Γιάννης Μακρυγιάννης

Συνέντευξη με τον Κο Ανδρέα Ζαφείρη, εκπρόσωπο της διπλωματικής αντιπροσωπείας της Λ. Δημοκρατίας του Ντονέτσκ

(Σημαντική Σημείωση: Λ. Δημοκρατία Ντονέτσκ και Λ.Δημοκρατία Λουγκάνσκ ειναι οι δύο Ρωσόφωνες δημοκρατίες που δημιουργήθηκαν στην Ανατολική Ουκρανία ωστε να διασωθούν οι Ρωσόφωνοι, και άλλοι, πληθυσμοί απο τις τρομοκρατικές επιθέσεις νεοναζιστικών ομάδων θανάτου που ανετρεψαν με πραξικόπημα τον εκλεγμενο πρόεδρο της Ουκρανίας το 2014, νεοναζιστικά ταγματα που τελικως οδηγησαν την Ουκρανια, που ειχε σχεδόν μηδενικο χρέος, σε εμφύλιο πολεμο, φυλετικους και πολιτικούς διωγμους, την υπερχρέωση της χωρας, και τελικα έστρεψαν τη χωρα στην αγκαλιά του ΔΝΤ . Η ίδια η Ουκρανία έχασε σημαντικό κομμάτι του ΑΕΠ (-50% !) ως αποτέλεσμα του πραξικοπήματος, υπερεξοπλισμων για εθνοκάθαρση, και πολιτικων ΔΝΤ ωστε να δανειστει για να αγοράσει όπλα για την εθνοκάθαρση. Οι νέες δημοκρατίες Ντονετσκ-Λουγκανσκ έχουν τη συμπαράσταση των επιχειρηματιών της πολύπαθης αυτής περιοχής.)





Κύριε Ζαφείρη, πώς στην Ουκρανία, κατάφεραν να ανατρέψουν το 2014 τον εκλεγμένο πρόεδρο Γιανουκόβιτς, και να εγκαταστήσουν κυβέρνηση με φιλοναζιστικό ένοπλο κομμάτι και με νέο πρόεδρο τον λεγόμενο ‘βασιλιά της σοκολάτας’; Περιγραψτε μας εν συντομία τα τότε γεγονότα.

Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια της νύχτας της 21ης Νοεμβρίου 2013, όταν ξαφνικές ταραχές ξέσπασαν στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας, Κίεβο, αφότου η Ουκρανική κυβέρνηση έβαλε τέλος στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Την Ηγεσία είχαν ακροδεξιές και νεοναζιστικές ομάδες, καθοδηγούμενες και χρηματοδοτούμενες από ΕΕ και ΝΑΤΟ. Κατά τη διάρκεια των ταραχών ,από τις 18 έως τις 20 Φεβρουαρίου, σκοτώθηκαν 98 άτομα και τραυματίστηκαν χιλιάδες. Δεν υπήρχε τίποτα το αυθόρμητο στα γεγονότα της Ουκρανίας. Η Ουκρανία με πληθυσμό 45 εκ έχει ένα συμπαγή ρωσόφωνο πληθυσμό στα νοτιοανατολικά της χώρας 25 εκ. ενώ οι συναλλαγές με τη Ρωσία αφορούσαν το 25-30% της οικονομίας, χωρίς σε αυτό να υπολογίζεται η σχέση με το ευρασιατικό μπλοκ που χτίζεται γύρω από τη Ρωσία και την Κίνα σε αντιδιαστολή με την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Δεν θα αναφερθούμε εδώ στα απώτερα οικονομικά και γεωστρατηγικά σχέδια της Δύσης, της ΕΕ. ή των ΗΠΑ. Λόγω της κρίσης τους οι δυτικές ελίτ είναι ικανοί να προκαλέσουν και μερικούς πολέμους χαράσσοντας από τώρα τις νέες ισορροπίες και διεκδικώντας εκ νέου την ηγεμονία στη νέα συνθήκη που θα αντικαταστήσει το status quo που προέκυψε μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο και την κατάρρευση της ανατολικής Ευρώπης το 1990. Είναι επίσης ικανοί μες τον πανικό τους να συμμαχήσουν με το φασισμό που αναδύεται μέσα από τα σπλάχνα ενός σάπιου συστήματος, προκειμένου να πάρουν ακόμα μια παράταση ζωής. Και ο φασισμός επανέρχεται ξανά στο προσκήνιο 80 χρόνια μετά το μεσοπόλεμο σε μια εποχή θανάσιμης κρίσης του συστήματος για να το βγάλει από τη δύσκολη θέση για ακόμα μια φορά. Αυτό λοιπόν συνέβη στην Ουκρανία: ένα πραξικόπημα υβριδιακού τύπου: (νεοφιλελεύθερο-νεοφασιστικό) με ισχυρές γεωπολιτικές παραμέτρους.



Οι ένοπλες ναζιστικές δυνάμεις της Ουκρανίας, τα ‘αποσπασματα θανάτου’ που εξολοθρεύουν ολόκληρες πόλεις, και εκαψαν ακομη και εκατοντάδες ανθρώπους ζωντανούς στην Οδησσό, υπάρχουν ακόμη, 3 χρόνια μετά την ανάληψη καθηκόντων από τον νέο πρόεδρο της Ουκρανίας;
Οι ένοπλες ναζιστικές δυνάμεις της Ουκρανία και τα «αποσπασματα θανάτου» που εξολοθρεύουν ολόκληρες πόλεις, και εκαψαν ζωντανούς εκατοντάδες ανθρώπους στην Οδησσό, όχι απλά υπάρχουν ακόμη, 3 χρόνια μετά, αλλά , μαζί με τα μισθοφορικά στρατεύματα και τα ΝΑΤΟικά αποσπάσματα , αποτελούν τη βασική δύναμη στήριξης του καθεστώτος. Οι δυνάμεις αυτές έχουν αναλάβει να συντηρούν ένα τρομακτικό κλίμα καταστολής και φόβου. Εξαφανίσεις αντιφρονούντων, ομαδικοί τάφοι, συλλήψεις, βασανιστήρια, είναι ο μοναδικός τρόπος μέσω του οποίου το καθεστώς του Κιέβου προσπαθεί να κερδίσει λίγο χρόνο πριν την κατάρρευσή του.



Πώς δημιουργήθηκε και πότε η Ρωσόφωνη Λ. Δημοκρατία του Ντονέτσκ και η γειτονική Λ.Δημοκρατία του Λουκάσκ; Τι ποσοστό κερδισαν τα δημοψηφίσματα ανεξαρτησίας και πότε έγιναν;
Η Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ, κήρυξε την ανεξαρτησία της από την Ουκρανία στις 7 Απριλίου 2014. Η Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ κήρυξε την ανεξαρτησία της στις 27 Απριλίου 2014 Στις 11 Μαΐου 2014 έγιναν δημοψηφίσματα για την ανεξαρτησία στο Ντόνετσκ και το Λουγκάνσκ. Το 89,07 % ψήφισε υπέρ της αυτοδιοίκησης και το 10,19% ενάντια, με τη συμμετοχή να φτάνει στο 75%.



Τι πληθυσμό έχει η κάθε δημοκρατία σήμερα; Ποιο είναι το ΑΕΠ της κάθε μίας και ποιες είναι οι σημαντικότερες βιομηχανίες, ορυχεία και άλλες παραγωγικές μονάδες που διαθέτουν; Τι νόμισμα έχουν;
Η περιοχή του Ντονέτσκ έχει έκταση 26 517 km². Η περιοχή του Λουγκάνσκ έχει έκταση 26.684 km².
Η περιοχή του Ντονέτσκ ήταν η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της Ουκρανίας. Κατοικείται περίπου από το 9% του συνολικού πληθυσμού της χώρας . Την 1η Αυγούστου 2015 ο πληθυσμός ανερχόταν σε 4. 277.923 άτομα. Ο πληθυσμός χαρακτηρίζεται από πολυεθνικότητα – υπάρχουν εκπρόσωποι από περισσότερες από 120 εθνοτικές ομάδες: Ουκρανοί , Ρώσοι , Έλληνες , Εβραίοι , Γερμανοί , Τατάροι και άλλοι. Οι έλληνες είναι η τρίτη πληθυσμιακή ομάδα. Το 75% του πληθυσμού είναι ρωσόφωνο.



Η περιοχή του Ντονέτσκ από πλευράς ορυκτού πλούτου διαθέτει σιδηρομετάλλευμα, άνθρακες, μαγγάνιο, φυσικό αέριο και πετρέλαιο, ορυκτό άλας, θείο, γραφίτη, τιτάνιο, νικέλιο, υδράργυρο και μαγνήσιο. Οι βιομηχανίες του ήταν από τις πλέον αναπτυγμένες στην πρώην Σοβιετική Ένωση και παράγουν (και σήμερα) μηχανήματα και προϊόντα σιδήρου, μέταλλα, εξοπλισμό μεταφορικών μέσων, χημικά προϊόντα . Συγκεντρώνει πάνω από 2000 βιομηχανικές επιχειρήσεις της μεταλλουργίας, της χημικής βιομηχανίας , της ενέργειας, της βαριάς μηχανικής και των οικοδομικών υλικών και διαθέτει περίπου 300 κοιτάσματα ορυκτών. Πιο συγκεκριμένα η βιομηχανική παραγωγή σε αξία:
• Μεταλλουργία- 8,49 δισεκατομμύρια δολάρια ( 5,83 δις μετά την έναρξη του πολέμου)
• εξορυκτική βιομηχανία – 4.45 δισεκατομμύρια δολάρια ( 2,38 μ.τ.ε.τ.π.)
• παραγωγή και προμήθεια ηλεκτρισμού, φυσικού αερίου και ατμού 2,66 δισ. δολάρια
• βιομηχανία τροφίμων – 2.30 δισεκατομμύρια δολάρια (1,39 μ.τ.ε.τ.π.)
• κατασκευές – 2,15 δισεκατομμύρια δολάρια (0,80 μ.τ.ε.τ.π.)
• χημική, φαρμακευτική βιομηχανία – 1,69 δισεκατομμύρια δολάρια (0,68 μ.τ.ε.τ.π.)
• παραγωγή οπτάνθρακα και ραφιναρισμένα προϊόντα – 1,67 δισεκατομμύρια δολάρια (0,89 μ.τ.ε.τ.π.)
Σχεδόν το 50% των βιομηχανικών προϊόντων πωλούνται στο εξωτερικό. Οι εξαγωγές το 2013 ανήλθαν σε 12,408 δισεκατομμύρια δολάρια . Η οικονομία της περιοχής εκπροσωπείται επίσης από ένα ισχυρό αγροβιομηχανικό συγκρότημα. Το 2013 ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός ανερχόταν σε 1.097.148 άτομα.



Η περιοχή του Λουγκανσκ έχει πληθυσμό 2. 540. 191 άτομα. Το 68,8% είναι ρωσόφωνοι. Η περιοχή του Λουγκάνσκ είναι μια από τις πιο βιομηχανοποιημένες περιοχές της Ουκρανίας.
Ο κύριος τομέας της περιοχής είναι ο άνθρακας, των οποίων τα αποθέματα συνολικού ισοζυγίου ανέρχονται σε 14. 541 εκατομμύρια τόνους και το φυσικό αέριο (την περιοχή διερευνάται και αξιοποιείται ένας αριθμός πεδίων φυσικού αερίου στις περιοχές Krasnopopivsky, Borovskoye, Kapitonovskoe, Muratovskoe, Lobachevskoe, Kondrashevskoe, Vilhovskoe, Makeyevskoe, Zaytsevskoe,Vergunskoe και Krasnopopivske. Εργασίες εξερεύνησης αερίου διεξάγονται στις περιοχές Crimean, Metelkin, Smolyanin, Yampol, East Kapitanovskaya, Borovska, Sentyanovskaya και Markov-Kruzhilivsky).



Εχει σταματήσει η εμπόλεμη κατάσταση; Εχει τηρήσει η Ουκρανία τις συμφωνίες περι κατάπαυσης του πυρός που υπέγραψε, ή απλά συμπεριφέρεται ως φασιστικό κράτος με σκοπό την εθνοκάθαρση, όπως οι ναζί στον β παγκόσμιο πόλεμο;
Η Ουκρανία δεν τηρεί τις συμφωνίες κατάπαυσης του πυρός. Συνεχίζει τις επιθετικές ενέργειες κατά αμάχων και κατοικημένων περιοχών. Κάθε μέρα σημειώνονται περιστατικά στρατιωτικών επιθέσεων. Σε μηνιαία βάση πάνω από 1500 περιστατικά παραβίασης, με βομβαρδισμούς και επιθέσεις. Συνολικά πάνω από 10.000 έχουν δολοφονηθεί και 1 εκ έχουν εξαναγκαστεί να μεταναστεύσουν. Πάνω από 100 παιδιά έχουν δολοφονηθεί ενώ εχουν χτυπηθεί σχολεία, νηπιαγωγεία και νοσοκομεία.



Αν και έχει μολις 3 χρόνια παρουσίας ως νέο κράτος, ποια εκτιμάτε ότι είναι τα σημαντικότερα επιτεύγματα της Λαικής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ; Τι επιτευγματα απολαμβάνει ενας πολίτης στην καθημερινή του ζωή, που δεν θα απολαμβανε αν η περιοχή ηταν υπο κατοχή από τις φασιστικές Ουκρανικές δυνάμεις που επικράτησαν αλλού, από τα ‘τάγματα θανάτου’;



Oι πολίτες της ΛΔ Ντονετσκ και του Λουγκανσκ ζουν σε καθεστώς ελευθερίας άσκησης των δικαιωμάτων τους . Μπορούν να μιλούν ελεύθερα τη γλώσσα τους (που ήθελε να απαγορεύσει το Κίεβο), να τιμούν την ιστορία τους και το πολιτισμό τους, να οικοδομούν ένα πολιτικό σύστημα που δεν είναι η συνέχεια του προηγούμενου παρασιτικού, να τολμούν ριζικές αλλαγές και στο επίπεδο της οικονομίας (καταργώντας τις ιδιωτικές τράπεζες, εθνικοποιώντας μεγάλες βιομηχανικές μονάδες κα), να αναπτύσσουν νέες κοινωνικές δομές. Αντίθετα, κάτω από τη κυριαρχία του καθεστώτος του Κιέβου θα είχαν την τύχη των υπόλοιπων κατεχόμενων από τις μισθοφορικές ομάδες και τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα περιοχών : τρόμος, δολοφονίες, ανεργία, απόλυτη οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση! Το «ευρω-όραμα» που υποσχέθηκαν οι πραξικοπηματίες του Μαϊντάν στον ουκρανικό λαό έχει ήδη μεταβληθεί σε εφιάλτη.



*Πηγή: new-economy.gr

του Τάσου Σταυρόπουλου

Στις 4 Δεκεμβρίου η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ κατέθεσε 2 τροπολογίες στη Βουλή : Στην πρώτη επαναφέρει το άρθρο 4 του νόμου Αρσένη, που δεν μπόρεσε να περάσει η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου το 1985 , για να εμποδίζει τις αποφάσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων για κήρυξη απεργίας, αφού «θα απαιτείται η ψήφιση του 50% των μελών- οικονομικά τακτοποιημένων- των πρωτοβάθμιων σωματείων για να προκηρυχθεί απεργία». Στη δεύτερη ο εργοδότης , σε περίπτωση
εργατικού ατυχήματος « καταβάλλει τη δαπάνη αποζημίωσης με δικαστική απόφαση, κατά τον αστικό κώδικα, εφόσον διαπιστώνεται ότι το ατύχημα οφείλεται σε δόλο του εργοδότη ή του προστηθέντος από αυτόν προσώπου».
Η πρώτη τροπολογία ήταν το 69ο προαπαιτούμενο, ανάμεσα στα 113 προαπαιτούμενα, που είχε δεσμευτεί η κυβέρνηση στην τρόικα να περάσει από τη Βουλή, στα πλαίσια της νέας αξιολόγησης.
Και οι δύο τροπολογίες αποσύρθηκαν προσωρινά, μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσαν. Η ουσία όμως είναι μία: Η Κυβέρνηση Τσίπρα περνάει αντιεργατικές ρυθμίσεις που καμία κυβέρνηση δε θα μπορούσε να περάσει «αβρόχοις ποσίν». Είναι τόσο δουλική απέναντι στη τρόικα που ξεπουλάει κάθε δημόσια περιουσία αντί πινακίου φακής, καταργεί την κοινωνική ασφάλιση και αλυσοδένει τους εργαζόμενους με αντιεργατικές ρυθμίσεις που θα ζήλευαν και πιο δεξιές κυβερνήσεις ή εργοδότες σε οποιαδήποτε χώρα της Ε.Ε.
Το πιο εξοργιστικό είναι ότι οι περισσότεροι βουλευτές σήμερα ήταν συνδικαλιστικά στελέχη, όταν ο Σύριζα ήταν στην αντιπολίτευση και είχαν καταγγείλει το άρθρο 4 του Αρσένη και τους πλειστηριασμούς. Σήμερα χωρίς τσίπα υπερασπίζονται αντιλαϊκά μέτρα που καμιά άλλη κυβέρνηση δε θα τολμούσε να τα φέρει στη Βουλή. Με τη στάση τους αφαιρούν και το τελευταίο φύλλο συκής από οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση που θα θελήσει να ισοπεδώσει τους εργαζόμενους.
Αν δεν υπάρξει συντονισμένη αντίδραση των εργαζομένων- ανέργων – συνταξιούχων απέναντι σε μια ξεπουλημένη κυβέρνηση για ανατροπή της ίδιας και της πολιτικής της, ο αντιλαϊκός κατήφορος θα συνεχίζεται.

Γεώργιος Ρήγας TheressProject

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΛΛΗΝΟ – ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗΣ ΦΙΛΙΑΣ

REF: 080122017

Εξοχότατε Κύριε Πρέσβη,

Με την επιστολή μας αυτή επιθυμούμε να εκφράσουμε για μια ακόμη φορά την σταθερή μας θέση δίπλα στον Παλαιστινιακό λαό και την Κυβέρνηση του Παλαιστινιακού Κράτους. Καταδικάζουμε μετά βδελιγμίας και αποτροπιασμού την φασιστική απόφαση του Αμερικανού Προέδρου Τραμπ να προκαλέσει τα ιερά αισθήματα όλου του Αραβικού Κόσμου και να δημιουργήσει αναταραχή στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.

Η αναμενόμενη απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. θα βρεί υποστήριξη μόνο εάν καταδικάζει απερίφραστα αυτή την αλλοπρόσαλη απόφαση Τραμπ, αλλά και τα έμπρακτα μέτρα που πρέπει να λάβει για την απόσυρση και καταστροφή αυτής της απόφασης.

Σας δηλώνουμε οτι βρισκόμαστε στο πλευρό σας, είμαστε μαζί με τον Παλαιστινιακό Λαό και την Κυβέρνησή του, για την είρήνη στη Μέση Ανατολη και για ένα ανεξάρτητο, Κυρίαρχο Παλαιστινιακό Κράτος με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλημ.

Για τον

Σύνδεσμο Ελληνο – Παλαιστινιακής Φιλίας Γ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΡΟΥΛΟΣ

YΓ. Τηλ. Επικοινωνίας . 6948502160 ( Πρόεδρος ) ή 6983516216 ( Γ.Γραμματέας ).


ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΛΛΗΝΟ – ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α6 – 18535 ΠΕΙΡΑΙΑΣ – ΤΗΛ. / ΦΑΞ 210 - 4123766

Του Νικ Μπιμς

Καθώς εξακολουθούν να αυξάνονται οι τιμές στα χρηματιστήρια —ο δείκτης Dow Jones σημείωσε νέο ρεκόρ στις 4/12, μετά την ψήφιση από την αμερικανική Γερουσία μεγάλης περικοπής φόρων [για τους υπερπλούσιους]—αυξάνονται οι προειδοποιήσεις ότι επίκειται μια νέα χρηματοπιστωτική κρίση. Η άνοδος των χρηματοπιστωτικών αγορών συνοδεύεται από μια όλο και μεγαλύτερη ώθηση για μείωση των μισθών και τη αχρήστευση της κοινωνικής πρόνοιας , ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί τις συνθήκες για την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού σπιτιού από τραπουλόχαρτα, με τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες.

Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών ή Τράπεζα των Κεντρικών Τραπεζών, στην τριμηνιαία έκθεσή της για τη χρηματοπιστωτική κατάσταση που εξέδωσε στις 3/12, ανέφερε ότι η τρέχουσα κατάσταση έχει ομοιότητες με εκείνην που είχε επικρατήσει πριν από το κραχ του 2008.

Προειδοποίησε ότι οι αυξήσεις επιτοκίων της αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας και της Τράπεζας της Αγγλίας απέτυχαν να αναχαιτίσουν τις ριψοκίνδυνες επενδύσεις και οι χρηματοπιστωτικές φούσκες διογκώθηκαν. Οι χρηματοπιστωτικοί επενδυτές απολάμβαναν το «φως και τη ζέστη» της παγκόσμιας οικονομικής μεγέθυνσης, του χαλιναγωγημένου πληθωρισμού και της αύξησης των χρηματιστηρίων, ενώ οι υποκείμενοι κίνδυνοι αυξάνονταν.

Παρουσιάζοντας την έκθεση της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, ο Κλάουντιο Μπόριο, επικεφαλής του νομισματικού και οικονομικού τμήματος, αναφέρει:

«Οι ευπάθειες που δημιουργήθηκαν σ’ όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια μιας μακράς χρονικής περιόδου ασυνήθιστα χαμηλών επιτοκίων δεν έχουν εξαλειφθεί. Τα υψηλά επίπεδα χρέους, τόσο σε εγχώριο όσο και σε ξένο νόμισμα, υπάρχουν ακόμη. Το ίδιοκαι οι επιπόλαιες αποτιμήσεις.Και ακόμη χειρότερα, όσο περισσότερο συνεχίζεται η ανάληψη ρίσκου, τόσο πιο υψηλή καθίσταται η έκθεση του υποκείμενου ισολογισμού. Η βραχυχρόνια ηρεμία έρχεται με το κόστος πιθανής μακροχρόνιαςαναταραχής».

Την Παρασκευή 1/12, ο Νιλ Γούντφορντ, που θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς διαχειριστές επενδυτικών κεφαλαίων στη Βρετανία, δημοσιοποίησε μια ακόμη πιο έντονη προειδοποίηση απ’ αυτήν της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών. Σε μια συνέντευξή του στους Financial Times, είπε ότι σε όλο τον κόσμο έχουν δημιουργηθεί χρηματιστηριακές «φούσκες» που , όταν σκάσουν, θα μπορούσαν να είναι «πολύ μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες» από τα χειρότερα κραχ της αγοράς στην ιστορία.

Η κατάσταση αυτή έχει προκύψει από τις πολιτικές που υιοθέτησε η αμερικανική Κεντρική Τράπεζα και άλλες μεγάλες κεντρικές τράπεζες με τα εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια και τη διοχέτευση τρισεκατομμυρίων δολαρίων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα μέσω της ποσοτικής χαλάρωσης που εφαρμόστηκε μετά το 2008.

«Δέκα χρόνια μετά από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, γινόμαστε μάρτυρες αυτού που παρήγαγε το μεγαλύτερο πείραμα νομισματικής πολιτικής στην ιστορία», είπε ο Γούντφορντ.

«Οι επενδυτές έχουν ξεχάσει το ρίσκο και αυτό συμβάλλει στη διόγκωση των τιμών των τίτλων και στη διόγκωση των αποτιμήσεων. Είτε μιλούμε για το bitcoin που φτάνει τα $10.000, είτε για τα ευρωπαϊκά junk bonds --υψηλού ρίσκου και αποδόσεων ομόλογα [των υπερχρεωμένων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων]-- που αποδίδουν τώρα λιγότερο από τα κρατικά ομόλογα των ΗΠΑ, είτε για τα ιστορικά χαμηλά επίπεδα μεταβλητότητας, είτε για τα τριπλά μοχλευμένα, διαπραγματεύσιμα στα χρηματιστήρια ιδιωτικά κεφάλαια που προσελκύουν γιγαντιαίες εισροές – υπάρχουν τόσο πολλές ενδείξεις στο κόκκινο που έχω χάσει το λογαριασμό».

Ο Γούντφορντ σχολίασε ότι σε ένα δύσκολο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον, έχουν γίνει δημοφιλείς οι ελάχιστες μετοχές που μπορούν να προσφέρουν αξιόπιστη αύξηση. Ωστόσο, αυτό εκδηλώθηκε με «ακραίες και αβάσιμες αποτιμήσεις» , που σημαίνει ότι η φούσκα «έχει γίνει ακόμη μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη».

Ο Μπόριο, στις παρατηρήσεις του που περιέχονται στην τριμηνιαία έκθεση της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, επισήμανε άλλον έναν λόγο για τις διογκωμένες αποτιμήσεις της αγοράς – την εγγύηση/διαβεβαίωση των κεντρικών τραπεζών ότι είναι έτοιμες να παρέμβουν για να στηρίξουν τις χρηματοπιστωτικές αγορές.

Στην πορεία προς το κραχ του 2008, παρατήρησε, η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ διαβεβαίωνε τις αγορές ότι ο όποιος περιορισμός των επιτοκίων θα γινόταν με «μετρημένο ρυθμό». Η νομισματική πολιτική στις παρούσες συνθήκες έχει γίνει «αν μη τι άλλο, πιο τηλεγραφική».

«Αν και ο σταδιακός ρυθμός παρηγορεί τους συμμετέχοντες στις αγορές ότι μια πιο σφικτή πολιτική δεν θα εκτροχιάσει την οικονομία ούτε θα δημιουργήσει αναταραχή στις αγορές τίτλων, η προβλεψιμότητα περιορίζει τα πριμ επικινδυνότητας», ανέφερε ο Μπόριο. «Αυτό μπορεί να ενθαρρύνει την υψηλότερη μόχλευση [μεγαλύτερη αναλογία δανειακών προς ίδια κεφάλαια] και την ανάληψη μεγαλύτερων ρίσκων. Για τον ίδιο λόγο, η όποια αίσθηση ότι οι κεντρικές τράπεζες δεν θα μείνουν στο περιθώριο, εάν αυξηθούν οι εντάσεις στις αγορές, απλώς ενισχύει αυτά τα κίνητρα».

Με άλλα λόγια, ενώ στις παλιότερες περιόδους η επωδός ήταν πως, όταν το πάρτι της αγοράς εκτραχηλίζεται, οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να μαζεύουν τα ποτά, τώρα ο ρόλος τους είναι να φέρνουν ακόμη περισσότερο αλκοόλ στο τραπέζι, ώστε το πάρτι να συνεχίζεται επ’ άπειρον.

Εκτός από τη νομισματική πολιτική της αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας, ένας ακόμη παράγοντας που ανεβάζει τις χρηματοπιστωτικές αγορές φέτος είναι η υπόσχεση ότι ο χρηματοπιστωτικός τομέας θα «πιάσει την καλή» ως αποτέλεσμα της τεράστιας μείωσης των φόρων για τις μεγάλες εταιρείες και τις χρηματοπιστωτικές ελίτ που εφαρμόζει η κυβέρνηση Τραμπ.

Ο δείκτης S&P500σημείωσε την πιο μακροχρόνια άνοδο σε πολύ υψηλά επίπεδα.Αυξήθηκε κατά18,6%σε ετήσια βάση.ΟDow Jones έχει ανέλθει σχεδόν 24% και ο Nasdaq 26,7%.

Όταν η κυβέρνηση Ρέιγκαν εφάρμοσε φορολογικές περικοπές πριν από 30 χρόνια, η πολιτική αυτή συνοδεύτηκε με τις διακηρύξεις ότι αυτές θα αντιμετωπίζονταν μέσω της οικονομικής μεγέθυνσης την οποία θα τροφοδοτούσαν οι αυξημένες επενδύσεις – το «ψευτοφάρμακο» των «οικονομικών της προσφοράς».

Ενώ η κυβέρνηση Τραμπ διακηρύσσει επίσης ότι τα μέτρα της θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και θα προκαλέσουν επενδύσεις στην οικονομία, είναι κοινό μυστικό ότι οι μεγάλες εταιρείες που είναι οι κυρίως ωφελημένες δεν θα χρησιμοποιήσουν αυτά τα κέρδη για επενδύσεις στην πραγματική οικονομία. Θα χρησιμοποιήσουν τα χρήματα για ακόμη μεγαλύτερη κερδοσκοπία, συμπεριλαμβανομένων των εξαγορών, των συγχωνεύσεων και των επαναγορών δικών τους μετοχών, προκειμένου να φουσκώσουν τις τιμές τους.

Και το επιπρόσθετο ενάμισι τρισεκατομμύριο δολάρια του ομοσπονδιακού ελλείμματος θα καλυφθεί με μεγάλες περικοπές στην περίθαλψη των ηλικιωμένων και σε άλλες κοινωνικές υπηρεσίες […]

Τα τεράστια νομισματικά κέρδη των χρηματοπιστωτικών αγορών είναι αποτέλεσμα των λειτουργιών του πλασματικού κεφαλαίου. Δηλαδή δεν είναι αποτέλεσμα της παραγωγής αληθινού πλούτου, που επιτυγχάνεται μέσω της επέκτασης των επενδύσεων και της παραγωγής, αλλά σε τελευταία ανάλυση αντιπροσωπεύουν αξιώσεις επί της υπεραξίας που αποσπάται από τον εργαζόμενο πληθυσμό.

Στον βαθμό που οι απαιτήσεις του πλασματικού κεφαλαίου αυξάνονται, μέσω της κλιμάκωσης των αποτιμήσεων των χρηματοοικονομικών τίτλων, θα πρέπει να ικανοποιηθούν με τη μάζα της υπεραξίας επί της οποίας, τελικά, έχουν αξιώσεις. Έτσι η άνοδος των χρηματοπιστωτικών αγορών συνοδεύεται από μια όλο και μεγαλύτερη ώθηση για μείωση των μισθών και την αχρήστευση της κοινωνικής πρόνοιας, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί τις συνθήκες για την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού σπιτιού από τραπουλόχαρτα, με τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες.

Πηγή: http://www.wsws.org/en/articles/2017/12/05/mark-d05.html

Μετάφραση: Αριάδνη ΑλαβάνουΣχέδιο Β 

Ολοκληρώθηκε το επετειακό 20ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους

Διεθνής Κριτική Επιτροπή

Κείμενο διακήρυξης

Αν θέλει κάποιος να δει πώς γεφυρώνονται ηλικίες, διαφορετικότητες, αντιφάσεις και κοινωνικές αντιξοότητες, επιβάλλεται να παρακολουθήσει το ένα και μόνο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους στον Πύργο. Η διάχυσή του στην κοινωνία της πόλης και η ακτινοβολία του στο διεθνές κοινό και σε όλον τον κόσμο, το καθιστούν ένα από τους πιο χρήσιμους και δημιουργικούς θεσμούς της χώρας και πέρα από αυτήν.

Στην εβδομάδα που προηγήθηκε, παρακολουθήσαμε θαυμάσιες ταινίες από όλον τον κόσμο, παιδιά, εκπαιδευτικούς και δημιουργούς από κάθε προέλευση, που συναντήθηκαν, απόλαυσαν και γιόρτασαν μαζί την ελευθερία της έκφρασης, της συμμετοχής και της διαδραστικότητας. Η συμμετοχή των νεαρών θεατών που γέμισε τις αίθουσες της διοργάνωσης μας εξέπληξε ευχάριστα, αποδεικνύοντας ότι ο κινηματογράφος εξακολουθεί να προσελκύει και να κοινωνικοποιεί τους νέους ανθρώπους στην εποχή της «κινητής οθόνης».

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και νέους, αποτελεί ένα υπόδειγμα για όλους εμάς, για τους θεατές, τους δημιουργούς και τους πολίτες. Ειδικά σήμερα, η διοργάνωση αυτή γεννά αισιοδοξία σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ιστορίας μας.

Τα Βραβεία

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μεγάλου Μήκους

Μέρες της φράουλας / Strawberry days / Wiktor Ericsson, Σουηδία- Πολωνία / Sweden–Poland, 2017, 93΄

Για την αποτελεσματική κινηματογραφική αποτύπωση της κοινωνικής ανισότητας στην Ευρώπη.

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους Μυθοπλασίας

Το μπλουζ της σχολικής αυλής / Schoolyard Blues / Maria Eriksson, Σουηδία / Sweden, 2017, 17΄

Για την ολοκληρωμένη απόδοση μιας ημέρας από την επίπονη ζωής δυο μικρών αδελφών.

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους Κινουμένων Σχεδίων

Απ’ τον κήπο του / Homegrown anim/ Quentin Haberham, Ηνωμένο Βασίλειο / U.K, 2017, 9’

Για την εξαιρετικά προσεγμένη χειροποίητη υλοποίηση και για το επίκαιρο θέμα της ταινίας.

Βραβείο Σκηνοθεσίας Ταινίας Μεγάλου Μήκους

Το ροκ συγκρότημα του χωριού / Village Rockstars /Rima Das, Ινδία / India, 2017, 87’

Τον μαγικό ρεαλισμό της μεγάλης ινδικής σχολής του κινηματογράφου συνεχίζει η ταινία της Rima Das εστιάζοντας στον δυναμισμό της πλέον αδικημένης κοινωνικής τάξης.

Βραβείο Σεναρίου Ταινίας Μεγάλου Μήκους

Μικρό λιμάνι / Little Harbour /Iveta Grófová, Σλοβακία- Δημοκρατίας της Τσεχίας- Ουγγαρία / Slovakia-Czech Republic-Hungary, 2017, 85΄

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί αυτά που περιγράφονται στην ταινία, στο πιο ανεπτυγμένο μέρος της κεντρικής Ευρώπης. Αλλά τα παιδιά δραπετεύουν με τη δύναμη της φαντασίας.

Βραβείο Καλύτερης Ερμηνείας Αγοριού σε ταινία Μεγάλου Μήκους

Στον Makan Nathan Diarra στην ταινία Wallay / Berni Goldblat, Γαλλία- Μπουρκίνα Φάσο- Κατάρ / France-Burkina Faso-Qatar, 2017, 84΄

Ένα κανονικό παιδί καταφέρνει χωρίς τεχνάσματα να μεταδίδει ολοζώντανα αισθήματα ενός πολύπλοκου ρόλου, δίνοντας όψη και βάθος στην εφηβεία του.

Βραβείο Καλύτερης Ερμηνείας Κοριτσιού σε ταινία Μεγάλου Μήκους

Στην Bhanita Das στην ταινία Το ροκ συγκρότημα του χωριού / Village Rockstars /Rima Das, Ινδία / India, 2017, 87’

Η φυσική παρουσία της μικρής Bhanita Das και η σχέση της με το απέραντο υγρό τοπίο, συνθέτουν μια αρμονία που αγκαλιάζει την εσωτερική δύναμή της, καθώς και των υπόλοιπων κατοίκων αυτού του αδικημένου τόπου.

Ειδική μνεία στην ταινία:

Λευκή γέφυρα. Ο οικονομικός τρόπος στον κινηματογράφο δεν είναι ο μικρός προϋπολογισμός, αλλά η λιτότητα στη διατύπωση. Η ταινία του Ali Ghavitan το πετυχαίνει σε όλα τα επίπεδα. Είναι η αβάσταχτη ανάγκη του να μιλήσει κινηματογραφικά για το θέμα ενός παιδιού, που στοχοποιείται σαν αποδιοπομπαίος τράγος. Η αλληλεγγύη όμως είναι πιο δυνατή.

Ειδική μνεία στην ταινία:

Το ρόκ συγκρότημα του χωριού. Επαινούμε την σπάνια κινηματογράφηση της ταινίας για την θαυμάσια αποτύπωση πάρα πολύ δύσκολων στιγμών ενός μαγικού κόσμου.

Κριτική Επιτροπή Kids & Docs (Τμήμα Ντοκιμαντέρ)

Το σύνολο των ταινιών που παρουσιάστηκαν στην κριτική επιτροπή ήταν γεωγραφικά εκτενές και πολύ έντονο θεματικά. Όλες οι ταινίες που είδαμε είχαν πολιτική θέση και ποικίλες αισθητικές προσεγγίσεις στη σκηνοθεσία των ντοκιμαντέρ. Ως εκ τούτου, φέτος δυσκολευτήκαμε να επιλέξουμε τις ταινίες που θα βραβεύονταν.

Τα Βραβεία

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους

Ακούγοντας τη σιωπή / Listen to the silence/ Mariam Chachia, Γεωργία / Georgia, 2016, 80‘

Για μια πολύ συμπονετική παρατήρηση ενός ανάπηρου παιδιού με εκπληκτικά ταλέντα. Η ταινία ενσωματώνει διάφορα κινηματογραφικά στοιχεία προκειμένου να εκφράσει ένα λεπτό θέμα.

Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους

Για να γίνω αυτός που ήμουν / Becoming who I was/ Chang-Yong Moon & Jin Jeon, Νότια Κορέα / South Korea, 2016, 95’

Με έναν ποιητικό τρόπο αφήγησης και ένα εξαιρετικό εικαστικό σκεπτικό, ο σκηνοθέτης επιτρέπει στο Δυτικό κοινό να αντιληφθεί σε βάθος έναν ξένο πολιτισμό. Οι καθολικές αλήθειες της ζωής απεικονίζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να ταυτιστούν όλοι.

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Ντοκιμαντέρ μικρού & μεσαίου μήκους

Η αναμονή / The wait/ Emil Langballe, Δανία / Denmark, 2016, 58’

Έχοντας γλυτώσει από τον θάνατο στη χώρα τους που βρίσκεται σε πόλεμο, η οικογένεια μπαίνει αναγκαστικά σε μια αφόρητη κατάσταση, όπως και οι χιλιάδες άλλες οικογένειες που ζητούν άσυλο, περιμένοντας να κλείσει το ζήτημα των εγγράφων τους στην Ευρώπη.

Ειδική Μνεία

Καγιάγιο, τα υποζύγια / Kayayo–the living shopping baskets/ Mari Bakke Riise, Νορβηγία / Norway, 2016, 32’

Η ταινία αναφέρεται με έναν πολύ κινηματογραφικό τρόπο στα πολύ ευαίσθητα ζητήματα που αφορούν την ισότητα των φύλων και την παιδική εκμετάλλευση. Αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα της καταπίεσης που υφίστανται τα παιδιά στην Γκάνα.

Ειδική Μνεία

Ανεπιθύμητο παιδί / A bastard child / Horungen/ Knutte Wester, Σουηδία- Νορβηγία / Sweden-Norway, 2016, 57’

Για τον προσωπικό τρόπο που προσεγγίζει σημαντικά πολιτικά θέματα, όπως τα δικαιώματα της γυναίκας και του παιδιού. Η δημιουργική χρήση των κινουμένων σχεδίων στο χέρι είναι εξαιρετική και δίνει στην ταινία μια μοναδική αισθητική προσέγγιση.

Ειδική Μνεία

Life animated/ Roger Ross Williams, ΗΠΑ / USA, 2016, 91’

Επειδή απεικονίζει πώς ένα αυτιστικό παιδί βρήκε τη φωνή του μέσα από τη δύναμη του κινηματογράφου και τι μπορούν να επιτύχουν οι κινηματογραφικές ταινίες.

Κριτική Επιτροπή των Παιδιών

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μεγάλου Μήκους

Το αγόρι στη γέφυρα / Boy on the Bridge/ Petros Charalambous, Κύπρος / Cyprus, 2016, 85’

Η ταινία είχε ανατρεπτικό σενάριο, αγωνία, οι ρόλοι των παιδιών αποδόθηκαν σωστά και μας έκανε να βιώσουμε το κλίμα μιας κλειστής κοινωνίας.

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους Μυθοπλασίας

Χρυσόψαρο / Goldfish/ Yorgos Angelopoulos, Ελλάδα / Greece, 2017, 14΄, επειδή είχε πρωτότυπο και ωραίο νόημα, έντονη μουσική και καλές ερμηνείες.

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους Κινουμένων Σχεδίων

Δίδυμα νησιά/ Twin islands anim/ Manon Sailly, Charlotte Sarfati, Christine Jaudoin, Lara Cochetel, Raphaël Huot &Fanny Teisson, Γαλλία / France, 2017, 7΄.

Διαλέξαμε την ταινία γιατί μας άρεσαν πολύ τα γραφικά, η ιστορία της ταινίας και το δίδαγμα που περνούσε για τη διαφορετικότητα και τη δίψα για εξουσία.

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους

Στην ταινία A bastard child / Ανεπιθύμητο παιδί, του Knutte Wester, Σουηδία – Νορβηγία, 2016.

Η πρωτοτυπία αυτού του ντοκιμαντέρ που συνδύασε εξαίσιες τεχνικές εικόνας και ήχου αλλά και η θεματολογία του μας άγγιξαν ιδιαίτερα και κλείνοντας τα μάτια αποσπάσματα από την ταινία μας καθηλώνουν ακόμα μετά την προβολή. Η ιστορία αυτής της γυναίκας είναι πια ένα παράδειγμα για όλους μας.

Βραβείο Καλύτερης ταινίας Ντοκιμαντέρ Μικρού & Μεσαίου Μήκους

A place for myself / Μια θέση για μένα, της Marie-Clémentine Dusabejambo, Ρουάντα, 2016

γιατί έδωσε το μήνυμα ότι ο σεβασμός και η αποδοχή στην διαφορετικότητα είναι κάτι για το οποίο αξίζει να μάχεσαι συνεχώς. Πολλές φορές πρέπει να παλεύεις για να βρεις την θέση σου στην κοινωνία, χωρίς να θεωρείς τίποτα δεδομένο.

