Σε λίγες μέρες τελειώνει και το 2015. Μια χρονιά που ξεκίνησε με πολλές ελπίδες για ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού και κλείνει με την απόλυτη διάψευση τους. Πέρυσι τέτοιον καιρό η αναμονή των εκλογών δημιούργησε αισιοδοξία ότι πλησιάζει το τέλος της καταστροφικής πολιτικής των μνημονίων και της λιτότητας, ότι πέφτουν οι τίτλοι του τέλους για τη μεταπολιτευτική Ελλάδα, ότι τερματίζεται η κατατρομοκράτηση του ελληνικού λαού και το σκληρό αστυνομικό κράτος. Η πλειοψηφία των πολιτών πίστεψε ότι ήρθε η ώρα να ξαναβρούν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια , ότι έφτασε η στιγμή η χώρα να υψώσει το ανάστημα της και να ανακτήσει την τσαλακωμένη της περηφάνια. Να πει όχι στους δανειστές – εκβιαστές. Πολλοί θεώρησαν ότι ο λαός θα έπαιρνε τις τύχες στα χέρια του και η Ελλάδα θα γύριζε σελίδα. Όλα αυτά πριν από ένα χρόνο. Σήμερα τα πάντα είναι ίδια. Σαν να μην άλλαξε η κυβέρνηση. Σαν να εξουσιάζουν οι ίδιοι άνθρωποι. Σαν να ήταν όλα μια χίμαιρα.
Και, όμως, οι προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και το αποτέλεσμα των εκλογών τον Ιανουάριο του 2015 άνοιγαν άλλο δρόμο. Η νίκη του προκάλεσε τεράστια ανακούφιση στον ελληνικό λαό. Ξαφνικά σαν να γέμισε η χώρα φως. Η πλειοψηφία της κοινωνίας, ακόμη και δύσπιστα τμήματα της, χαμογέλασε και ένιωσε απελευθερωμένη. Η πλειονότητα των πολιτών, με ή χωρίς επιφυλάξεις, στήριξε την κυβέρνηση στις υποτιθέμενες σκληρές διαπραγματεύσεις με πρωτοφανή τρόπο. Ο άνεργος γιατί πίστεψε ότι θα ανοίξουν δουλειές, ο δημόσιος υπάλληλος επειδή ένιωσε ότι θα μπει τέλος στις απειλές των απολύσεων, ο απόμαχος για να μη μειωθούν οι συντάξεις, ο οικογενειάρχης για να σταματήσει η μετανάστευση της νέας γενιάς, κλπ. Όσοι στάθηκαν στο πλευρό της κυβέρνησης και πίστεψαν ότι βρήκαν στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα τον άνθρωπο ο οποίος θα άνοιγε ένα δρόμο προοπτικής για τη χώρα και στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ τη μόνη αξιόπιστη λύση. Η λαϊκή αποδοχή έφτασε σε τεράστιο νούμερο. Κι όμως σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τα μνημόνια είναι εδώ. Σαν να μην υπάρχει άλλη λύση. Σαν να είναι μονόδρομος. Σαν να ήταν όλα μια αυταπάτη.
Ποιος φταίει λοιπόν; Χωρίς αμφιβολία η ευθύνη είναι συλλογική. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο πρωθυπουργός είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι. Παραπλάνησαν και συνεχίζουν να κοροϊδεύουν τον ελληνικό λαό. Στην πολιτική ιστορία της χώρας είναι δύσκολο να βρει κάποιος προηγούμενο τέτοιας στήριξης , αλλά και πολιτικής ατιμίας. Κανείς άλλος δεν τόλμησε να εξευτελίσει το θεσμό του δημοψηφίσματος, να αλλοιώσει σε τέτοιο βαθμό τη λαϊκή βούληση και να μετατρέψει το ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Ουδείς άλλος δημαγώγησε τόσο ώστε να υπόσχεται παράλληλα προγράμματα, νέες θέσεις εργασίας, σκίσιμο των μνημονίων, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και τελικά να «ξεχνά» με τέτοιο προκλητικό τρόπο. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, η κομματική και η κυβερνητική του παρέα κηλίδωσαν την αριστερά και αυτό το στίγμα θα μείνει καιρό. Γίνεται, όμως, σιγά –σιγά ξεκάθαρο πως δεν έχουν καμία σχέση με αυτήν και ας κυβερνούν στο όνομα της. Επιπροσθέτως όχι μόνον δεν έβαλαν το μπόλι για τη μεγάλη αλλαγή στην Ευρώπη, όπως είπε προχθές ο πρωθυπουργός, αλλά αντιθέτως ξεμπόλιασαν την ελπίδα που είχε δημιουργηθεί και φάνηκαν παντελώς ανάξιοι της εμπιστοσύνης του κόσμου σε Ελλάδα και Ευρώπη. Παρόλα αυτά συνεχίζουν τα πολιτικά κοάσματα, τους βερμπαλισμούς και τις κενολογίες. Σαν να μην ευθύνονται για ό, τι συμβαίνει. Σαν να βρίσκονται σε άλλη χώρα. Σαν να μην έχουν καμία επαφή με τον κόσμο.
Το 2015 κλείνει με την κοινωνία απογοητευμένη από τη μεγάλη διάψευση, γονατισμένη, έτοιμη να καταρρεύσει. Η απελπισία και η ηττοπάθεια κυριαρχούν. Ο κίνδυνος να δυναμώσουν οι ακροδεξιές και ρατσιστικές φωνές είναι πολύ μεγάλος. Οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που ακόμη αντιστέκονται, επιβάλλεται να συνεννοηθούν. Ο δρόμος της επιστροφής του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο θα είναι μακρύς και δύσκολος. Ας υπάρχουν, ωστόσο, σαν πυξίδα οι στίχοι του Μ Αναγνωστάκη:« Ήθελε ακόμη πολύ να ξημερώσει. Και όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.» Ίσως, έτσι η αυγή αρχίσει να αχνοφαίνεται γρηγορότερα.
*εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας