balibar, Γάλλος Φιλόσοφος, Επίτιμος Καθηγητής στo Université Paris-Ouest και στο Kingston University, London

Joanna Bourke, Καθηγήτρια Ιστορίας, University of London, Πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνιολογίας της Βρετανικής Ακαδημίας

Wendy Brown, Καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών στο University of Columbia, Berkeley

Judith Butler, Αμερικανίδα Φιλόσοφος,Καθηγήτρια στο Τμήμα Ρητορικής και Λογοτεχνίας στο University of Columbia, Berkeley

Κώστας Δουζίνας, Καθηγητής Νομικής, University of London, Βουλευτής Α'Περαια

Francis Fox Piven, Καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών και Κοινωνιολογίας στο City University of New York

David Harvey, Επίτιμος Καθηγητής Ανθρωπολογίας στο City University of New York

Leo Panitch, Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο York University, Toronto

Jacqueline Rose, Καθηγήτρια Ανθρωπιστικών Επιστημών στο Birkbeck, University of London

Saskia Sassen, Κοινωνιολόγος, Καθηγήτρια στο Columbia University, New York

Lynne Segal, Επίτιμη Καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Birkbeck, University of London

Hilery Wainwright, Κοινωνιολόγος, Εκδότρια του περιοδικού Red Peppe


Ανάλγητη απόφαση σκοπιμότητας. Απορρίφθηκαν οι αιτήσεις Ηριάννας-Περικλή

$
0
0
Με μία ανάλγητη απόφαση, ουσιαστικά πολιτικής σκοπιμότητας και επίδειξης αυταρχισμού, απορρίφτηκαν από το Πενταμελές Εφετείο Αναστολών οι αιτήσεις της Ηριάννας και του Περικλή για την αναστολή εκτέλεσης ποινής των ποινών τους και επομένως για την αποφυλάκιση τους μέχρι την εκδίκαση της έφεσης επί των πρωτόδικών εξοντωτικών ποινών τους. Το δικαστήριο έκανε αποδεκτή την σχετική απαράδεκτη εισήγηση του Εισαγγελέα, που προηγήθηκε.
Πολλές εκατοντάδες αλληλέγγυοι, που είχαν συγκεντρωθεί μέσα και έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου αντέδρασαν με διαμαρτυρίες και συνθήματα και αντιμετωπίστηκαν με βίαιηαστυνομική καταστολή από τα ΜΑΤ, που βρίσκονταν ακόμα και μέσα στη δικαστική αίθουσα.

Η απαράδεκτη εισήγηση του εισαγγελέα
Σύμφωνα με την εισαγγελική πρόταση για την Ηριάννα: «Δεν αποδείχθηκε ουδέν θεμελιωτικό γεγονός που να δικαιολογεί την αιτούμενη αναστολή» – Για τον Περικλή: «Δεν απεδείχθη καμία επιδείνωση της υγείας του 33χρονου»

Να απορριφθεί η αίτηση που έχει καταθέσει η 29χρονη Ηριάννα, ζήτησε ο εισαγγελέας του Πενταμελούς Εφετείου Αναστολών.

Σύμφωνα με την εισαγγελική πρόταση «δεν αποδείχθηκε ουδέν θεμελιωτικό γεγονός που να δικαιολογεί την αιτούμενη αναστολή», ενώ «το ζήτημα της ανεπανόρθωτης βλάβης δεν απεδείχθη».

Ακόμη κατά την εισαγγελική πρόταση: «Η δυνατότητα παράτασης της διδακτορικής διατριβής είναι υπέρβαση δυσχέρειας αλλά όχι υπέρμετρη ή ανεπανόρθωτη βλάβη, εφόσον μπορεί να αντιμετωπιστεί με μία παράταση στο μέλλον».

Τέλος, ο εισαγγελέας αναφέρθηκε και στον ισχυρισμό της 29χρονης ότι είναι αθώα για τις κατηγορίες που αντιμετωπίζει: «Ούτε ο προβληματισμός της υπεράσπισης και της ιδίας ότι έχει ως κεκτημένο το τεκμήριο της αθωότητας ευσταθεί, αφού αυτό κάμπτεται όταν εκδοθεί πρωτόδικη απόφαση», σημείωσε ο εισαγγελέας.

Την ίδια ώρα, ο εισαγγελέας πρότεινε να απορριφθεί και η αίτηση αναστολής εκτέλεσης της ποινής του 33χρονου Περικλή, ο οποίος έχει καταδικαστεί σε κάθειρξη 13 ετών για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς».

Ο εισαγγελικός λειτουργός πρότεινε την απόρριψη της αίτησης επισημαίνοντας πως «δεν απεδείχθη καμία επιδείνωση της υγείας του» 33χρονου.

Ακόμη, στη σχετική τοποθέτησή του ο εισαγγελέας, αφού επισήμανε πως: «υπάρχει το γενικότερο αίσθημα της θλίψεως για νέους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το φάσμα του νόμου αίφνης μετά της εκδόσεως της πρωτόδικης απόφασης» σημείωσε: «Πρόκειται για μία εμπλοκή τους η οποία εμφανίζει έντονη αντικοινωνικότητα. Το γεγονός αυτό, δεν μπορεί να παραληφθεί. Να απορριφθεί ως αβάσιμη στην ουσία η αίτηση».

Η απολογία της Ηριάννας

«Ξυπνάω κάθε πρωί με το βάρος της αθωότητάς μου και αυτό επισφραγίζει η γνώση μου πως ό,τι έχω χτίσει καταστρέφεται», κατέθεσε η Ηριάννα ενώπιον της έδρας του Πενταμελούς Εφετείου Αναστολών, όπου εκδικάζεται η αίτηση αναστολής έκτισης της ποινής της ίδιας και του συγκατηγορουμένου της, Περικλή.

Σε μια δικαστική αίθουσα κατάμεστη από συγγενείς, φίλους και αλληλέγγυους αλλά και παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης, η 29χρονη διδακτορική φοιτήτρια τόνισε: «Βρίσκομαι εδώ γνωρίζοντας τι έχω κάνει και τι δεν έχω κάνει. Τιμωρούμαι για πράγματα που δεν έχω κάνει και χάνω όλα όσα έχω καταφέρει. Με έκριναν ένοχη για μια κοινωνική συνάντηση στην οποία δεν ήμουν παρούσα. Για τη σχέση μου με τον σύντροφό μου βρίσκομαι πέντε μήνες στη φυλακή».

Σημείωσε, δε, ότι πήγαινε με πολύ καλή πίστη στο πρώτο δικαστήριο γιατί πίστευε πραγματικά ότι «θα εισακουστεί ο επιστήμονας για το DNA. Τελικά αγνοήθηκε. Σήμερα 270 επιστήμονες αμφισβητούν το δείγμα DNA και τους αγνοούν κι αυτούς».

Στη συνέχεια αναφέρθηκε εκτενώς στην ακαδημαϊκή της δραστηριότητα, που ξεκίνησε πριν από 6 χρόνια, και στο όνειρό της, που άρχισε να υλοποιείται πριν από 2 χρόνια, όταν ξεκίνησε να εργάζεται στο διδασκαλείο του πανεπιστημίου, στο διδακτικό προσωπικό του οποίου ανήκει σήμερα.

«Δούλεψα πάρα πολύ σκληρά», είπε η Ηριάννα, η οποία από τις 9 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ ήταν στο πανεπιστήμιο ενώ εργαζόταν και από το σπίτι μέχρι τη 1 τη νύχτα επεκτείνοντας τις δραστηριότητές της με συμμετοχή σε συνέδρια, άρθρα και επιστημονικές δημοσιεύσεις.

«Από το πουθενά έχω πέσει σε αδράνεια», σημείωσε. «Ξαφνικά απ’ το πουθενά είμαι επικίνδυνη και καταστρέφονται όλα όσα έχω χτίσει. Όσο εγώ απλά χάνω πράγματα οι συνάδελφοί μου προχωράνε. Στην επόμενη ακαδημαϊκή χρονιά δεν θα μπορώ να εργάζομαι στο πανεπιστήμιο. Κι ενώ είμαι σίγουρη ότι στο Εφετείο θα αθωωθώ αφού δεν υπάρχουν στοιχεία ενοχής μου, θα έχω χάσει ό,τι έχτιζα».

Η πρόεδρος της έδρας τη ρώτησε «έχετε σχέση με τέτοιους χώρους;» και η Ηριάννα απάντησε: «Όπλα δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου, δεν έχω σχέση με τέτοιους χώρους και δεν σκοπεύω να αποκτήσω, με κατηγορούν για σχέσεις με ανθρώπους».

«Πάντως έχετε πολλούς φίλους βλέπουμε εδώ…», παρατήρησε η πρόεδρος, με τον συνήγορο της Ηριάννας, Θεόδ. Μαντά, να απαντάει: «Φυσικά και έχει πολύ κόσμο, είναι εδώ όλο το πανεπιστήμιο, συνάδελφοι, καθηγητές, φίλοι».

Νωρίτερα κατέθεσε ως πρώτη μάρτυρας η Σπυριδούλα Μπέλλα, καθηγήτρια Γλωσσολογίας στο ΕΚΠΑ και μέλος τριμελούς επιτροπής επίβλεψης του διδακτορικού της Ηριάννας, η οποία υπογράμμισε μεταξύ άλλων:

«Διακυβεύεται η εργασία της αφού χάνει μόρια κι αυτό μεταφράζεται ότι απειλείται η εργασία και η επιβίωσή της. Είναι ένα εξαιρετικό άτομο που ανταποκρίνεται στην έννοια των ανθρωπιστικών σπουδών, με βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο και πνεύμα συνεργασίας».

Η κ. Μπέλλα χαρακτήρισε την Ηριάννα εξαιρετική επιστήμονα και διδάσκουσα και τόνισε ότι «είναι αδύνατον να συνεχίσει τη δουλειά της μέσα από τη φυλακή καθώς δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, δεν ανατροφοδοτείται μέσω συνεδρίων, δεν κάνει επιτόπια έρευνα».

Η δεύτερη μάρτυρας Αμαλία Μόζερ, επίσης καθηγήτρια Γλωσσολογίας στο ΕΚΠΑ και πρόεδρος της τριμελούς επιτροπής επίβλεψης του διδακτορικού της Ηριάννας, κατέθεσε:

«Επιβλέπω την Ηριάννα εδώ και ένα χρόνο. Ξεκίνησε πολύ σωστά, με πολύ καλές προοπτικές. Η καθυστέρηση θα έχει πάρα πολύ σοβαρές επιπτώσεις. Δεν θα τελειώσει στα τρία χρόνια. Η έρευνα μέσα στις τάξεις διακόπτεται εντελώς, το δε διάβασμα γίνεται εξαιρετικά δύσκολο, δεν έχει καμία πρόσβαση στις ψηφιακές βιβλιοθήκες του πανεπιστημίου.»

Η Όλγα Δήμα, υποψήφια διδάκτωρ και φίλη της Ηριάννας, με την οποία -όπως είπε περνούσαν ατελείωτες ώρες μαζί στο πανεπιστήμιο, απάντησε στην ερώτηση «αν είναι επικίνδυνη η Ηριάννα» ως εξής:

«Κάθε άλλο. Είναι αφοσιωμένη στην ακαδημαϊκή της δραστηριότητα. Είναι επιλογή ζωής, δεν το κάνει για να περνάει ευχάριστα τον χρόνο της. Η Ηριάννα είναι αφοσιωμένη στον στόχο της, ενώνει την ομάδα της, διαβάζει ατελείωτες ώρες προκειμένου να κάνει το καλύτερο για τους μαθητές της. Πρώτα σκέφτεται τους άλλους και μετά τον εαυτό της, στηρίζει και βοηθάει. Αυτή είναι η Ηριάννα: πολύτιμη για τους μαθητές, τους συναδέλφους της και για μένα την ίδια.»

Νωρίτερα η έντονη αστυνομική παρουσία εντός της δικαστικής αίθουσας προκάλεσε τη διαμαρτυρία του συνηγόρου υπεράσπισης της Ηριάννας, Θεόδωρου Μαντά, ο οποίος τόνισε: «Να δικάζουμε με ασπίδες και κράνη δεν το έχω ξαναδεί. Δεν έχω καν οπτική επαφή με τους συνεργάτες μου. Κυρία πρόεδρε, να μη μας επηρεάσει το αίσθημα του φόβου».

Θυμίζουμε ότι ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών -τα μέλη του οποίου απεργούν σε ένδειξη πένθους για τον Μιχάλη Ζαφειρόπουλο- έδωσε με ομόφωνη απόφασή του άδεια στον συνήγορο της Ηριάννας προκειμένου να παραστεί στην εκδίκαση της υπόθεσης.
Η πρώτη απόρριψη

Η διδακτορική φοιτήτρια στο τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κρατούμενη στις φυλακές Ελαιώνα, καταδικάστηκε στις αρχές Ιουνίου από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων σε κατά συγχώνευση ποινή 13 ετών.

Το δικαστήριο αποδέχθηκε τη δικογραφία που έχει σχηματιστεί σε βάρος της Ηριάννας με μοναδικά στοιχεία τη σχέση της με τον Κ. Παπαδόπουλο -που είχε κατηγορηθεί για την ίδια πράξη, αλλά αθωώθηκε ομόφωνα- και ένα μέρος δακτυλικού αποτυπώματος που «ταυτοποιήθηκε» με τον δικό της σε γεμιστήρα ενός όπλου που είχε βρεθεί στην πανεπιστημιούπολη.

Αντίστοιχη ποινή για αντίστοιχες κατηγορίες έχει επιβληθεί και στον 33χρονο συγκατηγορούμενό της, Περικλή Μ., ο οποίος συγκατοικούσε με τον σύντροφο της Ηριάννας.

Έναν μήνα αργότερα το Πενταμελές Εφετείο Αναστολών απέρριψε την αίτηση αναστολής της Ηριάννας και του συγκατηγορούμενού της Περικλή.

Οι εφέτες με πλειοψηφία τριών προς δύο απέρριψαν τις αιτήσεις των δύο νεαρών, αποδεχόμενοι την εισαγγελική εισήγηση που ουσιαστικά ζήτησε να παραμείνουν στη φυλακή.




Ο ΨΕΥΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΟΜΦΟΡΜΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ

$
0
0
Γρηγόρης Κλαδούχος

Ο ΨΕΥΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΟΜΦΟΡΜΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ ΚΡΥΒΕΙ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΑΞΙΕΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, ΝΟΜΙΜΟΥ. ΩΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΝΝΟΕΙ ΤΟ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΟΠΟ
Το δίκαιο, συνθήκες ασφάλειας και υγείας του πολίτη, η επιβολή κανόνων από επιστημονικούς θεσμούς είναι κριτήρια πολιτισμού κοινωνιών και κρατών.
Το δίκαιο, το νόμιμο και το ηθικό, η εσωτερική τους σχέση και τι είναι ελευθερία, σε μία μεταβατική περίοδο όπως αυτή, πρέπει να μελετηθούν ως ενιαίο πολιτισμικό φαινόμενο. Είναι προεκτάσεις ιστορίας, πολιτικής, συνείδησης κοινών αγαθών, όλα συμφραζόμενα μίας κοινωνίας που διαλέγεται και αυτοσυγκροτείται.

Πρακτικό αδιέξοδο, δηλωτικό διαφορετικών ερμηνειών η αντιπαλότητα του Δήμου Σικυωνίων με τον ΦΟΔΣΑ και τον Δήμο Ξυλοκάστρου. Δηλωτικό όχι μόνο αυτοδιοικητικής ανεπάρκειας αλλά ουσιαστικά άρνησης κοινωνίας. ΈΠΡΕΠΕ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΘΕΣΜΟΥΣ ΝΑ ΕΙΧΕ ΥΙΟΘΕΤΗΘΕΙ ΟΤΙ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ, ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΥΠΟΔΟΜΩΝ, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ.

Η ηγεσία του Δήμου Σικυωνίων, που ελέγχεται για την καταστροφή του ΧΥΤΑ Κιάτου και έχει τιμωρηθεί με πρόστιμα, έρχεται σήμερα να κάνει τα ίδια, να καταστρέψει τον ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου. Η πρόδηλη αυθάδεια του παράνομου που θέλει να παρανομεί και στο «σπίτι» του γείτονα. Και επιμένει να δικαιωθεί δικαστικά. Θέτει στη δικαιοσύνη το ερώτημα: θα μας βοηθήσετε που δεν έχουμε τι να κάνουμε τα σκουπίδια μας και θα αγνοήσετε τους όρους καταστατικής ύπαρξης και λειτουργίας της αστικής υποδομής «ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου»;
Στο προχθεσινό δικαστήριο η υπερασπιστική γραμμή του Δήμου Σικυωνίων ήταν «πείτε μας τι να κάνουμε τα σκουπίδια μας» και ότι ο ΦΟΔΣΑ έπρεπε να τους λύσει το πρόβλημα. Ένας άξιος άνθρωπος, ο Γ. Γιαννόπουλος τους έφτιαξε τον μοναδικό ΧΥΤΑ στην Πελοπόννησο, τον κατέστρεψαν, τον έκαναν χωματερή και ατιμώρητοι θέλουν να εξάγουν το καταστροφικό τους έργο. Ο Δήμαρχος Σικυωνίων αποξενώνεται από αξίες και περισσότερο του πάει το military look παρά το αντικομφορμιστικό στυλ που εν είδη αυθορμήτου πλασάρει.

ΑΠΡΟΫΠΟΘΕΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ο «νόμος» της ευθύνης ισχύει για όλους. Αλλά ευθύνη αλληλεγγύης δεν υπάρχει όταν έρχεται σε σύγκρουση με άλλα δικαιώματα, όπως της ζωής, της υγειονομικής ασφάλειας. Το αγαπάτε αλλήλους αφορά αλλήλους αλλά εξαιρεί τους απατεώνες, καταχραστές του δημόσιου πλούτου, καταστροφείς των δημόσιων υποδομών. Ο κορυφαίος φιλόσοφος της νεωτερικής εποχής Καντ αποδεχόταν το δικαίωμα του επισκέπτη, αλλά όχι του φιλοξενούμενου που επιχειρεί να γίνει συγκάτοικος. Αλλά κατά δεύτερο λόγο, αλληλεγγύη προς ποιόν; Η βοήθεια προς τους δημότες του γειτονικού δήμου σημαίνει ταυτόχρονη ενοχοποίηση των πολιτικών διαχειριστών του Δήμου τους και η ειλικρινής αυτοκριτική από τους αρμόδιους. Δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη.
Η αλληλεγγύη προϋποθέτει την προστασία του ανθρώπου ως κοινωνικό καθήκον, ως θεσμική ευθύνη. Ευδοκιμεί στο επίπεδο βιοπεριοχών, βιοκοινοτήτων που δεν συντίθενται από και με όρους ψυχρής συνύπαρξης και ανταλλαγών, αλλά από κυριαρχία αισθημάτων κοινής ζωής, ψυχικής ενότητας, συνδημιουργίας.

ΣΥΓΧΙΣΗ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Για το δήμο Σικυωνίων οι ηγέτες του θεωρούν νομιμοποιητική παραδοχή την με οποιοδήποτε τρόπο εξυπηρέτηση του κακώς εννοούμενου συμφέροντός του. Μία διευρυμένη εγωκρατική αντίληψη της ελευθερίας. Ελευθερία για τον κ. Σταματόπουλο και τους υπόλοιπους του Συμβουλίου του είναι απροσχημάτιστα: «δίκαιο είναι αυτό που με εξυπηρετεί και έχω την ελευθερία να απαιτώ». Η χειραφέτηση του ενστίκτου διαβίωσής μου σε βάρος της επιβίωσης των άλλων. Το ένστικτο της επέκτασης, κατάκτησης, όταν ο χώρος, ο χρόνος οι επιλογές μου με έχουν μπλοκάρει. Το τι κάνω εγώ λίγο ενδιαφέρει. Σημασία έχει το δικαίωμά μου να πω στους άλλους τι να κάνουν για μένα. Να έχω την ελευθερία να ιδιοποιούμαι όσα έχω ανάγκη. Μία νέα ταυτότητα. Του διεκδικητή, του δυναμικού. Η επιβολή του παραβατικού καταφερτζή, ως φορέα μίας κυρίαρχης κοινωνικής νόρμας. Στο προκείμενο έχουμε την περίπτωση ενός διαφοριστικού και εκφυλισμένου τοπικισμού.

Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΙΚΗ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΦΟΔΣΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΥ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΑ ΝΟΜΟΤΕΧΝΙΚΑ. ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ΗΘΙΚΗΣ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑΣ. Για αυτό το θέμα θα αναφερθούμε άλλη φορά, με επισκόπηση της αντιμετώπισής του τα τρία τελευταία χρόνια, από όλο το δημοτικό συμβούλιο. Δεν έκαναν μία κίνηση στήριξης μίας πρωτοβουλίας πολιτών για υποβολή άμεσου αιτήματος ανακοπής της προσωρινής απόφασης του Πρωτοδικείου. Δεν είχαν ούτε την περιέργεια να ρωτήσουν στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο τι έκανε για το θέμα ο Δήμος. Θα ελεγχθούν σε όλα τα επίπεδα γιατί με την πολιτική τους θέτουν σε κίνδυνο την λειτουργία του ΧΥΤΑ και την υγεία των κατοίκων.

Μία βασική υποδομή που ξεχώριζε το Ξυλόκαστρο και το Δήμο όλο, απαξιώνεται. Το επίπεδο αξίας ενός τέτοιου έργου καθηλώνεται σε αρνητικά πρόσημα από την απερίσκεπτη επιθετική καταστροφικότητα έξωθεν, αλλά και από την εσωτερική ανεπάρκεια.