Ειδική Μνεία

Life animated / Ζωή κινούμενη, του Roger Ross Williams, ΗΠΑ, 2016

διότι η ιστορία του Owen και της οικογένειάς του αποδεικνύει πως μπορεί να ξεπεραστεί οποιαδήποτε δυσκολία με αγάπη, υπομονή, κατανόηση και θέληση. Η ταινία αυτή μας επηρέασε όλους και μας έδειξε μια διαφορετική προοπτική του κόσμου γύρω μας.



Ειδικά Βραβεία

Βραβείο της Βουλής των Ελλήνων «Ανθρώπινες Αξίες»

Στο ντοκιμαντέρ Ακούγοντας τη σιωπή/ Listen to the silence της Mariam Chachia (Μάριαμ Τσάτσια)

Βραβείο Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής Συνεργασίας με την Unicef

Λευκή Γέφυρα / White Bridge, Ιράν, Αλί Γκαβιτάν

Βραβείο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας (ΟΚΛΕ)

Μέρες της φράουλας / Strawberry days / Wiktor Ericsson, Σουηδία- Πολωνία / Sweden–Poland, 2017, 93΄

Βραβείο (certificate & trophy) του Διεθνούς Κέντρου Κινηματογράφου για Παιδιά και Νέους (CIFEJ)

Wallay, μια αληθοφανής ιστορία όπου συναντιούνται διαφορετικοί κόσμοι, μέσα από υπέροχες ερμηνείες

Βραβείο (certificate) του Διεθνούς Κέντρου Κινηματογράφου για Παιδιά και Νέους (CIFEJ)

Αϊνί, το δεύτερό μου μάτι / Ayny, my second eye, μια αξιόλογη ιστορία που μας προσφέρει μια εσωτερική ματιά ενός κόσμου που βρίσκεται σε κρίση.

Βραβείο Ευρωπαϊκής Ένωσης Παιδικού Κινηματογράφου (ECFA)

Μικρό λιμάνι/ Little Harbour για μια εξαιρετική ταινία ειπωμένη από τη σκοπιά ενός παιδιού.

Η κριτική επιτροπή ECFA DOC του 20ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και νέους στον Πύργο επέλεξε την ταινία Καγιάγο, τα υποζύγια/Kayayo-The Living Shopping Baskets, για την ισχυρή απεικόνιση μιας κοινωνίας βασισμένης στην παιδική εκμετάλλευση στην Γκάνα. Με την κινηματογραφική της έκφραση, η σκηνοθέτιδα μας έδειξε την ευθραυστότητα και τη δύναμη ενός μικρού κοριτσιού που συντηρεί με την εργασία της μια ολόκληρη οικογένεια. Η ταινία αποτελεί μια ισχυρή δήλωση για τα ζητήματα φύλου και την ισότητα, όχι μόνο σε επίπεδο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τους ενήλικες, αλλά ιδίως για τις νεότερες γενιές.



17η Camera Zizanio

Τα Βραβεία

Ελληνικό Τμήμα



Γενικότερα, όλες οι ταινίες που είδαμε ως Κριτική Επιτροπή του Ελληνικού τμήματος εκφράζουν θέματα που απασχολούν την ηλικία μας. Ειδικότερα, όσες επιλέξαμε είχαν μηνύματα κατά του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, προωθούσαν τη φιλία και τη συνεργασία με ένα πρωτότυπο αλλά και διασκεδαστικό.

Βραβείο Συνήγορος του πολίτη

Δημοκρατία στα σχολεία-Δημοτικό σχολείο Αργυρούπολης Ρεθύμνου

Το σχολείο για μας είναι χαρά – Γυμνάσιο Νέας Αλικαρνασσού



Μνεία Συνήγορος του Πολίτη

Χελιδόνια-Κινηματογραφική Ομάδα λυκείου Κυθήρων



Βραβείο Νίκου Καβουκίδη

13ο ΓΕΛ Περιστερίου



Βραβείο εγγραμματισμού στα μέσα

Γιατί;-6ο ΓΕΛ Καβάλας



Βραβείο Σχολής Κινηματογράφου Σταυράκου

Κινηματογραφική Ομάδα λυκείου Κυθήρων



Κατηγορία α’ – ταινίες παιδιών έως 12 ετών

1ο βραβείο

Σουπερ- Στέφανος-25ο και 27ο δημοτικό σχολείο Ηρακλείου Κρήτης

2ο βραβείο

Μια μεγάλη μέρα-1ο δημοτικό σχολείο Θεσσαλονίκης

3ο βραβείο

Πώς θα ήταν η ζωή στη γη αν δεν την είχε χτυπήσει ένας γιγάντιος μετεωρίτης 64 εκατομμύρια χρόνια πριν; – 49ο δημοτικό σχολείο Πάτρας



Κατηγορία β’-ταινίες παιδιών από 13 έως 16 ετών

1ο βραβείο

Φίλο(ι)… Ξένοι > 1ο ΓΕΛ Κερατσινίου

2ο βραβείο

Mute-Εκπαιδευτήρια Ευάγγελου Μαντουλίδη

3ο βραβείο

Ιτς α καιντ οφ ματζικ > 1ο Πειραματικό Γυμνάσιο Αθήνας

Το παιχνίδι-1ο Πειραματικό ΓΕΛ Θεσσαλονίκης «Μανώλης Ανδρόνικος»



Κατηγορία γ’ – ταινίες παιδιών από 17 έως 20 ετών

1ο βραβείο

Χελιδόνια- Κινηματογραφική Ομάδα λυκείου Κυθήρων

2ο βραβείο

Καρδιά από πέτρα -Κινηματογραφικό εργαστήρι του 2ου γενικού λυκείου Ηγουμενίτσας

3ο βραβείο

Το στοίχημα -ΕΠΑΛ Μυρίνας Λήμνου

Η φυσαρμόνικα -Πελαγία Χατζηνικήτα

Ειδική μνεία

Είχαν όμως την ευκαιρία -13ο ΓΕΛ Περιστερίου















Διεθνές Τμήμα

Κατηγορία Α’

Παιχνίδι/Mazin Sherabayani/Ιράκ



Κατηγορία Β’

Εκφοβισμός ζώων/Animation Workshop of Escola Parque/Βραζιλία

Κατηγορία Γ’

Μπλε/Armin Ahmoudi/Ιράν

Ευρωπαϊκό Τμήμα

Κατηγορία Α’ – Ταινίες Παιδιών έως 12 ετών

3Ο Βραβείο

Κάρμα/TerezaObelic/ Petra Sokman/Croatia

2ο Βραβείο

Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας/Sean Tracey/Ιρλανδία



1ο Βραβείο

Αγαπητέ Πατέρα/Camera Etc/Βέλγιο



Κατηγορία Β’ –Ταινίες Παιδιών από 13 έως 16 ετών

3ο Βραβείο

Σύγχρονη τέχνη: Μπορώ να το κάνω/EliIdsart/Ολλανδία



2ο Βραβείο

Το παιχνίδι/Μeikevan Nieuwlad,TessSiegertsz/Ολλανδία



1οΒραβείο

Ποιοι είμαστε; /Who are we? /Celine McLnerney, Liam O’ Hanlon/Ιρλανδία

Κατηγορία Γ’ – Ταινίες παιδιών από 17 έως 20 ετών



Ειδική Μνεία

Ο όρκος της Scarlet/EllaSimpson/Ηνωμένο Βασίλειο



3o Βραβείο

Βικτώρια /2ο Πειραματικό Λύκειο Αθηνών /Ελλάδα

Μαύρες οθόνες/Joshua Idusohan/ Ηνωμένο Βασίλειο



2ο Βραβείο

Ευδαιμονία/Rachel McGill /Ιρλανδία



1ο Βραβείο

Δύο μονοπάτια/Miles Liley/Δανία

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Περιγιαλίου "Απόλλων"Φιλοξενεί τον "Γόρδιο Δεσμό"στο Θέατρο Περιγιαλίου την Κυριακή 17 Δεκεμβρίου για να γιορτάσει τα 25 χρόνια του από την ίδρυση του.
Ο ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ επιστρέφει στο Θέατρο Περιγιαλίου, την Κυριακή 17-12-2017 και ώρα 20.30, για να γιορτάσει τα 25 χρόνια από την ίδρυσή του! Θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους ο Γιώργος Κουκλάκης, συνιδρυτής του σχήματος και ο αδερφικός μας φίλος Μπάμπης Βιώνης!
Σας καλούμε να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε μαζί

Παναγιώτης Μαυροειδής

Είναι εύκολο να δοξολογούμε σήμερα την Οκτωβριανή Επανάσταση, 100 χρόνια μετά την νικηφόρα εργατική έφοδο στον ουρανό. Υπάρχει όμως ένας κάποιος δισταγμός να αναφερθεί κανείς στο υποκείμενό της, τόσο το κοινωνικό δηλαδή στην εργατική τάξη της Ρωσίας όσο και στο πολιτικό δηλαδή κατά βάση στο (Κομμουνιστικό) Κόμμα των Μπολσεβίκων.
Η μεγαλοσύνη εκείνων των πρωτοπόρων επαναστατών σχετίζεται με το πώς κατέχτησαν και τίμησαν το ρόλο της πρωτοπορίας, ως μορφή κίνησης του συνολικού επαναστατικού υποκειμένου. Το λενινιστικό εκείνο «εσείς μόνο μπορείτε» τον Απρίλιο του 1917 προς τους κολασμένους της Πετρούπολης, της Μόσχας και άλλων βιομηχανικών κέντρων της Ρωσίας, είχε μια διπλή σημασία:

Από τη μια, σήμαινε «εσείς μόνο ως εργατική τάξη και όχι άλλη τάξη, μπορείτε να μπείτε στο τιμόνι της επανάστασης για όλη την κοινωνία».

Από την άλλη, ακτινοβολούσε και το «εσείς γενικά και όχι μόνο εμείς ειδικά ως κόμμα ή άλλα κόμματα,μπορείτε μέσα από όργανα τύπου Κομμούνας (σοβιέτ), να αναλάβετε την ευθύνη της επανάστασης και της μελλοντικής αυτοκυβέρνησης».

Αυτή ήταν η διαλεκτική της Οκτωβριανής Επανάστασης. Με την ευκαιρία ας σημειώσουμε ότι οι επιφανείς άνθρωποι της μπολσεβίκικης ηγεσίας στην κρίσιμη δεκαετία 1917-1927, δηλαδή της νίκης και της αντιστροφής της πορείας της επανάστασης, συμφώνησαν και διαφώνησαν κατά καιρούς όλοι με άλλους, καθώς καμία τάση ή άλλη ομαδοποίηση δεν ήταν σταθερή και δε συμπλήρωσε άνω του χρόνου παρουσία μέσα στο κόμμα. Δεν ήταν παθιασμένοι με αυτή ή την άλλη άποψη, αλλά με την επανάσταση.

Δε μπορούμε να συζητάμε για καμία κοινωνική επανάσταση χωρίς παράλληλα να συζητάμε για το υποκείμενό της. Τόσο με τη θετική αλλά και με την αρνητική έννοια προκύπτει το ίδιο συμπέρασμα. Όταν το υποκείμενο της επανάστασης μετατρέπεται στο αντικείμενό της, αρχίζει η πορεία του εκφυλισμού της.

Αν δεν είμαστε έτοιμοι να συζητάμε για το επαναστατικό υποκείμενο, ας μη μιλάμε και για την επανάσταση…

Σήμερα τίθεται ζήτημα εργατικών επαναστάσεων;

Πρωτίστως τίθεται ζήτημα ενός νέου κομμουνισμού.

Το θέτει η υλική αντικειμενική δυνατότητα, το γεγονός ότι σήμερα χρειάζονται μόλις 11 ώρες για να παραχθούν εκείνα τα πράγματα που το 1950 απαιτούνταν 40 ώρες.

Το θέτει η διαστροφή και αντιστροφή αυτών των δυνατοτήτων από τον καθολικό ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας, που προτιμά να μετατρέπει τους μισούς ανθρώπους σε εργασιακούς δουλοπάροικους και τους άλλους μισούς σε ανέργους και όχι να υπάρχει μια αξιοπρεπής διαβίωση για όλους.

Το θέτει η διεύρυνση των γραμμών της εργατικής τάξης σε όλο τον κόσμο, παρά τις θεωρίες για «εξαφάνισή» της ή αυτές που την ταυτίζουν με τους εργαζόμενους που δουλεύουν σε επιχειρήσεις με «φουγάρα».

Το θέτει ο αστικός κόσμος με τον έξαλλο αντικομμουνισμό του. Προδίδει έτσι τον τρόμο του στην προοπτική ενός πιο ώριμου κομμουνιστικού γύρου που θα απαιτεί κοινωνική ιδιοκτησία και κοινοκτημοσύνη, ελευθερία και ειρήνη, ελεύθερο χρόνο και πολιτισμό. Με άρνηση της αγοραίας, καταναλωτικής, ατομικιστικής κοινωνίας, της ταξικής διαίρεσης και καταπίεσης. Σε αντιπαράθεση με την εμπορευματοποίηση των πάντων ακόμη και των κοινωνικών σχέσεων και αισθημάτων των ανθρώπων. Με πόλεμο στον πόλεμο, τη βιομηχανία πολέμου, την προσφυγιά και την περιβαλλοντική ερήμωση

Το θέτει η μαζική ριζοσπαστική κινητικότητα και πάλη εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλες τις χώρες του κόσμου, που αναζητούν επίμονα μια νέα εναλλακτική, ανεξάρτητα από το αν δεν καταφέρνουν προς το παρών να τη βρουν.

Αντίθετα, ζήτημα κομμουνισμού, δεν θέτει η σημερινή κυρίαρχη ρεφορμιστική ή παλαιάς κοπής δήθεν κομμουνιστική αριστερά. Οι διάφορες παραλλαγές της παρουσιάζουν το δικό τους έλλειμμα, ως δήθεν αντικειμενικό όριο και αδυνατότητα της ανθρωπότητας και ειδικά «της εργατικής τάξης που ενσωματώθηκε».

Ας κοιτάξουμε τα προγράμματα της λεγόμενης «ριζοσπαστικής δημοκρατίας», από τον Σάντερς ως τον Μελανσόν και τον Κόρμπιν: Χρήσιμες κοινωνικές, φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, κυρίως στο πεδίο της «κοινωνίας των πολιτών», άντε και στο πεδίο μιας ελάχιστης και μερικής αναδιανομής του πλούτου», αλλά το ζήτημα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και άρα της εξουσίας του κεφαλαίου, δεν τίθεται ούτε με όρους ρητορικής. Όλα αυτά με τη λογική της «χρήσιμης» αριστεράς, του «μικρότερου κακού» και της αντιμετώπισης του «ακροδεξιού κινδύνου».

Είναι εντυπωσιακό πως συναθροίζονται σε μια στρατηγική διαχείρισης και τελικά ήττας, παλαιοκομμουνιστικές, σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις μαζί με αναρχικά ρεύματα και κινήματα, με μαρξίζουσες αναλύσεις, που εν τέλει καταλήγουν στη διεκδίκηση ενός φιλελεύθερου «σοσιαλισμού», εντός του ολοκληρωτικού, φονικού καπιταλισμού της εποχής μας.

Αυτό ακριβώς είναι που συνιστά την αποδοχή του νεοφιλελεύθερου ΤΙΝΑ. Αντίθετα η αναζήτησης μιας νέας κομμουνιστικής εναλλακτικής, είναι η μόνη στρατηγική που το αμφισβητεί καίρια.

Το ερώτημα ωστόσο επιμένει: Τίθεται σήμερα ζήτημα εργατικών σοσιαλιστικών επαναστάσεων; Ή μήπως αυτές ανήκουν στην εποχή του 1917 και μόνο, καθώς «στη συνέχεια δεν είχαμε νικηφόρες επαναστάσεις», όπως λέγεται;

Στην «εποχή του 1917», ανήκει η Ρώσικη επανάσταση που έγινε και νίκησε, αλλά και οι επαναστάσεις στη Γερμανία, την Αυστρία, την Ουγγαρία που έγιναν και δε νίκησαν ή και άλλες σε άλλες χώρες που δεν έγιναν. Δεν είναι λοιπόν ζήτημα εποχής.

Πρόκειται για ψευδή επιφανειακή εικόνα το να παρουσιάζει κανείς τον 20ο αιώνα ως αιώνα απουσίας νικηφόρων επαναστάσεων μετά την Ρώσικη επανάσταση.

Ξεχνούμε έτσι την Ισπανική Επανάσταση και τη δυνατότητα που υπήρχε να νικήσει με άλλη στάση του ΚΚ, αλλά και της ΕΣΣΔ, απέναντι στον αστικό κόσμο και τα εργατικά συμβούλια αντίστοιχα.

Ξεχνούμε το μεγαλειώδες επαναστατικό κύμα σε Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία και αλλού στον πόλεμο και την αντίσταση στη ματωμένη δεκαετία 1940, που ηττήθηκε με την πολιτική των «Λαϊκών Μετώπων», της συμμετοχής των ΚΚ στις αστικές κυβερνήσεις και της αντικατάστασης του προλεταριακού διεθνισμού με την πρωτοκαθεδρία των κρατικών συμφερόντων της ΕΣΣΔ.

Ξεχνούμε την Κινέζικη Επανάσταση, ακριβώς επειδή δεν ακολουθήθηκε η καταστροφική πολιτική συνεργασία των Κομμουνιστών με τους αστούς εθνικιστές.

Ξεχνούμε τη νικηφόρο Κουβανέζικη Επανάσταση που δεν έγινε από το ΚΚ. Ξεχνούμε τη Βιετναμέζικη Επανάσταση, παρά τη μη ταύτιση της στρατηγικής της (και ίσως εξαιτίας αυτού) ούτε με την ΕΣΣΔ ούτε με την Κίνα.

Ξεχνούμε την επαναστατική ορμή του 1968 σε όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο και την άρνηση των ΚΚ («φιλοσοβιετικών» και ευρωκομμουνιστικών) να συμβάλλουν σε αυτό, αντίθετα την αρνητική τους επίδραση στις εξελίξεις.

Σε κάθε εποχή και σε χώρα, τίθεται το ζήτημα εκείνης της επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής που θα θέτουν θαρραλέα αλλά και με επίγνωση το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης. Αυτό είναι το ζητούμενο και σήμερα, με επαναστατική αναίρεση και υπέρβαση της αντεπαναστατικής κληρονομιάς και την αξιοποίηση των καλύτερων στιγμών του κομμουνιστικού κινήματος.

Αποτελεί άχρηστη αλλά και σκόπιμη κοινοτυπία η διαπίστωση ότι «η επανάσταση δεν είναι του τώρα». Όποιος αρχίζει και τελειώνει με αυτό το κλισέ, δε συμβάλλει στην αναζήτηση εκείνων των προϋποθέσεων για την επαναστατική κομμουνιστική στρατηγική και αντίστοιχη τακτική, που θα κάνουν εφικτή την προσέγγιση της επανάστασης.

Χρειαζόμαστε σήμερα ένα κομμουνιστικό κόμμα και με ποιο χαρακτήρα;

Η αλήθεια είναι πως αυτό το ερώτημα για το επαναστατικό υποκείμενο της εποχής μας και ειδικά για το κομμουνιστικό κόμμα ανήκει συχνά στην «απαγορευμένη ζώνη». Και όμως, το κόμμα αποτελεί τον κρίκο, το μέτρο και το κριτήριο και για το μέτωπο και για το ευρύτερο κίνημα. Ας θέσουμε στη σωστή της διάσταση την «τριπλέτα» του ΝΑΡ «κόμμα, μέτωπο, κίνημα».

Δεν αναζητούμε ούτε μόνο το κόμμα, ούτε ένα κόμμα ανάτυπο του χρεωκοπημένου ΚΚ, ούτε καν «ένα και μοναδικό» κόμμα.

Χρειαζόμαστε ένα ευρύτερο, συνεκτικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο, αυτοτελές και όχι συνεχές με ρεφορμιστικά ή νέο-ρεφορμιστικά ρεύματα, δεμένο με την εργατική τάξη και την προοπτική χειραφέτησής της. Κρίκος όμως για αυτό είναι μια κομμουνιστική οργάνωση (ή/και πολλές σε μια περίοδο), με στρατηγική ενοποίηση και φυσικά ενότητα δράσης, επαναστατική πειθαρχία και συνειδητή αυτοπειθαρχία.

Χρειαζόμαστε μια αντεπίθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με κοινωνικούς και πολιτικούς στόχους. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει με διακηρύξεις. Χρειάζεται προσανατολισμός στην ανασυγκρότηση της ταξικής πτέρυγας μέσα σε αυτό.

