Οι διαδηλωτές έθεσαν μετ’ επιτάσεως το ερώτημα πώς μπορεί να ξοδεύονται μεγάλα χρηματικά ποσά για μια ποδοσφαιρική φιέστα σε μια χώρα με τόσο μεγάλη φτώχεια. Το γεγονός ότι τα δυτικά ΜΜΕ προέβαλλαν ιδιαίτερα τις διαμαρτυρίες για το Μουντιάλ (μιας και η κυβέρνηση Ρούσεφ δεν είναι η πλέον αγαπητή στις ΗΠΑ και την ΕΕ), ουδόλως σημαίνει ότι η δυσαρέσκεια δεν ήταν μεγάλη. Είναι χαρακτηριστικό ότι 6 στους 10 Βραζιλιάνους δήλωναν ότι τα χρήματα που θα ξοδεύονταν για το Μουντιάλ θα αφαιρούνταν από σημαντικές δημόσιες υπηρεσίες.
Ίσως τα 14 δισεκατομμύρια δολάρια που ξοδεύτηκαν για το Μουντιάλ (κυρίως για τα νέα στάδια και τις υποδομές των μεταφορών) να μη φαίνονται τόσο πολλά συγκρινόμενα με τα 2,25 τρισεκατομμύρια δολάρια που είναι το ΑΕΠ της 8ης οικονομίας του κόσμου. Είναι αλήθεια επίσης ότι οι κυβερνήσεις του Κόμματος των Εργαζομένων (PT) υπό τον Λούλα και τη Ρούσεφ έχουν να παρουσιάσουν σημαντικά επιτεύγματα στην καταπολέμηση της φτώχειας: μετά το 2003 τουλάχιστον 28 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βγει από την ακραία φτώχεια και 36 εκατομμύρια κατάφεραν να μπουν στη μεσαία τάξη.
Ωστόσο, τα 14 δισ. είναι αυτά καθαυτά πολύ μεγάλο ποσό. Και γίνονται ακόμα πιο μεγάλο συγκρινόμενα με τα 20 δισ. που προβλέπει ο βραζιλιάνικος προϋπολογισμός για την Παιδεία. Επιπλέον, πώς μπορούν να δίνονται δισεκατομμύρια για γήπεδα ποδοσφαίρου την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι μένουν σε παραγκουπόλεις ή είναι άστεγοι; Δεν είναι τυχαίο ότι το κίνημα των αστέγων πρωτοστάτησε στις διαμαρτυρίες για το Μουντιάλ.
Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι ότι οι δαπάνες του Μουντιάλ υπερέβησαν τις δυνατότητες της Βραζιλίας –κάτι που θα μπορούσε να λεχθεί για την ανάληψη των Ολυμπιακών από την Ελλάδα. Αυτό που συνιστά πρόκληση είναι η σπατάλη μεγάλων ποσών σε μη ανταποδοτικά έργα την ώρα που υπάρχουν επείγουσες κοινωνικές ανάγκες.
Το επιχείρημα ότι τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα ωφελούν τον τουρισμό της διοργανώτριας δεν ευσταθεί Το παράδειγμα της προηγούμενης διοργανώτριας, Νότιας Αφρικής, αποδεικνύει ότι το τουριστικό συνάλλαγμα δεν είναι αρκετό για να αντισταθμίσει το κόστος των υποδομών –για να μη μιλήσουμε βέβαια για την Ολυμπιακή Αθήνα…
Το ζήτημα είναι ιδιαίτερης σημασίας και δεν αφορά βέβαια μόνο τη Βραζιλία. Τα διεθνή αθλητικά γεγονότα (όπως το Μουντιάλ ή οι Ολυμπιακοί Αγώνες) έχουν αποκτήσει πια τόσο μεγάλο μέγεθος που απαιτούν πακτωλούς χρημάτων για τη διοργάνωσή τους. Χρήματα που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για να βελτιώσουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Καθίσταται λοιπόν επιτακτική η ανάγκη να τελειώσει η εποχή του γιγαντισμού και να επιστρέψει το μέτρο στον αθλητισμό. Όσο και αν αρέσει η μπάλα, ένα καινούργιο νοσοκομείο είναι πολύ πιο σημαντικό από ένα ανακαινισμένο Μαρακανά.