Ηθική και φασισμός

$
0
0

του Νίκου Μαρκέτου

Μια από τις παραμέτρους της μελέτης F για την αυταρχική προσωπικότητα είναι η τιμωρητική ηθική, σύμφωνα με την οποία οι παραβάτες της ηθικής αξίζουν άμεση και αυστηρή τιμωρία. Ιδιαίτερη ενασχόληση υπάρχει με θέματα που αφορούν την σεξουαλικότητα και γενικά επιζητείται η αυστηρή τιμωρία των παραβατών των σεξουαλικών νορμών. Η ομοφυλοφιλία θεωρείται ιδιαίτερα σάπια μορφή παραβατικότητας και πρέπει να τιμωρείται αυστηρά.
Η τιμωρητική ηθική αντιστοιχεί σε ένα αρχαϊκό σαδιστικό και τιμωρητικό υπερεγώ. Ο Kernberg απαριθμεί τρία στάδια ανάπτυξης του υπερεγώ σε μια αλληλουχία.Το πρώτο στάδιο είναι ένα βαθιά πρωτόγονο, σαδιστικό, και τιμωρητικό υπερεγώ. Στο δεύτερο στάδιο συγχωνεύονται οι αναπαραστάσεις του εξιδανικευμένου εαυτού και του αντικειμένου· στο τρίτο στάδιο, υπάρχει μια πιο ώριμη, ανθρωποποιημένη, αφηρημένη ηθική βούληση - μια ηθική πυξίδα, που ρυθμίζει τη συμπεριφορά και την αυτοεκτίμηση μέσω μιας ρύθμισης του συναισθήματος, με μεγαλύτερη γνωστική διαμεσολάβηση.

Ο Celani (2007) εφαρμόζοντας το δομικό μοντέλο του Fairnbairn για την ανάλυση του ιδεοληπτικού χαρακτήρα, σημειώνει ότι όταν δοθεί εξουσία στον ψυχαναγκαστικό εκδηλώνει αυτό που ισοδυναμεί με «καταναγκασμό για τιμωρία". Ο ψυχαναγκαστικός αναλαμβάνει τον ρόλο των αρχικών απορριπτικών αντικειμένων του και αντιμετωπίζει τα ασθενέστερα αντικείμενα όπως ο ίδιος είχε κάποτε αντιμετωπιστεί.

Η τιμωρητική ηθική αντιστοιχεί στα χαμηλότερα στάδια ηθικού συλλογισμού του Kohlberg (1982). Οι δημοκρατικές διαδικασίες που έχει εσωτερικεύσει ο άνθρωπος, είναι μια αντανάκλαση της ικανότητάς του να δεσμεύεται σε ηθική συμπεριφορά. Σε μια μελέτη για την ηθική κριτική ικανότητα, την δύναμη του εγώ και τους δημοκρατικούς προσανατολισμούς, ο Lind υποθέτει ότι, η συνειδητή προσήλωση στις δημοκρατικές αξίες συσχετίζεται με την ηθική γνωστική δομή που υποστηρίζει τη μείωση της κοινωνικής ανισότητας. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως δείκτης υψηλότερης ηθικής ανάπτυξης. Ως εκ τούτου, ο Lind προτείνει ότι εκείνοι που είναι πιο ανοιχτά δημοκρατικοί στις απόψεις τους, θα πρέπει να θεωρηθούν ότι επίσης έχουν φθάσει σε υψηλότερο επίπεδο ηθικής ανάπτυξης (Lind G., 1987).

Η θεωρία της ηθικής ανάπτυξης του Lawrence Kohlberg (1984) στηρίχτηκε στην σκέψη του Ελβετού ψυχολόγου Jean Piaget, του Αμερικανού φιλόσοφου John Dewey και του James Mark Baldwin. Αυτοί είχαν τονίσει ότι οι άνθρωποι αναπτύσσονται φιλοσοφικά και ψυχολογικά με ένα προοδευτικό τρόπο.

Ο Kohlberg πρότεινε, ότι οι άνθρωποι εξελίσσουν τον ηθικό συλλογισμό τους μέσα από μια σειρά σταδίων. Πίστευε ότι υπήρχαν έξι αναγνωρίσιμα στάδια τα οποία ταξινομούνται σε τρία επίπεδα.

Το πρώτο επίπεδο της ηθικής σκέψης είναι επίπεδου δημοτικού σχολείου. Σ’ αυτό το στάδιο, οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σύμφωνα με τις κοινωνικά αποδεκτές νόρμες επειδή κάποια μορφή εξουσίας τους είπε ότι πρέπει να το κάνουν (π.χ. γονέας ή δάσκαλος). Αυτή η υπακοή επιβάλλεται υπό την απειλή ή την εφαρμογή της τιμωρίας. Το δεύτερο στάδιο αυτού του επιπέδου χαρακτηρίζεται από την άποψη ότι η σωστή συμπεριφορά είναι προς το συμφέρον.

Το δεύτερο επίπεδο ηθικής σκέψης είναι αυτό που γενικά συναντάμε στην κοινωνία, γι’ αυτό και ονομάζεται «συμβατικό». Το πρώτο στάδιο αυτού του επιπέδου (στάδιο 3) χαρακτηρίζεται από μια στάση που επιδιώκει να κάνει ό, τι θα κερδίσει την επιδοκιμασία των άλλων. Το δεύτερο στάδιο είναι προσανατολισμένο στην τήρηση του νόμου και την εκτέλεση του καθήκοντος.

Το τρίτο επίπεδο της ηθικής σκέψης είναι αυτό που κατά τον Kohlberg λίγοι ενήλικες το φθάνουν. Η πρώτη φάση (στάδιο 5) είναι η κατανόηση της κοινωνικής αμοιβαιότητας και ένα γνήσιο ενδιαφέρον για την ευημερία των άλλων. Το τελευταίο στάδιο (στάδιο 6) βασίζεται στο σεβασμό των οικουμενικών αρχών και των απαιτήσεων της ατομικής συνείδησης.

Ο Kohlberg πίστευε ότι τα άτομα μπορούν να εξελίσσονται κατά ένα στάδιο την φορά. Δηλαδή, δεν μπορούν να "υπερπηδήσουν"στάδια. Δεν μπορούν, για παράδειγμα, να προχωρήσουν από τον εγωισμό προς το στάδιο του νόμου και της τάξης χωρίς να περάσουν από το στάδιο του «καλού παιδιού». Θα μπορούσαν μόνο να φθάσουν σε μια κατανόηση της ηθικής λογικής του παραπάνω σταδίου. Ο Kohlberg, είδε αυτήν την παρατήρηση σαν ένα τρόπο με τον οποίο η ηθική ανάπτυξη μπορεί να προωθηθεί μέσω της επίσημης εκπαίδευσης. Σημειωτέον ότι Kohlberg όπως και ο Piaget, πίστευαν, ότι η ηθική ανάπτυξη λαμβάνει χώραν μέσω της κοινωνικής αλληλεπίδρασης.

Ο αυταρχισμός προκύπτει από προβληματική ηθική ανάπτυξη και, ειδικότερα, βάσει της θεωρίας των σταδίων, η αυταρχικότητα η συμβατικότητα, η υποταγή και η επιθετικότητα προς τις αδύναμα άτομα θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως μια στασιμότητα στην ανάπτυξη του ηθικού συλλογισμού. Εκ τούτου και η υπόθεση ότι τα λιγότερο αυταρχικά υποκείμενα θα έχουν ένα υψηλότερο επίπεδο ηθικής κρίσης (van Ijzendoorn 1989).

Ένα μείζον ηθικό δίλλημα προκύπτει όταν το καθεστώς αναγκάζει τον πολίτη να προβεί σε πράξεις που έρχονται σε αντίθεση με την συνείδηση του.

Τα πειράματα του Milgram και του Stanford έδειξαν ότι, ορισμένες κοινωνικές συνθήκες, δημιουργούν τη δυνατότητα για συστημικό κακό και σχεδόν τα δύο τρίτα από εμάς θα συμμορφωθούμε με την προσταγή για επιτέλεση του κακού.

Κατά την άποψη του Herbert C. Kelman, οι ηθικές αναστολές κατά των βίαιων θηριωδιών τείνουν να υποχωρούν όταν πληρούνται τρεις προϋποθέσεις, μεμονωμένα ή μαζί. Η βία είναι εξουσιοδοτημένη (με επίσημες εντολές που προέρχονται από την νόμιμα κατοχυρωμένη εξουσία), οι ενέργειες είναι τακτικές (με κυβερνητικές πρακτικές και ακριβείς προδιαγραφές των ρόλων), και τα θύματα της βίας στερούνται της ανθρώπινης ιδιότητας (με ιδεολογικούς ορισμούς και κατήχηση).

Η πρώτη αρχή είναι η απαίτηση για αφοσίωση στην ευημερία του οργανισμού, όπως ορίζεται από τις εντολές των ανωτέρων, αποκλείοντας όλα τα άλλα κίνητρα για δράση. Το ιδεώδες της πειθαρχίας απαιτεί την ολική ταύτιση με τον οργανισμό. Στην οργανωτική ιδεολογία, αυτή η ταύτιση με τον οργανισμό θεωρείται ηθική αρετή. Την τήρηση αυτής της ηθικής αρετής, ο Weber ονομάζει «τιμή του δημοσίου λειτουργού». Η τιμή του δημοσίου λειτουργού βασίζεται στην ικανότητα του να εκτελεί ευσυνείδητα τις εντολές των ανωτέρων, ακριβώς σαν να συμφωνεί με αυτές με τη δική του πεποίθηση. Αυτό ισχύει ακόμη και αν η εντολή του φαίνεται λανθασμένη και αν, παρά τις διαμαρτυρίες, η ηγεσία επιμένει στην εντολή. Μέσω της τιμής, η πειθαρχία αντικαθιστά την ηθική ευθύνη. Οι εσωτερικοί οργανωτικοί κανόνες αποτελούν την μόνη πηγή και εγγύηση της νομιμότητας. Η δυσφορία που μπορεί να προκαλέσει η τέλεση εγκληματικών πράξεων, αντισταθμίζεται από την επιμονή του ανώτερου ότι μόνο αυτός φέρει την ευθύνη για τις πράξεις των υφισταμένων του (όσο, βέβαια, συμμορφώνονται με την εντολή του). Ο Weber συμπλήρωσε την περιγραφή της τιμής του δημόσιου υπαλλήλου, τονίζοντας με έμφαση την «αποκλειστική προσωπική ευθύνη» του ηγέτη, «μια ευθύνη που δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποποιηθεί ή να μεταβιβάσει'.

Ο Otto Ohlendorf υπήρξε ηγετικό στέλεχος των SS και επικεφαλής της ομάδας Einsatzgruppe D (ομάδα δράσης), κινητής μονάδας των SS που ακολουθούσε τη Βέρμαχτ κατά την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση. Η ομάδα του Ohlendorf έδρασε στη νότια Ουκρανία και την Κριμαία και ήταν υπεύθυνη για την γενοκτονία 90.000 ανθρώπων από τον Ιούνιο του 1941 ως τον Μάρτιο του 1942. O Ohlendorf καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου και εκτελέστηκε το 1951.

Όταν ρωτήθηκε, κατά τη διάρκεια της δίκης της Νυρεμβέργης, γιατί δεν παραιτήθηκε από την αρχηγία της Einsatzgruppe, της οποίας τις πράξεις αυτός, ως πρόσωπο, καταδίκαζε ο Ohlendorf επικαλέστηκε ακριβώς αυτή την αίσθηση ευθύνης: αν αποποιούταν την ευθύνη για καθήκοντα που έφερε βαρέως όπως είπε, θα εξέθετε τους άντρες του να κατηγορηθούν εσφαλμένα. Προφανώς, ο Ohlendorf περίμενε ότι την ίδια πατερναλιστική ευθύνη που είχε δείξει για τους «άνδρες του» θα έδειχναν και οι δικοί του ανώτεροι προς αυτόν. Αυτό τον απάλλασσε από την ανησυχία για την ηθική αξιολόγηση των πράξεών του - μια ανησυχία που θα μπορούσε με ασφάλεια να αφήσει σε εκείνους που τον διέταξαν να ενεργήσει. «Δεν νομίζω ότι είμαι σε θέση να κρίνω αν τα μέτρα τους ... ήταν ηθικά ή ανήθικα ... παραδίδω την ηθική συνείδησή μου στο γεγονός ότι ήμουν στρατιώτης και επομένως ένα γρανάζι σε μια σχετικά χαμηλή θέση σε μια μεγάλη μηχανή»

Κατά την Hannah Arendt, το δυσκολότερο πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι εμπνευστές της τελικής λύσης (Endlosung) ήταν «πώς να ξεπεράσουν ... την συμπόνοια την οποία νοιώθουν όλοι οι κανονικοί άνθρωποι μπροστά στην κακοποίηση του άλλου. Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι που είχαν στρατολογηθεί στους οργανισμούς που συμμετείχαν άμεσα στη μαζική δολοφονία δεν ήταν ούτε ασυνήθιστα σαδιστικοί ούτε ασυνήθιστα φανατικοί. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι είχαν την σχεδόν ενστιχτική ανθρώπινη αποστροφή προς την τέλεση του κακού και ακόμη πιο καθολική αναστολή κατά της αφαίρεσης της ζωής.

Γνωρίζουμε ακόμη ότι, κατά την στρατολόγηση των μελών των Einsatzgruppen , δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στην εξαίρεση των έντονα, συναισθηματικά φορτισμένων ατόμων και των ατόμων με υπερβολικό ιδεολογικό ζήλο. Γνωρίζουμε ότι αποθαρρύνθηκαν μεμονωμένες πρωτοβουλίες και καταβλήθηκε μεγάλη προσπάθεια να διατηρηθεί ολόκληρο το έργο σε ένα επιχειρηματικό και αυστηρά απρόσωπο πλαίσιο. Τα προσωπικά οφέλη και τα προσωπικά κίνητρα εν γένει, λογοκρίθηκαν και τιμωρήθηκαν. Φόνοι που τελέστηκαν εκ προθέσεως ή για ηδονή, σε αντίθεση με εκείνους που ακολούθησαν τις διαταγές και διαπράχτηκαν με οργανωμένο τρόπο, θα μπορούσαν να οδηγήσουν (τουλάχιστον στην αρχή) σε δίκη και καταδίκη, όπως η συνηθισμένη δολοφονία ή η ανθρωποκτονία. Οι ηγέτες των SS αξιολογούσαν την οργανωτική ρουτίνα, και όχι τον ατομικό ζήλο. Την πειθαρχία, και όχι την ιδεολογική αφοσίωση (Bauman Z., 1989).

Η «υπέρβαση του οίκτου δεν μπορούσε να αναζητηθεί και να επιτευχθεί με την απελευθέρωση άλλων, βασικών ζωικών ενστίκτων. Αυτό θα ήταν με κάθε πιθανότητα δυσλειτουργικό όσον αφορά την οργανωτική ικανότητα για δράση· ένα πλήθος εκδικητικών και δολοφονικών ατόμων δεν θα ταίριαζε στην αποτελεσματικότητα μιας μικρής, αλλά πειθαρχημένης και αυστηρά συντονισμένης γραφειοκρατίας.

Το μείζον ηθικό δίλλημα είναι αν ο άνθρωπος θα υπακούσει στον νόμο των ανωτέρων του ή στον ηθικό νόμο καθόσον ακόμα και στις πιο πιεστικές συνθήκες, κάποιος αποφασίζει εάν και με ποιον τρόπο να ενεργήσει. Αυτό το σημείο επισημαίνει με σαφήνεια ο Αριστοτέλης στη συζήτησή του για τις εκούσιες και ακούσιες πράξεις, όπου θεωρεί ότι ακόμη και οι πράξεις που διαπράττονται υπό εξαναγκασμό πρέπει να χαρακτηρίζονται ως εκούσιες:

«Διότι κατά την πραγματική στιγμή που γίνονται, είναι επιλεγμένες ή ηθελημένες. ... Τώρα η πραγματική πράξη στις συγκεκριμένες περιπτώσεις γίνεται εκούσια, επειδή η προέλευση της κίνησης των τμημάτων του σώματος που θα επιτελέσουν την πράξη εξαρτάται από τον ενεργούντα· και όταν μια πράξη προέρχεται από κάποιον, είναι στην εξουσία του να την κάνει ή όχι».

(Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια)

Του ηθικού διλλήματος δεν εξαιρούνται οι εκτελεστές, οι δήμιοι οι βασανιστές. Αν επιλέγουν να πειθαρχήσουν στην τέλεση μιας αποτρόπαιας πράξης για τον φόβο της τιμωρίας στραπατσάροντας την συνείδηση τους, τότε το τίμημα είναι η εξαχρείωση.


Η ομιλία του Καμύ όταν παρέλαβε το βραβείο Νόμπελ

$
0
0

Το 1957 ο Καμύ τιμάται με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Αυτή είναι η ομιλία του στην τελετή παραλαβής του βραβείου:

Ενώ δεχόμουν τη διάκριση με την οποία η ελεύθερη ακαδημία σας θέλησε να με τιμήσει, η ευγνωμοσύνη μου γινόταν τόσο πιο βαθιά όσο αναμετρούσα ως ποιο σημείο η ανταμοιβή αυτή ξεπερνούσε την προσωπική μου αξία. Κάθε άνθρωπος και, κατά μείζονα λόγο, κάθε καλλιτέχνης θέλει ν’ αναγνωριστεί. Το θέλω κι εγώ. Αλλά μου ήταν αδύνατον να δεχτώ την απόφασή σας χωρίς να συγκρίνω την απήχησή της σε σχέση μ’ αυτό που πραγματικά είμαι. Πώς ένας άνθρωπος σχεδόν νέος, με μοναδικό πλούτο τις αμφιβολίες του κι ένα έργο που ακόμη πλάθεται, συνηθισμένος να ζει μέσα στη μοναξιά της εργασίας ή το καταφύγιο της φιλίας, θα μπορούσε να μην πανικοβληθεί από μια απόφαση που τον έφερνε ξαφνικά, αυτόν το μοναχικό και κλεισμένο στον εαυτό του άνθρωπο, στο φως των προβολέων; Με ποια καρδιά επίσης μπορούσε να δεχτεί αυτήν την τιμή, την ίδια ώρα που στην Ευρώπη άλλοι συγγραφείς, απ’ τους καλύτερους, είναι καταδικασμένοι στη σιωπή, κι ακόμη, την ίδια εποχή που η γενέθλια γη του γνωρίζει ατέλειωτη δυστυχία;



Γνώρισα αυτήν τη σύγχυση κι αυτήν την εσωτερική ταραχή. Για να ξαναβρώ την ειρήνη έπρεπε να σταθώ στο ύψος της γενναιόδωρης μοίρας μου. Κι επειδή δεν μπορούσα να τη φτάσω με το να στηρίζομαι στην προσωπική μου αξία, δεν ανακάλυψα τίποτε άλλο για να με βοηθήσει παρά αυτό που με είχε στηρίξει στις πιο αντίξοες συνθήκες, σε όλο το μάκρος της ζωής μου: την ιδέα που έχω για την τέχνη μου και για το ρόλο του συγγραφέα. Επιτρέψτε μου μονάχα να σας πω, με αίσθημα τιμής και φιλίας, όσο πιο απλά μπορώ, ποια είναι αυτή η ιδέα.




Κληρονόμος μιας διεφθαρμένης ιστορίας, όπου συνυπάρχουν ανάμεικτα ξεπεσμένες επαναστάσεις, παράφρονες τεχνολογίες, πεθαμένοι θεοί και αποδυναμωμένες ιδεολογίες, όπου ακόμη και μέτριες δυνάμεις μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα, αλλά δεν μπορούν πια να πείσουν, όπου η νοημοσύνη ταπεινώθηκε ως το σημείο να γίνει υπηρέτρια του μίσους και της καταπίεσης, η γενιά αυτή όφειλε, τόσο στον εαυτό της όσο και στους άλλους, ν'αποκαταστήσει με τις αρνήσεις της κάτι απ'αυτό που δίνει αξιοπρέπεια στη ζωή και στο θάνατο.



Προσωπικά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την τέχνη μου, αλλά δεν τοποθέτησα ποτέ την τέχνη αυτήν πάνω απ’ όλα. Αν, αντίθετα, μου είναι απαραίτητη, αυτό συμβαίνει γιατί είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους ανθρώπους, και μου επιτρέπει να ζω, έτσι όπως είμαι, στο ίδιο επίπεδο με όλους τους άλλους. Η τέχνη δεν είναι στα μάτια μου μοναχική απόλαυση, είναι μέσο να συγκινεί κανείς το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων, προσφέροντάς τους προνομιούχα εικόνα των κοινών πόνων και ευχαριστήσεων – δεν επιτρέπει στον καλλιτέχνη ν’ απομονωθεί, τον υποτάσσει στην πιο ταπεινή και την πιο παγκόσμια αλήθεια. Και συχνά αυτός που διάλεξε τη μοίρα του καλλιτέχνη, γιατί αισθανόταν διαφορετικός, μαθαίνει πολύ γρήγορα πως δεν θα θρέψει την τέχνη του όντας διαφορετικός, αλλά ομολογώντας την ομοιότητά του με τους άλλους. Ο καλλιτέχνης σφυρηλατείται μέσα σ’ αυτό το συνεχές πηγαινέλα από τον εαυτό του στους άλλους, ανάμεσα στην ομορφιά, που δεν μπορεί να την αρνηθεί, και την κοινότητα, απ’ όπου δεν μπορεί να ξεριζωθεί. Γι’ αυτόν το λόγο οι αληθινοί καλλιτέχνες δεν περιφρονούν τίποτε· υποχρεώνονται να κατανοήσουν αντί να κρίνουν. Και αν πρέπει να πάρουν μια θέση σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν μπορεί να είναι παρά η θέση σε μια κοινωνία όπου, σύμφωνα με το μεγάλο λόγο του Νίτσε, δεν θα βασιλεύει πια ο κριτής αλλά ο δημιουργός, είτε είναι διανοούμενος είτε εργάτης.