Το ζήτημα της προγραμματικής, μαζικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης της πρωτοπορίας σε όλα τα επίπεδα, και ειδικά των κομμουνιστικών δυνάμεων, είναι το καθοριστικό πεδίο της ερχόμενης περιόδου για την ανάταξη του κινήματος από την φάση ήττας που διανύουμε και την αντιμετώπιση της αστικής μνημονιακής επίθεσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Από πού πρέπει να ξεκινήσουμε για αυτό;

Πριν από όλα από τα ΝΑΡ, επαναστατικά αυτοκριτικά, απαιτητικά και αισιόδοξα. Στο ΝΑΡ είναι πρωτίστως που χρειάζεται μια μεγάλη τομή, μια «πολιτιστική επανάσταση».

Ο ρόλος του ΝΑΡ και η συμβολή του στη συζήτηση, στις θεωρητικές αναλύσεις, την πολιτική δράση και κοινωνική πρακτική της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς είναι αναντικατάστατα και δεν μπορούν να απαξιωθούν ασυλλόγιστα από κανέναν. Χωρίς τη ρήξη του ΝΑΡ το 1989 με την μυθολογία της κομματικής πειθαρχίας και της «ενότητας της αριστεράς», σε κάθε γραμμή και «για κάθε νόσο», ακόμη και τη συναλλαγή με τα αστικά κόμματα σε αντίστοιχες κυβερνήσεις, θα ήταν πολύ διαφορετική η πολιτική γεωγραφία της κομμουνιστικής αριστεράςσήμερα στην Ελλάδα: Το πιθανότερο θα ήταν να είχαμε σήμερα μια ενιαία αριστερά τύπου ΑΚΕΛ, με «δεξιές» και «αριστερές» τάσεις, με τα σφυροδρέπανα και όλα τα σύμβολα ψηλά και τη δεξιά γραμμή να ηγεμονεύει πλήρως.

Αυτός όμως ο απολογισμός δεν μπορεί και δεν πρέπει να σκεπάσει τα προβλήματα και πολύ περισσότερο την μεγάλη απόσταση από το ζητούμενο σήμερα;

Πλησιάζουμε κοντά στα 30 χρόνια παρουσίας και η ανάπτυξη του ΝΑΡ, αν και ενισχυμένη τα τελευταία χρόνια, είναι περιορισμένη. Ας αναλογιστούμε ότι εκατοντάδες σύντροφοι και συντρόφισσες που οργανώνονται στη Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (ΝΚΑ), στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν συνεχίζουν τη στράτευσή τους στο ΝΑΡ. Είναι θέμα της οργάνωσης νεολαίας να το εξετάσει αυτό. Σχετίζεται επίσης με την ποιότητα της οργανωτικής και πολιτικής σχέσης του ΝΑΡ και της ΝΚΑ και του τρόπου που αυτή βοηθάει (ή δε βοηθάει) στην πολιτική και θεωρητική ανάπτυξη των μελών της. Πρωτίστως όμως αναδεικνύει ανάγλυφα το βασικό πρόβλημα του ΝΑΡ: Δεν έχουμε τη θεωρητική και στρατηγική πολιτική συγκρότηση, ούτε την επαναστατική δημοκρατική λειτουργία, ούτε εκείνη τη μαχόμενη κοινωνική πρακτική, ώστε να καταφέρνει να «στερεώνει», να μετασχηματίζει δημιουργικά την επιλογή των νέων αγωνιστών και αγωνιστριών που μας επιλέγουν και μας «δοκιμάζουν». Στα δύσκολα τα χρόνια της πραγματικής εργασιακής, κοινωνικής και πολιτικής δοκιμασίας, ειδικά στο μεσοδιάστημα των 30 και 40, στα «βαριά» χρόνια, η επαναστατική στράτευση αδυνατίζει.

Μη φοβηθούμε να δούμε την πραγματικότητα: Σε μεγάλο βαθμό το ΝΑΡ λειτουργεί σαν ένας ζωντανός χώρος αναπαραγωγής ενός πολιτικοποιημένου κινηματικού ριζοσπαστισμού (κατά βάση νεανικού) και μιας ακροαριστερής ρητορικής κοινοβουλευτικής παρέμβασης με διάφορες αποχρώσεις. Δεν είναι λίγο αυτό, αλλά δεν είναι καθόλου επαρκές.

Σε αυτό το μοτίβο, η σύνδεση με ζωντανές δυνάμεις της εργατικής τάξης όχι μόνο είναι ασθενική, μα καθίσταται και ανέφικτη.

Υπάρχει καταφανώς ζήτημα θεωρητικής συγκρότησης. Οι επεξεργασίες είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα ατομικών προσπαθειών. Δε διαμορφώνεται έτσι συνεκτική βάση ενοποίησης, αλλά ούτε και δημιουργούνται ερευνητικοί ορίζοντες.

Τα δομικά αυτά προβλήματα, είναι αυτά ακριβώς που «ναρκοθετούν» την ουσιαστική στράτευση, καθώς η συσπείρωση της οργάνωσης, ακόμη και όταν εμφανίζεται «χωρίς διαφωνίες», στην ουσία είναι αβαθής. Δε θεμελιώνεται με αφετηρία τον επαναστατικό μαρξισμό και την εξέλιξή του, δε συγκροτείται με βάση την κομμουνιστική στρατηγική και την απελευθερωτική δυνατότητα της σύγχρονης εργατικής τάξης.

Στην πραγματικότητα, το σημερινό ΝΑΡ, ενώ διαρκώς προσπαθεί, επαγγέλλεται και είναι φιλόξενο στην συζήτηση στο εσωτερικό του και στις διαφωνίες των μελών του, αποκλείει πολύ περισσότερες και ειδικά εργατικές δυνάμεις από μια κομμουνιστική στράτευση, ενώ συχνά «αποστρατεύει» σιωπηλά το δυναμικό του.

Πολλά από αυτά τα προβλήματα αυτά δεν αφορούν μόνο το ΝΑΡ, αλλά συχνά σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, όλες τις οργανώσεις και κόμματα κομμουνιστικής αναφοράς, ακόμη και πιο μαζικές. Σε μεγάλο βαθμό μας «υπερβαίνουν» ως προβλήματα και ανάγονται στο γενικότερο ζήτημα της επανίδρυσης μιας σύγχρονης κομμουνιστικής στρατηγικής μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για το ΝΑΡ και τους αγωνιστές τους, αλλά, αντίθετα, υπογραμμίζει την συνθετότητα και επιτακτικότητα της αντιμετώπισής τους.

Ας είμαστε συγκεκριμένα αυτοκριτικοί: Τα προβλήματα αυτά κάθε άλλο παρά τα «χρεώνεται» ειδικά και αποκλειστικά αυτή ή η άλλη μειοψηφία, αλλά το «όλον ΝΑΡ».

Οι ομαδοποιήσεις στο εσωτερικό του ΝΑΡ, προσωρινά προσφέρουν μια «σκέπη» και αυτό-αναφορική σιγουριά και «ταυτότητα», αλλά μακροπρόθεσμα απογοητεύουν, περιθωριοποιούν τους συντρόφους, απονεκρώνουν τη συζήτηση στην οργάνωση και τα όργανά της. Καθόλου παράξενο, οι απογοητεύσεις των συμμετεχόντων σε σταθερές διαχρονικά ομαδοποιήσεις είναι πάντα εντονότερες, ενώ δε λείπουν και προσχωρήσεις σε άλλα ρεύματα και οργανώσεις.

Ένα ΝΑΡ ως ομοσπονδία απόψεων, με φετιχοποίηση της ατομικής άποψης και της δημόσιας διαφωνίας και αντιπαράθεσης με κάθε αφορμή και σε κάθε στιγμή, ένα ΝΑΡ ως συνάθροιση εγωισμών και αλαζονικών συμπεριφορών, δε συνιστά κομμουνιστική οργάνωση. Το ζητούμενο είναι ένα κόμμα, ας το πούμε πιο σεμνά οργάνωσης αν αυτή είναι η διαφορά, που θα λειτουργεί με βάση την αρχή της εργατικής δημοκρατίας και της δημοκρατικής ενότητας δράσης, που προϋποθέτει συνειδητή πειθαρχία και αυτοπειθαρχία πάνω στο αδιαπραγμάτευτο δίπολο «δημοκρατία/ελευθερία συζήτησης και ενότητα στη δράση». Η αρχή αυτή δεν αποτελεί κυρίως διαχειριστική διευθέτηση «απόψεων» και αριθμητικών ψηφοφοριών χωρίς ψυχή, όσο βασανιστική και συντροφική διερεύνηση συλλογικής γραμμής παρέμβασης στον ταξικό και πολιτικό αγώνα. Ούτε η «γραμμή» ταυτίζεται με την «άποψη», οποιασδήποτε πλειοψηφίας ή μειοψηφίας ή μειοψηφιών. Είναι, οφείλει να είναι, μια ενότητα σκοπών, μέσων προώθησης, δοκιμών, αλληλέγγυας δράσης, απολογισμών, αυτοκριτικής εξέτασης και αναστοχασμού για επανεξέταση. Αυτό είναι ακριβώς που διαφοροποιεί ένα κόμμα από μια κατά τα άλλα χρησιμότατη λέσχη συζήτησης και προβληματισμού.

Η συνειδητή επιλογή μας για ένα βήμα μπροστά, πάνω σε ένα κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα, μπορεί και πρέπει να ενώσει εμάς αλλά και τόσους άλλους κομμουνιστές εκτός ΝΑΡ, προωθητικά και στέρεα. Θα είναι η μεγαλύτερη συμβολή που θα έχει συνεισφέρει το ΝΑΡ σε όλη την ιστορία του, μαζί και η πιο επαναστατική και δημιουργική αυτοκριτική του.

Δεν «τελείωσαν» τα κομμουνιστικά κόμματα στην εποχή μας. Μας «τελείωσαν» τα κόμματα της εγκατάλειψης της εργατικής πολιτικής και κομμουνιστικής στρατηγικής και της τακτικής που έμπρακτα την υπηρετεί, της εσωτερικής «σιγής νεκροταφείου» αλά ΚΚΕ, της απόρριψης του επαναστατικού διεθνισμού, του κοινοβουλευτικού κρετινισμού.

Μας «τελείωσε» στα βράχια (αλλά και στην «ποδιά» της Κλίντον και του Κόρμπιν) η λογική του τεμαχισμού, των «ταυτοτήτων», του «υποκειμένου ως ομοσπονδία υποκειμένων των καταπιέσεων», με άρνηση της κεντρικότητας του ρόλου της εργατικής τάξης και της εν δυνάμει επαναστατικής της δυνατότητας.

Το κόμμα και γενικά το επαναστατικό υποκείμενο καλείται να (και βεβαίως κρίνεται αν) ενοποιεί την κίνηση της τάξης και όχι αν κολακεύει ή/και αναπαράγει τη διαίρεσή της. Αν δίνει συνοχή και κατεύθυνση, χωρίς να αναπαράγει την παράλυση και τη σύγχυση. Αν συγκεντρώνει δυνάμεις και θέτει επαναστατικό στρατηγικό στόχο, στον οποίο στοχοπροσηλώνεται και δεν ακυρώνει αλλά υπηρετεί με την τακτική του. Το γεγονός ότι η σύγχρονη πλειοψηφική εργατική τάξη είναι περισσότερο κατακερματισμένη συνηγορεί περισσότερο και όχι λιγότερο υπέρ ενός κομμουνιστικού κόμματος – ηγεμόνα, που θα επιδιώκει να ενοποιεί. Ακόμη πιο συγκεκριμένα: Η ενοποίηση αυτή είναι εφικτή μόνο σε στρατηγική βάση, στη βάση των καθολικών συμφερόντων, στο πλαίσιο ενός άλλου πλαισίου κοινωνικής σχεδίασης και οργάνωσης. Αντίθετα, η «επένδυση» σε μια συγκυριακή ενότητα ή ακόμη χειρότερα σε επιμέρους δυναμικές αντιτιθέμενων κυρίως «άμεσων» συμφερόντων, καταλήγει στην παράλυση. Αυτή τη «δουλειά», την γνωρίζει εξαιρετικά καλά ο αστικός αντίπαλος.

Δεν είναι το κόμμα «ένας ακόμη καταπιεστικός μηχανισμός για το απόγευμα». Ασφαλώς υπάρχει το «δικαίωμα» που παρέχει η αστική δημοκρατία να μην οργανώνεται κανείς, ούτε να δεσμεύεται επομένως σε τίποτα που να τον «καταπιέζει». Υπάρχει ωστόσο και η συνειδητή εθελοντική επιλογή της στράτευσης και της συνειδητής πειθαρχίας και αυτοπειθαρχίας στη συλλογική επαναστατική κοινωνική δράση. Το να δίνει κανείς νόημα στη ζωή του, ζώντας και δρώντας με τους «άλλους» και για τους «άλλους».

Δεν αντικαθιστά το κόμμα την ανάγκη ενός ευρέος και πιο συνεκτικού πολιτικού αντικαπιταλιστικού μετώπου. Αντίθετα, συμβάλλοντας στη συνοχή του, αντικαθιστά τη φλυαρία που χτίζει πάνω στην άμμο, με τα έμπρακτα βήματα. Κάθε βήμα κομμουνιστικής συγκρότησης μιας οργάνωσης πολλαπλασιάζει τα βήματα στη διεύρυνση του μετώπου, αλλά ενδεχομένως και στην εμφάνιση και άλλων κομμουνιστικών οργανώσεων που θα καθιστά εκ νέου επιτακτική την ανάγκη του μετώπου. Και αντίστροφα φυσικά. Αυτό το θετικό σπιράλχρειαζόμαστε, ξεφεύγοντας από τη λογική τόσο του κόμματος-«φρουρίου», όσο και του κόμματος ως «στούντιο» προβολής απόψεων. Το δίλλημα λοιπόν δεν είναι «κόμμα ή μέτωπο;». Αν κάτι είναι καταστροφή είναι ο χυλός ενός κόμματος-μετώπου ή αντίστροφα ένα «μέτωπο» ως προσωπείο κόμματος ή κοινοπραξίας κομμάτων χωρίς εσωτερική ζωή.

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι να αν τυχόν «κλείσει στα βιαστικά η συζήτηση για το κόμμα» και η «μεταβατική λειτουργία» του ΝΑΡ. Παρεμπιπτόντως αυτή κρατά ήδη κοντά στα 30 χρόνια! Δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο ούτε η φοβία ούτε η κινδυνολογία, μπροστά στους υπαρκτούς κινδύνους. Η νηφάλια συζήτηση και οι προσεκτικές επιλογές για το «πότε, ποια βήματα και με ποια μέθοδο θα κάνουμε», δεν μπορούν να μας εμποδίσουν να θέτουμε σωστά τον πήχη του «τι θα έπρεπε από καιρό να κάνουμε».

Αν «τρομάζει» η ιδέα ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος-ηγεμόνα στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, της εργατικής γενοκτονίας και της λοβοτομής της κοινωνικής συνείδησης, τότε θα καθίσταται απλή «επιθυμία» και μελαγχολική ονείρωξη η ίδια η κοινωνική επανάσταση.

Η ιστορία όμως έχει άλλη «λογική» και δεν κάνει συμφωνίες. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Ροβεσπιέρου: «Η αρετή χωρίς τρομοκρατία, είναι ανίσχυρη. Η τρομοκρατία χωρίς ηθική είναι ανήθικη». Εμείς βεβαίως δε μιλάμε για τρομοκρατία αλλά για εργατική και κομμουνιστική επανάσταση. Ας κρατήσουμε όμως το διπλό μήνυμα αυτής της φράσης…

Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση με την απόφαση του Τέταρτου Συνεδρίου του, μέσα από το δημιουργικό βάσανο της δημοκρατικής συζήτησης, δεσμεύεται να συμβάλλει στον παραπάνω αναγκαίο αν και αχαρτογράφητο δρόμο. Όχι χωρίς διαφωνίες, επιφυλάξεις ή διαφορετικές προσεγγίσεις ακόμη και μεταξύ αυτών που υιοθέτησαν την κατεύθυνση για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα, μεταξύ των άλλων αποφάσεων που πάρθηκαν (71% υπέρ, 17% λευκά, 12% λευκά). Όχι μόνο στην απόφαση, αλλά και εντός και των τριών αυτών «ποσοστών», αλλά και εντός του προβληματισμού κάθε συντρόφου και συντρόφισσας, ενυπάρχει ένας θησαυρός και πλούτος πολύτιμων απόψεων.

Στο ΝΑΡ δεν κρύψαμε ποτέ τις διαφωνίες μας ούτε τις θεωρήσαμε «πρόβλημα». Ίσως είναι η μοναδική οργάνωση της αριστεράς που κατά καιρούς τα λεγόμενα «ηγετικά» και «ιστορικά» στελέχη της (όρο που τα ίδια προς τιμή τους αρνούνται), βρέθηκαν να μειοψηφούν! Όσοι βιάστηκαν να μιλήσουν ασυλλόγιστα για …διάσπαση ή και για …τέλος του ΝΑΡ, θα διαψευστούν δημιουργικά. Η έμφαση είναι στο «δημιουργικά»: Πράγματι, ορίζοντάς μας είναι η δημιουργική υπέρβαση/κατάργηση του ΝΑΡ, μέσω της συμβολής και άλλων ρευμάτων και αγωνιστών μαρξιστικής, κομμουνιστικής και μαχόμενης αντικαπιταλιστικής αναφοράς σε μια ανώτερη κομμουνιστική οργάνωση/κόμμα και ένα πιο ισχυρό αντικαπιταλιστικό μέτωπο που θα αναμετρηθεί με το νεοσυντηρητικό και νεορεφορμιστικό ΤΙΝΑ.

*Το κείμενο βασίζεται στην παρέμβαση/ομιλία στο τέταρτο συνέδριο του ΝΑΡ

Του Δρ. Παναγιώτη Ξηρουχάκη

Στις 12 Δεκεμβρίου 1863, ήρθε στη ζωή, ο εξπρεσιονιστής ζωγράφος Έντβαρτν Μουνκ, δημιουργός της διάσημης «Κραυγής». Θεωρείται ο πρόδρομος του εξπρεσιονισμού, στα έργα του οποίου αποτυπώνεται η συναισθηματική ζωή του ανθρώπου στον έρωτα και το θάνατο.
Γεννήθηκε στο Όσλο της Νορβηγίας. Γιος στρατιωτικού γιατρού, έρχεται από νωρίς αντιμέτωπος με το θάνατο και την ασθένεια – η μητέρα του και η αδερφή του πέθαναν από φυματίωση. Το γεγονός αυτό επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό τη συναισθηματική και νοητική του ανάπτυξη. Σε συνδυασμό με το φανατικό χριστιανισμό του πατέρα του, βλέπει τη ζωή του ως κυριαρχούμενη από τους «δίδυμους μαύρους αγγέλους της τρέλας και της αρρώστιας». Μετά τις σπουδές του στη μηχανική, στρέφεται στην τέχνη.

Το 1880, ο Μουνκ ξεκινά σπουδές πάνω στη ζωγραφική και συντάσσεται με τους ρεαλιστές ζωγράφους – σχολή που επεδίωκε να αποδώσει τα υποκείμενα όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται. Σημαντική είναι και η επιρροή του συγγραφέα Hans Jaeger (1854–1910), που επιθυμούσε να εγκαθιδρύσει μια ιδανική κοινωνία βασισμένη στον υλιστικό αθεϊσμό και τον ελεύθερο έρωτα.

Τα έργα του Μουνκ της περιόδου 1880 κυριαρχούνται από την επιθυμία του να χρησιμοποιήσει το καλλιτεχνικό λεξιλόγιο του ρεαλισμού για να δημιουργήσει υποκειμενικό περιεχόμενο ή περιεχόμενο ανοιχτό στην ερμηνεία του κοινού.

Στο «Άρρωστο Παιδί» του (1885–1886), όπου χρησιμοποιεί ένα μοτίβο δημοφιλές ανάμεσα στους Νορβηγούς ρεαλιστές καλλιτέχνες, δημιούργησε βάσει των χρωμάτων ένα συναίσθημα κατάθλιψης, ως ανάμνηση της νεκρής αδερφής του. Λόγω της επικριτικής απόρριψης που δέχτηκε το έργο, στράφηκε γρήγορα σε ένα πιο αποδεκτό στιλ, και μέσω του μεγάλου του πίνακα «Άνοιξη» (1889), μια περισσότερο ακαδημαϊκή εκδοχή του «Άρρωστου Παιδιού», έλαβε κρατική υποστήριξη για τις σπουδές του στη Γαλλία.
Η αλλαγή

Έπειτα από σύντομες σπουδές στο Παρίσι, ο Μουνκ άρχισε να ανακαλύπτει τις δυνατότητες που πρόσφεραν οι Γάλλοι μεταϊμπρεσιονιστές, ένα κίνημα που επεδίωκε την ώθηση του ιμπρεσιονισμού πέρα από τα όριά του. Ο θάνατος του πατέρα του το 1889 τον οδηγεί σε μια μεγάλη πνευματική κρίση και σύντομα αποκηρύσσει τη φιλοσοφία του Jaeger. Η «Νύχτα στο Άγιο Σύννεφο» (1890) εμπεριέχει ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για το πνευματικό περιεχόμενο. Ο πίνακας αυτός, αφιερωμένος στη μνήμη του πατέρα του, αντιπροσώπευε την κάθε άλλο παρά θετική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο δημιουργός.

