Ποιος είναι ο νικητής των ισπανικών εκλογών; Είναι ο Ραχόι που ήρθε πρώτος, αλλά έχασε 4 εκατομμύρια ψήφους σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές; Είναι οι Podemos που ήρθαν τρίτοι; Υπάρχουν σίγουρα νικητές ή σίγουρα ηττημένοι στη σημερινή Ευρώπη; Όποιος έχει σίγουρες απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα καλύτερα ας ετοιμαστεί για σίγουρες απογοητεύσεις στο κοντινό μέλλον.Το βασικό χαρακτηριστικό στην Ευρώπη και ιδιαιτέρως στον νότο της είναι η ρευστότητα. Και όταν λέμε ρευστότητα, δυστυχώς δεν εννοούμε αυτή που πρέπει να υπάρχει για να κινηθεί μια οικονομία, αλλά ρευστότητα ως προς τις πολιτικές διεργασίες και κυρίως ως προς τα σενάρια για την επόμενη πενταετία. Προφανώς η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο άλλαξε τα δεδομένα, αλλά τα άλλαξε επίσης επί το χείρον η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να οπισθοχωρήσει και να υπογράψει την συμφωνία του Ιουλίου και τα επακόλουθα προαπαιτούμενα. Παρά τις προβλέψεις καθαρόαιμων δεξιών, παραποτάμιων και εκσυχρονιστών αλά γκρέκα, οι Podemosδεν αφανίστηκαν, δεν απαξιώθηκαν λόγω των πολιτικών επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι όμως και οι απόλυτοι κυρίαρχοι του πολιτικού παιχνιδιού στην Ισπανια, όπως είναι τον τελευταίο χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ισπανία αποτελεί αναμφισβήτητα ένα ισχυρό πλήγμα για τον δικομματισμό στη χώρα. Δεν είναι όμως οι Podemosαυτοί που θα κυβερνήσουν. Στο ευνοϊκότερο σενάριο θα συγκυβερνήσουν με τους σοσιαλιστές. Και οι σοσιαλιστές είναι μέρος του συστήματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανές ότι προσπαθεί να επιβεβαιώσει τις πολιτικές του επιλογές, μέσω Ισπανίας, με επιχειρήματα που περιέχουν πολλά λογικά άλματα. Συνοπτικά λέει τα εξής: Είναι πολύ θετικό που έχουν οι Podemos αυτή τη δύναμη για να δυναμώσει το ρεύμα κατά της λιτότητας, την οποία όμως εφαρμόζω, αν και διαφωνώ μαζί της. Αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει πειστικά ως αφήγημα στα εκατομμύρια θύματα της κρίσης και στην Ισπανία και στην Ελλάδα. Οι άνεργοι, οι νέοι, οι αποκλεισμένοι επί χρόνια δεν μπορούν να περιμένουν ώστε «ενδεχομένως και αν δημιουργηθούν οι συνθήκες και αν δημιουργηθεί ένα ευρύ μέτωπο δυνάμεων που αντιτίθενται στην κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική, η οποία εν τω μεταξύ θα εφαρμόζεται απαρέγκλιτα, ίσως να έρθουν καλύτερες μέρες».
Μετά από 6 χρόνια λιτότητας η δήλωση καλών προθέσεων δεν αρκεί. Και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Podemosαν θέλουν να διατηρήσουν τα υψηλά ποσοστά τους θα πρέπει να επιστρέψουν εκεί όπου γιγαντώθηκαν. Στον κόσμο. Στις πλατείες που μπορεί να έχουν σιγήσει και στην Ελλάδα και στην Ισπανία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σίγησε και η απελπισία και η οργή του κόσμου. Όχι με την έννοια της καθοδήγησης τους. Αλλά για να αφουγκραστούν αυτό που βιώνουν οι απλοί άνθρωποι. Το οποίο είναι τόσο πιεστικό, που κάποια στιγμή θα σκάσει και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται θα βρεθεί μπροστά σε εκπλήξεις, που δεν θα σηκώνουν κανέναν πανηγυρισμό για εκλογικά οφέλη.
Το μεγάλο στοίχημα στον ευρωπαϊκό νότο δεν είναι η επιβίωση κάποιων πολιτικών προσώπων. Το μεγάλο στοίχημα είναι η επιβίωση των πολιτών και η «ανάσταση» βασικών κοινωνικών κατακτήσεων. Και αυτό μόνο από την ίδια κοινωνία μπορεί να κατακτηθεί.
Όποιος εμφανίζεται ως ο μοναδικός και αυθεντικός εκφραστής της κοινωνικής ανησυχίας θα γίνει θύμα αυτής της ίδιας της ρευστότητας, που ως κινούμενη άμμος ρουφάει σε απίστευτους χρόνους ακόμα και τους μέχρι χθες κραταιούς. Η κοινωνία είναι και μπερδεμένη και αμήχανη και οργισμένη. Και κυρίως απρόβλεπτη.