Μ’ αυτήν την έννοια ο ρόλος του συγγραφέα δεν είναι άμοιρος υποχρεώσεων – από τη φύση του δεν μπορεί να μπει σήμερα στην υπηρεσία αυτών που δημιουργούν την ιστορία: είναι στην υπηρεσία αυτών που την υπομένουν· διαφορετικά μένει μόνος του και η τέχνη του δεν έχει καμιά σημασία. Όλα τα στρατεύματα της τυραννίας με τα εκατομμύρια των ανθρώπων τους δεν θα τον απαλλάξουν από τη μοναξιά, ακόμη κι αν στέρξει ν’ ακολουθήσει το βηματισμό τους. Αλλά η σιωπή ενός φυλακισμένου, άγνωστου, εγκαταλειμμένου στους εξευτελισμούς, στην άλλη άκρη του κόσμου, αρκεί για να βγάλει ένα συγγραφέα απ’ την απομόνωση, υπό τον όρο τουλάχιστον, κάθε φορά που ο ίδιος απολαμβάνει το προνόμιο της ελευθερίας, να μη λησμονεί αυτήν τη σιωπή, να την κάνει ν’ αντιλαλεί με τα μέσα της τέχνης.



Κανείς από μας δεν είναι αρκετά μεγάλος για ανάλογη αποστολή. Αλλά μέσα σ’ όλες τις συνθήκες της ζωής, αφανής ή προσωρινά διάσημος, ριγμένος στα σίδερα της τυραννίας ή ελεύθερος για ένα διάστημα να εκφραστεί, ο συγγραφέας μπορεί να ξαναβρεί το αίσθημα μιας ζωντανής κοινότητας που θα τον δικαιώσει, με το μοναδικό όρο πως αποδέχεται, όσο μπορεί, τα δυο βάρη που αποτελούν το μεγαλείο του επαγγέλματός του: την υπηρεσία της αλήθειας και την υπηρεσία της ελευθερίας. Αφού το καθήκον του είναι να συνενώσει το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων, δεν μπορεί να ευχαριστιέται με το ψέμα και με τη δουλεία, τα οποία, όπου βασιλεύουν, ευνοούν τη μοναξιά. Οποιεσδήποτε κι αν είναι οι προσωπικές μας δοκιμασίες, η ευγένεια του επαγγέλματός μας θα έχει πάντα τις ρίζες της στις δυο δυσβάσταχτες υποχρεώσεις: την άρνηση να πει ψέματα για κάτι που γνωρίζει και την αντίσταση στην καταπίεση.



Χαμένος μέσα σε μια ιστορία που κράτησε πάνω από είκοσι χρόνια, χωρίς βοήθεια, όπως όλοι οι άνθρωποι της ηλικίας μου, μέσα στις πολιτικές ταραχές της εποχής, με στήριξε η κρυφή αίσθηση πως το να γράφει κανείς ήταν τιμή, τόσο περισσότερο μάλιστα που η πράξη αυτή δημιουργούσε υποχρεώσεις κι όχι μόνο την υποχρέωση να γράψεις. Με υποχρέωνε ιδιαίτερα να υπομένω, όποιος κι αν ήμουν και όποιες κι αν ήταν οι δυνάμεις μου, μαζί μ’ όλους αυτούς που ζούσαν την ίδια ιστορία, τη δυστυχία και την ελπίδα που μοιραζόμασταν. Αυτοί οι άνθρωποι που γεννήθηκαν στην αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που ήταν είκοσι χρόνων τη στιγμή που αναρρήθηκε ο Χίτλερ στην εξουσία και έγιναν οι πρώτες δίκες των επαναστατών, που συμμετείχαν μετά, για να «τελειοποιηθεί» η «εκπαίδευσή» τους, στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που βρέθηκαν στην οικουμένη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, στην Ευρώπη των βασανιστηρίων και των φυλακών, οφείλουν σήμερα ν’ αναθρέψουν τα παιδιά τους και να δημιουργήσουν το έργο τους σ’ έναν κόσμο που απειλείται με πυρηνική καταστροφή. Κανείς, νομίζω, δεν μπορεί να τους ζητήσει να είναι αισιόδοξοι. Και είμαι της γνώμης πως οφείλουμε να κατανοήσουμε, χωρίς να σταματήσουμε ν’ αγωνιζόμαστε εναντίον της, την πλάνη αυτών που σε μια κρίση απελπισίας έχασαν την εντιμότητά τους και ξέπεσαν στο μηδενισμό της εποχής. Αλλά οι περισσότεροι από μας, στη χώρα μου και στην Ευρώπη, αρνήθηκαν αυτόν το μηδενισμό και αναζήτησαν δημιουργική νομιμότητα. Χρειάστηκε να σφυρηλατήσουν μια τέχνη για να επιζήσουν απ’ την καταστροφή, να γεννηθούν για δεύτερη φορά και ν’ αγωνιστούν μετά, χωρίς καμιά προφύλαξη, ενάντια στο ένστικτο του θανάτου, που είναι πανίσχυρο στην ιστορία μας.



Κάθε γενιά, αναμφισβήτητα, θεωρεί τον εαυτό της προορισμένο να ξαναφτιάξει τον κόσμο. Η δική μου γνωρίζει πως δεν θα τον ξαναφτιάξει. Ίσως όμως η αποστολή της να είναι δυσκολότερη: να εμποδίσει να καταστραφεί ο κόσμος. Κληρονόμος μιας διεφθαρμένης ιστορίας, όπου συνυπάρχουν ανάμεικτα ξεπεσμένες επαναστάσεις, παράφρονες τεχνολογίες, πεθαμένοι θεοί και αποδυναμωμένες ιδεολογίες, όπου ακόμη και μέτριες δυνάμεις μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα, αλλά δεν μπορούν πια να πείσουν, όπου η νοημοσύνη ταπεινώθηκε ως το σημείο να γίνει υπηρέτρια του μίσους και της καταπίεσης, η γενιά αυτή όφειλε, τόσο στον εαυτό της όσο και στους άλλους, ν’ αποκαταστήσει με τις αρνήσεις της κάτι απ’ αυτό που δίνει αξιοπρέπεια στη ζωή και στο θάνατο. Σ’ έναν κόσμο που απειλείται με διάλυση, όπου υπάρχει ο κίνδυνος ο μεγάλοι μας ιεροεξεταστές να εγκαταστήσουν για πάντα το βασίλειο του θανάτου, η γενιά μας γνωρίζει πως πρέπει, μετά από μια ξέφρενη κούρσα ενάντια στο χρόνο, να παγιώσει ανάμεσα στα έθνη μια ειρήνη που να μην ταυτίζεται με τη δουλεία, να συμφιλιώσει πάλι την εργασία και την πνευματική καλλιέργεια και να ξαναφτιάξει μ’ όλους τους ανθρώπους ένα ενιαίο τόξο. Δεν είναι βέβαιο αν θα μπορέσει να ολοκληρώσει ποτέ αυτό το τεράστιο έργο, είναι όμως βέβαιο πως παντού μέσα στον κόσμο υπάρχει ήδη το διπλό στοίχημα της αλήθειας και της ελευθερίας και, σε κάθε περίπτωση, γνωρίζει να πεθαίνει χωρίς μίσος γι’ αυτό. Αυτή η γενιά αξίζει να επευφημείται και να ενθαρρύνεται παντού όπου βρίσκεται, ιδιαίτερα όταν θυσιάζεται. Σίγουρος για την ανεπιφύλακτη συμφωνία σας, θα ήθελα να μεταθέσω την τιμή που μου κάνατε σ’ αυτήν τη γενιά.



Με τον ίδιο τρόπο, αφού μίλησα για την ευγένεια του επαγγέλματος του συγγραφέα, θα επανατοποθετήσω τον τελευταίο στην αληθινή του θέση· αυτόν το συγγραφέα που δεν έχει άλλους τίτλους από κείνους που μοιράζεται με τους συντρόφους του στον αγώνα, τρωτός αλλά πείσμων, άδικος αλλά παθιασμένος με το δίκιο, που οικοδομεί το έργο του χωρίς ντροπή ή περηφάνια μπροστά στα μάτια όλων, ενώ νιώθει τον εαυτό του μοιρασμένο ανάμεσα στην οδύνη και την ομορφιά αλλά και προορισμένο να βγάλει απ’ αυτήν τη διφυή του ύπαρξη τα έργα που προσπαθεί απεγνωσμένα να ανασύρει μέσα από τον καταστροφικό ρου της ιστορίας. Ποιος μετά απ’ αυτά θα μπορούσε να περιμένει απ’ αυτόν λύσεις πλήρεις και ανεπίληπτες ηθικά; Η αλήθεια είναι μυστηριώδης, ασύλληπτη, απρόσιτη. Η ελευθερία είναι επικίνδυνη, σκληρή να τη ζει κανείς αλλά και υψηλόφρων. Οφείλουμε να εργαστούμε για την εκπλήρωση αυτών των σκοπών, επίμονα και αποφασιστικά. Ποιος συγγραφέας από δω και μπρος θα τολμούσε, με καθαρή συνείδηση, να γίνει κήρυκας της αρετής; Όσο για μένα, πρέπει για μια ακόμη φορά να πω ότι δεν είμαι τίποτε απ’ όλα αυτά. Δεν μπόρεσα ποτέ να παραιτηθώ από το φως, την ευτυχία της ύπαρξης, της ελευθερίας με την οποία μεγάλωσα. Αλλά αν αυτή η νοσταλγία εξηγεί πολλές από τις πλάνες και τα λάθη μου, με βοήθησε αναμφισβήτητα να καταλάβω καλύτερα τη δουλειά μου, με βοηθά ακόμη να κρατιέμαι τυφλά στο πλάι όλων αυτών των σιωπηλών ανθρώπων που καταφέρνουν να επιβιώνουν μέσα στη δύσκολη ζωή, που άλλοι τους έχουν επιβάλει, μόνο με την ανάμνηση ή την επιστροφή σε σύντομες, ελεύθερες, ευτυχισμένες στιγμές.



Επιστρέφοντας έτσι σ’ αυτό που πραγματικά είμαι, στα όριά μου, στις υποχρεώσεις μου και στη δύσκολη πίστη μου, αισθάνομαι περισσότερο ελεύθερος να σας δείξω, τελειώνοντας, την έκταση και τη μεγαλοψυχία της διάκρισης που μου απονείματε, περισσότερο ελεύθερος να σας πω ότι θα ήθελα να τη δεχτώ ως μια διάκριση που αποδίδεται σ’ όλους εκείνους που μοιράζονται τον ίδιο αγώνα, χωρίς να έχουν δεχτεί κανένα προνόμιο, αλλά γνώρισαν, αντίθετα, τη δυστυχία και την καταδίωξη. Μου μένει λοιπόν να σας ευχαριστήσω απ’ το βάθος της καρδιάς και να σας δώσω δημόσια, ως προσωπική μαρτυρία ευγνωμοσύνης, την ίδια και παλιά υπόσχεση πίστης που κάθε αληθινός καλλιτέχνης, κάθε μέρα, επαναλαμβάνει στον εαυτό του μέσα στη σιωπή.



__________

Μετάφραση: Θανάσης Θ. Νιάρχος

Περιέχεται στον τόμο «Ένας αιώνας Νόμπελ»που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη










Πηγή: www.lifo.gr

Επειδή η νίκη του καταλανικού λαού θα είναι και δική μας νίκη!...

$
0
0
Του Γιώργου Μητραλιά

Πολιτικοί κρατούμενοι στη “δημοκρατική” Ισπανία του σωτηρίου έτους 2017; Βεβαίως, και υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι στην Ισπανία του Ραχόι και των λοιπών επιγόνων του δικτάτορα Φράνκο. Και όχι όποιοι κι όποιοι πολιτικοί κρατούμενοι. Τρανή απόδειξη “Οι δυο Γιώργηδες” (Jordi Sanchez και Jordi Cuixart) πρόεδροι των δυο μεγάλων καταλανικών οργανώσεων Omnium και Εθνική Καταλανική Συνέλευση (ANC) που από το βράδυ της περασμένης Δευτέρας 16 Οκτωβρίου 2017 είναι προφυλακισμένοι σε φυλακές της Μαδρίτης με τη βαρύτατη κατηγορία της “στάσης” και προβλεπόμενη ποινή τουλάχιστον 15 χρόνια κάθειρξης! Γιατί άραγε τέτοιο μένος των ισπανικών αρχών εναντίον τους; Μα, επειδή κατέβασαν στους δρόμους (σε εντελώς ειρηνικές διαδηλώσεις) τα δεκάδες χιλιάδες μέλη των πολιτιστικών οργανώσεών τους και έτσι τάχα παρεμπόδισαν το θεάρεστο έργο των πραιτωριανών του Ραχόι την ώρα που άνοιγαν το ένα μετά το άλλο τα κεφάλια των άτυχων Καταλανών που τολμούσαν το ύψιστο έγκλημα: Να θέλουν να ψηφίσουν!




Τι κι αν ο πρωθυπουργός της Καταλονίας Κάρλες Πουτσντεμόντ επιμένει να ζητάει “διάλογο” με τη Μαδρίτη αναβάλοντας μάλιστα την εφαρμογή της κήρυξης της ανεξαρτησίας; Τι κι αν δεν άνοιξε ποτέ μύτη στις αλλεπάλληλες γιγάντιες ειρηνικές διαδηλώσεις που οργάνωσαν οι προφυλακισμένοι “δυο Γιώργηδες”και οι αυθεντικά λαϊκές οργανώσεις τους εδώ και χρόνια; Πιστοί στις μακραίωνες κατασταλτικές -και αυταρχικές- παραδόσεις τους, το Ισπανικό Κράτος, οι θεσμοί του και η κυβέρνησή του δεν λογάνε από λόγια και απαντούν μόνιμα με το ρόπαλο, και αν χρειαστεί ακόμα και με την πιο ωμή στρατιωτική βία. Για να αποδειχθεί έτσι περίτρανα πόσο αφελείς και ανόητοι ή μάλλον εγκληματικά ανεύθυνοι είναι όλοι εκείνοι που επιμένουν να μην “αντιλαμβάνονται” το γιατί της καταλανικής απόσχισης από το συγκεκριμένο Ισπανικό Κράτος ή χαρακτηρίζουν “εξτρεμιστές” και “επαναστάτες χωρίς αιτία” τους υπέρμαχους της καταλανικής ανεξαρτησίας…




Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτές οι προφυλακίσεις είναι απλώς η πρώτη γεύση των -κάθε λογής- ακόμα πιο σκληρών κατασταλτικών μέτρων που θα ακολουθήσουν. Εξάλλου, μήπως δεν είναι αξιωματούχοι της κυβέρνησης και του κυβερνώντος Λαϊκού κόμματος που υπόσχονται δημόσια στον κ. Πουτσντεμόντ ότι θα έχει το τέλος του μακρινού προκατόχου του στην προεδρία της Καταλονίας Λουίς Κουμπάνις που αφού βασανίστηκε φρικτά επί ένα μήνα, στο τέλος θανατώθηκε (1940) από τους Φρανκιστές; Τελικά, η αλήθεια είναι πικρή: Mόνον οι εθελοτυφλούντες δεν βλέπουν ότι ο πόλεμος που έχει κηρυχθεί έναντια στον καταλανικό λαό είναι πολύπλευρος, δηλαδή στην κυριολεξία ολοκληρωτικός! Και για του λόγου το αληθές, την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες ξεπερνούν τις 700 οι επιχειρήσεις που έχουν ήδη αποφασίσει να μετακομίσουν εκτός Καταλονίας! Αν αυτό δεν σημαίνει οικονομική ασφυξία και ολοκληρωτικό πόλεμο κατά του καταλανικού έθνους, τότε οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους….




Όμως, αυτό σημαίνει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό που ορισμένοι “ειδικοί”, ακόμα και αριστεροί, επιμένουν να καμώνονται ότι το αγνοοούν: Ότι οι περισσότερες και πιο σημαντικές από αυτές τις επιχειρήσεις και τράπεζες που εγκαταλείπουν την Καταλονία επειδή διαφωνούν με την απόσχισή της από το Ισπανικό Κράτος ... ανήκουν σε Καταλανούς καπιταλιστές. Αν λοιπόν αυτό δεν συνιστά την καλύτερη και πιο αποστομωτική απόδειξη του βαθύτατα ταξικού χαρακτήρα αυτής της σύρραξης τότε θα μπορούσαν να έχουν και δίκιο όλοι εκείνοι -οι και αριστεροί- “ειδικοί” που συνεχίζουν ακόμα και σήμερα (!) να μας βομβαρδίζουν με την βαθυστόχαστη “θεωρία” τους περί της καταλανικής αστικής τάξης που τάχα ποθεί την ανεξαρτησία και καθοδηγεί τον “αγωνιζόμενο για ξένα ταξικά συμφέροντα” παραπλανημένο καταλανικό λαό…




Τώρα που -δυστυχώς- επιβεβαιώνονται στο ακέραιο οι επισημάνσεις και οι προειδοποιήσεις που δεν σταματήσαμε να κάνουμε σε αυτά τα τέσσερα τελευταία χρόνια (πάνω από δυο ντουζίνες τα άρθρα μας για το καταλανικό “ζήτημα”), (1) τολμούμε μια νέα “απαισιόδοξη” πρόβλεψη: Μην εκπλαγείτε αν δείτε την καταλανική κρίση και σύγκρουση να διαιωνίζεται και να βαθαίνει, με την μεν Μαδρίτη να παραμένει ανένδοτη και ακόμα πιο αυταρχική και βίαιη, τον δε καταλανικό λαό να υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια την πολυπόθητη “Καταλανική Δημοκρατία (Republica)” του. Και μην κάνετε ότι αιφνιδιάζεστε από την τάση αυτής της -αρχικά μόνο καταλανικής- κρίσης να επεκταθει σε όλο το Ισπανκό Κράτος αλλά...και πέρα από αυτό, στη γεμάτη εύφλεκτα υλικά Γηραιά μας ήπειρο!



Όχι λοιπόν ένας αλλά και δυο και τρεις παραπάνω λόγοι για να πάψει η -ισπανική, ευρωπαϊκή και φυσικά, ελληνική- αριστερά να σφυρίζει αδιάφορα όταν βέβαια δεν σιγοντάρει τους διάφορους Ραχόι και τους προστάτες τους νομίζοντας -η ανόητη- ότι έτσι θα την κάνουν δεκτή στα ευρωπαϊκά τους σαλόνια. Εξάλλου, για τους διστακτικούς και τους αμφιβάλλοντες υπάρχει και η πολύτιμη τραγική μνήμη εκείνου του όχι πια και τόσο μακρινού καταλανικού 1936. Τότε που -όπως και τώρα- ο καταλανικός λαός αφέθηκε να αγωνίζεται τραγικά μόνος ενάντια σε πανίσχυρους εχθρούς και “φίλους”. Η συνέχεια είναι γνωστή και κόστισε πάρα πολύ ακριβά στην ανθρωπότητα. Όσο είναι λοιπόν ακόμα καιρός, ας κάνουμε τα πάντα για να αποτρέψουμε την επανάληψη της ιστορίας όχι ως φάρσας αλλά ίσως ως ακόμα μεγαλύτερης τραγωδίας. Μαζί λοιπόν με τον καταλάνικο λαό επειδή η ήττα του θα είναι και δική μας ήττα και η νίκη του δική μας νίκη...

Σημειώσεις

1. Βλέπε contra-xreos.gr








​ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr

Φασισμός : Επίλογος

$
0
0

του Νίκου Μαρκέτου

Επίλογος

Οι ψυχοκοινωνικές μελέτες για τον φασισμό, ξεκίνησαν στο ιστορικό πλαίσιο της ανόδου του φασισμού τη δεκαετία του 1930, του Β'Παγκόσμιου Πόλεμου, και του Ολοκαυτώματος, και μέσα από ένα ψυχαναλυτικό / ψυχοκοινωνικό θεωρητικό πλαίσιο. Εκτοτε ποτέ δεν σταμάτησαν να διεξάγονται σχετικές μελέτες για τον φασισμό και τον ρατσισμό, αν και με μικρότερη συχνότητα.Οι περισσότεροι στοχαστές, ανέδειξαν το καταστροφικό δυναμικό, και ενυπάρχει στην μαζική ψυχολογία και το οποίο δεν υπάγεται στην βούληση. Ο Donald Winnicott έδειξε ζωηρά πριν από 67 χρόνια, πόσο εύθραυστη είναι η δημοκρατία ως επίτευγμα, επειδή πάντα αγωνίζεται ενάντια στο ψυχωτικό το οποίο μπορεί να γίνει η δύναμη πλειοψηφίας στην κοινωνία σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή (Winnicott, 1950).

Από συστημικής απόψεως, βλέπουμε πόσο απίστευτο δυναμικό καταστροφής έχουν οι διεργασίες που οδηγούν ένα σύστημα σε κρίση και σήψη.