«Δεν ζωγραφίζω αυτό που βλέπω, αλλά αυτό που έβλεπα», λέει χαρακτηριστικά και χαρακτηρίζει τα έργα του «συμβολισμός: η φύση ειδωμένη μέσα από μια ιδιοσυγκρασία». Το 1892, η Ένωση Καλλιτεχνών του Βερολίνου, μια επίσημη οργάνωση αποτελούμενη κατά κύριο λόγο από Γερμανούς ακαδημαϊκούς καλλιτέχνες, προσκάλεσε τον Μουνκ να εκθέσει τα έργα του στη γερμανική πρωτεύουσα. Οι πίνακές του προκάλεσαν μεγάλο σκάνδαλο στο Βερολίνο και η έκθεση έκλεισε. Ο Μουνκ, ωστόσο, εκμεταλλεύτηκε τη δημοσιότητα για να διοργανώσει νέες εκθέσεις των έργων του και να πουλήσει πίνακες. Αποφασίζει να μείνει στη Γερμανία και αρχίζει να δουλεύει σειρά έργων, που επικεντρώνεται στα θέματα της αγάπης, του άγχους και του θανάτου.
Τα τελευταία χρόνια

Έπειτα από ένα νευρικό κλονισμό, το 1908 ο Μουνκ εισάγεται σε νοσοκομείο της Κοπεγχάγης στη Δανία. Στη σειρά λιθογραφιών «Άλφα και Ωμέγα», αναπαριστά τις ερωτικές του περιπτύξεις και τις σχέσεις του με φίλους και εχθρούς. Ένα χρόνο αργότερα, επιστρέφει στη Νορβηγία, αναζητώντας μια περισσότερο ήσυχη ζωή. Το νορβηγικό τοπίο και οι δραστηριότητες των αγροτών και των εργατών του προσφέρουν νέα καλλιτεχνικά μοτίβα. Μια περισσότερο αισιόδοξη θεώρηση της ζωής έρχεται να αντικαταστήσει το άγχος που τον διακατείχε πριν.

Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μουνκ επέστρεψε στα προηγούμενα μοτίβα της αγάπης και του θανάτου. Αναλαμβάνει, επίσης, τη μεγάλη πρόκληση να απεικονίσει τα θεατρικά έργα του Ίψεν. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, όμως, τυφλώνεται μερικώς, και επιδίδεται στην επεξεργασία των ημερολογίων που έγραψε σε νεαρή ηλικία και ζωγραφίζει σκληρά αυτοπορτραίτα και μνήμες της προηγούμενης ζωής του.

Σαν σήμερα στις 23 Ιανουαρίου 1944 αφήνει την τελευταία του πνοή στο Έκελι, έξω από το Όσλο.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Αν, χάρη συζητήσεως και μόνο, πάρουμε στα σοβαρά την κυβέρνηση που διατυμπανίζει ότι η συμφωνία με τους δανειστές για την τρίτη αξιολόγηση που έκλεισε σε τεχνικό επίπεδο «δεν εμπεριέχει, για πρώτη φορά, κανένα απολύτως νέο δημοσιονομικό μέτρο» κι επομένως τα δύσκολα για τους εργαζόμενους είναι πίσω, τότε προκύπτουν ορισμένα ουσιαστικά ερωτήματα:
Γιατί ο πρωθυπουργός προσπάθησε με τροπολογία της τελευταίας στιγμής σε σχέδιο νόμου του υπουργείου ΨηφιακήςΠολιτικής να θέσει ως προϋπόθεση για την κήρυξη απεργίας από τις γενικές συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων την απαρτία 50%+1, καταργώντας προηγούμενο ευνοϊκότερο νόμο που επέτρεπε να αποφασίζει ακόμη και το 20%;

Γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχείρησε να απαγορεύσει επί της ουσίας την απεργία, δεδομένου ότι στη σημερινή περίοδο απογοήτευσης των εργαζομένων και περιστολής των δικαιωμάτων είναι πρακτικά αδύνατο να συγκεντρωθεί και να ψηφίσει υπέρ της απεργίας μια τόσο ισχυρή πλειοψηφία;

Γιατί το υπουργείο Εργασίας μιας αριστερής υποτίθεται κυβέρνησης, με την επικεφαλής του Έ. Αχτσιόγλου, θέλει να διαπρέψει εκεί που απέτυχε ο υπουργός του Καραμανλή, Λάσκαρης, το 1976 με το νόμο 330 και το ΠΑΣΟΚ το 1983, όταν κι αυτοί επιχείρησαν μέσω νομικών εμποδίων να βάλουν φραγμό στο δικαίωμα των εργαζομένων να προκηρύσσουν απεργία;

Τα ερωτήματα αυτά υφίστανται ακόμη και μετά την υποχώρηση της κυβέρνησης που ανακάλεσε την τροπολογία για να την επαναφέρει όμως σε επόμενο νομοσχέδιο, μετά τις θυελλώδεις αντιδράσεις που προκλήθηκαν εντός ολίγων ωρών: πανελλαδική στάση εργασίας από ΑΔΕΔΥ, συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, κ.α. Δεδομένου ότι κι αυτή η υποχώρηση της κυβέρνησης είναι δείγμα των αποτελεσμάτων που μπορούν να έχουν οι αγώνες και οι απεργίες, ας ελπίσουμε στο νόμο που θα φέρουν να μην ενσωματώσουν κι άλλο άρθρο που να απαγορεύει την κήρυξη απεργιών από τις τριτοβάθμιες οργανώσεις∙ κι αυτό δεν είναι αστείο. Πολύ πιθανά η κυβέρνηση αμέσως μετά την ψήφιση αυτού του νόμου, να τον επεκτείνει ψηφίζοντας εξ ίσου απαγορευτικά μέτρα που να απαγορεύουν στις ομοσπονδίες, τα εργατικά κέντρα και τις τριτοβάθμιες οργανώσεις να κηρύσσουν απεργία! Ή, να ζητούν προαναγγελία 2 και 3 μήνες πριν, άδεια από δικαστές, κοκ. Η εμπειρία είναι πικρή: η αρχή δεν πρέπει να γίνει…

Το γεγονός ότι η απόσυρση της τροπολογίας είναι βήμα τακτικής κι ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να απαγορεύσει την απεργία φάνηκε από την επιστολή που έστειλε ο Τσίπρας στην επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, στις 21 Ιουλίου. Την επιστολή την είχε αποκαλύψει η εφημερίδα Καθημερινή. Μεταξύ άλλων λοιπόν (όπως για παράδειγμα να τεθεί σε πλήρη εφαρμογή το σύστημα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών – το οποίο ήδη υλοποίησε) η κυβέρνηση δεσμευόταν πώς «έως τον Σεπτέμβριο θα υιοθετηθούν αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, που θα προβλέπουν ότι προκειμένου να υπάρχει απαρτία για να αποφασιστεί απεργία θα πρέπει να συμμετέχει το 50% των εργαζομένων που εκπροσωπούνται στα σωματεία».

Κυβέρνηση, δανειστές και κυρίως η εγχώρια ολιγαρχία (ΣΕΒ, ξενοδόχοι, κ.λπ.) βιάζονται να απαγορεύσουν τις απεργίες, αξιοποιώντας την υποχώρηση των αγώνων, γιατί ξέρουν ότι η κατάσταση της εργαζόμενης πλειοψηφίας θα επιδεινωθεί! Θέλουν να βάλουν στο γύψο τις αντιδράσεις γιατί ξέρουν τι έρχεται:

- Περικοπές σε συντάξεις το 2018, οι οποίες συμφωνήθηκαν στην προηγούμενη αξιολόγηση, ακόμη και κατά 18% που θα πλήξουν τους χαμηλοσυνταξιούχους. Οι μειώσεις στις συντάξεις συνολικού ύψους 1,8 δισ. ευρώ ή 1% του ΑΕΠ θα ισχύσουν για τις κύριες και τις επικουρικές συντάξεις, με 100.000 συνταξιούχους να εκτιμάται ότι θα χάσουν και από τις δύο συντάξεις. Μεγάλοι χαμένοι θα είναι οι ασφαλισμένοι του πρώην ΤΕΒΕ που θα δουν τη σύνταξη να μειώνεται ακόμη και κατά 41%!

- Νέες ιδιωτικοποιήσεις, με την κορυφαία περίπτωση της ΔΕΗ, που απέτυχε να ολοκληρώσει ο Σαμαράς και επιχειρεί να φέρει τώρα σε πέρας ο Τσίπρας, ήδη να προκαλεί σοβαρές αντιδράσεις στις τοπικές κοινωνίες. Το ξεπούλημα των λιγνιτικών μονάδων της Μελίτης και της Μεγαλόπολης είναι σκάνδαλο γιατί αποτελούν υπερσύγχρονες μονάδες υψηλής παραγωγικότητας. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι αυτές είναι οι μονάδες που μπαίνουν πρώτες στο σύστημα και παράγουν πρώτες. Το ξεπούλημά τους σε ιδιώτες θα αυξήσει την τιμή λιανικής, θα οδηγήσει τη ΔΕΗ σε αργό θάνατο.

- Διευκόλυνση των πλειστηριασμών, με αλλαγές στο νόμο Κατσέλη, για χάρη των τραπεζών. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ θα παραδώσουν βορά στους τραπεζίτες δεκάδες χιλιάδες δανειολήπτες με τον επανέλεγχο των υποθέσεων και με στόχο να μειωθεί απότομα ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ αίτησης και έκδοσης της δικαστικής απόφασης. Το έργο θα αναλάβει ειδική επιτροπή δικαστικών που θα συσταθεί με σύμφωνη γνώμη των δανειστών. Η αναθεώρηση του νόμου Κατσέλη θα επιταχύνει τους πλειστηριασμούς και θα βγάλει στο δρόμο χιλιάδες λαϊκές οικογένειες.

- Εφαρμογή ενός προϋπολογισμού ακραίας λιτότητας, όπως αποκαλύπτει η κατάργηση του ΕΚΑΣ που έπαιρναν οι φτωχότεροι συνταξιούχοι, η αύξηση του ΦΠΑ και των ασφαλιστικών εισφορών και άλλων μέτρων που ψηφίστηκαν με το 4ο μνημόνιο (Ν. 4442/2017) όπως η μείωση του αφορολόγητου από τα 9.545 ευρώ στα 5.681. Ας μην ξεχνάμε ότι το 3ο και 4ο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επέβαλε την εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων συνολικού ύψους 17 δισ. ευρώ!

- Δύο πολυνομοσχέδια που θα ψηφισθούν πριν και μετά τις γιορτές όπου θα συμπεριλαμβάνονται και τα 110 προαπαιτούμενα μέτρα που η κυβέρνηση Τσίπρα συμφώνησε με τους δανειστές ώστε το Euroworking Group στις 11 Ιανουαρίου να δώσει την έγκρισή του για να κλείσει έγκαιρα η τρίτη αξιολόγηση και να εκταμιευθεί η δόση, ώστε να ξεκινήσει η τέταρτη και τελευταία αξιολόγηση.

- Κυρίως όμως αγώνες! Εργοδοσία και κυβέρνηση ξέρουν πολύ καλά ότι η σημερινή αναμονή δε θα κρατήσει για πολύ καιρό ακόμη. Ελάχιστα αναφέρεται, είναι όμως συγκλονιστικό: Περισσότεροι από τους ανέργους, που επίσημα ανέρχονται σε 920.000, είναι οι απλήρωτοι. Συγκεκριμένα, 1 εκ. εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι από την εργοδοσία από 3 έως 18 μήνες, συγκροτώντας ένα εξαιρετικά εύφλεκτο υλικό, που όσο θα βελτιώνεται η κατάσταση της οικονομίας θα διεκδικεί μαχητικά όσα δικαιούται και του στέρησαν επικαλούμενοι την κρίση!

Υπό το πρίσμα των νέων δραματικών αλλαγών που έρχονται, η απόσταση που κρατά το ΔΝΤ στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων, την οποία η κυβέρνηση εμφανίζει ως επιτυχία της, δεν σημαίνει τίποτε καλό για τους εργαζόμενους. Το ΔΝΤ έκανε πίσω γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ζήλωσε τη δόξα του. Γιατί η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που πρότεινε και πλέον το ΔΝΤ δικαιωμένο κάθεται στη γωνία απολαμβάνοντας τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ να έρχονται στα λόγια του και να υλοποιούν τις απαιτήσεις του, υπό τις επευφημίες της Καθημερινής που έχει τίτλο «Σπάει το ταμπού του συνδικαλιστικού νόμου»…

Η κυβέρνηση Τσίπρα ωστόσο, με τη δεξιά πολιτική της που ως στόχο έχει να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία, αν κάτι καταφέρνει είναι να πριονίζει το κλαδί στο οποίο κάθεται, νομιμοποιώντας την πλειοδοσία της ΝΔ σε νεοφιλελεύθερες εξαγγελίες. Προς επίρρωση το «μεταρρυθμιστικό ηλεκτροσόκ» που υποσχέθηκε ο Κ. Μητσοτάκης τη Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου από το βήμα του 28ου συνεδρίου του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου.

Η συμμετοχή στα αντικυβερνητικά συλλαλητήρια που διοργανώνονται σε όλη την Ελλάδα (12 στην πλ. Κλαυθμώνος, 6 στην Καμάρα, κ.α.) και η επιτυχία της απεργίας στις 14 Δεκεμβρίου ενάντια στον προϋπολογισμό λιτότητας και την αξιολόγηση είναι μια πρώτη απάντηση απέναντι στο μαύρο μέτωπο ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, δανειστών και εργοδοσίας.Πηγή: Kommon

του Γ. Περάκη

Προσπαθήσατε να ασελγήστε στο σώμα και στις ιδέες της κάθε Μποφίλιου, όμως δεν έχετε το ανάστημα
Υπάρχουν τρείς τρόποι για να μειώσεις τις ιδέες κάποιου:
Ο πρώτος είναι ο «originalσκυλάδικος»: «Μποφίλιου: Η γνήσια επίγονος των αριστεροκουλτουροβάρδων της μεταπολίτευσης, των κλαψιάρηδων της ευμάρειας, των επιδοτούμενων κραουνάκηδων. Να διοριστεί άμεσα!», (Μπογδάνος).
Ο δεύτερος είναι ο ελαφρύς ή ο «bon viveur» ή «ο α(ν)ήρ ... μισή Αθήνα»:
«Νατάσσα, γλυκιά μου. Δεν είσαι τροτσκίστρια. Μια χαζοβιόλα είσαι. Οι άνθρωποι που ανέβαιναν στο Βουνό ρίσκαραν τη ζωή τους. Εσύ δεν ρισκάρεις τίποτε. Μην σε κρατάμε όμως. Εάν νιώθεις τόσο άσχημα στη δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορείς να δοκιμάσεις την τύχη σου κάπου αλλού (Π. Τατσόπουλος)».

Και ο τρίτος είναι » ο «γλυκανάλατος αγαπησιάρης»:

Τι είπε το κορίτσι; Τις ίδιες ανοησίες που λέγαμε πολλοί από εμάς, στην ηλικία της! Και για να είμαστε δίκαιοι, στην ηλικία της οι περισσότεροι, ιδίως όσοι απαιτούμε σήμερα πολιτική σοβαρότητα από αυτήν, εκσφενδονίζαμε μεγαλύτερες ακόμη αγριότητες. Το λάθος μας με την Μποφίλιου (Κώστας Κούρκουλος-11-12-2017)1.

Οι δύο πρώτοι είναι ανάξιοι σχολιασμού. Ο τρίτος όμως αξίζει το κόπο.

Ενώ τι είπε το κορίτσι; Τις ίδιες ανοησίες που λέγαμε πολλοί από εμάς, στην ηλικία της! Και για να είμαστε δίκαιοι, στην ηλικία της οι περισσότεροι, ιδίως όσοι απαιτούμε σήμερα πολιτική σοβαρότητα από αυτήν, εκσφενδονίζαμε μεγαλύτερες ακόμη αγριότητες. Να θυμίσω; Κάποιοι από εμάς δεν είμαστε, που στις ταβέρνες τα βράδια, μιλάγαμε για την απελευθέρωση από την εργασία, την στιγμή που οι σερβιτόροι ιδροκοπούσαν για να μας σερβίρουν; Και κάποιοι, πιο «προχωρημένοι» δεν προβλέπαμε μέσα στη μιζέρια μας ακόμη και την κατάργηση της τέχνης, επειδή σε λίγο, στον «παράδεισο» του σοσιαλισμού που υποχρεωτικά θα στριμώχναμε τους πάντες, η ίδια η ζωή θα γινόταν τέχνη;
Σχόλιο πρώτο: Το φτύσιμο των ιδανικών των νεανικών χρόνων. Αλλαξε απόψεις φαίνεται μετά απο την «Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγηση». Ασε που είναι και ευαίσθητος και με την πρώτη ευκαιρία δημοσιοποιεί την μετάνοια του.

Και άκουγαν με απορία οι σερβιτόροι τις «σοφίες» μας. Που τελικά δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά οι φαντασιώσεις μας. Τα «φαντάσματα του καιρού μας», που θα ‘λεγε και ο Ν. Σεβαστάκης. Και αφού τέλειωνε η κουβέντα, τραγουδούσαμε. Εδώ όμως είναι το κρίσιμο σημείο: Oσο ωραία και αν τραγουδούσαμε, όσο και αν τραγουδούσε όλη η ταβέρνα μαζί μας, ποτέ δεν διανοήθηκε κάποιος σερβιτόρος διότι μην ξεχνάμε, οι σερβιτόροι της ταβέρνας ήταν το ακροατήριό μας σε όλα, πως όποιος είχε καλή φωνή, είχε και πολιτική σκέψη. Ασε που και έξω από τις ταβέρνες, στην κοινωνία δηλαδή, κανείς δεν θεωρούσε ότι από μόνη της η ικανότητά σου να τραγουδάς, σε έκανε σκεπτόμενο. Γι’ αυτό και κανείς δημοσιογράφος δεν σκέφτηκε ή κανένα ΜΜΕ δεν μεθόδευσε, να μας παγιδεύσουν σε συνεντεύξεις, όπου θα κοινολογούσαμε τις μπαρούφες μας ως σοφίες, μόνο και μόνο επειδή τραγουδούσαμε.

Σχόλιο δεύτερο: « Η ζωή του ιδίου και των όμοιων του εξαντλιόταν φαίνεται στην ταβέρνα. Δεν έτυχε ποτέ να ακούσουν για το αστυνομικό καραμανλικό κράτος, για τις συλλήψεις για αφισοκόληση, για προκηρύξεις, για απεργίες. Δεν άκουσαν ποτέ για τους χαρακτηρισμένους κομμουνιστές και αριστερούς φαντάρους, που έτρωγαν «φύσημα» για τον Εβρο και τις παραμεθόριους περιοχές. Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι για να λένε αυτά που λένε σήμερα χωρίς να τους κουρεύουν γουλί και να τους διαπομπεύουν δημόσια συνοδεία αστυνομίας, το οφείλουν σ’ εμάς.