Από πολιτικής πλευράς, ο φασισμός είναι μέρος του καπιταλιστικού συστήματος και αποτελεί μια παροξυσμική εφαρμογή των πιο αυταρχικών στοιχείων που ενυπάρχουν στα καπιταλιστικά καθεστώτα. Εξ άλλου ο Bauman τονίζει ότι «στην σύγχρονη γραφειοκρατία του ορθολογικού πνεύματος, της αρχής της αποδοτικότητας, της επιστημονικής νοοτροπίας, του υποβιβασμού των αξιών στη σφαίρα της υποκειμενικότητας κλπ. δεν υπάρχει κανείς μηχανισμός ικανός να αποκλείσει τη δυνατότητα των ναζιστικών ακροτήτων…». Αντίθετα η τρομακτική προοπτική είναι η εξάπλωση μιας κοινωνικής τάξης που μιμείται ήδη την φρικιαστική τεχνο-βαρβαρότητα που απεικονίζεται στις προφητικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να αποτρέψουμε τον φασισμό;

Η ψυχαναλυτική ματιά προτείνει την αυτογνωσία σαν προφύλαξη για να μη προσχωρήσουν ή να υποταχτούν οι πολίτες στον φασισμό.

Όσο περισσότερο μπορούμε να προσδιοριστούμε μέσω της αυτοεμπειρίας, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες μας για ερμηνεία της πραγματικότητας στην οποία ζούμε και να τη μετατρέψουμε, έτσι ώστε τα ανθρώπινα όντα να γίνουν πιο ώριμα μέσα από την ποιότητα της επαφής τους με την πραγματικότητα.

Για τον Ράιχ η πάλη ενάντια στο φασισμό σημαίνει πρώτα απ 'όλα επιστημονική μελέτη, δηλαδή, να χρησιμοποιήσουμε τις μεθόδους της ψυχανάλυσης. «Μόνο ο λόγος μπορεί να ελέγξει τις δυνάμεις του παραλογισμού και να χαλαρώσει τον κλοιό του μυστικισμού, και μπορεί να παίζει το δικό του ρόλο στην ανάπτυξη πρωτότυπων τρόπων πολιτικής δράσης, με βάση ένα βαθύ σεβασμό για τη ζωή και την προαγωγή μιας αρμονικής διοχέτευσης της λίμπιντο και της οργασμικής δραστικότητας».

Η Arendt υποστηρίζει τη γέφυρα μεταξύ της ηθικής και της ιδιότητας σκέψης: "Αντιστεκόμαστε στο κακό με το να μην παρασυρθούμε από την επιφάνεια των πραγμάτων, σταματώντας τους εαυτούς μας και να αρχίζουμε να σκεφτόμαστε, δηλαδή, να φθάσουμε σε μια άλλη διάσταση από τον ορίζοντα της καθημερινής ζωής. Με άλλα λόγια, όσο πιο επιφανειακός είναι κάποιος, τόσο πιο πιθανό θα είναι ο ίδιος να ενδώσει στο κακό.

Στο άρθρο της «η προσωπική ευθύνη κατά την δικτατορία», ρωτά πως είναι ήταν δυνατό μερικά άτομα να αντιστάθηκαν στην ηθική κατάπτωση και δεν προσχώρησαν στο καθεστώς, παρά τον όποιο εξαναγκασμό. Η ίδια απαντά:

« Η απάντηση στο ερώτημα ... είναι σχετικά απλή. Οι αμέτοχοι, που χαρακτηρίστηκαν ανεύθυνοι από την πλειοψηφία, ήταν οι μόνοι που τόλμησαν να κρίνουν μόνοι τους, επειδή η συνείδησή τους δεν λειτούργησε με αυτό, τον αυτόματο τρόπο, ... ρώτησαν τον εαυτό τους σε ποιό βαθμό θα ήταν σε θέση να ζουν σε ειρήνη με τον εαυτό τους, αφού θα είχαν διαπράξει ορισμένες πράξεις. Και αποφάσισαν ότι θα ήταν καλύτερο να μην κάνουν τίποτα, γιατί μόνο σε αυτή την κατάσταση θα μπορούσαν να συνεχίσουν να ζουν με τον εαυτό τους."

Η Arendt αποδίδει σαφώς στην ικανότητα της σκέψης την προϋπόθεση για αυτό το είδος της κρίσης εξαιρετικά απαραίτητης στην εποχή της ηθικής κατάρρευσης.

Για μένα η λύση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική. Τα ατομικά ασυνείδητα δυναμικά που ευνοούν την βλάστηση του φασισμού στην κοινωνία ενυπάρχουν στον μέσο άνθρωπο και ο μέσος άνθρωπος διαμορφώνεται από το κυρίαρχο πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο. Αλλά η πολιτική μπορεί να αξιοποιήσει την κατανόηση των δυναμικών της ομάδας, για να γίνει πιο αποτελεσματική. Η πολιτική πρέπει να υιοθετήσει ένα δραστικό λόγο. Δραστικός λόγος σημαίνει στην καθημερινή συζήτηση να παρεμβαίνεις με τρόπο που προάγει την διεργασία, σπάει την αντίσταση και την εντροπία, υπερβαίνει την σύγκρουση και επιδιώκει την σύγκλιση. Ο δραστικός λόγος είναι μια διαδικασία επανα-συμβολοποίησης. Η πολιτική επίσης πρέπει να υιοθετήσει ένα νέο επιστημονικό παράδειγμα.

Ένας τέτοιος πολιτικός λόγος θα πρέπει να εξαπλωθεί στα ανθρώπινα δίκτυα, με σκοπό να κατασκευάσουμε μια ανθρώπινη κοινωνική τάξη. Θα χρειαστεί η συλλογική βούληση, η συναινετική επανερμηνεία των δικών μας κατασταλμένων αναγκών, και η προσεκτική αυτο-συνειδητή ανασυγκρότηση της επιστήμης και της κοινωνίας πριν μπορέσει να αναδυθεί ο εαυτός σε μια πιο χειραφετημένη μορφή σε ένα πιο απελευθερωμένο κόσμο. 





Στις 18 Οκτωβρίου 1979 ο Οδυσσέας Ελύτης βραβεύεται με το Νόμπελ Λογοτεχνία

$
0
0
Ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους της λογοτεχνικής γενιάς του '30 χαρακτήρισε την ποίηση κατά την τελετή απονομής του βραβείου ως «μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών».
Γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Το φθινόπωρο του 1924 εγγράφηκε στο Γ΄ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών και συνεργάστηκε με το περιοδικό Η Διάπλασις των Παίδων, χρησιμοποιώντας διάφορα ψευδώνυμα. Εκτός από την ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία, ασχολήθηκε ενεργά με ορειβατικές εκδρομές στα βουνά της Αττικής και, αντιδρώντας στη διάθεσή του για διάβασμα, στράφηκε στον αθλητισμό. Ακόμη και τα βιβλία που αγόραζε έπρεπε να έχουν σχέση με την ελληνική φύση: Δημήτριος Καμπούρογλου, Κώστας Πασαγιάννης, Στέφανος Γρανίτσας κι ένας τρίτομος Οδηγός της Ελλάδος. Την άνοιξη του 1927 μία υπερκόπωση και μία αδενοπάθεια τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει τις φίλαθλες τάσεις του καθηλώνοντάς τον στο κρεβάτι για περίπου τρεις μήνες. Ακολούθησαν ελαφρά συμπτώματα νευρασθένειας και περίπου την ίδια περίοδο στράφηκε οριστικά προς τη λογοτεχνία, γεγονός που συνέπεσε με την εμφάνιση αρκετών νέων λογοτεχνικών περιοδικών, όπως η Νέα Εστία και τα Ελληνικά Γράμματα.



Το καλοκαίρι του 1928 πήρε το απολυτήριο του γυμνασίου με βαθμό 73/11. Μετά από πιέσεις των γονέων του, αποφάσισε να σπουδάσει χημικός, ξεκινώντας ειδικά φροντιστήρια για τις εισαγωγικές εξετάσεις του επόμενου έτους. Την ίδια περίοδο ήρθε σε επαφή με το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη και του Ανδρέα Κάλβου ανανεώνοντας τη γνωριμία του με τη θελκτική αρχαία λυρική ποίηση. Παράλληλα ανακάλυψε το έργο του Πωλ Ελυάρ και των Γάλλων υπερρεαλιστών, που επέδρασαν σημαντικά στις ιδέες του για τη λογοτεχνία.

Το 1935 στάθηκε μια ιδιαίτερη χρονιά στην πνευματική πορεία του. Τον Ιανουάριο κυκλοφόρησε το περιοδικό Νέα Γράμματα. Τον Φεβρουάριο γνώρισε τον Ανδρέα Εμπειρίκο, που χαρακτηριστικά τον περιέγραψε: «O μεγάλης αντοχής αθλητής της φαντασίας, με γήπεδο την οικουμένη ολόκληρη και διασκελισμό τον Έρωτα. Το έργο του, κάθε του καινούργιο έργο, ζωσμένο από ένα μικρό ουράνιο τόξο, είναι μια υπόσχεση προς την ανθρωπότητα, μια δωρεά που αν δεν την κρατούν ακόμα όλοι στα χέρια τους είναι αποκλειστικά και μόνον από δική τους αναξιότητα».



Κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης του κύκλου των Νέων Γραμμάτων στο σπίτι του ποιητή Γεώργιου Κ. Κατσίμπαλη, οι παριστάμενοι κράτησαν ορισμένα χειρόγραφα του Ελύτη, με το πρόσχημα να τα μελετήσουν καλύτερα, και τα στοιχειοθέτησαν κρυφά με το ψευδώνυμο «Οδυσσέας Βρανάς», με στόχο τη δημοσίευσή τους, παρουσιάζοντάς τα αργότερα στον ίδιο τον Ελύτη. Αυτός αρχικά ζήτησε την απόσυρσή τους απευθύνοντας ειδική επιστολή στον Κατσίμπαλη, ωστόσο τελικά πείστηκε να δημοσιευτούν αποδεχόμενος το επίσης ψευδώνυμο «Οδυσσέας Ελύτης».

Η δημοσίευση των πρώτων ποιημάτων του στα Νέα Γράμματα έγινε τον Νοέμβριο του 1935, στο 11ο τεύχος του περιοδικού. Ο Ελύτης δημοσίευσε επίσης μεταφράσεις ποιημάτων του Ελυάρ και στο προλογικό του άρθρο παρουσιάζει τον δημιουργό τους ως τον ποιητή που «ό,τι γράφει φτάνει αμέσως στην καρδιά μας, μας χτυπάει κατάστηθα σαν κύμα ζωής άλλης βγαλμένης από το άθροισμα των πιο μαγικών ονείρων μας».

Το 1936, στην «Α΄ Διεθνή Υπερρεαλιστική Έκθεση των Αθηνών», ο Ελύτης παρουσίασε ζωγραφικούς πίνακες με την τεχνική του κολάζ. Εκείνη τη χρονιά, η ομάδα των νέων λογοτεχνών ήταν πιο στέρεη και μεγαλύτερη. Ο Ελύτης γνωρίστηκε επίσης με τον ποιητή Νίκο Γκάτσο, που μερικά χρόνια αργότερα τύπωσε την υπερρεαλιστική Αμοργό. Το 1937 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στην Κέρκυρα, αλληλογραφώντας παράλληλα με τον Νίκο Γκάτσο και τον Γιώργο Σεφέρη, που βρίσκονταν στην Κορυτσά. Λίγο μετά την απόλυσή του, τον επόμενο χρόνο, ο Μήτσος Παπανικολάου δημοσίευσε το άρθρο «Ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης» στα Νέα Γράμματα, το οποίο συνέβαλε στην καθιέρωσή του.



Το 1939 εγκατέλειψε οριστικά τις νομικές σπουδές και, μετά από αρκετές δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε περιοδικά, τυπώθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Προσανατολισμοί. Τον επόμενο χρόνο, μεταφράστηκαν για πρώτη φορά ποιήματά του σε ξένη γλώσσα, όταν ο Samuel Baud Bovy δημοσίευσε ένα άρθρο για την ελληνική ποίηση στο ελβετικό περιοδικό Formes et Couleurs.

Με την έναρξη του πολέμου του 1940, ο Ελύτης κατατάχθηκε ως ανθυπολοχαγός στη Διοίκηση του Στρατηγείου Α΄ Σώματος Στρατού. Στη διάρκεια της Κατοχής υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του «Κύκλου Παλαμά», που ιδρύθηκε στις 30 Μαΐου του 1943. Εκεί, την άνοιξη του 1942 παρουσίασε το δοκίμιό του «Η αληθινή φυσιογνωμία και η λυρική τόλμη του Α. Κάλβου». Τον Νοέμβριο του 1943 εκδόθηκε η συλλογή Ο Ήλιος ο Πρώτος μαζί με τις Παραλλαγές πάνω σε μια αχτίδα, σε 6.000 αριθμημένα αντίτυπα, ένας ύμνος του Ελύτη στη χαρά της ζωής και στην ομορφιά της φύσης. Στα Νέα Γράμματα που άρχισαν να επανεκδίδονται το 1944, δημοσίευσε το δοκίμιό του «Τα κορίτσια», ενώ από το 1945 ξεκίνησε η συνεργασία του με το περιοδικό Τετράδιο μεταφράζοντας ποιήματα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και παρουσιάζοντας σε πρώτη δημοσίευση το ποιητικό του έργο Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας.

Το 1948 ταξίδεψε στην Ελβετία, για να εγκατασταθεί στη συνέχεια στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στη Σορβόννη. Στο Παρίσι υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης (Association Internationale des Critiques d’Art), ενώ είχε επίσης την ευκαιρία να γνωριστεί με τους Αντρέ Μπρετόν, Πωλ Ελυάρ, Αλμπέρ Καμύ, Τριστάν Τζαρά, Πιερ Ζαν Ζουβ, Ζουάν Μιρό και άλλους. Το καλοκαίρι του 1950 ταξίδεψε στην Ισπανία ενώ κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Λονδίνο, από τα τέλη του 1950 μέχρι τον Μάιο 1951, συνεργάστηκε με το BBC πραγματοποιώντας τέσσερις ραδιοφωνικές ομιλίες. Λίγο νωρίτερα είχε ξεκινήσει τη σύνθεση του Άξιον Εστί.



Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, το 1952 έγινε μέλος της «Ομάδας των Δώδεκα», που κάθε χρόνο απένειμε βραβεία λογοτεχνίας, από την οποία παραιτήθηκε τον Μάρτιο του 1953, αλλά επανήλθε δύο χρόνια αργότερα. Το 1953 ανέλαβε και πάλι για έναν χρόνο τη Διεύθυνση Προγράμματος του ΕΙΡ, διορισμένος από την κυβέρνηση Παπάγου, θέση από την οποία παραιτήθηκε τον επόμενο χρόνο. Στο τέλος του έτους έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Πολιτισμού στη Βενετία και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν.

Το 1958, μετά από μία δεκαπενταετή περίπου περίοδο ποιητικής σιωπής, δημοσιεύτηκαν αποσπάσματα από το Άξιον Εστί στην Επιθεώρηση Τέχνης. Το έργο εκδόθηκε τον Μάρτιο του 1960 από τις εκδόσεις Ίκαρος, αν και φέρεται τυπωμένο τον Δεκέμβριο του 1959. Λίγους μήνες αργότερα απέσπασε για το Άξιον Εστί το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης.

Το 1964 ξεκίνησε η ηχογράφηση του μελοποιημένου Άξιον Εστί από τον Μίκη Θεοδωράκη, ενώ η συνεργασία του Ελύτη με τον συνθέτη είχε ξεκινήσει ήδη από το 1961. Το ορατόριο του Θεοδωράκη εντάχθηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών και επρόκειτο αρχικά να παρουσιαστεί στο Ηρώδειο. Ωστόσο το Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως αρνήθηκε να το παραχωρήσει, με αποτέλεσμα ο Ελύτης και ο Θεοδωράκης να αποσύρουν το έργο, το οποίο παρουσιάστηκε τελικά στις 19 Οκτωβρίου στο Rex.



To 1965 του απονεμήθηκε από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο το παράσημο του Ταξιάρχου του Φοίνικος και το επόμενο διάστημα ολοκλήρωσε τη συλλογή δοκιμίων που θα συγκροτούσαν τα Ανοιχτά Χαρτιά. Παράλληλα πραγματοποίησε ταξίδια στη Σόφια, καλεσμένος της Ένωσης Βουλγάρων Συγγραφέων και στην Αίγυπτο. Μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, απείχε από τη δημοσιότητα ασχολούμενος κυρίως με τη ζωγραφική και την τεχνική του κολάζ, ενώ αρνήθηκε πρόταση να απαγγείλει ποιήματά του στο Παρίσι εξαιτίας της δικτατορίας που επικρατούσε. Στις 3 Μαΐου του 1969 εγκατέλειψε την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου ξεκίνησε τη συγγραφή της συλλογής Φωτόδεντρο.

Λίγους μήνες αργότερα επισκέφτηκε για ένα διάστημα την Κύπρο, ενώ το 1971 επέστρεψε στην Ελλάδα και τον επόμενο χρόνο αρνήθηκε να παραλάβει το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας που είχε θεσπίσει η δικτατορία. Μετά την πτώση της δικτατορίας, διορίστηκε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΙΡΤ και μέλος για δεύτερη φορά του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου (1974–1977). Κατά τα χρόνια που ακολούθησαν συνέχισε το πολύπλευρο πνευματικό του έργο. Το 1978 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.



Το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η αναγγελία της απονομής του βραβείου από τη Σουηδική Ακαδημία έγινε στις 18 Οκτωβρίου «για την ποίησή του, η οποία, με φόντο την ελληνική παράδοση, ζωντανεύει με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική καθαρότητα βλέμματος τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργικότητα», σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης. Ο Ελύτης παρέστη στην καθιερωμένη τελετή απονομής του βραβείου στις 10 Δεκεμβρίου του 1979, παραλαμβάνοντάς το από τον βασιλιά Κάρολο Γουστάβο και γνωρίζοντας παγκόσμια δημοσιότητα. Τον επόμενο χρόνο κατέθεσε το χρυσό μετάλλιο και τα διπλώματα του βραβείου στο Μουσείο Μπενάκη.

Την απονομή του Νόμπελ ακολούθησαν τιμητικές διακρίσεις εντός και εκτός Ελλάδας, μεταξύ αυτών και η απονομή φόρου τιμής σε ειδική συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων, η αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, η ίδρυση έδρας νεοελληνικών σπουδών με τίτλο «Έδρα Ελύτη» στο Πανεπιστήμιο Ρούτγκερς του Νιου Τζέρσεϊ, καθώς και η απονομή του αργυρού μεταλλίου Benson από τη Βασιλική Φιλολογική Εταιρεία του Λονδίνου. Πέθανε στις 18 Μαρτίου του 1996 από ανακοπή καρδιάς στην Αθήνα.

Επιτροπή Αλληλεγγύης και Αγώνα Καλαμάτας: Yπεράσπιση των δημόσιων αγαθών

$
0
0
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Η Επιτροπή Αλληλεγγύης και Αγώνα Καλαμάτας συνεδρίασε και αποφάσισε:

1. Να καλέσει όλους τους φορείς και τις συλλογικότητες και τους πολίτες του νομού μας, να συμμετάσχουν και να διευρύνουν την επιτροπή. Καλεί τους φορείς ,τις συλλογικότητες και τους πολίτες να στείλουν την απόφασή συμμετοχής τους στο email της επιτροπής (plistiriasmistop@gmail.com).

2. Να κλιμακώσει τη δράση της για την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων και των δημόσιων αγαθών. Βασική κατεύθυνση της δράσης της είναι ο αγώνας ενάντια στις κατασχέσεις και στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και της λαϊκής περιουσίας.

3.Να δώσει συνέντευξη τύπου τη Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017 στις 12μ στο Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας

4. Να καλέσει σε νέα συνάντηση , τους φορείς ,τις συλλογικότητες και τους πολίτες της που θέλουν να συμμετάσχουν και να αγωνιστούν ενάντια στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και της λαϊκής περιουσίας , και γενικότερα για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και των κοινωνικών δικαιωμάτων, την Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017 στις 8:30 μμ στην αίθουσα του 3ου ορόφου του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας

Καλαμάτα 19 Οκτωβρίου 2017

Ο Σόιμπλε αφήνει κληρονομιά τον πολιτικό θάνατο της Ε.Ε.

$
0
0
του Τζόρτζιο Λα Μάλφα*

Με άλλα λόγια πολύ πιθανόν, αύριο, να μνημονεύουμε το Σόιμπλε ως ένα μοντέλο ευρωπαϊσμού. Κατά την αποχώρησή του απ την κυβέρνηση, δημοσιοποίησε τις σκέψεις του για το μέλλον της Νομισματικής Ένωσης. Και εάν οι φιλελεύθεροι αποδειχθούν πιο συντηρητικοί από αυτόν τότε υπάρχουν σοβαροί λόγοι ανησυχίας.

Ο Σόιμπλε κάνει δύο προτάσεις. Η πρώτη αφοράστην ενίσχυση της επιτήρησης των εθνικών προϋπολογισμών, με περιορισμό του ρόλου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία θεωρείται πολιτικό όργανο, επομένως είναι αδύναμη έναντι των κυβερνήσεων οπότε θα πρέπει να αντικατασταθείαπό ένα τεχνοκρατικόόργανο και πιό συγκεκριμένα από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Ο Σόιμπλεισχυρίζεται πως ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας θα πρέπει να αναλάβει «την ευθύνη ελέγχουτων δεσμεύσεων που έχουν επωμιστεί τα κράτη μέλη έναντι του Δημοσιονομικού Συμφώνου(Fiscal Compact 2012)», και σταδιακά «θα πρέπει να αποκτήσει ισχυρότερο και πιό ουδέτερο ρόλο στην γενική παρακολούθηση των εθνικών δεσμεύσεων που απορρέουν από το Σύμφωνο Σταθερότητας».

Η δεύτερη πρόταση είναι να γίνει πιο εύκολη, επομένως πιο πιθανή, η χρεωκοπία των κρατών μευπερβολικό δημόσιο χρέος. Φυσικά, θα καταστεί ευκολότερη και η κηρύξει κρίσης δημόσιου χρέους, αλλά όμως για να χορηγηθεί η ευρωπαϊκή βοήθεια προς την χώρα αυτή, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας θα πρέπει να αναλάβει πιο ενεργό ρόλο στη διαχείριση των δημοσίων προϋπολογισμών

Ποιό το νόημα αυτών των προτάσεων που μπορεί να μη μας αρέσουν, αλλά είναι αυτές που η Γερμανία είχε από την πρώτη μέρα που έγινε το ενιαίο νόμισμα; Η Γερμανία δεν βλέπει με καλό μάτι την πολιτική, πιστεύει πως οι κυβερνήσεις όλες είναι δέσμιες της δημαγωγίας προκαλώντας,λόγω αυτής της αδυναμίας, ζημιές και αυτό θα πρέπει να διορθωθεί. Στον τομέα της νομισματικής πολιτικής η Γερμανία πέτυχε να επιβάλει τις ιδέες της ήδη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ καθορίζοντας ως καθήκοντα της ΕΚΤ, από το καταστατικό,μόνο την καταπολέμηση του πληθωρισμού αλλά όχι όμως χρηματοπιστωτικά θέματα σχετικά με την οικονομική ανάπτυξη. Με δυσφορία αναγκάστηκε να αποδεχτεί, τα τελευταία χρόνια, μια πιο ελαστική ερμηνεία που επέβαλε ο Μάριο Ντράγκι δεδομένηςτης σοβαρότητας της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη. Διαμαρτυρήθηκε, αλλά δεν κατάφερε αλλάξειτις κατευθυντήριες γραμμές. Το 2109 όμως λήγει η θητεία του Ντράγκι και φυσικά, όσον αφορά στην αντικατάσταση του, το εκκρεμές θα γύρει προς την αντίθετη πλευρά, οπότε θα έχουμε μια σφιχτή και συντηρητική ΕΚΤ όπως ήταν τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυσή της.

Τώρα τίθεται ζήτημα αφαίρεσης από τις κυβερνήσεις του μόνου εργαλείου που έχει απομείνει στη διάθεσή τους, εν μέρει τουλάχιστον, ο κρατικός προϋπολογισμός. Αν η Ευρώπη μπορέσει να αφαιρέσει από τις εθνικές κυβερνήσεις, τα τελευταία ψήγματα κυριαρχίας, η ευρωπαϊκή οικοδόμηση θα εξαρτάται εξ ολοκλήρου από όργανα τεχνοκρατικά και ιδεολογικά συντηρητικά.

Αυτή είναι η κληρονομιά που αφήνει ο Σόιμπλε στους διαδόχους του, οι οποίοι είναι,αν μη τι άλλο,πιο εχθρικοί σε οποιαδήποτε ιδέα συνεργασίας εντός των ευρωπαϊκών οργανισμών. Αλλά αν λείψει ηαλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μελών, ποιο θα είναι το περιεχόμενο του κοινού νομίσματος; Δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από μια συμφωνία για να διατηρηθούν οι σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες μεταξύ χωρών που έχουν διαφορετικά επίπεδα ανταγωνιστικότητας και αυτό σημαίνει τη δημιουργία ενός μηχανισμού που αυξάνει τις οικονομικές και κοινωνικές διαφορές και καθιστά ισχυρότερους τουισχυρούς και πιο αδύναμουςτους αδύναμους.

Ενόψει αυτών των προβληματισμών, αν η Ιταλία είχε καθαρό ποιο είναι το συμφέρον της, θα απαντούσε με ένα ξερό πλην όμως ευγενικό όχι σε όλα αυτά και θα ξεκαθάριζε πως επειδή η ιδέα μας για τη νομισματική ένωση πηγαίνει ακριβώς σε αντίθετη κατεύθυνση με αυτό που έχει κατά νου της η Γερμανία αλλά και η Γαλλία, εμείς δεν έχουμε την πρόθεση να ακολουθήσουμε. Έχουμε ήδη καταβάλει πολύ υψηλό τίμημα για ένα σφιχτό και συντηρητικό ενιαίο νόμισμα. Ας μην πάμε άλλο παραπέρα.

Πηγή: pressreader.com

* Έχει διδάξει Οικονομικά στα Πανεπιστήμια της Νάπολη, του Μιλάνο, του Τορίνο και της Κατάνια. Γραμματέας από το 1987 - 2001 και Πρόεδρος από το 2002- 2006 στο (PRI) Ρεπουμπλικανικό Κόμμα Ιταλίας. Εκλέχθηκε στο Ιταλικό κοινοβούλιο από το 1972 μέχρι το 2013 με διαλείμματα από το 1989 έως 1991 και από 1994 ως 1999 που εκλέχθηκε στο ευρωκοινοβούλιο. Διετέλεσε κατά περιόδους υπουργός σε σημαντικά χαρτοφυλάκια από το 1980 έως το 2006. Σήμεραείναιμέλοςκαισυντονιστήςστηςιταλικήςαποστολήςστο European Leadership Network for Multilateral Nuclear Disarmament and Non Proliferation (ELN)

Μετάφραση Μουρατίδης Γιώργος


Θεόφιλος Καΐρης: Το μεγάλο θύμα της ελληνορθόδοξης Ιεράς Εξέτασης

$
0
0
«Από κανένα σκιάχτρο δεν τρομάζεις.
Γαληνός, αμετάνοιωτος τ'αδειάζεις
το πικρό ποτήρι!
Μ'εσένα ο Χριστός, ιερέ Καΐρη!».
Κωστής Παλαμάς

Ο Θεόφιλος Καΐρης γεννήθηκε στην Άνδρο στις 19 Οκτωβρίου 1784 και ήταν γιος του Νικόλαου Καΐρη και της Ασημίνας Καμπανάκη. Η οικογένεια του ήταν μία απ'τις αρχαιότερες στο νησί. Το όνομα Θεόφιλος θα το λάβει αργότερα, ενώ το όνομα το όποιον του δόθηκε από τους γονείς του, ήταν Θωμάς. Ο Θωμάς είχε τρεις αδελφούς, τον Ευγένιο, τον Ιωάσαφ και τον Δημήτριο, καθώς και τρεις αδελφές, την Μαρία, την Λασκαρώ και την περίφημη Ευανθία, «την πρώτην σοφήν Ελληνίδα των νεωτέρων χρόνων», όπως την αποκάλεσαν, η οποία ήταν είκοσι έτη νεότερη απ'αυτόν και την ανέθρεψε ο ίδιος.

Ο αδελφός του, ο Ευγένιος, πήγε στην Ευρώπη για σπουδές, έγινε αρχιμανδρίτης και πέρασε όλη τη ζωή του στην Τεργέστη, ως εφημέριος της εκεί ελληνικής παροικίας. Τον μοναχικό βίο ακολούθησε επίσης και ο Ιωάσαφ, ο οποίος συνόδευσε τον Θεόφιλο σε όλα τα ταξίδια και τις περιπέτειές του. Ο τρίτος αδελφός του, ο Δημήτριος, δεκαπέντε έτη νεότερός του, διακρίθηκε στο εμπόριο και κατόπιν θα δωρίσει σημαντικά ποσά για την ανέγερση του ορφανοτροφείου τού αδελφού του.

Από μικρή ηλικία ο Θεόφιλος έχει χαρακτήρα σοβαρό και μιλά σαν ενήλικος. Σε ηλικία επτά ετών σώζει ένα παιδί από πνιγμό με κίνδυνο της ζωής του. Αφού μάθει τα πρώτα γράμματα στην σχολή τού Κάτω Κάστρου της Άνδρου, από τον ιεροδιάκονο Ιάκωβο, μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1794, μεταβαίνει στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) της Μικράς Ασίας κατόπιν προσκλήσεως τού αδελφού τής μητέρας του, Σωφρονίου Καμπανάκη, ο οποίος ήταν εφημέριος στον ναό του Αγίου Γεωργίου Κυδωνιών. Στα 1802 ιδρύεται το «Ελληνομουσείον», η Ακαδημία των Κυδωνιών. Ο Καΐρης φοίτησε στην Ακαδημία και ταυτόχρονα εργαζόταν προσφέροντας βοηθητικές υπηρεσίες στο σπίτι του Χατζή Διαμαντή, γαμπρού του Γρηγορίου Σαράφη, καθηγητή της σχολής. Στην Ακαδημία διδάχθηκε Φιλολογία και Φιλοσοφία από τον Γρηγόριο Σαράφη και Μαθηματικά και Φυσικές επιστήμες από τον περίφημο διδάσκαλο της εποχής Βενιαμίν τον Λέσβιο. Από τις Κυδωνίες μεταβαίνει στην Πάτμο, ακολουθώντας τον Σαράφη, όπου συνεχίζει τις σπουδές του στην ακμάζουσα τότε «Πατμιάδα Σχολή», με καθηγητή τον Δανιήλ Κεραμέα. Δεν παραλείπει να μαθητεύσει και στην, επίσης σημαντική, «Σχολή» τής Χίου, όπου δίδασκαν ο Αθανάσιος Πάριος και ο Δωρόθεος Πρώιος.

Στην ηλικία των δεκαοκτώ ετών, ο Καΐρης γίνεται μοναχός, ενώ το 1801 χειροτονείται διάκονος και λαμβάνει το όνομα Θεόφιλος. Έρχεται πλέον η ώρα να μεταβεί στην Ευρώπη για την συνέχιση των σπουδών του, προκειμένου να γνωρίσει τις νέες επιστημονικές κατακτήσεις και τις νέες φιλοσοφικές ιδέες που κυκλοφορούν εκεί. Το 1803 με δαπάνες του θείου του και μερικών πλουσίων Κυδωνιατών έφυγε στην Ευρώπη. Αρχικά διέμεινε στην Ελβετία, όπου μελέτησε την οργάνωση των διδακτηρίων του μεγάλου παιδαγωγού Πεσταλότσι. Στην συνέχεια, από το 1803 έως το 1807 σπουδάζει στην Ιταλία, στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, Φιλοσοφία και Φυσικομαθηματικές Επιστήμες. Παρακολουθεί επίσης και μαθήματα Φυσιολογίας στην ιατρική σχολή τού Πανεπιστημίου με συμφοιτητή τον μετέπειτα πρωθυπουργό Ιωάννη Κωλέττη. Από την Ιταλία μεταβαίνει στο Παρίσι, όπου κυριαρχεί η πνευματική κίνηση, η οποία έχει προκύψει από την Γαλλική Επανάσταση. Εκεί ο Καΐρης αφοσιώνεται στην μάθηση διάφορων φιλοσοφικών μελετών. Εκεί γνωρίζει και τον Αδαμάντιο Κοραή με τον οποίον ανέπτυξε μία στενή σχέση γιου προς πατέρα. Ο Κοραής θα γράψει για τον Καΐρη: «Δύσκολον να εύρη τις εις άλλον τόσην ψυχής απλότητα με τόσον υπέρ τού κοινού καλού ζήλον ηνωμένην. Μ'εζήτησε πολλάκις, ελθών επίτηδες, συμβουλάς περι των μέσων τού να επιταχύνη την εις τα καλά πρόοδον τού Έθνους...».

Η παραμονή του στο Παρίσι, συνεπάγεται και τον πρώτο σημαντικό κλονισμό των χριστιανικών του πεποιθήσεων. Ήδη από το 1808, κι ενώ βρίσκεται στο Παρίσι, του ζητούν οι Κυδωνιείς να πάει στην πόλη των για να αντικαταστήσει στην καθηγεσία της «Σχολής», τον Βενιαμίν τον Λέσβιο, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να αποχωρήσει για λόγους υγείας. Δεν αποδέχεται τότε την πρόσκληση αυτή, προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του, αλλά όταν τον Ιούλιο τού 1810 επαναδιατυπώνουν το αίτημα αυτό, αναχωρεί αμέσως απ'το Παρίσι για τις Κυδωνίες.

Όμως ο νεαρός Καΐρης είχε ήδη αποκτήσει τόση φήμη ώστε, ενώ μόλις είχε προφθάσει να μεταβεί στις Κυδωνίες, του απευθύνεται θερμή πρόσκληση εκ μέρους της «Ευαγγελικής Σχολής» της Σμύρνης να πάει να διδάξει σ'αυτήν. Οι διδάσκαλοι της σχολής, στην οποία άλλοτε είχε μαθητεύσει κι ο Κοραής, στέλνουν και επιστολές προς τον θείο του, τον Σωφρόνιο Καμπανάκη, καθώς και τους διδασκάλους των Κυδωνιών, παρακαλώντας τους να πείσουν τον Καΐρη να πάει στην Σμύρνη. Τον χαρακτηρίζουν «άνδρα αρετή και παιδεία κεκοσμημένον», «φιλόσοφον και θαυμαστήν κορυφήν».

Τελικώς κάμπτεται ο Καΐρης και πηγαίνει στην Σμύρνη, αφού προηγουμένως έχει συμφωνήσει ο Βενιαμίν ο Λέσβιος να διδάξει για μία ακόμη τριετία. Όμως οι προύχοντες της Σμύρνης δεν τηρούν τις συμφωνίες και ο Καΐρης αναγκάζεται να επιστρέψει στις Κυδωνίες περί τα τέλη τού 1811, όπου και αρχίζει να διδάσκει Φυσική και Μαθηματικά. Προκύπτουν ωστόσο προστριβές μεταξύ του Γρηγορίου Σαράφη και του Βενιαμίν του Λεσβίου, οι οποίες προκαλούν την αποχώρηση τού Καΐρη εντός του 1812.

Μετά από μερικούς μήνες (1814), έπειτα από παράκληση των Κυδωνιατών, επιστρέφει για να αρχίσει απερίσπαστος πλέον ένα λαμπρό εκπαιδευτικό στάδιο. Εμπλούτισε, βοηθούμενος από τον Αδαμάντιο Κοραή, τη βιβλιοθήκη της Ακαδημίας με ελληνικά και ξένα συγγράμματα και την εφοδίασε με όργανα Φυσικής, Χημείας, Αστρονομίας και Γεωγραφίας. Η φυσική ευγλωττία του, το ανεπιτήδευτο ύφος, ο πειστικός τρόπος με τον οποίον δίδασκε, καθώς και η χρίση παραδειγμάτων της καθημερινής ζωής, καθιστούν μοναδικό τον τρόπο διδασκαλίας του. Οι δε ψυχικές αρετές του και ο ένθερμος ζήλος του για την υπηρέτηση τού κοινού καλού καθιστούν την «Σχολή» των Κυδωνιών πόλο έλξης μαθητών απ'όλη της Ανατολή.

Ο Καΐρης είναι ένα δυσθεώρητο μέγεθος, ηθικού, συγκροτημένου και μορφωμένου ανθρώπου για την εποχή του (ίσως και για την δική μας), έχοντας μία όσο το δυνατόν πληρέστερη κατάρτιση και μιλώντας αρχαία ελληνικά, λατινικά, ιταλικά, γαλλικά, γερμανικά και αγγλικά. Ενδιαφέρθηκε για την Αρχαιολογία, και οι έρευνές του οδήγησαν σε σημαντικές ανακαλύψεις στην γενέτειρά του. Ασχολήθηκε με τη Βοτανολογία και καταχώρησε σε καταλόγους πολλά από τα φυτά του τόπου του καταγράφοντας συγχρόνως τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες.

Εν τω μεταξύ δεν παύει να διατηρεί αλληλογραφία με τον Αδαμάντιο Κοραή. Στις 6 Αυγούστου 1814 του γράφει: «Είναι των αδυνάτων αδύνατον, όταν πέση λόγος περί μαθήσεως, να μην αναφέρω το όνομά σου. Και πως όχι, όταν οι Έλληνες όλοι, νέοι και γέροντες, χρεωστούσι να σε έχωσι και εις την καρδίαν και εις τα χείλη; Κατά το παρόν κατοικώ εν Κυδωνίαις της Ασίας διδάσκων εις το εν αυτοίς Γυμνάσιον, Φυσικήν και Μαθηματικά. Οι άρχοντες συμφωνούν βλέποντες τους καρπούς της παιδείας και αισθανόμενοι της τούτων γλυκύτητος. Ο λαός ήνοιξεν ολίγον τους οφθαλμούς· όλοι κοινώς, μικροί και μεγάλοι, επιθυμούν να ίδωσι τα τέκνα των πεπαιδευμένα. Οι διδάσκαλοι, όσο το δυνατόν, οικονομούσι την αναγεννωμένην ταύτην ροπήν, και ούτω προέρχονται εξ αυτής, όχι μικρά καλά».

Και η αδελφή του Ευανθία έχει αλληλογραφία με τον Κοραή και του ζητάει να της στείλει γαλλικά παιδικά βιβλία προκειμένου να τα μεταφράσει στα ελληνικά

Στο πρόσωπο τού Θεόφιλου Καΐρη, ο Κοραής βλέπει έναν πολύτιμο πρωτεργάτη της πνευματικής αναγεννήσεως της υπόδουλης Ελλάδος. Την 5η Απριλίου 1815, ο Αδαμάντιος Κοραής τού γράφει τα εξής: «Σε παρακαλώ και τούτο πριν αποθάνω· με τον Βάμβαν να ενωθής σφιγκτά και με τον Κούμαν και να κάμετε ιεράν συνωμοσίαν υπέρ της αναγεννήσεως της νεκρωμένης ημών πατρίδος· και θέλεις ιδείν πόσα καλά απροσδόκητα μέλλει να γεννήση η τοιαύτη σύμπνοια. Είναι και οι δύο στενοί μου φίλοι και πείθονται εις τας συμβουλάς μου, όχι ως σοφωτέρου, αλλ'ως γηραλαιοτέρου και ως μαθόντος διά την μακρά μεταξύ φωτισμένων εθνών διατριβήν πως διαδίδονται και πως αυξάνονται τά φωτα. Άκουσέ με και συ διά την αγάπην της Ελλάδος, και προθυμήθητε και οι τρεις αντάμα να την πλύνετε από τον βόρβορον της απαιδευσίας διά να αξιωθήτε, όταν φθάση η τελευταία σας ώρα, να εκφωνήσητε χωρίς κομπασμόν ή της συνειδήσεως κανένα δισταγμόν τα άξια της ελληνικής ψυχής λόγια ταύτα: "Δεν σε φοβούμαι θάνατε, επειδή η ζωή μου όλη αφιερώθη εις ωφέλειαν της πατρίδος μου"».

Η αναγνώριση τού Καΐρη είναι καθολική· διατηρεί μάλιστα αλληλογραφία και με τον Νεόφυτο Βάμβα και με τον Άνθιμο Γαζή, εκδότη του περίφημου περιοδικού «Ερμής Λόγιος». Όταν δε το 1820 ο Καΐρης θέλησε να παραιτηθεί της διδασκαλίας στην «Σχολή», προκειμένου να μεταβεί στην Άνδρο, ο Κωνσταντίνος Οικονόμος, ο μετέπειτα σφοδρός, εξ αιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, εχθρός του, τον εκλιπαρεί να παραμείνει. Γράφει μεταξύ άλλων: «Η αναχώρησίς σου ερημώνει το σχολείον... Η καθέδρα σου, χωρίς διάδοχον θέλει βλέπεσθαι ως έρημον της ιεράς σοφίας χρηστήριον... Οι φίλοι τής παιδείας των ομογενών θέλουν κλαύσει· οι εχθροί θέλουν επιχαρή· οι αλλόφυλοι θέλουν μας καταφρονήσει· και συ αύτος θέλεις έχει προ οφθαλμόν αείποτε τας λυπηράς ταύτας εικόνας». Με επαινετικούς λόγους απευθύνεται προς αυτόν και ο διδάσκαλος της «Σχολής» της Χίου, Κωνσταντίνος Βαρδαλάχος· ο δε Θεόκλητος Φαρμακίδης, ο μετέπειτα εισηγητής τού αυτοκέφαλου της Εκκλησίας της Ελλάδος τού γράφει: «Εις το σχολείον των Κυδωνιών είχα την τύχην και εγώ να σπουδάσω προς καιρόν, αφ'ου ανεχώρησα εις Ιταλίαν λυπούμαι ότι δεν έτυχε να σε γνωρίσω προσωπικώς· την φήμην άκουσα· παρά πολλών εβεβαιώθην τόσον περί της προκοπής σου όσον και περί της αρετής σου...».

Εκτός των Ελλήνων προστίθενται και ξένοι θαυμαστές τού Καΐρη, όπως ο γνωστός φιλέλληνας Φιρμίν Ντιντότ. Ό Ντιντότ, ο μετέπειτα περίφημος τυπογράφος, μεταβαίνει στις Κυδωνίες, για να φοιτήσει στην «Σχολή», και εισηγείται ένα μεγαλόπνοο σχέδιο στο οποίο βρίσκει πολύτιμο συμπαραστάτη τον Καΐρη: Να υιοθετηθεί η αρχαία ελληνική γλώσσα, και μάλιστα όχι μόνο στον γραπτό λόγο, αλλά και στον προφορικό. Οι μαθητές τής «Σχολής» ενθουσιάζονται και σπεύδουν μάλιστα να μεταβάλουν τα ονόματά των σε αρχαία ελληνικά: Ο Σαμουήλ μετονομάζεται σε Νικία, ο Ιωάννης σε Περικλή, ο Δημήτριος σε Θεμιστοκλή...