Το κορίτσι μας όμως ήταν άτυχο. Διότι η εποχή άλλαξε. Έτσι έπεσε στα χέρια της «Εφ.τ.Συντ.». Η οποία του υπέβαλε την ιδέα ότι, αφού τραγουδάει, άρα ξέρει και το ότι η Ευρώπη είναι δικτατορία! Έτσι στη συνέχεια, σαν χονδρέμπορος της σαχλαμάρας, η καλή εφημερίδα εμπορεύτηκε τις ελαφρότητες που υπέβαλε στο κορίτσι μας. Ενώ όφειλε να το προστατεύσει και να μην το διασύρει. Και το χειρότερο; Μετά πήρε σειρά το «Έθνος» του Σαββίδη και ακολούθησε ο εσμός των εμπόρων του εμφυλιοπολεμικού μίσους. Ελα όμως που όταν έχεις μία Ευρώπη σε τέτοιο σημείο ευαίσθητη με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ώστε να σε υποχρεώνει να αλλάζεις ακόμα και τη νομοθεσία σου για να μην θιγεί το δικαίωμα κάποιας μειοψηφίας ή μειονότητας. Οταν προσφεύγουν στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο ακόμη και εχθροί της δημοκρατίας (π.χ. τρομοκράτες) και δικαιώνονται. Τότε, το να ονομάζεις αυτό το καθεστώς δικτατορία, είναι ουρανομήκης ανοησία. Ελα όμως που τέτοιες περίπου ανοησίες εκτόξευαν στα νιάτα τους και όσοι την έκριναν αυστηρά. Διότι αυτά ήταν τα δικά τους στερεότυπα και ο δικός τους νεανικός κομφορμισμός. Με άλλα λόγια ο δικός τους νεανικός συντηρητισμός, στον οποίο έδιναν ψευδώνυμα προοδευτισμού. Τα οποία, ακριβώς γι’ αυτό, δεν θέλουν καν να θυμούνται σήμερα. Ετσι όμως βρέθηκε απέναντί της μία ολόκληρη γενιά, που δεν επιτρέπει σε κανέναν να της θυμίζει τις δικές της πληγές. Αφού αυτές προκλήθηκαν από τον ανορθολογισμό του κομφορμισμού και της φανφάρας των στερεοτύπων. Και γι’ αυτό θυμώνει, με ό, τι την παραπέμπει στον παλιό εαυτό της.
Σχόλιο τρίτο: « Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει». Δεν άκουσαν τίποτε για μνημόνια, για αυτοκτονίες Ελλήνων στα χρόνια των μνημονίων, για το «οικονομικό παιδομάζωμα» και «εξορία» των 300.000 παιδιών μας λόγω μνημονίων, την φτωχοποίηση του λαού μας και τη κλοπή της δημόσιας περιουσίας απο τους διεθνείς κλεφτοκοτάδες.

Αξιότιμοι και «αγαπητοί αοιδοί» και ευρωγιουσουφάκια υπάρχει ένα «αντάρτικο» που αφιερώνετε εξαιρετικά:

Απ’ όλα τα αποσπάσματα Του Μαγγανά μ’ αρέσει,

που έχει τις σφαίρες σταυρωτά, τ’ αυτόματο στη μέση.

Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου με τους Χίτες τα παιδιά σου.

Με τι καρδιά ρε Μαγγανά στη Καλαμάτα μπήκες

και έσπασες τις φυλακές και έβγαλες τους Χίτες.

Γειά σας ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες και χίτες

Δεν είμαστε κομμουνισταί, ούτε και λαοκράται

ειμαστε ελληνόπουλα, Χίτες, επαναστάται.

Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου με τους Χίτες τα παιδιά σου.

Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου να χαρείς το απόσπασμά σου.

Το βλέπεις ‘κείνο το βουνό το πιο ψηλό απ’ τα άλλα;

Εκεί θα στήσει ο Μαγγανάς κομμουνιστών κρεμάλα

Γιάννης Περάκης

Οικονομολόγος



1. Κώστας Κούρκουλος: Το λάθος μας με την Μποφίλιου ( 11/12/2017) liberal.gr
Σχέδιο Β

Ένα από μεγαλύτερα εγκλήματα της Ναζιστικής Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 13 Δεκεμβρίου του 1943 δυνάμεις της «Βέρμαχτ» σκότωσαν σχεδόν όλους τους άρρενες κατοίκους των Καλαβρύτων, σε αντίποινα για την εκτέλεση αιχμαλώτων Γερμανών στρατιωτών από τον ΕΛΑΣ.
Το τελευταίο ιδίως έτος της Κατοχής είχαν αυξηθεί δραματικά οι ακρότητες των κατακτητών, καθώς η κυριαρχία τους βρισκόταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από την ελληνική αντίσταση και οι δυνάμεις τους δεν επαρκούσαν για να ελέγχουν τη χώρα. Η τύχη των Καλαβρύτων φαίνεται να προδιαγράφτηκε μετά την ήττα τωνΓερμανών από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ στη Μάχη της Κερπινής (20 Οκτωβρίου 1943), κατά την οποία σκοτώθηκαν δεκάδες Γερμανοί στρατιώτες και αιχμαλωτίστηκαν 78.

Τότε τέθηκε σε εφαρμογή από το γερμανικό στρατηγείο η «Επιχείρηση Καλάβρυτα» («Unternehmen Kalavryta»), με αντικειμενικό στόχο την περικύκλωση των ανταρτών στην ορεινή περιοχή των Καλαβρύτων και την εξόντωσή τους. Την εκτέλεση της αποστολής ανέλαβαν μονάδες της 117ης Μεραρχίας Κυνηγών, που έδρευε στην Πελοπόννησο και είχε επικεφαλής τον υποστράτηγο Καρλ φον Λε Ζουίρ (1898-1954).


Ο γερμανός στρατηγός με τις αριστοκρατικές ρίζες, έχοντας πληροφορηθεί την εκτέλεση των 78 γερμανών αιχμαλώτων από τους αντάρτες, διέταξε τους άνδρες του να μην διστάσουν να λάβουν τα πιο σκληρά αντίποινα εναντίον του άμαχου πληθυσμού της περιοχής. Ήταν, άλλωστε, πρακτική των αρχών κατοχής να εκτελούν για κάθε σκοτωμένο γερμανό στρατιωτικό πολλαπλάσιους έλληνες αμάχους.

Η «Επιχείρηση Καλάβρυτα» ξεκίνησε στις 4 Δεκεμβρίου, όταν οι γερμανικές δυνάμεις άρχισαν να συρρέουν στην ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων από την Πάτρα, το Αίγιο, τον Πύργο και την Τρίπολη. Στο διάβα τους έκαιγαν χωριά και μοναστήρια (Μέγα Σπήλαιο και Αγία Λαύρα) και σκότωναν άοπλους πολίτες και μοναχούς.

Στις 9 Δεκεμβρίου έφθασαν στα Καλάβρυτα, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό κλοιό γύρω από την πόλη. Καθησύχασαν τους κατοίκους, διαβεβαιώνοντας ότι στόχος τους ήταν αποκλειστικά η εξόντωση των ανταρτών και μάλιστα ζήτησαν από όσους την είχαν εγκαταλείψει να επιστρέψουν άφοβα πίσω στα Καλάβρυτα. Για να τους πείσουν ακόμη περισσότερο προχώρησαν στην πυρπόληση σπιτιών, που ανήκαν σε αντάρτες, και αναζήτησαν την τύχη των γερμανών τραυματιών της μάχης της Κερπινής.



Έξαφνα, όμως, το πρωί της Δευτέρας 13 Δεκεμβρίου συγκέντρωσαν όλο τον πληθυσμό στην κεντρική πλατεία και οδήγησαν τον άρρενα πληθυσμό άνω των 13 ετών σε μια επικλινή τοποθεσία, που ονομαζόταν «Ράχη του Καπή», ενώ τα γυναικόπαιδα τα κλείδωσαν στο σχολείο. Στη ράχη του Καπή εκτυλίχθηκε τις πρώτες μεταμεσημβρινές ώρες η τραγωδία, που οδήγησε σχεδόν όλο τον άρρενα πληθυσμό των Καλαβρύτων στο θάνατο. Με ριπές πολυβόλων οι Γερμανοί εκτέλεσαν τους συγκεντρωμένους, γύρω στους 800 ανθρώπους. Μόνο 13 Καλαβρυτινοί διασώθηκαν και αυτοί επειδή είχαν καλυφθεί από τα πτώματα των συμπολιτών τους και οι Γερμανοί τους θεώρησαν νεκρούς. Το σήμα για την εκτέλεση έδωσε με φωτοβολίδα από το κέντρο των Καλαβρύτων ο ταγματάρχης Χανς Εμπερσμπέργκερ και επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος ήταν ο υπολοχαγός Βίλιμπαντ Ακαμπχούμπερ.

Το έγκλημα ολοκληρώθηκε με την πυρπόληση όλων σχεδόν των σπιτιών των Καλαβρύτων. Όσον αφορά την τύχη των γυναικόπαιδων, αυτά σώθηκαν χάρη στον ανθρωπισμό ενός Αυστριακού στρατιώτη, στον οποίο είχε ανατεθεί η φύλαξή τους. Αυτός άφησε ελεύθερη την είσοδο του σχολείου και διευκόλυνε την απομάκρυνσή τους. Όμως, το πλήρωσε με τη ζωή του, αφού καταδικάσθηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε. Συνολικά, κατά τη διάρκεια της «Επιχείρησης Καλάβρυτα», οι Γερμανοί σκότωσαν 1.101 άτομα, κατέστρεψαν και λεηλάτησαν πάνω από 1.000 σπίτια, κατάσχεσαν 2.000 αιγοπρόβατα και απέσπασαν 260.000.000 δραχμές.

Κανείς από τους υπευθύνους του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων δεν λογοδότησε στη Δικαιοσύνη. Ο στρατηγός Λε Ζουίρ πέθανε αιχμάλωτος των Σοβιετικών το 1954, ο Εμπερσμπέργκερ σκοτώθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο και ο Ακαμπχούμπερ πέθανε στην Αυστρία το 1972, σε ηλικία 67 ετών. Μόνο ο κατοχικός στρατιωτικός διοικητής της Ελλάδας, στρατηγός Χέλμουτ Φέλμι (1885-1965), καταδικάσθηκε το 1948 σε κάθειρξη 15 ετών από το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης για όλα τα εγκλήματα πολέμου του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα, αλλά μετά από τρία χρόνια αφέθηκε ελεύθερος.

Παρά το γεγονός ότι η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας έχει αναγνωρίσει δημόσια τη ναζιστική αγριότητα κατά των Καλαβρύτων, ακόμα δεν έχει καταβληθεί καμμιά αποζημίωση. Τον Απρίλιο του 2000, ο τότε Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Γιοχάννες Ράου, επισκέφτηκε τα Καλάβρυτα όπου εξέφρασε συναισθήματα ντροπής και βαθιάς θλίψης για την τραγωδία. Εντούτοις όμως, δεν ανέλαβε την ευθύνη εξ ονόματος του γερμανικού κράτους και δεν αναφέρθηκε στο ζήτημα των αποζημιώσεων.

Για τον αριθμό θυμάτων και επιζώντων από τη σφαγή της 13ης Δεκεμβρίου αλλά για το συνολικό αριθμό των θυμάτων από την επιδρομή των Γερμανών στην περιοχή, έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς αντιφατικοί αριθμοί. Το ίδιο ισχύει και για τις τις υλικές καταστροφές.






















Ανθρώπινες απώλειες
Απόρρητο τηλεγραφικό σήμα που έστειλε το τμήμα Ia της 117ης Γερμανικής Μεραρχίας Καταδρομών, στις 31 Δεκεμβρίου 1943, προς το κεντρικό αρχηγείο του 68ου Σώματος Στρατού, αναφέρει πως, στα πλαίσια αντιποίνων, εκτελέστηκαν 696 Έλληνες σε όλη την περιοχή.
Στις 7 Νοεμβρίου 1944, στο έγγραφο απαγγελίας κατηγορίας εναντίον που συνέταξε η Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για Εγκλήματα Πολέμου (UNWCC), αναφέρεται πως στα Καλάβρυτα εκτελέστηκαν είτε «περίπου 1.000» είτε «πάνω από 750» και έγινε δυνατό να ταυτοποιηθούν, ονομαστικά, 461 θύματα. Ο τελευταίος αριθμός στηρίχτηκε σε κατάλογο που συνέταξε το δημαρχείο Καλαβρύτων, υπό το νέο δήμαρχο Τάκη Σπηλιόπουλο (ένας από τους επιζώντες).
Στις 29 Δεκεμβρίου 1945, ο Σπηλιόπουλος δημοσίευσε τα 461 ονόματα του προαναφερθέντος καταλόγου, με την επιφύλαξη ότι «εκτός από τα αναφερθέντα, εκτελέστηκαν και άλλα πρόσωπα, τα στοιχεία των οποίων δεν έγινε δυνατό μέχρι σήμερα να διακριβωθούν». Το 1952, το Ελληνικό Γραφείο για Εγκληματα Πολέμου έστειλε στη γερμανική δικαιοσύνη τον κατάλογο αυτό, με παρόμοια επιφύλαξη για επιπλέον θύματα.
Το 1945, ο Κ. Καλαντζής δημοσίευσε κατάλογο 521 θυμάτων από την εκτέλεση στα Καλάβρυτα, όπου περιλαμβάνονται όμως και εκτελέσεις σε άλλες ημερομηνίες. Ο κατάλογος αυτό ανέφερε και την ηλικία των περισσότερων θυμάτων.
Στις 13 Ιανουαρίου 1946, ο δήμαρχος Τ. Σπηλιόπουλος κατέθεσε ενόρκως στις δικαστικές αρχές για «περίπου 800 ντόπιους και ξένους νεκρούς»ς και ο μητροπολίτης Πατρών Θεόκλητος για« 750 κατοίκους των Καλαβρύτων».
Τον Αύγουστο του 1947, ο Τ. Σπηλιόπουλος, σε κατάθεσή του στην αποκαλούμενη δίκη των στρατηγών νοτιοανατολικού χώρου, στη Νυρεμβέργη, ανέφερε 1.390 νεκρούς μόνο στα Καλάβρυτα. Επιπλέον, μίλησε και για «επιπλέον 240 πρόσωπα, που βρίσκονταν εκείνη τη μέρα τυχαία στην περιοχή των Καλαβρύτων». Παρά τις αντιρρήσεις που εξέφρασε η υπεράσπιση, για τη βασιμότητα των αριθμών αυτών, η κατάθεση αυτή λήφθηκε υπόψη στην αιτιολόγηση της ποινής των 15 ετών που επιβλήθηκε σε έναν από τους κατηγορουμένους.
Το 1947, ο Κ. Α. Δοξιάδης δημοσίευσε τον αριθμό των 1.436 νεκρών Καλαβρυτινών, χωρίς αναφορά πηγών ή άλλων λεπτομερειών.
Το 1949, ο Δ. Μαγκριώτης δημοσίευσε βιβλίο του κατάλογο 1.450 προσώπων που εκτελέστηκαν από τα γερμανικά στρατεύματα στην Αχαΐα, σε όλο το διάστημα της Κατοχής. Το βιβλίο βασίστηκε σε πληροφορίες του Εθνικού Γραφείου Ερευνών για Εγκλήματα Πολέμου.
Το 1952, η Γερμανίδα Έρενγκαρντ Σαμ επισκέφτηκε τα Καλάβρυτα, όπου την πληροφόρησαν ότι είχαν εκτελεστεί 800-1000 άνδρες. Με βάση αυτούς τους αριθμούς, το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών συνέταξε ένα υπόμνημα όπου αναφέρεται αριθμός για τα θύματα που οπωσδήποτε ξεπερνά τα 1.000.
Το 1962, και άλλοι επιζήσαντες ανέφεραν, σε ένορκες καταθέσεις τους, αριθμούς θυμάτων μεγαλύτερους από εκείνους που είχαν καταθέσει λίγο μετά το γεγονός. Οι αριθμοί αυτοί, κατά περίπτωση, ήταν «περισσότερα από 1.000 και λιγότερα από 1.500», «περίπου 1.200», «περίπου 1.250».
Το 1980, στο εκκλησάκι κάτω από το μνημείο, τοποθετήθηκαν χάλκινες πλάκες όπου αναγράφονται τα ονόματα 601 θυμάτων των εκτελέσεων της 13ης Δεκεμβρίου. Οι πλάκες αυτές, όμως, περιέχουν και ονόματα ανδρών που έχασαν τη ζωή τους σε άλλες περιοχές και υπό διαφορετικές συνθήκες.
Το 1992, το γερμανικό Ομοσπονδιακό Αρχείο, στη σειρά εγγράφων του Η Ευρώπη στη σκιά του αγγυλωτού σταυρού, αναφέρει 1.300 νεκρούς. Αργότερα, ο αριθμός αυτός υιοθετήθηκε από ελληνικές, αγγλικές και γερμανικές επιστημονικές μελέτες.
Μεταξύ 1992 και 1995, οι Καλαβρυτινοί Α. Δαφαλιάς και Φ. Σαρδελιάνος, μετά από εντατικές επιτόπιες έρευνες, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο αριθμός των νεκρών της 13ης Δεκεμβριου ήταν κάτω από 500.

Εκτός των παραπάνω αριθμών που προέρχονται από αυτόπτες μάρτυρες ή ερευνητές, στο θέμα έχει αναφερθεί κατα καιρούς και ο ξένος (αγγλόφωνος και γερμανόφωνος) Τύπος, με αριθμούς που κυμαίνονται από 511 έως 1.200 θύματα.

Σύμφωνα με το Γερμανό ιστορικό Χέρμαν Φρανκ Μάγερ, οι πραγματικοί αριθμοί εκτελεσθέντων πρέπει να εξαχθούν κυρίως από τα αρχεία της γερμανικής μεραρχίας, καθώς ο επικεφαλής της στρατηγός Καρλ φον Λε Σουίρ είχε δώσει σαφείς εντολές[20] να καταγράφουν με ακρίβεια όχι μόνο τις απώλειες όλων των εμπλεκομένων στις μάχες αλλά και αυτές των θυμάτων από τα αντίποινα εναντίον του άμαχου πληθυσμού. Ότι οι Γερμανοί καταμέτρησαν τα θύματα πριν τους οδηγήσουν στον τόπο εκτέλεσης, επιβεβαιώνεται και από Γερμανό στρατιώτη που ήταν παρών. Έτσι, σε συνδυασμό με τις ελληνικές πηγές, ο Μάγερ καταλήγει στους εξής αριθμούς:
677 άτομα εκτελέστηκαν σε όλη την περιοχή των Καλαβρύτων και των γειτονικών χωριών. Ο αριθμός προκύπτει από τους 696 εκτελεσθέντες που ανέφερε η μεραρχία, αφού αφαιρεθούν οι 12 διαφυγόντες (οι Γερμανοί δεν ήξεραν ότι υπήρχαν διαφυγόντες).. Από αυτούς, τουλάχιστον 143 άνδρες εκτελέστηκαν πριν η μεραρχία μπει στα Καλάβρυτα. Συγκεκριμένα, εκτελέσεις έγιναν στους Ρωγούς (58), Κερπινή (37), Άνω και Κάτω Ζαχλωρού (21), Μονή Μεγάλου Σπηλαίου (22) και κοντά στην Κερπινή (5).
Στα Καλάβρυτα, τη 13η Δεκεμβρίου, εκτελέστηκαν 499 άτομα (ο αριθμός προκύπτει αφαιρώντας, από τους 511 της γερμανικής αναφοράς, τους 12 διαφυγόντες).


Άλλες καταστροφές
Το τηλεγράφημα της μεραρχίας αναφέρει πως καταστράφηκαν οι τοποθεσίες Ρωγοί, Κερπινή, σιδ. σταθμός Κερπινής, άνω Ζαχλωρού, Κάτω Ζαχλωρού,Σούβαρδο, Βραχνί, Καλάβρυτα, Μονή Μεγάλου σπηλαίου, Μονή Αγίας Λαύρας, Αγία Κυριακή, Αυλές, Βυσοκά, Φτέρη, Κλαπατσούνα, Πυργάκι, Βάλτσα, Μελίσσια, Μονή Ομπλού, Λαπαναγοί, Μάζι, Μαζέικα, Παγκράτι, Μορόχωβα, Δερβένι, Βάλτος, Πλανητέρο, Καλύβια. Ταυτόχρονα, έγιναν πυρπολήσεις σπιτιών και σε άλλα χωριά τα οποία δεν αναφέρει η γερμανική αναφορά.
Σύμφωνα με την τελική αναφορά της ηγεσίας της μεραρχίας, οι μάχιμες γερμανικές ομάδες άρπαξαν 1.930 πρόβατα, 19 βόδια, 27 ορεινά μικρόσωμα άλογα, 28 γαϊδούρια και 1 άλογο. Οι αρπαγές αυτές έγιναν, σύμφωνα με την ηγεσία της μεραρχίας, για να στερήσουν από τον πληθυσμό τις προϋποθέσεις διαβίωσης.
Στις 28 Δεκεμβρίου 1943, η αναφορά δύο Ελληνίδων νοσοκόμων του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού κάνει λόγο για 360 κατεστραμμένα σπίτια (από τα οποία απόμειναν μόνο οι τέσσερεις εξωτερικοί τοίχοι), εκκλησίες και σχολεία. Διασώθηκαν μόνο 15 σπίτια.
Τον Αύγουστο του 1947, ο Τ. Σπηλιόπουλος, σε κατάθεσή του στην αποκαλούμενη Δίκη των Στρατηγών Νοτιοανατολικού Χώρου, στη Νυρεμβέργη, ανέφερε ότι αρπάχτηκαν 30.000 ζώα, από τα οποία 15.000 πρόβατα και 5.000 άλογα και βόδια.
Το 1946, το ελληνικό Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας ανέφερε σε στατιστική του ότι τα Καλάβρυτα είχαν 700 σπίτια, από τα οποία καταστράφηκαν τα 640.
Το 1946, ο Κ. Α. Δοξιάδης δημοσίευσε χάρτη των Καλαβρύτων ο οποίος είχε καταρτιστεί πριν την καταστροφή, απ’ όπου προκύπτει ότι υπήρχαν 400 περίπου κτίρια, από τα οποία σώθηκε ποσοστό μικρότερο του 10%. Με τους αριθμούς αυτούς συμφωνεί σε μεγάλο βαθμό και ο Α. Δαφαλιάς.