Το 1818 αποφασίζει ο Θεόφιλος Καΐρης να ιδρύσει τυπογραφείο στην πόλη. Για τον σκοπό αυτό στέλνει στο Παρίσι τον μαθητή του Κωνσταντίνο Τόμπρα, ο οποίος αφού σπουδάσει επί δύο έτη την τυπογραφική τέχνη στο πλευρό τού Φιρμίν Ντιντότ, επιστρέφει φέρνοντας πιεστήριο και ελληνικά τυπογραφικά στοιχεία. Έτσι, ιδρύεται το «Τυπογραφείον» τής «Σχολής» των Κυδωνιέων και προσδίδει ακόμη μεγαλύτερο κύρος σ'αυτήν, η οποία αποκαλείται, όχι μόνο «Γυμνάσιον», «Μουσείον», «Ελληνομουσείον», αλλά και «Φιλοσοφική Σχολή» και «Ακαδήμεια». Μόνο το 1819, αποφοίτησαν απ'αυτήν 62 μαθητές, οι οποίοι διασκορπίστηκαν σε όλη την Ανατολή ως διδάσκαλοι, φορείς τού πνεύματος της «Σχολής».

Η έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης το 1821 σήμανε όμως και το τέλος της «Σχολής». Οι Τούρκοι επιτίθενται στην ακμάζουσα πόλη των Κυδωνιών και, αφού αντιμετωπίζουν την σθεναρή αντίσταση των επαναστατημένων Ελλήνων, καταλαμβάνουν την πόλη και την πυρπολούν. Εικοσιπέντε χιλιάδες κάτοικοι της πόλεως διασκορπίζονται σε διάφορα μέρη. Κατορθώνει να διασωθεί ο Κωνσταντίνος Τόμπρας μεταφέροντας τα τυπογραφικά μηχανήματα, και καταφεύγει στο Ναύπλιο όπου και επανιδρύει το τυπογραφείο. Ο άλλος καθηγητής της «Σχολής» των Κυδωνιών, ο Γρηγόριος Σαράφης, θα κατορθώσει κι αυτός να διαφύγει και να εγκατασταθεί στην Ύδρα, όπου και θα διδάξει μέχρι τον θάνατό του το 1823.

Ο Καΐρης, μυημένος από το 1919 στην Φιλική Εταιρεία από τον Αριστείδη Παππά, αφού εγκαταλείπει κι αυτός τις Κυδωνίες, περνά αρχικά από τα Ψαρά με εκατό μαθητές του, όπου εκφωνεί φλογερό πατριωτικό λόγο στον ναό τού Αγίου Νικολάου. Κατόπιν μεταβαίνει στην Άνδρο όπου υψώνει την σημαία τής ελευθερίας. Μόλις μαθαίνει για την εκστρατεία στον Όλυμπο, την οποία σχεδιάζει ο Γρηγόριος Σάλας, πρώτος υπασπιστής τού Δημητρίου Υψηλάντη, σπεύδει ενθουσιωδώς να συμμετάσχει. Την 25η Νοεμβρίου 1821 αποπλέει ο Σάλας από την Πελοπόννησο, αλλά δυστυχώς καθυστερεί πολύ να φθάσει στον προορισμό του, γιατί περιπλανάται στα νησιά τού Αιγαίου επί τέσσερις μήνες. Αποτέλεσμα της αργοπορίας αυτής ήταν η αποχώρηση των περισσοτέρων μαχητών· μόνο ο Θεόφιλος Καΐρης, ο Πολωνός φιλέλληνας Λεζίνσκι και μερικοί άλλοι έμειναν. Τελικά φθάνουν στην περιοχή τού Όλύμπου περί τα τέλη Μαρτίου του 1822 και αρχίζουν να συνεννοούνται με τους κατοίκους, προκειμένου να οργανωθεί επανάσταση. Όμως, η έλλειψη όπλων και εφοδίων μειώνουν τον ζήλο των ανθρώπων, με αποτέλεσμα να στρατολογηθεί μικρός αριθμός μαχητών και οι οπλαρχηγοί να αναλώνονται διαρκώς σε διαφωνίες. Ωστόσο, ο Καΐρης με εμπνευσμένα εθνεγερτικά κηρύγματά του, κατορθώνει να εξαλείψει τις παλαιές έχθρες και να εμφυσήσει εκ νέου τον ενθουσιασμό στους στρατιώτες. Αλλά όμως οι Τούρκοι που κινήθηκαν εναντίον των υπερτερούν κατά πολύ σε αριθμό κι εξοπλισμό. Στην μάχη οι Έλληνες ηττώνται και ο Καΐρης δέχεται τρεις σφαίρες. Αναγκάζονται λοιπόν να υποχωρήσουν προχωρώντας προς τα βορειοδυτικά σε άγνωστες περιοχές. Προχωρούν μόνο νύχτα και τους καθοδηγεί ο Καΐρης βάσει αστρονομικών παρατηρήσεων και υπολογισμών. Η ταλαιπωρία των είναι απερίγραπτη, καθώς μάλιστα δεν έχουν τι να φάνε και αναγκάζονται να τρώνε άγριους καρπούς και χόρτα τα οποία συλλέγουν στο σκοτάδι. Τελικώς κατορθώνουν να φθάσουν στον Ασπροπόταμο όπου βρίσκουν καταφύγιο και περιποίηση στην οικία τού στρατηγού Στουρνάρα, ο οποίος έπεσε μαχόμενος κατά την έξοδο τού Μεσολογγίου. Από τον Ασπροπόταμο, ο Καΐρης κατεβαίνει στην Κόρινθο κι από κει μεταβαίνει στην Άνδρο, όπου και παραμένει επί δύο μήνες προκειμένου να θεραπευθούν τα τραύματά του, ιδίως η πληγή στην κνήμη, η οποία θα μεταβληθεί σε χρόνιο έλκος και θα τον ταλαιπωρεί σε όλη την ζωή. Μόλις συνέρχεται κάπως από τα τραύματά του, το πρώτο του μέλημα είναι να οργανώσει σε στρατιωτικό σώμα, τους Κυδωνιείς που κατέφυγαν στην ελεύθερη Ελλάδα.

Εκτός όμως από μαχητής, ο Καΐρης συμμετέχει ενεργά στους νεοτεύκτους πολιτικούς θεσμούς τής επαναστατημένης Ελλάδος. Εκλέγεται σταθερά πληρεξούσιος της Άνδρου στις εθνικές συνελεύσεις και είναι ένας εκ των κυριότερων συντακτών τού πολιτεύματος τού Άστρους. Παρακολούθησε τις εργασίες της Α΄ Εθνοσυνέλευσης στην Επίδαυρο (20 Δεκεμβρίου 1821–15 Ιανουαρίου 1822) χωρίς επίσημη ιδιότητα, επειδή δεν εκπροσωπούνταν οι Κυκλάδες. Στη Β΄ Εθνοσυνέλευση του Άστρους (29 Μαρτίου–27 Απριλίου 1823) είχε ενεργό συμμετοχή και τον Μάιο του ίδιου έτους έγινε μέλος επιτροπής για την επεξεργασία και διόρθωση των «εγκληματικών νόμων» και του «οργανισμού των δικαστηρίων». Στην επιδημία τύφου, που ξέσπασε στο Ναύπλιο το 1824, παρά την κλονισμένη υγεία του βοήθησε με αυταπάρνηση τους χειμαζόμενους. Τον Απρίλιο του 1824 υπέβαλε παραίτηση από το αξίωμα του βουλευτή για λόγους υγείας, που έγινε δεκτή από το Βουλευτικό Σώμα με ευχαριστίες. Οι Ανδριώτες όμως, επέμειναν να τους εκπροσωπεί στο Βουλευτικό. Το Σεπτέμβριο του 1824 επέστρεψε στην Πελοπόννησο ως παραστάτης Άνδρου για τη Γ'Βουλευτική Περίοδο -ανέλαβε και προσωρινά την προεδρία του Βουλευτικού Σώματος- και τον Οκτώβριο συμμετείχε σε επιτροπή για τη σύνταξη οργανισμού των επαρχιακών σχολείων. Στα 1826 εξελέγη πληρεξούσιος Άνδρου για τη Γ΄ Εθνοσυνέλευση στην Επίδαυρο (6–16 Απριλίου 1826), αλλά δεν συμμετείχε στις εργασίες της, επειδή διατελούσε μέλος του Βουλευτικού Σώματος.

Ο Θεόφιλος Καΐρης προσπαθεί πάντοτε να βοηθά κατά το δυνατόν, τόσο τους συντοπίτες του Ανδρίους, όσον και όλους τους Έλληνες. Χάρις σε δική του μεσολάβηση π.χ. εστάλη από τον Ελβετό τραπεζίτη και φιλέλληνα Ζαν Γκαμπριέλ Ρεϊνάντ, πλοίο με τρόφιμα και ρούχα για τους Πελοποννήσιους εκτοπισθέντες από τον Ιμπραΐμ.

Η εμπιστοσύνη και η εκτίμηση με τις οποίες είχαν περιβάλλει οι συμπατριώτες του τον Καΐρη, καταφαίνεται εκ του γεγονότος ότι υπεδείχθη ομόφωνα να εκφωνήσει τον χαιρετιστήριο λόγο προς τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια την 12η Ιανουαρίου 1828. Αξίζει να σημειωθεί, πως, όπως γράφτηκε τότε, ο Καΐρης εκφώνησε αυτόν τον λόγο, αυτοσχεδιάζοντας, χωρίς να διαβάζει από χαρτί. Ένας ένθερμος πόθος διατρέχει τον λόγο: Η ομοψυχία της Ελλάδος και η δίκαια διακυβέρνησή της...

Βαρβαρότητα! Ηλικιωμένη με 300€ σύνταξη έχασε από πλειστηριασμό τράπεζας το σπίτι της, 60τ.μ, στην Κορινθία για 20.000€

$
0
0

Η αναλγησία με τους πλειστηριασμούς αγγίζει, πλέον, τα όρια της βαρβαρότητας, παρά το γεγονός ότι σύσσωμα τα κέντρα του συστήματος παραμορφώνουν την πραγματικότητα και έχουν λυσσάξει κυριολεκτικά σε βάρος του κινήματος.
Ηλικιωμένη γυναίκα 72 χρονών (Ε. Γκ), με αγροτική σύνταξη πείνας μόλις 300 ευρώ, έχασε την Τετάρτη (18/10) από πλειστηριασμό, με επισπεύδουσα την ΤράπεζαΠειραιώς, το μικρό σπίτι της, 60τμ, στο Καλαμάκι Κορινθίας, μένοντας στο δρόμο, σε τιμή εκπλειστηριασμού μόλις 19.500 ευρώ!!!
Η γυναίκα που έχασε το σπίτι της, είχε χάσει πρόσφατα και τον άντρα της, ενώ νοσηλεύεται από πρόσφατο εγκεφαλικό, πράγματα που σε καμιά στιγμή δεν πτόησαν την επισπεύδουσα τράπεζα αλλά ούτε και το Προεδρείο της Ομοσπονδίας ΣυμβολαιογραφικώνΣυλλόγων, το οποίο, κατά τα άλλα, μαζί με τις τράπεζες, εξαπολύουν μύδρους κατά του κινήματος που παλεύει για την προστασία της λαϊκής περιουσίας.

Η Ε. Γκ έχασε το σπίτι της, γιατί είχε μπει εγγυήτρια σε δάνειο που είχε πάρει ο γιος της, Κ. Γκ, ο οποίος είναι εδώ και αρκετό διάστημα άνεργος και σε αντικειμενική αδυναμία να πληρώσει το χρέος του.

Να σημειωθεί ότι το σπίτι που εκπλεστηριάστηκε και είναι στο Καλαμάκι Κορινθίας, βρίσκεται σε κακή κατάσταση και χρήζει διασταύρωσης αν έχει κομμένο και το ρεύμα, λόγω ανέχειας της ηλικιωμένης.

Υπογραμμίζουμε ότι το κίνημα κατά των πλειστηριασμών δεν μπόρεσε στην συγκεκριμένη περίπτωση να παρέμβει και να επιχειρήσει να ματαιώσει τον πλειστηριασμό, διότι, όπως μας έλεγαν, το πινάκιο των πλειστηριασμών στο Ειρηνοδικείο Κορινθίας ήταν παραπλανητικό και δεν ανέγραφε συγκεκριμένα τον εν λόγω πλειστηριασμό, πράγμα, που, μαζί με πολλά άλλα, εγείρει μείζονα ζητήματα νομιμότητας του πλειστηριασμού τόσο επί της ουσίας όσο και επί της διαδικασίας.

Στο μεταξύ, με έκπληξη μάθαμε ότι η αστυνομία, με εντολή της Τράπεζας και σε συνεννόηση με την κυβέρνηση, παρ’ ό,τι απουσίαζε το κίνημα, είχε στείλει για να προστατέψουν τον ανάλγητο πλειστηριασμό μεγάλη αστυνομική δύναμη και δυο περιπολικά, σε ένα θέαμα που περισσότερο έμοιαζε με φαρσοκωμωδία!

Στελέχη του κινήματος, πάντως τόνιζαν στην Iskra ότι θα προσπαθήσουν με όλα τα δυνατά μέσα, πολιτικά, κινηματικά, νομικά, να ματαιώσουν τον πλειστηριασμό, τον οποίο θεωρούν κοινωνικά βάρβαρο και νομικά διάτρητο.

Κ.Μ


Πολίτες ή καταναλωτές; Το δημοκρατικό έλλειμμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση

$
0
0

του Domenico Cortese*

Δύο παράλληλα ζητήματα, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, βρίσκονται στο επίκεντρο στα μέσα ενημέρωσης, κάθε φορά που θίγεται η κοινωνικό-πολιτική οργάνωση και λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το πρώτο αφορά στην εγγενώς νεοφιλελεύθερη προσέγγιση μόνιμα αποτυπωμένη στη Συνθήκη για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης: οι πυλώνες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος είναι η ελεύθερη κυκλοφορία εμπορευμάτων και κεφαλαίων και οι αυστηροί παράμετροι στη διαχείριση του δημόσιου προϋπολογισμού. Ένταση ανέκυψε, επίσης, και από το πρόσφατο tweetτης ΕΚΤ σύμφωνα με την οποία αντικείμενό και αρμοδιότητα της, ως οργανισμού ανεξάρτητου από πολιτικές σκοπιμότητες, είναι απλά η σταθερότητα των τιμών και όχι η «ανάπτυξη» ή η «απασχόληση». Το δεύτερο ζήτημα είναι το λεγόμενο δημοκρατικό έλλειμμα της Ε.Ε., η γνωστή θέση ότι η κοινοτική νομοθετική εξουσία θα ασκείται από θεσμικά όργανα και πρόσωπα που δεν θα «εκλέγονται απευθείας από το λαό» και ως εκ τούτου, στερούνται νομιμότητας.

Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τους λόγους και τις πτυχές του δευτέρου θέματος από μια προσέγγιση φιλοσοφική των προβληματικών του πρώτου ζητήματος. Θα συνδέσουμε, δηλαδή, δύο είδη αποξένωσης. Η πρώτη χρονολογείται από την εποχή του homo economicus, για τον οποίο η αμοιβαιότητα προκύπτει μόνο ως αποτέλεσμα της ατομικιστικής επιδίωξης στη μεγιστοποίηση του προσωπικού οφέλους και δεν ενδιαφέρεται για αλληλέγγυους θεσμούς που δημιουργούν αμοιβαιότητα, ως μια προστιθέμενη κοινωνική αξία, σε σύγκριση με την άμεση αντίληψη του ατομικού κέρδους - όπως μια δημόσια τράπεζα που επενδύει σε τομείς που παράγουν, μακροπρόθεσμα, θετικές επιπτώσεις στον τεχνολογικό ή στον κοινωνικό-πολιτιστικό τομέα. Αυτή είναι και η ανθρωπολογική εξήγηση για την επιλογή της ελεύθερης αγοράς.

Η δεύτερη αποξένωση αντιστοιχεί στο ρόλο του σημερινού ψηφοφόρου αναγκασμένου από τις πολιτιστικές συνθήκες ή από τις τρέχουσες θεσμικές μορφές, μέσα από τις οποίες υποτίθεται εκφράζεται η δημοκρατία, να συμπεριφέρεται ως παθητικός καταναλωτής προτάσεων που δεν επιλέγει απαραίτητα γιατί είναι σε θέση να επηρεάσει τη δημιουργία τους μέσω της πολιτικής συμμετοχής και συλλογικής συζήτησης αλλά, παράλληλα με την υποβάθμιση του ατόμου σε homo economicus, μόνο και μόνο επειδή συμπίπτουν με την καλύτερη προσφορά που η αγορά των ψήφων και των πόλων εξουσίας εγγενείς σε αυτήν θα μπορούσε να προσφέρει στον ίδιο ως μεμονωμένο άτομο.

Το κείμενο που περιγράφει καλύτερα τη θεολογική καταγωγή της δύναμης της πειθούς του οράματος homo economicus είναι το «Gli Dei de lCapitalismo» της Maria Grazia Turri, δημοσιεύτηκε από τη Mimesis το 2014. Από το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου, πράγματι, μπορούμε να διακρίνουμε μια λογική συνέχεια που συνδέει άρρηκτα «το περιγραφικό μοντέλο[...] που αποδίδει στο εγωιστικό κίνητρο, ικανό να μεγιστοποιήσει το προσωπικό όφελος, ένα ρόλο κεντρικό που αποδέχεται την ιδέα της αξιοποίησης του ατομικισμού» με την παραδοχή της ύπαρξης μιας ιστορικής ευφυίας, μιας πρόνοιας η οποία θα αποτελέσει την πολιτιστική βάση της έννοιας το αόρατο χέρι, «μια φράση που βρίσκουμε ήδη στον Άγιο Αυγουστίνο (Εξομολογήσεις, Βιβλίο V, κεφ XIII) -, που σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος θα πρέπει να αφεθεί να οδηγείται από τις κρυφές κοινωνικές δυνάμεις, ακόμη και με κίνδυνο να αντιταχθεί στη φυσική τάξη πραγμάτων».

Η ιδέα μιας «απρόσωπης» αρμονίας δείχνει να είναι ο μόνος τρόπος για να λυθεί η αντίφαση ανάμεσα στον τυπικό ανθρώπινο εγωισμό υπό μια ατομιστική άποψη και την ανάγκη για μια γενική και συλλογική πρόοδο ολόκληρου του ανθρώπινου είδους, παρά τις όποιες ανισορροπίες και εγγενείς ατέλειες της πρώτης περίπτωσης. Η τελεολογική ερμηνεία του πραγματικού και του ανθρώπου ήταν ελκυστική ακόμη και στους πρώιμους στοχαστές της εποχής μας, όπως ο Paley, από την περίοδο που πρωτοεμφανίστηκαν οι σύγχρονες οικονομικές θεωρίες. Η ιδέα της αρμονίας που δημιουργείται από μια έξυπνη νόηση, τονίζει η Turri, «προσεγγίζει την αρμονία που εδραίωσε στην αγορά το αόρατο χέριτου Adam Smith, που για τον Σκοτσέζο φιλόσοφο συμπίπτει με την Πρόνοια, της οποίας προηγούμενο αποτελεί η παγκόσμια αρμονία του Leibniz στιγματισμένη στη Θεοδικία, όπου το κακό και εμμέσως η αμαρτία, ξεθωριάζει σε μια σειρά από ελαφρυντικές περιστάσεις». Η πιο επιτυχημένη και ουσιαστική εκκοσμίκευση αυτής της σκέψης, ωστόσο, φαίνεται πως ανήκει στο Hayek: «Ακόμα και ο von Hayek κινείται μέσα σε ένα παρόμοιο πλαίσιο σκέψης, μόνο που η μακρά ιστορική διαδικασία κυβερνάται όχι από το Θεό, αλλά από την ίδια την εξέλιξη. Για το Hayek μέσα από δοκιμές και λάθη, αυτό το πολύπλοκο σύστημα θεσμών, νόμων και εθίμων που ονομάζεται κοινωνία διατηρείται και εξελίσσεται χάρη σε απρόσωπες δυνάμεις που ελέγχουν τα πολύπλοκα συστήματα και την εγκυρότητα της ανθρώπινης δράσης όπως καταφαίνεται από την επιβίωσή τους, δηλαδή από η ικανότητα τους να αποδεικνύονται χρήσιμες. Αυτή η σκέψη θα αποτελέσει το εγκώμιο της αυτορυθμιζόμενης αυθόρμητης τάξης που η αξία της αποδεικνύεται από την ικανότητα συντονισμού σχεδίων δράσης πολλών ατόμων ταυτόχρονα». Ο Hayek ξαναγράφει μια τυπική προ-δαρβινική στοχευμένη συμπεριφορά μέσα από μια φαινομενικά δαρβινική γλώσσα: η επικράτηση των πιο ικανών στοιχείων είναι ο κινητήριος μοχλός της εξελικτικής πορείας της κοινωνίας.

Αυτό το μοντέλο, ωστόσο, συγκρούεται με μια ένσταση: η έννοια το «πιο ικανό στοιχείο» είναι σε συνάρτηση με ένα σύστημα «υπαρξιακών» αξιών κοινά αποδεκτό. Αυτό όμως δεν εγγυάται ότι το συγκεκριμένο σύστημα συμπίπτει με αυτό που μεγιστοποιεί την ανθρώπινη έκφραση δυνατοτήτων στις σχέσεις και στο σχεδιασμό. Η επικράτηση του πιο ικανού σε μια οικονομία καθαρής ελεύθερης αγοράς είναι η επικράτηση εκείνου που ενσαρκώνει με τον καλύτερο τρόπο την εικόνα του ανθρώπου ικανού να μεγιστοποιήσει τα ατομικά του υλικά κέρδη σε ένα περιβάλλον εγωιστικό. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορούν να υπάρξουν κοινωνικά μοντέλα στα οποία το πιο κατάλληλο άτομο είναι αυτό που ενδιαφέρεται για τη δημιουργία κοινωνικών δεσμών αμοιβαιότητας που δεν περιορίζεται στην άμεση οικονομική συναλλαγή, ή σ’ ένα σύστημα ανταλλαγής δώρων. Αυτά τα μοντέλα, όπως υποστηρίζει για παράδειγμα ο Polanyi, θα ανταποκρίνονται ορθότερα στη δημιουργία κοινωνικό-οικονομικού πλούτου αποτέλεσμα των κοινωνικών δεσμών και της συνεργασίας με συλλογικούς και μακροπρόθεσμους στόχους, ο οποίος είναι εγγενής στην ανθρώπινη«φυσικότητα». Από αυτή την άποψη, ο περιορισμός στον homo economicus θα μπορούσε, το πολύ, να παράξει ένα είδος πλούτου περιορισμένου και κοινωνικά πιο επισφαλούς ακριβώς λόγω της αστάθειας που χαρακτηρίζει τις κοινωνίες που πλήττονται από έντονη ανισοκατανομή του υλικού πλούτου. Το «εξελικτικό» αποτέλεσμα του ατομιστικού υποκειμένου θα ήταν κουτσουρεμένο, αποξενωμένο υπαρξιακά.

Το αποτέλεσμα του δημοκρατικού μοντέλου σήμερα στην Ευρώπη φέρεται να υποφέρει, με μια άλλη παράλληλη ματιά, από την ίδια παθολογία και ακολουθεί ένα παρόμοιο πρότυπο. Κατ 'αρχάς, σημειώνουμε ότι το βιβλίο της Turri τονίζει ότι «θεωρητικά οι μέθοδοι και τα περιεχόμενα των economics[...] κατά τον XX αιώνα έχουν επηρεάσει τις θεωρίες για τη δημοκρατία [σύμφωνα με τον Downs], όντως, οι καταναλωτές δεν δρουν με αλτρουισμό απέναντι στον παραγωγό, αγοράζοντας αγαθά έτσι ώστε αυτός να επιβιώσει, αλλά λαμβάνουν υπόψη μόνο τη σχέση κόστους/οφέλους. Έτσι, οι ψηφοφόροι δεν επιλέγουν με βάση αρχές και ιδεώδη, αλλά μέσα από συνάρτηση αυτών που υπόσχονται οι υποψήφιοι και τις πιθανότητες υλοποίησης τους».

Μπορούμε να πούμε πως ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώθηκαν, νομοθετούν και αλληλεπιδρούν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωβουλή και το Συμβούλιο της ΕΕ θεσμοποιεί αυτό το ισχνό ιδεώδες της «καταναλωτικής» δημοκρατίας, χάριν του οποίου δημιουργείται ένα είδος αποξένωσης του ψηφοφόρου από την πολιτική ως την πλήρη πολιτική συμμετοχή και το συλλογικό διάλογο(αξία που μπορεί να θεωρηθεί παράλληλη προς την υπαρξιακή αξία της αμοιβαιότητας του Polanyi και σε αντίθεση με την καθαρή ηδονιστική ανταλλαγή).

Ας δούμε, λοιπόν, τη νομοθετική δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

- Η κυβερνητική εξουσία στην Ευρώπη ασκείται από την Επιτροπή, αποτελούμενη από 27 Επιτρόπους (ένας ανά κράτος μέλος). Η εκλογή του Προέδρου της Επιτροπής επισήμως συνδέεται με τα αποτελέσματα των ευρωπαϊκών βουλευτικών εκλογών: το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο λαμβάνει υπόψη το γεγονός και στη συνέχεια ο υποψήφιος εκλέγεται από το Ευρωκοινοβούλιο με απόλυτη πλειοψηφία. Με την αποδοχή του αξιώματος, ο Πρόεδρος της Επιτροπής, σε συμφωνία με το Συμβούλιο, επιλέγει τα υπόλοιπα μέλη σύμφωνα με τις υποψηφιότητες όπως προτείνονται από τα κράτη μέλη. Τελικά, ολόκληρη η Επιτροπή πρέπει να εγκριθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στη συνέχεια να διοριστεί από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Η Επιτροπή διαθέτει εκτελεστικές και νομοθετικές αρμοδιότητες και λαμβάνει αποφάσεις κατά πλειοψηφία (άρθρο 250 ΣΛΕΕ).

- Το Συμβούλιο της Ένωσης ή αλλιώς Συμβούλιο Υπουργών - αποτελείται από έναν κυβερνητικό εκπρόσωπο κάθε κράτους - ασκεί νομοθετική εξουσία σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: αυτά, κατ'ουσίαν, εγκρίνουν τους κανονισμούς και τις οδηγίες αφού πρώτα έχει αποφανθεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή(το πρώτο με απλή ή ειδική πλειοψηφία ή και ομόφωνα σε σημαντικά θέματα, το δεύτερο με απλή πλειοψηφία). Αυτό σημαίνει πως για τους κανονισμούς και τις ευρωπαϊκές οδηγίες δεν αρκεί η έγκριση του εκλεγμένου Κοινοβουλίου από τους Ευρωπαίους πολίτες, αλλά πρέπει να περάσουν από τις κυβερνήσεις οι οποίες συνεδριάζουν και αποφασίζουν πίσω από κλειστές πόρτες και χωρίς τη συγκατάθεσή τους δεν μπορούν να εγκριθούν. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διαθέτει επίσης εποπτική εξουσία που μαζί με τη νομοθετική είναι από τις βασικές αποστολές αυτού του θεσμικού οργάνου.

- Οι διατάξεις που περιέχονται στους ευρωπαϊκούς κανονισμούς τίθενται σε ισχύ και αρχίζουν άμεσα να παράγουν τα αποτελέσματα τους, χωρίς την ανάγκη ενεργειών μεταφοράς στο εθνικό δίκαιο από τις κυβερνήσεις των κρατών μελών (οι λεγόμενες self-executingδιατάξεις). Η ευρωπαϊκή οδηγία δεσμεύει κάθε κράτος μέλος στο οποίο απευθύνεται όσον, αφορά το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, αλλά αφήνει στις εθνικές αρχές την επιλογή του τύπου και των μέσων (αρθώ. 288 παρ. 3 ΣΛΕΕ). Στην πραγματικότητα, σήμερα μεγάλο μέρος της ιταλικής νομοθεσίας προέρχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Υπό το πρίσμα αυτών που έχουμε θεωρήσει παραπάνω, η δομή αυτή παρουσιάζει τουλάχιστον τρεις προβληματικές:

1 - Η νομοθετική εξουσία στην Ε.Ε. ουσιαστικά βρίσκεται στα χέρια των κυβερνητικών εκπροσώπων και όχι των κοινοβουλίων. Η επιλογή συνεπώς δεν είναι αποτέλεσμα συμμετοχής στο διάλογο και στην αντιπαράθεση μεταξύ αντιπροσώπων των διαφόρων εθνικών κοινοβουλίων, πλειοψηφίας ή μειονοψηφίας, που θα έπρεπε να αντιπροσωπεύουν όλα τα κοινωνικά στρώματα. Για να ξεπεραστεί αυτό οι κανόνες επιβάλλουν στην κυβέρνηση το καθήκον ενημέρωσης: το εθνικό κοινοβούλιο έχει την ευκαιρία να εκφράσει την άποψή του όσον αφορά τις ευρωπαϊκές νομοθετικές πράξεις, την οποία η κυβέρνηση πρέπει να λάβει υποχρεωτικά υπόψη στις διαπραγματεύσεις εντός του Συμβουλίου. Όλα αυτά, ωστόσο, δεν έχουν την ίδια σημασία με την πραγματική κοινοβουλευτική συζήτηση για την τροποποίηση του σχεδίου νόμου. Όπως δήλωσε ο D Grimm, Καθηγητής του «Humboldt» στο Βερολίνο, στην πραγματικότητα, «η απώλεια σημασίας δεν μπορεί να αναπληρωθεί από αντίμετρα, τα οποία εξαντλούνται απλά στη συμμετοχή σε αποφάσεις που λαμβάνονται από άλλους. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν ισοδυναμεί με την εξουσία να αποφασίζεις αυτόνομα.

2 - Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ωστόσο, έχει την αρμοδιότητα επιβεβαίωσης των διορισμών της επιτροπής, καθώς επίσης να προτείνει τροποποιήσεις των κανονισμών πριν την επικύρωσή τους. Αλλά σ’ ένα θεσμό που αποφασίζει κατά πλειοψηφία και που πρέπει να συμπεριλάβει συμφέροντα χωρών οικονομικά, γεωπολιτικά και πολιτιστικά τόσο διαφορετικών δεν προβλέπεται στη δομή του η δυνατότητα «απόδοσης» δικαιοσύνης στα αιτήματα των μειοψηφιών που, στο ευρωκοινοβούλιο, μπορεί να αντιπροσωπεύουν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων (σε αντίθεση με τα εθνικά κοινοβούλια).

3 - Ακόμη και αν υπήρχε το δικαίωμα του βέτο από μια χώρα (όπως στην πραγματικότητα υπάρχει στο Συμβούλιο της Ένωσης σε κρίσιμες συζητήσεις), το πολιτικό κόστος ενός "ΟΧΙ"από έναν εκπρόσωπο χώρας εντός ενός θεσμού που έχει ήδη παγιωθεί και σε λειτουργία όπως η ΕΕ προκύπτει συνήθως υπερβολικά βαρύ.

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος με τον οποίο ο εκλογέας μπορεί να επηρεάσει την παραγωγή των ευρωπαϊκών οδηγιών και κανονισμών είναι, σε αυτή τη δομή, να συμμορφώσει επιθυμίες και προσδοκίες στηρίζοντας τις λιγοστές πολιτικές ομάδες που, μέσω κυβερνήσεων ή μεγάλων συνασπισμώνν στο ευρωκοινοβούλιο, έχουν λόγο στη νομοθετική διαδικασία. Ένα πρόβλημα που ενυπάρχει ήδη στα πλειοψηφικά εθνικά εκλογικά συστήματα (τα οποία συναντάμε σε διάφορες μορφές, στην Ιταλία εδώ και για περίπου 25 χρόνια, αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες). Υπάρχει διαφορά μεταξύ αυτής της στάσης και εκείνης που θυσιάζει τη συμμετοχή και τον πλουραλιστικό διάλογο στο βωμό της επαρκούς «κατανάλωσης» (της "επίτευξης") κανόνων συγκεκριμένων και αποτελεσματικών πλην όμως στρεβλών σε σύγκριση με αυτό που η αυθεντική «φυσικότητα» θα υπαγόρευε; Η αρχαία αγορά, ο γόνιμος πολιτικός διάλογος, όλο και περισσότερο παραγκωνισμένος από τον ενθουσιασμό για την επίτευξη πιο εύκολα και άμεσα του μέγιστου δυνατού σε ατομικό επίπεδο στην αγορά των ιδεών από τους προσωπικούς προμηθευτές. Σε όλα αυτά, παράγοντες όπως το μέγεθος και η ανομοιομορφία της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαδραματίζουν βασικό ρόλο: η αληθινή αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν μπορεί, ακόμη, δίχως τη λειτουργικότητα που ιστορικά έχει επιτευχθεί μέσα από τα εθνικά κοινοβούλια.

Ο homo economicus, αυτός τον οποίο ενδιαφέρει μόνο η άμεση και ατομική ωφέλεια που προκύπτει από την απλή εγωιστική συναλλαγή μεταξύ ατόμων και που αγνοεί τη δύναμη της αμοιβαιότητας και των συλλογικών αποφάσεων για έναν ισόρροπο συντονισμό του κοινού αγαθού, φαίνεται πως έχει επιβληθεί στο σκηνικό λήψης αποφάσεων της Ευρώπης. Αυτό έγινε, τη στιγμή κατά την οποία προέκυψε επιβεβλημένη επιλογή, το out-outανάμεσα στη συνάθροιση, ψηφίζοντας έναν από τους δύο ή τρεις πόλους όπου η επιλογή σου «δεν θα χαθεί» και στον πολιτικό αφανισμό. Οι εκπρόσωποι των ισχυρότερων πόλων ταυτίζονται, σε αυτή την περίπτωση, με τους πωλητές ιδεών που θέτουν την προσωπικότητά τους στη διάθεση της ρητορικής πολιτικής διαφήμισης, προκειμένου να εκλεγούν ακόμη και ως το «μικρότερο κακό».

Η Maria Grazia Turri σκιαγραφεί λοιπόν ένα σκηνικό όπου η πολιτική προσλαμβάνει «μια εμπορική διάσταση, έτσι ώστε ακόμα κι η δημοκρατία να εμφανίζεται ως μια αγορά ψήφων, όπου το κοινό είναι ο καταναλωτής στον οποίο πωλούνται ιδέες και σχέδια - όταν υπάρχουν - αλλά ιδιαίτερα πωλούνται μεμονωμένες προσωπικότητες. Εκλείπει επομένως ο βασικός σύνδεσμος στη σχέση μεταξύ θεσμών και κοινωνίας, κάτι που ελάμβαναν υπόψη και επικύρωναν οι κυρίαρχες τάξεις».

Για να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο θα ήταν απαραίτητο, ως εκ τούτου, μια αργή και ευαίσθητη θεσμική αλλαγή. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να αποτελέσει μια ήπειρο όπου θα υπάρχει μια υγιής εκπροσώπηση και πολιτική συμμετοχή αν συσταθεί κυρίως ως ένας θεσμός - εργαστήριο συχνών πολυμερών και διμερών συνθηκών, η όποια επικύρωση δεν θα μεταφέρει την πίεση που επιφέρει σήμερα η κύρωση των κανονισμών αλλά θα είναι αποτέλεσμα της διαβούλευσης των εθνικών κοινοβουλίων που κατά προτίμηση θα εκλέγονται με την περισσότερο δυνατόν μεγάλη και ισόρροπη εκπροσώπηση: το ανόθευτο αναλογικό σύστημα.

Πηγή sinistrainrete.info

*Ιταλός ερευνητής φιλόσοφος ασχολείται με την φιλοσοφία και την ηθική στην Οικονομία(σημ.μεταφ.).

Μετάφραση Μουρατίδης Γιώργος

΄΄Αλέξης Τραϊανός΄΄ o αυτόχειρας

$
0
0
To κείμενο που ακολουθεί είναι του 1988, λίγα βιογραφικά στοιχεία: Ο Αλέξης Τραϊανός, φιλολογικό ψευδώνυμο του Αλέξανδρου Ζαβατάρη, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Οκτωβρίου 1944. και σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Ο Αλέξης Τραϊανός, ύστερα από τρεις ανεπιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας, έδωσε τέλος στη ζωή του με μία τέταρτη, στις 7 Μαΐου 1980, στο Καπανδρίτι Αττικής.

του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου

Συμπληρώθηκαν οχτώ χρόνια από τον αδόκητο θάνατο του Αλέξη Τραϊανού. Η αυτοκτονία του έβαλε τέρμα όχι μόνο σε μια ζωή, αλλά και σ'ένα ποιητικό έργο. Ήταν ένας εντελώς άδικος θάνατος, όπως όλοι οι θάνατοι των νέων ανθρώπων. Ήταν ο θάνατος ενός ποιητή.
Δεν έχει σημασία αν η γνωριμία μας άρχισε όψιμα, με την αποστολή του πρώτου ποιητικού βιβλίου του. Οι Μικρές μέρες ανήκουν στο κλίμα των ποιητών της Θεσσαλονίκης. Ένα λυρικό, ελεγειακό, απαισιόδοξο βιβλίο. Η ατμόσφαιρα των παιδικών και εφηβικών του χρόνων. Ένα αυτοτελές, τέλειο βιβλίο. Όμως οι αισθητικές του αναζητήσεις άρχιζαν αμέσως μετά καθώς πολύ λαχτάρισε την ξένη ποίηση. Η ενασχόλησή του με την ποίηση των Νέγρων και των Μπητ ποιητών τον είχε καταπονήσει συστηματικά. Τα μετέπειτα βιβλία του υπογράμμιζαν τη βούληση μιας νέας φωνής στο χώρο αυτόν και, φυσικά, στη γενιά του, τη γενιά του '70.

Οι προτιμήσεις του δεν συνέπιπταν πάντα με τις δικές μου. Αλλά για τους παλιούς ποιητές της Θεσσαλονίκης είχαμε μια ταυτότητα αντιλήψεων, τις περισσότερες φορές. Όσον αφορά τους Μπητ, δηλαδή τους ποιητές που εμφανίστηκαν μετά το 1955 στις Ηνωμένες Πολιτείες κυρίως, οι απόψεις μας διέφεραν. Γιατί, πιστεύω πως η άνθηση της αμερικανικής ποίησης συμπίπτει με την περίοδο του '20 με '60, μ'εκείνο το χρονικό διάστημα που προηγήθηκε και ετοίμασε το κίνημα των Μπητ. Και οι ποιητές αυτοί, οι σημαντικοί, είναι τουλάχιστον είκοσι και ανθίζουν σ'όλον τον αμερικανικό μεσοπόλεμο, που είναι η χρυσή σελίδα όλων των φιλολογιών, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας.

Αν οι Μπητ άρεσαν στον Τραϊανό, είναι γιατί τον έθελγε ένα κίνημα που όχι μόνο απλωνόταν σ'όλες τις τέχνες, αλλά ήταν ακόμα, και κυρίως, βιοθεωρία, τρόπος ζωής και σκέψης, ένα φρέσκο αντίκρισμα ζωής, συνθετικό μέσα στις διαλυτικές του τάσεις και συνεκτικό, πράγμα που του διασφάλισε χρονική διάρκεια και δικαίωσε τις προσδοκίες για μιαν άνοιξη που παραμένει ακόμα ένα ζητούμενο. Ο παραλληλισμός του με το υπερρεαλιστικό κίνημα, που άρχισε τριάντα χρόνια πριν, δεν είναι τυχαίος. Η έκδοση μιας ανθολογίας των ποιητών αυτών της σχολής των Μπητ, η σχολιασμένη μετάφρασή τους από τον Αλέξη Τραϊανό, στάθηκε μια σπουδαία αρχή. Δεν είχε συνέχεια.

Η αυτοκτονία του Αλέξη Τραϊανού ρίχνει ακόμη βαριά τη σκιά του πάνω σ'όλους εμάς που τον γνωρίσαμε από κοντά. Χτυπώντας την πόρτα του μια νύχτα, δεν μπόρεσα να τον βρω. Τρεις μέρες αργότερα, έμαθα για το θάνατό του.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.


Από το βιβλίο του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου Ταξιδεύοντας στη δροσερή νύχτα, εκδ. Ύψιλον/Βιβλία (1991)

ΒΡΑΖΙΛΙΑ: Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΠΕΙΛΕΙ ΜΕ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ – ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝ ΕΞΕΛΙΞΕΙ

$
0
0
Αναδημοσιεύουμε μεταφρασμένο ένα άρθρο του Frente Comunista dos Trabalhdores από τη Βραζιλία αναφορικά με την απειλή νέου πραξικοπήματος στη χώρα.

Διάφοροι κορυφαίοι στρατηγοί ξεκίνησαν να υποστηρίζουν δημόσια και από κοινού τη «στρατιωτική επέμβαση» ως απάντηση στην πολιτική κρίση, για να τους ακολουθήσουν έξι ομοσπονδιακοί βουλευτές που υπερασπίζουν το μιλιταρισμό και το κλείσιμο του Κογκρέσου, καθώς και οι Μπολσεβικο-ναζί, που ήδη είχαν γίνει πασίγνωστοι για το φασιστικό τους πρόγραμμα. Η στρατιωτική κατοχή του Ρίο ντε Τζανέιρο επεκτάθηκε ως γενική πρόβα για τη δεύτερη φάση του πραξικοπήματος στη Βραζιλία.
Η αντεπανάσταση προετοιμάζει έναν προληπτικό εμφύλιο πόλεμο εναντίον του εργαζόμενου πληθυσμού έτσι, ώστε μέσω της εντατικοποίησης της κρατικής τρομοκρατίας οι εκμεταλλευόμενοι να μην έχουν το χρόνο να ξεσηκωθούν ενάντια στις οδυνηρές συνέπειες των μέτρων που εγκρίθηκαν πρόσφατα από την κυβέρνηση Τεμέρ, όπως η μεταρρύθμιση στα εργασιακά που θα ισχύσει από το Νοέμβρη, το τέλος της συνταξιοδότησης που προετοιμάζεται στο Κογκρέσο, μαζί με την εξωτερική ανάθεση της δραστηριότητας, το πάγωμα των μισθολογικών δαπανών, της υγείας και της εκπαίδευσης για 20 χρόνια.

Η κυβέρνηση Τεμέρ έχει σχεδόν εκπληρώσει το βρώμικο έργο της. Από την ίδια την προέλευση της, όμως, από την κλεπτοκρατική της φύση και την απαλλοτρίωση των ιστορικών δικαιωμάτων του εκμεταλλευόμενου και καταπιεσμένου εργαζόμενου λαού, έχει φθαρεί πολύ γρήγορα. Η κοινοβουλευτική μορφή του πραξικοπήματος παρέχει σε αυτούς που ωφελούνται από αυτό ένα πλεονέκτημα σε σχέση με το πραξικόπημα του 1964: μετά την εξάντληση όλων των πολιτικών θεσμών του καθεστώτος, λόγω της τεράστιας λαϊκής δυσαρέσκειας, η μπουρζουαζία που έκανε το πραξικόπημα μπορεί να παρουσιάσει το στρατό ως το σωτήρα της πατρίδας, εξαπατώντας σημαντικές μερίδες του πληθυσμού. Ο στρατός δεν είναι παρά ένα απλό εργαλείο των πολυεθνικών, των τραπεζιτών, των μεγάλων καπιταλιστών και του ιμπεριαλισμού, αυτών δηλαδή που ωφελούνται από τη συνωμοσία του πραξικοπήματος.