Σύμφωνα με τον Γερμανό ιστορικό Χέρμαν Φ. Μάγερ, ο γερμανικός στρατός πυρπόλησε περίπου 1.000 σπίτια σε πάνω από 50 χωριά από τα οποία τα περισσότερα λεηλατήθηκαν πριν την καταστροφή τους. Επίσης, οι κατοχικές δυνάμεις μετέφεραν στις βάσεις τους περισσότερα από 2.000 πρόβατα και μεγαλύτερα ζώα και έκλεψαν περίπου 260.000.000 δραχμές.

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Του Τζόναθαν Κουκ

Η αντιδημοκρατική τάση που έχει επικρατήσει στη Δύση δεν θα μπορούσε παρά να κυριαρχήσει και στο διαδίκτυο. Καιρός να συνειδητοποιήσουν οι χρήστες των «κοινωνικών μέσων δικτύωσης» πόσο πλαστή είναι η ελευθερία διακίνησης απόψεων και πληροφοριών σε έναν κόσμο τεράστιων εταιρειών παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών, που διαθέτουν τα τεχνολογικά μέσα για να παρεμποδίζουν την κυκλοφορία
προοδευτικών ιδεών. Και να αποκαταστήσουν την αναντικατάστατη προσωπική επαφή...

Μπορεί κανείς να αμφιβάλλει ότι, στη Δύση, η πρόσβαση σε ένα σχετικά ελεύθερο και ανοικτό διαδίκτυο οδεύει ταχύτατα προς το τέλος της ; Στην Κίνα και σε άλλα αυταρχικά καθεστώτα, οι ηγέτες απλώς υπέταξαν το διαδίκτυο στη θέλησή τους, λογοκρίνοντας το περιεχόμενο που απειλεί την κυριαρχία τους. Αλλά στη «δημοκρατική» Δύση, το ίδιο αποτέλεσμα επιτυγχάνεται με διαφορετικούς τρόπους. Το κράτος δεν παρεμβαίνει άμεσα – αναθέτει τη βρόμικη δουλειά στις εταιρείες.

Από τον Δεκέμβριο, το διαδίκτυο μπορεί να γίνει αποκλειστικό πεδίο των μεγαλύτερων εταιρειών που είναι αποφασισμένες να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος από τη φασματική ζώνη. Ταυτόχρονα, τα εργαλεία που επιτρέπουν στους χρήστες να συμμετέχουν στην κριτική σκέψη, στην έκφραση διαφωνίας και στην κοινωνική κινητοποίηση θα εξαλειφθούν, καθώς η «καθαρή ουδετερότητα» καθίσταται μια ιστορική υποσημείωση, μια κενή φράση, στην «ωρίμανση» του διαδικτύου.

Τον Δεκέμβριο, η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών των ΗΠΑ σχεδιάζει να ανακαλέσει τους ήδη υπονομευμένους κανονισμούς που υπάρχουν προκειμένου να διατηρούν ένα ομοίωμα «καθαρής ουδετερότητας» στο διαδίκτυο. Ο πρόεδρός της,AjitPai, και οι εταιρείες που είναι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών θέλουν να σαρώσουν αυτούς τους κανονισμούς όπως ακριβώς ο τραπεζικός τομέας απαλλάχθηκε από τις χρηματοπιστωτικές ρυθμίσεις , έτσι ώστε να διογκώσουν τις δραστηριότητές τους σε γιγαντιαία σχήματα Πόνζι [κερδοσκοπικές πυραμίδες].

Αυτό θα χρησίμευε και ως τελικό πλήγμα στην αριστερά και στην ικανότητά της να ακούγεται στη δημόσια σφαίρα.

Οι πολιτικές ηγέτες –με τη βοήθεια των εταιρικών ΜΜΕ— άνοιξαν το δρόμο γι’ αυτή την εξέλιξη, με τον πανικό που διέσπειραν σκόπιμα για τις «χαλκευμένες ειδήσεις». Υποστήριξαν ότι οι «χαλκευμένες ειδήσεις» εμφανίζονται μόνο στο διαδίκτυο και όχι στις σελίδες των κατεστημένων ΜΜΕ – εκείνων των ΜΜΕ που μας πούλησαν το παραμύθι για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ και που διατήρησαν τόσο αποτελεσματικά το ένα κόμμα με δύο πρόσωπα στις ΗΠΑ. Φαίνεται πως το κοινό πρέπει να προστατεύεται μόνο από τους μπλόγκερς και τις ιστοσελίδες.

Οι γιγαντιαίοι οργανισμοί διαχείρισης των κοινωνικών μέσων ανταποκρίθηκαν αμέσως. Γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι το Facebookδέχεται παρεμβολές ως πλατφόρμα διάχυσης πληροφοριών για τους προοδευτικούς ακτιβιστές. Ήδη κλείνει λογαριασμούς και περιορίζει την εμβέλειά τους. Αυτές οι τάσεις θα ενισχυθούν.

ΗGoogleέχει αλλάξει τους αλγορίθμους της με τρόπους που διασφαλίζουν ότι απορρίπτονται οι κατατάξεις της μηχανής αναζήτησης για μεγάλης αναγνωσιμότητας αριστερές ιστοσελίδες (βλ.http://www.jonathan-cook.net/blog/2017-09-30/googles-new-search-engine-bias-is-no-accident/), Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρει κανείς εναλλακτικές πηγές ειδήσεων, επειδή ουσιαστικά τις κρύβουν από την κοινή θέα.

ΗGoogleκλιμάκωσε τούτη την εβδομάδα αυτή τη διαδικασία «αποταξινομώντας» τοRussiaToday(RT) και τοSputnik, δύο ρωσικά ειδησεογραφικά σάιτ που παρέχουν σημαντικό αντίβαρο –ακόμη και αν κανείς πιστεύει ότι εξυπηρετούν τη ρωσική ατζέντα— στην αντιρωσική προπαγάνδα που διαχέουν οι μεγάλες εταιρείες των ΜΜΕ στη Δύση. Οι δύο ιστοσελίδες θα λογοκρίνονται στο διαδίκτυο για τη μεγάλη πλειονότητα των χρηστών.

ΤοRTαπέχει πολύ από το να είναι ιδανική πηγή ειδήσεων –κανένα κρατικό ή εταιρικό μέσο δεν είναι εξάλλου— αλλά είναι ζωτικό να ακούγεται διαδικτυακά. Έχει γίνει το καταφύγιο για πολλούς που αναζητούν εναλλακτικές, και συχνά πολύ πιο έντιμες, κριτικές της εσωτερικής πολιτικής στις δυτικές χώρες όσο και των δυτικών παρεμβάσεων σε μακρινές χώρες. Βεβαίως, έχει τη δική του πολιτική ατζέντα, αλλά, παρά τις υποθέσεις πολλών δυτικών φιλελεύθερων, παρέχει μια πολύ πιο ακριβή εικόνα του κόσμου, από ό,τι τα δυτικά εταιρικά ΜΜΕ, στην τεράστια πλειονότητα των θεμάτων.

Υπάρχουν βάσιμοι λόγοι γι’ αυτό. Τα δυτικά ΜΜΕ υπάρχουν για να ενισχύουν τις προκαταλήψεις με τις οποίες έχει διαποτιστεί σ’ όλη του τη ζωή το δυτικό κοινό –κυριότερη εκ των οποίων είναι ότι τα δυτικά κράτη ενεργούν ορθά ως καλοπροαίρετοι, αν και περιστασιακά υπερβολικοί, αστυφύλακες που προσπαθούν να διατηρήσουν την τάξη ανάμεσα στα άλλα απείθαρχα ή κακόβουλα κράτη ανά την υφήλιο.

Τα ΜΜΕ και η πολιτική τάξη μπορούν εύκολα να εκμεταλλευτούν αυτές τις προκαταλήψεις, προκειμένου να πείσουν τον κόσμο για όλες τις αναλήθειες που προωθούν τα δυτικά συμφέροντα. Ας δούμε ένα μόνο παράδειγμα – το Ιράκ. Μας είπαν ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε δεσμούς με την Αλ-Κάιντα (δεν είχε ούτε μπορούσε να έχει), ότι το Ιράκ είχε όπλα μαζικής καταστροφής (δεν είχε, όπως προσπάθησαν να πουν μετ’ εμποδίων οι επιθεωρητές του ΟΗΕ), ότι οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο ήθελαν να εγκαθιδρύσουν τη δημοκρατία στο Ιράκ (αλλά όχι πριν κλέψουν το πετρέλαιό του). Υπήρχε εναντίωση στη Δύση για την εισβολή στο Ιράκ, αλλά δεν οδηγούνταν από την εκτίμηση ότι όλα αυτά τα στοιχεία της επίσημης αφήγησης εύκολα επιβεβαιώνονταν ως χαλκευμένα.

Το RTκαι άλλες μη δυτικές πηγές ειδήσεων στην αγγλική γλώσσα παρέχουν ένα διαφορετικό πρίσμα μέσα από το οποίο μπορούμε να μάθουμε τέτοια σημαντικά γεγονότα και απόψεις που δεν συσκοτίζονται από τη δυτική ατζέντα.

Αυτά τα σάιτ και άλλες προοδευτικές ιστοσελίδες φιμώνονται σταδιακά και μπαίνουν στα μαύρα κατάστιχα, σπρώχνοντάς μας και πάλι στην αγκαλιά των εταιρικών προπαγανδιστών. Ελάχιστοι φιλελεύθεροι είναι έτοιμοι να υψώσουν τη φωνή τους υπέρ τουRT, ξεχνώντας τις προειδοποιήσεις της ιστορίας, όπως αυτή του αντιναζιστικού ποιήματος του Μάρτιν Νιμόλερ, «Πρώτα ήλθαν για τους σοσιαλιστές».

Οι υπάρχοντες κανόνες «καθαρής ουδετερότητας» ήδη έχουν εξασθενίσει τη φωνή των προοδευτικών και διαφωνούντων, όπως καθιστούν σαφές οι εξελίξεις που υπογράμμισα παραπάνω. Αλλά χωρίς αυτούς τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα. Εάν τον επόμενο μήνα εγκριθούν οι αλλαγές αυτών των κανονισμών, οι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών, οι μεγάλες εταιρείες που μας συνδέουν στο Ίντερνετ, θα είναι σε θέση να αποφασίζουν τι πρέπει να βλέπουμε και τι θα είναι εκτός της εμβέλειάς μας.

Μεγάλο μέρος της συζήτησης επικεντρώνεται στις επιπτώσεις του τερματισμού των διαδικτυακών εμπορικών εγχειρημάτων. Γι’ αυτό και ηAmazonκαι οι πορνοσελίδες όπως τοPornhubηγούνται της αντιπολίτευσης σ’ αυτές τις αλλαγές. Έτσι όμως επισκιάζεται η πιο σημαντική απειλή για τα προοδευτικά σάιτ και τις ήδη υπονομευμένες αρχές της ελευθερίας του λόγου.

Οι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών θα έχουν ακόμη περισσότερο το ελεύθερο να καθορίζουν το περιεχόμενο που μπορούμε να λάβουμε διαδικτυακά. Θα μπορούν να επιβραδύνουν την ταχύτητα πρόσβασης σε ιστοσελίδες που δεν είναι κερδοσκοπικές – πράγμα που ισχύει εξ ορισμού για τις ιστοσελίδες των κοινωνικών ακτιβιστών. Αλλά θα ενισχυθούν επίσης σε τέτοιο βαθμό που πιθανώς θα μπορούν να επιβάλουν κινεζικού τύπου λογοκρισία, είτε με δική τους πρωτοβουλία είτε με πολιτική πίεση. Ελάχιστη βοήθεια προσφέρει το ότι αυτή η εξέλιξη δικαιολογείται όχι σε πολιτική, αλλά σε εμπορική βάση.

Όσοι είναι αποφασισμένοι να βρίσκουν τις αληθινές ειδήσεις πιθανώς είναι ικανοί να το πετύχουν. Αλλά αυτή είναι μικρή παρηγοριά. Η πλειονότητα των ανθρώπων θα χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες που παρέχονται και θα λησμονήσει όσες πλέον δεν είναι διαθέσιμες.

Εάν χρειάζεται ένας αιώνας για να έχουν πρόσβαση σε μια ιστοσελίδα, απλώς κάνουν κλικ αλλού. Εάν η αναζήτηση τηςGoogleτους εμφανίζει μόνο εγκεκριμένα από τις εταιρείες αποτελέσματα, θα διαβάσουν ό,τι προσφέρεται. Εάν τοFacebookαρνείται να τους προμηθεύσει με «μη κερδοσκοπικό» ή υποτίθεται «χαλκευμένο» περιεχόμενο, δεν θα υπάρχει τίποτε πιο ενημερωτικό. Αλλά όλοι εμείς που ενδιαφερόμαστε για το μέλλον θα γίνουμε φτωχότεροι.

Ο Τζόναθαν Κουκ είναι βραβευμένος δημοσιογράφος, εγκατεστημένος στη Ναζαρέτ.

https://www.counterpunch.org/2017/11/24/from-an-open-internet-back-to-the-dark-ages-2/

Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου

Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Μετά τη μεταπολίτευση σταθερό αίτημα του εκπαιδευτικού κόσμου ήταν η αύξηση των δαπανών για την Παιδεία. Αυτό δεν αποτελούσε μια ευκαιριακή ή συντεχνιακή διεκδίκηση, αλλά τον απαραίτητο όρο για να στηριχθεί το δημόσιο σχολείο και να ξεκινήσει μια ουσιαστική αναβάθμιση του. Όπως είναι ,όμως, γνωστό τα κονδύλια, τα οποία οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ διέθεσαν, ήταν ελάχιστα. Έτσι κάτω από την επίδραση και άλλων παραγόντων αργά και σταθερά απαξιώθηκε και μετατράπηκε σε ένα κακής ποιότητας δημόσιο φροντιστήριο. Στα μάτια της κοινωνίας οι ευθύνες έπεφταν στους εκπαιδευτικούς δίκαια ή άδικα. Τα τελευταία 7 χρόνια τα μνημόνια ξεχαρβάλωσαν ακόμη περισσότερο το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης και το έφεραν στη σημερινή του κατάντια.

Για όσους εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην εκπαιδευτική διαδικασία τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Πριν να ξεκινήσουμε τη συζήτηση για οτιδήποτε, αν δεν υπάρξει γενναία χρηματοδότηση, μαζικοί διορισμοί, επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, περισσότερη δημοκρατία στα σχολεία και νέα προγράμματα σπουδών προσαρμοσμένα στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, η τωρινή εικόνα δε θα αλλάξει. Και τι κάνει γι αυτό η «αριστερή» και «φιλολαϊκή» κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα; Τίποτα, γιατί θέλει να πετύχει άλλους στόχους που της έχουν υπαγορεύσει μέσα στα μνημόνια οι δανειστές. Μεγαλύτερες περικοπές και λιγότερα χρήματα σε ένα σχολείο που θα οδηγεί την πλειοψηφία των μαθητών του στα υποβαθμισμένα ΕΠΑΛ και στη μαθητεία. Χαρακτηριστικό του πώς αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση τα προβλήματα του δημόσιου σχολείου είναι η συμφωνία που έκανε με τους θεσμούς για την 6ωρη καθημερινή παραμονή των εκπαιδευτικών, τις συγχωνεύσεις , την αξιολόγηση των στελεχών της εκπαίδευσης και την αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων. Ευλόγως αναρωτιέται κανείς με ποιο τρόπο οι εξαγγελίες αυτές θα αλλάξουν την εικόνα του, θα συμβάλλουν στην επαγγελματική εξέλιξη του εκπαιδευτικού και θα καλυτερεύσουν τη μαθησιακή διαδικασία.

Υποτιμούν την κοινή λογική τα επιχειρήματα τα οποία επικαλείται ο κ. Γαβρόγλου για να δικαιολογήσει τις παραπάνω αποφάσεις. Για την 30ωρη υποχρεωτική παρουσία των εκπαιδευτικών το σχετικό άρθρο του νόμου του 1985, το οποίο υποτίθεται ότι την προέβλεπε, αναφέρει ρητά ότι ο εκπαιδευτικός δύναται να παραμείνει μέχρι έξι ώρες. Πουθενά δεν αναγράφεται ότι υποχρεούται. Όσον αφορά τις συγχωνεύσεις ( οι οποίες θα έχουν ως συνέπεια να αυξηθεί ο αριθμός των μαθητών στα τμήματα και να χαθούν οργανικές θέσεις εκπαιδευτικών) ας σταματήσει ο υπουργός Παιδείας να προκαλεί και να λανσάρει ως επιτυχία το αυτονόητο , ότι δηλαδή απέφυγε η κυβέρνηση το κλείσιμο σχολείων σε νησιωτικές και δυσπρόσιτες περιοχές!! Μπορούν, ωστόσο, να νιώθουν « περηφάνια», αφού για μια ακόμη φορά πήραν τη μπουκιά από το στόμα του κ. Μητσοτάκη και θα εφαρμόσουν την αξιολόγηση των στελεχών και την αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων, η οποία θα κατηγοριοποιήσει τα σχολεία και θα οδηγήσει σε κλείσιμο τους και σε νέες συγχωνεύσεις . Τον επόμενο χρόνο θα ακολουθήσει , επιτέλους(!) , και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, η πανάκεια που, μόλις εφαρμοστεί , θα θεραπεύσει όλα τα προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης. Το μέτρο αυτό αποτελούσε στόχο και των προηγούμενων κυβερνήσεων και θεωρείται βέβαιο ότι θα δώσει, αν χρειαστεί, έτοιμες απολύσεις.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υλοποιεί με μαθηματική ακρίβεια ό, τι δεν μπόρεσε να κάνει κανένας άλλος. Η ελληνική κοινωνία σαρώνεται από έναν τυφώνα που ισοπεδώνει τα πάντα. Οι αντιστάσεις και οι αντιδράσεις ελάχιστες. Το εκπαιδευτικό κίνημα το οποίο στο παρελθόν είχε δώσει μεγάλους και επιτυχημένους αγώνες ακολουθεί τη γενικότερη απογοήτευση και παραλυσία. Και , όμως, τα προβλήματα της εκπαίδευσης και το μέλλον της , όπως διαγράφεται, θα μπορούσαν να αποτελέσουν κόντρα στην αδράνεια και την ηττοπάθεια τη βάση για μια νέα και πλατιά συσπείρωση . Θέματα όπως η υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, η σταθερή και μόνιμη εργασία των εκπαιδευτικών, η άρση των ταξικών φραγμών , το βάθεμα της δημοκρατίας και τελικά ένας διαφορετικός προσανατολισμός του σχολείου, το οποίο θα μορφώνει και θα διαμορφώνει υπεύθυνους πολίτες, καθώς και άλλα ζητήματα θα μπορούσαν να ανοίξουν ένα διαφορετικό δρόμο που σήμερα μοιάζει με μονοπάτι μακρύ, δύσβατο και κακοτράχαλο.

Η Αλληλεγγύη - Αντίσταση στο Ξυλόκαστρο 

«Άσκοπα ζείτε εσείς χωρίς να δείτε πως οι άνθρωποι
Έχουν ανάγκη την ενότητα να ελπίζουν ν’ αγωνίζονται
Να μάθουνε τον κόσμο και να τον αλλάξουν»

[Η Ποίηση πρέπει να έχει στόχο την πραχτική αλήθεια]

Σαν σήμερα, 14 Δεκεμβρίου του 1895, γεννιέται στο Παρίσι ο Πωλ Ελυάρ, ο μεγάλος επαναστάτης ποιητής, ο οποίος έζησε τη ζωή του με πάθος, ενώ έγραψε και αγωνίστηκε για την ελευθερία της σκέψης και των λαών. Πέθανε από ανακοπή το 1952.
Αυτό που περισσότερο γνωρίζουμε για τη ζωή και το έργο του μεγάλου αυτού Γάλλου, είναι η επαφή του Ελυάρ με τους «μεγάλους» του γαλλικού σουρεαλισμού, Λουί Αραγκόν, και Αντρέ Μπρετόν και τη «στράτευσή» του(ς) στην ιδέα του Ντανταϊσμού (μαζί με άλλους σπουδαίους δημιουργούς, όπως ο Μαξ Ερνστ, ο οποίος έγινε κάτι παραπάνω από επιστήθιος φίλος του Ελυάρ –συζούσε μαζί με τον ποιητή και την σύζυγό του, Γκαλά, τη μετέπειτα αγαπημένη του Σαλβαντόρ Νταλί). Γνωρίζουμε, επίσης ότι οι τρεις ποιητές οργανώθηκαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας και στήριξαν μάχιμα τα ιδεώδη του κομμουνισμού.