Η εργατική τάξη δεν μπορεί να παρακολουθήσει παθητικά αυτή την κλιμάκωση. Είναι απαραίτητο να σημάνουμε συναγερμό σε ολόκληρη την τάξη μας για τη σοβαρότητα της στιγμής, να κάνουμε συνελεύσεις για να συζητήσουμε τις απαραίτητες δράσεις και να οργανώσουμε λαϊκές επιτροπές εναντίον του πραξικοπήματος σε κάθε χώρο εργασίας, στέγασης και σπουδών, με στόχο το σχηματισμό ενός Εθνικού Κογκρέσου της Εργατικής Τάξης ενάντια σε όλες τις επιθέσεις των πραξικοπηματιών. Μια καταστροφή πλησιάζει, καθώς η στρατιωτική κατοχή της πόλης του Ρίο, ενισχυμένη σε πιθανή ομοσπονδιακή επέμβαση στην ευρύτερη επικράτεια του Ρίο, αποτελεί δοκιμή για το μελλοντικό στρατιωτικό πραξικόπημα που υποστηρίζεται από τράπεζες και πολυεθνικές. Η Folha de Trabalhador, μια από τις πρώτες οργανώσεις στη χώρα που προειδοποίησε την τάξη μας για το πραξικόπημα από το 2013 ακόμα, πριν λίγες εβδομάδες έκανε την ακόλουθη πρόγνωση στο 28ο τεύχος της εφημερίδας της:

“Το Ρίο του 2017 μπορεί να είναι η Βραζιλία του 2018

Μάρκος Σίλβα

Το Ρίο ντε Τζανέιρο του 2017 αποτελεί πείραμα της πραξικοπηματικής μπουρζουαζίας, μια πρόβα επιβολής κατάστασης έκτακτης ανάγκης (GLO, Εγγύηση Νόμου και Τάξης) σε εθνικό επίπεδο, σε περισσότερες από μία πόλεις. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης εξουσιοδοτεί τον πρόεδρο να χρησιμοποιήσει τις ένοπλες δυνάμεις σε ορισμένες εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως στους Ολυμπιακούς Αγώνες ή κατά των διαδηλωτών στις 24/5 στην Μπραζίλια.

Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι η αστική τάξη θα συνεχίσει να στραγγαλίζει ολοένα και περισσότερο τα δημοκρατικά δικαιώματα, ειδικά την εργατική δημοκρατία, τα συνδικάτα, τις ενώσεις, τα αριστερά κόμματα και τα μέσα τους, την ίδια στιγμή που θα εγκαθιδρύει μακαρθισμό στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Με αυτόν τον τρόπο, θα μετατρέψουν το παρόν καθεστώς σε μια μορφή δικτατορίας, με την αυξανόμενη παρουσία των ενόπλων δυνάμεων, του στρατού και της αστυνομίας, στο δρόμο, και την έλεγχο με αυτόν τον τρόπο της κοινωνικής ζωής.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το παραπάνω θα στοχεύει στην καταστολή των οργανωμένων κοινωνικών κινημάτων και των απεργιών που μπορεί να ξεσπάσουν λόγω της αντίστασης στην περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και την καταστροφή των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Το πραξικόπημα αυτό δεν στρέφεται μόνο εναντίον του Εργατικού Κόμματος (ΡΤ), αλλά εναντίον όλων των εργαζομένων στη Βραζιλία. Είναι στο χέρι μας να οργανωθούμε και να αντισταθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο εν μέσω της βαρβαρότητας που εξαπολύθηκε από την ευθυγραμμισμένη με τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού πραξικοπηματική αστική τάξη.”

Επειδή η ανεξάρτητη Καταλονία είναι μαχαιριά στη καρδιά της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης τους!

$
0
0
του Γιώργου Μητραλιά

Να λοιπόν που φτάσαμε αισίως στο προβλέψιμο και αναπόφευκτο: Η κυβέρνηση της Μαδρίτης καταργεί την αυτονομία της Καταλονίας, πράγμα που σημαίνει ότι την επαναφέρει στο καθεστώς που ίσχυε επί της δικτατορίας του φίλου, συμμάχου και συμπολεμιστή του Αδόλφου Χίτλερ, του πραξικοπηματία στρατηγού Φράνκο! Έτσι, η Καταλονία δεν θα έχει πια ούτε δημοκρατικά εκλεγμένη δική της κυβέρνηση, ούτε δικά της όργανα διακυβέρνησης, αλλά θα διαχειρίζονται τις υποθέσεις της -και τη ζωή των πολιτών της- τα μακρινά υπουργεία της Μαδρίτης και οι διάφοροι καταλανοί “εκπρόσωποι” τους σε ρόλο σύγχρονων... γκαουλάιτερ…
Γνωρίζουμε προκαταβολικά τον αντίλογο καθώς μας βομβαρδίζουν με αυτόν εδώ και εβδομάδες, τα καλά μας ΜΜΕ και οι ποικίλοι “αναλυτές” τους: Μα, θα πουν, όλα αυτά που κάνει η κυβέρνηση της Μαδρίτης είναι απολύτως “συνταγματικά” και “νόμιμα”. Συμφωνούμε απόλυτα. Είναι τόσο νόμιμα και τόσο συνταγματικά όσο ήταν και η άνοδος του Χίτλερ και του Μουσολίνι στην εξουσία! Ή ακόμα η πρόσφατη εγκατάσταση του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Ή επίσης ο πολύ πιο γνωστός σε εμάς, “νόμιμος” ζουρλομανδύας των Μνημονίων που “νόμιμα” φόρεσαν στη χώρα μας. Αλίμονο, η νομιμότητα είναι κάτι πολύ σχετικό ειδικά όταν αυτή αλλάζει ανάλογα με τις ανάγκες των υπερμάχων της, που εξάλλου -πρώτοι αυτοί- δεν έχουν κανένα συνειδησιακό πρόβλημα να την παραβιάσουν άνετα και ωραία όταν τους συμφέρει.




Δυστυχώς, η συζήτηση με τους φίλους και υποστηρικτές του κ. Ραχόι δεν έχει και πολύ νόημα και δεν μπορεί να καταλήξει πουθενά καθώς όλοι αυτοί κάνουν απλώς τη δουλειά τους και βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Αντίθετα όμως, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι έχει νόημα η συζήτηση με τους κάθε λογής “αριστερούς” που υιοθετούν τα ίδια “επιχειρήματα” για να ταχθούν ενάντια στην ανεξαρτησία της Καταλονίας. Ο λόγος αυτής της επιμονής μας είναι απλός: Νομίζουμε ότι είναι σήμερα ζωτικής σημασίας, και για τους Καταλανούς αλλά και για εμάς τους ίδιους, η δημιουργία του ευρύτερου δυνατού ενωτικού κινήματος έμπρακτης αλληλεγγύης στον (πάντα τραγικά μόνο) καταλανικό λαό! Κατά συνέπεια, συζητάμε θέλοντας να πείσουμε επειδή κανείς δεν περισσεύει από αυτή τη κινητοποίηση και μάχη μακράς διάρκειας και ιστορικής σημασίας…



Μας λένε λοιπόν συστηματικά ότι το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου και το αποτέλεσμά του (90% υπέρ του Ναι στην καταλανική ανεξαρτησία) δεν ήταν “νόμιμο” και για αυτό αντιπροτείνουν ένα “νόμιμο” και “από κοινού συμφωνημένο (pactado)”. Συγγνώμη, αλλά αυτή η (αντι)πρότασή τους είναι απλώς εξωπραγματική. Δημοψήφισμα “συμφωνημένο” με ποιον; Προφανώς, με την κυβέρνηση της Μαδρίτης και την πλειοψηφία του Κοινοβουλίου της Μαδρίτης. Όμως, αυτές δεν είναι αφηρημένες έννοιες, έχουν ένα όνομα. Λέγονται κυβέρνηση Ραχόι και κοινοβουλευτική πλειοψηφία του Λαϊκού κόμματος (ΡΡ) του Ραχόι και των -εξίσου ή ίσως ακόμα σκληρότερων συμμάχων του- Σοσιαλδημοκρατών του Πέδρο Σάντσες (PSOE) και ακραιφνών νεοφιλελεύθερων Ciudadanos. Όλοι δαύτοι είναι -και το αποδεικνύουν καθημερινά έμπρακτα- ορκισμένοι εχθροί και λυsσασμένοι πολέμιοι του δικαιώματος των Καταλανών στην αυτοδιάθεση και οποιαδήποτε επίκληση της δυνατότητας να ...συμφωνήσουν να διεξαχθεί ένα τέτοιο δημοcήφισμα αποτελεί είτε όνειρο θερινής νύκτας, είτε κακόγουστο καλαμπούρι, είτε απλό προσχηματικό ελιγμό για να καλυφθεί η ουσιαστική επαίσχυντη υποστήριξη της πολιτικής του Ραχόι.

Μα, λέει ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, καλούμε τους Καταλανούς ανεξαρτηστές να ξεχάσουν την ανεξαρτησία τους και να συμπράξουν με εμάς στην προσπάθειά μας να ανατρέψουμε τον Ραχόι και κατά συνέπεια, να αλλάξουμε κυβέρνηση και κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αυτό το επιχείρημα θα είχε μια αξία αν είχε στοιχειωδώς στέρεες και ρεαλιστικές βάσεις. Όμως, ο κ. Ιγκλέσιας δεν βλέπει παρά μια δυνατότητα να εκδιωχθεί ο Ραχόι και το κόμμα του από την εξουσία: Να συμφωνήσει και να συμμαχήσει μαζί του ο Πέδρο Σάντσες και οι σοσιαλδημοκράτες του. Ωστόσο, οι προσπάθειές του να πείσει τον Σάντσες αποδείχτηκαν πάντα μάταιες ακριβώς επειδή ο Σάντσες δηλώνει καθημερινά την υποστήριξή του στη καταλανική πολιτική του Ραχόι, φτάνοντας μάλιστα να τον παροτρύνει να λάβει ακόμα πιο σκληρά μέτρα! Εξάλλου, ο Σάντσες δεν πρωτοτυπεί. Όλοι οι προκάτοχοί του στην ηγεσία του PSOE, είτε από κυβερνητικές θέσεις, είτε ως αξιωματική αντιπολίτευση διακρίθηκαν ανέκαθεν για την σκληρότατη στάση τους απέναντι στην καταλανική αυτοδιάθεση, ξεπερνώντας μάλιστα συχνά το Λαικό κόμμα -π.χ. επί πρωθυπουργίας Φελίπε Γκονσάλες- σε κατασταλτικό μένος. Άρα για ποιο “συμφωνημένο” και “νόμιμο” δημοψήφισμα μιλάει ο κ. Ιγκλέσιας αλλά και ο κ. Γκαρθόν της Ενωμένης Αριστεράς και η Κα Κολάου, όταν όχι μόνο το σημερινό (αλλά και χτεσινό και παντοτινό) Ισπανικό Κράτος δεν χαρίστηκε ποτέ στον καταλανικό λαό, αλλά και πουθενά και ποτέ καμιά εθνική ανεξαρτησία δεν προσφέρθηκε γενναιόδωρα από τους κατακτητές στους κατακτημένους;...

Οι ίδιοι μας λένε επίσης ότι το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου δεν είναι αρκετό για να στηρίξει μια κήρυξη ανεξαρτησίας επειδή η συμμετοχή σε αυτό ήταν μόνο 43%. Σαθρό και εντελώς υποκριτικό το παραπάνω “επιχείρημά” τους. Πέρα από το γεγονός ότι εξίσου σημαντικά δημοψηφίσματα όπως π.χ. εκείνα για το ευρωσύνταγμα, κρίθηκαν αρμοδίως ισχυρά και αψεγάδιαστα, όταν φυσικά το αποτέλεσμά τους ήταν βολικό στους κυβερνώντες, παρόλο που η συμμετοχή σε αυτά ήταν μικρότερη του 43% (!), οι εκφράζοντες τέτοιου είδους ενδοιασμούς ξεχνούν να λάβουν υπόψην τους κάτι που είδε όλος ο κόσμος: τη φοβερή βία και τρομοκρατία που άσκησε η κυβέρνηση Ραχόι και οι πραιτωριανοί της πάνω στους Καταλανούς ψηφοφόρους. Στ’αλήθεια, σε ποια άλλη χώρα όχι μόνο θα ψήφιζε το 43% των ψηφοφόρων, αλλά και θα υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια τα εκλογικά τμήματα και τις κάλπες απέναντι στις ορδές των βάρβαρων μπάτσων του Ραχόι που έστειλαν στα νοσοκομεία 900 Καταλανούς πολίτες μόνο και μόνο επειδή ήθελαν να ψηφίσουν;




Αντί λοιπόν να εκφράζουν τους ενδοιασμούς τους για τη μικρή τάχα συμμετοχή (στ’αλήθεια, πόσοι ψηφίζουν πια στις βουλευτικές εκλογές στις περισσότερες από τις ευρωπαϊκές μας χώρες;), θα ήταν πολύ πιο λογικό οι καλοί επικριτές μας να δώσουν τα εύσημα και να εγκωμιάσουν αυτό το γενναίο καταλανικό λαό που έδωσε και δίνει μαθήματα δημοκρατίας σε όλους και όλες μας στην Ευρώπη και στο κόσμο! Αντί να του πουν και μπράβο, δηλωνουν όμως υποκριτικά τις “αμφιβολίες” τους για την εγκυρότητα του αποτελέσματος, ξεχνώντας ταυτόχρονα ότι σε πάνω από 200 εκλογικά τμήματα είτε δεν μπόρεσε να γίνει ψηφοφορία επειδή τα έσπασαν οι πάνοπλοι αστυνομικοί της Μαδρίτης, είτε οι κάλπες απήχθησαν με τη βία από τους ίδιους αυτούς βάρβαρους -και γνωστούς για την προσήλωσή τους στις φασιστικες παραδόσεις- αστυνομικούς. Συμπέρασμα: Τι να πει κανείς πέρα από το...Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί!



Και όμως, αν πραγματικά νοιάζονταν για τη δημοκρατία και για τα δίκαια των “από κάτω”, μια και μόνο ματιά στα τεκταινόμενα των ημερών θα αρκούσε στους ποικίλους “μεμψιμοιρούντες” για να προσανατολιστούν διαπιστώνοντας αυτό που βγάζει πια μάτια: Ότι ο καταλανικός λαός και η αυτοδιάθεσή του έχει να πολεμήσει μια πρωτοφανή Ιερά Συμμαχία της ντόπιας (καταλανικής και ισπανικής) νεοφιλελεύθερης αντίδρασης που καθοδηγείται από το καταλανικό, ισπανικό και διεθνές μεγάλο κεφάλαιο! Μια σύγχρονη Ιερά Συμμαχία καπιταλιστών που θέλει να επιβάλει οικονομική ασφυξία στους “ατίθασους” Καταλανούς (ξεπερνούν πια τις 900 οι επιχειρήσεις και τράπεζες που εγκαταλείπουν την Καταλονία!), ενώ ταυτόχρονα οι διάφοροι Μέρκελ, Μακρόν και Γιούνκερ υπόσχονται δημόσια να απομονώσουν σαν να ήταν “λεπρή” την εξεγερμένη Καταλονία επειδή θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση στη ρημαγμένη Ευρώπης τους…

Ας κάνουμε λοιπόν επιτέλους και εμείς ό,τι κάνουν οι απανταχού γης δήμιοί μας που, με το φοβερό τους ταξικό ένστινκτο, έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους επειδή έχουν προ πολλού συνειδητοποιήσει ότι μια ανεξάρτητη Καταλανική Δημοκρατία των κινητοποιημένων πολιτών της θα είναι μαχαιριά στη καρδιά της νεοφιλελεύθερης και αντιδραστικής Ευρώπης τους. Ας τους μιμηθούμε και ας σπεύσουμε να στηρίξουμε ενεργά τον δοκιμαζόμενο αλλά ηρωϊκά αντιστεκόμενο λαό της Καταλονίας και την “Καταλανική Δημοκρατία” του. Αρχίζοντας με τη συμμετοχή μας στη συγκέντρωση που θα γίνει στις 3 το απόγευμα του Σαββάτου στο Σύνταγμα και θα συνεχίσει με πορεία στην Ισπανική Πρεσβεία, την ώρα ακριβώς που στη Βουλή της Μαδρίτης θα ψηφίζεται το διαβόητο ελευθεροκτόνο άρθρο 155 αλλά και που θα κατακλύζονται οι πλατείες όλης της Καταλονίας από εκατομμύρια υπερασπιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας! Ποιός να τόλεγε ότι μετά από 80 χρόνια θα αντηχούσε και πάλι σε όλη την Καταλονία το μακρινό αλλά πάντα επίκαιρο NO PASARAN!


ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr

ΕΝΑΡΞΗ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΟΡΙΝΘΟΥ

$
0
0
Εκατονταετηρίδα Ρωσικής Επανάστασης: Σκέψεις για τον 21ο Αιώνα – Διεθνές Συνέδριο
26-29 Οκτωβρίου 2017

Ξεκινάει την Πέμπτη 26 Οκτωβρίου το Διεθνές συνέδριο “Εκατονταετηρίδα Ρωσικής Επανάστασης: Σκέψεις για τον 21ο αιώνα.” που συνδιοργανώνουν το τμήμα Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, το Cooperative Institute for Transnational Studies και το California School of Integral Studies, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Ρωσική Επανάσταση.

Έλληνες και ξένοι διακεκριμένοι ακαδημαϊκοί και ερευνητές συμμετέχουν με ομιλίες σε θεματικές όπως: Αντιφάσεις του πρώιμου σοσιαλισμού, Πόλεμος και επανάσταση, Η προπαγάνδα και οι επιρροές των μέσων ενημέρωσης, Επαναστατική εκπαίδευση, Μαρξιστική θεωρία και επανάσταση, Ο αντίκτυπος της ρωσικής επανάστασης σε άλλες χώρες, Επίδραση της ρωσικής επανάστασης στην επιστήμη, Φασισμός και κομμουνισμός.

Στο πρόγραμμα του συνεδρίου περιλαμβάνονται επίσης: Ειδικό αφιέρωμα στον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Προβολή του ντοκιμαντέρ του Θύμιου Κάκου «Te encontre Che”. Θα ακολουθήσει συζήτηση με τον Carlos (Calica) Ferrer στενό παιδικό φίλο και στη συνέχεια συνοδοιπόρο του Τσε, τη Μάρτα Ντίας και την Άννα Ντινερστάιν.

Βιβλιοπαρουσιάσεις. Τέσσερις παρουσιάσεις ελληνικών και ξένων βιβλίων, με αφορμή των οποίων θα γίνεται μία ευρύτερη συζήτηση από πάνελ ομιλητών. Τα βιβλία είναι: The Syriza wave, της Helena Sheehan, στο πάνελ οι: Γιάννης Μηλιός, Κώστας Ήσυχος, Παναγιώτης Μαυροειδής, Στράτος Γεωργούλας, Ελένη Πορτάλιου. Greek capitalism in crisis: Marxist Analyses, του Στ. Μαυρουδέα, στο πάνελ ο συγγραφέας και οι: Γιώργος Οικονομάκης, Χρήστος Παπαθεοδώρου, Διονύσης Γκράβαρης. Η Ρώσικη Επανάσταση και ο Πρώιμος Σοσιαλισμός στη λογική της Ιστορίας, συλλογικό έργο με κείμενα των Βίκτορ Αλεξέγιεβιτις Βαζιούλιν, Μανόλη Δαφέρμου, Γιώργου Κακαρίνου, Δημήτρη Κούλου και Δημήτρη Πατέλη, στο πάνελ οι: Δημήτρης Πατέλης, Τριαντάφυλλος Μεϊμάρης. Έτος Ένα της Ρώσικης Επανάστασης, του Βίκτωρ Σερζ, στο πάνελ οι: Λέναδρος Μπόλαρης, Χρήστος Κεφαλής.

Ειδικό αφιέρωμα σε ρωσικά τραγούδια από την 50μελή χορωδία του Παντείου Πανεπιστημίου (26 Οκτωβρίου).

Το συνέδριο θα είναι ανοικτό στο κοινό και θα δίνονται βεβαιώσεις παρακολούθησης για όσους το επιθυμούν μετά από αίτηση. Η γλώσσα του συνεδρίου θα είναι ελληνικά και αγγλικά.

Οι εγγραφές θα πραγματοποιηθούν την πρώτη μέρα Πέμπτη 26 Οκτωβρίου σε ειδικά διαμορφωμένο σημείο στην είσοδο του Πανεπιστημίου στην Κόρινθο, στις 18.00 το απόγευμα και στη συνέχεια θα ξεκινήσουν οι εργασίες της πρώτης μέρας.

Το αναλυτικό πρόγραμμα του συνεδρίου θα είναι διαθέσιμο στους χώρους του συνεδρίου. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του συνεδρίου: http://www.coop-its.org/russian-revolution-centenary-reflections-21st-century/


Η Οργανωτική Επιτροπή του συνεδρίου ευχαριστεί θερμά τους Δήμους Ναυπλιέων, Κορινθίας και Λουτρακίου για τις χορηγίες τους.

Viewing all 6521 articles
Browse latest View live