Ωστόσο, η στάση του ποιητή απέναντι στην Ιστορία που γραφόταν στις μέρες του δεν ήταν παθητική. Ο Ελυάρ υποστήριξε την Μαροκινή Επανάσταση (ενάντια στους Ισπανούς ως κατακτητές) το 1925 και αργότερα κράτησε μία μαχητική θέση απέναντι στον φρανκισμό. Εκείνη την περίοδο ο επιστήθιος φίλος του είναι ο Πάμπλο Πικάσο. Ο ποιητής γράφει το ποίημα «Νίκη για τη Γκερνίκα» και ο ζωγράφος ζωγραφίζει τον γνωστό πίνακα.

Ο Ελυάρ ανακηρύσσεται μεγάλος ποιητής της Αντίστασης (μαζί με τον Αραγκόν), καθώς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1943, συγκεντρώνει σε ένα τόμο τα έργα ποιητών που γράφουν υπέρ της Αντίστασης.

Ο Ελυάρ και ο Δημοκρατικός Στρατός

Κι εδώ θα θέλαμε να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στη σχέση του Ελυάρ με τον δικό μας Δημοκρατικό Στρατό, κατά την περίοδο του Εμφυλίου. Ο ποιητής συμμετέχει σε διάφορα συμβούλια και αποστολές για την Παγκόσμια Ειρήνη και επισκέπτεται αρκετές φορές την Ελλάδα. Στις 9 Δεκέμβρη του 1944 γράφει το ποίημα “Αθήνα”, το οποίο ξεκινάει ως εξής: Έλληνε λαέ βασιλιά απελπισμένε / Να χάσεις άλλο πια δεν έχεις παρά τη λευτεριά / Τον έρωτά σου για την λευτεριά και την δικαιοσύνη / Και τον άπειρο σεβασμό του ίδιου του εαυτού σου…

Τον Ιούνιο του 1949 ανεβαίνει για κάποιες μέρες στον Γράμμο, θέλοντας να βρεθεί στο πλευρό των Ελλήνων ανταρτών. Παίρνει την ντουντούκα και αρχίζει να απαγγέλει ποιήματα στους αντάρτες. Βλέποντας τις τραγικές συνθήκες μέσα στις οποίες πολεμούσαν οι αγωνιστές τους Δημοκρατικού Στρατού και γνωρίζοντας από κοντά τον ηρωικό τους αγώνα γράφει ποιήματα για τις γυναίκες αγωνίστριες και τις μανάδες και ξαναπαίρνει την ντουντούκα για να απευθύνει έκκληση στους στρατιώτες του Εθνικού Στρατού.


Ο Ελυάρ στον Γράμμο

Στις ελληνίδες αδελφές μου (Γράμμος, Ιούνης ’49)

Αδελφές μου της ελπίδας, ω, γυναίκες γενναίες,
Έχετε κλείσει συμφωνία ενάντια στο θάνατο
Ω, αθάνατες αγαπημένες μου,
Παίζετε τη ζωή σας
Για να θριαμβεύσει η ζωή
Είναι κοντά η μέρα, ω, αδελφές μου του μεγαλείου,
Που θα κοροϊδεύουμε τις λέξεις πόλεμος και μιζέρια
Γιατί θα έχετε νικήσει

Προσεύχονται οι χήρες και οι μανάδες

….Με τα όπλα και με το αίμα
λυτρώστε μας από το φασισμό

Νανουρίζαμε ολάκερο το φως
και τα στήθη μας φούσκωναν γάλα

Αφήστε μας να πάρουμε τουφέκι
να βάλουμε σημάδι τους φασίστες…

[Συλλογή: «Ελλάδα, τριαντάφυλλο του λογισμού μου»]



Έκκληση του Πωλ Ελυάρ στους στρατιώτες του Εθνικού Στρατού στο μέτωπο του Γράμμου (Ιούνης 1949)

Γιοι της Ελλάδας,

Απευθύνομαι σ’ εσάς τους αγρότες, τους εργάτες, τους διανοούμενους που υπηρετείτε αναγκαστικά στο στρατό μιας κυβέρνησης που δεν σας εκπροσωπεί. Και πρώτα απ’ όλα θέλω να σας διαβεβαιώσω πως ήρθα για να διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια την εδώ κατάσταση και πως μοναδικός λόγος που με παρότρυνε σ’ αυτό είναι το ζωηρό ενδιαφέρον μου για την αλήθεια αλλά και το πάθος μου για την ειρήνη. Ένας εμφύλιος πόλεμος όπως ο δικός σας είναι ο πιο φοβερός απ’ τους πολέμους και οι μόνοι που ωφελούνται είναι εκείνοι που σας οδήγησαν σ’ αυτόν.

Αυτό που είδα στην ελεύθερη Ελλάδα είναι ο ακατανίκητος Λαϊκός Στρατός του οποίου η αγάπη για την πατρίδα και την ελευθερία ενώνει αδελφικά τους αξιωματικούς και τους στρατιώτες του. Κανένας ξένος δεν υπάρχει στις γραμμές τους, εφόσον το όραμά τους είναι η ανεξαρτησία και το μεγαλείο, σε ευτυχία και ειρήνη, της χώρας τους. Είδα την αθώα καρδιά τους, τα τίμια μάτια τους και κάτω απ’ τον γαλάζιο ουρανό τους να χορεύουν και να τραγουδάνε σαν παιδιά. Είδα όμως και το μέτωπό τους να σκοτεινιάζει με τη σκέψη ότι έχουν απέναντί τους τους αντιπάλους στη μάχη τα αδέλφια, τους γονείς και τους πατεράδες τους. Όμως πολλές περιοχές πρέπει ακόμα να ελευθερωθούν, πολλά ερείπια να ανορθωθούν, πολλή χέρσα γη να καλλιεργηθεί και κυρίως να επιτευχθεί η απελευθέρωση απ’ τα μαρτύρια.

Σας ικετεύω όλους εσάς που βρίσκεστε απ’ τη μεριά των δεσμοφυλάκων και των δήμιων να αναλογιστείτε τους αθώους που κάθε μέρα πληρώνουν το δικό σας μέλλον με το αίμα τους. Σας ικετεύω να αναλογιστείτε τη φρίκη της Μακρονήσου και των φυλακών της χώρας σας, όπου χιλιάδες πατριώτες, βέβαιοι για τη νίκη τους, περιμένουν κάθε μέρα τα βασανιστήρια και το θάνατο.

Όπου κι’ αν πήγα είδα παντού εδώ στο μέτωπο, στην πρώτη γραμμή ή στα μετόπισθεν, τους αιχμαλώτους συναδέλφους σας να απολαμβάνουν τον πιο μεγάλο σεβασμό και την ανθρωπιά και να διατρέφονται ακριβώς όπως και οι αντάρτες, είδα να περιποιούνται τους τραυματίες σας με την ίδια φροντίδα όπως και εκείνους του Δημοκρατικού Στρατού. Αυτοί οι αιχμάλωτοι, που κάθε μέρα γίνονται περισσότεροι, είναι ελεύθεροι να επιστρέψουν στα σπίτια τους ή να ενταχθούν στο Δημοκρατικό Στρατό. Οι πιο πολλοί διαλέγουν τη δεύτερη λύση.

Είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία που ένα στρατός αισθάνεται τόσο δυνατός, τόσο βέβαιος για τη νίκη ώστε να είναι σε θέση να δείχνει τέτοια εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Είναι επίσης που ένας στρατός δείχνει τόσο πρόθυμος να προσφέρει την ειρήνη, όσο περισσότερο αυξάνουν οι δυνάμεις του. Η μόνη νίκη που εύχεται αυτός ο στρατός είναι η καθολική ενότητα του λαού και το τέλος των δεινών του πολέμου που έχουν επιβάλλει οι αγγλοσάξονες ιμπεριαλιστές.

Σ’ ολόκληρο τον κόσμο οι απλοί άνθρωποι αγωνίζονται για την ειρήνη. Ο γενναίος ελληνικός λαός, γεμάτος δόξα βρίσκεται στην πρωτοπορία αυτού του αγώνα.

Τελειώνουμε τη μικρή αυτή αναφορά στον Πωλ Ελυάρ, με ένα ακόμη ποίημά του…

Ρίμα της δύναμης του έρωτα (13 Απρίλη 1947)

Μέσα από τα βάσανά μου όλα στο θάνατο ανάμεσα και μένα
Στην απελπισία μου ανάμεσα και τη δίψα της ζωής
Είναι το άδικο και των ανθρώπων η μιζέρια
Που αχώνευτα μου είναι είναι ο θυμός μου

Είναι τ’ αντάρτικα που ‘χουν για χρώμα το αίμα της Ισπανίας
Είναι τ’ αντάρτικα που ‘χουν για χρώμα της Ελλάδας τον ουρανό
Το ψωμί το αίμα ο ουρανός και το δικαίωμα στην ελπίδα
Για όλους όσους αθώους μισούν το Κακό

Το φως πάντα είναι έτοιμο να τρεμοσβήσει
Η ζωή πάντα ετοιμάζεται να γίνει κοπριά
Μα η άνοιξη ξανά γεννιέται κι ούτε αυτό ποτέ τελειώνει
Απ’ τη μαυρίλα μπουμπούκι ένα αναπηδά κι έρχεται η ζέστη

Κι η ζέστη θα νικήσει τους εγωπαθείς
Δε θ’ αντέξουν οι άτροφες αισθήσεις τους
Κι ακούω τη φωτιά γελώντας να μιλά για υποθερμία
Ακούω έναν άνδρα να λέει ότι δεν πόνεσε

Συ που της σάρκας μου υπήρξες αισθητή συνείδηση
Συ που πάντα μου αγαπώ συ που μ’ έχει εφεύρει
Δεν άντεχες τον καταναγκασμό ούτε την ύβρη
Τραγουδούσες κι ονειρευόσουν τη γήινη ευτυχία

Λεύτερη να ‘σαι ονειρευόσουν εγώ σε συνεχίζω.

Πηγές:

http://en.wikipedia.org/wiki/Paul_%C3%89luard

http://anasintaxi.awardspace.com/141.htm

της Ισμας Μ. Τουλάτου
Πασχάλης: Αχ! Μωρέ Μανόλη Βάγνερ Στάσου, στάσου, στάσου, στάσου, Θα σου σπάσω τα πλευρά σου Και θα πης κι ευχαριστώ

Πρωτοµάστορας: Αϊντε µπρε Σαµάρη Σπύρο Σπύρο, Σπύρο, Σπύρο, Σπύρο Θα σε γδάρω, θα σε δείρω Κι ύστερα θε να χτιστώ.

Η παραπάνω µουσική... µονοµαχία – µε µπαγκέτες αντί για ξίφη – συνέβη στη σκηνή του θεάτρου «του Φαλήρου» το καλοκαίρι του 1916 στο πλαίσιο της περίφηµης επιθεώρησης «Ξιφίρ Φαλέρ», η οποία έµελλε να µείνει στη µνήµη των Αθηναίων για πολλά χρόνια ακόµη. Το νούµερο σατιρίζει τη διαµάχη ανάµεσα στην Εθνική και στην Επτανησιακή Μουσική Σχολή έτσι όπως εκδηλωνόταν εκείνο το διάστηµα µέσα από δύο παράλληλες, σχεδόν, πρεµιέρες: αυτή του «Πρωτοµάστορα» του – γεννηµένου στη Σµύρνη – Μανώλη Καλοµοίρη και της «Κρητικοπούλας» του Κερκυραίου Σπύρου Σαµάρα. Επ’ ευκαιρίας της κοινής – µε πέντε ηµέρες διαφορά, για την ακρίβεια – παρουσίασης των δύο έργων, ο Τύπος της εποχής ήταν γεµάτος σχόλια τα οποία χαρακτήριζαν τη µεν µουσική του Καλοµοίρη βαγκνερική µε ελληνικά µοτίβα, τη δε του Σαµάρα ιταλική µε ελληνικά µοτίβα. Η εξέλιξη ωστόσο του ιδιότυπου αυτού «µουσικού εµφυλίου» έµελλε να επηρεάσει ολόκληρη την πορεία της νεοελληνικής κουλτούρας τον 20ό αιώνα...




|||||||| Μια επεισοδιακή βραδιά

Μερικά χρόνια νωρίτερα, το 1908, ο Μανώλης Καλοµοίρης έκανε την πρώτη του εµφάνιση ως συνθέτης στην Αθήνα µε µια «µουσική βραδιά» που προκάλεσε σάλο:

το πρόγραµµα της συναυλίας, η οποία επρόκειτο να σηµατοδοτήσει την απαρχή της Εθνικής Μουσικής Σχολής, ήταν ένας θούριος στον δηµοτικισµό και στους κήρυκές του µε αποτέλεσµα να ξεσηκώσει λυσσαλέες αντιδράσεις ανάµεσα στους οπαδούς της καθαρεύουσας, τους «γλωσσαµύντορες», που έκαναν λόγο για «συναυλία µε κοτσίδες» – µια πιο προχωρηµένη έκφραση της λεγόµενης «µαλλιαρής» – αλλά και για ρούβλια µε τα οποία δήθεν πληρώθηκε ο νεαρός συνθέτης προκειµένου να «µολύνει» το ελληνικό κοινό κάνοντας «ρωσική προπαγάνδα»!

«Αυτό πρέπει να είναι ο σκοπός κάθε πραγµατικά εθνικής µουσικής, να χτίση το Παλάτι που θα θρονιάσει η Εθνική Ψυχή» έγραφε ο Καλοµοίρης σε αυτά τα «Λίγα Λόγια» του προγράµµατος. «Τώρα – συνέχιζε – αν για το χτίσιµο του παλατιού του µεταχειρίστηκεν ο τεχνίτης και ξένο υλικό κοντά στο ντόπιο δεν βλάφτει. Φτάνει το παλάτι του να είναι θεµελιωµένο στη ρωµέικη γης, καµωµένο για να το πρωτοχαρούνε ρωµέικα µάτια, για να λογαριάζεται καθαροαίµατο ρωµέικο παλάτι...».

Την πεποίθησή του αυτή βάσιζε ο Κα λοµοίρης «από τη µια µεριά στη µουσική των αγνών δηµοτικών µας τραγουδιών, µα και στολισµένη από την άλλη µε όλα τα τεχνικά µέσα που µας χάρισεν η αδιάκοπη εργασία των προοδεµένων στη µουσική λαών» όπως και πάλι εξηγούσε σε άλλο σηµείο του ίδιου κειµένου. Στο πλαίσιο αυτό ο «Πρωτοµάστορας», η πρώτη του σκηνική δηµιουργία, βασισµένη στην οµότιτλη τραγωδία του Νίκου Καζαντζάκη, ήταν αντιπροσωπευτική του µουσικού του «πιστεύω». Το έργο αποτελεί το «σταυροδρόµι» πολλών µουσικών και θεατρικών στοιχείων: η τραγωδία συναντά την όπερα και το δηµοτικό τραγούδι τη δυτική µουσική. «Ο “Πρωτοµάστορας” δεν είναι όπερα, όπως τουλάχιστον ο κόσµος συνήθισε να λέγει κοινά το µουσικό δράµα» έγραφε ο Καλοµοίρης. «∆εν έρχεται να παρουσιάσει διάφορα κοµµάτια µουσικά, δεµένα όπως-όπως µεταξύ τους µε µιαν υπόθεση,όπου παίζουνε µέρος µεγάλο οι φανταχτερές στολές. Κάθε άλλο. Θέλει, µε όλα τα εκφραστικά µέσα που η µουσική τέχνη έχει στην υποταγή της, να δυναµώσει την τραγική εντύπωση που γεννιέται από το δράµα. Και η µουσική του έχει την φιλοδοξία να δείξει, όχι τόσο και µόνο το ελληνικό χρώµα, παρά την ψυχή την ελληνική...».

Ο Καλοµοίρης αφιέρωσε το έργο του αυτό στον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον «Πρωτοµάστορα της Μεγάλης Ελλάδας», τον άνθρωπο ο οποίος µαζί µε τον Κωστή Παλαµά στάθηκε για τον συνθέτη «φάρος της πνευµατικής ζωής», όπως έλεγε ο ίδιος. Ετσι, ο «Πρωτοµάστορας» αντανακλά µια ολόκληρη εποχή: η λαίλαπα του Α’ Παγκοσµίου Πολέµου, ο Εθνικός ∆ιχασµός, η προσωρινή κυβέρνηση του Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη, η κάθοδος στην Αθήνα και η κατάληψη της εξουσίας...




|||||||| Σμύρνη - Χάρκοβο - Αθήνα

Ο Μανώλης Καλοµοίρης γεννήθηκε το 1883 στη Σµύρνη από οικογένεια η οποία καταγόταν από τη Σάµο. Στην Αθήνα βρέθηκε σε νεαρή ηλικία όπου, µαζί µε τις γυµνασιακές του σπουδές, άρχισε να µελετά συστηµατικά πιάνο. Τέλειωσε το γυµνάσιο στην Κωνσταντινούπολη και ύστερα από µια µικρή «επανάσταση» που χρειάστηκε να κάνει καθώς η µητέρα του ήθελε να τον δει γιατρό, βρέθηκε στη Βιέννη να σπουδάζει πιάνο και ανώτερα θεωρητικά. Εκεί γνώρισε τη γερµανική µουσική και κυρίως τα έργα του Βάγκνερ ο οποίος θεωρείται ότι τον έχει επηρεάσει χαρακτηριστικά. Αργότερα, πήγε στο Χάρκοβο της Ρωσίας όπου δίδαξε πιάνο µαζί µε τη γυναίκα του Χαρίκλεια. Η παραµονή του εκεί (1906-1910) του επέτρεψε να γνωρίσει από κοντά τη ρωσική εθνική σχολή των «Πέντε».

Στην Αθήνα επέστρεψε οριστικά το 1910 και έκτοτε, παράλληλα µε το συνθετικό του έργο, η προσωπικότητά του σφράγισε τις µουσικές εκδηλώσεις της εποχής. Συνέθεσε πολλά έργα, µεταξύ αυτών πέντε όπερες, τρεις συµφωνίες, ένα κοντσέρτο για πιάνο, κύκλους τραγουδιών για φωνή και ορχήστρα ή για φωνή και πιάνο, έργα για πιάνο, µουσική δωµατίου, χορωδιακά καθώς και έργα για παιδιά.

Ο Καζαντζάκης στάθηκε η έµπνευση και για το κύκνειο άσµα του, την όπερα «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος». Την ολοκλήρωσε το 1961 και την αφιέρωσε στον «ελληνικό λαό», όµως δεν πρόλαβε να τη δει στη σκηνή. Το κείµενο µε το οποίο συνόδευσε την παράδοση του έργου του αυτού είναι τω όντι συγκινητικό: «Πιστεύω – έγραφε ο Καλοµοίρης – πως µέσα στον Παλαιολόγο έκλεισα όλους τους ψαλµούς και τους χυµούς της γέρικης καρδιάς µου, σαν το παλιό δέντρο που, πριν φύγει για πάντα και γείρει τους κλώνους του να πέσει στην µαύρη γης, θέλει να ανθίσει µια τελευταία φορά και να χαρίσει στον κάµπο την στερνή του ευωδία και τα τελευταία του φύλλα. Γι’ αυτό αντικρύζω την µουσική του Παλαιολόγου µε κάποιο δέος, ξέροντας πως είναι το στερνό µου τραγούδι...».




ΣΤΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ




1883

Γεννιέται στη Σμύρνη.


1899

Τελειώνει το γυμνάσιο στην Κωνσταντινούπολη και φεύγει για μουσικές σπουδές στη Βιέννη.


1908

Κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην Αθήνα ως συνθέτης.


1910

Επιστρέφει οριστικά στην Αθήνα από το Χάρκοβο και διορίζεται καθηγητής πιάνου και θεωρητικών στο Ωδείο Αθηνών.


1916

Δίνεται η πρεμιέρα του «Πρωτομάστορα», της πρώτης σκηνικής δημιουργίας του .


1919

Ιδρύει το Ελληνικό uni03A9δείο και διορίζεται γενικός επιθεωρητής σε όλες τις στρατιωτικές μπάντες των Αθηνών.


1926

Ιδρύει το Εθνικό uni03A9δείο το οποίο διευθύνει ως το τέλος, σχεδόν, της ζωής του .


1945

Εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας Αθηνών .


1961

Ολοκληρώνει τον «Κωνσταντίνο Παλαιολόγο» και την επόμενη χρονιά πεθαίνει, προτού δει το κύκνειο άσμα του να ανεβαίνει στη σκηνή.